Σύνδρομο Τσαμπερλέιν
Συμφωνία του Μονάχου (1938) Από αριστερά προς δεξιά (εμπρός): Chamberlain, Daladier, Hitler, Mussolini, και Ciano φωτογραφίζονται πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου. (Photo credit: Wikipedia)
Σύνδρομο Τσαμπερλέιν
"Peace for our time" («Ειρήνη στην εποχή μας»)
Αυτό το σύνδρομο έχει πάθει όλος ο πολιτικός κόσμος της ελλάδας, από μία σειρά αιτιών το κάθε κόμμα, έτσι έχει βάλει το κεφάλι του στην άμμο όπως η στρουθοκάμηλος για να μην βλέπει κι αντιλαμβάνεται το τι γίνεται στον κόσμο και στην γειτονιά μας.
Τα κόμματα εξουσίας ενεργούμενα υπό της Αμερικανικής και Γερμανικής πολιτικής πού ευνοούσαν τους Τούρκους πού δραστηριοποιούνταν προς την κατεύθυνση της διαλύσεως της χώρας μας, μας άφησαν με σημαντικές ελλείψεις των ενόπλων δυνάμεων.
Μέχρι πρόσφατα οι ένοπλες δυνάμεις είχαν καταντήσει το υπαλληλικό προσωπικό των λαθρομεταναστών.
Αλλά ακόμα και τώρα δεν φαίνεται να γίνονται σοβαρές προσπάθειες για την κάλυψη κενών.
Η 5η φάλαγγα είναι μόνιμα εντός των πυλών στην χώρα μας και δυστυχώς αυτή απαρτίζεται από μέρος της ολιγαρχίας μας και το πολιτικό προσωπικό , το μόνο πού ενδιαφέρει το πολιτικό προσωπικό είναι η τσέπη του και η μακροημέρευση του.
Επιλογές πού μας ετοιμάζουν.
Μας ετοιμάζουν ένα νέο 1897 εν γνώση τους ή λόγω της ανοησίας τους;
ή μία νέα υποχώρηση και συνεκμετάλλευση αποποιώντας τα κυριαρχικά μας δικαιώματα με επινοήσεις εθιμικού δικαίου ,μειωμένης επήρειας των νήσων;
Μονομερής ανακήρυξη στα 12 ναυτικά μίλια και ΑΟΖ πρώτα στην Κρήτη και όποιο όμορο κράτος έχει αντίρρηση για την ΑΟΖ συνυποσχετικό σεβόμενο το διεθνές δίκαιο και επίλυση της διαφοράς σε διεθνές δικαστήριο.
Όσο για αυτούς που λένε ότι μία παραπομπή σε διεθνές δικαστήριο κρύβει τον κίνδυνο να συνυπολογιστούν στην απόφαση πολιτικά κριτήρια ας μας πουν μία άλλη λύση.
Αυτή είναι η λογική και σωστή μεθοδολογία ο άλλος τρόπος είναι η επίλυση των διαφορών με την βία, με τα στρατιωτικά μέσα.
Εδώ με την Τουρκία δεν έχουμε να κάνουμε με μία διαφορά την ΑΟΖ, οπότε πιθανό να τα βρίσκαμε μεταξύ μας χωρίς διεθνές δικαστήριο, αλλά έχουμε να κάνουμε με μία δύναμη πού ονειρεύεται και πράττει για να γίνει μία παγκόσμια δύναμη με την δύναμη των όπλων ενάντια σε κάθε διεθνές δίκαιο.
Έχουμε να κάνουμε με μία καινούργια επεκτατική χιτλερική Γερμανία πού δεν έχει όμως τις δυνατότητες τις οικονομικές και στρατιωτικές της χιτλερικής Γερμανίας.
Μπορεί όμως αν αφεθεί εκμεταλλευόμενο τα σχέδια και τις αντιθέσεις των μεγάλων δυνάμεων να δημιουργήσει πολύ μεγάλες αναστατώσεις και σοβαρά προβλήματα σε πάρα πολλές χώρες πού μπορεί να φτάσουν έως τις γενοκτονίες ,δεν ξέρω άλλη χώρα πού να αντιδρά κατ'αυτό τον τρόπο όταν αναγνωρίζεται επίσημα από κοινοβούλια κρατών η γενοκτονία των Αρμενίων κλπ.
Άλλωστε η δράση των συμμάχων της τζιχαντιστών και των μισθοφόρων της στην Συρία, στην Λιβύη κλπ. ομοιάζει με την απαρχή των γενοκτονιών πού καλύπτονται από την αμερικανική ομπρέλα.
Παρακάτω μερικά άρθρα για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία για τους σκοπούς της Τουρκίας έτσι θα έπρεπε να ετοιμαζόμαστε για να κραυγάσουμε «Πόλεμο στην εποχή μας» αντί να παρακαλάμε γονατιστοί τον παραβάτη του διεθνούς δικαίου να δείξει λίγη κατανόηση. Δεν διαφυλάσσεται η διεθνής ειρήνη με την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου.
ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ το ξαφνικό τηλεφώνημα Μητσοτάκη σε Ερντογάν...
6/27/2020
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΡΙΩΤΗΣ
Η ελληνική κυβέρνηση στον εμφύλιο της Λιβύης υποστήριξε τον Χαφτάρ ενάντια στον Σάρατζ, που ηγείται της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, δηλαδή και από την χώρα μας, κυβέρνησης.
Τότε η ελληνική κυβέρνηση και τα περισσότερα ΜΜΕ χαρακτήρισαν την επιλογή έξυπνη και μεγάλη επιτυχία, αφού ο μεν πρώτος ήταν ισχυρός, ο δε δεύτερος υποστηριζόταν ενεργά από την Τουρκία.
Ο δεύτερος υπέγραψε την Τουρκολιβυκή συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας και ο πρώτος την κατήγγειλε, χωρίς φυσικά να πει, τουλάχιστον δημόσια, αν θα υπέγραφε κάτι διαφορετικό αυτός με την Ελλάδα.
Ο Ερντογάν χαρακτήρισε την συνάντηση Δένδια Χαφτάρ ως "ανοησία", της ελληνικής κυβέρνησης και ότι: «Θα μιλήσει ξανά με τον Μητσοτάκη, όταν ζητήσει συγγνώμη».
Η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχει φθάσει σε υψηλό σημείο και σχεδόν όλοι προβλέπουν θερμό επεισόδιο τον Οκτώβριο, όταν η Άγκυρα προχωρήσει σε έρευνες όπως έχει ανακοινώσει δίπλα στην Κρήτη.
Προχθές ο κ. Πέτσας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δήλωσε ότι δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος με την Τουρκία, αν δεν σταματήσει τις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.
Μια ημέρα όμως πριν ο κ. Ντόκος, αναπληρωτής σύμβουλος ασφαλείας του κ. Μητσοτάκη σε συνέντευξή του δήλωσε ότι, ήταν λάθος η υποστήριξη του Χαφτάρ.
Χθες ξαφνικά ο κ. Μητσοτάκης μίλησε με τον Ερντογάν στο τηλέφωνο, για τον κορονοιό μιλάει η επίσημη ανακοίνωση.
Σήμερα φιλοκυβερνητικές εφημερίδες γράφουν ότι, ο Ερντογάν δέχτηκε να μιλήσει στο τηλέφωνο, επειδή η ελληνική κυβέρνηση του διαμήνυσε διπλωματικά ότι, δεν στηρίζει πλέον τον Χαφτάρ.
Όλοι ξέρουμε ότι, η Τουρκία παραβιάζοντας την απόφαση της συνόδου του ΟΗΕ του Βερολίνου για εμπάργκο όπλων στις αντιμαχόμενες πλευρές, με άτυπη κάλυψη από τον Τράμπ, ενίσχυσε τις δυνάμεις του Σάρατζ με όπλα και μισθοφόρους Σύρους ισλαμιστές. Οι δυνάμεις αυτές προελαύνουν προς την Σύρτη και ο Χαφτάρ αμφισβητείται από τους υποστηρικτές του.
Η κυβέρνηση αντί να κάνει το αυτονόητο, όπως έχει δικαίωμα από το δίκαιο της θάλασσας, να ανακηρύξει την δική μας ΑΟΖ στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, για να κατοχυρώσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, να ακυρώσουμε στην πράξη τα τετελεσμένα της Τουρκίας με την ανακήρυξη της δικής της ΑΟΖ στην ίδια περιοχή και να ακυρώσουμε το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, και να καλέσουμε εμείς σε διάλογο τις χώρες που έχουμε αλληλεπικαλυπτόμενες ΑΟΖ, κάνει πρόχειρες, αναποτελεσματικές και λάθος επιλογές εκθέτοντας σε κινδύνους την χώρα.
Πώς να χαρακτηρίσουμε τις στρατηγικές αναλύσεις και επιλογές της κυβέρνησης;
https://www.press-gr.com/2020/06/blog-post_5447.html
"Σκοτώνουμε" την αμυντική βιομηχανία κατ΄ απαίτηση των ξένων! Τα ΕΑΣ, το νέο τυφέκιο και τα Καλάσνικοφ-Θ.Βασιλείου
Από
Militaire News -
27/06/2020 | 06:20
Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων Θεόφιλος Βασιλείου μιλά για τις περιπέτειες μιας από τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Αποκαλύπτει άγνωστες λεπτομέρειες για χαμένες ευκαιρίες που χάθηκαν ουσιαστικά με απαίτηση των ξένων, που θέλουν να μην απομείνει τίποτα όρθιο στην Ελλάδα σ' ότι έχει να κάνει με την αμυντική βιομηχανία.
Ο κ.Βασιλείου απαντά για το νέο τυφέκιο που η Ελλάδα ήδη έχει, αλλά παρόλα αυτά συζητά να αγοράσει άλλο από το εξωτερικό και μάλιστα χωρίς να γίνει ούτε καν έρευνα αγοράς.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει και τα όσα αναφέρονται στη συζήτηση για την πρόταση των Ρώσων να κατασκευάζονται στο Αίγιο Καλάσνικοφ! Γιατί δεν προχώρησε; Η απάντηση στην συνέντευξη του κ.Βασιλείου.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ένα: Ήθελαν οι κυβερνήσεις μας αμυντική βιομηχανία; Θέλει αμυντική βιομηχανία και η σημερινή κυβέρνηση;
https://www.militaire.gr/quot-skotonoyme-quot-tin-amyntiki-viomichania-kat-apaitisi-ton-xenon-ta-eas-to-neo-tyfekio-kai-ta-kalasnikof-th-vasileioy/
11.6.2020 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Τι «παίζει» νότια της Κρήτης (με απλά λόγια)
Η Αθήνα κάποια στιγμή ξύπνησε (;) βλέποντας μονάδες του τουρκικού στόλου να ελέγχουν την περιοχή νότια της Κρήτης. Λίγο πριν, η Τουρκία είχε διακηρύξει το ενδιαφέρον της για την περιοχή με την υπογραφή του «τουρκολυβικού» μνημονίου στο οποίο εμφανίζονται τα τουρκολυβικα θαλάσσια σύνορα νοτιοανατολικά της Κρήτης.
Προκειμένου να «πιστοποιηθεί» η ύπαρξη αυτής της θαλάσσιας τουρκολυβικής επαφής η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι παραχωρεί θαλάσσια οικόπεδα προς έρευνα και εκμετάλλευση τα οποία εφάπτονται των ελληνικών χωρικών υδάτων (6 μίλια) στα νησιά της Ρόδου, Καρπάθου, και Κρήτης. Με αυτόν τον τρόπο (αγνοώντας τα δικαιώματα των ελληνικών νησιών σε ΑΟΖ) η Αγκυρα δημιούργησε τον θαλάσσιο διάδρομο που τη συνδέει με το Eldorado του Λιβυκού πελάγους.
Ας δούμε, συνοπτικά, λοιπόν, τι και γιατί γίνεται στο έδαφος και τις θάλασσες της Λιβύης.
Ξεκινώντας από το γιατί θα πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις δημοσιοποιημένες διεθνείς μελάτες στην περιοχή μεταξύ Λιβύης- Κρήτης και Λιβύης- Πελοποννήσου υπάρχουν ποσότητες υδρογονανθράκων αξίας τρισεκατομμυρίων.
Ο εμφύλιος στη Λιβύη είναι ένας κλασσικός πόλεμος, όπου γιγαντιαία συμφέροντα μάχονται δια αντιπροσώπων.
Η ελληνική κυβέρνηση τον Απρίλη του 2019 δεν άσκησε veto στην απόφαση της ΕΕ η οποία αναγνωρίζει την κυβέρνηση Σάρατζ ως μόνη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας. Ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις «κοίταζαν» η Τουρκία πρόσφερε την υποστήριξή της (στρατιωτικό υλικό, μισθοφόρους κλπ) στη νόμιμη λιβυκή κυβέρνηση με αντάλλαγμα το τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Η τουρκική ανάμειξη στην περιοχή έγειρε την πλάστιγγα στο πεδίο της μάχης υπέρ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης του Σάρατζ.
Η διαμορφωμένη κατάσταση επί του πεδίου μετατρέπουν σε κενό γράμμα τις υποτιθέμενες αποφάσεις της ΕΕ για εμπάργκο όπλων προς τους εμπολέμους στη Λιβύη. Απόδειξη αυτού είναι ότι την τήρηση του εμπάργκο έχει αναλάβει η ελληνική φρεγάτα Σπέτσες η οποία βρέθηκε το τελευταίο 48ωρο αντιμέτωπη με οκτώ πλοία του τουρκικού στόλου τα οποία εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη μεταφορά στρατιωτικού υλικού προς τον Σάρατζ
Συμπέρασμα: Η Τουρκία έχει αναλάβει τη βρώμικη δουλειά στον Λιβυκό εμφύλιο και ως εκ τούτου γνωρίζει ότι κανείς από τους ισχυρούς δεν πρόκειται να εμποδίσει την αερογέφυρα εφοδιασμού των δυνάμεων Σάρατζ που έχει στήσει. Ως παίκτης στην περιοχή, η Αγκυρα διεκδικεί μερίδιο από την διανομή των τεράστιων κοιτασμάτων τα οποία σύμφωνα με τις μελέτες βρίσκονται όπως είπαμε μεταξύ Λιβύης- Κρήτης και Λιβύης- Πελοπονήσου.
Δεδομένων αυτών η Αγκυρα βάσιμα μπορεί να ελπίζει «προνομιακή» μεταχείριση της Τουρκικής Εταιρίας Πετρελαίου από την κυβέρνηση της Λιβύης και σε κάθε περίπτωση έχει διασφαλίσει την επιρροή της στην επόμενη μέρα του εμφυλίου σ αυτήν τη χώρα.
Την ίδια στιγμή ο Νίκος Δένδιας πέτυχε τη ρύθμιση (υπέρ της Ιταλίας) για το ψάρεμα της κόκκινης γαρίδας και ο πρωθυπουργός (μαζί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ελπίζουν στο (αμερικανικό)...ιππικό που θα μας διασώσει...
https://www.topontiki.gr/article/389834/ti-paizei-notia-tis-kritis-me-apla-logia
27.6.2020 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Ο Μητσοτάκης «πακετάρει» ελληνοτουρκικό διάλογο
Η κατάσταση που διαμορφώνει η τουρκική ισχύς στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο υποχρέωσε χτες τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να επιδιώξει μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, έχοντας αποσαφηνίσει τις θέσεις και επιδιώξεις της χώρας του στην περιοχή και έχοντας επιδείξει τις δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να υποστηρίξει αυτές τις θέσεις δεν είχε αντίρρηση να ακούσει τον επισπεύδοντα Έλληνα πρωθυπουργό.
Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μιλήσει με τον Ερντογάν προκειμένου «να διατηρηθούν ανοικτοί οι διμερείς δίαυλοι επικοινωνίας» είναι προφανές ότι πάρθηκε κάτω από την πίεση της πραγματικότητας καθώς:
Η τουρκική αεροναυτική δραστηριότητα στο Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο και νότια της Κρήτης αν δεν εξαντλεί, οδηγεί στα όριά τους τους μηχανισμούς άμυνας της χώρας
Η Αγκυρα φροντίζει να δείχνει ότι έχει τις δυνατότητες να υποστηρίξει στρατιωτικά τα ζητήματα που εγείρει. Για παράδειγμα, από την στιγμή που εμφανίστηκε το τουρκικό επιχείρημα ότι η Ελλάδα κακώς κατέχει τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, από τη στιγμή που παραβιάζει τον όρο της αποστρατιωτικοποίησής τους, τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη πετούν καθημερινά πάνω από ελληνικά κατοικημένα νησιά
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί, προφανώς, αυτό που πρόσφατα διατύπωσε σε τηλεοπτική του εμφάνιση ο αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Θάνος Ντόκος. "Εχει αλλάξει, είπε ο Θ. Ντόκος, το μομέντουμ της σύγκρουσης στη Λιβύη και ο Χάφταρ στον οποίον είχαμε κι εμείς επενδύσει κατά κάποιον τρόπο είχε το πάνω χέρι αλλά τώρα φαίνεται ότι χάνει στο πεδίο των μαχών και ίσως οι πολιτικές του ημέρες να είναι μετρημένες"
Ο Ελληνας πρωθυπουργός, προφανώς αντιλαμβάνεται αυτό που επίσης διαπίστωσε αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας στην ίδια του τηλεοπτική εμφάνιση, δηλαδή, ότι για τα ελληνοτουρκικά «έχουμε, βέβαια, δηλώσεις συμπαράστασης από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, αλλά δεν νομίζω ότι είναι υψηλή προτεραιότητα για εκείνους (...)στο τέλος της ημέρας φοβάμαι ότι εμείς θα πρέπει να κινηθούμε για να προασπίσουμε τα συμφέροντα μας».
Κάτι που επίσης διαπιστώνει ο πρωθυπουργός είναι όσα συνόψισε ο πολύπειρους διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς σημειώνοντας «ότι η περίοδος που διανύουμε θυμίζει το 1974, γιατί και τότε υπήρχε ένα κενό εξουσίας στις ΗΠΑ. Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι πιο επικίνδυνα και θα είναι για μερικούς μήνες ακόμη. Αν συμβεί κάτι σοβαρό στο Αιγαίο ή νοτίως της Κρήτης, κανείς δεν ξέρει σε ποιον πρέπει να τηλεφωνήσει στην Ουάσιγκτον και τι θα απαντήσει ο όποιος συνομιλητής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού».
Από τα παραπάνω, τα συμπεράσματα που προκύπτουν περιγράφουν την αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει η Αθήνα:
Παραδοχή αδυναμίας να παρακολουθήσει και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις καθημερινές τουρκικές στρατιωτικές κινήσεις οι οποίες περιλαμβάνουν υπεπτήσεις πάνω από νησιά όπως η Χίος και η Λέσβος
Παραδοχή ότι η ελληνική διπλωματία έχασε το παιχνίδι στη Λιβύη, «ποντάροντας» στον χαμένο (Χαφτάρ) του εμφυλίου
Παραδοχή ότι παρά τα όσα καλά λόγια που ακούγονται από φίλους και συμμάχους η χώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνη την τουρκική στρατιωτική ισχύ και το ισοζύγιο των δυνάμεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι - με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας 20αετίας- σε βάρος της Ελλάδας.
Παραδοχή ότι το περιβόητο ελληνοαμερικανικό Σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας το οποίο διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η κυβέρνησης της ΝΔ και το οποίο παρουσιάστηκε ως τείχος προστασίας από την τουρκική απειλή, είναι μια τρύπα στο νερό καθώς, όπως λέει ο Παπαχελάς (η εφημερίδα του οποίου ας σημειώσουμε πανηγύριζε τη Συμφωνία) σήμερα δεν υπάρχει κάποιος στο Λευκό Οίκο να σηκώσει το τηλέφωνο σε περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση ζητήσει βοήθεια για να αποκρούσει κάποια τουρκική ενέργεια.
Ο πρωθυπουργός έχοντας όλα αυτά υπόψη, αξιολογώντας ως πιθανότατες τις τουρκικές ανακοινώσεις περί ερευνών σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας και, προφανώς, υποτιμώντας τις δυνατότητες αποτροπής της χώρας, ακολούθησε τις «συμβουλές» που του δίνουν στο παρασκήνιο «σύμμαχοι» και «εταίροι» για τη δρομολόγηση μιας διαδικασίας συνεννόησης με την Τουρκία.
Πήρε, λοιπόν, τηλέφωνο, μόνο που έτσι όπως έχουν πια τα πράγματα, δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει, πρώτον τι άραγε μπορεί να συζητήσει η όποια ελληνική κυβέρνηση απ όσα ζητά ο Ερντογάν και δεύτερον τι άραγε μπορεί να υποχρεώσει τον Ερντογάν να είναι περισσότερο διαλλακτικός στις απαιτήσεις που έχει θέσει...
https://www.topontiki.gr/article/392569/o-mitsotakis-paketarei-ellinotoyrkiko-dialogo
Το κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις- Άρθρο του Ανδρέα Θεοφάνους
Από
Militaire News -
22/06/2020
Γράφει ο Ανδρέας Θεοφάνους*
Primis Player Placeholder
Το κείμενο αυτό γράφεται σε μια περίοδο κατά την οποία παρατηρείται έξαρση της τουρκικής επιθετικότητας έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου. Ως εκ τούτου ελλοχεύει ο κίνδυνος ακόμα και θερμού επεισοδίου με αποσταθεροποιητικές συνέπειες.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το θεωρητικό και πολιτικό υπόβαθρο των ζητημάτων αυτών. Η συμβατική τουρκική θεώρηση αντικρίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό ως ενιαίο σύνολο.
Από τη δεκαετία του 1950 η Τουρκία δεν αποδεχόταν το δικαίωμα των Κυπρίων για αυτοδιάθεση καθώς θεωρούσε ότι θα δημιουργούντο προβλήματα ασφαλείας στο μαλακό της υπογάστριο από τυχόν ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Η Τουρκία επίσης εδώ και χρόνια διακηρύττει ότι εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια θα θεωρηθεί αιτία πολέμου. Στη σημερινή συγκυρία, ιδίως μετά την υπογραφή Συμφωνίας οριοθέτησης ΑΟΖ με τη Λιβύη, η Τουρκία προχωρά ακόμη περισσότερο διεκδικώντας θαλάσσιους χώρους, τους οποίους η Ελλάδα θεωρεί ότι της ανήκουν. Υπενθυμίζεται επίσης ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν και άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι αξιώνουν την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Η Τουρκία επίσης δεν αναγνωρίζει το 75% της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Πέραν τούτου στο 25% που αναγνωρίζει η Άγκυρα θεωρεί ότι έχουν ισότιμο λόγο και οι Τουρκοκύπριοι. Παράλληλα, εκτός από την κατοχή και την παράνομη δημιουργία της «ΤΔΒΚ», ενός τουρκικού προτεκτοράτου, η Άγκυρα διεξάγει σήμερα ένα υβριδικό πόλεμο εναντίον της χώρας μας σε διάφορα επίπεδα.
Εκτός από τον εποικισμό, τη συστηματική προσπάθεια διαγραφής των δεδομένων που μαρτυρούν την επί αιώνων ελληνική παρουσία στα κατεχόμενα εδάφη, η Τουρκία τα τελευταία χρόνια ενθαρρύνει και στηρίζει την είσοδο χιλιάδων προσώπων από τρίτες χώρες στις ελεγχόμενες από το κράτος περιοχές. Για χρόνια τώρα Αθήνα και Λευκωσία δεν αξιολογούσαν επαρκώς τις τουρκικές μεθοδεύσεις. Και εν πολλοίς θεωρούσαν ότι ο κατευνασμός της Τουρκίας θα διασφάλιζε την ειρήνη.
Υπογραμμίζεται συναφώς ότι μετά το δημοψήφισμα της 24 Απριλίου, 2004 υπήρξε στην Αθήνα μια τάση η οποία επιδίωκε την αποσύνδεση του Κυπριακού από τις ευρωτουρκικές και ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η προσέγγιση αυτή συνδεόταν και με την άνοδο του Ερντογάν και την προσδοκία για εκσυγχρονισμό της τουρκικής κοινωνίας και μιας φιλοευρωπαϊκής πορείας. Υπήρχε επίσης η ψευδαίσθηση ότι η πολιτική αυτή θα συνέβαλλε και στην ειρηνική επίλυση των προβλημάτων.
Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν χρησιμοποίησε την όποια ευρωπαϊκή πορεία είχε η Τουρκία για να ελέγξει τον στρατό. Στην πορεία του χρόνου κατέστη προφανές ότι ο Ερντογάν τελικά έχει προωθήσει ένα υπόδειγμα Νέο-οθωμανισμού. Αυτό εμπεριέχει και μια αναθεωρητική προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Εκ των πραγμάτων η Κύπρος και η Ελλάδα αντιμετωπίζουν μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Η αποφυγή συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας και η διασφάλιση της ειρήνης απαιτούν μια ολοκληρωμένη στρατηγική η οποία θα πρέπει να ακολουθηθεί με προσήλωση. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος τα τεκταινόμενα σε σχέση με το Κυπριακό είναι καταθλιπτικά.
Ενδεχομένως το χειρότερο είναι η επικρατούσα σύγχυση και οι λανθασμένες προσεγγίσεις. Το Κυπριακό είναι ένα σύνθετο και πολύπλοκο ζήτημα το οποίο εν πολλοίς θεωρείται μη επιλύσιμο (intractable). Παρά το γεγονός ότι το Κυπριακό εμπεριέχει πολλές διαστάσεις (μεταξύ άλλων, διακοινοτική, ελληνοτουρκική, ευρωπαϊκή και διεθνής), η διαδικασία επίλυσης έχει στηριχθεί στον διακοινοτικό διάλογο υπό την αιγίδα του ΓΓ του ΟΗΕ. Η διακοινοτική πτυχή όμως δεν είναι η πιο ουσιαστική.
Επιπρόσθετα, ενώ ο ρόλος του ΟΗΕ είναι σημαντικός δεν είναι καθοριστικός. Και όμως για χρόνια τώρα είχαν καλλιεργηθεί υψηλές προσδοκίες τόσο για τον ρόλο των διακοινοτικών συνομιλιών όσο και για τον ΟΗΕ. Υπογραμμίζεται συναφώς ότι η βασική φιλοσοφία ακόμα και Τουρκοκυπρίων ηγετών όπως ο Ακκιντζί και ο Ταλάτ στο Κυπριακό δεν διαφέρει δραστικά με τις αντίστοιχες θέσεις της Τουρκίας. Για παράδειγμα, οι θέσεις τους για τη δημιουργία μιας νέας κρατικής οντότητας με τον παραμερισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας και την πολιτική ισότητα είναι εν πολλοίς ταυτόσημες με αυτές της Άγκυρας. Οι αντιδράσεις για την πρόσφατη συμφωνία Κυπριακής Δημοκρατίας και Βρετανίας για τις Βάσεις είναι ενδεικτικές των προθέσεων αλλά και της ταύτισης απόψεων μεταξύ της Τουρκίας και των κατοχικών αρχών.
Εν ολίγοις θέλουν να είναι αφέντες στον «Βορρά» και συνιδιοκτήτες στον «Νότο» επικαλούμενοι κατά το δοκούν τις Συμφωνίες του 1960.
Επιπρόσθετα, τα δεδομένα αυτά επιβεβαιώνουν την υπόθεση εργασίας ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα δρα αυτοβούλως ως στρατηγική μειονότητα για την εξυπηρέτηση των ηγεμονικών στόχων της Τουρκίας στην Κύπρο. Είναι καθοριστικής σημασίας να αναδειχθούν οι τουρκικές αντιφάσεις και πραγματικές επιδιώξεις στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου αφηγήματος. Ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία καλείται να έχει μια ολοκληρωμένη πολιτική έναντι των Τουρκοκυπρίων ενθαρρύνοντας την προοπτική της συμβίωσης στην πορεία του χρόνου, θα πρέπει παράλληλα να συνεχίζει να ενισχύει και να αναβαθμίζει την κρατική της υπόσταση σε όλα τα επίπεδα.
Είναι επίσης σημαντικό να καταστεί σαφές ότι η οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού θα είναι στα πλαίσια της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εξ ορισμού αυτό συνεπάγεται ότι αφετηρία θα είναι το Σύνταγμα Ζυρίχης και Λονδίνου το οποίο θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Οποιεσδήποτε άλλες προσεγγίσεις οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τη δημιουργία μιας νέας κρατικής οντότητας από δύο συνιστώντα κράτη θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Πάνω απ' όλα όμως η Κυπριακή Δημοκρατία και η Ελλάδα θα πρέπει να αντιληφθούν τη σημασία των συντελεστών ισχύος και να προχωρήσουν άμεσα με την αναβάθμισή τους. Μόνο έτσι θα είναι εφικτή η ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και του Κυπριακού στα πλαίσια ενός έντιμου συμβιβασμού. Αντίθετα, τυχόν διαιώνιση και διεύρυνση του ανισοζυγίου δυνάμεων μεταξύ της Τουρκίας αφ' ενός και Ελλάδας και Κύπρου αφ' ετέρου θα έχει οδυνηρές συνέπειες.
* Ο Καθηγητής Ανδρέας Θεοφάνους είναι Πρόεδρος του Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων καθώς και του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου Λευκωσίας.
https://www.militaire.gr/to-kypriako-kai-oi-ellinotoyrkikes-scheseis-arthro-toy-andrea-theofanoys/
5.6.2020 / ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2128 στις 4-6-2020
«Νησιά χωρίς υφαλοκρηπίδα» - Κινήσεις της Άγκυρας για ντε φάκτο απόσπαση θαλάσσιων περιοχών
Την περασμένη Παρασκευή η Άγκυρα προχώρησε σε μια προ πολλού αναγγελθείσα κίνηση. Διακήρυξε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν αναγνωρίζει δικαιώματα υφαλοκρηπίδας πέραν των χωρικών υδάτων των έξι μιλίων σε κανένα ελληνικό νησί.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι νησιά όπως η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κάσος, αλλά και η Κρήτη δεν προσφέρουν, κατά την τουρκική άποψη, ούτε ένα μέτρο πέραν των 6 μιλίων θάλασσας που τα περιβάλλει στην ελληνική Αποκλειστική Ζώνη. Ό,τι είναι έξω από τα χωρικά ύδατα αυτών των νησιών η Τουρκία διακηρύττει πως είναι τουρκική υφαλοκρηπίδα.
Από το 1973 στο 2020
Προτού δούμε τις σημερινές τουρκικές κινήσεις, με ποιον τρόπο δηλαδή η Άγκυρα καθιστά σαφές τι ακριβώς επιδιώκει, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν.
Αυτή η ματιά μας επιτρέπει να διακρίνουμε από τη μια πλευρά την τουρκική προσήλωση στον στόχο της και τη μεθοδολογία που ακολουθεί για να τον πετύχει και από την άλλη την αφασία όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα.
Το μακρινό 1973, την 1η Νοεμβρίου, δημοσιεύονται στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χάρτες θαλασσίων περιοχών δυτικά και νότια της Λέσβου μέχρι τη Χίο. Γι' αυτές τις θαλάσσιες περιοχές η κρατική τουρκική εταιρεία πετρελαίου (TPAO) ζητούσε άδεια για έρευνα και εκμετάλλευση με δημόσια ανακοίνωση μέσω της τουρκικής Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.
Με πιο απλά λόγια, με αυτόν τον τρόπο η Άγκυρα υπογράμμιζε το 1973 πως ό,τι βρίσκεται πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια γύρω από τη Λέσβο και τη Χίο είναι τουρκικό οικόπεδο.
Πρόσφατα σχετικά, στις 28 Απριλίου 2012, ενώ στην Ελλάδα εν μέσω προεκλογικής περιόδου γίνεται σαφές ότι η χώρα μπαίνει σε μεγάλες περιπέτειες, στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύεται ένα ακόμη αίτημα της κρατικής τουρκικής εταιρείας πετρελαίου για έρευνα και εκμετάλλευση θαλάσσιων περιοχών.
Το εν λόγω αίτημα συνοδεύεται από χάρτες της περιοχής μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου. Με αυτόν τον τρόπο η Τουρκία, όπως ακριβώς έπραξε και το 1973 δυτικά της Λέσβου, διακηρύττει προς κάθε κατεύθυνση και σε όλους τους τόνους ότι τα εν λόγω θαλάσσια οικόπεδα βρίσκονται εντός της τουρκικής υφαλοκρηπίδας.
Σύμφωνα με την τουρκική άποψη, η Ρόδος και το Καστελλόριζο δεν έχουν δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα πέραν των 6 μιλίων των χωρικών τους υδάτων - και αυτό, προφανώς, χάρη στην τουρκική μεγαλοψυχία...
Τουρκικό «ξεκαθάρισμα»
Ας έρθουμε, λοιπόν, στο σήμερα. Την Παρασκευή 29 Μαΐου, την ημέρα ακριβώς που ο Ερντογάν οργάνωσε τη «μεγαλειώδη» φιέστα για την άλωση της Πόλης (οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους), στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύονται χάρτες οι οποίοι συνοδεύουν το αίτημα της τουρκικής εταιρείας πετρελαίου για έρευνες και εκμετάλλευση θαλασσίων περιοχών οι οποίες εφάπτονται στα ανατολικά των χωρικών υδάτων (6 ν.μ.) των νησιών Ρόδου, Καρπάθου και Κρήτης.
Το τι ακριβώς σημαίνει (και) αυτή η δημοσίευση στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είναι προφανές, όπως φαίνεται και από την επίσημη τοποθέτηση του εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών:
«Οι δραστηριότητες έρευνας και γεωτρήσεων των Τουρκικών Πετρελαίων είναι εντός των ορίων της υφαλοκρηπίδας που έχει δηλωθεί από τη χώρα μας στον ΟΗΕ. Είμαστε αποφασισμένοι να προστατεύσουμε τα δικαιώματα της χώρας μας και των Τουρκοκυπρίων στην ανατολική Μεσόγειο. Σε αυτό το πλαίσιο οι σεισμικές έρευνες και οι γεωτρήσεις μας διεξάγονται σύμφωνα με το καθορισμένο πρόγραμμα».
Πριν απ' αυτή την τοποθέτηση του εκπροσώπου του τουρκικού ΥΠΕΞ είχε προηγηθεί δήλωση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια προκειμένου να υπάρξει ελληνική αντίδραση στη δημοσίευση της τουρκικής Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.
«Η δημοσίευση», δήλωσε ο Δένδιας, «στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σειράς αιτήσεων για χορήγηση από την τουρκική κυβέρνηση άδειας έρευνας και εκμετάλλευσης στην κρατική εταιρεία πετρελαίων της Τουρκίας σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας εντάσσεται στο πλαίσιο σειράς ενεργειών με τις οποίες η Τουρκία αποπειράται βήμα - βήμα να σφετεριστεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.
Οι παράνομες ενέργειες της Τουρκίας δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα. Αδυνατούν να θίξουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, που εδράζονται στο Διεθνές Δίκαιο και στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Να είμαστε σαφείς. Οι θέσεις μας σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα και για τις συνέπειες της τουρκικής παραβατικότητας είναι δεδομένες. Έχουν γνωστοποιηθεί προς την Τουρκία επανειλημμένα».
Αφήνοντας κατά μέρος την... οργίλη αντίδραση Δένδια, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στον χάρτη της περιοχής.
Με βάση, λοιπόν, τους χάρτες που δημοσιεύθηκαν στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, παράλληλα με την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου για τις θαλάσσιες ζώνες, η κρατική εταιρεία πετρελαίου της Τουρκίας (ΤΡΑΟ) προχώρησε σε επτά αιτήματα προς την τουρκική γενική Διεύθυνση Μεταλλείων και Πετρελαίου για έρευνες υδρογονανθράκων σε μια θαλάσσια περιοχή που εκτείνεται από τη Ρόδο, περνά από την Κάρπαθο και την Κάσο και φτάνει μέχρι τα ανατολικά της Κρήτης.
Με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή την ανάρτηση στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η Άγκυρα ξεκαθαρίζει προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι οι εν λόγω περιοχές βρίσκονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα. Αυτήν την τουρκική διακήρυξη θα πρέπει η Αθήνα να τη λάβει σοβαρά υπόψη, καθώς ανάλογες τουρκικές τοποθετήσεις του παρελθόντος έχουν δώσει δυσάρεστα για την Αθήνα αποτελέσματα.
«Μαθήματα» Ιστορίας
Ξεκινώντας από την πρώτη δημοσίευση στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον Νοέμβριο του 1973, με την οποία αμφισβητούνται τα δικαιώματα σε υφαλοκρηπίδα πέραν των 6 μιλίων της Λέσβου, θα πρέπει να θυμηθούμε πώς εξελίχθηκε και πού κατέληξε αυτό το πρώτο τουρκικό βήμα.
Με τις κρίσεις που δημιούργησε η Τουρκία μεταξύ 1978 (σεισμογραφικό «Χόρα») και 1987 (σεισμογραφικό «Σισμίκ») υποχρέωσε τις ελληνικές κυβερνήσεις των Κωνσταντίνου Καραμανλή (Ν.Δ.) και Ανδρέα Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ) να αποδεχτούν εγγράφως ότι η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα ερευνών στο Αιγαίο πέραν των 6 μιλίων.
Δηλαδή, ούτε ένα μέτρο πέρα από τα 6 μίλια στις ακτές του Σουνίου για παράδειγμα...
Το επόμενο αποφασιστικό βήμα η Τουρκία το πραγματοποίησε το 1996 με την κρίση των Ιμίων. Τότε, τον Ιανουάριο του 1996, ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης απέφυγε (με τη διαμεσολάβηση των Αμερικανών) τον πόλεμο για να οδηγήσει απερίσπαστος τη χώρα στον παράδεισο του ευρώ (με τα δανεικά της Goldman Shacks).
Η κρίση των Ιμίων είχε αποτέλεσμα την αναγνώριση από την πλευρά της Ελλάδας (Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997) των τουρκικών ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο. Πάνω απ' όλα όμως το αποτέλεσμα της κρίσης υπήρξε η αποδοχή από την Αθήνα της πρόσκλησης σε διμερή διάλογο με την Άγκυρα (συνομιλίες υψηλής πολιτικής).
Στο τραπέζι του εν λόγω διαλόγου θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκ των πραγμάτων βρίσκονταν τα νέα θέματα που έθεσε η Τουρκία με την κρίση των Ιμίων. Δηλαδή ότι, σύμφωνα με την τουρκική άποψη, στο Αιγαίο υπάρχουν βράχοι, βραχονησίδες και νησίδες των οποίων η κυριαρχία δεν έχει διευκρινιστεί!
Την εξέλιξη αυτής της «συζήτησης», η οποία αποτυπώνει από τη μία την τουρκική συνέπεια και υπομονή και από την άλλη την αφασία των ελληνικών κυβερνήσεων, μπορούμε να τη δούμε ξεκάθαρα σήμερα.
Εδώ και δύο - τρεις μήνες η Άγκυρα με ημιεπίσημο τρόπο θέτει θέμα ελληνικής κυριαρχίας για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, καθώς, όπως λένε οι Τούρκοι αξιωματούχοι, έχουν στρατιωτικοποιηθεί κατά παράβαση των συνθηκών οι οποίες τα απέδωσαν στην Ελλάδα!
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδήμονας περί των διεθνών σχέσεων για να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνει η νέα τουρκική δημοσίευση - αναγγελία στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αντιθέτως θα πρέπει να είναι αφελής, ή κάτι περισσότερο ίσως, αν αδυνατεί να δει τι ακριβώς έρχεται στο (κοντινό) μέλλον.
Το ελάχιστο που μπορούμε να αναμένουμε είναι ότι όλη αυτή η περιοχή ανατολικά και προς νότο από Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο, Κρήτη αφαιρείται de facto από την ελληνική δικαιοδοσία, όπως ακριβώς συμβαίνει ήδη ένα μέτρο πέρα από τα 6 μίλια των ακτών του Σουνίου.
Το δραματικότερο - και πιθανότερο - σενάριο είναι η εκδήλωση τουρκικής προσπάθειας για έμπρακτη κατοχύρωση της περιοχής με αποστολή ερευνητικών σκαφών και πλωτών γεωτρύπανων...
Ανισορροπία δυνάμεων
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, η παρούσα και η προηγούμενη, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι δυνάμεις της χώρας δεν επαρκούν για να παίξουν τον αποτρεπτικό ρόλο στον οποίον είναι ταγμένες. Οι λόγοι αυτής της αδυναμίας εξηγούν άλλωστε και την αποθράσυνση των τουρκικών διεκδικήσεων.
Η διατάραξη της ισορροπίας δυνάμεων εις βάρος της Ελλάδας είναι μια μακρά διαδικασία, διαρκεί δεκαετίες και οι ευθύνες βαραίνουν όλες τις μεταδικτατορικές κυβερνήσεις της χώρας. Στην Ελλάδα, ακόμη και την εποχή που ξοδεύονταν θηριώδη ποσά για εξοπλισμούς, αυτοί προκρίνονταν με γνώμονα τις μίζες και όχι τις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων.
Την ίδια στιγμή στην Τουρκία, ειδικά επί της «σουλτανίας» του Ερντογάν, οι εξοπλιστικές δαπάνες εντάσσονται στον γενικότερο στρατηγικό σχεδιασμό και τις επιδιώξεις της χώρας, ταυτόχρονα με την κινητοποίηση της οικονομίας της.
Έτσι, ενώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει ναυπηγείο για τις ανάγκες έστω του Πολεμικού Ναυτικού, η Τουρκία κατασκευάζει δικά της σκάφη για τις ειδικές της ανάγκες, όπως επίσης κυνηγά την τεχνολογία με την κατασκευή μη επανδρωμένων αεροσκαφών, κάποια από τα οποία, εκτός από τη Λιβύη, πετούν και πάνω από τον Έβρο...
Απέναντι σ' αυτή την εφιαλτική προοπτική, στην οποία δείχνουν να πορεύονται οι ελληνοτουρκικές υποθέσεις, οι κυβερνώντες μας (νυν και πρώην) ελπίζουν ότι οι διπλωματικές τους κινήσεις θα είναι αυτές οι οποίες τελικά θα διασώσουν τη χώρα καθώς και αυτούς τους ίδιους από την οργή της Ιστορίας.
Το μέγιστο διπλωματικό επίτευγμα, το οποίο - σιωπηρά μεν, αλλά εύγλωττα - επιδεικνύουν από κοινού οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι η νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας.
Τόσο ο Αλέξης Τσίπρας, που τη διαπραγματεύτηκε, όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που τελικά την υπέγραψε αμέσως μόλις ήρθε στην εξουσία, θεωρούν και ελπίζουν ότι η εν λόγω ελληνοαμερικανική συμφωνία μπορεί να «φρενάρει» την τουρκική επιθετικότητα. Για όλους τελικά, ειδικά τους ανιστόρητους, ακόμη και αν πρόκειται για πρωθυπουργούς, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.΄
https://www.topontiki.gr/article/388654/nisia-horis-yfalokripida-kiniseis-tis-agkyras-gia-nte-fakto-apospasi-thalassion
Ο Πόλεμος με την Τουρκία είναι αναπόφευκτος;
15 Ιουνίου 2020
του Γιώργου Σιώζου
«Αποκορύφωμα της στρατηγικής ικανότητας, είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς να δώσεις μάχη». Σούν Τσου.
Αυτό ακριβώς το αποκορύφωμα της στρατηγικής ικανότητας της Τουρκίας απέναντι στην χώρα μας -που είναι η επιβολή τετελεσμένων- χωρίς να χρειάζεται να δίνει μάχες στο στρατιωτικό πεδίο, βιώνουμε ως χώρα και ως Λαός. Βεβαίως εκ μέρους της Τουρκίας η στρατιωτική απειλή υφίσταται, λειτουργώντας αποτελεσματικά, για την ευόδωση των Γεωπολιτικών σχεδίων της. Μια στρατιωτική απειλή, που σπέρνει τον πανικό στο υπάρχον Ελληνικό πολιτικό σύστημα, τον οποίο στην συνέχεια διασπείρει, στην κοινωνία. Ενέργεια που γίνεται συνειδητά, προκειμένου να δικαιολογήσει τον ενδοτισμό της, απέναντι στις Τουρκικές απαιτήσεις.
Η λέξη «Πόλεμος» αποτελεί «Ταμπού» για την πολιτική Ελίτ της χώρας, η δε «Ειρήνη» προβάλλεται ως «ιερό Φετίχ» και ως αυτοσκοπός της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος. Αυτοσκοπός η «Ειρήνη» έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, αποφυγή του «Πολέμου» πάση θυσία, έστω και αν η χώρα απειλείται με Θαλάσσιο και εδαφικό ακρωτηριασμό; Εργώδεις, οι προσπάθειες όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, προς αυτή την κατεύθυνση.
Αποτέλεσμα; Η ενίσχυση των βουλιμικών διαθέσεων της Τουρκίας, απέναντι στην χώρα μας. Το Εθνικό σεισμικό τόξο Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, σε έντονη έξαρση από τις ενέργειες της Τουρκίας. Το σχέδιο «Mavi Vatam» και το όραμα της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε πλήρη εξέλιξη. Μια Τουρκία που βλέπει τη χώρα μας, ως Βιλαέτι των Ρούμ -της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας- αποβλέποντας αν όχι στην κατάκτησή της, σίγουρα όμως στον εδαφικό της ακρωτηριασμό και στην δορυφοροποίησή της, καθιστώντας την προσάρτημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ονειρεύονται.
Όμως οι δραστηριότητές της δεν περιορίζονται μόνο εδώ. Εκτείνονται σε όλα τα Βαλκάνια, ο πολεμικός της στόλος κάνει την παρουσία του στο Ιόνιο, δραστηριοποιείται στις Μουσουλμανικές χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, εισβάλλει στο Ιράκ, στη Συρία και με μισθοφόρους στη Λιβύη, τείνει να ελέγξει την λεκάνη της Α. Μεσογείου, προβάλλει ως προστάτης των Αράβων, διεισδύει σε ομόδοξες με αυτήν θρησκευτικά χώρες της Αφρικής, φτάνοντας να ασκεί επιρροή, ακόμη και στους Μουσουλμάνικους πληθυσμούς της Κίνας.
Με την πτώση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Διπολισμού, η Τουρκία αναβαθμίζεται Γεωστρατηγικά και ισχυροποιείται Γεωπολιτικά. Εντείνει τις προσπάθειές της στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα, προβάλλοντας αξιώσεις Περιφερειακής Υπερδύναμης. Αργότερα, με την ανάδυση νέων Πόλων οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος, οι φιλοδοξίες της ενισχύονται. Θέλει να αποτελέσει και αυτή ένα ισχυρό Πόλο ισχύος, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο, στο Διεθνές γίγνεσθαι. Οι προσπάθειές της σε μεγάλο βαθμό εκπληρώνονται. Ο Πρόεδρός της Ερντογάν, συνομιλεί σχεδόν ισότιμα με όλους τους σημαντικούς ηγέτες, Ανατολής και Δύσης.
Αυτήν την Τουρκία έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η χώρα μας.
Ελλάς το «Μεγαλείο σου ή το μεγαλείο» του Ελληνικού πολιτικού συστήματος
Η χώρα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Διπολιτισμού και αργότερα, με την ανάδυση νέων πόλων οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, ανέλαβε να παίξει τον ρόλο της «Ωραίας κοιμωμένης». Μια ύπνωση, που εξυπηρετούσε μόνον το Ελληνικό πολιτικό σύστημα ώστε να διατηρεί την νομή της εξουσίας και να αναπαράγεται, οδηγώντας την χώρα στα σημερινά αδιέξοδα.
Δέσμιοι των συμμαχιών και του συσχετισμού δυνάμεων που είχαν προκύψει μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, επαναπαυμένη στην «Προστασία» του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, δίνοντας πίστη στο οικονομικό θαύμα που θα εξασφάλιζε στη χώρα η ένταξή της στην Ε.Ε., υπέστη ένα ισχυρό σοκ, στην αυγή του 21ου αιώνα, με την οικονομική κατάρρευσή της και τις αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας.
Η συμμετοχή της χώρας στον «σκληρό» πυρήνα της Ε.Ε. με την υιοθέτηση του Ευρώ, νομίσματος που θα επέφερε την ευημερία στην χώρα, την οδήγησε στην πλήρη χρεοκοπία. Τρέφοντας με αυταπάτες την Ελληνική κοινωνία, ότι τα σύνορα της χώρας θα είναι και σύνορα της Ευρώπης, γεγονός που θα την εξασφάλιζε από την Τουρκική επιθετικότητα, την υπονόμευαν εθνικά και αμυντικά.
Το πιο υπάκουο μέλος του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, που θα παρενέβαιναν ως επιδιαιτητές σε μια διένεξη με την Τουρκία, αρκούνται τώρα στον ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου». Συγκλονίζει η ομολογία νυν και τέως υπουργών Αμύνης, ότι στο πεδίο της μάχης θα είμαστε μόνοι μας. Η σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» του Αστισμού το όραμα της Ε.Ε., έχει μετατρέψει την χώρα σε διακονιάρα των «Αυλών» της Ευρώπης. Εκλιπαρεί την Προστασία των ΗΠΑ παρέχοντας τα πάντα στον διαβολικά καλό Τράμπ, χωρίς κανένα όφελος για την χώρα, παρά μόνον την στήριξή τους, στην νομή της εξουσίας.
Στα αδιέξοδα της χώρας, προστίθενται και νέα αδιέξοδα, με την υπογραφή των Μνημονίων. Μνημόνια που δεν είναι μόνον οικονομικού χαρακτήρα απόλυτα ορατού, αλλά και Γεωπολιτικά, που γίνονται φανερά από την ασκούμενη εξωτερική πολιτική.
Η Ελλάδα ως «Δεδομένη» των Χωρών της Δύσης, βαδίζει πλησίστια, ίσως και στην μεγαλύτερη Εθνική της Τραγωδία. Επομένως οι αιτιάσεις περί σύνεσης απέναντι στην επιθετική πολιτική της Τουρκίας, στο όνομα της Ειρήνης και της αποφυγής του Πολέμου και άλλα ηχηρά παρόμοια, αποτελούν φενάκη, προκειμένου να καλύψουν τα σχέδια για την χώρα μας, των ξένων πατρώνων τους.
Τι αξία μπορεί να έχει η συνεχής επίκληση του Διεθνούς δικαίου όταν δεν μπορείς να το εφαρμόσεις; Πώς μπορεί να αποτελεί γραμμή αμύνης η τήρηση της συνθήκης της Λωζάνης εκ μέρους της Τουρκίας, όταν την έχει παραβιάσει ήδη, εισβάλλοντας στην Συρία και στο Ιράκ; Δεν είναι γνωστό ότι για την Τουρκία, αυτή η συνθήκη εκλαμβάνεται ως ήττα που την περιόρισε στα σημερινά της γεωγραφικά όρια και στα οποία «ασφυκτιά». Δεν γίνεται αντιληπτό πως έχει αρχίσει ένας πόλεμος σε «υβριδιακή» μορφή εναντίον της Ελλάδας; Οι συνεχείς ροές προσφύγων στα Ελληνικά νησιά και στα σύνορα του Έβρου, δεν πείθουν για την διεξαγωγή του; Πώς υπερασπίζεται η χώρα το Αιγαίο και τα νησιά του, ακόμη και την Κρήτη, το Διεθνές δίκαιο της Θάλασσας, όταν δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα της Χώρας, στα 12 μίλια, και δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ;
Δεν αληθεύει το γεγονός, ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν έχουν προβεί σε αυτές τις ενέργειες, διότι προσκρούουν στο περίφημο «Casus Belli» της Τουρκίας, στην αντίθεση του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, που θεωρούν το Αιγαίο ως ενιαίο «αμυντικό» χώρο, αλλά και στις αντιρρήσεις των Ελλήνων εφοπλιστών, γιατί περιορίζει τις πάσης φύσεως λαθροεμπορικές δραστηριότητές τους;
Το Μέγα ψευτοδίλημμα: Πόλεμος ή Ειρήνη;
Δεν μπορεί να υπάρχει κανείς νουνεχής άνθρωπος που να επιθυμεί τον Πόλεμο. Όμως η ασκούμενη πολιτική των πολιτικών Ελίτ, φέρνει τον πόλεμο ακόμη πιο κοντά και συνεπακόλουθα την θαλάσσια και εδαφική συρρίκνωση και δορυφοροποίηση της χώρας.
Με απούσα την Στρατηγική Συμμαχιών και την χώρα στον αυτόματο πιλότο (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ) η χώρα αποτελεί εύκολη λεία για την Τουρκία. Συμμαχίες που μπορούν να οικοδομηθούν με χώρες που θίγονται από την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, με δυνάμεις που στο εσωτερικό της, αγωνίζονται για εθνική χειραφέτηση, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία η σύναψη αμυντικών συμφώνων με τις χώρες αυτές. Επίσης η εκμετάλλευση των αντιθέσεων και των ρωγμών που παρουσιάζονται μεταξύ των μεγάλων παικτών σε πλανητική κλίμακα, θα έδινε ευκαιρίες, προώθησης των συμφερόντων της χώρας. Μία ευέλικτη εξωτερική πολιτική που θα εξασφάλιζε συμμαχίες τακτικού και στρατηγικού χαρακτήρα και θα αύξανε σημαντικά την αμυντική ικανότητα της Χώρας.
Χωρίς ενίσχυση της Αμυντικής Θωράκισης της χώρας με πλήρη διαφάνεια στην προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού, με αμυντικά συστήματα που θα αξιοποιούν την νέα τεχνολογία και την ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας δεν είναι δυνατόν να προβάλεις αποτελεσματική άμυνα. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη η ύπαρξη αμυντικού δόγματος που θα ορίζει κόκκινες γραμμές και θα τις κάνει αισθητές στην απέναντι πλευρά, περνώντας από την κατάσταση της παθητικής, στην ενεργητική άμυνα.
Σε αυτόν τον αγώνα για εθνική επιβίωση, η κινητοποίηση των λαϊκών και των υγειών δυνάμεων του έθνους, μπορούν να δώσουν ένα νικηφόρο αποτέλεσμα. Η Λαϊκή και Εθνική συνοχή, αποτελεί τον πιο αποφασιστικό παράγοντα. Δεν είναι όμως δυνατόν να επιτευχθεί, από την ασκούμενη οικονομική πολιτική, υπέρ των συμφερόντων της εγχώριας ολιγαρχίας και των ξένων συμφερόντων. Ποια Πατρίδα μπορείς να υπερασπιστείς όταν ο Δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, και οι πολίτες της ξεσπιτώνονται από τις Τράπεζες.
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τις πολιτικές που ασκεί, είναι βέβαιο πως οδηγεί την χώρα σε μια πολεμική αναμέτρηση και σε μια ήττα, χειρότερης και αυτής του 1897. Πρέπει να γίνει συνείδηση, πως το υπάρχον φαύλο και εθνοκτόνο πολιτικό κατεστημένο πρέπει να σαρωθεί. Ένα νέο 1909 είναι ανάγκη να ανατείλει, στηριγμένο στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις, βαθαίνοντας τις κοινωνικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα, υπερασπίζοντας επιθετικά τα συμφέροντά της, έχοντας όμως επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων του, ώστε να μην καταστούμε άθυρμα αλλότριων συμφερόντων.
Σημείωση: Το Ελληνοιταλικό σύμφωνο διευθέτησης των θαλασσίων ζωνών, δυστυχώς έρχεται να ενισχύσει τα ως άνω γραφόμενα.
Τα θύματα αυτού του συμφώνου δεν είναι οι γαρίδες του Ιονίου. Το θύμα του, είναι το Αιγαίο και τα Νησιά του, γιατί αυτή η συμφωνία αποτελεί πιλότο για την ρύθμιση των «διαφορών» της χώρας, με την Τουρκία.
Πώς μπορεί να ερμηνευτεί η μη επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια, όταν ως προς αυτή την ενέργεια, δε προβάλλει καμία αντίρρηση η Ιταλία; Αντίθετα η συμφωνία προβλέπει, πως αν στο μέλλον γίνει η επέκταση των χωρικών υδάτων, η Ιταλία θα έχει το δικαίωμα μεταξύ 6 και 12 μιλίων, της ενάλιας εκμετάλλευσης.
Η συνεκμετάλλευση στο Ιόνιο, και η μη επέκταση των χωρικών υδάτων, κλείνει το μάτι στην Τουρκία για ανάλογες διευθετήσεις.
Η μειωμένη επήρεια σε νησιά του Ιονίου στέλνει χαιρετίσματα στο Καστελόριζο.
Η Ελληνική Κυβέρνηση προσπαθώντας να αντιμετωπίσει υποτίθεται, στις επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας, σπεύδει άρον-άρον να «απαντήσει» στέλνοντας μηνύματα ενδοτισμού.
https://www.epamhellas.gr/o-polemos-tin-toyrkia-anapofeyktos/
24.4.2020 / ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2122 στις 23-4-2020
Οι τουρκικές βλέψεις και οι... αφελείς των Αθηνών - Η επιχειρηματολογία της Άγκυρας για το ανατολικό Αιγαίο διατυπώνεται σε νέα βερσιόν
Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του επιτελάρχη του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού Τζιχάτ Γιαϊτζί με τον τίτλο «Ελληνικές απαιτήσεις - Προβλήματα του Αιγαίου: ερωτήσεις και απαντήσεις». Στο εν λόγω βιβλίο παρουσιάζεται η τουρκική επιχειρηματολογία για την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί κατοικημένων (από Έλληνες) νησιών.
Πρόκειται για τα νησιά Άγιος Ευστράτιος, Αντίψαρα, Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Ικαρία, Σάμος, Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως, Καστελόριζο...
Στο βιβλίο του ο Τούρκος επιτελάρχης προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει τις Συνθήκες Λωζάννης και Παρισίων και επομένως έχει ακυρωθεί η προϋπόθεση για μεταφορά της κυριαρχίας επί των νησιών στην Ελλάδα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται στο βιβλίο ανάγει σε επίσημη θέση της τουρκικής κυβέρνησης, όπως φαίνεται σε δηλώσεις του, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ.
Συγκεκριμένα ο Ακάρ υποστήριξε σε συνέντευξή του ότι «η Ελλάδα έχει στρατιωτικοποιήσει 16 από τα 23 νησιά από το 1936 και έχει παραβιάσει τις συνθήκες». Μάλιστα και πριν από την έκδοση του βιβλίου τού Τούρκου επιτελάρχη ο Ακάρ δήλωνε, στις αρχές Ιανουαρίου, ότι «αν και το καθεστώς των νησιών είναι αποστρατιωτικοποιημένο, 16 από αυτά είναι εξοπλισμένα ενάντια στις συμφωνίες. Αναμένουμε από την Ελλάδα να ενεργήσει με βάση το διεθνές δίκαιο, τις συμφωνίες που έχει υπογράψει και τις σχέσεις καλής γειτονίας».
Τα λένε από το 1998
Το αξιοσημείωτο όλης αυτής της προκλητικής επιχειρηματολογίας, η οποία αποτελεί επίσημη θέση του τουρκικού κράτους, είναι ότι έρχεται αυτούσια από το πρόσφατο παρελθόν. Τότε, το 1998, επί «κεμαλιστών», μετά την κρίση στα Ίμια, το τουρκικό κράτος διατύπωσε τις θέσεις του για το Αιγαίο σε ένα βιβλίο («Το θεμελιώδες πρόβλημα στο Αιγαίο»), το οποίο αποτέλεσε βασικό εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για τις παραγωγικές σχολές των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, της διπλωματίας και του κρατικού μηχανισμού. Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε:
«Η Ελλάδα από το 1964 εξοπλίζει τα νησιά τα οποία έχουν μεταβιβαστεί σε αυτή με τον όρο να είναι αποστρατιωτικοποιημένα. Η πρακτική αυτή συνιστά ανοιχτή παραβίαση της απόφασης της 13ης Φεβρουαρίου 1914, στην οποία αναφέρεται η Συνθήκη της Λωζάννης, καθώς και των άρθρων 12 και 13 της Συνθήκης, όπως και του 14ου άρθρου της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947».
Σύμφωνα με τις Συνθήκες, η ελληνική κυριαρχία επί των νησιών που αναφέρονται ονομαστικά, δηλαδή Σαμοθράκη, Λήμνος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία, και των νησιών τα οποία ήταν στις 13 Φεβρουαρίου του 1914 υπό ελληνική κατοχή, δηλαδή Θάσος, Άγιος Ευστράτιος και Ψαρά, έχει γίνει αποδεκτή από την Τουρκία, υπό τον όρο τα νησιά αυτά να μην οχυρωθούν και να μην χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς.
Σύμφωνα με την τουρκική επιχειρηματολογία στο ίδιο αυτό βιβλίο του 1998, η οποία επαναδιατυπώνεται σήμερα με ιδιαίτερη έμφαση:
«Από αυτά τα νησιά, τα οποία έχουν αφεθεί στην Ελλάδα σύμφωνα με το 12ο άρθρο της Συνθήκης της Λωζάννης, το στρατιωτικό καθεστώς των Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας ρυθμίζεται από το 13ο άρθρο της εν λόγω Συνθήκης. Σύμφωνα με αυτό, στα κατοικημένα νησιά δεν θα κατασκευαστεί καμία ναυτική βάση και κανένα οχυρωματικό έργο. Με το σκεπτικό της εσωτερικής ασφάλειας, μια περιορισμένη δύναμη αστυνομίας έχει εξαιρεθεί από το στρατιωτικοποιημένο καθεστώς».
Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι από το 1998, όταν δηλαδή πρωτοδιατυπώθηκε στο βιβλίο εμπεριστατωμένα η τουρκική θέση για το Αιγαίο μετά την κρίση των Ιμίων, η Άγκυρα σημείωνε σχετικά με τα Δωδεκάνησα:
«Τα 13 νησιά που βρίσκονται σε αυτή την περιοχή και αναφέρονται ονομαστικά, μαζί με τη νήσο Μεγίστη, καθώς και οι παρακείμενες σε αυτά βραχονησίδες, σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 2 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων και της Παραγράφου του ΧΙΙΙ Παραρτήματος της εν λόγω Συνθήκης, έχουν πλήρως αποστρατιωτικοποιηθεί.
Αν και η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη του 1947, η αποστρατιωτικοποίηση που υπάρχει στη Συνθήκη έχει γίνει αποδεκτή έχοντας υπόψη την ασφάλεια της Τουρκίας. Από αυτή την αφετηρία η Τουρκία μπορεί να επικαλεστεί την καταπάτηση της ρήτρας της αποστρατιωτικοποίησης, επειδή έχει έννομο συμφέρον από μια ρήτρα η οποία έχει γίνει αποδεκτή προς όφελός της».
Δεν κρύβουν τι θέλουν
Αυτές ακριβώς οι θέσεις, που πρωτοδιατυπώθηκαν το 1998 στο βιβλίο - εγχειρίδιο «Το θεμελιώδες πρόβλημα στο Αιγαίο» για την εκπαίδευση των στρατιωτικών και διπλωματών του κεμαλικού τουρκικού κράτους, υιοθετούνται σήμερα από το κράτος των «ισλαμιστών» του Ερντογάν...
Από τότε, το 1998, τα στρατιωτικά και διπλωματικά στελέχη της τουρκικής διοίκησης εκπαιδεύονται έχοντας «μπούσουλα» μια σαφή αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα στο Αιγαίο και πώς πρέπει να γίνουν σύμφωνα με τα τουρκικά συμφέροντα. Αυτή η αντίληψη, όπως βλέπουμε πολύ καθαρά σήμερα, υπερβαίνει τις εσωτερικές πολιτικές αντιπαλότητες και ανακατατάξεις...
Ενώ όμως στην Τουρκία συμβαίνουν αυτά, εδώ, από το 1998, οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζονται να ακολουθούν την τακτική της στρουθοκαμήλου κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο. Έτσι τη μια επιλέγεται η πολιτική των ζεϊμπέκικων και της βήμα προς βήμα προσέγγισης, την άλλη υιοθετείται η πολιτική της υποβοήθησης της Τουρκίας να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε να... «εξευρωπαϊστεί» και να μας αφήσει ήσυχους. Μάλιστα το ελληνικό πολιτικό προσωπικό ονόμασε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει τις τουρκικές προκλήσεις «δόγμα στρατηγικής ψυχραιμίας» και άρχισε να διαχωρίζει τους «καλούς» από τους «κακούς» Τούρκους.
Έτσι, αφού παραμερίστηκαν οι «πολεμοχαρείς κεμαλιστές», η έλευση του Ερντογάν αντιμετωπίστηκε από τους αφελείς των Αθηνών ως η αφετηρία της ελληνοτουρκικής συμφιλίωσης.
Προφανώς το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με την έξαρση των τουρκικών διεκδικήσεων, δεν μπορεί ακόμη και τώρα να αντιληφθεί ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας, όπως στην προκειμένη περίπτωση της Τουρκίας, δεν σχεδιάζεται με ορίζοντα τετραετίας και δεν επηρεάζεται από τυχόν εσωτερικές πολιτικές αναταράξεις, όσο έντονες κι αν είναι αυτές.
Πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
11 Ιουνίου 2020
του Δημήτρη Σπάθα*
Η Τουρκία αλωνίζει σε Αιγαίο, Κύπρο και Ανατ. Μεσόγειο, προβάλλοντας τα πιο ψευδή επιχειρήματα κυριαρχίας, πέρα από κάθε στοιχειώδη αρχή δικαίου, με την ανοχή και έμμεση υποστήριξη της Δύσης (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ). Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής (Ανατ. Μεσόγειος, Βαλκάνια) μας δείχνει ότι βρισκόμαστε περικυκλωμένοι, από στεριά και θάλασσα, από ένα τούρκο-μουσουλμανικό τόξο που αναμένει την χρονική συγκυρία για να ενεργοποιηθεί από την Τουρκία. Μεσομακροπρόθεσμα όλα βαίνουν προς εξυπηρέτηση των νεοθωμανικών τουρκικών βλέψεων. Για άλλη μια φορά στην πολύπαθη ιστορία μας βρισκόμαστε ανάμεσα στις μυλόπετρες Ανατολής και Δύσης. Για άλλη μια φορά έρχεται η επιβεβαίωση του θεωρήματος ότι «δικό σου είναι μόνο ότι μπορείς να υπερασπιστείς με το αίμα σου» Έτσι και μόνο έτσι επέζησε η Ελλάδα τουλάχιστον τα τελευταία διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821, που συμπληρώνονται του χρόνου. Το αφήγημα περί της ουσιαστικής βοήθειας των Μεγάλων Δυνάμεων και της Ευρώπης στους αγώνες μας, έρχονταν πάντα μετά το αίμα των χιλιάδων Ελλήνων αγωνιστών που είχε ποτίσει την γη μας και πάντα προς άμεση εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους.
Υπάρχει πλέον χώρος για άλλες υποχωρήσεις; Για να πάμε πού, για να είμαστε τι ακριβώς μετά από δέκα-είκοσι χρόνια; Οι ελληνικές ελίτ που παριστάνουν ότι κυβερνούν, ελέω της όποιας έξωθεν υποστήριξης, το μόνο που βλέπει κανείς να τους ενδιαφέρει είναι να κατέχουν τη νομή μιας διαχειριστικής εξουσίας, σύμφωνης με ξένους εντολοδόχους. Φαίνεται ότι προ πολλού έχουν αποδεχτεί τη μοίρα ενός ελληνικού προτεκτοράτου της Δύσης, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα πότε Βρετανών, πότε Αμερικανών, πότε Γερμανών, ανάλογα κάθε φορά. Η γνήσια υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων αναφέρεται νυν και αεί στον αγώνα μας για να «γλυτώσει αυτή η φλούδα απ' το τσακάλι και την αρκούδα». Αυτή η εδαφική επικράτεια που μας έλαχε από την ιστορία για να στεγάσει τον διάσπαρτο ελληνισμό της Μεσογείου. Βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και ή θα γίνουμε ήρωες ή θα εξαφανιστούμε ως αυτόνομη κρατική δημοκρατική πολιτεία.
Σήμερα αναβιώνει ακόμη πιο έντονα το περίφημο Ανατολικό ζήτημα, που αναμοχλεύεται από μια όχι καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά από μία αναδυόμενη νεοθωμανική Τουρκία η οποία κατάφερε να είναι και πάλι το μήλον της Έριδος στην ατέλειωτη διαμάχη Δύσης-Ρωσίας.
Είναι πασιφανής η υποχωρητικότητα και ο παραλυτικός φόβος των κυβερνητικών ελίτ απέναντι σε μια Τουρκία που φοβάται και η ίδια έναν πόλεμο, καθώς το χάος παραμονεύει να τους καταπιεί μαζί με το καθεστώς Ερντογάν. Το ίδιο φοβούνται, ιδίως ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, για το αν θα μπορούν να μαζέψουν και πάλι τον ασκό του Αιόλου που δεν γνωρίζει κανείς τους ανέμους που θ' απελευθερωθούν σε μια περιοχή παγκοσμίου ενδιαφέροντος.
Μετά το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, που έγινε για την εξυπηρέτηση άγριων καπιταλιστικών και αποικιακών συμφερόντων, διαλύθηκαν τρείς αυτοκρατορίες και τους προέκυψε η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι. Η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση δέχθηκε ισχυρό πλήγμα. Κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές επεδίωκαν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της Σοβιετικής Ένωσης για να συντριβούν οι μπολσεβίκοι, αλλά δεν υπολόγισαν σωστά τον Στάλιν και το σοβιετικό λαό. Έχασαν την μισή καπιταλιστική Ευρώπη και γέμισε ο κόσμος με εθνικοαπελευθερωτικά-αντιαποικιακά κινήματα. Φοβούνται λοιπόν τον πόλεμο και γι αυτό τόσο η Τουρκία όσο και οι Αμερικανονατοϊκοί και Δυτικοευρωπαίοι, κινούνται στο πλαίσιο της αργής αλλά σταθερής προώθησης βήμα το βήμα τετελεσμένων γεγονότων σε Αιγαίο-Κύπρο και Ανατ. Μεσόγειο, σε βάρος της χώρας μας αλλά και άλλων εχθρικών φερομένων χωρών.
Η γκρίζα αντίληψη περί εθνικών συμφερόντων
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στην γκρίζα αντίληψη που υπάρχει περί εθνικών και κρατικών συμφερόντων από την φιλοδυτική άρχουσα ελίτ. Η ανυπαρξία εθνοκεντρικής πολιτικής και βάσει αυτής μεσοπρόθεσμων τουλάχιστον στόχων, μας έχει μετατρέψει σε φτερό στον άνεμο και έρμαιο στα σχέδια αλλότριων συμφερόντων. Τότε θα μπορούμε να καθορίσουμε εάν πρέπει να είμαστε φιλοαμερικανοί, φιλονατοϊκοί, φιλοισραηλινοί και πάει λέγοντας. Εμείς πώς καθορίζουμε την μελλοντική κρατική και εδαφική μας ύπαρξη καθώς πλησιάζουμε στην επέτειο των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του 1821;
Αν κρίνουμε από τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της σχετικής υπό την κ. Αγγελοπούλου «Επιτροπής», δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε καθώς αυτή σκοπίμως αποτελείται κατά πλειοψηφία από γνωστούς εθνομηδενιστές διανοούμενους, που σε κάθε ευκαιρία προβάλλουν τις από χρόνια εθνοαποδομητικές ψευτοεπιστημονικές θεωρίες τους.
Από την άλλη και παράλληλα προωθούνται τάχιστα αποκρατικοποιήσεις-ιδιωτικοποιήσεις δεκάδων δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, ώστε να δυσκολεύεται ή να αποτρέπεται το ελληνικό κράτος να επιτελέσει τους δημόσιους σκοπούς για τους οποίους και έχει συσταθεί. Μάλιστα ελληνικές δημόσιες μονοπωλιακές επιχειρήσεις παραδίδονται υπό τον έλεγχο δημοσίων επιχειρήσεων άλλων κρατών με το ευτελές επιχείρημα μείωσης δαπανών και μεταρρυθμίσεων, ως η Ελλάδα να είναι κάποια επιχείρηση Α.Ε. Δικαίως, κατ' αρχάς, κάποιοι εθνοσκεπτικιστές αναρωτιούνται για ποια πατρίδα αν χρειαστεί να πολεμήσουν.
Οι κυβερνήσεις και οι επαγγελματίες πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται και υπάρχει η ελπίδα και ο αγώνας ότι όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν, εάν όμως αρχίσουν να μπαίνουν νερά στο πλοίο της εδαφικής μας ακεραιότητας και βυθιστούμε, τότε θα μετατραπούμε και πάλι σε Έλληνες της διασποράς, ανέστιοι πλέον. Γι αυτό λοιπόν επειδή τους φίλους τούς διαλέγει κανείς, ποτέ δεν είναι αργά να το πράξουμε αρυόμενοι από την ιστορία και τον πολιτισμό μας, αρνούμενοι να αυτοκτονήσουμε από φόβο.
Μα έχουμε με το μέρος μας την νομιμότητα του Διεθνούς Δικαίου και ισχυρούς φίλους και συμμάχους, είναι ένα μόνιμο επιχείρημα των κατεστημένων ελληνικών ελίτ και των κυβερνήσεων. Προξενεί θυμηδία η έκφραση «είμαστε οι πιο πιστοί φίλοι και σύμμαχοι των Αμερικανών μετά το Ισραήλ ,στην Ανατολική Μεσόγειο». Πράγματι τα έχουμε δώσει όλα, τι άλλο ζητάνε από μας, αναρωτιούνται αγανακτισμένοι καλόβουλοι αλλά ευήθεις Έλληνες φιλοαμερικανοί και φιλονατοϊκοί.
Άραγε δεν είμασταν «οι πιο πιστοί σύμμαχοι και φίλοι» τους το 1974 όταν υπέθαλψαν και ανέχθηκαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Σήμερα ποιος αναφέρεται στην στυγνή καταπάτηση του Δικαίου και στην κατοχή της μισής Κύπρου, όπου η Τουρκία ως «νόμιμη» εκπρόσωπος του «τουρκοκυπριακού» κράτους διακηρύσσει δικαιώματα, χαράσσει δικές της ΑΟΖ και προβαίνει σε έρευνες για υδρογονάνθρακες; Κανείς, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο. Η νέα λεγόμενη «κανονικότητα» με εκκωφαντική σιωπή φαίνεται να γίνεται αποδεκτή. Έτσι επιβεβαιώνεται ότι για να επικρατήσει το Δίκαιο και ιδιαίτερα το Διεθνές, κάποιος πρέπει να το επιβάλλει και αυτός όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά και αν υπάρχει δεν είναι διατεθειμένος να το πράξει. Η Τουρκία προκλητικά, ανήθικα και ξεδιάντροπα, μας παραδίδει μαθήματα «κρατικών δικαιωμάτων και Διεθνούς Δικαίου» τόσο μα τόσο φασιστικά, που θα είχε κοκκινίσει ο Γκαίμπελς και ο Γερμανικός ναζισμός. Άλλωστε όποιος αναδιφήσει λίγο στις απαρχές της Κεμαλικής Τουρκίας, θα πληροφορηθεί τον θαυμασμό του Χίτλερ και των Ναζί για τις γενοκτονίες και τον Κεμάλ.(1,2)
Άμεσος αναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής
Μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα και την προσβολή της εδαφικής της ακεραιότητας μέσα στο δοσμένο σημερινό πλαίσιο εξωτερικών σχέσεων και συμμαχιών; Πολλές δηλώσεις Αμερικάνων και Ευρωπαίων επισημαίνουν κάποια ελληνικά δίκαια σε σχέση με την Τουρκία, αλλά μόνιμη καταλήγουσα επωδός είναι ότι «Η Τουρκία πρέπει να παραμείνει στο πλαίσιο της Δύσης». Όπερ σημαίνει ότι χρειάζεται να υπάρξουν θυσίες από την διαχρονική ελληνική Ιφιγένεια, αφού η Τουρκία μάς ζητά ως αντάλλαγμα. Δηλαδή θέλει να μας κατακτήσει στρατιωτικά; Επειδή η Τουρκία πάντα «προσχεδιάζει» και ξεκινά από το έλασσον για να επεκταθεί στο μέγιστον, αυτό είναι ένα ιστορικό ερώτημα το οποίο θα απαντηθεί στην εξέλιξη. Είναι όμως ικανοποιημένη κατ' αρχάς με μία συνολική επικυριαρχία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μία από τις άπειρες δηλώσεις του Ερντογάν αλλά πολύ καθοριστική είναι:
«Πρέπει να επαναλάβω πως στην Κύπρο και στο Αιγαίο δεν μπορεί να γίνει κάποιο βήμα χωρίς την Τουρκία. Όπως σε κάθε ζήτημα, και στο Αιγαίο και στην Κύπρο η προτίμησή μας είναι το «καζάν- καζάν» (win- win). Όσοι οδηγούν το ζήτημα σε σύγκρουση ή σε κρίση θα λογοδοτήσουν πρώτα στο λαό τους». (1 Οκτωβρίου 2018 μιλώντας στο τουρκικό Κοινοβούλιο). Ας προσέξουμε την τελευταία αποστροφή, ότι δηλαδή «πρέπει να υποταχτείτε γιατί αν πάτε σε πόλεμο θα σας καταδικάσει ο ελληνικός λαός». Ο επιλεγόμενος «Σουλτάνος» είναι φοβερός και υποθάλπει το συνεχώς υπεριπτάμενο, εντός Ελλάδος, «Τι θέλετε να πάμε σε πόλεμο;» Τώρα αν ένας διαχεόμενος παραλυτικός φόβος που εκπέμπεται δια δηλώσεων και παραλείψεων των δυτικόφιλων ελίτ, εκφράζει φιλειρηνισμό έναντι εδαφικού ακρωτηριασμού, τότε προς τι η ύπαρξη ενόπλων δυνάμεων αποτροπής και εξασφάλισης εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας μας; Πράγματα και γεγονότα αδιανόητα πριν την είσοδό μας στην ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, σήμερα γίνονται συζητήσιμα λόγω του αποκτηθέντος νέου εθισμού στην υποτέλεια και υποχωρητικότητα με την συνεχή υπόσκαψη της εθνικής αυτογνωσίας και των ιστορικών μας αξιών.
Και η Τουρκία θα κερδίσει μεν όσα δεν δικαιούται αλλά εμείς θα παραχωρήσουμε εδαφική κυριαρχία και στη συνέχεια «έχει ο Αλλάχ» και όλα αυτά χωρίς πόλεμο. Γιατί όπως εξελίσσονται μπρός μας τα γεγονότα και πολύ γρήγορα, ήρθαν και οι επόμενες δηλώσεις υψηλών Τούρκων παραγόντων που ανοίγουν το τραπέζι για το φαγοπότι.
Χουλουσί Ακάρ: Δεν θα γίνεται τίποτα σε Αιγαίο, Κύπρο, Ανατολική Μεσόγειο χωρίς την «άδεια» της Τουρκίας ( 29/01/2019, εδώ προστέθηκε η Ανατ. Μεσόγειος).
Τσαβούσογλου: «Τίποτα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο Αιγαίο χωρίς τουρκική συγκατάθεση» (3 Οκτωβρίου 2019)
Χουλουσί Ακάρ: «Δεν μπορεί να λυθεί κανένα πρόβλημα σε Αιγαίο, Βαλκάνια και Μεσόγειο χωρίς την Τουρκία» (12 Μαρτίου 2020, 16:36). Τώρα εισήλθαν και τα Βαλκάνια, εκτός των παραπάνω.
Η ώρα της Δυτικής Θράκης (ελληνική μουσουλμανική μειονότητα), της τουρκικής μειονότητας στη Βουλγαρία και των άλλων μουσουλμανικών Βαλκανικών θυλάκων, αναμένουν τη σειρά τους (ως παλαιά μιλέτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Γιατί αναρωτιέται κανείς, αφού όπως λένε τα «δίκαιά» τους εδράζονται στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, τι θέλουν και προσπαθούν να «σπάσουν» τα σύνορά μας στον Έβρο; Το κάνουν, λένε κάποιοι, για αντιπερισπασμό ή για να εκβιάσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση! Επειδή όπως προανέφερα οι Τούρκοι πάντα «προσχεδιάζουν», το κάνουν για τα πάντα, αν δεν βρεθεί κάποιος να τους σταματήσει ή πιο λαϊκά «να τους κόψει το βήχα»
Τι συμβολισμούς και μηνύματα εκπέμπει προς την διεθνή κοινότητα και στην περιοχή μας ιδιαίτερα, μια πασιφανής υποχωρητική και φοβική Ελλάδα; Γιατί πολλοί γείτονες να μην φοβούνται και αυτοί τον εμφανιζόμενο ως δυνατό παίκτη και να μπλέξουν μαζί του για χάρη μας; Ποιοι λοιπόν θα τολμήσουν; Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Αλβανία, η «Βορ.» Μακεδονία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Γερμανία, μήπως οι ΗΠΑ; Ας θυμίσουμε ότι πριν λίγο καιρό άδειασαν τους Κούρδους, όταν η Τουρκία αγρίεψε και τα έπαιξε όλα για όλα, κόβοντας το βήχα σε ΗΠΑ και Ισραήλ για παιχνίδια δημιουργίας κουρδικού κράτους όποιας μορφής. Για το ΝΑΤΟ θα ήταν πολύ ρηχό να το επικαλεστούμε, βάσει των άφθονων δηλώσεων για τον μεγάλο γεωστρατηγικό ρόλο της Τουρκίας την οποία θέλει ως βασικό αντιρωσικό και αντι-ϊρανικό ανάχωμα. Σε τι χρειάζονται πλέον την Ελλάδα, όταν τα έχουν πάρει όλα όσα ζητούσαν και ήθελαν προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αντιρωσική γεωπολιτική τους.
Έβαλαν την Ελλάδα και την Κύπρο να κλείσουν κάθε πόρτα και χαραμάδα με την γειτονική και ομόδοξη Ρωσία, ενώ η Τουρκία να το έχει δίπορτο και να κάνει το δικό της παιχνίδι στην περιοχή. Οι ελληνικές κυβερνητικές ελίτ φαίνεται πως έχουν μείνει στην προηγούμενη ψυχροπολεμική περίοδο, όταν ήμασταν η χώρα της Δύσης και του ΝΑΤΟ που είχε εκτεταμένα βόρεια σύνορα με το «κομμουνιστικό παραπέτασμα». Παρεμπιπτόντως, μετά την λήξη του Εμφυλίου, ουδέποτε αντιμετωπίσαμε από εκεί επιβουλές εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας. Αντίθετα, από τότε που μπήκαμε στο ΝΑΤΟ μαζί με την Τουρκία δεν βρίσκουμε ησυχία μέχρι σήμερα. Όταν έχεις τέτοιους φίλους και συμμάχους τι τους θέλεις τους εχθρούς λέει ο σοφός λαός.
Τα ψευτοαδιέξοδα που μας έχουν εμποτίσει μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο των Δυτικών συμμαχιών και οικονομικών σχέσεων για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων, δεν συνάδουν με τα ελληνικά υπαρξιακά συμφέροντα τα οποία αυτά και μόνο θα πρέπει να καθορίζουν τους φίλους και εχθρούς μας, όπως περίτρανα μας διδάσκει ο ίδιος ο εχθρός μας από απέναντι. Γιατί δεν μπορείς να κλείνεις κατάμουτρα την πόρτα στη Ρωσία, να συμμετέχεις σε εμπάργκο εναντίον της, με φανερή δική σου βλάβη, να συμμετέχεις σε θρησκευτικά πραξικοπήματα με την σχισματική Ουκρανική εκκλησία (Πατριαρχείο, Ελληνική Εκκλησία) επειδή έτσι υπαγορεύουν ο κ. Πάϊατ και οι αμερικανονατοϊκοί και από την άλλη να διατηρείς απαιτήσεις βοήθειας και ενίσχυσης στις δύσκολες ώρες. Να κλείνεις καταδικαστικά την πόρτα στη Συρία -όταν οι Άσαντ είναι συνεχώς έτοιμοι να σου παρέχουν την υποστήριξή τους για την Κύπρο και το Αιγαίο- για τα μάτια του κάθε αμερικανού προέδρου και των πολεμοχαρών συμφερόντων τους. Κάποια στιγμή ένα κατεστημένο της άρχουσας τάξης θα έρθει η ώρα να λογοδοτήσει για ενδεχόμενη καταβαράθρωση εθνικών συμφερόντων, λόγω τρομακτικών παραλείψεων, την οποία όλοι απευχόμαστε να συμβεί. Η επικοινωνιακή παραπλάνηση και απόκρυψη της αλήθειας δεν θα αργήσει να φανεί και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει.
1. Η φιλοναζιστική εφημερίδα Kreuzzeitung έγραφε τον Νοέμβριο του 1933 ότι «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους». Ο κεμαλιστής δημοσιογράφος Φαλίχ Ριφκί Ατάι στο βιβλίο του Cankaya γράφει ότι ως μέλος τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ο οποίος απευθυνόμενος προς αυτόν του δήλωσε: «Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής και εγώ είμαι ο δεύτερος μαθητής του Κεμάλ».
2. Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 1933 προς τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Μιλιέτ, η οποία αναδημοσιεύθηκε στη γερμανική Volkischer Beobachter, o Χίτλερ υπογράμμισε πως «ο επιτυχημένος απελευθερωτικός αγώνας του Ατατούρκ, προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει τη σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου επιτυχημένο. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι' αυτόν ένα φωτεινό άστρο». (Stefan Ihring «Ατατούρκ και Ναζί» εκδ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.
*Ο Δημήτρης Σπάθας είναι Δικηγόρος, ιστορικός ερευνητής.
Το παραλήρημα της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των Νησιών του Αν. Αιγαίου και οι απαντήσεις
Από
Militaire News -
21/05/2020
Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*
Primis Player Placeholder
Αν και πολύ μελάνη έχει χυθεί για το θέμα των παραλόγων και επαναλαμβανομένων αξιώσεων εκ μέρους του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας, για την αποστρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών από τη Θάσο μέχρι το σύμπλεγμα του Καστελορίζου, θα προσπαθήσω εν συντομία να παραθέσω μερικά ακράδαντα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν το άτοπο και το παράλογο των εν λόγω αξιώσεων.
Το καθεστώς των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου διέπεται από τρείς διεθνείς συνθήκες :
Λήμνος και Σαμοθράκη : Από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 στην πρόβλεψη για τα στενά του Βοσπόρου, η οποία αντικαταστάθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936.
Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία : Από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και
Τα Δωδεκάνησα Από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Λήμνος και Σαμοθράκη
Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης, μαζί με την αποστρατικοποίηση των Δαρδανελίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των υπό τουρκική κατοχή νησιών Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών, προβλεπόταν από τη Συνθήκη της Λωζάνης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε από τη Σύμβαση του Montreux του 1936.
Το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε από την Τουρκία, σύμφωνα και με την επιστολή που απηύθυνε στον Έλληνα Πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου 1936 ο τότε Τούρκος Πρέσβης στην Αθήνα Roussen Esref, κατόπιν οδηγιών της Κυβέρνησής του. Η Τουρκική Κυβέρνηση επανέλαβε αυτή τη θέση, όταν ο τότε ΥΠΕΞ της Τουρκίας, Rustu Aras, απευθυνόμενος προς την Τουρκική Εθνοσυνέλευση με την ευκαιρία της κύρωσης της Συμβάσεως του Montreux, αναγνώρισε ανεπιφύλακτα το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να εγκαταστήσει στρατεύματα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, με τις εξής δηλώσεις του: "Οι διατάξεις που αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στη γειτονική μας και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποστρατικοποιηθεί κατ' εφαρμογήν της Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, επίσης καταργήθηκαν με τη νέα Σύμβαση του Montreux και αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα". Παρόμοιες διαβεβαιώσεις δόθηκαν αρμοδίως, κατά την ίδια περίοδο, εκ μέρους της Τουρκίας προς τις Κυβερνήσεις τρίτων ενδιαφερομένων χωρών.
Λέσβος, Χίος, Σάμος και Ικαρία.
Για τα νησιά αυτά, πουθενά στη Συνθήκη της Λωζάνης δεν προβλέπεται ότι θα τελούν υπό καθεστώς αποστρατικοποιήσεως. Ειδικότερα, το Άρθρο 13 της Συνθήκης προβλέπει τα εξής: "Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:
Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέργερσιν οχυρωματικού τινος έργου.
Θα απαγορευθεί εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις, θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.
Αι ελληνικαί στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ΄ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην".
Η Ελλάδα μέχρι σήμερα εφαρμόζει με συνέπεια τις παραπάνω διατάξεις, σε αντίθεση με την Τουρκία της οποίας τα πολεμικά αεροσκάφη υπερίπτανται καθημερινά του ελληνικού εναερίου χώρου των εν λόγω ελληνικών νησιών.
Δωδεκάνησα.
Τα Δωδεκάνησα (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως και Καστελόριζο, καθώς και οι παρακείμενες σε αυτές νησίδες) παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα "κατά πλήρη κυριαρχία" από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947 μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων.
Στην παράγραφο 2 του άρθρου 14, της εν λόγω Συνθήκης προβλέπεται η αποστρατικοποίηση των νησιών αυτών: "Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι". Η πρόβλεψη αυτή έγινε μετά από επίμονη παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης και απηχεί τις πολιτικές σκοπιμότητες της Μόσχας εκείνης της χρονικής περιόδου.
Σύμφωνα με το άρθρο 34 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών: «For States who have not expressed their consent to be bound by its terms, a treaty constitutes res inter alios acta (a thing done between others does not harm or benefit others)», και σε μετάφραση «μια συνθήκη που συμφωνήθηκε από άλλους, δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες εκτός των συμβαλλομένων». Η Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος τη Συνθήκης αυτής και ως εκ τούτου "δεν δικαιούται να ομιλεί".
Πέραν αυτών που προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες Λωζάνης, Μοντρέ και Παρισίων για τα εν λόγω Ελληνικά νησιά, βασική αρχή και κορωνίδα όλων είναι το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο αναφέρεται στις δράσεις σε σχέση με τις απειλές για την ειρήνη, τις παραβιάσεις της ειρήνης και τις πράξεις επιθετικότητας :
"Nothing in the present Charter shall impair the inherent right of individual or collective self-defense if an armed attack occurs against a Member of the United Nations, until the Security Council has taken measures necessary to maintain international peace and security...».
«Τίποτα στον παρόντα Χάρτη δεν θίγει το εγγενές δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον Μέλους των Ηνωμένων Εθνών, μέχρις ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει τα απαραίτητα μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας...»
Η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να παραιτηθεί για κανένα λόγο από αυτό το φυσικό και νόμιμο δικαίωμα της για άμυνα σε περίπτωση απειλής στρεφομένης κατά των νησιών της, τη στιγμή που η Τουρκία έχει ήδη απειλήσει την Ελλάδα με Casus Belli, έχει διατάξει επιθετικά τις δυνάμεις της 4ης Στρατιάς στην απέναντι παράκτια περιοχή, προβαίνει τακτικά σε αποβατικές ασκήσεις κατάληψης νήσου, έχει συγκεντρωμένα αποβατικά μέσα σε περιοχές έναντι των νησιών μας, και τέλος παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο στην περιοχή με οπλισμένα αεροσκάφη.
Σε σχέση με την ασφάλεια των νησιών μας και σε ότι αφορά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, Η Ελλάδα με μονομερή της δήλωση που υπέβαλε το 1994, έχει αποδεχτεί μεν την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, έναντι κάθε άλλου κράτους, αλλά με εξαίρεση τις διαφορές που έχουν να κάνουν με τη λήψη από την Ελλάδα στρατιωτικών μέτρων αμυντικού χαρακτήρα για λόγους εθνικής αμύνης. Το 2015 η Ελλάδα κατέθεσε νέα συμπληρωματική δήλωση, με την οποία επανέλαβε ότι αναγνωρίζει ως υποχρεωτική τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, εξαιρώντας όμως από την αρμοδιότητα του τα ακόλουθα τρία θέματα:
Διαφορές για μέτρα προστασίας της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας από πλευράς εθνικής άμυνας.
Διαφορές για τα κρατικά όρια ή την κυριαρχία επί του εδάφους της Ελληνικής Δημοκρατίας, περιλαμβανομένης κάθε διαφοράς επί του εύρους και των ορίων των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου αυτής.
Περιπτώσεις όπου το άλλο διάδικο μέρος αποδέχθηκε την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου μόνο για μία διαφορά ή σε χρόνο μικρότερο των δώδεκα μηνών από την κατάθεση της προσφυγής ενώπιον του Δικαστηρίου.
Οι συγκεκριμένες τρεις εξαιρέσεις ορίζουν και την ελληνική στάση έναντι της Χάγης. Δεν συζητούμε την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, τις αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας σε μικρά νησιά του Αιγαίου και το εύρος χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου.
Σημειωτέον ότι η Τουρκία δεν έχει αποδεχτεί τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και ως εκ τούτου δεν υπάρχει διεθνής σύμβαση που να θεμελιώνει δικαιοδοτικό σύνδεσμο μεταξύ των δύο κρατών. Η μόνη περίπτωση για να βρεθούμε στη Χάγη είναι πρώτα να καταθέσει η Τουρκία δήλωση αποδοχής του Δ.Δ. της Χάγης και να συντάξει συνυποσχετικό με την Ελλάδα για το θέμα προσφυγής, το οποίο από πλευράς μας είναι ένα και μοναδικό. Η οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Ας κλείσουμε λοιπόν τα αυτιά μας στις σειρήνες που μιλούν περί αποστρατικοποίησης των νησιών μας, περί δήθεν γκρίζων ζωνών και λοιπών προπαγανδιστικών ανοησιών της τουρκίας, τις οποίες με περισσή προθυμία προωθούν κάποια από τα ελληνικά ΜΜΕ και Social Media, στοχεύοντας στο ηθικό του λαού μας.
* Ο Αντώνης Βασιλείου είναι Αντιστράτηγος (εα), Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός, MSc Επιχειρησιακός Ερευνητής, τ. Σύμβουλος ΟΑΣΕ επί Συμβατικών Εξοπλισμών και τ. Μελετητής των Συστημάτων Διοικήσεως και Ελέγχου Πληροφοριών του ΝΑΤΟ.