Τις Πταίει;

Τις πταίει;

Επειδή πολλοί χρησιμοποιούν τον τίτλο του άρθρου από τον Τρικούπη Τις πταίει; προσπαθώντας να δώσουν την δική τους εκδοχή για την σημερινή Ελλάδα το ίδιο θα προσπαθήσω να κάνω σε αυτό το σύντομο άρθρο.

Δύο βασικά οι λόγοι.

1. Διανομή οφίτσιων με κριτήριο κομματικούς συσχετισμούς και αξιοποίηση των ανθρώπων του κόμματος, του κομματικού σωλήνα, πολλούς σε καίρια πόστα στον κυβερνητικό μηχανισμό , είτε σαν επιβράβευση των αγώνων τους είτε σαν ανθρώπων εμπιστοσύνης μη αντιλαμβανόμενοι την βλακεία και την ανικανότητα πολλών εξ' αυτών.

Ένα βαθύτερο αίτιο, έλλειψη εργασίας και αξιοπρεπών αμοιβών πού έχει προέλθει από το δεύτερο λόγο.

2. Έξωθεν επικυριαρχία και η εγχώρια κατεστημένη δύναμη, κοινώς ολιγαρχία.

Συμπεράσματα.

Όλο το πολιτικό σκηνικό με τον ένα ή άλλο τρόπο είναι διαβλητό.

Οι κοκορομαχίες δίνουν και παίρνουν ,σε ένα αγώνα σικέ.

Ποιοι θα καταφέρουν να ξεγελάσουν τον λαό,  να τους χαρίσει την ψήφο του.

Το μεταπολιτευτικό μοντέλο πού είχε χαράξει σε στενή συνεργασία η ντόπια με την ξένη ολιγαρχία ( ΗΠΑ , Γερμανία ) έφτασε στα όρια του, παραπέρα εξαντλήθηκε, κατάρρευσε.

Ο λαός πρώτα και κύρια για λόγους αυτοσυντήρησης, επιβίωσης δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι πρέπει να διώξει από την πολιτική σκηνή όλα τα κόμματα και τα πρόσωπα πού έχουν συνδεθεί με την διακυβέρνηση των τελευταίων πενήντα χρόνων.

Έτσι το καράβι η Ελλάς με σάπια σανίδια πού μπάζει από παντού νερά, βυθίζεται σιγά- σιγά σε ένα ταξίδι αχαρτογράφητο, χωρίς γυρισμό.

Σε ένα διεθνές πλαίσιο αμφισβήτησης των συνόρων και έντονων οικονομικών μεταβολών , πιθανώς στα πρόθυρα ενός παγκοσμίου πολέμου, με ένα γείτονα αναβαθμισμένο, σε μια γειτονιά εθνικιστικών εξάρσεων ,παθών.

Πολλοί λένε ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος ήδη έχει ξεκινήσει απλώς κανένας δεν ξέρει έως πού μπορεί να φτάσει.

Τι κάνουμε εμείς μέσα σε αυτό το περιβάλλον;

Σηκώσαμε ψηλά τα χέρια επειδή αυτό απαιτεί η Γερμανία και το ΔΝΤ και βαλθήκαμε να καταστρέφουμε οτιδήποτε μπορεί να μας προστατέψει μέσα σε αυτό το διεθνές επικίνδυνο πλαίσιο πού διαμορφώνεται σιγά -σιγά.

Την οικονομία μας ,την έστω αυτή υποτυπώδη δημοκρατία πού είχαμε, την στρατιωτική μας δύναμη , την συνοχή μας σαν έθνος.

Κανένας δεν πρόκειται να μας προστατεύσει, θα μας χρησιμοποιήσουν, μας χρησιμοποιούν για να ξεφύγουν από την κρίση, για την ανάπτυξη τους και σε πιθανό πόλεμο με αναγκαστική συνεισφορά υλική και έμψυχου δυναμικού στον μέγιστο βαθμό από την πλευρά μας. Πέρα των πολεμικών καταστροφών της χώρας μας.

Κάποιοι αφελείς ή πονηροί διαλαλούν ότι οι λύκοι ( ΕΟΚ , ΗΠΑ ) θα προστατεύσουν τα πρόβατα στην προκείμενη περίπτωση τα πρόβατα είμαστε εμείς.

Καταστρέφουν συστηματικά την οικονομία μας γιατί έτσι βγαίνουν πολλαπλώς ωφελημένοι.

Μας αφήνουν στο οικονομικό πεδίο δραστηριότητες όπως τουρισμό ,μεταφορές που στην πρώτη σοβαρή κρίση ή σε ένα πόλεμο θα καταρρεύσουν και μαζί ότι έχει απομείνει από την οικονομία μας.

Ο τουρισμός λειτουργεί και σαν μοχλός εκβίασης της κάθε ανυπόταχτης κυβέρνησης στα ξένα συμφέροντα μέσω των οδηγιών των μεγάλων δυνάμεων προς τους πολίτες -τουρίστες τους.

Τι μπορεί να γίνει για να βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο, το αδιέξοδο, από την σίγουρη καταστροφή ;

Μόνο δύο εκδοχές  μέχρι στιγμής μου περνάνε από το μυαλό.

Αλλαγή του πολιτικού σκηνικού αν και όταν το θελήσει ο λαός πού πιθανό τότε να είναι αργά, με πραγματικά νέα κόμματα με το ρίσκο της απειρίας κλπ. και με τις ακραίες εντάσεις πού θα δημιουργούνται μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η πορεία

ή μία αποδοχή από το πολιτικό σύστημα, από το πατριωτικό και δημοκρατικό στοιχείο όλων των κομμάτων για μια εποχή ενός νέου Καποδίστρια με όλα τα κόμματα σαν σύμβουλοι του. Μία μεταβατική εποχή κάποιων χρόνων προς αλλαγή του συντάγματος προς ένα άμεσοδημοκρατικό σύστημα , υποταγής της ντόπιας ολιγαρχίας ,απεξάρτησης της ξένης επικυριαρχίας.

Αυτό προϋποθέτει να τεθούν πάνω από τα στενά συμφέροντά τους και τις πάσης φύσεως ιδεοληψίες τους όπως ότι πρέπει να βρισκόμαστε μέσα στην ΕΟΚ, ότι μόνο από τον ιδιωτικό χώρο θα προέρχεται ο πλούτος της χώρας, ότι ανήκωμεν εις την δύσιν κλπ.

Παρακάτω δυο ενδιαφέροντα άρθρα για την πύρινη λαίλαπα, για την υποκρισία και το παρελθόν των κομμάτων, για την σημερινή αδιαφορία τους αφού πάνω από όλα βάζουν το συμφέρον των ξένων και το στενά προσωπικό τους συμφέρον.

Η ορχήστρα παίζει, ο Τιτανικός στα βράχια...

30.7.2018 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ

Ο τρόπος με τον οποίο τα επικοινωνιακά συστήματα (επίσημοι και ανεπίσημοι μηχανισμοί επιρροής) επιχειρούν να κάνουν τη διαχείριση της συμφοράς της περασμένη Δευτέρας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι ουδείς ενδιαφέρεται σοβαρά για τις αιτίες της τραγωδίας οι οποίες άλλωστε είναι γνωστές και οφθαλμοφανείς. Η προσοχή τους είναι επικεντρωμένοι στις συνέπειες. Οι μεν θέλουν να τις εκμεταλλευτούν οι δε να τις επιμερίσουν...
Το βασικό επιχείρημα της αντιπολίτευσης είναι πως η κυβέρνηση έχοντας διαλύσει τα πάντα άφησε τελικά τους ανθρώπους να καούν. Από την πλευρά της η κυβέρνηση απαντά ότι παρέλαβε καμένη γη, ότι δεν ήταν σε θέση να διορθώσει στρεβλώσεις δεκαετιών και πως... φύσαγε πολύ εκείνη την αποφράδα μέρα.
Τα εν λόγω επιχειρήματα αν τα προσθέσει κανείς βλέπει να σχηματίζουν και τα δυο μαζί την μισή αλήθεια.
Πράγματι δεν είναι η κυβέρνηση υπεύθυνη για την ρυμοτομία στο Μάτι (και σ όλη την υπόλοιπη χώρα) για τις καταπατήσεις των δασών, για το μάντρωμα των ακτών. Η γη που παρέλαβε αν δεν ήταν ήδη καμμένη είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να καεί.
Από την άλλη πλευρά ξεχειλίζουν από θράσος οι της αντιπολίτευσης, αυτοί που είτε ως πράσινη είτε ως γαλάζια παραλλαγή κυβέρνησαν τον τόπο από την μεταπολίτευση μέχρι την χρεοκοπία. Ο τρόπος άλλωστε με τον οποίο χάθηκαν τόσοι άνθρωποι στο Μάτι (ή στη Μάνδρα) περιγράφει επ ακριβώς τη συνολική(οικονομική, πολιτική θεσμική) χρεοκοπία του τόπου.
Αυτό που ωστόσο αποκύπτεται από τα επικοινωνιακά επιχειρήματα και των δύο πλευρών, αυτών που μας σώζουν αυτήν την περίοδο και αυτών που μας έσωσαν στο παρελθόν και είναι έτοιμοι να το ξανακάνουν, είναι ότι μοιάζουν με δυο σταγόνες νερό. Το πόσο πολύ μοιάζουν φαίνεται από την ευρεία πλειοψηφία με την οποία πέρασε το τελευταίο μνημόνιο (το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) στη Βουλή. Το ψήφισαν όλοι μαζί...
Εκεί, στα μνημόνια, μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει την κατανομή των πόρων του κράτους (με την διακομματική συμφωνία περί της προτεραιότητας που είναι η αιώνια αποπληρωμή χρεολυσίων και τόκων) και κοιτώντας στους προϋπολογισμούς που έχουν καταθέσει οι κυβερνήσεις των δέκα τελευταίων ετών να διαβάσει τις κοινές τους επιλογές που συνεπάγονται τη διάλυση των κρατικών μηχανισμών μεταξύ των οποίων η πολιτική προστασία και η πυρόσβεση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε τη σκυτάλη της εξουσίας υποσχόμενος ότι θα βάλει ένα τέλος σε επαίσχυντες δεσμεύσεις προς το εξωτερικό που απομυζούν τον εθνικό πλούτο και θα επιχειρήσει μια τομή σε όλα αυτά που διαμόρφωσαν το ελληνικό κράτος σε αποδοτικό τσιφλίκι αυτών που το διαχειρίζονταν τόσα χρόνια και τελικά το χρεοκόπησαν. Στην πράξη ωστόσο η προσαρμογή των «αριστερών» στις διαταγές των έξω και στα εγχώρια κατεστημένα συμφέροντα ήταν εντυπωσιακή.
Ακολουθώντας κατά γράμμα τις εντολές η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (ΑΝΕΛ) συνέχισε την βασική μνημονιακή αποστολή (το ξεπούλημα) και την παλαιοκομματική πρακτική των προηγούμενων: Κατάλυση του κράτους με διανομή οφίτσιων με κριτήριο κομματικούς συσχετισμούς (είναι χαρακτηριστική η λεία που απέσπασε το ΠΡΑΤΤΩ του Κοτζιά στο ΥΠΕΞ, στο προστασίας του πολίτη και την πολιτική προστασία) και προσωπικές/ συγγενικές σχέσεις.
Αν όπως είναι ολοφάνερο συμφωνήσουμε ότι:
η τραγωδία της περασμένη Δευτέρας στο Μάτι, όπως και η προηγούμενη στη Μάνδρα ή η επόμενη που αργά ή γρήγορα θα έρθει είναι αποτέλεσμα κατά κύριο λόγο των παθογενειών ενός χρεοκοπημένου/ υποθηκευμένου κράτους και όχι απλώς η διαχείριση των σαθρών μηχανισμών του κατά την διάρκεια μιας κρίσης
ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η (αξιωματική) αντιπολίτευση δεν έχουν τη διάθεση ή το σθένος να αμφισβητήσουν την έξωθεν επικυριαρχία και την εγχώρια κατεστημένη δύναμη
... τότε είναι ολοφάνερο ότι ο μεταξύ τους καβγάς δεν έχει παρά μόνο ένα αντικειμενικό στόχο: τη σκυτάλη της εξουσίας και ό,τι αυτή προσφέρει σ όσους την κρατούν, για όσο διάστημα την κρατούν.
Μετά την περασμένη Δευτέρα, γίνεται σαφές ότι η εν λόγω σκυτάλη έχει πέσει από τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Περιχαρείς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να την αρπάξει και οι τριγύρω του ονειρεύονται τα μεγαλεία (και λίγο από τα παντεσπάνι) της εξουσίας... Η μάχη προβλέπεται λυσσώδης για το κουφάρι του Τιτανικού...
https://www.topontiki.gr/article/283994/i-orhistra-paizei-o-titanikos-sta-vrahia

«∆ασοκτόνοι» νόμοι που καίνε τα δάση απ' το «παράθυρο»
28 Ιουλ. 2018
Άντα Ψαρρά
Οι καταστροφές από τις πυρκαγιές αποδίδονται στην έλλειψη συντονισμού, στην ανεπάρκεια των μέσων πυρόσβεσης, στην καθυστερημένη επέμβαση του κρατικού μηχανισμού. Οι αληθινές αιτίες ωστόσο κρύβονται στην άναρχη δόμηση, στα φιλέτα του real estate, στις καταπατήσεις δασών, στη σκόπιμη ανυπαρξία Εθνικού Κτηματολογίου και στους ειδικούς νόμους που «ρυθμίζουν», συνήθως προεκλογικά, το καθεστώς των αυθαιρέτων.
Είναι φυσικό μετά από μια παρόμοια βιβλική καταστροφή να αναζητούνται ανομολόγητες αιτίες και σκοτεινοί υπαίτιοι. Το πελώριο «γιατί» που σκεπάζει τον μαυρισμένο ουρανό της Αττικής βρίσκει κάθε λογής απαντήσεις, άλλες εύλογες και τεκμηριωμένες, άλλες επηρεασμένες από την ένταση της στιγμής και το μέγεθος της συμφοράς.
Κατά καιρούς έχουν επιστρατευθεί ως αιτιολογίες κάθε λογής επιβουλές, εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, ενώ έχουν υποδειχτεί και ποικίλοι πραγματικοί ή φανταστικοί δράστες των δολοφονικών εμπρησμών του καλοκαιριού. Οι πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, οι ασύμμετρες απειλές, οι αλλοδαποί και οι υπονομευτές του δημοκρατικού πολιτεύματος μπορεί να στήνουν χορό στα πρωτοσέλιδα και σε χείλη κυβερνητικών αξιωματούχων, αλλά το «υπόβαθρο» που αυξάνει δραματικά τις πύρινες καταστροφές βρίσκεται δυστυχώς πάντα μπροστά στα μάτια μας.
Μπορεί λοιπόν τα κουκουνάρια, ο στρατηγός άνεμος και οι υψηλές θερμοκρασίες να είναι αντικειμενικά οι πλέον ισχυροί σύμμαχοι της κατα-στροφής, αλλά είτε από αμέλεια είτε από δόλιους εμπρησμούς φτάνουμε πάντα μπροστά στις τραγικές κρατικές και πολιτικές ευθύνες, αλλά και στις ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ενώ πάντα ακούγονται τα ίδια: έλλειψη συντονισμού, ανεπαρκή μέσα, καθυστερήσεις κ.λπ., κάπου αναδύονται, για να κουκουλωθούν σκόπιμα στη συνέχεια, οι αληθινές αιτίες των καταστροφών: η άναρχη δόμηση, τα φιλέτα του real estate, οι καταπατημένες δασικές εκτάσεις, η σκόπιμη ανυπαρξία Εθνικού Κτηματολογίου και οι ειδικοί νόμοι που συνήθως προεκλογικά «ρυθμίζουν» το καθεστώς των αυθαιρέτων.
Ξεκάθαρα αίτια
Αυτή τη φορά, πάντως, το αίτιο της συμφοράς είναι περισσότερο καθαρό από κάθε άλλη φορά μπροστά στα μάτια μας. Το περιέγραψαν με κάθε λεπτομέρεια ειδικοί επιστήμονες, γιατί η περίπτωση του οικισμού που επλήγη περισσότερο από κάθε άλλον, το Μάτι, είναι χαρακτηριστική του τρόπου ανάπτυξης της αθηναϊκής περιφέρειας από τη δεκαετία του 1970. Πρόκειται για το διπλό φαινόμενο της μαζικής στροφής των Αθηναίων προς την αναζήτηση εξοχικής κατοικίας και την «έξοδο» των ευπορότερων προς την περιφέρεια της πόλης. Το αποτέλεσμα ήταν η αυθαίρετη δόμηση τεράστιων εκτάσεων και η σύγχυση μεταξύ δασικών και οικιστικών περιοχών (βλ. σχετ. Ιός, «Τριάντα χρόνια ασυμμετρία», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»,9.9.2007).
Στο βάθος της εγκληματικής αυτής εξέλιξης του πολεοδομικού ιστού της Αττικής υπήρξε το δασοκτόνο νομοθέτημα της δικτατορίας (Ν.∆. 86/1969), προσαρμοσμένο στη συνεπή πρακτική της χούντας να επιβραβεύει τους «ημετέρους» και να καλοπιάνει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος.
Το Σύνταγμα του 1975 φάνηκε να ανακόπτει αυτή την πρακτική. Τα δύο σχετικά άρθρα του εμφανίζονται να προστατεύουν ικανοποιητικά τα δάση και κυρίως να αποκλείουν την οικοπεδοποίηση και τη μετατροπή τους σε οικισμούς. Το άρθρο 24 απαγορεύει τη «μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Oικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον».
Και το άρθρο 117 καθορίζει ότι «δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για τον λόγο αυτό τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό».
Μόνο που η ικανοποιητική αυτή προστασία υπονομεύτηκε από την πρώτη στιγμή με νομοθετήματα των ίδιων των πολιτικών δυνάμεων που ψήφισαν το Σύνταγμα. Επί χρόνια το Συμβούλιο της Επικρατείας αποδυόταν σε αγώνα για να εφαρμόζονται τα επίμαχα άρθρα που προστατεύουν τις δασικές εκτάσεις. Μάταια.
Πώς έγινε η αρχή
Ηδη επί των ημερών της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή τέθηκαν οι βάσεις για τον αέναο αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων και τη μετατροπή τους σε οικόπεδα.
Ο Ν. 998/1979 που εισηγήθηκε ο υπουργός Γεωργίας Γιάννης Μπούτος επέτρεπε:
Την ένταξη δασών και δασικών εκτάσεων, στο σύνολό τους ή εν μέρει, «εις οικιστικήν περιοχήν» και οικοδόμησή τους σε ποσοστό 10% (§ 49.2).
Τη μετατροπή ιδιόκτητων δασών σε οικιστικές περιοχές, με κατάτμησή τους σε οικόπεδα, «εφ' όσον αι ανάγκαι του πολεοδομικού σχεδιασμού και της οικιστικής αναπτύξεως κατά την κρίσιν του Υπουργού ∆ημοσίων Εργων επιβάλλουν τούτο» (§ 49.3).
Ανάλογη ρύθμιση για τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς (§ 50.1).
Τη νομιμοποίηση της (παράνομης) αγοράς δασικών ή αναδασωτέων μοναστηριακών εκτάσεων από οικοδομικούς συνεταιρισμούς μέχρι τέλους του 1978 (§ 50.6).
Την εξαίρεση από τη δασοπροστασία των ιδιόκτητων «δασωθέντων αγρών», με «υπεύθυνον δήλωσιν» του ενδιαφερόμενου ότι ήταν καλλιεργήσιμα εδάφη ώς το 1940 και «αυτοψία» δασολόγου, προσφυγή δε στις αεροφωτογραφίες του 1945 μονάχα «εν περιπτώσει αμφιβολιών» (§ 67).
∆εκάδες διατάξεις που ψηφίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις μετά το 1974 έχουν στόχο να αποχαρακτηριστούν οι δασικές εκτάσεις και να αναδυθούν νέες γενιές οικοπεδοφάγων. Το πού οδηγούσε η εφαρμογή αυτών των διατάξεων είναι σαφές.
Ειδικά στην περίπτωση των «δασωθέντων αγρών», λες και ο νόμος καλούσε τους διεκδικητές δασικών εκτάσεων να προχωρήσουν σε εμπρησμό, εφόσον μια πυρκαγιά εξαφανίζει ό,τι θα μπορούσε να αμφισβητήσει τους ισχυρισμούς τους: ακόμη κι ο πιο έμπειρος δασολόγος είναι ανίκανος να βγάλει συμπεράσματα για την ηλικία των δέντρων που δεν υπάρχουν πια...
Ήδη μέσα στην πρώτη εξαετία της μεταπολίτευσης εξαιρέθηκαν από την αναδάσωση 14.637 στρέμματα καμένου δάσους στην Αττική κι άλλα 265.000 στην υπόλοιπη επικράτεια («Ελευθεροτυπία», 28.9. και 1.10.1980). ∆εν ήταν παρά μόνο η αρχή: παρά τις υποσχέσεις του ότι μόλις έρθει στην εξουσία θα καταργήσει τον Ν. 998, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο τον διατήρησε σε ισχύ αλλά και τον «συμπλήρωσε» με νέα δασοκτόνα νομοθετήματα - αρχής γενομένης με την «εγκύκλιο Γιώτα» του 1984.
Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή. Οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου προχώρησαν σε μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων που έθρεψαν νέες γενιές οικοπεδοφάγων.
Ο Ν. 1734/1987 προέβλεπε τον αποχαρακτηρισμό (και την αλλαγή χρήσης) δασικών εκτάσεων διά της μετονομασίας τους σε «βοσκότοπους» από τους κατά τόπους νομάρχες (§ 3). Με τη μετατροπή μιας καμένης δασικής έκτασης σε «βοσκότοπο» αναστέλλεται αυτόματα κάθε απόφαση αναδάσωσής της (§ 6.1) και μπορεί να μετατραπεί σε γεωργική εκμετάλλευση (§ 13.2.α), να χρησιμοποιηθεί «για δημιουργία νέων οικισμών ή επέκταση παλαιών» (§ 6.1.β) ή να παραχωρηθεί για μια πλειάδα χρήσεων (από «χώρους απορριμμάτων και λυμάτων» μέχρι «ιερούς ναούς και ιερές μονές»).
Ειδικό άρθρο φρόντισε να κάνει ευκολότερη τη διεκδίκηση των «δασωθέντων αγρών» από τους (φερόμενους ως) ιδιοκτήτες τους: η σχετική απόδειξη μπορεί να γίνεται πια με απλή ένορκη εξέταση μαρτύρων (§ 14.2). Προϋπόθεση για την όποια φερεγγυότητα των τελευταίων, σε περίπτωση καταπατημένου δάσους, αποτελεί φυσικά η εξαφάνιση των δέντρων που θα πιστοποιούσαν ότι δεν πρόκειται για «χωράφι στο οποίο φύτρωσαν μερικά πευκάκια».
Η συζήτηση του νόμου αυτού στη Βουλή είναι αποκαλυπτική. Η εισηγητική έκθεση έκανε λόγο για επικείμενο αποχαρακτηρισμό 52.000.000 στρεμμάτων (έναντι 15.000.000 του Ν. 998), ενώ διατυπώθηκαν ανοιχτά υποσχέσεις απαλλαγής από τα δεσμά της «υπερβολικής» δασοπροστασίας: «Τριακόσιες χιλιάδες στρέμματα δώσατε;», ρωτούσε τους νεοδημοκράτες συναδέλφους του ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Χάρης Ατματζίδης. «Τα υπόλοιπα θα τα δώσουμε εμείς. Γι' αυτό κάνουμε το νομοσχέδιο, για να τακτοποιήσουμε και τους υπόλοιπους» (Πρακτικά,15.9.87, σ. 1.442).
Ο συνάδελφός του, Γιώργος Χιωτάκης, εξέφρασε την αλληλεγγύη του προς «ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό» της Καρπάθου «που αναπτύσσεται τουριστικά και που πραγματικά ασφυκτιά, διότι περιζώνεται από δάση» (σ. 1.476) κι οραματίστηκε την αντικατάσταση των δασών από καρποφόρα δέντρα (σ. 1.458), ενώ ο υφυπουργός Γεωργίας Κων/νος Τσιγαρίδας εξήγγειλε την απαλλαγή των ορεινών χωριών που «είναι περικυκλωμένα από δάση» από «τον βραχνά» που «αποτελεί εμπόδιο» στην οικιστική επέκτασή τους (σ. 1.460-1). Κατά τα άλλα, ο νόμος απέβλεπε στην ενίσχυση της... ορεινής κτηνοτροφίας!Το 1998, νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ προχωρούσε ένα βήμα παραπέρα: ανακαλούσε κάθε απόφαση αναδάσωσης εκτάσεων που είχαν καεί πριν από το 1975 (§ 9) και ταυτόχρονα νομιμοποιούσε κάθε μεταβίβαση «δασωθέντος αγρού» - μέχρι 5 στρέμματα - που είχε γίνει στο παρελθόν (§ 4). Τελικά έμεινε στα χαρτιά, η προώθησή του συνέπεσε ωστόσο με τη μεγάλη πυρκαγιά της Πεντέλης - η οικοπεδοποίησ της οποίας στηρίζεται κυρίως στις διεκδικήσεις «δασωθέντων αγρών».
Ακολούθησε ένας καταιγισμός νομοθετικών ρυθμίσεων με στόχο την άρση της προστασίας των δασών και τη μετατροπή τους σε «αξιοποιήσιμα» φιλέτα:
Ο Ν. 3208, γνωστός και ως «νόμος ∆ρυ», που ψηφίστηκε απ' την κυβέρνηση Σημίτη τον ∆εκέμβριο του 2003, λίγο πριν από τις εκλογές. Μεταξύ άλλων: (α) επέτρεπε γενικά την αλλαγή χρήσης των δασών για «λόγους εθνικής οικονομίας και γενικά δημόσιου συμφέροντος», (β) νομιμοποιούσε όλες τις μεταβιβάσεις «δασωθέντων αγρών» που καλλιεργούνταν το 1960 αλλά και «αγροκτημάτων» με άγρια δέντρα που «δεν εφάπτονται με δημόσιο δάσος ή δασική έκταση», (γ) αναγνώριζε πλήρη κυριότητα στους διαχειριστές δημόσιων «ρητινευόμενων δασών», στην Πάρνηθα και αλλού («Ελευθεροτυπία», 24.9.03) και, το κυριότερο, (δ) συρρίκνωνε καθοριστικά την έννοια του δάσους, εξαιρώντας κάθε έκταση που δεν καλύπτεται εξ ολοκλήρου σε ποσοστό τουλάχιστον 25% (έναντι 15% που ίσχυε ώς τότε και 10% που προβλέπει η Ε.Ε.) - αλλαγή που οδηγεί στον αποχαρακτηρισμό του 1/3 των δασικών εκτάσεων της χώρας. Αμεση συνέπεια του νέου ορισμού ήταν η αχρήστευση των δασικών χαρτών που μόλις είχαν καταρτιστεί βάσει του 25% και η επιστροφή στο αχαρτογράφητο χάος.
Η εγκύκλιος 1099/2004 του υπουργού Γεωργίας της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, Ευάγγ. Μπασιάκου, με την οποία εφαρμόζεται ο Ν. 3208 και αποχαρακτηρίζονται εκατομμύρια στρέμματα.
- Η τροπολογία που ο ίδιος υπουργός δοκίμασε να περάσει τον Ιούνιο του 2007, αναστέλλοντας κάθε κατεδάφιση αυθαιρέτων (σημερινών και μελλοντικών) μέχρι... να καταρτιστούν οι νέοι δασικοί χάρτες!
Το νομοσχέδιο του Γιώργου Σουφλιά για ένα «Χωροταξικό Σχέδιο Τουρισμού» που επέτρεπε το χτίσιμο «σύνθετων και ολοκληρωμένων τουριστικών υποδομών» ακόμη και μέσα στις προστατευόμενες περιοχές NATURA, αναγορεύοντας σε «περιοχές προτεραιότητας» τις ακτές της δυτικής Πελοποννήσου.
Το σημαντικότερο ήταν ότι την ίδια περίοδο τέθηκε ανοικτά η προοπτική αναθεώρησης των άρθρων του Συντάγματος που προστατεύουν τα δάση και επιβάλλουν την αναδάσωση των καμένων εκτάσεων (24 και 117), ώστε να αρθούν τα «αδιέξοδα» και οι «ανεπιεικείς λύσεις», με κατάργηση της «ανελαστικής» δασοπροστασίας «σε κάθε περίπτωση αναγκαία για την περαιτέρω ανάπτυξη, ιδίως οικονομική, της παρούσας γενεάς». Η πρόταση ολοκληρωνόταν με τη μεταβίβαση της αρμοδιότητας του Συμβουλίου της Επικρατείας να κηρύσσει αντισυνταγματικές τις δασοκτόνες διατάξεις (όπως έκανε επανειλημμένα μέχρι τότε) σε ένα διορισμένο και ισόβιο «Συνταγματικό ∆ικαστήριο».
Αυτή η στρατηγική κίνηση της κυβέρνησης Καραμανλή, τις παραμονές των καταστροφικών πυρκαγιών του 2007 στην Ηλεία, είχε επικροτηθεί με διθυραμβικά σχόλια από τον Τύπο που επρόσκειτο στη Νέα ∆ημοκρατία. Ο «Ελεύθερος Τύπος» διαρρήγνυε τα ιμάτιά του επειδή «η προβληματική διατύπωση του άρθρου 24» (όπως είναι σήμερα) «καταργεί το άρθρο 17» (προστασία της ιδιοκτησίας), διερωτώμενος «πότε θα λήξει η ταλαιπωρία των πολιτών» που κατέχουν «δασωθέντες αγρούς» και δεν μπορούν να τους αξιοποιήσουν (3.2.2007).
Την ίδια μέρα, η «Χώρα» του Γιώργου Τράγκα: «Η τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος είναι επιβεβλημένη προκειμένου να λυθεί το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της ουσιαστικής δήμευσης της περιουσίας μισού εκατομμυρίου Ελλήνων, μελών των οικοδομικών συνεταιρισμών και των οικογενειών τους, που βρίσκονται σε μια μεγάλη ομηρία πάνω από 40 χρόνια».
Ακολουθώντας την περίφημη υπόδειξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς τον κ. Αλογοσκούφη (Ιανουάριος του 2005), ότι για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να παταχθούν οι «δύο πληγές» της σύγχρονης Ελλάδας, δηλαδή η Αρχαιολογική και η ∆ασική Υπηρεσία, η κυβέρνηση της Νέας ∆ημοκρατίας εφάρμοζε με συνέπεια το πρόγραμμα αποχαρακτηρισμών αρχαιολογικών χώρων και μνημείων, όπως και δασικών εκτάσεων, με στόχο την «ανάπτυξη», δηλαδή την οικονομική εκμετάλλευση από ιδιώτες χώρων που μέχρι τότε προστατεύονταν. Ολα τα σχετικά υπουργεία (Οικονομικών, Πολιτισμού, Τουρισμού, ΥΠΕΧΩ∆Ε) κινούνταν προς αυτόν τον στόχο.
Το κακό είναι ότι αυτή η καταστροφική στρατηγική της Νέας ∆ημοκρατίας δεν βρήκε ουσιαστική αντίσταση, εφόσον καιεπί των ημερών του ΠΑΣΟΚ είχαν προχωρήσει παρόμοιες κινήσεις - στο όνομα των λαϊκών πιέσεων τοπικών κοινωνιών.
Κάθε «παράθυρο» γίνεται σπίθα
Πρόσφατα, ακόμα ένα νομοσχέδιο στην ατέλειωτη σειρά των... εκ των υστέρων νομοσχεδίων προσπάθησε κάπως φιλότιμα να βάλει ξανά «τάξη» στην αυθαιρεσία.
«∆ιεύρυνση των ρυθμίσεων για αυθαίρετα που έχουν ήδη κατασκευαστεί σε δάση ή άλλες προστατευόμενες περιοχές» ήταν η τελευταία τροπολογία που ψηφίστηκε με πολύ διευρυμένη πλειοψηφία στη Βουλή («Εφ.Συν.», 6/6/2018). ∆όθηκε με αυτήν το κίνητρο στους ιδιοκτήτες κάθε είδους αυθαιρέτων να τα γκρεμίσουν μόνοι τους και να γλιτώσουν έτσι το πρόστιμο.
Η διαπίστωση της ύπαρξης «οικιστικών πυκνώσεων» έστω και με αυστηρά κριτήρια εμφανίστηκε αφού είχε ήδη ανοίξει ο δρόμος για τον πλήρη αποχαρακτηρισμό εκτάσεων που έχασαν τον δασικό τους χαρακτήρα πριν από το 1975.
Προηγήθηκε ο «δασοκτόνος» νόμος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου το 2014, όταν «Με 102 κατατεθειμένες τροπολογίες (αριθμός-ρεκόρ!) και 42 που έγιναν τελικά αποδεκτές, ο κατ' ουσίαν αντισυνταγματικός και «δασοκτόνος» νέος νόμος «βαφτίζει» με σειρά ρυθμίσεων τις καταπατήσεις δασών... παρεμβάσεις!» («Εφ.Συν.», 22/12/2014).
Σύμφωνα με την τότε ανακοίνωση του WWF ΕΛΛΑΣ, «η δυνατή φωνή 60.000 πολιτών στάθηκε εμπόδιο στα σχέδια του υπουργείου Περιβάλλοντος για ένα απολύτως καταστροφικό για τα δάση μας νομοσχέδιο». Αποσύρθηκαν τότε οι πλέον κραυγαλέες διατάξεις και διατηρήθηκε η προστασία για δάση και δασικές εκτάσεις που έχουν καταστραφεί από πυρκαγιές στο παρελθόν.
Με βάση τις διατάξεις του υπουργείου Περιβάλλοντος κινδύνευαν να αποχαρακτηριστούν αν η βλάστησή τους δεν είχε προλάβει να επανακάμψει μετά μια πενταετία! Αποσύρθηκε η διάταξη αποχαρακτηρισμού δασών που για διάφορους λόγους είχαν χάσει τον δασικό τους χαρακτήρα πριν από το 1975 και οι καταπατητές τους θα αποκτούσαν δικαίωμα παραχώρησης της κυριότητας, ενώ δεν υποβαθμίστηκαν οι δασικοί χάρτες και παρέμειναν εργαλείο αποτύπωσης της δασικής γης. Τέλος, δεν είχε γίνει δεκτή η τροπολογία των τριών βουλευτών της Αττικής, Γ. Βλάχου, Θ. Μπούρα και Β. Οικονόμου, για αναστολή βεβαιωμένων προστίμων και κατεδάφιση αυθαιρέτων σε δασικές περιοχές μέχρι την κύρωση των δασικών χαρτών.
Παρέμεινε όμως τότε ανάμεσα στα άλλα «παράθυρα» η χειρότερη διάταξη, που νομιμοποιούσε παρανομίες και καταπατήσεις δασών που έγιναν μέχρι το 2007 και μετέτρεψαν δασική γη σε γεωργικές εκτάσεις. Ηταν βέβαια χειμώνας και μάλιστα προεκλογικός, οπότε ο φόβος της πυρκαγιάς έμοιαζε πολύ μακρινός.
Με την πλέον πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση θεωρούνται νόμιμες οι οικοδομικές άδειες που έχουν εκδοθεί πριν από τον Ιούνιο του 1975 και αφορούν εκτός σχεδίου περιοχές με δασικό χαρακτήρα, οπότε δεν έχουν ανακληθεί ή ακυρωθεί.
Με τον νόμο 4495/2017 δόθηκε για πρώτη φορά το δικαίωμα σε ιδιοκτήτες αυθαιρέτων που βρίσκονται σε οικολογικά ευαίσθητες περιοχές και απαγορεύεται να νομιμοποιηθούν να τα κατεδαφίσουν με δικά τους έξοδα και να απαλλαγούν από την καταβολή του οφειλόμενου προστίμου.
Οπως εύστοχα και δραματικά σημείωνε στις 16/7/2018 σε άρθρο της η Λ. Σταυρογιάννη στην εφημερίδα «Αυγή», «Συχωροχάρτι υπό προϋποθέσεις μπορούν να λάβουν οι παράνομοι και πιθανώς καταπατητές που έχτισαν στα δάση εφόσον πληρώσουν ειδικό χρηματικό πρόστιμο... με ευκολίες 80 δόσεων για τις παραβάσεις της δασικής και της πολεοδομικής νομοθεσίας, το οποίο θα κατευθυνθεί σε ενέργειες για την αποκατάσταση του δασικού οικοσυστήματος αντ' αυτού που εκείνοι κατέστρεψαν (δασικό ισοζύγιο)».
Παράλληλα, προσδιορίστηκαν με ομολογουμένως μεγαλύτερη αυστηρότητα τα κριτήρια «του σχεδίου νομοθετικής ρύθμισης για την περιβαλλοντική διαχείριση των περιοχών οικιστικών πυκνώσεων», αφού βέβαια και πάλι εξαιρέθηκαν οριστικά από την κατεδάφιση όλα τα αυθαίρετα έως και το 2011.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, οι πάνω από 1.000-1.500 αναγνωρισμένες πλέον οικιστικές πυκνώσεις, οι περισσότερες από τις οποίες βρίσκονται στην Αττική και στη Χαλκιδική, αφαιρέθηκαν από τους δασικούς χάρτες (γεγονός που ξεμπλοκάρισε κάπως και την κατάρτισή τους), ενώ αναμένεται στη συνέχεια να υπάρξει νέο ξεσκαρτάρισμα σύμφωνα με τα θεσπισμένα πλέον κριτήρια.
Οποιος προλάβει, δηλαδή, τρέχει να αποδείξει ότι το αυθαίρετό του βρίσκεται σε... οικιστική πύκνωση, ενώ οι υπηρεσίες του Εθνικού Κτηματολογίου φέρονται να δηλώνουν ότι ούτε οι μισές από αυτές τις περιοχές δεν έχουν προϋποθέσεις για νομιμοποίηση. Και πάλι όμως, και στο τελευταίο αυτό νομοσχέδιο υπάρχουν όπως πάντα τα κατάλληλα παράθυρα των εξαιρέσεων, ακόμα και σε περιοχές Natura 2000.
Ετσι, σαν ειρωνεία αντηχεί σήμερα το ότι τον Μάιο δόθηκε και νέα παράταση μέχρι και τις 31 Ιουλίου για την υποβολή αντιρρήσεων για όλους τους δασικούς χάρτες που έχουν αναρτηθεί από τον Οκτώβριο του 2017 ώς τον Μάρτιο του 2018 («Εφ.Συν.» 31/5/2018). Την παράταση επιθυμούσαν φυσικά όλοι εκείνοι που δεν κατέθεταν τα στοιχεία για τη συγκρότηση των δασικών χαρτών και τώρα σπεύδουν να καταγγείλουν το «κράτος» για ολιγωρία. Μιλάμε συνολικά για πάνω από 2 εκατομμύρια αυθαίρετα σε περιοχές που ήταν δασικές και για τις οποίες υπάρχουν ήδη κατατεθειμένες εκατοντάδες χιλιάδες ενστάσεις.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών