...τι θα έπρεπε να κάνουν οι ουκρανοί πατριώτες.
Οι περιοχές με καφέ χρώμα είναι αυτές όπου κατοικούν όσοι έχουν εθνική καταγωγή από την Ρωσία και με κίτρινο αυτές στις οποίες μιλούν ως επί το πλείστον ή κυρίως ρωσικά. Οι περιοχές αυτές συμπίπτουν με σημερινές διεκδικήσεις της Ρωσίας. Σε τμήματα της Κεντρικής και ΒΔ Ουκρανία, η περιοχή με κόκκινο χρώμα, ομιλείται ως επί το πλείστον, αλλά όχι αποκλειστικά, η ουκρανική γλώσσα, ενώ αυτή ομιλείται κυρίως στις περιοχές με ροζ χρώμα, προς την Λευκορωσία, που είναι και οι μικρότερες στον χάρτη. Σημειώνω ότι ο σημερινός πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι μιλούσε Ρωσικά και έμαθε τα ουκρανικά τα τελευταία χρόνια.΄
Το σημερινό μας άρθρο θέλαμε να ασχοληθεί με τα θέματα που θίξαμε σε παλαιότερο άρθρο για το πως πρέπει να ψηφίζουμε.
Λόγω και της επικαιρότητας των προσεχών μηνών.
Αλλά θεωρήσαμε πιο επείγον να δοθεί μία απάντηση στο ερώτημα τι θα έπρεπε να κάνουν οι ουκρανοί πατριώτες.
Εδώ θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε μία έρώτηση ένός δημοσιολόγου στο τι έπρεπε να κάνουν οι ουκρανοί πολίτες στην επίθεση ενός εξωτερικού επιτιθέμενου κράτους εδώ η Ρωσία.
Απλοικά κρίνοντας.
Πάνω από όλα η πατρίδα. Ότι έκανε η ελλάδα έναντίον της Ιταλίας.
Ποια πατρίδα όμως;
Πατρίδα τους ήταν η Σοβιετική Ένωση και η δυνατότητα αυτοκαθορισμού του κάθε έθνους.
Παράδειγμα η Κριμαία με ρώσικο πληθυσμό που παραχωρήθηκε κάποια στιγμή στην Σοβιετική Σοσιαλιστική δημοκρατία της Ουκρανίας.
Και πού θα έπρεπε να επιστραφεί στην Ρωσία όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ.
Αν δεί κάποιος τον εθνολογικό χάρτη της σημερινής Ουκρανίας θα διαπιστώσει ότι ένα μεγάλο μέρος των ουκρανών μιλάει την Ρωσική γλώσσα ακόμα και ο Ζελένσκι πρόσφατα έμαθε την ουκρανική γνώριζε μόνο την Ρωσική.
1. Ο Ζελένσκι εξελέγει με σύνθημα ότι θα σεβαστεί την συμφωνία του Μίνσκ.
Δεν το έκανε, αντίθετα προσπάθησε να καταλάβει με τα όπλα τις αυτόνομες περιοχές.
2. Απαγόρευσε την Ρωσική γλώσσα, την ελληνική γλώσσα κλπ.
Τις ανώτατες θέσεις του κρατικού μηχανισμού τις καταλαμβάνουν οι ακροδεξιοί - νεοναζί που κάνανε το πραξικόπημα (2014) με τους δυτικούς μετά από άφθονη χρηματοδότηση των αντικυβερνητικών δυνάμεων για την ανατροπή του νόμιμου προέδρου.
Προετοιμάζουν τον λαό ακόμα και τα παιδιά για μία επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Και δεν πρόκειται για προπαγάνδα της Ρωσίας γιατί υπάρχουν άφθονα στοιχεία πού δεν τα έκρυβαν ούτε οι ίδιοι οι ουκρανοί νεοναζί. Απλώς τώρα τα κρύβουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
3. Ήθελε να μπεί στο ΝΑΤΟ και να αποκτήσει πυρηνικά.
Με την σειρά μας εμείς ρωτάμε προτού επέμβει ο Ρωσικός στρατός τι θα έπρεπε να κάνει ο Ουκρανικός λαός;
Μήπως θα έπρεπε να κάνει τεράστιες διαδηλώσεις με συνθήματα τον σεβασμό της συμφωνίας του Μίνσκ, κατά της απαγόρευσης όλων των γλωσσών εκτός της Ουκρανικής και να παραμείνει ανεξάρτητη xώρα η Ουκρανία;
Να εξαναγκάσει για τα παραπάνω την κυβέρνηση της Ουκρανίας ή και την μελλοντική αφού ρίξει την υπάρχουσα ο λαός της ουκρανίας.
Ο λαός της Ουκρανίας έχει τεράστιες ευθύνες πού αποδέχτηκε πειθήνια τον ρόλο πού του ετοίμαζαν οι δυτικοί με τους συμμάχους τους ακροδεξιούς ουκρανούς.
Όπως τεράστιες ευθύνες είχε και ο Γερμανικός λαός
για την άνοδο του Χίτλερ και ότι γνώριζε για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
-εξόντωσης πρώτα των γερμανών πατριωτών και κατόπιν των «δευτέρας » κατηγορίας
πολιτών της και των άλλων εθνών.
Αλλά και όταν επενέβη ο ρωσικός στρατός τι θα
έπρεπε να κάνει ο ουκρανικός λαός;
Να πάρει τα όπλα και να τα στρέψει εναντίον ποιού;
Της Ρωσίας και των ρωσόφωνων και των υπολοίπων εθνοτήτων εντός της Ουκρανίας ή εναντίον της ξενοκίνητης κυβέρνησης του και των νεοναζιστικών ταγμάτων;
Αν το έκανε αυτό, το δεύτερο δηλαδή, ποιός πιστεύει στα σοβαρά ότι οι Ρωσόφωνοι θα ζητούσαν απόσχιση και ξεχωριστό κράτος ή και ένωση με την Ρωσία;
Μπορεί να ήταν ένα σενάριο αλλά αυτό δεν θα είχε μεγάλες πιθανότητες υλοποίησης του.
Τώρα τι θα γίνει, επικαλούμενοι κάποιοι ανόητοι (γιατί η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται συγκεκριμένα) των πατριωτισμό των ουκρανών;
Μέσος όρος ζωής των ουκρανών στρατιωτών στην πρώτη γραμμή 4 ώρες. Τεράστια καταστροφή και φτώχεια , μαζικές μετακινήσεις, κίνδυνος ερημοποίησης όλης της Ουκρανίας μέσω την πυρηνικών, τι νομίζετε ότι θα κάνουν οι Ρώσοι μετά από ένα σημείο και ύστερα;
Αυτό πιθανό να προσπαθούν και οι δυτικοί να πράξουν οι Ρώσοι γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα απομονώσουν την Ρωσία από τον άλλο κόσμο.
Είναι ένα βρώμικος πόλεμος μέχρι τελικής πτώσης της Ρωσίας.
Με τον κίνδυνο της ολικής εξαφάνισης των ανθρώπων από την γή.
Τον ρόλο αυτό τον παίζει η Ουκρανία, πειθήνιο όργανο των δυτικών.
Η Ουκρανία δεν πολεμάει για την χώρα της και για τους πολίτες της, πολεμάει με τους δυτικούς για την καταστροφή της Ρωσίας.
Αυτή είναι η σωστή ανάγνωση της Ιστορίας και για όσους δεν την καταλαβαίνουν και για όσους προσπαθούν να την συγκαλύψουν.
Καμπανάκι πρέπει να χτυπήσει και στον ελληνικό λαό για τις κυβερνήσεις του πού είναι πειθήνια όργανα των δυτικών.
Ποιος ακύρωσε τις συμφωνίες ειρήνης του Μινσκ στην Ουκρανία;
Φεβ222022
του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η Ουκρανία φέρει ακέραια την ευθύνη αθέτησης των συμφωνιών του Μινσκ, που υπογράφτηκαν το 2014 και 2015 στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας. Η αναγνώριση από τη Ρωσία -τη Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου- της ανεξαρτησίας των δημοκρατιών του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ σίγουρα έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των συμφωνιών.
Ωστόσο, το Κίεβο και όχι η Μόσχα ευθύνεται για τη συστηματική ναρκοθέτηση των συμφωνιών. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι κενό γράμμα. Είναι ενδεικτικό πώς από τους 14.000 περίπου νεκρούς αυτά τα οκτώ χρόνια, οι περισσότεροι πέθαναν μετά την υπογραφή των συμφωνιών.
Διαβάζοντας τους ακριβείς όρους που περιέχονται στη δεύτερη συμφωνία ειρήνης, είναι αλήθεια ότι οι ευθύνες αθέτησης βαραίνουν και τις δύο πλευρές. Η δεύτερη συμφωνία ειρήνης του Μινσκ υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2015.
Ανακοινώθηκε δε από τους ηγέτες της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας και, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει:
Πρώτο, άμεση κατάπαυση του πυρός. Δεύτερο, απόσυρση του βαρύ οπλισμού που θα ξεκινούσε την επομένη και θα ολοκληρωνόταν σε δύο εβδομάδες. Τρίτο, απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων και αμνηστία για όλους του μαχητές. Τέταρτο, απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων από τα ουκρανικά εδάφη και αφοπλισμό όλων των παράνομων ομάδων. Πέμπτο, άρση των περιορισμών που είχε επιβάλει η Ουκρανία στις δημοκρατίες του Ντονμπάς. Έκτο, και καθοριστικής σημασίας σημείο, για τη Ρωσία και τους Ρωσόφωνους αντάρτες, συνταγματική μεταρρύθμιση μέχρι το τέλος του 2015, που θα επέτρεπε την αποκέντρωση. Θα εκχωρούσε επίσης ακόμη και το δικαίωμα του βέτο στις αποσχισθείσες νοτιοανατολικές δημοκρατίες, με άμεσα ωφελημένη τη Ρωσία. Γιατί, όπως σωστά ερμηνεύθηκε, η Μόσχα θα μπορούσε να επιβάλει, μέσω του Ντονμπάς, ακόμη και βέτο σε κρίσιμους νόμους. Όπως για παράδειγμα στο ενδεχόμενο πρότασης νόμου για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, που αποτελεί για την Μόσχα κόκκινη γραμμή. Ο αποκλεισμός μάλιστα του ενδεχομένου διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς ανατολικά συμφωνήθηκε ρητώς από τους πρωτεργάτες του τέλους του ψυχρού πολέμου. Ο επόμενος, έβδομος όρος μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια του έκτου. Προέβλεπε την απόκτηση από την Ουκρανία του ελέγχου των συνόρων με τη Ρωσία στο τέλος του 2015, εάν και μόνον εάν υλοποιούνταν οι παραπάνω όροι ως τότε.
Η δεύτερη συμφωνία του Μινσκ ήταν μια αποτυχία, όπως και η πρώτη που υπογράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2014. Τότε γιατί υπογράφτηκε... είναι η ερώτηση που αβίαστα τίθεται. Γιατί επίσης το Κίεβο δέχθηκε να αναγνωρίσει στη Μόσχα το δικαίωμα του βέτο συμφωνώντας να προχωρήσει σε συνταγματική μεταρρύθμιση;
Κι όλα αυτά μάλιστα λιγότερο από έναν χρόνο μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν, όταν νεοναζί με τη στήριξη ΗΠΑ και ΕΕ, ανέτρεψαν πραξικοπηματικά τη νόμιμα εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση... Έκτοτε μάλιστα οι νεοναζί δεν σταμάτησαν να είναι οργανικά ενταγμένοι στην κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας ακόμη και την άμυνα της χώρας. Είναι αποκαλυπτική πρόσφατη σχετική έρευνα του Al Jazeera.
Η πόλη Ντεμπάλτσεβε
Η μαγική λέξη που απαντάει στα παραπάνω ερωτήματα είναι...Ντεμπάλτσεβε! Άρει δε κάθε μυστήριο γύρω από το περίφημο «αίνιγμα του Μινσκ», όπως συχνά αποκαλείται η συνθήκη ειρήνης. Η πόλη Ντεμπάλτσεβε είναι ένας θύλακας, μια σφήνα μεταξύ των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Το Κίεβο θεώρησε στρατηγικής σημασίας την κατάληψή της, αφού είναι ξεχωριστής σημασίας σιδηροδρομικός και οδικός κόμβος. Έτσι, ξεκίνησε ένας ανηλεής μαζικός βομβαρδισμός της από τον ουκρανικό στρατό, που ευνοείτο από την μετατροπή του Ντεμπάλτσεβε σε πόλη - φάντασμα.
Καταστήματα κλειστά και άδεια σπίτια βεβαίωναν ότι όλοι οι κάτοικοι την είχαν εγκαταλείψει. Ο βομβαρδισμός ξεκίνησε στα μέσα του Ιανουαρίου. Τέλη Ιανουαρίου ξεκίνησε η είσοδος των Ουκρανών στρατιωτών στο Ντεμπάλτσέβε κι αμέσως μετά άρχισε η αντεπίθεση των λαϊκών πολιτοφυλακών. Στις 27 Ιανουαρίου επιχείρησαν πρώτη φορά να εισέλθουν στην Ντεμπάλτσεβε και απέτυχαν. Στην επόμενη προσπάθεια όμως, στις 30 Ιανουαρίου 2015, όχι απλώς τα κατάφεραν, θριάμβευσαν! Έκοψαν τις γραμμές ανεφοδιασμού των Ουκρανών ναζί και εγκλώβισαν 6.000 στρατιώτες της Ουκρανίας! Η εκκένωση της πόλης συνεχιζόταν, ενώ σταδιακά κοβόταν το νερό και το ηλεκτρικό. Στις 3 Φεβρουαρίου οι αντιμαχόμενοι συμφώνησαν σε κατάπαυση πυρός, με έναν στόχο. Τον απεγκλωβισμό των αμάχων και την εκκένωση της πόλης. Στις 6 Φεβρουαρίου δημιουργήθηκαν ανθρωπιστικοί διάδρομοι και στις 7 Φεβρουαρίου ξεκίνησαν πάλι σφοδρές μάχες. Στις 11 Φεβρουαρίου ο ουκρανικός στρατός μέτρησε εντός 24 ωρών 19 νεκρούς και 78 βαριά τραυματίες. Άλλα ρεπορτάζ, φιλο-ουκρανικά μάλιστα, ανέβαζαν τον αριθμό των απωλειών ακόμη ψηλότερα. Ο στρατός συνειδητοποίησε πώς είχε εγκλωβιστεί και κινδύνευε το Ντεμπάλτσεβε να μετατραπεί σε Στάλινγκτραντ των Ουκρανών ναζί...
Ο τότε Αμερικανός πρέσβης στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ για να γλυκάνει τον πόνο απέδωσε με tweet την ήττα στη Ρωσία. Λες και οι Ουκρανοί δεν πολεμούσαν με όπλα τελευταίας τεχνολογίας και αθρόα υποστήριξη από τις ΗΠΑ...
Τότε ακριβώς υπογράφτηκε η δεύτερη συμφωνία του Μινσκ. Με άλλα λόγια, ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο συναίνεσε μόνο και μόνο για να αποφύγει μια ταπεινωτική στρατιωτική συντριβή. Αποδεικνύεται έτσι ότι η δεύτερη συμφωνία του Μινσκ ήταν σε βάρος των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών γι' αυτό και ποτέ το Κίεβο δεν την εφάρμοσε. Από μία άλλη οπτική γωνία, είναι αδιάφορο πόσες αθετήσεις έχουν γίνει από την μία ή την άλλη πλευρά. Ο υπαίτιος των αθετήσεων δεν βρίσκεται εξετάζοντας την εφαρμογή της όρο - όρο, όπως κάνει το Κίεβο, επιρρίπτοντας την ευθύνη στη Ρωσία. Ενώ την ίδια ώρα θεωρεί απαραβίαστο δικαίωμά της την ένταξη στο ΝΑΤΟ, όπως δηλώνει με κάθε ευκαιρία ο υπουργός Εξωτερικών της, Ντίμτρο Κούλεμπα. Η δεύτερη συμφωνία του Μινσκ επέτρεψε στους Ουκρανούς στρατιώτες και ναζί να επιστρέψουν στις βάσεις τους ζωντανοί κι εκτός σακούλας, με αντάλλαγμα το βέτο της Ρωσίας. Ο τεχνικός όρος ωστόσο, δηλαδή η συνταγματική μεταρρύθμιση, δεν υλοποιήθηκε ποτέ με ευθύνη του Κιέβου. Αν κάποιος επομένως έχει δικαίωμα να μιλάει για την αθέτησή της είναι η Μόσχα και οι ρωσόφωνες δημοκρατίες και όχι οι ΗΠΑ και οι φιλοαμερικανοί πολιτικοί στο Κίεβο.
Δοθέντων των παραπάνω, αξίζει να θαυμάσουμε τη συνέπεια στη φιλοπολεμική πολιτική του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Τον Μπάρακ Ομπάμα που κυβερνούσε επί πραξικοπήματος στο Μεϊντάν, τον διαδέχθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ που επέβαλε τις εξαγωγές αμερικανικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη κι αυτόν ο Τζο Μπάιντεν που δεν διστάζει να μετατρέψει την Ουκρανία σε καμένη γη για χάρη της ενεργειακής και πολεμικής του βιομηχανίας.
Οι Πρόεδροι φεύγουν. Ποτέ όμως τα συμφέροντα της επέκτασης των πολιτικών και οικονομικών σφαιρών επιρροής...
https://dimosiografia.com/poios-akyrose-tis-symfonies-eirinis-tou-minsk-stin-oukrania/
Ουκρανία: Με νόμο καθιερώνεται ως επίσημη γλώσσα η ουκρανική
Πέμπτη, 25 Απριλίου 2019
Η ουκρανική βουλή ψήφισε σήμερα νόμο, ο οποίος καθιερώνει ως επίσημη κρατική γλώσσα την ουκρανική, αλλά και υποχρεωτική για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα, παρά τις αντίδραση της μεγάλης ρωσόφωνης μειονότητας στη χώρα που θεωρεί ότι με τον νόμο αυτό υφίσταται διακρίσεις.
Η ψήφιση του νόμου, με τον οποίο υποχρεώνονται όλοι οι πολίτες να γνωρίζουν την ουκρανική γλώσσα και να αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τους δημόσιους υπάλληλους, στρατιώτες, γιατρούς και εκπαιδευτικούς, ήταν μια κίνηση του απερχόμενου προέδρου Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος πρέπει να τον επικυρώσει με την υπογραφή του προτού τεθεί σε ισχύ.
Η γλώσσα έχει γίνει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα στην Ουκρανία, όπου ο περισσότερος κόσμος ομιλεί και τις δύο γλώσσες, την ουκρανική και τη ρωσική άπταιστα, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και την υποστήριξη εκ μέρους της των αποσχιστικών τάσεων στην ανατολική Ουκρανία.
Ο Ποροσένκο, ο οποίος κατατροπώθηκε στις εκλογές από τον αντίπαλο του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών την περασμένη Κυριακή, είχε θέσει το θέμα της ουκρανικής γλώσσας στο επίκεντρο της ανεπιτυχούς προεκλογικής του εκστρατείας.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι ο οποίος μιλάει τη ρωσική γλώσσα καλύτερα από την ουκρανική, δήλωσε σήμερα ότι το επιτελείο του θα μελετήσει τον νέο νόμο για να διαπιστώσει αν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα όλων των Ουκρανών πολιτών.
«Πρέπει να προωθήσουμε και να εγκρίνουμε τέτοιους νόμους και αποφάσεις που συσπειρώνουν την κοινωνία και όχι το αντίθετο» έγραψε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι στην σελίδα του στο Facebook, σχολιάζοντας την απόφαση της ουκρανικής βουλής. Παράλληλα, δήλωσε ότι το νομοσχέδιο εγκρίθηκε κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και «έγινε όμηρος της πολιτικής ρητορικής», προσθέτοντας ότι είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τις επιπτώσεις που θα έχει ο νόμος που ψηφίσθηκε.
Ο Ουκρανός πολιτειολόγος Βαντίμ Καράσεφ προβλέπει ότι θα αυξηθεί η δυσαρέσκεια εκ μέρους των ρωσόφωνων Ουκρανών οι οποίοι « μπορούν να νοιώσουν ότι δεν χρήσιμοι για τις πολιτικές δυνάμεις που προώθησαν τον νόμο αυτό». Σύμφωνα με τον Καράσεφ ο νόμος αυτός μπορεί να πλήξει τη «ρωσο-ουκρανική εθνική ενότητα που υπάρχει στην Ουκρανία». «Πριν την ψήφιση του νόμου η πολιτική στο γλωσσικό ζήτημα ήταν λογική και ισορροπημένη, καθώς η κρατική γλώσσα ήταν η ουκρανική, αλλά μπορούσε ο καθένας ελεύθερα να κάνει χρήση των άλλων γλωσσών. Ο νόμος αυτός περιορίζει τις δυνατότητες των ρωσόφωνων Ουκρανών και σίγουρα θα οδηγεί στην ουκρανοποίηση τους» επισημαίνει ο Καράσεφ.
Ο πολιτειολόγος Γιεβγκένι Μίνστσενκο εκτιμά ότι ο νέος νόμος θα γίνει ένα σοβαρό πρόβλημα για τον νεοκλεγέντα πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι. «Ό,τι προϊόν παρήγαγε ο Ζελένσκι (ως ηθοποιός-σ.σ) ήταν στη ρωσική γλώσσα. Ενώ τώρα το απαγορεύουν στην ουσία. Δηλαδή θέτουν τόσο πολλούς όρους που είναι εντελώς αδύνατον να το παράγει».
Έρευνα που πραγματοποίησε το Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Κιέβου, το 32,4% των ουκρανικών οικογενειών κάνει χρήση της ουκρανικής γλώσσας, ενώ το 15,8% κάνει χρήση της ρωσικής γλώσσας, ενώ περίπου το 25% των Ουκρανών χρησιμοποιεί και τις δύο γλώσσες.
Σύμφωνα με τον νέο νόμο κάθε Ουκρανός πολίτης οφείλει να κατέχει την ουκρανική γλώσσα. Για την εκμάθηση της ουκρανικής από ενήλικες το κράτος θα οργανώσει ειδικά μαθήματα γλώσσας. Ο νόμος προϋποθέτει επίσης ότι όλες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις θα πρέπει να γίνονται στην ουκρανική γλώσσα, ενώ υποχρεώνει όλα τα μέσα ενημέρωσης να χρησιμοποιούν την ουκρανική γλώσσα. Το ποσοστό επίσης των εφημερίδων και περιοδικών που θα κυκλοφορούν στην ουκρανική γλώσσα πρέπει να υπερβαίνει το 50% . Ο νόμος προβλέπει την έκδοση εφημερίδων και περιοδικών σε δύο ή περισσότερες γλώσσες, εκ των οποίων η μια πρέπει να είναι ουκρανική.
Πηγές: ΑΜΠΕ, Reuters,Vedomosti
Ουκρανία: Νεοναζιστές στην εξουσία, απαγορεύουν την ελληνική γλώσσα
Ξυλοδαρμούς κατήγγειλε ο πρόεδρος της Ελληνικής κοινότητας
27.2.2014
Σε ακροδεξιές πρακτικές οδεύει η νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας με νόμους που βάζουν στο στόχαστρο τους κομμουνιστές και τις μειονότητες.
Οι πρώτοι νόμοι που περνάνε από τη Βουλή δείχνουν το δρόμο που αναμένεται να ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση, καθώς, εκτός των άλλων, αποποινικοποιεί και τη δεξιά προπαγάνδα. Επίσης σε θέσεις-«κλειδιά τοποθετούνται μέλη της νεοναζιστικής ομάδας «Δεξιός Τομέας» που πρωτοστάτησε στην ανατροπή του Γιανούκοβιτς. Μάλιστα, ο ακροδεξιός Ακάκοφ τοποθετήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών της χώρας.
Μερικοί από τους νέους νόμους:
Κατάργηση του νόμου που ποινικοποιούσε την ναζιστική προπαγάνδα
Σχέδιο απόφασης της απόλυσης από την υπηρεσία των στρατιωτών και αξιωματικών των σωμάτων ασφαλείας. (Στη θέση τους προσλαμβάνονται μέλη των ακροδεξιών ομάδων).
Σχέδιο απόφασης για την απαγόρευση των δραστηριοτήτων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας
Σχέδιο αντιμετώπισης για την αντιμετώπιση των συνεπειών της σοβιετικής κατοχής
Σχέδιο απόφασης για τον διορισμό μέλους του (φιλογερμανικού) κόμματος "UDAR" ως επόπτη της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανία
Σχέδιο απόφασης για το «Πάνθεον των εθνικών ηρώων»
Σχέδιο απόφασης κατάργησης του δικαιώματος των μειονοτήτων στη χρήση της γλώσσας τους. Απαγορεύθηκαν τα Ρωσικά, Ρουμανικά, Ουγγρικά και Ελληνικά.
Σχέδιο ψηφίσματος για απόδοση τιμών στους συμμετέχοντες στις ένοπλες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια των ειρηνικών διαδηλώσεων
Ξυλοδαρμοί σε Έλληνες της Κριμαίας
Οι νεοναζιστές του «Δεξιού Τομέα» έχουν ήδη βάλει στο στόχαστρο τους τους Έλληνες ομογενείς, όπως δήλωσε στο δελτίο του MEGA η πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας. Έκανε λόγο για απειλητική ατμόσφαιρα και κατήγγειλε ξυλοδαρμούς. Μάλιστα, ζήτησε να γίνει η επικοινωνία στην ελληνική γλώσσα για λόγους ασφαλείας, φοβούμενη ότι οι συνομιλίες καταγράφονται.
Υπενθυμίζεται ότι οι νεοναζιστές αυτοί που απειλούν τους Έλληνες της Ουκρανίας, είχαν σηκώσει κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο Κίεβο, πανό υποστήριξης της Χρυσής Αυγής.
Οι Έλληνες της Ουκρανίας ανέρχονταν σύμφωνα με την απογραφή σε 93.000 ενώ οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι 150.000, καθώς αρκετοί δεν δήλωσαν την πραγματική τους ταυτότητα από φόβο, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Είναι διάσπαρτοι σε όλη τη χώρα, έχουν πάνω από 100 συλλόγους και οι μεγαλύτερες κοινότητες είναι στην περιφέρεια της Μαριούπολης, στην Οδησσό, στο Χάρκοβο και στο Λβοφ.
Οι Ελληνες της Ουκρανίας με μητροπολιτικό κέντρο την Κριμαία αποτελούν έναν από τους αρχαιότερους λαούς που κατοίκησαν στα εδάφη αυτά.
https://www.lifo.gr/now/world/oykrania-neonazistes-stin-exoysia-apagoreyoyn-tin-elliniki-glossa
Γιατί η Δύση έχει την ευθύνη για την κρίση στην Ουκρανία
Μια άλλη οπτική σε άρθρο του 2014 από τον Τζον Μερσχάιµερ, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου
ΤΖΟΝ ΜΕΡΣΧΑΪΜΕΡ*
20.03.2022
Το κείµενο του Τζον Μερσχάιµερ, εκτενή αποσπάσματα του οποίου αναδημοσιεύει σήμερα η «Κ», φιλοξενήθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό Foreign Affairs, στο τεύχος Σεπτεμβρίου/Οκτωβρίου 2014, μερικούς μήνες μετά την εισβολή στην Κριμαία από τον ρωσικό στρατό τον Φεβρουάριο του 2014. Αντίθετα από την επικρατούσα άποψη στη Δύση, σύμφωνα με την οποία o πρόεδρος Πούτιν είναι ένας παράλογος και ριψοκίνδυνος φιλοπόλεμος ηγέτης που θέλει να δημιουργήσει ξανά τη Μεγάλη Ρωσία, ο γνωστός Αμερικανός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου είχε εξαρχής υποστηρίξει ότι την κύρια ευθύνη για την κρίση την έχουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, και ότι η ρίζα του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Τα επιχειρήματα που αναπτύσσει βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή.
__
Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη στη Δύση, η κρίση στην Ουκρανία οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη ρωσική επιθετικότητα. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, σύμφωνα με το επιχείρημα, προσάρτησε την Κριμαία λόγω μιας μακροχρόνιας επιθυμίας να αναστήσει τη σοβιετική αυτοκρατορία, και ίσως στοχεύσει στην υπόλοιπη Ουκρανία, καθώς και σε άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Με αυτή την οπτική, η απομάκρυνση του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014 αποτέλεσε απλώς την αφορμή για την απόφαση του Πούτιν να διατάξει τις ρωσικές δυνάμεις να καταλάβουν μέρος της Ουκρανίας.
Όμως αυτή η θεώρηση είναι λανθασμένη: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους μοιράζονται το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την κρίση. Η ρίζα του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το κεντρικό στοιχείο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την τροχιά της Ρωσίας και την ενσωμάτωσή της στη Δύση. Ταυτόχρονα, η επέκταση της ΕΕ προς ανατολάς και η υποστήριξη της Δύσης προς το φιλοδημοκρατικό κίνημα στην Ουκρανία - αρχής γενομένης από την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 - ήταν επίσης κρίσιμα στοιχεία. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι Ρώσοι ηγέτες αντιτάχθηκαν σθεναρά στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τα τελευταία χρόνια κατέστησαν σαφές ότι δεν θα παρέμεναν αδιάφοροι όσο ο στρατηγικής σημασίας γείτονάς τους μετατρεπόταν σε δυτικό προπύργιο. Για τον Πούτιν, η παράνομη ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου και φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας -την οποία δικαίως χαρακτήρισε «πραξικόπημα»- ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Απάντησε με την προσάρτηση της Κριμαίας, μιας χερσονήσου που φοβόταν ότι θα φιλοξενούσε μια ναυτική βάση του ΝΑΤΟ, και προσπάθησε να αποσταθεροποιήσει την Ουκρανία μέχρι να εγκαταλείψει τις προσπάθειές της να ενταχθεί στη Δύση.
Οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης υπέπεσαν σε σφάλματα στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν την Ουκρανία σε δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας.
Η δυτική ύβρις
Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του, οι σοβιετικοί ηγέτες προτίμησαν να παραμείνουν οι δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ να παραμείνει ανέπαφο. Μια συμφωνία που πίστευαν ότι θα κρατούσε την επανενωμένη Γερμανία ειρηνική. Αλλά αυτοί και οι Ρώσοι που τους διαδέχτηκαν δεν ήθελαν να μεγαλώσει περισσότερο το ΝΑΤΟ και υπέθεσαν ότι οι δυτικοί διπλωμάτες κατανοούσαν τις ανησυχίες τους. Η κυβέρνηση Κλίντον προφανώς είχε διαφορετική άποψη και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 άρχισε να πιέζει για επέκταση του ΝΑΤΟ.
Ο πρώτος γύρος διεύρυνσης πραγματοποιήθηκε το 1999 και συμπεριέλαβε την Τσεχική Δημοκρατία, την Ουγγαρία και την Πολωνία. Ο δεύτερος γύρος πραγματοποιήθηκε το 2004. Περιελ'αμβανε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία και τη Σλοβενία. Η Μόσχα διαμαρτυρήθηκε έντονα από την αρχή. Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ κατά των Σέρβων της Βοσνίας το 1995, για παράδειγμα, ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν δήλωσε: «Αυτό είναι το πρώτο σημάδι του τι θα μπορούσε να συμβεί όταν το ΝΑΤΟ φτάσει μέχρι τα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ο πόλεμος θα μπορούσε να ξεσπάσει σε ολόκληρη την Ευρώπη". Αλλά οι Ρώσοι ήταν πολύ αδύναμοι εκείνη την εποχή για να ανακόψουν την κίνηση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά - η οποία, εν πάση περιπτώσει, δεν φαινόταν τόσο απειλητική, αφού κανένα από τα νέα μέλη δεν μοιραζόταν σύνορα με τη Ρωσία, εκτός από τις μικρές χώρες της Βαλτικής.
Τότε, το ΝΑΤΟ άρχισε να κοιτάζει πιο ανατολικά. Στη σύνοδο κορυφής του Απριλίου το 2008 στο Βουκουρέστι, η συμμαχία εξέτασε την αποδοχή της Γεωργίας και της Ουκρανίας. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους το υποστήριξε, αλλά η Γαλλία και η Γερμανία αντιτάχθηκαν στην κίνηση φοβούμενοι ότι θα εναντιωνόταν η Ρωσία. Στο τέλος, τα μέλη του ΝΑΤΟ κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό: Η Συμμαχία δεν ξεκίνησε την επίσημη διαδικασία που οδηγεί στην ένταξη, αλλά εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας τις φιλοδοξίες της Γεωργίας και της Ουκρανίας και δηλώνοντας ευθαρσώς: «Αυτές οι χώρες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ».
Η Μόσχα, ωστόσο, δεν είδε το αποτέλεσμα ως συμβιβαστική λύση. Ο Αλεξάντερ Γκρούσκο, τότε υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, είπε: «Η ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στη συμμαχία είναι ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος που θα είχε σοβαρότατες συνέπειες για την πανευρωπαϊκή ασφάλεια». Ο Πούτιν υποστήριξε ότι η αποδοχή αυτών των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ θα αντιπροσώπευε μια «άμεση απειλή» για τη Ρωσία. Μια ρωσική εφημερίδα ανέφερε ότι ο Πούτιν, ενώ συνομιλούσε με τον Μπους, «άφησε να εννοηθεί σαφώς ότι εάν η Ουκρανία γινόταν αποδεκτή στο ΝΑΤΟ, θα έπαυε να υπάρχει».
Η εισβολή της Ρωσίας στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2008 θα έπρεπε να είχε διαλύσει κάθε αμφιβολία σχετικά με την αποφασιστικότητα του Πούτιν να εμποδίσει τη Γεωργία και την Ουκρανία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Ο Πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο οποίος ήταν βαθιά αφοσιωμένος στην ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ, είχε αποφασίσει το καλοκαίρι του 2008 να ενσωματώσει εκ νέου δύο αυτονομιστικές περιοχές, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία. Όμως ο Πούτιν επιδίωξε να κρατήσει τη Γεωργία αδύναμη και διχασμένη - και εκτός ΝΑΤΟ. Αφού ξέσπασαν συμπλοκές μεταξύ της γεωργιανής κυβέρνησης και των αυτονομιστών της Νότιας Οσετίας, οι ρωσικές δυνάμεις πήραν τον έλεγχο της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας. Η Μόσχα είχε περάσει το μήνυμα της. Ωστόσο, παρά τη σαφή αυτή προειδοποίηση, το ΝΑΤΟ δεν εγκατέλειψε ποτέ δημόσια τον στόχο του να φέρει τη Γεωργία και την Ουκρανία στη συμμαχία. Και η επέκταση του ΝΑΤΟ συνέχισε με την Αλβανία και την Κροατία να γίνονται μέλη το 2009.
Η ΕΕ, επίσης, πορευόταν προς τα ανατολικά. Τον Μάιο του 2008, παρουσίασε την πρωτοβουλία της Ανατολικής Συνεργασίας, ένα πρόγραμμα για την προώθηση της ευημερίας σε χώρες όπως η Ουκρανία και την ενσωμάτωσή τους στην οικονομία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως είναι φυσικό,, οι Ρώσοι ηγέτες θεώρησαν το σχέδιο εχθρικό προς τα συμφέροντα της χώρας τους. Τον περασμένο Φεβρουάριο, πριν ο Γιανουκόβιτς αναγκαστεί να εγκαταλείψει την θέση του, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, κατηγόρησε την ΕΕ ότι προσπαθεί να δημιουργήσει μια «σφαίρα επιρροής» στην Ανατολική Ευρώπη. Στα μάτια των Ρώσων ηγετών, η διεύρυνση της ΕΕ είναι ένας δούρειος ίππος για την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Το τελικό εργαλείο τής Δύσης για το σταδιακό τράβηγμα του Κιέβου μακριά από την Μόσχα ήταν οι προσπάθειές της να διαδώσει τις δυτικές αξίες και την προώθηση της δημοκρατίας στην Ουκρανία και σε άλλα μετα-σοβιετικά κράτη, ένα σχέδιο που συχνά συνεπάγεται την χρηματοδότηση φιλοδυτικών ατόμων και οργανισμών. Η Βικτόρια Νούλαντ, η Αμερικανίδα βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις, υπολόγισε τον Δεκέμβριο του 2013 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επενδύσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1991 για να βοηθήσουν την Ουκρανία να επιτύχει «το μέλλον που της αξίζει». Ως μέρος αυτής τής προσπάθειας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδότησε το National Endowment for Democracy (NED). Αυτό το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα έχει χρηματοδοτήσει περισσότερα από 60 έργα που αποσκοπούν στην προώθηση της κοινωνίας των πολιτών στην Ουκρανία, και ο πρόεδρος του, Carl Gershman, αποκάλεσε την χώρα αυτή «το μεγαλύτερο βραβείο». Αφότου ο Γιανουκόβιτς κέρδισε τις προεδρικές εκλογές τής Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2010, το NED αποφάσισε ότι υπονόμευε τους στόχους του, και έτσι ενίσχυσε τις προσπάθειές του για την στήριξη της αντιπολίτευσης και την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών τής χώρας.
Όταν οι Ρώσοι ηγέτες βλέπουν την Δυτική κοινωνική μηχανική στην Ουκρανία, ανησυχούν ότι η χώρα τους θα μπορούσε να είναι η επόμενη. Και οι φόβοι αυτοί δεν είναι διόλου αβάσιμοι. Τον Σεπτέμβριο του 2013, ο Gershman έγραψε στην εφημερίδα Washington Post ότι «η επιλογή τής Ουκρανίας να ενταχθεί στην Ευρώπη θα επιταχύνει την κατάρρευση της ιδεολογίας τού ρωσικού ιμπεριαλισμού που αντιπροσωπεύει ο Πούτιν». Και πρόσθεσε: «Οι Ρώσοι, επίσης, αντιμετωπίζουν μια επιλογή, και ο Πούτιν μπορεί να βρεθεί στους χαμένους όχι μόνο στο εγγύς εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό τής ίδιας τής Ρωσίας».
Η πτώση του προέδρου Γιανουκόβιτς και η κατάληψη της Κριμαίας
Φανταστείτε την αμερικανική οργή αν η Κίνα δημιουργούσε μια εντυπωσιακή στρατιωτική συμμαχία και προσπαθούσε να συμπεριλάβει τον Καναδά και το Μεξικό.
Το τριπλό πακέτο πολιτικών τής Δύσης - η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η επέκταση της ΕΕ και η προώθηση της δημοκρατίας - έριξε λάδι σε μια φωτιά που περίμενε να ανάψει. Η σπίθα ήρθε τον Νοέμβριο του 2013, όταν ο Γιανουκόβιτς απέρριψε μια σημαντική οικονομική συμφωνία την οποία είχε διαπραγματευθεί με την ΕΕ και αποφάσισε να αποδεχτεί αντ' αυτού μια ρωσική αντιπροσφορά 15 δισ. δολαρίων. Η απόφαση αυτή προκάλεσε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που κλιμακώθηκαν τους επόμενους τρεις μήνες , και που μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου είχαν οδηγήσει στον θάνατο περίπου εκατό διαδηλωτές. Δυτικοί απεσταλμένοι πέταξαν εσπευσμένα στο Κίεβο για να επιλύσουν την κρίση. Στις 21 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κατέληξαν σε συμφωνία που επέτρεπε στον Γιανουκόβιτς να παραμείνει στην εξουσία έως ότου διεξαχθούν νέες εκλογές. Ωστόσο, η συμφωνία κατέρρευσε αμέσως και ο Γιανουκόβιτς κατέφυγε στην Ρωσία την επόμενη μέρα. Η νέα κυβέρνηση στο Κίεβο ήταν φιλο-δυτική και αντιρωσική ως το κόκκαλο, και περιείχε τέσσερα υψηλόβαθμα στελέχη που θα μπορούσαν δικαιολογημένα να χαρακτηριστούν νεοφασίστες.
Αν και η πλήρης έκταση της εμπλοκής των ΗΠΑ δεν έχει ακόμα αποκαλυφθεί,, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον υποστήριξε το πραξικόπημα. Η Νούλαντ και ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Τζον Μακέιν συμμετείχαν σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, και οΤζέφρι Πάιατ, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία, διακήρυξε μετά την ανατροπή τού Γιανουκόβιτς ότι ήταν «μια μέρα που θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας». Όπως αποκαλύφθηκε από τη διαρροή μιας τηλεφωνικής συνομιλίας, η Νούλαντ είχε υποστηρίξει την αλλαγή καθεστώτος και ήθελε πρωθυπουργό στη νέα κυβέρνηση τον Ουκρανό πολιτικό Αρσένι Γιατσενιούκ, όπως και έγινε. Καθόλου περίεργο το ότι Ρώσοι όλων των πεποιθήσεων πιστεύουν ότι η Δύση έπαιξε ρόλο στηνεκδίωξη τού Γιανουκόβιτς.
Για τον Πούτιν, είχε φτάσει η ώρα να δράσει εναντίον τής Ουκρανίας και της Δύσης. Λίγο μετά τις 22 Φεβρουαρίου διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να πάρουν την Κριμαία από την Ουκρανία, και αμέσως μετά, την προσάρτησε στην Ρωσία. Η επιχείρηση αποδείχθηκε σχετικά εύκολη, χάρη στις χιλιάδες των Ρώσων στρατιωτών που ήδη στάθμευαν στη ναυτική βάση τής Κριμαίας στο λιμάνι τής Σεβαστούπολης. Η Κριμαία αποτελούσε επίσης εύκολο στόχο, καθώς οι Ρώσοι αποτελούν περίπου το 60% του πληθυσμού της. Οι περισσότεροι από αυτούς ήθελαν να φύγουν από την Ουκρανία.
Στη συνέχεια, ο Πούτιν άσκησε τεράστια πίεση στη νέα κυβέρνηση στο Κίεβο για να την αποτρέψει από το να συνταχθεί με την Δύση εναντίον τής Μόσχας, καθιστώντας σαφές ότι θα κατέστρεφε την Ουκρανία ως λειτουργικό κράτος προτού επιτρέψει να γίνει ένα δυτικό προπύργιο στο κατώφλι της Ρωσίας. Προς τον σκοπό αυτό, παρείχε συμβούλους, όπλα, και διπλωματική υποστήριξη προς τους Ρώσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία, οι οποίοι ωθούν τη χώρα προς τον εμφύλιο πόλεμο. Έχει συγκεντρώσει έναν μεγάλο στρατό στα ουκρανικά σύνορα, απειλώντας να εισβάλει εάν η κυβέρνηση καταστείλει τους αντάρτες. Και αύξησε σημαντικά την τιμή τού φυσικού αερίου που πωλεί η Ρωσία στην Ουκρανία και απαίτησε την πληρωμή για προηγούμενες εξαγωγές. Ο Πούτιν παίζει σκληρό παιχνίδι.
Η Διάγνωση
Οι ενέργειες του Πούτιν θα έπρεπε να είναι εύκολα κατανοητές. Η Ουκρανία, μια τεράστια έκταση επίπεδης γης την οποία διέσχισαν η ναπολεόντειος Γαλλία, η αυτοκρατορική Γερμανία και η ναζιστική Γερμανία για να χτυπήσουν την ίδια τη Ρωσία, χρησιμεύει ως ρυθμιστικό κράτος τεράστιας στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα ανεχόταν μια στρατιωτική συμμαχία που μέχρι πρόσφατα ήταν θανάσιμος εχθρός τής Μόσχας, να κινείται μέσα στην Ουκρανία. Επίσης, κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα παρέμενε άπραγος ενώ η Δύση βοηθούσε να εγκατασταθεί μια κυβέρνηση εκεί, η οποία ήταν αποφασισμένη να ενσωματώσει την Ουκρανία στην Δύση.
Μπορεί η θέση της Μόσχας να μην αρέσει στην Ουάσινγκτον, αλλά θα έπρεπε να κατανοήσει την λογική πίσω από αυτήν. Βασικοί κανόνες γεωπολιτικής: Οι μεγάλες δυνάμεις είναι πάντα ευαίσθητες σε πιθανές απειλές κοντά στο έδαφός τους. Εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ανέχονται μακρινές μεγάλες δυνάμεις να αναπτύσσουν στρατιωτικές δυνάμεις οπουδήποτε στο Δυτικό Ημισφαίριο, πολύ περισσότερο στα σύνορά τους. Φανταστείτε την αμερικανική οργή αν η Κίνα δημιουργούσε μια εντυπωσιακή στρατιωτική συμμαχία και προσπαθούσε να συμπεριλάβει τον Καναδά και το Μεξικό. Με την λογική κατά μέρος, οι Ρώσοι ηγέτες έχουν πει σε πολλές περιπτώσεις στους Δυτικούς ομολόγους τους ότι θεωρούν πως η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Γεωργία και την Ουκρανία είναι απαράδεκτη, μαζί με οιποιδήποτε προσπάθεια να στραφούν αυτές οι χώρες εναντίον τής Ρωσίας - ένα μήνυμα που ο ρωσο-γεωργιανός πόλεμος το 2008 κατέστησε επίσης απολύτως σαφές.
Αξιωματούχοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους υποστηρίζουν ότι προσπάθησαν σκληρά για να κατευνάσουν τους φόβους τής Ρωσίας και ότι η Μόσχα θα πρέπει να καταλάβει ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σχέδια για την Ρωσία. Εκτός από το να αρνείται συνεχώς ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ έχει ως στόχο τον περιορισμό τής Ρωσίας, η συμμαχία δεν ανέπτυξε ποτέ μόνιμες στρατιωτικές δυνάμεις στα νέα κράτη-μέλη της. Το 2002 μάλιστα, δημιούργησε ένα όργανο που ονομάζεται Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας, σε μια προσπάθεια να προωθήσει τη συνεργασία. Για να κατευνάσουν περαιτέρω την Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν το 2009 ότι θα αναπτύξουν ένα νέο σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας για πολεμικά πλοία στα ευρωπαϊκά ύδατα, τουλάχιστον αρχικά, και όχι σε τσεχικό ή πολωνικό έδαφος. Αλλά κανένα από αυτά τα μέτρα δεν λειτούργησε. Οι Ρώσοι παρέμειναν σταθερά αντίθετοι με την διεύρυνση του ΝΑΤΟ, κυρίως στην Γεωργία και την Ουκρανία. Και είναι οι Ρώσοι, όχι η Δύση, οι οποίοι τελικά θα αποφασίσουν τι μετράει ως απειλή γι' αυτούς.
Για να καταλάβει κανείς γιατί η Δύση, ειδικά οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι η πολιτική τους στην Ουκρανία έθετε τις βάσεις για μια μεγάλη σύγκρουση με την Ρωσία, πρέπει να πάει πίσω στα μέσα τής δεκαετίας τού 1990, όταν η κυβέρνηση Κλίντον άρχισε να υποστηρίζει την επέκταση του ΝΑΤΟ. Ειδήμονες προέβαλαν ποικίλα επιχειρήματα υπέρ και κατά τής διεύρυνσης, αλλά δεν υπήρχε συναίνεση για το τι πρέπει να γίνει. Οι περισσότεροι ανατολικοευρωπαίοι μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι συγγενείς τους, για παράδειγμα, υποστήριζαν σθεναρά τη διεύρυνση, επειδή ήθελαν το ΝΑΤΟ να προστατεύει χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Λίγοι ρεαλιστές ευνόησαν επίσης αυτή την πολιτική, επειδή πίστευαν ότι η Ρωσία έπρεπε ακόμη να περιοριστεί.
Αλλά οι περισσότεροι ρεαλιστές αντιτίθεντο στην επέκταση, με την πεποίθηση ότι μια φθίνουσα μεγάλη δύναμη με γηράσκοντα πληθυσμό και μονοδιάστατη οικονομία δεν χρειαζόταν στην πραγματικότητα να περιοριστεί. Και φοβούνταν ότι η διεύρυνση θα έδινε στη Μόσχα μόνο κίνητρο να προκαλέσει προβλήματα στην Ανατολική Ευρώπη. Ο διπλωμάτης των ΗΠΑ, Τζορτζ Κένναν, διατύπωσε αυτή την άποψη σε μια συνέντευξή του το 1998, λίγο αφότου η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε τον πρώτο γύρο επέκτασης του ΝΑΤΟ. «Νομίζω ότι οι Ρώσοι θα αντιδράσουν σταδιακά αρκετά αρνητικά και αυτό θα επηρεάσει τις πολιτικές τους», είπε. «Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα τραγικό λάθος Δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος γι' αυτό. Κανείς δεν απειλούσε κανέναν».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να εγκαταλείψουν το σχέδιό τους να δυτικοποιήσουν την Ουκρανία και αντ' αυτού να επιδιώξουν να την καταστήσουν ουδέτερο ρυθμιστικό παράγοντα.
Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι, από την άλλη πλευρά, τάχθηκαν υπέρ της διεύρυνσης, συμπεριλαμβανομένων πολλών βασικών μελών τής διακυβέρνησης Κλίντον. Πίστευαν ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχε μεταμορφώσει ριζικά τη διεθνή πολιτική και ότι μια νέα, μετα-εθνική τάξη είχε αντικαταστήσει τη ρεαλιστική λογική που κυβερνούσε την Ευρώπη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν μόνο το «πλέον απαραίτητο έθνος», όπως το έθεσε η υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ. Ήταν επίσης ένας καλοπροαίρετος ηγεμόνας και έτσι ήταν απίθανο να θεωρηθεί ως απειλή στην Μόσχα. Ο στόχος, στην ουσία, ήταν το σύνολο της ηπείρου να μοιάζει με την Δυτική Ευρώπη.
Και έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, επιδίωξαν να προωθήσουν την δημοκρατία στις χώρες τής Ανατολικής Ευρώπης, αυξάνοντας την οικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ τους, και ενσωματώνοντάς τες σε διεθνείς θεσμούς. Έχοντας κερδίσει την συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι φιλελεύθεροι δεν δυσκολεύτηκαν να πείσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να υποστηρίξουν την διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Εξάλλου, δεδομένων των προηγούμενων επιτευγμάτων της ΕΕ, οι Ευρωπαίοι ήταν ακόμη πιο προσκολλημένοι από όσο οι Αμερικανοί στην ιδέα ότι η γεωπολιτική δεν είχε πλέον σημασία και ότι μια all-inclusive φιλελεύθερη τάξη θα μπορούσε να διατηρήσει την ειρήνη στην Ευρώπη.
Οι φιλελεύθεροι κυριάρχησαν τόσο πολύ στις συζητήσεις για την ευρωπαϊκή ασφάλεια κατά την πρώτη δεκαετία αυτού τού αιώνα, που ακόμα και όταν η συμμαχία υιοθέτησε μια πολιτική ανάπτυξης ανοικτών θυρών, η επέκταση του ΝΑΤΟ αντιμετώπισε ελάχιστες αντιδράσεις από τους ρεαλιστές. Η φιλελεύθερη κοσμοθεωρία ήταν πλέον αποδεκτό δόγμα μεταξύ των αξιωματούχων των ΗΠΑ. Τον Μάρτιο, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εκφώνησε μια ομιλία σχετικά με την Ουκρανία στην οποία μίλησε επανειλημμένα για «ιδεώδη» που κινητοποιούν την Δυτική πολιτική και το πώς αυτά τα ιδεώδη «έχουν συχνά απειληθεί από μια παλαιότερη, πιο παραδοσιακή αντίληψη της εξουσίας». Η αντίδραση του υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κέρι, στην κρίση της Κριμαίας απηχούσε την ίδια άποψη: «Στον 21ο αιώνα απλά δεν συμπεριφέρεσαι όπως στον 19ο αιώνα, με το να εισβάλεις σε μια άλλη χώρα με εντελώς κατασκευασμένα προσχήματα»
Στην ουσία, οι δύο πλευρές λειτουργούσαν με διαφορετικά εγχειρίδια: Ο Πούτιν και οι συμπατριώτες του σκέπτονταν και ενεργούσαν σύμφωνα με τις επιταγές τού ρεαλισμού, ενώ οι δυτικοί ομόλογοί τους ακολουθούσαν τις φιλελεύθερες ιδέες σχετικά με την διεθνή πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους προκάλεσαν εν αγνοία τους μια μεγάλη κρίση στην Ουκρανία.
Το Παιχνίδι της Επίρριψης Ευθυνών στον Πούτιν
Στην ίδια συνέντευξη, το 1998, ο Αμερικανός διπλωμάτης Τζορτζ Κένναν προέβλεψε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα προκαλούσε μια κρίση, μετά την οποία οι υποστηρικτές τής επέκτασης θα «έλεγαν ότι πάντα σας λέγαμε ότι έτσι είναι οι Ρώσοι». Ο ένας μετά τον άλλο, οι περισσότεροι Δυτικοί αξιωματούχοι παρουσίασαν τον Πούτιν ως τον πραγματικό ένοχο των δεινών τής Ουκρανίας. Τον Μάρτιο, σύμφωνα με τους New York Times, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ άφησε να εννοηθεί ότι ο Πούτιν ήταν παράλογος, λέγοντας στον Ομπάμα ότι ήταν «σε άλλο κόσμο». Αν και ο Πούτιν έχει αναμφίβολα αυταρχικές τάσεις, κανένα στοιχείο δεν στηρίζει την κατηγορία ότι είναι διανοητικά ανισόρροπος. Αντιθέτως: είναι ένας πρώτης τάξεως στρατηγιστής τον οποίο θα πρέπει να φοβάται και να σέβεται οποιοσδήποτε τον αμφισβητεί στην εξωτερική πολιτική.
Άλλοι αναλυτές ισχυρίζονται, πιο εύλογα, ότι ο Πούτιν λυπάται για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και είναι αποφασισμένος να την αντιστρέψει με την επέκταση των συνόρων τής Ρωσίας. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, ο Πούτιν, αφού κατέλαβε την Κριμαία, δοκιμάζει τώρα το έδαφος για να δει αν είναι η κατάλληλη στιγμή για να κατακτήσει την Ουκρανία ή τουλάχιστον το ανατολικό τμήμα της, και τελικά θα συμπεριφερθεί επιθετικά απέναντι σε άλλες χώρες στην περιοχή τής Ρωσίας. Για κάποιους σε αυτό το στρατόπεδο, ο Πούτιν αντιπροσωπεύει έναν σύγχρονο Αδόλφο Χίτλερ, και η σύναψη οποιασδήποτε συμφωνίας μαζί του θα επαναλάμβανε το λάθος του Μονάχου. Έτσι, το ΝΑΤΟ πρέπει να δεχτεί τη Γεωργία και την Ουκρανία για να περιορίσει τη Ρωσία προτού κυριαρχήσει στους γείτονές της και απειλήσει τη Δυτική Ευρώπη.
Αυτό το επιχείρημα καταρρέει με μια προσεκτική εξέταση. Αν ο Πούτιν ήταν αποφασισμένος να δημιουργήσει μια μεγαλύτερη Ρωσία, τα σημάδια των προθέσεών του σχεδόν σίγουρα θα είχαν προκύψει πριν από τις 22 Φεβρουαρίου. Όμως, πριν από την ημερομηνία αυτή δεν υπάρχει σχεδόν καμία απόδειξη ότι έκλινε προς την κατάληψη της Κριμαίας, πόσω μάλλον για κάποιο άλλο έδαφος στην Ουκρανία. Ακόμα και Δυτικοί ηγέτες που υποστήριζαν την επέκταση του ΝΑΤΟ δεν το έκαναν από φόβο ότι η Ρωσία ήταν έτοιμη να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία. Οι ενέργειες τού Πούτιν στην Κριμαία τους αιφνιδίασαν πλήρως και φαίνεται ότι είχαν μια αυθόρμητη αντίδραση για την απομάκρυνση τού Γιανουκόβιτς. Αμέσως μετά, ακόμα και ο Πούτιν είπε ότι ήταν αντίθετος με την απόσχιση της Κριμαίας, πριν αλλάξει γρήγορα γνώμη.
Άλλωστε, ακόμη και αν ήθελε, η Ρωσία δεν έχει την δυνατότητα να κατακτήσει και να προσαρτήσει εύκολα την ανατολική Ουκρανία, πολύ λιγότερο δε το σύνολο της χώρας. Περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι - το ένα τρίτο τού πληθυσμού τής Ουκρανίας - ζουν ανάμεσα στον ποταμό Δνείπερο, ο οποίος διασχίζει την χώρα, και τα ρωσικά σύνορα. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων θέλει να παραμείνει μέρος της Ουκρανίας και σίγουρα θα αντισταθεί σε μια ρωσική κατοχή. Επιπλέον, ο μέτριος στρατός τής Ρωσίας, ο οποίος δείχνει κάποια σημάδια ότι μετατρέπεται σε μια σύγχρονη Βέρμαχτ, θα είχε ελάχιστες πιθανότητες να ειρηνεύσει ολόκληρη την Ουκρανία. Η Μόσχα δεν είναι επίσης σε θέση να πληρώσει για μια δαπανηρή κατοχή. Η αδύναμη οικονομία της θα υποφέρει ακόμη περισσότερο απέναντι στις κυρώσεις που θα προέκυπταν.
Βαρύ το τίμημα
Αλλά, ακόμη και αν η Ρωσία διέθετε μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή και μια εντυπωσιακή οικονομία, θα ήταν πιθανότατα ανίκανη να καταλάβει με επιτυχία την Ουκρανία. Αρκεί να δει κανείς τις σοβιετικές και αμερικανικές εμπειρίες στο Αφγανιστάν, τις εμπειρίες των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στο Ιράκ, και την ρωσική εμπειρία στην Τσετσενία, για να θυμηθεί ότι οι στρατιωτικές κατοχές συνήθως τελειώνουν άσχημα. Ο Πούτιν σίγουρα καταλαβαίνει ότι το να προσπαθήσει να υποτάξει την Ουκρανία θα είναι σαν να καταπίνει έναν σκαντζόχοιρο. Η απάντησή του στα γεγονότα εκεί υπήρξε αμυντική, όχι επιθετική.
Δεδομένου ότι οι περισσότεροι Δυτικοί ηγέτες εξακολουθούν να αρνούνται ότι η συμπεριφορά τού Πούτιν μπορεί να υποκινείται από δικαιολογημένες ανησυχίες για την ασφάλεια, δεν αποτελεί έκπληξη ότι έχουν προσπαθήσει να την αλλάξουν με τον διπλασιασμό των υφιστάμενων πολιτικών τους και έχουν τιμωρήσει την Ρωσία για να την αποτρέψουν από περαιτέρω επιθετικότητα. Αν και ο Κέρι υποστήριξε ότι «όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι», ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν βία για να υπερασπιστούν την Ουκρανία. Αντί γι' αυτό, η Δύση στηρίζεται στις οικονομικές κυρώσεις για να εξαναγκάσει την Ρωσία να τερματίσει την στήριξή της στην εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία. Τον Ιούλιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ΕΕ έθεσαν σε εφαρμογή τον τρίτο γύρο περιορισμένων κυρώσεων, με στόχο κυρίως υψηλόβαθμα άτομα στενά συνδεδεμένα με την ρωσική κυβέρνηση και ορισμένες τράπεζες υψηλού προφίλ και εταιρείες στους τομείς τής ενέργειας και της άμυνας. Επίσης, απείλησαν να εξαπολύσουν έναν άλλο, πιο σκληρό γύρο κυρώσεων, με στόχο ολόκληρους τομείς τής ρωσικής οικονομίας.
Τα μέτρα αυτά θα έχουν ελάχιστα αποτελέσματα. Οι σκληρές κυρώσεις είναι πιθανότατα εκτός συζήτησης ούτως ή άλλως. Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες, κυρίως η Γερμανία, έχουν αντισταθεί στην επιβολή τους, φοβούμενες ότι η Ρωσία θα μπορούσε να ανταποδώσει και να προκαλέσει σοβαρή οικονομική ζημία εντός τής ΕΕ. Αλλά ακόμα κι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούσαν να πείσουν τους συμμάχους τους να θεσπίσουν σκληρά μέτρα, ο Πούτιν δεν θα άλλαζε τις αποφάσεις του. Η ιστορία δείχνει ότι οι χώρες θα δεχθούν τεράστιες τιμωρίες προκειμένου να προστατεύσουν τα βασικά στρατηγικά τους συμφέροντα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι η Ρωσία αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.
Οι Δυτικοί ηγέτες έχουν, επίσης, επιμείνει στις προκλητικές πολιτικές που δημιούργησαν εξ αρχής την κρίση. Τον Απρίλιο, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, συναντήθηκε με Ουκρανούς νομοθέτες και τους είπε ότι «Αυτή είναι μια δεύτερη ευκαιρία για γίνει πράξη η αρχική υπόσχεση της Πορτοκαλί Επανάστασης». Ο Τζον Μπρέναν, ο διευθυντής τής CIA, δεν βοήθησε τα πράγματα όταν, τον ίδιο μήνα, επισκέφθηκε το Κίεβο σε ένα ταξίδι για το οποίο ο Λευκός Οίκος είπε ότι είχε ως στόχο την βελτίωση της συνεργασίας για την ασφάλεια με την ουκρανική κυβέρνηση.
Η ΕΕ, εν τω μεταξύ, συνέχισε να προωθεί την Ανατολική Εταιρική Σχέση. Τον Μάρτιο, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, ο πρόεδρος τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής, συνόψισε το σκεπτικό τής ΕΕ για την Ουκρανία, λέγοντας ότι «Έχουμε χρέος, καθήκον τής αλληλεγγύης με την χώρα αυτή, και θα εργαστούμε για να την έχουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά σε εμάς». Και βεβαίως, στις 27 Ιουνίου, η ΕΕ και η Ουκρανία υπέγραψαν την οικονομική συμφωνία που ο Γιανουκόβιτς είχε μοιραία απορρίψει επτά μήνες νωρίτερα. Επίσης, τον Ιούνιο, σε μια συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των μελών τού ΝΑΤΟ, συμφωνήθηκε ότι η συμμαχία θα παραμείνει ανοιχτή σε νέα μέλη, αν και οι υπουργοί Εξωτερικών απέφυγαν να αναφέρουν ονομαστικά την Ουκρανία. «Καμιά τρίτη χώρα δεν διαθέτει δικαίωμα βέτο έναντι της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ», ανακοίνωσε ο Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, ο Γενικός Γραμματέας τού ΝΑΤΟ. Οι υπουργοί Εξωτερικών συμφώνησαν, επίσης, να υποστηρίξουν διάφορα μέτρα για την βελτίωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων τής Ουκρανίας σε τομείς όπως η διοίκηση και ο έλεγχος, η επιμελητεία, και η κυβερνο-άμυνα. Οι Ρώσοι ηγέτες έχουν φυσικά αντιδράσει σε αυτές τις ενέργειες. Η απάντηση της Δύσης στην κρίση θα κάνει απλώς μια κακή κατάσταση χειρότερη.
Ωστόσο, υπάρχει μια λύση στην κρίση στην Ουκρανία - αν και θα απαιτήσει από την Δύση να σκεφτεί την χώρα με έναν ριζικά νέο τρόπο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να εγκαταλείψουν το σχέδιό τους να δυτικοποιήσουν την Ουκρανία και να στοχεύσουν αντ' αυτού να την κάνουν μια ουδέτερη ζώνη μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, παρόμοια με την θέση τής Αυστρίας κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Οι Δυτικοί ηγέτες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Ουκρανία έχει τόσο μεγάλη σημασία για τον Πούτιν που δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα αντιρωσικό καθεστώς εκεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια μελλοντική κυβέρνηση της Ουκρανίας θα πρέπει να είναι φιλο-ρωσική ή αντι-ΝΑΤΟϊκή. Αντιθέτως, ο στόχος θα πρέπει να είναι μια κυρίαρχη Ουκρανία που δεν θα ανήκει ούτε στο ρωσικό ούτε το Δυτικό στρατόπεδο.
Για να επιτευχθεί αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να αποκλείσουν δημοσίως την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Γεωργία και την Ουκρανία. Η Δύση πρέπει να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός οικονομικού σχεδίου διάσωσης για την Ουκρανία που θα χρηματοδοτείται από κοινού από την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες - μια πρόταση που η Μόσχα θα πρέπει να επικροτήσει, δεδομένου του συμφέροντός της να έχει μια ευημερούσα και σταθερή Ουκρανία στην δυτική της πλευρά. Και η Δύση θα πρέπει να περιορίσει σημαντικά τις προσπάθειες κοινωνικής μηχανικής στο εσωτερικό τής Ουκρανίας. Είναι καιρός να μπεί ένα τέλος στην δυτική υποστήριξη για μια νέα Πορτοκαλί Επανάσταση. Παρ' όλα αυτά, οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης θα πρέπει να ενθαρρύνουν την Ουκρανία να σεβαστεί τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ιδιαίτερα τα γλωσσικά δικαιώματα των ρωσόφωνων.
Κάποιοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η αλλαγή πολιτικής προς την Ουκρανία σε αυτήν την προχωρημένη φάση θα έβλαπτε σοβαρά την αξιοπιστία των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Αναμφίβολα θα υπήρχε κάποιο κόστος, αλλά το κόστος μιας συνεχιζόμενης λανθασμένης στρατηγικής θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Επιπλέον, άλλες χώρες είναι πιθανό να σεβαστούν ένα κράτος που μαθαίνει από τα λάθη του και, τελικά, επινοεί μια πολιτική που διευθετεί αποτελεσματικά το εκάστοτε πρόβλημα. Αυτή η επιλογή είναι σαφώς ανοιχτή για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Χωρίς νόημα η αυτοδιάθεση
Ακούγεται επίσης ο ισχυρισμός ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να καθορίσει με ποιους θέλει να συμμαχήσει και ότι οι Ρώσοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εμποδίσουν το Κίεβο από το να ενταχθεί στην Δύση. Αυτός είναι ένας επικίνδυνος τρόπος να σκέπτεται η Ουκρανία τις επιλογές τής εξωτερικής πολιτικής της. Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να είναι συχνά σωστό όταν η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων παίζεται. Αφηρημένα δικαιώματα, όπως η αυτοδιάθεση, είναι σε μεγάλο βαθμό χωρίς νόημα όταν ισχυρά κράτη μπαίνουν σε καυγάδες με πιο αδύναμα κράτη. Μήπως η Κούβα είχε το δικαίωμα να σχηματίσει μια στρατιωτική συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου; Οι Ηνωμένες Πολιτείες σίγουρα δεν το πίστευαν, και οι Ρώσοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο για μια Ουκρανία που ενώνεται με την Δύση. Είναι προς το συμφέρον τής Ουκρανίας να κατανοήσει αυτά τα δεδομένα τής ζωής και να προχωρήσει προσεκτικά, όταν συναλλάσσεται με τον πιο ισχυρό γείτονά της.
Ωστόσο, ακόμη και αν κάποιος απορρίπτει αυτή την ανάλυση και πιστεύει ότι η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να υποβάλει αίτημα ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το γεγονός παραμένει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έχουν το δικαίωμα να απορρίψουν τα αιτήματα αυτά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η Δύση πρέπει να διευκολύνει την Ουκρανία, αν εκείνη κλίνει στο να ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική προς την λάθος κατεύθυνση, ειδικά αν η άμυνά της δεν αποτελεί ζωτικό συμφέρον. Η ικανοποίηση των ονείρων κάποιων Ουκρανών δεν αξίζει την εχθρότητα και την σύγκρουση που θα προκαλέσει, ιδιαίτερα στον ουκρανικό λαό.
Βέβαια, ορισμένοι αναλυτές μπορεί να παραδεχτούν ότι το ΝΑΤΟ χειρίστηκε κακώς τις σχέσεις με την Ουκρανία και παρόλα αυτά να εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι η Ρωσία αποτελεί έναν εχθρό που θα γίνει όλο και πιο τρομακτικός με την πάροδο του χρόνου - και ότι η Δύση δεν έχει επομένως άλλη επιλογή από το να συνεχίσει την παρούσα πολιτική της. Αλλά αυτή η άποψη είναι πολύ λανθασμένη. Η Ρωσία είναι μια παρακμάζουσα δύναμη, και θα γίνεται μόνο ασθενέστερη με τον χρόνο. Ακόμα και αν η Ρωσία ήταν μια ανερχόμενη δύναμη, άλλωστε, πάλι δεν θα είχε κανένα νόημα να ενσωματωθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Ο λόγος είναι απλός: Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους δεν θεωρούν την Ουκρανία ως ένα βασικό στρατηγικό συμφέρον, όπως αποδεικνύει η απροθυμία τους να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη προς ενίσχυσή της. Συνεπώς, θα ήταν το αποκορύφωμα της ανοησίας να δημιουργηθεί ένα νέο μέλος του ΝΑΤΟ το οποίο τα άλλα μέλη δεν έχουν καμία πρόθεση να υπερασπιστούν. Το ΝΑΤΟ έχει επεκταθεί και στο παρελθόν, επειδή οι φιλελεύθεροι συμπέραναν ότι η συμμαχία δεν θα χρειαστεί ποτέ να τιμήσει τις νέες εγγυήσεις για την ασφάλειά της, αλλά το πρόσφατο παιχνίδι εξουσίας τής Ρωσίας δείχνει ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα μπορούσε να θέσει την Ρωσία και την Δύση σε πορεία σύγκρουσης.
Η προσκόλληση στην τρέχουσα πολιτική θα περιπλέξει τις σχέσεις τής Δύσης με την Μόσχα και σχετικά με άλλα θέματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται την βοήθεια της Ρωσίας για να αποσύρουν τον αμερικανικό εξοπλισμό από το Αφγανιστάν μέσω ρωσικού εδάφους, να επιτύχουν πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και να σταθεροποιήσουν την κατάσταση στη Συρία. Στην πραγματικότητα, η Μόσχα έχει βοηθήσει την Ουάσινγκτον και στα τρία αυτά ζητήματα στο παρελθόν- το καλοκαίρι του 2013, ο Πούτιν ήταν αυτός που έβγαλε τα κάστανα του Ομπάμα από τη φωτιά, σφυρηλατώντας τη συμφωνία βάσει της οποίας η Συρία συμφώνησε να εγκαταλείψει τα χημικά της όπλα, αποφεύγοντας έτσι το στρατιωτικό χτύπημα των ΗΠΑ με το οποίο είχε απειλήσει ο Ομπάμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης κάποια μέρα θα χρειαστούν την βοήθεια της Ρωσίας για να ανασχέσουν μια άνοδο της Κίνας. Η σημερινή πολιτική των ΗΠΑ, ωστόσο, απλώς οδηγεί την Μόσχα και το Πεκίνο πιο κοντά.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους αντιμετωπίζουν τώρα μια επιλογή για την Ουκρανία. Μπορούν να συνεχίσουν την τρέχουσα πολιτική τους, η οποία θα επιδεινώσει τις εχθροπραξίες με την Ρωσία και θα αφανίσει την Ουκρανία στο πλαίσιο της διαδικασίας - ένα σενάριο στο οποίο όλοι θα βγουν χαμένοι. Ή μπορούν να αλλάξουν και να εργαστούν για την δημιουργία μιας ευημερούσας αλλά ουδέτερης Ουκρανίας, μιας Ουκρανίας που δεν θα απειλεί την Ρωσία και θα επιτρέπει στην Δύση να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την Μόσχα. Με την προσέγγιση αυτή, όλες οι πλευρές θα έβγαιναν κερδισμένες.
* Τζον Μερσχάιµερ, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου
https://www.kathimerini.gr/world/561769882/tzon-merschai-er-mia-alli-optiki-se-arthro-toy-2014-i-dysi-echei-tin-eythyni-gia-tin-krisi-stin-oykrania/
Μία ανατριχιαστική εικόνα από παραστρατιωτικό καμπ πολεμικής εκπαίδευσης για τα παιδιά των υπερεθνικιστών, που ετοιμάζουν από τώρα την επόμενη γενιά για τη «ρεβάνς» με μαθήματα αντιρωσικού μίσους, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα
21.10.2018
Η τραγωδία της Ουκρανίας
Γιώργος Τσιάρας
Τι συμβαίνει σήμερα στην de facto διχοτομημένη, πεινασμένη Ουκρανία; Το εν εξελίξει «σχίσμα» μεταξύ Ρωσικής και Ουκρανικής Εκκλησίας είναι ένα μόνο από τα πολλαπλά μέτωπα μιας τιτάνιας, μακραίωνης σύγκρουσης για τις ευρασιατικές σφαίρες επιρροής ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση, με τον ουκρανικό λαό να πληρώνει ξανά το «μάρμαρο»
«Της λείπει το 'να της ποδάρι, που της το παίξανε στο ζάρι»...
Σχεδόν πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον Φλεβάρη του 2014. Τότε που μια μαζική μεν, και αρχικά ειρηνική, πλην εμφανώς υποκινούμενη από τη Δύση, πολύμηνη κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών πολιτών που γέμισαν την πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου ζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και μια «στροφή» της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξελίχθηκε σε πραξικόπημα, μέσα από μια σειρά αιματηρές προβοκάτσιες βγαλμένες κατευθείαν από τα δικά μας Δεκεμβριανά, με ελεύθερους σκοπευτές ακροβολισμένους σε ταράτσες να δολοφονούν διαδηλωτές αλλά και αστυνομικούς «στο σωρό».
Ενα βίαιο, αμερικανοκίνητο -με πρωταγωνιστές τον τότε αντιπρόεδρο του Ομπάμα, Τζο Μπάιντεν, τη βοηθό υπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νιούλαντ αλλά και τον σημερινό πρέσβη στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ- και δευτερευόντως ευρω-κίνητο (Βρετανία, Γαλλία και πρωτίστως Γερμανία, έπαιξαν το δικό τους βρόμικο παιχνίδι) πραξικόπημα, που ανέτρεψε τον εκλεγμένο μεν, φιλορώσο δε πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς και έφερε στην εξουσία έναν εσμό εθνικιστικών και νεοφασιστικών οργανώσεων, όπως οι χιτλερικοί φονιάδες του «Δυτικού Τομέα» και της «Ταξιαρχίας Αζόφ», αποφασισμένων να κόψουν οριστικά και με το χαντζάρι τους προαιώνιους δεσμούς με τη «μαμά Ρωσία».
Οι τρεις πόλεμοι
Ο Γιανουκόβιτς, φυσικά, δεν ήταν καμιά Παναγία: η κυβέρνησή του, όπως άλλωστε και εκείνες των φιλοδυτικών προκατόχων του (και πολιτικών «προϊόντων» του πρώτου Ευρω-Μαϊντάν του 2004) Βίκτορ Γιούτσενκο και Γιούλιας Τιμοσένκο, ήταν άκρως διεφθαρμένη και η δημοτικότητά του είχε υποχωρήσει σημαντικά.
Ούτε ο «γειτονικός» ιμπεριαλισμός του Πούτιν είναι εκ προοιμίου καλύτερος από αυτόν των εξ Εσπερίας αντιπάλων του στο μακραίωνο «Μεγάλο Παιχνίδι».
Αν δει κανείς το θέμα ιστορικά, θα διαπιστώσει ότι για τον έλεγχο της Ουκρανίας και της Κριμαίας έχουν διεξαχθεί τα τελευταία 170 χρόνια τρεις μεγάλης κλίμακας πόλεμοι μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (1853-56, 1918-21, 1941-44) με εκατομμύρια νεκρούς...
Απλά, αν οι «δημοκράτες» Δυτικοί είχαν λίγη υπομονή, ίσως η «φιλελεύθερη στροφή» και η σταδιακή απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική σφαίρα επιρροής, που τόσο επιθυμούσαν, να ερχόταν από μόνη της, με μικρή μόνο ξένη υποβοήθηση και χωρίς αίματα - από τη φυσική, αν θέλετε, αντίδραση του ουκρανικού λαού στη διαρκή φτώχεια και την εξάρτηση.
Πριν εγκαταλείψει τη χώρα στις 22 Φλεβάρη, άλλωστε, ο Γιανουκόβιτς είχε συμφωνήσει στη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών μόλις τρεις μήνες αργότερα. Δυστυχώς, οι Δυτικοί «σωτήρες» βιάζονταν να «περικυκλώσουν» με εχθρικά καθεστώτα τη Ρωσία.
Με την ενθάρρυνσή τους, οι νέοι υπερεθνικιστές κυβερνώντες εξαπέλυσαν αμέσως ένα πογκρόμ δολοφονιών και διώξεων εναντίον συνδικαλιστών και στελεχών της ουκρανικής Αριστεράς, πυρπολώντας κτίρια, βιάζοντας, ξυλοκοπώντας και απειλώντας.
Στόχος τους, όπως έγινε αμέσως φανερό, ήταν ο στραγγαλισμός κάθε «μη ουκρανικής» εθνικής ταυτότητας. Σε όλη την ουκρανική επικράτεια, και κυρίως στα σχολεία, απαγορεύτηκε η χρήση της ρωσικής γλώσσας αλλά και κάθε άλλης γλώσσας πλην της ουκρανικής. Την... πλήρωσε ακόμη και ο βέρος Ουκρανός Νικολάι Γκόγκολ, που «διεγράφη» μονοκοντυλιά από τα σχολικά βιβλία γιατί έκανε το λάθος να γράψει τα αριστουργήματά του στα ρωσικά!
Ταυτόχρονα, οι φασίστες κατάργησαν με νόμο όχι μόνο όλα τα κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα, αλλά και κάθε χρήση σοβιετικών συμβόλων - παράλληλα με τη συστηματική ηρωοποίηση των δωσίλογων συνεργατών των ναζί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και ιδιαίτερα του αρχηγού τους Στεπάν Μπαντέρα, τα γενέθλια του οποίου αποτελούν πλέον εθνική «γιορτή» μίσους...
↳ Μία συνηθισμένη εικόνα από τους δρόμους του Κιέβου, με νεοναζιστικές οργανώσεις να διαδηλώνουν κατά της «φαυλοκρατίας» και υπέρ μιας νέας επίθεσης στην ανατολή. Ο Αδόλφος ξαναζεί στην Ουκρανία - και η ιστορική ευθύνη που έχουν οι Δυτικοί «σπόνσορες» για την επώαση του «αυγού του φιδιού» είναι τεράστια
Ομως μακράν το βαρύτερο τίμημα που πλήρωσε και πληρώνει η δύσμοιρη Ουκρανία είναι ο σύντομος εμφύλιος του 2014, που στην πράξη δεν τερματίστηκε ποτέ: έχει απλώς «παγώσει», μετά την de facto αποτυχία του Κιέβου να κατακτήσει στρατιωτικά τις εξεγερμένες, με την υποστήριξη φυσικά του Κρεμλίνου, ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ενας εμφύλιος με περισσότερους από δέκα χιλιάδες νεκρούς, που είχε αποτέλεσμα την de facto διχοτόμηση της χώρας μεταξύ του ελεγχόμενου από το Κίεβο δυτικού τμήματος και της απολύτως εξαρτημένης από τη Ρωσία ανατολικής «Νοβαροσίγια», στην οποία έχουν καταφύγει και τουλάχιστον ενάμισι εκατομμύριο ρωσόφωνοι πρόσφυγες από τα δυτικά.
Τα προτεκτοράτα
Με την αμφιλεγόμενη συνθήκη του «Μινσκ ΙΙ» του 2015, την οποία οι ΗΠΑ ποτέ δεν παραδέχτηκαν και συνεχώς υπονομεύουν, οι δύο αυτές πλούσιες σε φυσικούς πόρους επαρχίες έχουν πλέον περάσει σε ένα «ειδικό καθεστώς» αυτονομίας, όντας επί της ουσίας άτυπα προτεκτοράτα της Μόσχας, αντίστοιχα με την Οσετία ή την Αμπχαζία.
Ταυτόχρονα, ο Πούτιν φρόντισε να προσαρτήσει στη Ρωσική Ομοσπονδία, αναίμακτα, την κατά πλειοψηφία ρωσόφωνη Κριμαία - αδιαφορώντας για τις κυρώσεις που του επέβαλαν γι' αυτό ΗΠΑ και Ε.Ε.
Τους τελευταίους μήνες, οι ίδιοι παράγοντες που υποκίνησαν τον «παγωμένο» εμφύλιο έχουν βαλθεί με κάθε μέσο να τον αναζωπυρώσουν, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας για πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας και επίσπευση της κήρυξης ενός νέου, δεύτερου Ψυχρού Πολέμου.
Του ίδιου δηλαδή σκοπού που υπηρετούν οι ενέργειες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη, με την ανάπτυξη «αντιπυραυλικής» ομπρέλας -που δυνάμει ανατρέπει την πυρηνική ισορροπία τρόμου- και τεθωρακισμένων ταξιαρχιών ταχείας ανάπτυξης στα ρωσικά σύνορα από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής μέχρι τα Βαλκάνια -το νεότερο μέτωπο της ρωσο-αμερικανικής αντιπαράθεσης.
Πριν από δύο μήνες, άγνωστοι δολοφόνησαν με βόμβα σε ένα καφέ του Ντονιέτσκ τον «πρόεδρο» των ρωσόφωνων και πρώην πολέμαρχο, Αλεξάντρ Ζαχαρτσένκο - τον εκλεκτό του Πούτιν που είχε υπογράψει τη Συνθήκη του Μινσκ για λογαριασμό των αυτονομιστών. Είχαν προηγηθεί τουλάχιστον τέσσερις ακόμη δολοφονίες ηγετών της αντίστασης, ενώ τα «θερμά επεισόδια» κατά μήκος των 500 χιλιομέτρων της άτυπης «μεθορίου» είναι συνεχή.
Σε λίγες εβδομάδες οι ρωσόφωνοι στήνουν κάλπες για εκλογή νέου ηγέτη και το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και η (επίσημη) Ουκρανία τον ερχόμενο Μάιο, για πρώτη φορά από το 2014.
Ποιον συμφέρει να τιναχτούν αυτές οι δημοκρατικές, όσο γίνεται τουλάχιστον, διαδικασίες στον αέρα; Ποιον συμφέρει να μη γίνουν ταυτόχρονες εκλογές στην ανατολική και τη δυτική Ουκρανία;
Αξίζει, τέλος, να ρίξουμε μια ματιά και στο οικονομικό πεδίο, και τις μεγάλες... (νεο-)φιλελεύθερες τομές που έγιναν εκεί.
Μία από τις πρώτες ενέργειες του νέου ακροδεξιού/υπερεθνικιστικού καθεστώτος, που σύντομα «νομιμοποιήθηκε» με τη διάτρητη εκλογή του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία Πέτρο Ποροσένκο, ήταν η υπογραφή δανείου (σ.σ. στα ελληνικά διαβάζεται «μνημόνιο»), ύψους 17,5 δισ. δολαρίων, με το ΔΝΤ, που συνοδεύτηκε από τους συνήθεις σκληρότατους όρους. Ξέρετε, τώρα.
Για κάθε «υποδόση» του δανείου -ώς σήμερα έχουν εκταμιευθεί μόλις 8,7 δισ. δολάρια- η Ουκρανία πληρώνει τους μοντέρνους Σάιλοκ με μια λίβρα κρέας: το τίμημα είναι η βίαιη φτωχοποίηση του ήδη χειμαζόμενου λαού της, με πτώση του ΑΕΠ της κατά 30% μέσα σε 4 χρόνια, εξοντωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος (χρίβνα), έκρηξη στις τιμές των βασικών αγαθών, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και φυσικά τις... απαραίτητες μαζικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών, προς όφελος των διαπλεκόμενων «ημετέρων».
Τα παραδοσιακά... έσοδα
Κι όμως: το Ταμείο πιέζει αφόρητα τον Ποροσένκο να αυξήσει δραστικά τα όρια συνταξιοδότησης και να κόψει την επιδότηση του γκαζιού, σε μια γερασμένη χώρα όπου πάνω από 8 εκατομμύρια συνταξιούχοι ζουν με 50 ευρώ τον μήνα και ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά τα 200 ευρώ.
Το σημαντικότερο: το ξαφνικό διαζύγιο με τη Μόσχα στέρησε από τη χώρα όχι μόνο το συγκριτικά πάμφθηνο ρωσικό φυσικό αέριο, πετρέλαιο και κάρβουνο, αλλά και σημαντικό μέρος από τα έσοδα που παραδοσιακά αποκόμιζε το Κίεβο ως βασικός μεταφορέας (μέσω του σοβιετικού συστήματος των αγωγών προς την Ευρώπη) των ρωσικών καυσίμων προς τους Ευρωπαίους πελάτες. Η ουκρανική βιομηχανία καταστράφηκε εν μια νυκτί - και οι υπεσχημένες από τους «σπόνσορες» επενδύσεις δεν υλοποιήθηκαν ποτέ.
Πόσο μάλλον που οι αρχικά πολεμοχαρείς Γερμανοί στην πορεία το ξανασκέφτηκαν και τελικά «τα βρήκαν» με τον υπομονετικό σκακιστή Πούτιν για τον αγωγό NordStream ΙΙ, που θα ολοκληρωθεί στα τέλη του 2019 και θα παρακάμπτει πλήρως την όλο και φτωχότερη, κατακερματισμένη από τους ισχυρούς Ουκρανία.
Την Ουκρανία που «της λείπει το 'να της ποδάρι, που της το παίξανε στο ζάρι»...
https://www.efsyn.gr/kosmos/eyropi/168915_i-tragodia-tis-oykranias