ΤΟ ΕΦΟΠΛΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Προτού ξεκινήσουμε το κύριο άρθρο μας συνοπτικά να αναφερθούμε σε αυτό το αρχαιότατο ερώτημα πού συζητιέται μέσα στην κοινωνία, βούτυρο ή κανόνια.

Το ερώτημα είναι παραπλανητικό διότι το βούτυρο πού έχει μία κοινωνία αν δεν μπορεί να το υπερασπιστεί θα έρθει ο γείτονας ή πιό πέρα άλλες φιλοπόλεμες φυλές, κράτη θα το αρπάξουν και θα σε καταντήσουν υποτελή ,έτσι κινούνται οι κοινωνίες τα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια.

Το πραγματικό ερώτημα τίθεται ως εξής, ποια πρέπει να είναι η ισορροπία μεταξύ βουτύρου και κανονιών;

Εδώ δεν θέλουμε να πούμε τίποτε περισσότερο από όσα παλαιότεροι έχουν επισημάνει για το φαινόμενο της υποτέλειας και για το ποιοι είναι οι αφανώς υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης πού φτάνει μέχρι τις μέρες μας με τραγικό τρόπο, ΕΟΚ -μνημόνια.

Δυστυχώς εύκολα ξεχνιούνται και έντεχνα, επιδέξια αποσιωπούνται.

Ξεκινάμε με αποσπάσματα από τον Ιστορικό Ν. Ψυρούκη.

Από τη γέννησή του το Ελληνικό κράτος βρισκόταν στα χέρια συνθηκολόγων αστών και τσιφλικάδων. Μετά τους βαλκανικούς πολέμους βρέθηκε στα χέρια μιας διαμορφούμενης χρηματιστικής ολιγαρχίας, που η στενή σύνδεσή της με τα διεθνή μονοπώλια της πρόσδιδε από τότε κοσμοπολίτικο χαρακτήρα.

Το κράτος αυτό ακολούθησε την πολιτική των φιλικών σχέσεων με το Σουλτάνο και έφτασε να καταδιώκει και τους αγωνιστές της Κρήτης.

Έτσι δημιουργήθηκε η πολιτική της υποτέλειας, η πολιτική που βάζει πάνω από όλα τις διαθέσεις των προστάτιδων δυνάμεων, η πολιτική που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των λεγόμενων «πατροπαράδοτων συμμάχων, μεγάλων φίλων κλπ.».

Ο ρόλος της επίσημης Ελλάδας για την Κύπρο ευθυγραμμίζεται με εκείνον των Δυτικών «Συμμάχων» από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στα 1919 ο Ε. Βενιζέλος ζητά από τους Κυπρίους να έχουν εμπιστοσύνη στο αγγλικό υπουργείο των Αποικιών.

ΚΥΠΡΟΣ.

Όσο για την Κύπρο, δεν τέθηκε καθόλου ζήτημα, γιατί ο Ε. Βενιζέλος-στη Λωζάνη- το 1924, είχε κατορθώσει, αν και εκπρόσωπος της ηττημένης και ταπεινωμένης Ελλάδας, να επιβάλει στους Τούρκους το αίτημα να παραιτηθούν για πάντα κάθε δικαιώματος πάνω στην ελληνική Μεγαλόνησο.

Η διπλωματική, όμως, δραστηριότητα του κ. Καραμανλή περιορίζεται μέσα στα πλαίσια των συμφερόντων του αποικιοκρατικού συγκροτήματος του ΝΑΤΟ.

Μέσα σε αυτό γυρεύει την επίλυση του Κυπριακού και μοιραία οδηγείται στη Ζυρίχη.

Στη Ζυρίχη, στις 11/2/1959, ο απόγονος του Αττατούρκ, ο Ζορλού, κατάφερε εκείνο που δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει ο νικητής πρόγονός του: να ξαναφέρει την Τουρκία στην Κύπρο και μάλιστα σε μια εποχή, που η Τουρκία βρίσκεται σε πλήρη ηθική και πολιτική απομόνωση στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή.

Η συμφωνία της Ζυρίχης αφαιρεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης από τον κυπριακό λαό και δένει την Κύπρο και τηνΕλλάδα, ακόμα πιο σφικτά, στο άρμα της αποικιοκρατίας.

Οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου δημιούργησαν στην Κύπρο έναν τύπο "εξαρτημένου - ανεξάρτητου" κράτους υπό την κηδεμονία της Μ. Βρετανίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Το πλαίσιο.

Η κόντρα Αγγλίας -ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία.

Ο φόβος της Αγγλίας ότι θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από την Κύπρο έτσι προσκαλεί τους Τούρκους και τους δίνει δικαιώματα πού δεν είχαν.

Εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Η οργανική σύνθεση της ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας, που έχει διαμορφωθεί από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δείχνει πως αυτή είναι κοσμοπολίτικη και βρίσκεται σε άμεση σύνδεση και συνεργασία με τα παγκόσμια μονοπώλια των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Κυρίαρχη θέση στη σύνθεση του ελληνικού κεφαλαίου κατέχει το ναυτιλιακό κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου Πανελληνίου Συνεδρίου των Εφοπλιστών, οι Έλληνες εφοπλιστές διαθέτουν πάνω από 3.500 πλοία διαφόρων τύπων, συνολικής χωρητικότητος 15.681.000 τόνων και πάνω.

Με βάση τους αριθμούς του Συνεδρίου διαπιστώνουμε ότι: α) Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι κύριοι του 10,8% περίπου του παγκόσμιου εμπορικού στόλου και έρχονται τρίτοι μετά τους Βορειοαμερικανούς και τους Άγγλους, β) Πλοία 8 περίπου εκατομμυρίων τόνων βρίσκονται κάτω από ξένη σημαία, γ) Ο ελληνικός εμπορικός στόλος δεν ασχολείται μόνο με το ελληνικό εξωτερικό εμπόριο, αλλά κυρίως με την εξυπηρέτηση των μεταφορών των μεγάλων μονοπωλιακών συγκροτημάτων και της παγκόσμιας αστικής αγοράς, δ) Το ένα τρίτο του ελληνικού εμπορικού στόλου είναι πετρελαιοφόρα που κυρίως ασχολούνται με τη μεταφορά του πετρελαίου της Εγγύς Ανατολής, ε) Οι ιδιοκτήτες των πετρελαιοφόρων αυτών είναι ταυτόχρονα και οι μεγαλύτεροι εφοπλιστικοί οίκοι της Ελλάδας.

Επίσης πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν πολύ ισχυρές και αποφασιστικές θέσεις στο τραπεζικό κεφάλαιο της χώρας, που με τη σειρά του ελέγχει την ελληνική βιομηχανία και την αγροτική οικονομία με το σύστημα του δανεισμού και των πιστώσεων.

Οι ελληνικοί εφοπλιστικοί οίκοι είναι συμβλημένοι με διεθνείς χρηματιστικούς ολιγαρχικούς κύκλους και αποτελούν σεβαστά μέλη του παγκόσμιου κοσμοπολίτικου μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η Κύπρος, για το ελληνικό ολιγαρχικό κεφάλαιο, είναι μια αποικιακή στρατηγική βάση, είναι εγγύηση για την εξασφάλιση των πετρελαίων της Εγγύς Ανατολής στους ξένους μονοπωλιακούς μεγιστάνες, με τους οποίους η ελληνική ολιγαρχία έχει σχέσεις, κοινοπραξία και συγγένεια αίματος.

Tο 1949, το αμερικανικό περιοδικό «Γιουνάιτεντ Νέσιον Ουόρλντ», στο τεύχος του Φεβρουαρίου, ανοικτά και κατηγορηματικά έγραφε: «Τα πετρέλαια της Μέσης και Εγγύς Ανατολής είναι το κέντρον της οικονομικής στρατηγικής της Αμερικής. Είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένα με τους στρατιωτικούς και διπλωματικούς σκοπούς μας».

Απo το επίσημο αμερικανικό όργανο «Δι Γιουνάιτεντ Στέιτ ιν Ουόρλντ 'Αφαιρς». Διαβάζουμε λοιπόν σ' αυτό: «Στη συνεδρίαση του Σεπτεμβρίου 1949 του ΝΑΤΟ στη Νέα Τόρκη, αποφασίσθηκε η προσχώρηση της Ελλάδας και της Τουρκίας για να συμβάλουν στην άμυνα της Μεσογείου» (τόμ. 1950, σ. 286).

Έτσι η επίσημη Ελλάδα βρέθηκε σε ένα τραγικό αδιέξοδο που βαστά μέχρι σήμερα. Ήταν υποχρεωμένη να θυσιάζει τα εθνικά μας συμφέροντα, την υπόθεση της Κύπρου, για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις και να εξυπηρετεί τα αποικιακά στρατηγικά σχέδια των Αγγλοαμερικανών.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.