Το σημερινό άρθρο θα ασχοληθεί με ένα δημοσίευμα του Ριζοσπάστη

Το σημερινό άρθρο θα ασχοληθεί με ένα δημοσίευμα του Ριζοσπάστη στο τμήμα Ιδεολογίας Σαββάτου 7 Γενάρη 2023-Κυριακής 8 Γενάρη 2023.

Θέμα ο καθορισμός του χαρακτήρα του πολέμου στην Ουκρανία.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, συνέπεια του διεθνούς ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και της Ρωσίας, αποτελεί σημαντικό ζήτημα της πολιτικής διαπάλης. Για το επαναστατικό κίνημα έχει εξαιρετική σημασία ο καθορισμός του χαρακτήρα του πολέμου, των δυνάμεων που τον διεξάγουν, των πραγματικών στόχων της κάθε πλευράς, η χάραξη αυτοτελούς πολιτικής γραμμής.

Σε σειρά αναλύσεων, που ασκούν κριτική στη θέση του ΚΚΕ για τον χαρακτήρα του πολέμου στην Ουκρανία, ανάμεσα σε άλλα, πολιτικού χαρακτήρα, επιχειρήματα παρουσιάζονται με επιλεκτικό τρόπο στοιχεία για την οικονομία της Ρωσίας, όπου δίνεται έμφαση είτε σε επιμέρους χαρακτηριστικά της (π.χ. το μεγάλο ειδικό βάρος του εξορυκτικού τομέα) είτε στη σχετική θέση της χώρας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Από τη συνοπτική εικόνα για τα οικονομικά μεγέθη και τον όγκο της απασχόλησης εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι στη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία της Ρωσίας, με ιδιαίτερη έμφαση στους κλάδους της εξόρυξης - Ενέργειας, των τραπεζών, των τηλεπικοινωνιών και του εμπορίου, έχουν διαμορφωθεί και κυριαρχούν μονοπωλιακές ενώσεις, που καθορίζουν αποφασιστικά την οικονομική ζωή της χώρας και παίζουν σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις.

Τα παραδείγματα που ακολουθούν ενισχύουν το επιχείρημα περί της ισχύος και του διεθνούς ρόλου ορισμένων, τουλάχιστον, μονοπωλιακών ενώσεων της Ρωσίας.

Συμπερασματικά

Οσα αναφέραμε αποδεικνύουν, σύμφωνα με τα λενινιστικά κριτήρια, την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στη Ρωσία και τον ισχυρό ρόλο της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Στο πλαίσιο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η ρωσική αστική τάξη αξιοποιεί ιδιαίτερα την υπεροχή της στον τομέα της Ενέργειας, τη στρατιωτική της ισχύ ως πυρηνική δύναμη και τη συμμαχία της με την Κίνα.

Η αστική τάξη της Ρωσίας, που εδραίωσε την εξουσία της μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, μετέχει ενεργά στους ανταγωνισμούς για το ξαναμοίρασμα και τον έλεγχο των αγορών και εδαφών με οικονομική σημασία.

Συνοψίζοντας, το αστικό κράτος της Ρωσίας ασκεί σταθερά ιμπεριαλιστική πολιτική ανάλογη με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ισχύ του.

Ο Λένιν στην αντιπαράθεσή του με τον Κάουτσκι ανέδειξε το ολέθριο λάθος του διαχωρισμού των αστικών κρατών σε αυτά που ασκούν και σε αυτά που δεν ασκούν ιμπεριαλιστική πολιτική στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Η προβληματική αυτή αντίληψη οδηγεί στο λαθεμένο συμπέρασμα ότι ιμπεριαλιστική πολιτική σήμερα ασκούν μόνο οι ΗΠΑ, που διατηρούν την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Θεωρίες για τη «μη ιμπεριαλιστική» Ρωσία

20/1/23

https://www.902.gr/eidisi/arthra/317878/theories-gia-ti-mi-imperialistiki-rosia

Αποσπάσματα.

Ορισμένοι καθηγητές και όμιλοι θεωρητικού προβληματισμού έχουν βαλθεί, εδώ και καιρό, ειδικά μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, να δικαιολογήσουν τη ρωσική αστική τάξη και την εισβολή της.

η θέση του ΚΚΕ είναι σταθερή και κρυστάλλινη.

Από την πρώτη μέρα του πολέμου, η Κεντρική Επιτροπή με Ανακοίνωσή της τόνιζε τα εξής: «Η τυπική έναρξη του πολέμου είναι η απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση και εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ωστόσο το εύφλεκτο υλικό συσσωρευόταν σταδιακά εδώ και χρόνια στην περιοχή. Ανεξάρτητα από τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν, η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με επίκεντρο πρώτα απ' όλα τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς, ανταγωνισμοί που δεν μπορούν να επιλυθούν πλέον με διπλωματικά - πολιτικά μέσα κι εύθραυστους συμβιβασμούς. Από τη μία βρίσκονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και τις φασιστικές ομάδες της Ουκρανίας και που εδώ και χρόνια προωθούν τις θέσεις τους (διεύρυνση του ΝΑΤΟ με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αντιπυραυλική ασπίδα κ.λπ.), με στόχο την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Από την άλλη βρίσκεται η καπιταλιστική Ρωσία, που προωθεί τα δικά της σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης χωρών της πρώην ....

Την ίδια στιγμή, αποδέχονται τα προσχήματα που χρησιμοποιεί η ρωσική αστική τάξη, για να δικαιολογήσει την εισβολή της στην Ουκρανία, που παρότι μπορεί να βασίζονται και σε πραγματικά γεγονότα δεν πρέπει να τα αποδεχτούν ο λαός και οι εργαζόμενοι ως την πραγματική αιτία, που δικαιολογεί τις επιλογές των ιμπεριαλιστών και του πολέμου τους. Γι' αυτό και όλοι όσοι κατηγορούν το ΚΚΕ για «ίσες αποστάσεις» δεν λένε κουβέντα για το πώς γίνεται να αντιταχθεί στον φασισμό και τον αντικομμουνισμό ο Πούτιν, ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ αντικομμουνισμού στο διάγγελμά του με την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων...

Το ΚΚΕ μελετά τη σύγχρονη πραγματικότητα, με βάση τη λενινιστική μέθοδο επιστημονικής ανάλυσης του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού (στο οποίο έχει υπεισέλθει ο καπιταλισμός εδώ και πάνω από 100 χρόνια). Ιδιαίτερα μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός επικρατεί πλέον ως παγκόσμιο σύστημα, στο οποίο η θέση της κάθε χώρας καθορίζεται απ' την οικονομική, την πολιτική και της στρατιωτικής της ισχύς μέσα σ' ένα πολυπλόκαμο πλέγμα αλληλεξαρτήσεων.

Ειδικά για τον καπιταλισμό στη Ρωσία, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε άρθρο του τεύχους 5-6/2022 της ΚΟΜΕΠ, που αναδεικνύεται με πληθώρα παραδειγμάτων και στοιχείων ότι η Ρωσία σήμερα διαθέτει όλα τα διακριτικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό. Σε όλους τους τομείς της οικονομίας της κυριαρχούν οι μονοπωλιακές ενώσεις, που καθορίζουν την οικονομική ζωή της χώρας και, μάλιστα, παίζουν σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις.

Οι παραπάνω θεωρίες θα είχαν απλώς και μόνο μια δόση γραφικότητας, αν δεν υπήρχε και η επικίνδυνη, για το κομμουνιστικό καθώς και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, πλευρά, δηλαδή το να συρθούν οι λαοί πίσω από τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.

*Η Αλ. Αλάφη είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΟΠ Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ

Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη 20 Γενάρη 2023

Να ξεκινήσουμε.

Δεν πρόκειται μόνο για μερικούς καθηγητάδες και ομίλους της ελλάδας αλλά και για σκεπτόμενους ανθρώπους και για πολλά κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο πού ή η αρθρογράφος δεν είναι ενημερωμένη ή το αποκρύπτει.

Δεύτερο. Καλό είναι να μας υποδείξουν τις χώρες που δεν έχουν μονοπωλιακό καπιταλισμό (πιθανό να μην υπάρχει καμία) έτσι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογούν στο ότι η Ρωσια εχει μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Τρίτο. Γιατί δεν λένε ευθέως ότι κατά την γνώμη τους όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές αφού όλες έχουν μονοπωλιακό καπιταλισμό;

Από το πιο πάνω άρθρο που μιλάνε για λένιν και Κάουτσκι.

Επειδή πιθανό κανένας να μην τους έπαιρνε στα σοβαρά, εφηύραν και τον μερικό ιμπεριαλισμό, μονοπωλιακός καπιταλισμός των ελαχίστων διεθνών μονοπωλίων , εδώ η ενέργεια πού παίζει ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Να βάλουμε και ολίγον από διεθνείς εξελίξεις για όσους δεν αρκούνται στο, όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές επειδή έχουν μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Μετά τους υπεριμπεριαλισμούς, τους υποιμπεριαλισμούς, μικρότερους ιμπεριαλισμούς κλπ. έχουμε και το ΚΚΕ με τον μερικό ιμπεριαλισμό του.

Φυσικά εξάρτηση δεν υφίσταται πλέον αλλά μόνο αυτό το περίφημο η θέση της κάθε χώρας καθορίζεται απ' την οικονομική, την πολιτική και την στρατιωτική της ισχύ.

Έτσι μην μας περάσει ποτέ από το νού ότι η ελλάδα είναι μία εξαρτημένη χώρα.

Όσο για το περίφημο καμία αστική τάξη δεν μπορεί να πολεμήσει τον φασισμό δεν μπορούμε να καταλάβουμε, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν πολέμησαν οι δυτικές χώρες και οι αστικές τους τάξεις τον φασισμό και ναζισμό, ποιοί πολέμαγαν ποιους τελικά;

Ανεξάρτητα τι ελπίζαν.

Το ΚΚΕ έχει κατακρεουργήσει την αντίληψη του λένιν ( όχι τον λενινισμό γιατί το πιο πιθανό, ο πρώτος που θα δήλωνε αντιλενινιστής θα ήταν ο ίδιος ο λένιν) για τον ιμπεριαλισμό ή γιατί δεν μπορεί να τον αντιληφθεί επειδή υπαρχει έλλειψη κριτικής σκέψης ας είναι καλά και το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα ή επειδή έτσι το βολεύει.

Μετά μιλάνε για προσχήματα δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι υπάρχουν και αντικειμενικά γεγονότα πού πρέπει να μελετήσουν;

Από τις λεπτομέρειες θα εξάγουν το γενικό και όχι από την φαντασιοπληξία τους να αρνούνται επίμονα τις λεπτομέρειες.

Έχουμε γράψει σε προηγούμενα άρθρα γιαυτές τις «καταραμένες» λεπτομέρειες. Μπορεί να γράψουμε περισσότερες σε άλλα άρθρα.

Παρακάτω παραθέτουμε τα στοιχεία από το Το Forbes Global 2000 για να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα.

Το Forbes Global 2000 κατατάσσει τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο χρησιμοποιώντας τέσσερις μετρήσεις: πωλήσεις, κέρδη, περιουσιακά στοιχεία και αξία αγοράς.

Forbes Global 2000 ranks the largest companies in the world using four metrics: sales, profits, assets, and market value.

Η αναταραχή της αγοράς μείωσε την ελάχιστη αγοραία αξία που πρέπει να ληφθεί υπόψη για τη λίστα του 2022 στα 7,6 δισεκατομμύρια δολάρια σε σύγκριση με 8,26 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021, αλλά η ελάχιστη τιμή για όλες τις άλλες μετρήσεις είναι αυξημένη σε σχέση με πέρυσι.

Ως όμιλος, οι εταιρείες στο 2022 Global 2000 αντιπροσωπεύουν 47,6 τρισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα, 5,0 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κέρδη, 233,7 τρισεκατομμύρια δολάρια σε περιουσιακά στοιχεία και 76,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κεφαλαιοποίηση. Υπάρχουν 58 χώρες που εκπροσωπούνται στη λίστα του 2022. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τις περισσότερες με 590 εταιρείες, ακολουθούμενες από την Κίνα/Χονγκ Κονγκ (351) και την Ιαπωνία (196).

https://www.forbes.com/lists/global2000/?sh=1472f4035ac0

Ρωσία.

Έχει 24 εταιρείες στις 2000 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου.

Καμία ρωσική εταιρεία τεχνολογίας δεν μπήκε στη λίστα.

118 Δισεκατομμύρια κέρδη, το 2,36 % των κερδών των 2000 εταιρειών.

Στις 100 πρώτες θέσεις 2 εταιρείες και στις 500 πρώτες θέσεις συνολικά 7 εταιρείες.

Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη οι 2 πρώτες αμερικάνικες εταιρείες στην 1 και 4 θέση που βρίσκονται έβγαλαν 131,92 δις, ξεπέρασαν δηλαδή όλες μαζί τις ρώσικες εταιρείες.

Στις 100 πρώτες θέσεις μετράμε

38 αμερικάνικες εταιρείες με 863 δις περίπου κέρδη .

14 κινέζικες + 3 Χονγκ -Κόνγκ με 350 δις περίπου κέρδη .

5 Ιαπωνίας με 78 δις περίπου κέρδη .

6 Ηνωμένου Βασιλείου με 119 δις περίπου κέρδη .

5 Γερμανίας με 73 δις περίπου κέρδη .

6 Γαλλίας με 61 δις περίπου κέρδη .

2 Ρωσίας με 37 δις περίπου κέρδη. Από πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

6 Ελβετίας με 76 δις περίπου κέρδη.

6 Καναδά με 70 δις περίπου κέρδη.

1 Σαουδικής αραβίας λόγω πετρελαίου 105 δις περίπου κέρδη.

Στις 500 πρώτες θέσεις μετράμε

159 αμερικάνικες εταιρείες (31,8%) με 1.327 τρις κατά προσέγγιση κέρδη.

62 Κινέζικες + 9 Χόνγκ-Κόνγκ με 562 δις κατά προσέγγιση κέρδη .

43 Ιαπωνίας με 298 δις περίπου κέρδη .

25 Ηνωμένου Βασιλείου με 145 δις περίπου κέρδη .

20 Γερμανίας με 123 δις περίπου κέρδη.

21 Γαλλίας με 112 δις περίπου κέρδη .

7 Ρωσίας ( το 1,4% εταιρειών ) με 83 δις περίπου κέρδη.

12 Ελβετίας με 92 δις περίπου κέρδη.

27 Καναδά με 136 δις περίπου κέρδη.

8 Ισπανίας με 44 δις περίπου κέρδη.

7 Ταιβάν με 53 δις περίπου κέρδη.

6 Βραζιλίας με 58 δις περίπου κέρδη.

11 Ινδίας με 47 δις περίπου κέρδη.

6 Ιταλίας με 23 δις περίπου κέρδη.

11 Νότιας Κορέας με 74 δις περίπου κέρδη.

1 Σαουδικής αραβίας λόγω πετρελαίου 105 δις περίπου κέρδη.

Ορίστε ο περίφημος ιμπεριαλισμός της Ρωσίας ακόμα και η Ελβετία, ο Καναδάς, η νότιος Κορέα ξεπερνάνε την Ρωσία σε αριθμό διεθνών εταιρειών και κερδών, κερδών η ελβετία και ο Καναδάς.

Αυτές είναι οι μεγαλύτερες εταιρείες της Ρωσίας: Forbes Global 2000

Τζον Χάιατ

Προσωπικό του Forbes

Γράφω για τον πλούτο, τους δισεκατομμυριούχους και τις εταιρείες τους.

12 Μαΐου 2022

Οι δυτικές κυρώσεις διαταράσσουν ορισμένες ρωσικές εταιρείες, αλλά οι αυξανόμενες τιμές της ενέργειας ενίσχυσαν τα κέρδη άλλων.

Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το επιχειρηματικό τοπίο της Ρωσίας έχει υποστεί μια τέτοια δραματική αναδιάρθρωση - αλλά δεν βλάπτουν ακόμη όλες οι ρωσικές εταιρείες.

Είκοσι τέσσερις ρωσικές εταιρείες εμφανίζονται εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αυτές οι εταιρείες πρόκειται να χάσουν τα περισσότερα από τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία. Την περασμένη στη φετινή Global 2000 του Forbes , την ετήσια κατάταξη των μεγαλύτερων δημόσιων εταιρειών στον κόσμο (μετρούμενα με τέσσερις ισοσταθμισμένες μετρήσεις: περιουσιακά στοιχεία, αξία αγοράς, πωλήσεις και κέρδη). Από αυτές τις 24 εταιρείες, οι 13 ανέβηκαν στην ετήσια κατάταξη, ενώ μόνο οι 11 διολίσθησαν.

Επτά από τις 10 μεγαλύτερες εταιρείες της Ρωσίας είναι εβδομάδα , η ΕΕ πρότεινε νέες κυρώσεις κατά του Κρεμλίνου που θα απαγόρευαν τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου για διάστημα έξι μηνών. Έξι από τις 24 εταιρείες είναι παραγωγοί υλικών, αντανακλώντας την εξάρτηση της ρωσικής οικονομίας από τις εξαγωγές φυσικών πόρων. Καμία ρωσική εταιρεία τεχνολογίας δεν μπήκε στη λίστα.

Η μεγαλύτερη ρωσική εταιρεία με τη μεγαλύτερη επιρροή φέτος είναι η Gazprom, ο κρατικός γίγαντας πετρελαίου και φυσικού αερίου που ελέγχεται αυστηρά από τον Πούτιν. Η Gazprom πήδηξε από το Νο. 367 πέρυσι στο Νο. 49 φέτος. Η πετρελαϊκή εταιρεία έχει ωφεληθεί από τις αυξανόμενες τιμές της ενέργειας και, προς το παρόν τουλάχιστον, συνεχίζει να πουλάει το αργό της σε ευρωπαίους πελάτες.

Η Rosneft, μια άλλη κρατική εταιρεία πετροχημικών, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ρωσική εταιρεία στη λίστα, πηδώντας από τη θέση Νο. 99 πέρυσι στο Νο. 81. Ενώ τα κέρδη της Rosneft ρέουν, ήταν λίγοι πιο δύσκολοι μήνες για τον Igor Sechin , τον τιμωρημένο διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας και το δεξί χέρι του Πούτιν, ο οποίος είδε και τα δύο σούπερ γιοτ του να κατασχέθηκαν από τις αρχές της ΕΕ στον απόηχο της εισβολής της Ρωσίας.

Η Sberbank, ο κρατικός τραπεζικός κολοσσός της Ρωσίας, είναι η τρίτη μεγαλύτερη ρωσική εταιρεία, παρά το γεγονός ότι έπεσε από το Νο. 51 στο Νο. 116 εκατομμύρια στη φετινή λίστα. Οι ΗΠΑ επέβαλαν κυρώσεις στη Sberbank τον Απρίλιο, αλλά εξαιρούσαν τις ενεργειακές συναλλαγές από τα μέτρα, προστατεύοντας τον ρόλο του ιδρύματος ως αγωγού μεταξύ των κρατικών εξαγωγέων της Ρωσίας και των δυτικών εταιρειών. Η VTB Bank (No. 512) και η Credit Bank of Moscow (No. 2.000) βρίσκονται επίσης στη λίστα. Ο πρόσφατος γύρος προτεινόμενων μέτρων της ΕΕ θα αφαιρέσει τη Sberbank και την Credit Bank of Moscow από το SWIFT, το πολύ σημαντικό σύστημα διεθνών πληρωμών.

Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι που υπόκεινται σε κυρώσεις ελέγχουν πολλές από τις μεεταιρείες της Ρωσίας. Ο φίλος του τζούντο του Πούτιν Gennady Ti γαλύτερες mchenko και ο Leonid Mikhelson , ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Ρωσίας με περιουσία που ξεπερνά τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια, ελέγχουν την εταιρεία παραγωγής φυσικού αερίου Novatek (Νο. 413). Ο Oleg Deripaska , στον οποίο επέβαλε κυρώσεις οι ΗΠΑ το 2018, έχει μερίδιο 45% στον κολοσσό αλουμινίου En+ Group (Νο. 883). Ο Vladimir Potanin , ο πλουσιότερος ολιγάρχης της Ρωσίας (που έχει τιμωρηθεί μόνο από τον Καναδά ), ελέγχει την MMC Norilsk Nickel (Νο. 449), τον μεγαλύτερο παραγωγό εξευγενισμένου παλλαδίου και νικελίου στον κόσ

Δεν κράτησαν όλοι τη δουλειά τους. Ο Vagit Alekperov , το μακροχρόνιο αφεντικό της Lukoil (Νο. 167), του δεύτερου μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου της Ρωσίας, παραιτήθηκε τον Απρίλιο μετά την επιβολή κυρώσεων από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο πρώην εργαζόμενος στην εξέδρα πετρελαίου της Κασπίας Θάλασσας φέρεται να συνταξιοδοτήθηκε προκειμένου η Lukoil, η οποία εξάγει στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη, να συνεχίσει να λειτουργεί.

https://www.forbes.com/sites/johnhyatt/2022/05/12/these-are-russias-biggest-public-companies-forbes-global-2000/

Εδώ είναι οι 24 ρωσικές επιχειρήσεις που θα μπουν στη φετινή λίστα με τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου για το 2022.

https://www.forbes.com/sites/johnhyatt/2022/05/12/these-are-russias-biggest-public-companies-forbes-global-2000/

29.09.2015

Οξύτατη ιδεολογική σύγκρουση ΚΕΚΡ με ΚΚΕ

Γιώργος Πετρόπουλος

Σοβαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση εκδηλώθηκε ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, με αφορμή άρθρο της ΚΕ του τελευταίου που δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος (Γενάρης 2015 στην ελληνική έντυπη έκδοση) του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΔΚΕ).

Στο προαναφερόμενό τεύχος, το οποίο ο αναγνώστης μπορεί να βρει στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.iccr.gr/ δημοσιεύεται άρθρο που υπογράφεται από την ΚΕ του ΚΕΚΡ και το οποίο φέρει τον τίτλο «Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ως πηγή πολέμων».

Στο τέλος του έχει προστεθεί κριτικό σημείωμα των εκπροσώπων του ΚΚΕ, από τη σύνταξη του θεωρητικού του περιοδικού «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» (ΚΟΜΕΠ), που συμμετέχουν στη Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ.

Το κριτικό αυτό σημείωμα φέρει τον τίτλο «Παρατηρήσεις των εκπροσώπων της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (ΚΚΕ) στη Συντακτική Επιτροπή της ΔΚΕ για το άρθρο: ''Η πάλη των κομμουνιστών με τον ιμπεριαλισμό ως πηγή των πολέμων'', που παρουσίασε το ΚΕΚΡ».

Ολόκληρη η άγνωστη απάντηση του ΚΕΚΡ στο ΚΚΕ- σε μετάφραση από τα ρωσικά του Βασίλη Μακρίδη- έχει ως εξής:

Καλοπροαίρετη απάντηση προς τους φίλους μας - σχολιαστές του άρθρου του ΡΚΕΚ για την πάλη των κομμουνιστών εναντίον του ιμπεριαλισμού.

Λόγος γίνεται για τα σχόλια που έγιναν εξ ονόματος του ΚΚΕ για το άρθρο του ΡΚΕΚ «Η πάλη των κομμουνιστών ενάντια στον ιμπεριαλισμό ως πηγή πολέμων», που δημοσιεύτηκε στο № 5 του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση».

Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στα ερωτήματα, τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις των συντρόφων έχουμε δώσει ήδη αναλυτικές τεκμηριώσεις, τόσο στις συνεδριάσεις της συντακτικής επιτροπής, όσο και στο ίδιο το άρθρο, κάτι για το οποίο ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί εύκολα να πειστεί.

Οι σύντροφοι έδειχναν ότι μάλλον δεν είχαν περισσότερες αντιρρήσεις, όμως αμέσως μετά τη δημοσίευση του άρθρου η μη κατανόηση εμφανίστηκε εκ νέου - και πάλι για μία σειρά ζητημάτων που είχαν ήδη εξεταστεί.

Από αυτό βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι οι σύντροφοι δεν κατανόησαν πλήρως τα γενικά ζητήματα της λενιιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, γι' αυτό και παρακάτω «σκοντάφτουν» σε επιμέρους ζητήματα επιμέρους.

Από αυτού του είδους τις λανθασμένες ερμηνείες των γενικών ζητημάτων στη συζήτηση που διεξάχθηκε θα ξεχωρίσουμε δύο:

- Πρώτη: η υπεραπλουστευμένη, μη πλήρης κατανόηση και εφαρμογή της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού·

- Δεύτερη: η μη διαλεκτική κατανόηση και σχέση προς τον ορισμό του φασισμού ως έκφρασης ενός διατηρούμενου μέσα από αλλαγές χαρακτηριστικού αυτού του φαινομένου.

Ως προς το πρώτο ζήτημα, πρώτα απ' όλα θεωρούμε απαραίτητο να υπενθυμίσουμε, ότι ο Β.Ι. Λένιν μας καλούσε να κατανοήσουμε την οικονομική ουσία του ιμπεριαλισμού:

«Θα ήθελα να ελπίζω, ότι η μπροσούρα μου θα βοηθήσει στην κατανόηση του βασικού οικονομικού ζητήματος, χωρίς την μελέτη του οποίου δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει τίποτε από την εκτίμηση του σύγχρονου πολέμου και της σύγχρονης πολιτικής, για την ακρίβεια: από το ζήτημα της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού».

Τον πυρήνα της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού αποτελεί η θέση, ότι μια χούφτα από μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη, τα οποία πραγματοποίησαν το μοίρασμα του κόσμου και που μάχονται για την ανακατανομή του, σε περίοδο ιμπεριαλισμού ληστεύουν όλα τα υπόλοιπα αστικά κράτη.

Ο Λένιν έδειχνε πειστικά, πώς σχηματίζεται «η στέρεα βάση της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης της πλειοψηφίας των εθνών και των κρατών του κόσμου, του καπιταλιστικού παρασιτισμού μιας χούφτας των πλουσιότερων κρατών!»

Στις μέρες μας, η ουσία του ιμπεριαλισμού δεν έχει αλλάξει. Σήμερα αυτή η «χούφτα» έχει ως επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν λίγες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης - η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία. Όλα τα υπόλοιπα αστικά κράτη αποτελούν αντικείμενο πίεσης και ληστείας.

Δυστυχώς, οι αγαπημένοι μας φίλοι αυτή τη σημαντικότατη θέση της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού για την ανισομετρία της ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών και της εκμετάλλευσης από τα ισχυρότερα «αρπακτικά» του υπόλοιπου κόσμου την εφαρμόζουν εσφαλμένα, πιθανόν και να μην την κατανοούν πλήρως, γι' αυτό και τα σχόλιά τους προς το συγκεκριμένο άρθρο συχνά φέρουν θεωρητικά εσφαλμένο χαρακτήρα.

Για το δεύτερο ζήτημα θα παρατηρήσουμε, ότι οι σύντροφοι εκφράζουν τη διαφωνία τους με τη χρήση από τον ΡΚΕΚ του ορισμού του φασισμού που δόθηκε από την Κομιντέρν το 1935.

Ταυτόχρονα όμως οι ίδιοι δεν δίνουν έναν δικό τους ορισμό, αλλά μόνο υπενθυμίζουν, ότι στην Κομιντέρν, τάχα, υπήρχαν και παλιότεροι ορισμοί με την απαρίθμηση διαφόρων χαρακτηριστικών του φασισμού, ενώ αυτός ο τελευταίος δόθηκε πλέον «σε άλλες ιστορικές συνθήκες, σε μια περίοδο όπου τα ιμπεριαλιστικά κράτη σχεδίαζαν την εξαφάνιση του μοναδικού σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο και η ΕΣΣΔ επιδίωκε να προκαλέσει ρήγμα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις του».

Εδώ οι σύντροφοι απομακρύνονται από την μαρξιστική μεθοδολογία, αντιπαραθέτοντας προς έναν πιο εξελιγμένο ορισμό, που δόθηκε κατά την περίοδο της ανώτατης ανάπτυξης του συγκεκριμένου φαινομένου (φασισμού), κάποιες περισσότερο πρώιμες και, αντίστοιχα, λιγότερο ώριμες διατυπώσεις, οι οποίες δεν εξέφραζαν το διατηρούμενο εντός των αλλαγών χαρακτηριστικό, αλλά απλώς πλησίαζαν στην αποκάλυψή του και περιορίζονταν στην απαρίθμηση μιας σειράς από συμπληρωματικά χαρακτηριστικά.

Αυτά όμως είναι «επί του γενικού». Η επιστημονική ευσυνειδησία απαιτεί, ωστόσο, να ασχοληθούμε με τα συγκεκριμένα σχόλια επί της ουσίας, απαντώντας σε κάθε επιχείρημα.

Τις αντίστοιχες παραγράφους του σχολίου των Ελλήνων συντρόρων τις βάλαμε σε εισαγωγικά, τις αριθμήσαμε, τις ξεχωρίσαμε με διαφορετική γραμματοσειρά και θα τις απαντήσουμε με τη σειρά.

1❫ Οι σύντροφοι ξεκινούν: «Στην αρχή του άρθρου του ΚΕΚΡ δείχνεται η σχέση του καπιταλισμού με τον πόλεμο, όμως σύντομα το άρθρο αναπτύσσεται γύρω από την θέση του ΚΕΚΡ περί του «εξαγώγιμου φασισμού». «Φασιστικά» αποκαλούνται ορισμένα από τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κράτη (ΗΠΑ και ΕΕ). Παρακάτω το άρθρο προσπαθεί να απαντήσει στις σοβαρές αντιρρήσεις που εμφανίστηκαν σε σχέση με αυτή την ανάλυση. Ωστόσο, κατά την άποψή μας παραμένουν μερικές λεπτομέρειες αυτής της θέσης, με τις οποίες δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε».

Λάθος. Ούτε μία χώρα στο άρθρο δεν αποκαλείται φασιστική, αλλά γίνεται λόγος για την ανάλυση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα καταδεικνύεται, ότι η ΗΠΑ και οι ηγετικές χώρες της ΕΕ, διατηρώντας στο εσωτερικό τους την αστική δημοκρατία, σε σχέση προς μια σειρά άλλων χωρών επιχειρούν να πραγματοποιήσουν μια ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντδραστικών, των πιο σωβινιστικών στοιχείων του δικού τους χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την καταστροφή των κρατών του Ιράκ και του Λιβάνου, μόνο ένας τυφλός μπορεί να μη βλέπει, ότι αυτές οι ενέργειες εμπίπτουν στον ορισμό του φασισμού, τον οποίο έδωσε το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν. Και, δεδομένου ότι στο εσωτερικό αυτών των χωρών δεν υπάρχει ανοιχτός φασισμός, αυτό το φαινόμενο είναι δόκιμο να χαρακτηρίζεται ως εξαγώγιμος φασισμός.

Και μόνο στη Συρία, στη Ρωσία και στη Νοτιο-Ανατολική Ουκρανία αυτή η πολιτική του εξαγώγιμου φασισμού συνάντησε σοβαρή αντίσταση και αντίδραση. Οι σχολιαστές δεν κατανοούν, ή δεν θέλουν, ή ακόμη φοβούνται να αναγνωρίσουν κατά πρόσωπο εκείνη την απειλή του εξαγώγιμου φασισμού, ο οποίος μπορεί να επιτεθεί και στη δική τους χώρα. Έτσι ή αλλιώς, όμως συμβαίνει οι σύντροφοι εκόντες-άκοντες στην πράξη να φαίνεται σαν να υπερασπίζονται την φασιστική πολιτική των ιμπεριαλιστικών χωρών στη Λιβύη, τη Συρία, την Ουκρανία, λέγοντας: «είναι κακό, αλλά δεν είναι φασισμός».

2❫Παρακάτω συνεχίζουν: «Πρώτα απ' όλα, θεωρούμε ότι ο διαχωρισμός των κρατών του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος να φιλοφασιστικά-φιλοπόλεμα και σε άλλα, αποκρύπτει την αιτία της γέννησης και της ενίσχυσης του φασιστικού κινήματος, η οποία βρίσκεται στον ίδιο τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και στο εσωτερικό κάθε χώρας».

Όμως δεν είναι έτσι. Διαχωρίζει τα αστικά κράτη την περίοδο του ιμπεριαλισμού η ανισομετρία της ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών, κάτι που υπογραμμίζεται από τον Β.Ι.Λένιν στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».

Οι σύντροφοι από το ΚΚΕ, όπως ήδη σημειώσαμε, στην πράξη απορρίπτουν το θεμελιώδες θεωρητικό συμπέρασμα του Λένιν, ότι μια χούφτα από τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά κράτη ληστεύει όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ιλίτς ακόμη πριν την είσοδο στον 20ο αιώνα σημείωνε: «Ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κρατών-τοκογλύφων και στη γιγαντιαία πλειοψηφία των κρατών-οφειλετών». Σήμερα αυτός ο διαχωρισμός εκφράζεται ακόμη περισσότερο αντιθετικά. Όμως οι σύντροφοι αποσπούν την προσοχή (μας) στον καπιταλιστικό κόσμο γενικά - δήθεν, (επειδή) ζει σήμερα ολόκληρος σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, δύθεν, (επειδή) στο εσωτερικό κάθε χώρας υπάρχουν μονοπώλια, τα οποία γεννούν το φασισμό.

Ο κόσμος πραγματικά ζει σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, όμως δεν χρειάζεται να κρύβουμε, να συσκοτίζουμε ή να αγνοούμε την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς ληστές και στα θύματα, ή τα αντικείμενα της ληστείας. Η ανάλυση του συσχετισμού δυνάμεων του σημερινού ιμπεριαλισμού ακριβώς έτσι, όπως και στην εποχή του Λένιν, μιλά για μια εκλεπτυσμένη και με πολλούς διαύλους ληστεία του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου από μια χούφτα των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι αξιότιμοι σύντροφοι ουσιαστικά αγνοούν την πραγματική πηγή του φασισμού - τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά κράτη.

3❫Αυτοί (στμ: οι σύντροφοι από το ΚΚΕ) είδαν στο άρθρο ακόμη και κίνδυνο οπορτουνιστικής προδοσίας: «Συνεπώς, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με την άποψη που διαχωρίζει τα ιμπεριαλιστικά κράτη σε «κακά» («φασιστικά», «νεοφασιστικά») και σε «καλά» και με τα καλέσματα να δημιουργηθούν αταξικά «αντιφασιστικά μέτωπα» (δηλαδή συμμαχίες βασισμένες όχι σε ταξικά κριτήρια), με όλους «τους προοδευτικούς και τίμιους ανθρώπους». Αυτή η θέση αφοπλίζει το κομμουνιστικό κίνημα και την εργατική τάξη, την οδηγεί στην άρνηση της ιστορικής του αποστολής και στη διαμόρφωση της γραμμής της λεγόμενης «εξυγίανσης» του ιμπεριαλισμού από τις «φασιστικές» δυνάμεις.

Αν και σε ορισμένα σημεία γίνεται λόγος για την πάλη εναντίον του οπορτουνισμού και για την αναγκαιότητα της αναγνώρισης της δικτατορίας του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό κίνημα καλείται σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις, αστικές μεταξύ άλλων, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Στην πράξη, στο όνομα της πάλης εναντίον του φασισμού ανοίγεται ο δρόμος για τη συνεργασία με τον οπορτουνισμό, με τη σοσιαλδημοκρατία, με τμήματα της αστικής τάξης. Προτείνεται το να επιλέξουμε ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Δηλαδή, σε μία περιφερειακή ή γενική πολεμική σύγκρουση, το κομμουνιστικό κίνημα θα βρεθεί στο πλευρό μερικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με την πρόφαση ότι οι άλλες είναι «φασιστικές».

Εδώ, κατά την άποψή μας, παρατηρείται όχι μόνο μια εσφαλμένη θέση, εδώ εκδηλώνεται και ελλειπής κατανόηση της ιστορικά δικαιωμένης στρατηγικής της πάλης της Σοβιετικής Ένωσης εναντίον του χιτλερικού φασισμού. Στο άρθρο μας δεν γίνεται λόγος για «κακές» ή «καλές» χώρες. Αυτή είναι μικροαστική και όχι θεωρητική προσέγγιση.

Αυτή (την προσέγγιση) - ακατανόητο με ποιον στόχο - προσπαθούν να την αποδώσουν σ' εμάς, αν και από αυτήν «πάσχουν» οι ίδιοι οι κριτές μας. Στο άρθρο γίνεται λόγος για την πάλη εναντίον του φασισμού και για την κινητοποίηση προς αυτήν την πάλη αυτών που είναι ικανοί γι' αυτήν, μεταξύ άλλων και με σκοπό έστω την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας.

Οι σύντροφοί για κάποιον λόγο δεν επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τη λενινιστική και τη σταλινική πείρα και μέθοδο, που συνίσταται στο ότι είναι προς το συμφέρον της παγκόσμιας εργατικής τάξης το να χτυπάει κανείς με τα χέρια μιας μερίδας αστών τους υπόλοιπους (αστούς). Ή μήπως οι σύντροφοι κατηγορούν τη Σοβιετική Ένωση για το ότι στην πάλη εναντίον του φασισμού συμμάχησε με τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία; Έτσι έπραξαν η ΕΣΣΔ και ο σ. Στάλιν.

Όμως οι σύντροφοι ουσιαστικά προτείνουν να αγνοήσουμε αυτή την ιστορική πείρα μαζί με την αγνόηση εκείνου του ορισμού του φασισμού που έδωσε η Κομιντέρν. Ή μήπως οι σύντροφοι κατηγορούν τη Σοβιετική Ένωση για οπορτουνισμό και παράδοση των θέσεων της εργατικής τάξης μέσω της νίκης εναντίον του φασισμού;

4❫Όμως να, οι σύντροφοι επιτέλους θυμούνται την ανισομετρία της ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών: «Στο άρθρο χρησιμοποιείται ο όρος «παγκόσμιος ιμπεριαλισμός». Ωστόσο, όταν αυτός ο όρος χρησιμοποιείται χωρίς παραπομπή στις ανισομετρίες της ανάπτυξης, του ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και κέντρα, τότε ανάγεται σε υπερ-ιμπεριαλισμό. Κατά την άποψή μας μπορούμε να μιλάμε για ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στο οποίο κάθε καπιταλιστική χώρα συμμετέχει ανάλογα με τη δύναμη της δικής της αστικής τάξης. Στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει θέση (και) ο σκληρός ανταγωνισμός και η συνεργασία της αστικής τάξης διαφόρων χωρών.

Αντίθετα, η έννοια «παγκόσμιος ιμπεριαλισμός» όχι μόνο διαγράφει αυτή τη σύνθετη πραγματικότητα, αλλά και την μπερδεύει. Η θέση που υποστηρίζει ότι «ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός άρχισε να δρα περισσότερο αχαλίνωτα, επιθετικά, χωρίς να υπολογίζει τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου», έμμεσα αποδέχεται, ότι ορισμένες άλλες καπιταλιστικές χώρες (πχ οι χώρες των BRICS) τηρούν το Διεθνές Δίκαιο, γι' αυτό και δεν ανήκουν «στον πυρήνα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου». Κατά την άποψή μας, μία τέτοια θέση αποτελεί αποκοπή της οικονομίας από την πολιτική, εφόσον σήμερα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες κυριαρχεί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο αποτελεί τη συγχώνευση του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου. Κυριαρχούν τα μονοπώλια, το βασικό γνώρισμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού».

Ο όρος «παγκόσμιος ιμπεριαλισμός» στο άρθρο χρησιμοποείται σε συγκεκριμένο συνδυασμό με την αντιπαλότητά του προς το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, πρώτα απ' όλα στην Ανατολική Ευρώπη με επικεφαλής την ΕΣΣΔ και γίνεται λόγος ακριβώς για τη «δύναμη κρούσης» του στο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αφού αυτοί ακριβώς άρχισαν να δρουν περισσότερο αχαλίνωτα και επιθετικά. Άρα λοιπόν κανείς δε βάζει τίποτε στο ίδιο τσουβάλι του «υπερ-ιμπεριαλισμού και με την κατανόηση της διάταξης των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού τα πάμε μια χαρά.

Όμως στους συντρόφους μας βγαίνει ότι όλοι στον κόσμο είναι, τάχα, ιμπεριαλιστές - και η Ελλάδα και η Αλβανία και η Συρία και... οι ΗΠΑ, η Γερμανία, το Ισραήλ. Αυτό ακριβώς και σηματοδοτεί τη μη κατανόηση της διαφοράς ανάμεσα σε αυτούς που τους κλέβουν και αυτούς, οι οποίοι κλέβουν.

Και τη μη κατανόηση του ότι μπορούμε να μιλάμε από θεωρητικής ή ιστορικής άποψης για μια χώρα ως αυτοκρατορία, μόνο εάν μια ολόκληρη σειρά άλλων χωρών βρίσκεται ουσιαστικά σε εξάρτηση υποτέλειας από αυτήν. Και εκείνο το φαινόμενο, το οποίο παλαιότερα ονομαζόταν «κολονιαλισμός» («αποικιοκρατία»), τώρα ονομάζεται «νεοκολονιαλισμός» («νεοαποικιοκρατία»). Άραγε η Λιβύη ήταν αυτοκρατορία; Άραγε τη Συρία και την Ουκρανία μπορούμε να τις αποκαλέσουμε αυτοκρατορίες;

Ναι, σε κάθε χώρα κυριαρχούν μονοπώλια. Όμως στις «αυτοκρατορίες» κυριαρχούν τα δικά τους μονοπώλια, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες χώρες κατά κύριο λόγο κάνουν κουμάντο ξένα ή πολυεθνικά (μονοπώλια), που έχουν την έδρα τους στα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά κράτη. Ναι, μια σειρά από χώρες (όπως για παράδειγμα η Ρωσία) υπόκεινται και σε ληστεία από την πλευρά των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστών και, ταυτόχρονα και οι ίδιες προσπαθούν να ανταγωνιστούν μαζί τους και να ληστεύουν τους λιγότερο ισχυρούς.

Όμως συνολικά οι διαδικασίες ορίζονται από το γεγονός, ότι κάποιες χώρες εξάγουν κεφάλαια, ενώ κάποιες άλλες χώρες ληστεύονται πρώτες με τη βοήθεια της εξαγωγής κεφαλαίων προς τις πρώτες. Θα θέλαμε να ευχηθούμε στους συντρόφους να διαβάσουν προσεκτικότερα και να σκεφθούν καλά γύρω από το θεμελιώδες έργο του Β.Ι.Λένιν «Ο ιμπεριαλισμός ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». Προς το παρόν οι σύντροφοί μας όχι μόνο δεν χρησιμοποιούν ακριβείς ορισμούς, αλλά και ουσιαστικά αγνοούν τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, δεδομένου ότι τους εμποδίζει να το κάνουν η εσφαλμένη κατανόηση (της έννοιας) του ιμπεριαλισμού.

5❫ Παρακάτω οι σύντροφοι προσπαθούν να αποδείξουν κάτι για το οποίο εμείς δεν έχουμε ούτως ή αλλως καμία αντίρρηση: «Το άρθρο περιέχει επίσης ορισμένες αντιφάσεις. Έτσι, για παράδειγμα, ορισμένα ιμπεριαλιστικά κράτη ονομάζονται «φασιστικά» και πηγές του «εξαγώγιμου φασισμού», από τη στιγμή που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο.

Στο άρθρο υπάρχει η εκτίμηση ότι «ο εξαγώγιμος φασισμός είναι μια ανοιχτή και αγνοούσα τους νόμους και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου τρομοκρατική ιμπεριαλιστική πολιτική βίας και αιματηρής επίλυσης των ζητημάτων της διασφάλισης των συμφερόντων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, πυρήνας τους οποίου είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο». Ταυτόχρονα, σε άλλο σημείο του άρθρου γίνεται η εκτίμηση, ότι «οι πόλεμοι για τις χώρες και τους λαούς μπορούν να είναι δίκαιοι και τα ζητήματα του Δικαίου της αστικής τάξης δεν έχουν εδώ καμία θέση». Ωστόσο το Διεθνές Δίκαιο αποτελεί επίσης τμήμα του Δικαίου της αστικής τάξης.

Όσο υπήρξαν η ΕΣΣΔ και οι υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες, δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της ισορροπίας ανάμεσα στις δυνάμεις του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, η οποία και τότε ήταν αρνητική και λάμβαναν χώρα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού το Διεθνές Δίκαιο καθορίζεται αποκλειστικά από την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, γίνεται περισσότερο αντιδραστικό και χρησιμοποιείται από αυτά κατά το δοκούν, στα πλαίσια του μεταξύ τους ανταγωνισμού και σε βάρος των λαών».

Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου για τον αστικό χαρακτήρα του Διεθνούς Δικαίου. Το ζήτημα είναι αλλού - οι σύντροφοι επίμονα δεν θέλουν να δουν τις διαφορές ανάμεσα στον πόλεμο γενικά ως ένοπλη διαμάχη εθνών, τάξεων ή κρατών και στον πόλεμο ενάντια στο φασισμό, ο οποίος (φασισμός) είναι αντιδραστικός όχι μόνο σε σύγκριση με την προλεταριακή, σοσιαλιστική δημοκρατία, αλλά και σε σύγκριση με την αστική δημοκρατία. Συνεπώς, δεν λαμβάνουν υπόψη και το ότι το ζήτημα των συμμάχων δεν μπορεί να λύνεται χωρίς να συνυπολογίζεται ο συγκεκριμένος χαρακτήρας του πολέμου.

Ο πόλεμος στη ΝΑ Ουκρανία γίνεται, πρώτα απ' όλα, εναντίον του αμερικανικού και δυτικού εξαγώγιμου φασισμού και των Ουκρανών πρωτοπαλίκαρών του. Και το να μη βλέπει κανείς αυτό σήμερα, σημαίνει ότι είναι θεωρητικά και πολιτικά «άοπλος».

6❫ Πλησιέστερα προς το τέλος οι σύντροφοι προσεγγίζουν ένα πολύ σημαντικό σημείο, για το οποίο σας μιλήσαμε ήδη στην αρχή. Αν και κάπως συγκαλυμμένα, ωστόσο ουσιαστικά αναγνωρίζουν τη διαφωνία τους με τον τελικό ορισμό του φασισμού που έδωσε η Κομιντέρν. «Το άρθρο περιέχει επίσης ορισμένες αντιφατικές απόψεις γύρω από το ζήτημα του διαχωρισμού της εσωτερικής από την εξωτερική πολιτική των αστικών κρατών, όπως και των αιτίων γέννησης του φαινομένου του φασισμού.

Και, παρόλο που το άρθρο προσπαθεί να στηριχθεί στον ορισμό του φασισμού που δόθηκε από την Κομιντέρν το 1935, θεωρούμε ότι οι προαναφερόμενες προσεγγίσεις, στις οποίες επιστήσαμε την προσοχή μας, δεν προκύπτουν από αυτόν τον ορισμό. Εκτός αυτού, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε, ότι πριν από αυτόν τον ορισμό του φασισμού η Κομιντέρν στο Πρόγραμμα του 1928 έδωσε έναν άλλον ορισμό, στον οποίο σημειωνόταν ότι «σε συγκεκριμένες ειδικές ιστορικές συνθήκες, η αστική, ιμπεριαλιστική, αντιδραστική επίθεση λαμβάνει τη μορφή του φασισμού», ενώ τα γνωρίσματα του φασισμού παρουσιάζονται αναλυτικά στην Απόφαση για τη Διεθνή Κατάσταση στο 6ο Συνέδριο της Κομιντέρν το 1928.

Ωστόσο το άρθρο αγνοεί αυτές τις θέσεις και παίρνει ως βάση έναν ορισμό, που δόθηκε σε άλλες ιστορικές συνθήκες, σε μια περίοδο, όπου τα ιμπεριαλιστικά κράτη σχεδίαζαν την εξαφάνιση του μοναδικού σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο και η ΕΣΣΔ επιδίωκε να προκαλέσει ρήγμα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις του».

Σημειώσαμε ήδη, ότι οι σύντροφοι αποκλίνουν εδώ από τη μαρξιστική μεθοδολογία, αντιπαραθέτοντας σε έναν πιο εξελιγμένο ορισμό, δοσμένο κατά την περίοδο της υψηλότερης ανάπτυξης του οριζόμενου φαινομένου, μία πιο πρώιμη και αντίστοιχα λιγότερο «ώριμη» διατύπωση.

Το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν έλαβε υπόψην και συνόψισε όλη τη δουλειά που είχε προηγηθεί και με μαρξιστικό, διαλεκτικό τρόπο εξέτασε το αντίστοιχο φαινόμενο στη συγκεκριμένη ιστορική του εξέλιξη.

Γι' αυτό κι εμείς, καθοδηγούμενοι από την επιστημονική προσέγγιση και τη μεθοδολογία του μαρξισμού, επιμένουμε και αποδεικνύουμε την ορθότητα του ορισμού του φασισμού που δόθηκε από το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν: «Ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σωβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μια ιδιαίτερη μορφή ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης».

7❫Στο τέλος οι σύντροφοι καλούν να κάνουμε αυτό, από το οποίο εμείς προτείναμε να ξεκινήσουμε: από τους ορισμούς και την επιστημονικότητα της προσέγγισης.

Γράφουν: «Τέλος, θεωρούμε ότι την κρίση του κομμουνιστικού κινήματος (ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική), σε συνθήκες ενίσχυσης του οπορτουνισμού είναι αδύνατο να την αντιμετοπίσουμε κολλώντας «ετικέτες». Είναι απαραίτητη μια σοβαρή, θεμελιωμένη ιδεολογικο-πολιτική αντιπαράθεση, κάτι που επιβάλλει την υποχρέωση ν' αναπτύξουμε την επαναστατική στρατηγική μας, τις θέσεις και την επιχειρηματολογία των κομμάτων μας, όπως και τις επεξεργασίες μας. Διαφορετικά η πάλη εναντίον του οπορτουνισμού δεν θα είναι πειστική και αποτελεσματική».

Με αυτήν την τελευταία θέση μπορούμε και πρέπει να συμφωνήσουμε απόλυτα, με τη διευκρίνιση - μη αρνούμενοι, εννοείται, τους ακριβείς ορισμούς και έννοιες για το χαρακτηρισμό των εξεταζομένων φαινομένων, μη ξεχνώντας, ότι η αλήθεια είναι η αντιστοιχία της έννοιας προς το αντικείμενο.

Β.Α. Τιούλκιν, Μ.Β. Ποπόβ, Ι.Λ. Φέρμπεροβ,

μέλη της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» από το περιοδικό της ΚΕ του ΚΕΚΡ «Σοβιετική Ένωση»

Σημείωση: Ολόκληρος ο διάλογος δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ΚΕΚΡ στα ρωσικά .

! Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον Βασίλη Μακρίδη, ο οποίος μετέφρασε από τα ρωσικά (από την ιστοσελίδα του ΚΕΚΡ) και παραχώρησε στην εφημερίδα μας το σύνολο των κειμένων που αφορούν την αντιπαράθεση ΚΚΕ - ΚΕΚΡ. Οπως έχουμε αναφέρει, ο αναγνώστης μπορεί να βρει τα δύο αρχικά κείμενα- (άρθρο της Κ.Ε. του ΚΕΚΡ και απάντηση του ΚΚΕ) στην ελληνική ιστοσελίδα της ΔΚΕ. Την απάντηση του ΚΕΚΡ στην κριτική του ΚΚΕ, σε μετάφραση του Βασίλη Μακρίδη, θα τη δημοσιεύσουμε ολόκληρη στην ιστοσελίδα της «Εφ.Συν.» μαζί με όλους τους σχετικούς συνδέσμους, ώστε ο αναγνώστης που ενδιαφέρεται να έχει πρόσβαση σε όλο το υλικό.

https://www.efsyn.gr/politiki/42515_oxytati-ideologiki-sygkroysi-kekr-me-kke