Το στρατιωτικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών για τον κόσμο

Κύρια επιχειρηματολογία των δυτικόφιλων για τον προσανατολισμό της χώρας μας στην ΕΟΚ , ΝΑΤΟ κλπ. είναι η σταθερότητα της χώρας μας από ξένες επιβουλές, επειδή είναι μικρή.

Παλαιότερα ήταν και η ευημερία του λαού μας. Σιγά -σιγά γίνεται κατανοητό από όλο και περισσότερους Έλληνες ότι η ευημερία δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα όνειρο απατηλό.

Η μόνη χώρα πού απειλεί φανερά την Ελλάδα είναι η Τουρκία.

Η μεγαλύτερη βαρύτητα της Τουρκίας στους υπολογισμούς των δυτικών ισοδυναμεί η Ελλάδα πάντα να είναι η ριγμένη χώρα.

Στην σημερινή κατάσταση πού οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη την Τουρκία, από την άλλη ο Ερντογάν πού εμφανίζεται αδιάλλακτος, στο τέλος του παζαριού μπορεί να προϊδεάσει κάποιος τι αποτέλεσμα θα έχουν όλα αυτά για την χώρα μας.

Σε μία χώρα πού οι πολιτικοί μας είναι μαριονέτες των ΗΠΑ και της Γερμανίας και πού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους.

Μόνο οι χώρες πού θα έχουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, οικονομία αυτοδύναμη πού δεν θα στηρίζεται στις ξένες επενδύσεις δηλ. αυτές θα είναι συμπληρωματικές , ελάχιστα εσωτερικά προβλήματα , αξιόλογη στρατιωτική ισχύ, αξιόπιστους συμμάχους θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Παρακάτω δίνω δύο άρθρα του Γάλλου Τιερί Μεϊσάν

για Το στρατιωτικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών για τον κόσμο

, για κάποιους μπορεί να φαντάζουν εξωπραγματικά δυστυχώς όμως επιβεβαιώνονται συνέχεια από την πράξη , περιλαμβάνει και εμάς παρόλη την δουλοπρέπεια μας σαν χώρα.

Αποκλίσεις στο κόρφο του αντι-ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου

του Τιερί Μεϊσάν

Όταν η χώρα του δέχθηκε επίθεση από τους τζιχαντιστές, το 2011, ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ αντέδρασε ενάντια στο ρεύμα: αντί να ενισχύει τις αρμοδιότητες των υπηρεσιών ασφαλείας, τις μείωσε. Έξι χρόνια αργότερα, η χώρα του είναι στο σημείο να βγει νικήτρια του μεγαλύτερου πολέμου μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το ίδιο είδος επίθεσης συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, όπου δημιουργεί μια πολύ πιο κλασική απάντηση. Ο Τιερί Μεϊσάν εκθέτει εδώ τη διαφορά στην ανάλυση και τη στρατηγική των πρόεδρων Άσαντ από τη μια πλευρά, Μαδούρο και ο Μοράλες από την άλλη. Δεν πρόκειται να θέτει τους ηγέτες σε ανταγωνισμό, αλλά να καλέσει τον καθένα να εξέλθει από τις πολιτικές κατηχήσεις και να λαμβάνει υπόψη την εμπειρία των πρόσφατων πολέμων.

Τον Μάιο 2017 ο Τιερί Μεϊσάν εξήγούσε στο Russia Today γιατί οι Νοτιοαμερικανικές ελίτ ακολουθούν λάθος πορεία ενώπιον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Επέμενε για την αλλαγή παραδείγματος των σημερινών ένοπλων συγκρούσεων και την ανάγκη να επανεξετάσουμε ριζικά τον τρόπο να υπερασπιστεί η Πατρίδα.

Η επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Βενεζουέλας συνεχίζεται. Κατ 'αρχάς, βίαιες ομάδες, διαδηλώνοντας κατά της κυβέρνησης, σκότωναν περαστικούς, ακόμα και πολίτες που ενώθηκαν μαζί τους. Σε δεύτερο στάδιο, οι μεγάλες εταιρείες διανομής τροφίμων διοργάνωσαν ελλείψεις στα σούπερ μάρκετ. Στη συνέχεια, μερικά μέλη των δυνάμεων ασφαλείας επιτέθηκαν σε υπουργεία, κάλεσαν για εξέγερση και εισήρθαν στη παρανομία.

Ο διεθνής Τύπος συνεχίζει να αποδίδει τους νεκρούς στις διαδηλώσεις στο «καθεστώς», ενώ πολλά βίντεο μαρτυρούν ότι σκόπιμα δολοφονήθηκαν από τους ίδιους τους διαδηλωτές. Με βάση αυτών των ψευδών στοιχείων, αποκαλεί «δικτάτορα», τον πρόεδρο Νίκολας Μαδούρο, όπως έπραξε, πριν από έξι χρόνια, για τον Μουαμάρ Καντάφι και τον Μπασάρ αλ Άσαντ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν την Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) κατά του προέδρου Μαδούρο με τον τρόπο που κάποτε χρησιμοποίησαν τον Αραβικό Σύνδεσμο κατά του προέδρου Άσαντ. Το Καράκας, μη περιμένοντας να αποκλειστεί από τον Οργανισμό κατήγγειλε τη μέθοδο, και αποχώρισε από μόνο του.

Η κυβέρνηση Μαδούρο, ωστόσο, μετρά δύο αποτυχίες στο ενεργητικό της:
• ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος της δεν μετακινήθηκε προς τις κάλπες στις βουλευτικές εκλογές το Δεκέμβριο 2015, αφήνοντας την αντιπολίτευση να αρπάξει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.
• Πιάστηκε αδιάβαστη σχετικά με τη κρίση των τροφίμων, ενώ παρόμοια κρίση είχε ήδη οργανωθεί στο παρελθόν κατά του Αλιέντε στη Χιλή και στη Βενεζουέλα ενάντια στον Τσάβες. Της πήρε αρκετές εβδομάδες για τη δημιουργία νέων οδών εφοδιασμού.

Κατά πάσα πιθανότητα, η σύγκρουση που ξεκίνησε στη Βενεζουέλα δεν θα σταματήσει στα σύνορά της. Θα βάλει φωτιά σε όλο το βορειοδυτικό τμήμα της νοτιοαμερικανικής ήπειρο και τη Καραϊβική.
Ένα ακόμη βήμα έγινε με τις στρατιωτικές προετοιμασίες κατά της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και του Εκουαδόρ, από το Μεξικό, την Κολομβία και τη βρετανική Γουιάνα. Ο συντονισμός αυτός γίνεται από την ομάδα του πρώην Στρατηγικού Γραφείου για την Παγκόσμια Δημοκρατία (Office of Global Democracy Strategy)· μια μονάδα που δημιουργήθηκε από τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και συνέχισαν ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσένι και η κόρη του Liz. Η ύπαρξή της επιβεβαιώθηκε από τον Mike Pompeo, σημερινό διευθυντή της CIA. Γεγονός που οδήγησε στην αναφορά στον Τύπο, και μετά από τον πρόεδρο Τραμπ, για μια στρατιωτική επιλογή των ΗΠΑ.

Για να σώσει τη χώρα του, η ομάδα του προέδρου Μαδούρο αρνήθηκε να ακολουθήσει το παράδειγμα του προέδρου Άσαντ. Κατ' εκείνη, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η κυριότερη καπιταλιστική δύναμη, θα επιτιθόταν στη Βενεζουέλα για να της κλέψει το πετρέλαιο, ακολουθώντας ένα μοτίβο που επαναλήφθηκε πολλές φορές στο παρελθόν σε τρεις ηπείρους. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από μια πρόσφατη ομιλία του πρόεδρου της Βολιβίας, Έβο Μοράλες.

Ας θυμηθούμε ότι το 2003 και το 2011, ο πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν, ο οδηγός Μουαμάρ Καντάφι και πολλοί σύμβουλοι του προέδρου Άσαντ έκαναν τον ίδιο συλλογισμό. Η άποψη τους ήταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτίθονταν διαδοχικά στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, στη συνέχεια στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία μόνο για να ανατρέψουν τα καθεστώτα που αντιστέκονταν στον ιμπεριαλισμό τους και για να ελέγχουν τα αποθέματα υδρογονανθράκων της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Πολλοί αντι-ιμπεριαλιστικοί συγγραφείς συνεχίζουν και σήμερα αυτή την ανάλυση, για παράδειγμα, προσπαθώντας να εξηγήσουν τον πόλεμο κατά της Συρίας λόγω της διακοπής του σχεδίου του καταριανού αγωγού φυσικού αερίου.

Αλλά αυτό το σκεπτικό αποδείχθηκε λάθος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αναζητούσαν, ούτε την ανατροπή των προοδευτικών κυβερνήσεων (Λιβύη και Συρία), ούτε να κλέψουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της περιοχής, αλλά να καταστρέψουν τα Κράτη, να ξαναστείλουν τους πληθυσμούς σε προϊστορικούς χρόνους, στην εποχή όπου «ο άνθρωπος ήταν ένας λύκος για τον άνθρωπο».

Οι ανατροπές του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι δεν αποκατάστησαν την ειρήνη. Οι πόλεμοι συνεχίστηκαν παρά την εγκατάσταση μιας κυβέρνησης κατοχής στο Ιράκ, και μετά, κυβερνήσεων στην περιοχή, που περιλάμβαναν συνεργάτες του ιμπεριαλισμού που αντιστέκονται στην εθνική ανεξαρτησία. Εξακολουθούν ακόμα, μαρτυρώντας ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δεν ήθελαν να ανατρέψουν καθεστώτα, ή να υπερασπιστούν τις δημοκρατίες, αλλά να συντρίψουν τους λαούς. Είναι μια βασική διαπίστωση που ανατρέπει την κατανόηση μας του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Αυτή η στρατηγική, ριζικά νέα, διδάχθηκε από τον Thomas PM Barnett από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Αποκαλύφθηκε δημόσια και εκτίθηκε το Μάρτιο του 2003 -δηλαδή λίγο πριν από τον πόλεμο κατά του Ιράκ- σε ένα άρθρο του Esquire, και μετά στο ομώνυμου βιβλίο The Pentagon's New Map (Ο νέος χάρτης του Πενταγώνου), αλλά φαινόταν τόσο σκληρή που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί.

Πρόκειται, για τον ιμπεριαλισμό, να χωριστεί ο κόσμος στα δύο: από τη μια πλευρά, μια σταθερή περιοχή που επωφελείται από το σύστημα, από την άλλη, ένα φρικτό χάος, όπου κανείς δεν σκέφτεται πλέον να αντισταθεί, αλλά μόνο να επιβιώσει· μια περιοχή από την οποία οι πολυεθνικές μπορούν να εξάγουν τις πρώτες ύλες που χρειάζονται χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν.

Από τον δέκατο έβδομο αιώνα και το βρετανικό εμφύλιο πόλεμο, η Δύση αναπτύχτηκε με το φόβο του χάους. Ο Τόμας Χομπς μας δίδαξε να υπομείνουμε το λόγο του Κράτους (raison d'État) παρά να διακινδυνεύσουμε να ξαναζήσουμε αυτό το μαρτύριο. Η έννοια του χάους δεν μας επέστρεψε παρά μόνο από τον Leo Strauss, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός ο φιλόσοφος, ο οποίος έχει εκπαιδεύσει προσωπικά πολλές προσωπικότητες του Πενταγώνου, ήθελε να κατασκευάσει μια νέα μορφή εξουσίας βυθίζοντας ένα μέρος του κόσμου στην κόλαση.

Η εμπειρία του τζιχαντισμού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή μας έδειξε τι είναι το χάος.

Αν και αντέδρασε όπως το περιμέναμε στα γεγονότα στην Νταράα (Μάρτιος-Απρίλιος 2011), με την αποστολή του στρατού για την καταστολή των τζιχαντιστών του τεμένους αλ-Ομάρι, ο πρόεδρος αλ Άσαντ ήταν ο πρώτος που κατάλαβε αυτό που συνέβαινε. Μακριά από το να αυξήσει τις αρμοδιότητες των δυνάμεων ασφαλείας για τη καταστολή της εξωτερικής επίθεσης, έδωσε στον Λαό τα μέσα για να υπερασπιστεί τη χώρα.

Κατ 'αρχάς, ανέστειλε τη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διέλυσε τα ειδικά δικαστήρια, απελευθέρωσε τις επικοινωνίες στο Διαδίκτυο, και απαγόρευσε τις ένοπλες δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, αν αυτά έθεταν αθώους σε κίνδυνο.

Οι αποφάσεις αυτές κατά του ρεύματος είχαν σοβαρές συνέπειες. Για παράδειγμα, στη διάρκεια μιας επίθεσης στρατιωτικής φάλαγγας στο Banias, οι στρατιώτες απέφυγαν να χρησιμοποιούν τα όπλα τους ενώ βρίσκονταν σε αυτοάμυνα. Προτίμησαν να ακρωτηριαστούν από τις βόμβες των επιτιθεμένων, και μερικές φορές να πεθάνουν, παρά να πυροβολήσουν με κίνδυνο να πληγώσουν τους κατοίκους που τους παρακολούθαγαν να σφάζονται χωρίς να επεμβαίνουν.

Όπως πολλοί εκείνη την εποχή, νόμιζα ότι ήταν ένας αδύναμος πρόεδρος και ότι παραήταν πιστοί οι στρατιώτες, ότι η Συρία επρόκειτο να συνθλιβεί. Ωστόσο, έξι χρόνια αργότερα, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ και οι συριακοί στρατοί κερδίζουν το στοίχημά τους. Ενώ αρχικά, οι στρατιώτες πολέμησαν μόνοι τους έναντι της ξένης επίθεσης, σιγά σιγά, κάθε πολίτης εμπλάκηκε, ο καθένας από τη θέση του, για να υπερασπίζει τη χώρα. Όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αντισταθούν εξορίστηκαν. Βέβαια, οι Σύροι υπέφεραν πολύ, αλλά η Συρία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο, μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, η οποία αντιστάθηκε μέχρι ο ιμπεριαλισμός να κουραστεί και να τα παρατήσει.

Δεύτερον, ενώπιον της εισβολής της μυριάδας των τζιχαντιστών από όλους τους μουσουλμάνους, πληθυσμούς, από το Μαρόκο στην Κίνα, ο πρόεδρος αλ Άσαντ αποφάσισε να εγκαταλείψει μέρος του εδάφους του για να σώσει το Λαό του.

Ο Συριακός Αραβικός Στρατός οπισθοδρόμησε στη «χρήσιμη Συρία», δηλαδή στις πόλεις, αφήνοντας τις υπαίθρους και ερήμους στους εισβολείς. Ενώ η Δαμασκός φρόντιζε χωρίς καμία διακοπή για την παροχή τροφίμων σε όλες τις περιοχές που έλεγχε. Σε αντίθεση με μια δημοφιλή πεποίθηση στη Δύση, δεν υπήρξε πείνα παρά στις περιοχές που ελέγχονται από τους τζιχαντιστές και ορισμένες πόλεις που πολιορκήθηκαν από αυτούς· οι «ξένοι αντάρτες» (συγγνώμη για το οξύμωρο), που εφοδιαστήκαν από τις δυτικές «ανθρωπιστικές» οργανώσεις, χρησιμοποιώντας τη διανομή δεμάτων με τρόφιμα για να υποτάξουν τους πληθυσμούς που λιμοκτονούσαν.

Ο συριακός Λαός παρατήρησε ο ίδιος ότι μόνο η Δημοκρατία, και όχι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι τζιχαντιστές τους, τον έθραυε και τον προστάτευε

Τρίτον, ο πρόεδρος Άσαντ χάραξε, σε μια ομιλία του στις 12 Δεκεμβρίου του 2012, τον τρόπο με τον οποίο σχεδίαζε να ξανακτίσει τη πολιτική ενότητα της χώρας. Ανέφερε την ανάγκη να συνταχτεί ένα νέο σύνταγμα και να το υποβάλει προς έγκριση με ειδική πλειοψηφία του Λαού, στη συνέχεια να προχωρήσει με τη δημοκρατική εκλογή όλων των θεσμικών υπευθύνων, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, φυσικά.

Εκείνη την εποχή, οι Δυτικοί χλεύασαν τις αξιώσεις του προέδρου Άσαντ να καλέσει για εκλογές στη μέση του πολέμου. Σήμερα, όλοι οι διπλωμάτες που εμπλέκονται στην επίλυση της σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του ΟΗΕ, υποστηρίζουν το σχέδιο Άσαντ.

Ενώ οι τζιχαντιστικοί κομάντο κυκλοφορούσαν σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της Δαμασκού, και δολοφονούσαν πολιτικούς στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους, ο πρόεδρος Άσαντ ενθάρρυνε τους εθνικούς αντιπάλους του να πάρουν το λόγο. Ο ίδιος εγγυήθηκε την ασφάλεια του φιλελευθέρου Hassan al-Νουρί και του μαρξιστή Maher al-Hajjar για να πάρουν, επίσης, το ρίσκο να παρουσιαστούν στις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου 2014. Παρά την έκκληση για μποϊκοτάζ από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τις δυτικές κυβερνήσεις, παρά το τρόμο που έσπειραν οι τζιχαντιστές, παρά την εξορία στο εξωτερικό εκατομμύριων πολιτών, το 73,42% των ψηφοφόρων απάντησαν με τη παρουσία τους.

Με τον ίδιο τρόπο, από τις αρχές του πολέμου, δημιούργησε ένα Υπουργείο Εθνικής Συμφιλίωσης, γεγονός που δεν είχε συμβεί σε καμία χώρα υπό πόλεμο. Το εμπιστεύτηκε στον πρόεδρο ενός συμμαχικού κόμματος, του SSNP, Αλί Χαϊντάρ. Ο τελευταίος διαπραγματεύτηκε και σύναψε περισσότερες από χίλιες συμφωνίες για αμνηστία σε πολίτες που είχαν πάρει τα όπλα εναντίον της Δημοκρατίας και την ένταξή τους στο κόρφο του Συριακού Αραβικού Στρατού.

Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, ο πρόεδρος Άσαντ δεν χρησιμοποίησε ποτέ βία εναντίον του ίδιου του Λαού του, παρότι λένε αυτοί που τον κατηγορούν δωρεάν για γενικευμένα βασανιστήρια. Έτσι, εξακολουθεί να μην έχει θεσπίσει μια μαζική επιστράτευση, ούτε την υποχρεωτική στράτευση. Είναι πάντα δυνατό για έναν νεαρό άνδρα, να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία. Διοικητικές διαδικασίες επιτρέπουν σε κάθε αρσενικό πολίτη να ξεφύγει από την εθνική υπηρεσία εάν δεν επιθυμεί να υπερασπιστεί τη χώρα του με τα όπλα στο χέρι. Μόνο εξόριστοι οι οποίοι δεν είχαν την ευκαιρία να προβούν σε αυτές τις διαδικασίες μπορούν να είναι παραβάτες αυτών των νόμων.

Για έξι χρόνια, ο πρόεδρος Άσαντ συνεχίζει με το ένα χέρι να απευθύνει έκκληση προς τον λαό του, να του δώσει ευθύνες και, από το άλλο, να προσπαθήσει να τον θρέψει και να τον προστατεύσει όσο μπορούσε. Πάντα ανέλαβε τον ρίσκο να δώσει πριν να λαμβάνει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού του και μπορεί να υπολογίζει στην ενεργό υποστήριξη του.

Οι νοτιοαμερικανικές ελίτ κάνουν λάθος συνεχίζοντας τον αγώνα των προηγούμενων δεκαετιών για μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου. Ο κύριος αγώνας δεν είναι πλέον μεταξύ της πλειοψηφίας του λαού και μιας μικρής προνομιούχας τάξης. Η επιλογή που τέθηκε στους λαούς της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και στην οποία οι Νοτιαμερικανοί θα πρέπει να απαντήσουν με τη σειρά τους, είναι να υπερασπιστούν την πατρίδα ή να πεθάνουν.

Τα γεγονότα το αποδεικνύουν: ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δεν σκοπεύει πλέον με προτεραιότητα να αρπάξει τους φυσικούς πόρους. Κυριαρχεί τον κόσμο και τον λεηλατεί αδίστακτα. Ως εκ τούτου, προσπαθεί από τούδε και στο εξής να συντρίψει τους λαούς και να καταστρέψει τις κοινωνίες στις περιοχές στις οποίες ήδη εκμεταλλεύεται τους πόρους.

Σε αυτή την Εποχή του Σιδήρου, μόνο η στρατηγική Άσαντ επιτρέπει να σταθεί κανείς όρθιος και ελεύθερος.

Σύμφωνα με αυτό το χάρτη, που πάρθηκε από ένα PowerPoint του Thomas P. M. Barnett στη διάρκεια ενός συνέδριου στο Πεντάγωνο το 2003, όλα τα Κράτη της ροζ περιοχής πρέπει να καταστραφούν. Αυτό το σχέδιο δεν έχει να κάνει με την ταξική πάλη σε εθνικό επίπεδο, ούτε με την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Μετά την ευρύτερη Μέση Ανατολή, οι στρατηγιστές των ΗΠΑ ετοιμάζονται να μετατρέψουν σε ερείπια τα Βορειοδυτικά της Λατινικής Αμερικής.

Το στρατιωτικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών για τον κόσμο

του Τιερί Μεϊσάν

Ενώ όλοι οι ειδικοί συμφωνούν ότι τα γεγονότα στη Βενεζουέλα ακολουθούν το ίδιο μοντέλο με αυτά που συμβαίνουν στη Συρία, κάποιοι αμφισβήτησαν το άρθρο του Τιερί Μεϊσάν τονίζοντας τις διαφορές της ερμηνείας τους από τους προέδρους Άσαντ και Μαδούρο. Ο συγγραφέας μας τους απαντά. Δεν πρόκειται εδώ για διαμάχη μεταξύ ειδικών, αλλά για μια ουσιαστική συζήτηση βάθους για την ιστορική καμπή της οποίας είμαστε θεατές μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και η οποία επηρεάζει τη ζωή του καθένα από μας .

Αυτό το άρθρο είναι συνέχεια του
"Αποκλίσεις στο κόρφο του αντι-ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου", του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 16 Αύγ. 2017.

Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, επεσήμανα ότι σήμερα ο πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ είναι η μόνη προσωπικότητα που προσαρμόστηκε στη νέα «μεγάλη στρατηγική των ΗΠΑ»· όλοι οι άλλοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις σε εξέλιξη συνεχίζουν αυτές που γνωρίσαμε από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Επιμένουν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα σαν προσπάθειες των ΗΠΑ να μονοπωλήσουν τους φυσικούς πόρους για τον εαυτό τους, οργανώνοντας ανατροπές κυβερνήσεων.

Όπως θα το αναπτύξω, νομίζω ότι κάνουν λάθος και ότι το λάθος τους μπορεί να ωθήσει την ανθρωπότητα στη κόλαση.

Η στρατηγική σκέψη των ΗΠΑ

Για 70 χρόνια, η εμμονή των στρατηγιστών των ΗΠΑ δεν ήταν να υπερασπίζονται το Λαό τους, αλλά να διατηρήσουν τη στρατιωτική υπεροχή τους πάνω από τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας από τη διάλυση της ΕΣΣΔ μέχρι τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, αναζητούσαν τρόπους για να εκφοβίσουν όσους τους αντιτίθονταν.

Ο Harlan Κ Ullman ανέπτυξε την ιδέα να τρομοκρατήσουν τους πληθυσμούς κτυπώντας τους βαριά στο κεφάλι (Shock and awe, Σοκ και δέος) [1]. Ήταν ιδανικά η χρήση της ατομικής βόμβας ενάντια στους Ιάπωνες, στην πράξη, ο βομβαρδισμός της Βαγδάτης από μια βροχή πυραύλων κρουζ.

Η Στρωστικοί (δηλαδή, οι οπαδοί του φιλοσόφου Λέο Στράους) ονειρεύονταν να διεξαγάγουν και κερδίσουν πολλούς πολέμους ταυτόχρονα (Full-spectrum dominance, κυριαρχία πλήρους φάσματος). Ως εκ τούτου, ακλούθησαν οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, κάτω από κοινή διοίκηση [2].

Ο ναύαρχος Arthur K. Cebrowski υποστήριζε την αναδιοργάνωση των στρατών έτσι ώστε να επεξεργάζονται και να μοιράζονται ένα πλήθος δεδομένων ταυτόχρονα. Με αυτό τον τρόπο, τα ρομπότ θα μπορούσαν μια μέρα να ενημερώσουν αμέσως για τις καλύτερες τακτικές [3]. Όπως θα δούμε, οι βαθιές μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν δεν άργησαν να παράγουν δηλητηριώδη φρούτα.

Η νεο-ιμπεριαλιστική σκέψη των ΗΠΑ

Αυτές οι ιδέες και φαντασιώσεις οδήγησαν πρώτα τον πρόεδρο Μπους και το Ναυτικό των ΗΠΑ να οργανώσουν το μεγαλύτερο διεθνές σύστημα απαγωγής και βασανιστηρίων, που έκανε 80.000 θύματα. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος Ομπάμα οργάνωσε ένα σύστημα φόνων, κυρίως από μη επανδρωμένα αεροσκάφη αλλά επίσης από κομάντος, το οποίο δραστηριοποιείται σε 80 χώρες και διαθέτει ετήσιο προϋπολογισμό 14 δις δολαρίων [4].

Μετά τις 11 Σεπτεμβρίου, ο βοηθός του ναύαρχου Cebrowski, Thomas P. M. Barnett, έχει κάνει πολλές διαλέξεις στο Πεντάγωνο και στις στρατιωτικές ακαδημίες για να ανακοινώσει ποιος θα ήταν ο νέος παγκόσμιος χάρτης, σύμφωνα με το Πεντάγωνο [5]. Αυτό το σχέδιο έγινε εφικτό χάρη στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις των στρατών των ΗΠΑ· μεταρρυθμίσεις από τις οποίες προκύπτει αυτή η νέα κοσμοθεωρία. Φαινόταν τόσο τρελό ώστε οι ξένοι παρατηρητές το θεωρούσαν βιαστικά ως μια επιπλέον ρητορική για να προκαλέσει το φόβο των Λαών να κυριαρχηθούν.

Ο Barnett υποστήριζε ότι για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους πάνω από τον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να «αναλάβουν το έργο της φωτιάς», δηλαδή, να τον χωρίσει στα δύο. Από τη μία πλευρά, τα σταθερά Κράτη (μέλη της G8 και οι σύμμαχοι τους), από την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος ως μια ενιαία δεξαμενή φυσικών πόρων. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, δεν θεωρούσε πλέον τη πρόσβαση σε αυτούς τους πόρους ως ζωτικής σημασίας για την Ουάσιγκτον, αλλά ισχυριζόταν ότι θα ήταν προσβάσιμοι για τα σταθερά Κράτη μόνο μέσω των υπηρεσιών των στρατών των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να καταστραφούν συστηματικά όλες οι κρατικές δομές σε αυτή την δεξαμενή πόρων, έτσι ώστε κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιταχθεί στην βούληση της Ουάσιγκτον, ούτε να διαπραγματευτεί άμεσα με τα σταθερά Κράτη.

Κατά τη διάρκεια του λόγου του για τη κατάσταση της Ένωσης, τον Ιανουάριο του 1980, ο πρόεδρος Κάρτερ διατύπωσε το δόγμα του: η Ουάσιγκτον θεωρούσε τον εφοδιασμό της οικονομίας της με το πετρέλαιο του Κόλπου, ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας [6]. Στη συνέχεια, το Πεντάγωνο δημιούργησε το Centcom για να ελέγξει αυτή την περιοχή. Αλλά σήμερα, η Ουάσιγκτον προμηθεύεται λιγότερο πετρέλαιο από το Ιράκ και τη Λιβύη από ό, τι εκμεταλλευόταν πριν από τους πολέμους αυτούς· και δεν της νοιάζει!

Το να καταστρέψουν τις κρατικές δομές, είναι η επιστροφή στο χάος, μια ιδέα δανεισμένη από τον Λέο Στράους, αλλά στην οποία ο Barnett δίνει νέο νόημα. Για τον Εβραίο φιλόσοφο, ο Εβραϊκός λαός δεν μπορεί πλέον να εμπιστευθεί τις δημοκρατίες μετά την αποτυχία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και το Ολοκαύτωμα. Ο μόνος τρόπος για να προστατευτεί από ένα νέο ναζισμό, είναι να εδραιώσει τη δική του παγκόσμια δικτατορία -για το Καλό, βέβαια-. Θα έπρεπε τότε να καταστραφούν ορισμένα ανθεκτικά Κράτη, να τα ξαναφέρει στο χάος και να τα ανοικοδομήσει σύμφωνα με νέους νόμους [7]. Αυτά έλεγε η Κοντολίζα Ράις κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών του πολέμου του 2006 εναντίον του Λιβάνου, όταν το Ισραήλ φαινόταν ακόμα νικηφόρο: « Δεν βλέπω το συμφέρον της διπλωματίας, εάν είναι να επιστρέψουμε στο status quo ante μεταξύ του Ισραήλ και του Λίβανου. Νομίζω ότι θα ήταν λάθος. Αυτό που βλέπουμε εδώ, κατά κάποιο τρόπο, είναι η αρχή, οι συσπάσεις στη γέννηση μιας νέας Μέσης Ανατολής και ό, τι και να κάνουμε, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι ωθήσουμε προς τη νέα Μέση Ανατολή και ότι δεν θα επιστρέψουμε στην παλιά». Αντίθετα, για τον Barnett, δεν πρέπει να φέρουν το χάος μόνο στους λαούς που αντιστέκονται αλλά και σε όλους εκείνους που δεν έχουν φθάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο διαβίωσης· και όταν θα υπάρξει το χάος σε αυτές τις χώρες, θα πρέπει να κρατηθούν σε αυτή τη κατάσταση.

Η επιρροή του Στρως έχει εξάλλου μειωθεί στο Πεντάγωνο μετά τον θάνατο του Andrew Marshall, ο οποίος είχε επινοήσει τον «άξονα προς την Ασία, Asian Pivot» [8].

Mia από τις μεγάλες ρωγμές μεταξύ της σκέψης του Barnett και των προκατόχων του, είναι ότι ο πόλεμος δεν θα πρέπει να διεξάγεται κατά συγκεκριμένων Κρατών για πολιτικούς λόγους, αλλά κατά περιοχών του κόσμου, επειδή δεν ενσωματώθηκαν στο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Φυσικά, θα ξεκινήσουν με τάδε ή τάδε χώρα, αλλά θα ενθαρρύνουν τη μετάδοση για να καταστρέψουν τα πάντα, όπως φαίνεται στη ευρύτερη Μέση Ανατολή. Σήμερα, ο πόλεμος συνεχίζεται εκεί με άρματα μάχης τόσο στην Τυνησία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο (Σινά), στην Παλαιστίνη, το Λίβανο (Ain al-Hilweh και Ras Baalbeck), στη Συρία, το Ιράκ, στην Σαουδική Αραβία (Κατίφ), το Μπαχρέιν, την Υεμένη, στην Τουρκία (Ντιγιαρμπακίρ) όσο και στο Αφγανιστάν.

Αυτός είναι ο λόγος που η νεο-ιμπεριαλιστική στρατηγική του Barnett βασίζεται αναγκαστικά σε στοιχεία της ρητορικής του Bernard Lewis και του Samuel Huntington, η «σύγκρουση των πολιτισμών» [9]. Δεδομένου ότι είναι αδύνατο να δικαιολογήσουμε την αδιαφορία μας για την τύχη των Λαών της δεξαμενής των φυσικών πόρων, μπορούμε πάντα να πειστούμε ότι οι πολιτισμοί μας είναι ασύμβατοι.

Η εφαρμογή του νέου-ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ

Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική που έχει εφαρμοστεί μετά τις 11 Σεπτεμβρίου. Δεν τελείωσε κανέναν από τους πολέμους που διεξήχθησαν. Για 16 χρόνια, οι συνθήκες διαβίωσης των Αφγανών είναι κάθε μέρα πιο φοβερές και επικίνδυνες. Η ανοικοδόμηση του Κράτους τους, η οποία ανακοινώθηκε ότι θα προγραμματιζόταν σύμφωνα με το πρότυπο της Γερμανίας και της Ιαπωνίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έλαβε χώρα. Η παρουσία των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ δεν έχει βελτιώσει τις ζωές των Αφγανών, αντίθετα, επιδεινώθηκαν. Πρέπει να παρατηρήσουμε σήμερα ότι είναι η αιτία του προβλήματος. Παρά τους καθησυχαστικούς λόγους τύπου Λένιν για τη διεθνή βοήθεια, αυτά τα στρατεύματα δεν υπάρχουν εκεί παρά μόνο για να εμβαθύνουν και να διατηρήσουν το χάος.

Ποτέ, όταν παρενέβησαν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, τα επίσημα κίνητρα για το πόλεμο βρέθηκαν να είναι αληθινά, ούτε κατά του Αφγανιστάν (η ευθύνη των Ταλιμπάν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου), ούτε στο Ιράκ (η υποστήριξη του προέδρου Χουσεΐν στους τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου και η προετοιμασία όπλων μαζικής καταστροφής για να χτυπήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες) ή στη Λιβύη (βομβαρδισμός του Λαού του από το στρατό του Καντάφι), ούτε στη Συρία (η δικτατορία του προέδρου Άσαντ και της αίρεσης των Αλαουϊτών). Ούτε ποτέ η ανατροπή μιας κυβέρνησης έβαλε τέλος σε αυτούς τους πολέμους. Όλοι οι πόλεμοι συνεχιστήκαν χωρίς διακοπή, ανεξάρτητα από το ποιος βρισκόταν στην εξουσία.

Οι «αραβικές ανοίξεις», αν και προκύπτουν από μια ιδέα της MI6 στη ευθεία γραμμή της «αραβικής επανάστασης του 1916» και των κατορθωμάτων του Λώρενς της Αραβίας, εντάχθηκαν στην ίδια στρατηγική των ΗΠΑ. Η Τυνησία έγινε ανεξέλεγκτη. Η Αίγυπτος ευτυχώς αναλήφτηκε από τον στρατό της και προσπαθεί σήμερα να βγάλει το κεφάλι της έξω από το νερό. Η Λιβύη έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, όχι από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας ζητώντας την προστασία του πληθυσμού, αλλά μετά τη δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι και την επικράτηση του ΝΑΤΟ. Η Συρία είναι μια εξαιρετική περίπτωση, διότι το Κράτος δεν πέρασε ποτέ στα χέρια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και δεν μπόρεσε να εγκαταστήσει το χάος στη χώρα. Αλλά πολλές ομάδες τζιχαντιστών, που προέρχονται από την Αδελφότητα, έλεγχαν -και ελέγχουν ακόμα τμήματα του εδάφους όπου εγκατάστησαν το χάος. Ούτε το Χαλιφάτο του Ντάες, ούτε η Ιντλίμπ υπό την Αλ Κάιντα, είναι Κράτη όπου μπορεί να ανθίσει το Ισλάμ, αλλά περιοχές τρομοκρατίας, χωρίς σχολεία ή νοσοκομεία.

Είναι πιθανόν ότι χάρη στο Λαό της, στο στρατό της και τους Ρώσους, Λιβανέζους και Ιρανούς συμμάχους της, η Συρία θα καταφέρει να ξεφύγει από αυτή τη μοίρα που χαράχτηκε γι 'αυτήν από την Ουάσιγκτον, αλλά η ευρύτερη Μέση Ανατολή θα συνεχίσει να καίει μέχρι οι Λαοί της να κατανοήσουν τα σχέδια των εχθρών τους. Βλέπουμε ότι η ίδια διαδικασία καταστροφής ξεκινά στα βορειοδυτικά της Λατινικής Αμερικής. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μιλούν περιφρονητικά για αναταραχές στη Βενεζουέλα, αλλά ο πόλεμος που αρχίζει δεν θα περιορίζεται σε αυτή τη χώρα, θα εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή, παρότι οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες των Κρατών που την συνθέτουν είναι πολύ διαφορετικές.

Τα όρια του νεο-ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ

Οι στρατηγιστές των ΗΠΑ αρέσκονται να συγκρίνουν την εξουσία τους με εκείνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλά η τελευταία έφερνε ασφάλεια και πλούτο στους Λαούς που κατέλαβε και ενσωμάτωνε. Έχτιζαν μνημεία και εξορθολόγηζαν τις κοινωνίες τους. Αντίθετα ο νεο-ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δεν σκοπεύει να φέρει τίποτα ούτε στους λαούς των σταθερών Κρατών, ούτε σε εκείνα της δεξαμενής φυσικών πόρων. Σχεδιάζει να εκβιάζει για να αποσπάσει χρήματα από τα πρώτα και προγραμματίζει να καταστρέψει το κοινωνικό ιστό που συνδέει τα δεύτερα. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να εξολοθρεύσει τα τελευταία, και έχει ανάγκη να υποφέρουν για να αποτρέψει το χάος στο οποίο ζουν τα σταθερά Κράτη να αναζητήσουν σε εκείνα τους φυσικούς πόρους χωρίς την προστασία των στρατών των ΗΠΑ.

Μέχρι στιγμής, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο έκρινε ότι «δεν κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις τα αυγά». Παραδεχόταν ότι διαπράττει παράπλευρες σφαγές για να επεκτείνει την κυριαρχία του. Από τούδε και στο εξής, προγραμματίζει γενικευμένες σφαγές για να επιβάλλει οριστικά την εξουσία του. Ο αμερικανικός νεο-ιμπεριαλισμός προϋποθέτει ότι τα άλλα Κράτη της G8 και οι σύμμαχοί τους, συμφωνούν να αφήσουν να «προστατεύονται» τα συμφέροντα τους στο εξωτερικό από τους στρατούς των ΗΠΑ. Εάν αυτό δεν είναι πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει ήδη αποδυναμωθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό θα πρέπει να συζητηθεί με το Ηνωμένο Βασίλειο και θα είναι αδύνατο με τη Ρωσία και την Κίνα.

Υπενθυμίζοντας την «ειδική σχέση» του με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο έχει ήδη αναζητήσει να είναι συνέταιρος του σχεδίου των ΗΠΑ για να κυβερνήσουν μαζί τον κόσμο. Ήταν ο λόγος του ταξιδιού της Τερέζας Μέι στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιανουάριο του 2017, αλλά δεν έλαβε απάντηση [10].

Είναι εξάλλου αδιανόητο ότι οι στρατοί των ΗΠΑ θα παρέχουν ασφάλεια για τους «Δρόμους του Μεταξιού» όπως το κάνουν σήμερα με τους Βρετανούς ομολόγους τους για τους θαλάσσιους και αεροπορικούς δρόμους.
Ομοίως, είναι αδιανόητο να κάμψουν το γόνατο της Ρωσίας, η οποία ήδη έχει αποκλειστεί από την G8, λόγω της εμπλοκής της στη Συρία και στην Κριμαία.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] Shock and awe: achieving rapid dominance, Harlan K. Ullman & al., ACT Center for Advanced Concepts and Technology, 1996.

[2] Full Spectrum Dominance. U.S. Power in Iraq and Beyond, Rahul Mahajan, Seven Stories Press, 2003.

[3] Network Centric Warfare : Developing and Leveraging Information Superiority, David S. Alberts, John J. Garstka & Frederick P. Stein, CCRP, 1999.

[4] Predator empire : drone warfare and full spectrum dominance, Ian G. R. Shaw, University of Minnesota Press, 2016.

[5] The Pentagon's New Map, Thomas P. M. Barnett, Putnam Publishing Group, 2004.

[6] "State of the Union Address 1980", by Jimmy Carter, Voltaire Network, 23 January 1980.

[7] Ορισμένοι ειδικοί μελετητές της πολιτικής σκέψης του Leo Strauss τον ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει τι σκεφτόταν ο φιλόσοφος, αλλά για το τι πρεσβεύουν εκείνοι που, καλώς ή κακώς, τον υποστηρίζουν στο Πεντάγωνο. Political Ideas of Leo Strauss, Shadia B. Drury, Palgrave Macmillan, 1988. Leo Strauss and the Politics of American Empire, Anne Norton, Yale University Press, 2005. Leo Strauss and the conservative movement in America : a critical appraisal, Paul Edward Gottfried, Cambridge University Press, 2011. Straussophobia: Defending Leo Strauss and Straussians Against Shadia Drury and Other Accusers, Peter Minowitz, Lexington Books, 2016.

[8] The Last Warrior: Andrew Marshall and the Shaping of Modern American Defense Strategy, Chapter 9, Andrew F. Krepinevich & Barry D. Watts, Basic Books, 2015.

[9] « The Clash of Civilizations ? » & « The West Unique, Not Universal », Foreign Affairs, 1993 & 1996 ; The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order, Samuel Huntington, Simon & Schuster, 1996.

[10] "Theresa May addresses US Republican leaders", by Theresa May, Voltaire Network, 27 January 2017.