Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αναπαράγει συνέχεια την καταστροφή.
Αυτή είναι η οικονομία μας. Η παραπάνω εικόνα.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αναπαράγει συνέχεια την καταστροφή.
Βασικό αξίωμα που εξάγεται από την πραγματικότητα.
Αυτές είναι οι βασικές ιδιότητες του.
- 1. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν ( όχι από τον λαό, ας λέει ότι θέλει το σύνταγμα) και εκτελούνται από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Διορίζει τους υπουργούς.
Νομοθετική εξουσία μέσω των υπουργών και των βουλευτών του,
εκτελεστική εξουσία μέσω των υπουργών του και του ιδίου, δικαστική εξουσία μέσω των πολυποίκιλων διασυνδέσεων του, μέχρι προέδρους της δημοκρατίας έχουμε δικαστικούς, μία ματιά στα πεπραγμένα της τέως δικαστού και σημερινού προέδρου της δημοκρατίας, των νόμων πού ψήφιζε και της επιρροής της αρκεί για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε γιατί την κάνανε πρόεδρο.
Μπορεί να απειληθεί ή θέση του μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις όπως όταν αμφισβητήσει την ξένη εξάρτηση, τα ντόπια μεγαλοσυμφέροντα, συμβεί μία εθνική καταστροφή κλπ.
Ακόμα και η 4η εξουσία (τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης βασικά αποβλάκωσης) που ελέγχεται σχεδόν απόλυτα από ένα τμήμα της ολιγαρχίας, παίρνει κατά διαστήματα τα δωράκια της (επιχορηγήσεις) από την εκτελεστική εξουσία πέρα των πολυποίκιλων συναλλαγών της ολιγαρχίας με τους υπουργούς και βουλευτές.
2. Κομματοκρατία και λαϊκισμός.
Η στελέχωση όλων των δημοσίων οργανισμών με αποκλειστικά κομματικά κριτήρια.
Κομματικοί γραμματείς διορισμένοι από την κυβέρνηση που ασκούν την διοίκηση σε κάθε υπουργείο και μαζί με τους υπουργούς είναι υπεύθυνοι για την κομματικοποίηση του δημοσίου και των φαινομένων της οικογενειοκρατίας, παρεοκρατίας, αναξιοκρατίας.
Μίζες, φακελάκια, κουμπαριές, φέουδα, βαρονίες, «φαμίλιες» και τα τζάκια λέξεις κοινότοπες του πολιτικού μας συστήματος.
Παλαιότερα και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.
Οι δικοί μας στο δημόσιο με μισθούς, συντάξεις και ωφελήματα μεγαλύτερα του ιδιωτικού δικαίου απαρτίζανε και απαρτίζουν τον σκληρό πυρήνα της κομματοκρατίας των κυβερνητικών κομμάτων.
Ένα από τα μεγαλύτερα ωφελήματα στις μέρες μας είναι το σταθερό μηνιαίο έσοδο που εγγυάται το δημόσιο ειδικά αν αναλογιστούμε το ένα εκατομμύριο έλληνες που εγκατέλειψαν την χώρα, τους εξακόσιες χιλιάδες ανέργους με βάση την στατιστική υπηρεσία, τους χιλιάδες που αναγκάζονται να δουλεύουν με μειωμένο ωράριο επειδή δεν βρίσκουν πλήρη απασχόληση, τις συνθήκες εργασίας κλπ.
Λαϊκισμός και δημαγωγία.
Ο όρος λαϊκισμός χρησιμοποιείται με δύο διαφορετικές και αντιφατικές μεταξύ τους σημασίες.
Κατά την κοινή γλωσσική χρήση έχει καταρχάς αρνητική σημασία. Ενώ κατά την επιστημονική χρήση του όρου είναι αξιολογικά ουδέτερος, αποτελεί δηλαδή μια πολιτική θεωρία ή ιδεολογία και δεν είναι εκ των προτέρων κακός ή καλός.[4]
Κατά την ακραία αρνητική του εκδοχή, ο λαϊκισμός στηρίζεται στην εσκεμμένη ανειλικρίνεια (π.χ. στη διάδοση κάποιου θέματος που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα).
Επίσης, ο λαϊκιστής πολιτευτής θέτει σκοπίμως ψευτοδιλήμματα, όπως εχθροί ή φίλοι, ταραξίες ή φιλήσυχοι, «αλλογενείς ή γηγενείς», με απώτερο σκοπό την καλλιέργεια ανασφάλειας στο λαό, και την αυτοπροβολή του ίδιου σαν προστάτη και σωτήρα[5]. Κοντινή έννοια του λαϊκισμού, είναι η δημαγωγία, δηλαδή η κολακεία των αδυναμιών και ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που να τον ευχαριστούν και να απαντούν στο συναίσθημά του, οι οποίες ωστόσο, μακροπρόθεσμα, τον βλάπτουν. Σκοπός της λαϊκίστικης τακτικής είναι η εξασφάλιση της εύνοιας των πολιτών και μόνο.[6]
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
3.· Εξυπηρέτηση των ντόπιων μεγαλοσυμφερόντων (της ολιγαρχίας) και Ξένη εξάρτηση.
Εδώ τι να πούμε, δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε.
Χαρακτηριστικά στοιχεία. Επιγραμματικά.
Μόνιμη λιτότητα, ατελείωτοι φόροι, ατελείωτα χρέη και δάνεια. Μόνιμο εμπορικό έλλειμμα και έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών.
Εύθραυστη και σαθρή οικονομία με πολλές δουλειές του ποδαριού, τεράστια ανεργία, μισθοί σε τραγικά επίπεδα.
Αποβιομηχάνιση, καταστροφή των μικρομεσαίων και εξόντωση της πρωτογενούς παραγωγής, ξεπούλημα των μεγάλων επιχειρήσεων, γενικό ξεπούλημα των πάντων.
Δημογραφική κατάρρευση.
Μόνιμος πληθωρισμός εξαιτίας της μονοπώλησης της αγοράς και της καταστροφής της ντόπιας παραγωγής.
Υπερτουρισμός πού είναι καταστροφικός για την χώρα μας.
Η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη μπορεί να προκαλέσει σημαντικές ζημιές στα τοπία, τα θαλάσσια τοπία, την ποιότητα του αέρα και των υδάτων, καθώς και στις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, προκαλώντας οικονομικές ανισότητες και κοινωνικό αποκλεισμό, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 2018).
Τον πρώτο λόγο στην χώρα μας τον έχουν οι πολυεθνικές, τα καρτέλ, η ευρωπαϊκή ένωση, τα μνημόνια, οι αμερικάνοι.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να γίνει συσσώρευση κεφαλαίου παρά μία μόνιμη αφαίμαξη, οικονομία αναγκαίων εμπορευμάτων για τους ξένους και καταστροφή όλων των άλλων ανταγωνιστικών κλάδων.
Συσσώρευση κεφαλαίου - Τι είναι, ορισμός και έννοια
Πίνακας περιεχομένων:
Η συσσώρευση κεφαλαίου του Μαρξ
Διαφορετικές προοπτικές
Η συσσώρευση κεφαλαίου αναφέρεται στη συσσώρευση κεφαλαιουχικών αγαθών, χρηματοοικονομικού κεφαλαίου και ανθρώπινου κεφαλαίου.
Ένας από τους πρώτους οικονομολόγους που αναφέρθηκε στην ιδέα ήταν ο Αδάμ Σμιθ στο βιβλίο του The Wealth of Nations. Στο έργο του εξήγησε γιατί ορισμένες χώρες ήταν πλούσιες και άλλες δεν ήταν.
Μία από τις εξηγήσεις που έδωσε ήταν αυτή της συσσώρευσης κεφαλαίου ή πλούτου. Με άλλα λόγια, εάν ένα έθνος έσωζε και επένδυε, σιγά-σιγά θα γινόταν πλουσιότερο. Έχοντας όλο και περισσότερες μηχανές (κεφαλαιουχικά αγαθά), περισσότερες εξοικονομήσεις (χρηματοοικονομικό κεφάλαιο) και περισσότερη εκπαίδευση (ανθρώπινο κεφάλαιο), θα μπορούσε να παράγει όλο και καλύτερα.
Κεφαλαιακό κέρδος
Η συσσώρευση κεφαλαίου του Μαρξ
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, ο διάσημος οικονομολόγος Karl Marx θα έδινε την ιδέα μια στροφή. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Μαρξ έτρεχε το αντίθετο του Σμιθ. Ο Μαρξ ισχυρίστηκε ότι η ανισότητα στον κόσμο και η εκμετάλλευση των εργατών είχε σχέση με τη συσσώρευση κεφαλαίου.
Ο Καρλ Μαρξ όρισε τη συσσώρευση κεφαλαίου ως την αρχική ή πρωτόγονη συσσώρευση κεφαλαίου. Σύμφωνα με τα γραπτά του, διαμόρφωσε τη διαδικασία που προηγείται του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Μαρξ ισχυρίστηκε ότι αυτή η συσσώρευση ήταν υπεύθυνη για το διαχωρισμό των μέσων παραγωγής και των άμεσων παραγωγών.
Σύμφωνα με τον Μαρξ, η συσσώρευση κεφαλαίου ακολουθήθηκε από:
Πτώχευση των αγροτών: Σταμάτησαν να κατέχουν χωράφια.
Συγκέντρωση πλούτου: Όλος ο πλούτος συγκεντρώθηκε σε λίγα.
Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Άνταμ Σμιθ είναι γνωστοί για αυτήν την ιδέα. Όμως, ίσως, η επιρροή του Καρλ Μαρξ ήταν μεγαλύτερη κατά τον τελευταίο αιώνα.
Διαφορετικές προοπτικές
Σε όλη την ιστορία η ιδέα έχει εξελιχθεί. Και, μαζί με την ιδέα, τις διαφορετικές σκέψεις και θεωρίες σχετικά με αυτό. Η ιστορία της οικονομικής σκέψης χωρίζει δύο θέσεις σχετικά με αυτό το γεγονός:
Φιλελεύθεροι οικονομολόγοι: Πιστεύουν ότι είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης. Η εξοικονόμηση και οι επενδύσεις είναι βασικά στοιχεία στην ανάπτυξη των χωρών. Εφόσον διατηρείται στα βέλτιστα επίπεδα, είναι ένα από τα κλειδιά για την πρόοδο της κοινωνίας. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει συγκέντρωση κεφαλαίου.
Αντι-καπιταλιστές οικονομολόγοι: Πιστεύουν ότι η συσσώρευση πλούτου παράγει μόνο ανισότητα και φτώχεια. Το κεφάλαιο πρέπει να επενδυθεί, αλλά υπέρ όλων. Πιστεύουν στη συγκέντρωση του κεφαλαίου.
Μεταξύ αυτών των δύο ριζικών και αντίθετων θέσεων υπάρχουν πολλά μεσαία σημεία. Πολλοί συγγραφείς και οικονομολόγοι που έχουν συλλέξει τη σκέψη του για αυτό. Ο καθένας, ναι, με αποχρώσεις που το καθιστούν περίεργο.
https://el.economy-pedia.com/11035525-capital-accumulation
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.