Πέντε άρθρα μου για την ολιγαρχία και την εξουσία.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ.
  ΜΕΡΟΣ  1ο .

Η επινοητικότητα, εφευρετικότητα των ανθρώπων για την άσκηση της εξουσίας ή (και) του πλουτισμού τους είναι ανεξάντλητη.
Και η συνείδησή τους τροποποιείται ανάλογα, για να μπορεί να αντέχει και τα χειρότερα ανοσιουργήματα.
Η καταπίεση και η απληστία των πλουσίων σε βάρος των φτωχών πάντα το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν, την επανάσταση.
Αυτά έγραφε ο Ντίκενς στο έργο του "ιστορία των δύο πόλεων''.
Ωστόσο αυτό δεν είναι τόσο απόλυτο όπως το τοποθετεί ο Ντίκενς.
Ας δούμε ένα τέτοιο παράδειγμα πού η κοινωνία έχει συμβιβαστεί με την άθλια μοίρα της.
Διαβάζουμε από το βιβλίο του Περικλή Ροδάκη « Κλεομένης Γ' της Σπάρτης. »
Ξεχύθηκαν στην πόλη καλώντας τον λαό σε εξέγερση. Ο λαός της Αλεξάνδρειας δεν σαλεύει , δεν καταλαβαίνει τι θα πεί εξέγερση.
Ο Πλούταρχος λέει χαρακτηριστικά « Όρμησαν τρέχοντας μέσα στους δρόμους και καλούσαν τον λαό στην ελευθέρωσή του. Εκείνοι όμως καθώς φαίνεται τόση ανδρεία είχαν , που έφταναν μονάχα να επαινούν και να θαυμάζουν την τόλμη του Κλεομένη, κανείς όμως δεν είχε το θάρρος να τον ακολουθήσει και να τον βοηθήσει. »
Ο λαός αυτός περιμένει τη λύτρωση, περιμένει τη σωτηρία του, αλλά να του τη δώσουν , να του τη φέρει ο θεός, ο Λυτρωτής, ο Μεσσίας.
Στην Αλεξάνδρεια οι άνθρωποι είχαν γονατίσει, είχαν πάψει να σκέφτονται και να κινούνται πολιτικά ,έμοιαζαν με τα ημερωμένα ζώα πού γίναν υπηρέτες του ανθρώπου. Ο Κλεομένης κινείται σε μία πόλη πού δεν έχει την δύναμη να σηκώσει το ανάστημά της, πού δεν έχει την τόλμη να κρατήσει μαχαίρι ή το ξίφος στα χέρια.

Άλλο ένα μικρό απόσπασμα : Η μικρή ομάδα ξεχύνεται στους δρόμους της απέραντης Αλεξάνδρειας και φωνάζουν με όλη τους την δύναμη στο λαό να ξεσηκωθεί για να καταλύσει την τυραννία του Σωσίβιου. Ο λαός της Αλεξάνδρειας βγαίνει στους δρόμους , χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει όπως κάνει στο τσίρκο και στα δημόσια θεάματα, αλλά κανένας δεν σαλεύει , κανένας δεν ακολουθεί.
Τα ζώα του ζυγού και όταν τύχει να βρεθούν στον κάμπο ή στο βουνό ανάμεσα σε κοπάδια ελευθέρων δεν πρόκειται να τα ακολουθήσουν.
Ο κόσμος τους είναι ο σταύβλος ,το παχνί και ο ζυγός.
Δεν καταλαβαίνουν άλλη λύση. Οι αλεξανδρινοί βλέπουν τους λίγους τολμηρούς να φωνάζουν για την ελευθερία και για αγώνες και χειροκροτάνε όπως όταν βλέπουν παρόμοιες σκηνές σε θέατρα.

Βλέπουμε από δώ ότι η επανάσταση δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα εξωτερικής εισαγωγής ιδεών και ανθρώπων.
Αλλά μία αργόσυρτη εσωτερική διαδικασία ζυμώσεων ιδεών, εσωτερικών και εξωτερικών ή απότομων οικονομικών μεταβολών.
Απότομης οικονομικής επιδείνωσης για την πλειοψηφία των πολιτών με τον παράλληλο εξωφρενικό πλούτο σαν αποτέλεσμα καταπίεσης και απληστίας από μέρους της ολιγαρχίας.
Κλασσικό παράδειγμα η Γαλλική επανάσταση του 1789.
Συσχετίζεται άμεσα σαν θεωρητική πείρα της ολιγαρχίας με αυτό που βλέπουμε να διαδραματίζεται επί 7 χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Σιγά- σιγά τα μέτρα σε βάθος χρόνου για να μην ξεσπάσει καμιά απρόβλεπτη εξέγερση και φυσικά η απαραίτητη χρήση βίας όταν και όπου χρειάζεται για την δημιουργία ανάλογου φόβου.
Αν ο Ελληνικός λαός θα παραμείνει σταβλισμένος παρ' όλη αυτή την απίστευτη συμπαιγνία του πολιτικού μας συστήματος και της Ελληνικής ολιγαρχίας μαζί με τους ξένους πιστωτές θα το δείξει το μέλλον.
Ποια τα αίτια του πειθήνιας βούλησης των Αιγυπτίων πολιτών ;
Ο φόβος ενδεδυμένος με θεοκρατικά χαρακτηριστικά . Οι φαραώ.
Σαν θεοκρατική και στρατιωτική δύναμη.
Αντίθετα στον αρχαίο ελληνικό χώρο των πόλεων -κρατών πού δεν άνθισαν δεσποτείες και ειδικά θεοκρατικές, οι εξεγέρσεις ήταν συστατικό της καθημερινότητας.
Στον Μεσαίωνα πάλι πού έχουμε τον απόλυτο θεοκρατικό χαρακτήρα που έχει μεταμφιεστεί η καταπίεση, εκεί βλέπουμε εξεγέρσεις μόνο όταν οι αγρότες απειλούνται από λιμό, από την καταστροφή της σοδειάς τους από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες . Επίσης όταν απειλούνται οι αγρότες με ξερίζωμα από τους φεουδάρχες .
Στην σημερινή εποχή η πειθηνιότητα του συνόλου της βούλησης των πολιτών εξασφαλίζεται με την ανάλογη δόση φόβου και πλύσης εγκεφάλου μέσω της τηλεόρασης ,περιοδικών, εφημερίδων κλπ.
Στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες συνυπολογίζουμε και τον καταναλωτισμό σαν αποτέλεσμα της ανόδου του βιοτικού επιπέδου από τους σκληρούς αγώνες των εκεί προλετάριων και των ταυτόχρονων υποχωρήσεων της αστικής τάξης μιάς που αναπλήρωναν αυτή την χασούρα μέρους των κερδών τους από την εκμετάλλευση των υπόλοιπων χωρών του κόσμου.
Εν τάχει ας δούμε δύο σημαντικούς παράγοντες διατήρησης του στάτους κβό των κοινωνιών ,την εκκλησία και την τηλεόραση.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Έλεγε ο Σενέκας, 4 μ.Χ-65 μ.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος.

Η θρησκεία θεωρείται
από το λαό αληθινή,
από τους σοφούς ψεύτικη και
από τους ηγεμόνες χρήσιμη.

Εκκλησία και θρησκεία εδώ το θεωρούμε το ίδιο επειδή φορέας της θρησκείας είναι η Εκκλησία.
Μεταδίδει την ορθή πίστη και έχει αναλάβει το τυπικό της ιεροτελεστίας.
Από τον απλό παπά έως τον αρχιεπίσκοπο.
Αξιώματα της θρησκείας είναι : Η πίστη προηγείται,
οι παρατηρήσεις οφείλουν να στηρίζουν την πίστη, η πίστη είναι απόλυτη.
Για την χριστιανική θρησκεία η αγία γραφή είναι θεόπνευστη και την ερμηνεύουν κατά το δοκούν οι εκάστοτε θεόπνευστες ηγεσίες της εκκλησίας. Όλα πρέπει να υποτάσσονται στην αγία γραφή. Αρχή του φανατισμού.
Σε αντιδιαστολή με την επιστήμη πού βασικά της αξιώματα είναι: Οι παρατηρήσεις προηγούνται, οι πίστεις πρέπει να βασίζονται σε παρατηρήσεις. Κάθε πίστη πρέπει να ελέγχεται.
΄Ετσι όποτε δεν συμφωνούσαν τα πορίσματα της επιστήμης και γενικότερα με την ερμηνεία της εκκλησίας είχαμε τον απηνή διωγμό και την καταστροφή συγγραμμάτων.
Πιθανότατα η πιο διάσημη υπόθεση που δικάστηκε από τη Ρωμαϊκή Ιερά Εξέταση ήταν αυτή του Γαλιλαίου Γαλιλέι.
Ο κάθε αυτοκράτορας προσεταιρίζονταν την θρησκεία γιατί του ήταν χρήσιμη για την συνοχή και την διάρκεια της αυτοκρατορίας του, για την μη αμφισβήτησή του, για τον φανατισμό του στρατού του.
Με λίγα λόγια καταντούσε η θρησκεία υποχείριο του κάθε αυτοκράτορα για τους πρακτικούς σκοπούς διακυβέρνησης της αυτοκρατορίας.
Στην δύση είχαμε τα παπικά κράτη. Τον απόλυτο ζουρλομανδύα του δόγματος στην ατομική, κοινωνική και πνευματική ζωή των ανθρώπων.
Η ειρωνεία είναι ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία έπεσε ουσιαστικά από τα στίφη των επίσης φανατικών χριστιανών το 1204 από την Δ σταυροφορία. Οι Οθωμανοί έδωσαν την χαριστική βολή το 1453.
Αυτή η διαπλοκή κυβέρνησης και εκκλησίας δημιούργησε στην πορεία του χρόνου πολλά εγκλήματα.
Τον σκοταδισμό και την χρησιμότητα της επίσημης θρησκείας μπορούμε να την αντιληφθούμε με δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας, έγραψε σε έναν συγκεκριμένο επίσκοπο, μια επιστολή, η οποία άρχιζε ως εξής: «Μια αναφορά έφτασε σ' εμάς, την οποία δεν μπορούμε να αναφέρουμε, χωρίς να σημειώσουμε με κόκκινο χρώμα, ότι εσύ δίδαξες γραμματική σε ορισμένους φίλους».
Να που η διδασκαλία γραμματικής κάποτε ήταν έγκλημα.
Ένα δεύτερο παράδειγμα δείχνει την άμεση χρησιμότητα της εκκλησίας στην πολιτική εξουσία. Εδώ του Σουλτάνου με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, πρόκειται για τον αφορισμό της επανάστασης του 1821.
Εδώ δεν μας ενδιαφέρει αν ο πατριάρχης ήταν φιλότουρκος ή αν εξαναγκάστηκε να προβεί στον αφορισμό, αλλά η ίδια η πράξη.
Από τη Βικιπαίδεια.
Ο πρώτος αφορισμός αναφέρει ότι «Ὑπεγράφη συνοδικῶς ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης». Ο ίδιος ο Υψηλάντης, έχοντας προβλέψει το ενδεχόμενο, καθησύχαζε με επιστολή του της 29ης Ιανουαρίου τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ότι «ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βία και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του πατριάρχου».
Αναρωτιέται κάποιος, υπάρχει ένας άγιος, σε ολόκληρο το ημερολόγιο, του οποίου η αγιότητα οφείλεται στην εργασία για την κοινή ωφέλεια ;
Θεωρούμε, ότι το επίπεδο του πολιτισμού, της πνευματικής δημιουργίας μέσα στα πλαίσια της εκκλησιαστικής εξουσίας και των φανατικών της, βρισκόταν και βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αξεπέραστα έργα της αρχαιότητας και γενικότερα του πολιτισμού έξω από τα δεσμά της εκκλησίας.
Να μερικά εγκωμιαστικά λόγια από το εξωτερικό για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
- Ο ανθρωπισμός κατά το Ελληνικό πρότυπο είναι η πρώτη αξία και η μοναδική αρετή του ανθρώπου, πού περιλαμβάνει μέσα της όλες τις άλλες. KI ELBETIUS
- Χωρίς Ελληνομάθεια δεν υπάρχει παιδεία. ΤΟΛΣΤΟΙ
- Αν στην βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς." ΤΖΩΡΤΖ ΜΠΕΡΝΑΡ ΣΩ
- Είναι ντροπή να λέγονται μορφωμένοι όσοι δεν μελετούν τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. ΡΑΜΠΕΛΕΣ Γάλλος ιστορικός
- Όταν η κοιτίδα του ευγενεστέρου πολιτισμού που γνώρισε η ανθρωπότης, η χώρα που της οφείλομε ότι καθιστά την ζωή ανώτερη και ωραιότερη, υφίσταται τέτοια επίθεση, η θέση όλων των αληθινών ανθρώπων είναι στο πλευρό της. ΜΑΚΕΝΖΙ ΚΙΝΚ Πρωθυπουργός Καναδά.
- Ο πολιτισμός μας περνάει σήμερα κρίση.... κρίση φαινομενικά οικονομική αλλά πρωτίστως κρίση πνευματική, κρίση πολιτισμού. Δεν έχω να προτείνω άλλη θεραπεία από την επιστροφή στην Ελλάδα. ΡΕΝΕ ΠΟΟΥΞ Γάλλος δημοσιογράφος.
Ακόμα και σήμερα που έχει υποχωρήσει ο φανατισμός, πολιτικά κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το θρησκευτικό συναίσθημα των συμπολιτών μας με την ελπίδα να το μετατρέψουν σε ψήφους στην κάλπη. Μη αντιλαμβανόμενοι ή αδιαφορώντας, πού μας οδηγούν στο απόλυτο σκοτάδι παίζοντας με την παραχώρηση περισσότερων πολιτικών εξουσιών στην εκκλησία.
Το συμπέρασμά μας όπως κάθε σκεπτόμενου δημοκρατικά πολίτη είναι ότι η θρησκεία πρέπει να είναι προσωπικό θέμα του καθενός , όχι του κράτους, με άμεσο αίτημα τον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.

1 Μαρτίου 2017. Δημοσιεύτηκε, ελαφρώς τροποποιημένο , υπό μορφή σχολίου.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΜΕΡΟΣ 2ο.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
Βασικά αξιώματα.
1. Τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα έχουν τεράστια δύναμη επηρεασμού .
2. Αυτά ανήκουν στην ολιγαρχία.
3. Η ολιγαρχία τα χρησιμοποιεί προς ίδιον συμφέρον. Δηλαδή της αποβλάκωσης του κόσμου και της προπαγάνδας υπέρ κομμάτων συναλλασσόμενων με αυτούς για την αύξηση των κερδών της.
4. Βασικά συστατικά αποβλάκωσης του κόσμου είναι ο ατομισμός, ο αποπροσανατολισμός, η προβολή για μίμηση πλούσιας ζωής , η εκμετάλλευση βασικών ενστίκτων, η ακατάσχετη μικροπρεπής μπουρδολογία με ολίγη πολιτική , το κουτσομπολιό, η εξαφάνιση της πνευματικής ζωής και δημιουργίας του τόπου , η υποκουλτούρα, οι αυξανόμενες εκπομπές τηλεπωλήσεων, τα ριάλιτι σόου, η βία και οι ταινίες βίας, η αναμετάδοση ειδήσεων από ύποπτες πηγές βλέπε μυστικές υπηρεσίες, η εξαφάνιση κάθε αντίθετης άποψης σε καίρια θέματα, η ταύτιση των ιδιοτελών συμφερόντων της ολιγαρχίας με τα συμφέροντα του έθνους. Πχ. Ευρώ, ΕΟΚ.
5. Από ποιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα , από όλες αυτές τις δημοκρατικές όπως αυτάρεσκα θέλουν να ονομάζονται , εφαρμόστηκε το άρθρο 15 παρ. 2 του συντάγματος ;
Να τι ορίζει το σύνταγμα : Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας.
6. Συμπέρασμα. Δεν αρκούν τα λόγια , οι νόμοι και τα ραδιοτηλεοπτικά συμβούλια , το δημόσιο αγαθό των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων εξαρτάται σε ποιανού χέρια βρίσκεται.
Έτσι βασική αποστολή κάθε δημοκρατικής κυβέρνησης στην Ελλάδα , αν την δούμε ποτέ βέβαια , είναι ο διαχωρισμός της ολιγαρχίας από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, άλλωστε έχουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά για να ασχημονούν σε βάρος της κοινωνίας.
Δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε στις φιέστες εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης από τον κυβερνητικό Σύριζα
και της πίεσης στην ολιγαρχία αυτών των μέσων για πιο φιλοκυβερνητική στάση των ΜΜΕ.
Δύο παραδείγματα. Το ένα για την δύναμη των ραδιοτηλεοπτικών μέσων το δεύτερο για μία ομολογία από πλευράς της ολιγαρχίας, παράγοντα της οικονομικής ζωής του τόπου μας , πως βλέπουν γενικότερα αυτές τις επιχειρήσεις.
Είναι ευρύτατα γνωστό το περιστατικό στις 30/10/1938, πού έντρομοι οι Αμερικανοί πετάχτηκαν έξω από τα σπίτια τους προσπαθώντας να σωθούν, επειδή νόμιζαν ότι τους επιτέθηκαν οι Αρειανοί από μία εκφώνηση στο ραδιόφωνο, του Πόλεμου των Κόσμων του Ορσον Ουέλς.
Σταύρος Ψυχάρης: «Δεν υπάρχουν όμως εφημερίδες που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα». «Βήμα της Κυριακής» (8/1/2012).
Φανταζόμαστε τι γίνεται στα κανάλια της τηλεόρασης.

5 Μαρτίου 2017. Δημοσιεύτηκε υπό μορφή σχολίου.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΜΕΡΟΣ 3ο.

Είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο ότι τα πολιτεύματα είναι βασικά δύο. Το ολιγαρχικό και το δημοκρατικό.
Πολίτευμα, είναι ο τρόπος οργάνωσης και άσκησης της κρατικής εξουσίας.
Το κάθε πολίτευμα μπορεί να έχει τις παραλλαγές του, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.
Μία παραλλαγή της ολιγαρχίας είναι η αντιπροσωπευτική μέσα σε παρένθεση δημοκρατία , παραλλαγή της αντιπροσωπευτικής είναι η δικτατορία δηλ. η άμεση κατάργηση όλων των δικαιωμάτων πού κατέκτησε ο λαός μετά από σκληρούς αγώνες στο διάβα του χρόνου.
Η βασική διαφορά των δύο πολιτευμάτων είναι ότι στο δημοκρατικό ο λαός άμεσα αποφασίζει τις γενικές κατευθύνσεις , πως θα πορευτεί η κοινωνία , έχει το δικαίωμα ανά πάσα στιγμή να μπορεί να καθαιρέσει τον εκλεγμένο από την θέση του και για να προστατευθεί η δημοκρατία χρησιμοποιεί ευρέως την κλήρωση, άνω του 90 % των δημόσιων θέσεων στην αρχαία Αθήνα εμπλέκονταν με αυτό τον τρόπο. Για να κατοχυρωθεί η δημοκρατία χρησιμοποιεί και πλήθος άλλων μέτρων, όπως τον έλεγχο των πεπραγμένων των αρχόντων , την εναλλαγή κλπ.
Επίσης στο δημοκρατικό πολίτευμα προσιδιάζει και συγκεκριμένος τρόπος οικονομικής πολιτικής.
Αυτός αφορά την ολότητα των πολιτών ,το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Με βαριά φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων.
Αντίθετα στην ολιγαρχία οι άρχοντες συνήθως εκλέγονται από περιορισμένο αριθμό πολιτών ή η ψήφος των πλουσίων έχει πολλαπλάσιο βάρος ή κληρονομικώ δικαίω έχουν στα χέρια τους την εξουσία και αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα της πολιτείας ερήμην των πολιτών χρησιμοποιώντας κάθε ιστορική εποχή διάφορα σοφίσματα. Πχ. Σπαρτιατική κοινωνία.
Εξυπηρετούν τα προσωπικά συμφέροντά τους, των φίλων τους και της τάξης που τους στηρίζει, αν δεν ανήκουν άμεσα στην ολιγαρχία.
Εδώ υπάρχει σε μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού μεγάλη φτώχεια ( η σπαρτιατική κοινωνία έχει τα δικά της ιδιόρρυθμα χαρακτηριστικά) και χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη προστασίας των φτωχών.
Αδιαφάνεια , έλλειψη ενημέρωσης, ο λαός στην γωνία , πελατειακό κράτος , σωρεία σκανδάλων , οι πλούσιοι πρωταγωνιστούν και συναλλάσσονται με τους πολιτικούς ,νόμος είναι το κέρδος ,φορολόγηση των πλουσίων ελάχιστη, η απόλυτη φτώχεια παρουσιάζεται σαν φυσικό γεγονός κλπ. είναι μερικά χαρακτηριστικά του ολιγαρχικού πολιτεύματος.
Το δικό μας πολίτευμα η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, προέρχεται από την Αγγλική δημοκρατία πού και αυτή προέρχεται από την Ρωμαϊκή δημοκρατία. Res publica.
Η ρωμαϊκή δημοκρατία* όμως εκτός το όνομά της στην πράξη ήταν μία σκληρότατη, βάναυση , βάρβαρη, αιματηρή ολιγαρχία. **
Αγγλικό κοινοβούλιο.
Το κοινοβούλιο στην αρχή ήταν ένα συμβουλευτικό όργανο του Μονάρχη, πού διεκδίκησε και πήρε τις εξουσίες από το Στέμμα.
Στην αρχή μόνο πολίτες με περιουσία είχαν το δικαίωμα της ψήφου.
Το 1689 περίπου 50 χιλιάδες έχουν δικαίωμα ψήφου στην Αγγλία.
Κάτω από σκληρούς αγώνες του λαού και αφού σιγουρεύτηκε η αστική τάξη ότι δεν θα έχανε την κυριαρχία της, έδωσε με δόσεις και στον υπόλοιπο πληθυσμό το δικαίωμα της ψήφου.
Φυσικά για να εξαπατάνε τους πολίτες χρησιμοποιούν την λέξη δημοκρατία και διάφορες σοφιστείες όπως ότι δεν μπορούσε για πρακτικούς λόγους να εφαρμοστεί η αρχαία ελληνική δημοκρατία κλπ.
Δείτε εδώ *** την επίσημη προπαγάνδα της παιδείας μας από το βιβλίο Κοινωνικής και πολιτικής αγωγής.
Στο 8.4.2 Κράτος Δικαίου αναφέρει.
[Το κράτος δικαίου είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών της αστικής τάξης, τον 19ο αιώνα, να περιορίσει την αυθαιρεσία της μοναρχικής εξουσίας και να διασφαλίσει τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, γραμμένα σε ένα Σύνταγμα.]
Στο πρόσωπο του Λοκ η αγγλική αστική τάξη θα βρει το θεωρητικό που θα δικαιώσει την ανατροπή του βασιλιά .
Ο Λοκ δεν αναγνωρίζει στις τάξεις των εργαζομένων την ικανότητα να κυβερνούν ή να συμμετέχουν στην διακυβέρνηση της χώρας. Η άποψή του για την αντιμετώπιση των φτωχών είναι η ωμή βία.
Για να αντιληφθούμε ότι η διασφάλιση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών αφορά στην πράξη μόνο την αγγλική αστική τάξη.

Η διασφάλιση των υπολοίπων δικαιωμάτων προήλθαν από τους λυσσαλέους αγώνες του λαού και την ανάγκη πού είχε η αστική τάξη για συμμάχους.

Επίσης ο συγγραφέας του σχολικού πονήματος θεωρεί σαν κάτι το φυσικό και ουρανοκατέβατο την απόλυτη φτώχεια και ο δήμος μαζί με το κράτος προσπαθούν να το λύσουν.
Εμείς αναρωτιόμαστε, είναι δυνατό να κυβερνάει ο λαός και να μην έχει λύσει βασικά προβλήματα αξιοπρεπούς διαβίωσης όπως στέγης ,τροφής ,ύδρευσης ,ηλεκτρικού, υγείας κλπ. σε όλους τους πολίτες που δεν διαθέτουν το ανάλογο εισόδημα ;
Οι πολίτες να είναι στο μόνιμο άγχος ,το κράτος ενάντια και σε αυτό το κουτσουρεμένο σύνταγμα να τους χαρατσώνει ανεξέλεγκτα και να κινδυνεύουν ακόμα και με φυλάκιση λόγω χρεών ;
Και μετά έχουμε το θράσος να λέμε ότι κυβερνάει ο λαός.

* Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ορμώμενος από τα δύο κάτωθι σχόλια σχετικά με το γεγονός πως η Δημοκρατία είναι μόνο μία και τη διαφοροποίηση της Democracy και Republic θα ήθελα να επισημάνω πως η πολιτική επιστήμη αλλά και η πολιτική ιστορία έχουν δώσει σαφείς ορισμούς για τα εν λόγω πολιτεύματα (πρόκειται όντως για δύο διαφορετικά).
Δημοκρατία είναι αυτό που δυστυχώς (και λάθος) λέγεται σήμερα "άμεση". Η επιστήμη της πολιτειολογίας δηλαδή ορίζει ως Δημοκρατία το πολίτευμα με τα χαρακτηριστικά της άμεσης συμμετοχής των πολιτών οι οποίοι εκφράζονται χωρίς μεσάζοντες. Αντιθέτως, η Republic είναι το Ρωμαϊκό πολίτευμα που δημιουργήθηκε με την πτώσης της Βασιλείας στη Ρώμη και καταλύθηκε με το Imperium Romanum (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) επί Οκταβιανού Αύγουστου. Το πολίτευμα της Republic ήταν βασισμένο στην Ολιγαρχία της Σπάρτης (Senatus=Γερουσία, 2 Ύπατοι=2 Βασιλείς, Τριβούνοι=Έφοροι) κτλ. Οι ομοιότητες είναι πρόδηλες και εξηγούνται δια χειρός Κικέρων στο βιβλίο του Republic. Η Ρωμαϊκή Republic δηλαδή ήταν μια Ρωμαϊκή Ολιγαρχία, διαφορετική και αντίθετη με τη Δημοκρατία (των Αθηνών, της Ρόδου, κτλ) και δεν πρέπει να συγχέεται με το Ελληνικό πολίτευμα της Δημοκρατίας.
Δυστυχώς, από την Αμερικανική Επανάσταση και έπειτα, η ανθρωπότητα επέλεξε το πολίτευμα της Republic (Ολιγαρχίας) και αυτό είναι το πολίτευμα που έχει επικρατήσει στη σύγχρονη "Δύση" αλλά δυστυχώς και στην Ελλάδα. Ο λόγος που χρησιμοποιείται ο όρος Δημοκρατία είναι για να γίνεται η σύνδεση στο μυαλό των πολιτών με ένα πολίτευμα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών και όχι αυτά των λίγων που στην ουσία προστατεύει. Θα παρατηρήσετε επίσης πως σε δημόσια έγγραφα ακόμα χρησιμοποιείται ο όρος Republic και όχι αυτός της Δημοκρατία (ή Democracy στα Αγγλικά)
Η εν λόγω καπηλεία και νοθεία του όρου Δημοκρατία εξηγείται από διάφορους ακαδημαϊκούς.

Democracy και Republic..
..στα ελληνικά μεταφράζονται και τα δύο δημοκρατία. Η έννοια του republic πλησιάζει περισσότερο στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία (ή μπορεί και να πλησιάζει στην ολιγαρχία ή τελοσπάντων άσκηση της εξουσίας από σχετικά πιο λίγους), του democracy πλησιάζει περισσότερο στην άμεση (άσκηση εξουσίας από απόλυτη πλειοψηφία). Κανένα κράτος δεν αυτοπροσδιορίζεται/ζόταν ωστόσο ως πχ Λαϊκή Ολιγαρχία .

** Ρωμαϊκή Δημοκρατία.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Ο ιστορικός Πολύβιος θαύμαζε τη σταθερότητα του ρωμαϊκού πολιτεύματος, η οποία κατά τη γνώμη του οφειλόταν στην ισορροπία των δικαιωμάτων των τριών ομάδων (ύπατοι, σύγκλητος, λαός), καθεμία από τις οποίες αντιπροσώπευε και ένα είδος διακυβέρνησης (μοναρχία, αριστοκρατία, δημοκρατία). Δεν κατανόησε ο Πολύβιος ότι η σταθερότητα δεν οφειλόταν σε αυτό, αλλά στην επικράτηση της αριστοκρατίας. Για τους Ρωμαίους, το κύρος, η αυθεντία της συγκλήτου (auctoritas senatus), αποτελούσε κύριο στοιχείο της πολιτικής ζωής.

Η περιγραφή αυτή του συστήματος διακυβέρνησης, όμως, δεν αποδίδει την πραγματική κατάσταση, διότι τα τρία στοιχεία δεν διατελούσαν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Και αυτό γιατί η σύγκλητος, τα μέλη της οποίας προέρχονταν από την παραδοσιακή αριστοκρατία, ήταν που εξέλεγε τους υπάτους. Έτσι αυτοί, λόγω της σύντομης διάρκειας της θητείας τους και του ότι ήταν και οι ίδιοι μέλη της συγκλήτου, συνήθως λειτουργούσαν ως εκτελεστικά όργανα της τελευταίας. Ακόμα και οι λαϊκές συνελεύσεις ελέγχονταν από την παραδοσιακή αριστοκρατία, εξαιτίας αφενός του τρόπου στάθμισης των ψήφων, σύμφωνα με τον οποίο η ψήφος των πλουσίων είχε πολλαπλάσιο βάρος από εκείνη των φτωχότερων, και αφετέρου των δικτύων πατρωνίας, μέσω των οποίων οι πλούσιοι λειτουργούσαν ως προστάτες των οικονομικά ασθενέστερων με αντάλλαγμα την εξαγορά ψήφων. Ουσιαστικά η παραδοσιακή αριστοκρατία (nobilitas) ασκούσε επομένως απόλυτο έλεγχο στο πολιτικό σύστημα, κάτι που εκφραζόταν με τη μεγάλη ισχύ της συγκλήτου.

*** https://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL104/66/535,1944/

5 Μαρτίου 2017. Δημοσιεύτηκε, ελαφρώς τροποποιημένο, υπό μορφή σχολίου.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ.

ΜΕΡΟΣ 4ο.

Δεν μπορώ να έχω κανένα σεβασμό
ή συγκατάβαση για μια κυβέρνηση
που πηγαίνει από λάθος σε λάθος,
με σκοπό να διατηρείται στην αρχή.
Μαχάτμα Γκάντι.

Ο σκοπός να διατηρείται στην αρχή. Μαζί με την έλλειψη κάθε ευθύνης, μην ξεχνάμε το ανεπανάληπτο των πολιτικών, αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη.
Έτσι κάπως έχει αποτυπωθεί και εμπεδωθεί στην συνείδηση των περισσότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων, πως πρέπει να κυβερνάται η χώρα.
Επειδή οι αγώνες περιέχουν ρίσκο, υπευθυνότητα, όραμα ,σχέδιο και ικανότητες , πολλοί αριστεροί στο όνομα, προτιμούν να διολισθαίνουν στις πρακτικές εξυπηρέτησης της ντόπιας και διεθνούς ολιγαρχίας , χρησιμοποιώντας αριστερή φρασεολογία.
Ολιγαρχία: Μία μορφή διακυβέρνησης, που στηρίζεται στην αξία της ιδιοκτησίας, στην οποία ο πλούσιος έχει κάθε δύναμη και ο φτωχός είναι αποστερημένος απ' αυτή. Πλάτων.
Τα πάθη της ψυχής διαφθείρουν κι αυτούς τους άριστους άντρες, όταν γίνουν κυβερνήτες. Αριστοτέλης.
Αυτά μας έλεγαν οι φιλόσοφοι σε κάποια ξεχασμένη από τους νεοέλληνες χώρα για την ακρίβεια πόλι-κράτος.
Αλλά πού οι πολίτες τότε είχαν το θάρρος ,το σθένος να διεκδικήσουν την ανθρώπινη μοίρα τους από την υποβίβαση σε ζώα-δούλους από την πλευρά των πλουσίων, της ολιγαρχίας.
Τώρα είμαστε στον αστερισμό του Survivor, ποσοστά άνω του 60% στις ηλικίες 15-44 κάνουν την εμφάνισή τους κάθε βράδυ στον ΣΚΑΪ. https://www.zappit.gr.
Φτάσαμε στην εποχή της Σεισάχθειας ( νομοθετική διάταξη του Σόλωνα για τη διαγραφή των χρεών στην αρχαία Αθήνα ) και του Σόλωνα.
Κατόπιν στον Πεισίστρατο πού η ιστορία μας διδάσκει, όσο και καλός να είναι ένας τύραννος δεν ισχύει το ίδιο για τον διάδοχό του ( μην τους μπερδεύουμε με τους δικτάτορες ), μετά στον νομοθέτη Κλεισθένη.
Έφτασε η εποχή της άμεσης δημοκρατίας. Αποφασίζει ο λαός για το συμφέρον του. Και όχι οι πλούσιοι για το δικό τους συμφέρον. Η ολιγαρχία υποτάσσεται και πληρώνει πολλούς και βαρείς φόρους.
Από την αρχαιότητα υπήρχαν κόμματα πολλά, τα συμφέροντα όμως μόνο δύο. Το συμφέρον των πλουσίων και το συμφέρον του λαού.
Οι εποχές αλλάζουν , αλλά οι ιδεολογίες ακόμα και καμουφλαρισμένες πάντα είναι δύο. Δύο και ασυμβίβαστες.
Η οι πλούσιοι θα εκμεταλλεύονται τους πολλούς όσο μπορούν ή ο λαός θα υποτάξει τους πλούσιους και θα επιβάλλει τους δικού του κανόνες στην πολιτική , οικονομία κλπ. για το συμφέρον του συνόλου του λαού.
Επειδή όμως η ολιγαρχία είναι ολιγάριθμη προχωρά σε αναγκαστικές συμμαχίες , μοιράζει ένα μέρος του πλούτου ( πολλές φορές με μορφή δανείων πού μετά τα ζητά πίσω) σε διάφορα στρώματα της κοινωνίας για να μην αμφισβητηθεί η ηγεμονία της.
Στην αρχαία Ρώμη είχαμε το πελατειακό σύστημα.
Στην σημερινή μας κοινωνία έχουμε το συμμαχικό στρατόπεδο της ολιγαρχίας που αποτελούνταν μέχρι πρότινος από το πολιτικό ,κομματικό προσωπικό, την συνδικαλιστική γραφειοκρατία , πολλές δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις στενού και ευρύτερου τομέα ,δικηγόρους, γιατρούς, μηχανικούς, ανώτερα μεσαία στρώματα.
Στις ανεπτυγμένες χώρες είχαν βρει την χρυσή τομή .
Μεταξύ των διεκδικήσεων του ντόπιων, της απορρόφησης των προϊόντων , της εκμετάλλευσης τρίτων χωρών ( βλέπε και Ελλάδα, ειδικά μέσω των δανείων ) ,και των κερδών τους.
Επειδή όλες αυτές οι συμμαχίες για την ολιγαρχία είναι το απαραίτητο κακό, όταν στενεύουν, δυσκολεύουν οι καταστάσεις προσπαθούν να τους ρίξουν.
Η δική μας ολιγαρχία εξαιρετικά αδύνατη σαν εμπορική , μεταπρατική πού είναι, ο ξένος παράγων που αποζυμά την Ελλάδα και έχει κάθε συμφέρον να μην υπάρχουν ντόπια ανταγωνιστικά προϊόντα και πού βάζει σε θέσεις κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό άτομα της επιλογής του, έως υπουργούς και η ξένη με την ντόπια ολιγαρχία να διαγωνίζονται για τις θέσεις και την πίττα της κρατικής μηχανής, δημιουργούν ένα εκρηκτικό έως τραγελαφικό, κοινωνικό ,οικονομικό σκηνικό.
Μέχρι πού έφτασε η σημερινή μέρα , η ξένη ολιγαρχία ( εδώ και 7 χρόνια) να έχει τον απόλυτο έλεγχο.
Καλύτερη περιγραφή δεν έχω διαβάσει για την σημερινή κατάντια της Ελλάδος, από αυτή του Ναπολέοντα.
Ναι του Βοναπάρτη. Ορίστε τι έλεγε.
Όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τους τραπεζίτες για τα χρήματα, τότε εκείνοι και όχι οι ηγέτες της κυβέρνησης ελέγχουν την κατάσταση, αφού το χέρι που δίνει είναι πάνω από το χέρι που παίρνει. Το χρήμα δεν έχει πατρίδα, οι χρηματοδότες δεν έχουν πατριωτισμό και δεν έχουν αξιοπρέπεια. Μοναδικός σκοπός τους είναι το κέρδος.

18 Μαρτίου 2017. Δημοσιεύτηκε υπό μορφή σχολίου.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ .
ΜΕΡΟΣ 5ο.

ΓΙΑ ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ.

Δράττομαι της ευκαιρίας να επανέλθω στο έντονα φορτισμένο
ιδεολογικό θέμα για ευνόητους λόγους , όταν παλαιότερα ήταν ισχυρό το εργατικό κίνημα, στην πηγή της αξίας, του κέρδους.
Για τους αστούς η εργασία δημιουργεί την αμοιβή των εργαζομένων και το κεφάλαιο λόγω του ρίσκου πού αναλαμβάνει , το κέρδος του κεφαλαιοκράτη.
Τα συστατικά μέρη και το σύνολο του κεφαλαίου πού μπορεί να ισχυριστεί κανένας ότι αποφέρουν κέρδος είναι οι α) εργαζόμενοι, β) οι μηχανές και το γ) ρίσκο του κεφαλαίου.
Ας τα δούμε ένα -ένα.
Α. Η εργασία με την σύμφωνη γνώμη των περισσοτέρων αποφέρει καινούργια αξία.
Η διαφωνία βρίσκεται στο αν η αξία είναι μεγαλύτερη ή όχι της αμοιβής εργασίας.
Αυτό είναι ευκολοαπόδεικτο όμως, μία μείωση του μισθού, μία αύξηση του χρόνου εργασίας ή μία αύξηση της παραγωγικότητας λόγω καλύτερης οργάνωσης ή πιο σύγχρονων μηχανημάτων αυτόματα επιφέρει ένα μεγαλύτερο μερίδιο αξίας στην τσέπη του κεφαλαιοκράτη πού το ονομάζει κέρδος.
Ο μισθός μειώνεται ή παραμένει ο ίδιος.
Έτσι ένα τμήμα αξίας που καρπωνόταν ο εργάτης με την αμοιβή εργασίας, αυτόματα τώρα μετατρέπεται για τον κεφαλαιοκράτη με μία μαγική λέξη σε κέρδος λόγω ρίσκου.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις έχουν αναλυθεί διεξοδικότατα από τον Μάρξ στο Κεφάλαιο. Στο τμήμα της υπεραξίας.
Διαβάστε ειδικά την σχετική* υπεραξία, αυτή βασικά εφαρμόζεται επί επτά συναπτά χρόνια στην οικονομία μας με ξένα, φτηνά, υποβαθμισμένα εμπορεύματα.
Το κεφάλαιο ( το χρηματικό Ελληνικό και ξένο) έχει διαβάσει το κεφάλαιο ( του Μάρξ ) και το εφαρμόζει με φαντασία.
Για την ακρίβεια έχει αφήσει να το εφαρμόζουν οι αριστεροί πού γνωρίζουν καλύτερα τον Μάρξ.
Δέστε και την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, ποιοι είναι οι φανατικοί υπέρμαχοι κατάργησης και εξοβελισμού του Μάρξ από την κοινωνία, για να καταλάβετε ότι από πίσω τους κρύβεται το πιο αντιδραστικό και βίαιο κεφάλαιο πού πολλές φορές συμπίπτει με το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Β. Οι μηχανές.

Δημιουργούν αξία οι μηχανές ;
Μεταφέρουν μεγαλύτερη αξία από ότι έχουν οι ίδιες στο εμπόρευμα ;
Αν μετέφεραν μεγαλύτερη αξία θα είχαμε βρει κάτι παρόμοιο με το αεικίνητο.
Αεικίνητο. Mηχάνημα που, αν ήταν δυνατή η κατασκευή του, θα λειτουργούσε διαρκώς και χωρίς δαπάνη για την παραγωγή ενέργειας.
Οι επιστήμονες σταμάτησαν να ασχολούνται με τις εφευρέσεις που υπόσχονταν το αεικίνητο, τοποθετώντας τις μηχανές στην κατάσταση μετατροπής της ενέργειας από την μία μορφή στην άλλη και όχι της δημιουργίας της.
Στις βιομηχανικές μηχανές θα ισοδυναμούσε το εξαγόμενο να είναι μεγαλύτερο του εισαγόμενου.
Η αξία του κάθε εμπορεύματος θα είχε περίπου μηδενιστεί , αφού θα παρήγαγε υπερβολικά πολλά αγαθά.
Θα είχαμε βρει την κότα πού κάνει τα χρυσά αυγά.

Γ. Το ρίσκο του κεφαλαίου.

Όσο πιο μεγάλο το κεφάλαιο τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο. Τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη (το ποσοστό κέρδους). Έτσι λογικά θα έπρεπε να είναι.
Στην πράξη όμως το μεγάλο κεφάλαιο, μονοπώλιο κλπ. έχει το μικρότερο ρίσκο και τα μεγαλύτερα κέρδη (το ποσοστό κέρδους) .
Αντίθετα το μικρό κεφάλαιο έχει το μεγαλύτερο ρίσκο και τα μικρότερα κέρδη (το ποσοστό κέρδους) .
Πού βρίσκουν όμως το κέρδος οι καπιταλιστές όταν υπάρχει ισορροπία προσφοράς και ζήτησης; ή μόνο ζήτησης ;
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει κανένα ρίσκο, ούτε χρειάζεται καμία ιδιαίτερη ικανότητα πού θα δικαιολογούσε τα κέρδη του καπιταλιστή.
Μία δοσμένη κοινωνία έχει ανάγκη συγκεκριμένων προϊόντων. Όταν αυτά ίσα -ίσα επαρκούν στην αγορά ή υπάρχει έλλειψη δεν υπάρχει ρίσκο και ικανότητα.
Όπως μία πολυεθνική κανονίζει τα του οίκου της , δηλαδή πού θα παράγει, σε τι ποσότητες , από πού θα αγοράσει ,πού θα έχει τα γραφεία της κλπ. έτσι και μία κοινωνία σε στενή συνεργασία κράτους, παραγωγών, συνεταιρισμών, στατιστικής υπηρεσίας κλπ. θα μπορεί να ενημερώνει, να ελέγχει και να προγραμματίζει για τα παραγόμενα είδη σε ποσότητα και ποιότητα και εδώ φυσικά το κέρδος δεν θα βγαίνει από το ρίσκο της καπιταλιστικής φαντασίας τους.
Για τα παραπάνω όμως χρειάζεται άλλη οικονομική πολιτική.

*Σχετική υπεραξία.

Το ποσοστό της υπεραξίας μπορεί να αυξηθεί ακόμα και χωρίς μεταβολή της διάρκειας της εργάσιμης μέρας ,αν μειωθεί ο αναγκαίος χρόνος εργασίας, δηλαδή αν ελαττωθεί η ημερησία αξία της εργατικής δύναμης. Η αξία αυτή ελαττώνεται, αν μειωθεί η αξία των τροφίμων και των βιομηχανικών ειδών ,πού αγοράζουν οι εργάτες. Η αξία, όμως, των ειδών κατανάλωσης μπορεί να μειωθεί , αν αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας στους κλάδους , πού παράγονται αυτά τα είδη. Όσο περισσότερο μειωθεί η αξία των ειδών κατανάλωσης , τόσο λιγότερος χρόνος θα χρειάζεται για την αναπαραγωγή της ημερησίας αξίας της εργατικής δύναμης. ( Από την πολιτική οικονομία του καπιταλισμού- εγχειρίδιο ).

Κατόπιν αρκεί μία μείωση του μισθού ή μια αύξηση του πληθωρισμού ή πρόσθετοι φόροι ή ένας συνδυασμός των παραπάνω.

Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις ακολουθεί μία μείωση φόρου επιχειρήσεων ή /και μείωση φόρου μερισμάτων.

28 Μαρτίου 2017. Δημοσιεύτηκε, ελαφρώς τροποποιημένο, υπό μορφή σχολίου.