ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΗΠΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ.

Είναι πολιτικά νήπιος, όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για τη βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους. (Από τον 20ό στον 21ο αιώνα, Τομές στην πλανητική πολιτική, ό.π., σσ. 66-67.)

Καθώς η ρήξη βαθαίνει, ο Κονδύλης δεν εγκαλεί πλέον τους παλιούς συνομιλητές του απλώς ως «πολιτικά νήπιους» αλλά ως συμμάχους των πολυεθνικών. Τα κίνητρά τους παύουν να είναι αποκλειστικά «ιδεολογικού» χαρακτήρα, αφορούν κατ' εξοχήν την «κοιλιά» του συστήματος και τις απολαβές με τις οποίες εξαργυρώνουν την προσαρμογή τους και η προσχώρησή τους στη νέα ιδεολογία του συστήματος επιστρατεύει ως συγκολλητική ουσία έναν διαρκώς ενισχυόμενο «αντιεθνικισμό» που μετασχηματίζεται σε γενικευμένο εθνομηδενισμό:

Μετά την κατάρρευση της Ουτοπίας της Ανατολής, η εξημερωμένη πλέον δυτική «Αριστερά»... η οποία ακόμα χθες έπαιζε τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» (Λένιν) στις διάφορες εκστρατείες ειρήνης του Κρεμλίνου [ ] αποτελεί σήμερα τον «χρήσιμο ηλίθιο» των πολυεθνικών εταιρειών και του οικουμενιστικού αμερικανισμού.

Κίνητρά της είναι η πολιτική αφέλεια και τα χειροπιαστά κοινωνικά οφέλη. Η ιδεολογία του συστήματος, δηλαδή η συνείδησή του, αποτελεί εξ ίσου μέρος του όσο αποτελεί και η πρακτική του, δηλαδή η κοιλιά του. Και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι εδώ η κοιλιά κοιμάται λιγότερο από τη συνείδηση και την κατευθύνει. (Από τον 20ό στον 21ο αιώνα, , ό.π., σσ. 66-67.).

Όλοι εκείνοι που στο παρελθόν «άναβαν καντήλια στο εικόνισμα του Τσε Γκεβάρα και δεν ήθελαν να ακούνε κουβέντα για "τυφλό αντικομουνισμό"» σήμερα έχουν έναν και μόνο βασικό εχθρό, «"κάθε εθνικισμό" και ενστερνίζονται ως ερμηνεία της πραγματικότητας τα συνθήματα του νικητή: τον οικουμενισμό μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων"». Κατακεραυνώνουν δε συστηματικά «τον "εθνικισμό(ς)" όποτε ένας μικρός θέλει να αντισταθεί στις αδηφάγες διαθέσεις ενός μεγάλου...».

Από την χρεωκοπία των ελίτ της Αριστεράς, Γιώργος Καραμπελιάς.

Ο λόγος του παραπάνω κειμένου σαν απάντηση σε δυο άρθρα του Πανεπιστημιακού Γιάννη Πανούση.

Εν ολίγοις μας λέει ότι δεν πρέπει να απομονώνουμε κανένα κόμμα της αριστεράς ούτε τον Σύριζα γιατί ακόμα κι όταν [αυτο]διαψεύδεται, πάντοτε στοχεύει στην ευημερία των πολλών, πάντοτε επιχειρεί να κατανοήσει τους νόμους της κοινωνίας[κι όχι μόνον της λογικής ή της αγοράς]. Η Αριστερά δεν πιστεύει στην 'ανελεύθερη δημοκρατία' των ολίγων...

Η στρατηγική της απομονωμένης χώρας, της γενικευμένης φτωχοποίησης, της αμήχανης κοινωνίας και των αδύναμων δημοκρατικών θεσμών δεν τιμά τους αγώνες και τις θυσίες τόσων γενεών αριστερών (που κοιτούν και κρίνουν από ψηλά), γι' αυτό δεν πιστεύω ότι μπορεί να συνιστά προοδευτική λύση με λαϊκή συναίνεση.
Η Αριστερά των (δικών της) μνημονίων οφείλει να αναζητήσει μια νέα αριστοτελική ταυτότητα, με λογο-κρατική αντίληψη δημοκρατικού, ευρωπαϊκού, κοινοβουλευτικού κόμματος...

Αδυνατούμε πλέον να πάρουμε στα σοβαρά την πολιτική νηπιότητα των βολεμένων του συστήματος.

Τελικά δικαιούται κάποιο κόμμα επειδή ονομάζεται αριστερό να διαπράττει οποιοδήποτε έγκλημα και να θεωρείται ότι παραμένει μέσα στις προαναφερόμενες αρχές;

...στοχεύει στην ευημερία των πολλών, πάντοτε επιχειρεί να κατανοήσει τους νόμους της κοινωνίας[κι όχι μόνον της λογικής ή της αγοράς]. Η Αριστερά δεν πιστεύει στην 'ανελεύθερη δημοκρατία' των ολίγων...

Τα λόγια, οι ταμπέλες ή οι πράξεις καθορίζουν το ποιόν του κάθε κόμματος;

Τι με αριστερό πρόσημο έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο Σύριζα;

Έδωσε κάποια επιδόματα.

Πού τα άντλησε από την άγρια φοροληστεία των φτωχών και μεσαίων.

Και μία εμπεριστατωμένη μελέτη μπορεί να αποδείξει ότι περισσότερο στόχευε στους ελληνοποιημένους ξένης εθνικότητας (σκοπός του ελληνικού και γερμανικού κεφαλαίου), να κάνει την ανάλογη προπαγάνδα για να φαίνεται σαν φιλολαϊκό κόμμα και να διασπάσει την κοινωνία βάση του δόγματος διαίρει και βασίλευε.

Αλλά ακόμα και οι στρατοκράτες της αιμοβόρας ρωμαϊκής ολιγαρχίας μοίραζαν άρτο (σήμερα μεταφράζεται σε επιδόματα) και θεάματα (σήμερα, τηλεόραση) στον λαό.

Μήπως αυτό τους έκανε αυτόματα αριστερούς;

Παραπέρα ο Σύριζα διεύρυνε την φτώχεια ,τους αδύναμους δημοκρατικούς θεσμούς τους κατεξευτέλησε ,δημοψήφισμα ,συμφωνία των Πρεσπών, η Γερμανία έχει τον τελικό λόγο στις δαπάνες της κυβέρνησης κλπ. « κατανοεί » την κοινωνία εφαρμόζοντας τους νόμους της αγοράς και των πολυεθνικών και αν θεωρούμε ότι δεν απομονωθήκαμε σαν χώρα επειδή υποκύψαμε, παραδοθήκαμε στην στυγνή εκμετάλλευση των δανειστών τότε πραγματικά κάτι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μας.

Πρέπει να γίνουμε ένα ευρωπαϊκό κόμμα ... εδώ τι να πρωτοθαυμάσει κανένας, ούτε έχει ακούσει τίποτα για την Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη ούτε θέλει να ξέρει τίποτα για τον ρόλο της και ειδικά εναντίον του ελληνικού έθνους, αλλά αν έχουμε τέτοιους πατριώτες τότε είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα εξαφανιστούμε σαν έθνος ήδη μέσω του δημογραφικού προβλήματος απόρροια των μνημονίων εξαφανιζόμαστε .

Δεν υπάρχει νεκρή Αριστερά

07 Ιαν. 2019

Γιάννης Πανούσης

"Μην περπατήσεις τούτα τα βουνά. Η μάνα λέει δεν κάνει να πατάμε πεθαμένους". Χρ. Μπράβος, Οικογενειακό νεκροταφείο

Πολλοί αναρωτιούνται αν χρειάζεται η Αριστερά, χωρίς για λόγους διανοητικής εντιμότητας, να θέτουν το ίδιο ερώτημα και για την άλλη πλευρά, δηλαδή αν και σε τι χρειάζεται η Δεξιά. Ποιός πολιτικός χώρος καλλιεργεί σήμερα στους πολίτες την αίσθηση της αβοηθησίας, ποιός διακρίνει κι αποξενώνει, ποιός αδικεί και περιθωριοποιεί; Και ποιός διαμορφώνει πολίτες με συνείδηση [και διεκδίκηση] δικαιωμάτων κι αξιοπρέπειας, ποιός αγωνίζεται για κοινά ιδανικά;

Σε αυτά τα ερωτήματα οφείλουμε ν'απαντήσουμε ,δίχως να χρησιμοποιούμε ευφυολογήματα εντυπώσεων. Η Αριστερά,ακόμα κι όταν [αυτο]διαψεύδεται, πάντοτε στοχεύει στην ευημερία των πολλών,πάντοτε επιχειρεί να κατανοήσει τους νόμους της κοινωνίας[κι όχι μόνον της λογικής ή της αγοράς]. Η Αριστερά δεν πιστεύει στην 'ανελεύθερη δημοκρατία' των ολίγων γι'αυτό συχνά μέλη της θυσιάζονται για την ελεύθερη συμμετοχή όλων στο γίγνεσθαι. Η Αριστερά δεν διδάσκει από καθέδρας[εξουσίας]αλλά,παρά τα υπολείμματα δογματισμού και τα λάθη τακτικής,κινείται στο πεδίο της ευτοπίας του ανθρωπισμού.

Είναι λάθος να είσαι[ή να δηλώνεις] προοδευτικός ή κεντροαριστερός και να στέκεσαι πολεμικά απέναντι στην Αριστερά ή και στον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. Μπορεί και πρέπει να κάνει ο καθένας σκληρή κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα ή στις ανοησίες 'ψευτοβομβιστών 'της εμπρηστικής δήλωσης ή στους νεοβάρβαρους της αταβιστικής ισοπέδωσης των πάντων. Όμως όλα αυτά αφορούν σε πρόσωπα[τα οποία έτσι κι αλλιώς έρχονται,παρέρχονται κι απέρχονται]. Αντίθετα την Αριστερά πρέπει να την φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού,όσοι τουλάχιστον πιστεύουν στη Δημοκρατία και στα δικαιώματα του ανθρώπου,γιατί στο ισοζύγιο της Ιστορίας,ιδίως στα δύσκολα χρόνια της νέας φασιστικής επίθεσης,αποτελεί το πιο ισχυρό αποκούμπι των χαμένων του παιχνιδιού.

Έχει άραγε σκεφτεί κάποιος ποιά μορφή και λειτουργία θα είχε η αστική δημοκρατία χωρίς αριστερά κόμματα; Ό,τι κι όποιον κι αν ψηφίζει ο έλληνας πολίτης δεν πρέπει να δαιμονοποιεί την Αριστερά και καλό θα ήταν να σέβεται την ιστορία της,ακόμα κι αν πολλοί σημερινοί εκπρόσωποί της δεν στέκονται στο ύψος των ιδανικών εκείνων που θυσιάστηκαν.

ΥΓ. "Όποιος δεν έχει νεκρούς δεν κλαίει τους πεθαμένους'"[Μίμης Χριστοφιλάκης,Η εύνοια του Δράκου]

ΥΓ2. Το πολιτικό σύμβολο της Αριστεράς πρέπει να είναι ο αητός ή το λιοντάρι.Υπάρχει κάποιος λόγος να προτιμούν μερικοί την μαϊμού ή τον αχαμνόοντα;

https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/den-yparxei-nekri-aristera

Μνημονιακή και αντιμνημονιακή Αριστερά: ένα και το αυτό;

Ενας υπάρχει τρόπος το καλό κανείς να κάνη

Μα τρόποι υπάρχουνε πολλοί

για να κάνη το κακό

Αριστοτέλους, Ηθικά Νικομάχεια, Β, 1106b, 39

Είναι πολύ δύσκολο για έναν επιστήμονα να αποκωδικοποιήσει τον ρόλο και τον τρόπο της Αριστεράς, τόσο ως αντιπολιτευόμενης όσο και ως κυβερνώσας, στην πολιτική διαχείριση των μνημονίων.

Τίποτα δεν έμοιαζε σταθερό, συνεχές και γραμμικό. Ολες οι κινήσεις και προτάσεις καθοδηγούνταν από το συγκυριακό κομματικό συμφέρον και τις ιδεοληπτικές (αλληλο)δεσμεύσεις.

Η θεωρία του Χάους και της εκλογικής σκοπιμότητας εκκόλαψαν τους «πολύχρωμους» Αγανακτισμένους, τους πρώιμους Γερμανοτσολιάδες, την «πουλημένη τρικομματική κυβέρνηση».

Η Ιστορία όμως τιμωρεί τις ακρότητες. Κι έτσι από τη διεθνιστική ασύνορη «επανάσταση» του 2015 φτάσαμε στη νικηφόρο ήττα των δικών μας συνόρων το 2016.

Το ερώτημα δεν είναι αν είχε επί της ουσίας δίκιο η Αριστερά στην κριτική της στο παλιό, αδύναμο, κουρασμένο ή και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα αλλά γιατί επέλεξε να ακολουθήσει το ολισθηρό μονοπάτι της ανομίας (όλα επιτρέπονται, όλα συμψηφίζονται) αντί να προτείνει καθαρούς κανόνες και όρους στο εθνικό και ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Σήμερα επιχειρείται με επικοινωνιακά τρικ να διαφοροποιηθεί η Αριστερά των μνημονίων από τα μνημόνια της Αριστεράς.

Ούτε όμως το λούστρο του χαρτιού ούτε η ποιότητα της πένας και του μελανιού των υπογραφών στις συμφωνίες διέφεραν, με αποτέλεσμα οι παλαιο-μερκελιστές και οι νεο-μερκελιστές να γίνουν ένα και το αυτό.

Προφανώς και δεν πρέπει να αγνοεί κανείς την ιδεολογικο-πολιτική διαφορά Αριστεράς - Δεξιάς. Ομως όταν και με οποιοδήποτε πρόσχημα η Αριστερά λειτουργεί ως Δεξιά τότε δεν κρίνεται με όσα λέει αλλά με όσα πράττει.

Με αυτά και με αυτά το Αντιμνημονιακό Μνημόνιο (και η σχετική αντιφατική ρητορική της) αφαίρεσε από την Αριστερά το ηθικό πλεονέκτημα και την αχλύ της ιστορικής δικαίωσης και κυρίως την έφερε πολύ γρήγορα μπροστά σε διλήμματα του τύπου «ποιοι και πόσοι σύντροφοι θα θυσιαστούν για να σωθεί η κυβέρνηση, ποια και πόσα ιδεολογήματα θα υποχωρήσουν στο όνομα της πραγματικότητας».

Ολοι λίγο-πολύ αναρωτιούνται:

Ποια θα είναι η μεταμνημονιακή Ελλάδα και πώς τη σχεδιάζει η οιονεί Μνημονιακή / Αντιμνημονιακή κυβερνώσα(;) Αριστερά(;);

Η στρατηγική της απομονωμένης χώρας, της γενικευμένης φτωχοποίησης, της αμήχανης κοινωνίας και των αδύναμων δημοκρατικών θεσμών δεν τιμά τους αγώνες και τις θυσίες τόσων γενεών αριστερών (που κοιτούν και κρίνουν από ψηλά), γι' αυτό δεν πιστεύω ότι μπορεί να συνιστά προοδευτική λύση με λαϊκή συναίνεση.

Η Αριστερά των (δικών της) μνημονίων οφείλει να αναζητήσει μια νέα αριστο-τελική ταυτότητα, με λογο-κρατική αντίληψη δημοκρατικού, ευρωπαϊκού, κοινοβουλευτικού κόμματος, (απαλλαγμένη από ψευδο-ουτοπικές προσεγγίσεις «διά της δοκιμής και πλάνης»), να εντάξει το Εθος της Εξουσίας στο Ηθος των πολιτικών της εκπροσώπων, να αποβάλει οριστικά και αμετάκλητα από το εθνικό και κοινωνικό της ρεπερτόριο τα διχαστικά της συνθήματα.

Ο μετα-Μεταμνημονιακός κόσμος θα είναι διαφορετικός από αυτόν που ξέραμε και ζήσαμε. Ούτε εμείς θα είμαστε οι ίδιοι όπως πριν. Κρίση, Προσφυγικό, τρομοκρατία υπερβαίνουν περιχαρακωμένα μορφώματα και θολώνουν τις συνεχώς υποχωρούσες «κόκκινες γραμμές». Αν θέλει η Αριστερά να συνεχίσει να οδηγεί τη χώρα, τον λαό, τη Δημοκρατία σε πιο ασφαλή περιβάλλοντα πρέπει να αφήσει πίσω της πάθη και λάθη (τα οποία έτσι κι αλλιώς τιμωρούν η Ιστορία και η κοινωνία με τον δικό τους τρόπο), να πάψει να θάβει τους νεκρούς ιδεασμούς της και να υμνεί αμφιλεγόμενους «επαναστάτες» και να ασχοληθεί με όλους τους Ελληνες (πάσχοντες και λιγότερο πάσχοντες, φίλους και λιγότερο φίλους).

Οταν ισχυρίζεται ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός τότε είναι μια Αριστερά για τον Παράδεισο και όχι για τη Διακυβέρνηση. Οταν συνεχώς καταγγέλλει τους κακούς «άλλους» τότε είναι μια Αριστερά των Πιλάτων και όχι της Ευθύνης.

Η διαχείριση όλων των φάσεων των μνημονίων δεν ήταν ούτε αριστερότροπη, ούτε αριστερή. Ισως λογίζεται από πολλούς ως αριστεροφανής ή ως αναγκαία τακτική υποχώρηση (σε ποια άραγε στρατηγική;). Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα καλό μάθημα αυτογνωσίας αλλά και κατανόησης από την Αριστερά του περίπλοκου κόσμου. Aν έλαβε το μήνυμα και το διάβασε σωστά τόσο το καλύτερο για τη χώρα και τη Δημοκρατία. Αν όχι, τότε ίσως να συνειδητοποιήσει τάχιστα ότι η Ιστορία δεν παίζει ζάρια και ότι ορισμένοι αριστεροί δεν είναι πια τόσο αθώοι, δεν διατείνονται.

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.

https://www.tovima.gr/2016/04/16/opinions/mnimoniaki-kai-antimnimoniaki-aristera-ena-kai-to-ayto/