Πρώτη φορά Αριστερά.

Πρώτη φορά Αριστερά.

Από δημοσιογράφους και πολιτικούς ευρύτατου φάσματος, ακούγεται το Πρώτη φορά Αριστερά.

Η μεν της αριστερής τοποθέτησης για να εξαπατάνε τον λαό, η δε της δεξιάς τοποθέτησης για να πολώνουν τους πολίτες και οι δύο μαζί για να αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η υποταγή στις αξιώσεις της Γερμανίας.

Το σύνθημα αυτό είναι τελείως λανθασμένο, το σωστό είναι δεύτερη φορά Αριστερά.

Η πρώτη φορά Αριστερά ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, ειδική σχέση με την ΕΟΚ και όχι ένταξη της χώρας μας, όπως του άρεσε να εκφωνεί στους λόγους του. Κοινωνικοποιήσεις στα λόγια, στην πράξη κατέληξαν σε κομματικοποίηση.

Αντίθετα η δεύτερη φορά Αριστερά δεν τολμούσε και δεν τόλμησε έστω λεκτικά να αμφισβητήσει την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ με έξοδο της χώρας μας από αυτούς τους οργανισμούς.

Βέβαια οι συνθήκες αλλάζουν, η Αριστερά σαν γνήσιος χαμαιλέοντας μπορεί και προσαρμόζεται στο διεθνές περιβάλλον.

Η Αριστερά όσο βρισκόταν υπό την επιρροή του ΚΚΕ είχε θέσεις και απόψεις εναντίον της ντόπιας ολιγαρχίας και υπέρ της αποδέσμευσης από την  επιρροή των μεγάλων δυνάμεων .

Τότε η Αριστερά μπορούσε να αντιληφθεί τα αυτονόητα, ότι αυτές ήταν οι δύο βασικές προϋποθέσεις για να μπορέσει να χτιστεί μία καινούργια κοινωνία και ένας παραγωγικός ιστός πού θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του λαού.

Όσο απομακρυνόταν από την επιρροή του ΚΚΕ τόσο στρεφόταν προς την εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας και των ξένων συμφερόντων.

Τα τραγικά λάθη του ΚΚΕ από την μια πλευρά, όπως η ένταξη στην κομμουνιστική διεθνή και όχι η ειδική σχέση μαζί της, η έλλειψη δημοκρατίας στο κόμμα , η άλωση του κόμματος από το επαγγελματικό σταλινικό στοιχείο, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και επιχειρηματικότητας πού επαγγελόταν κλπ. από την άλλη πλευρά οι δυσκολίες ενός κόμματος πού δημιουργήθηκε με σκοπό να προστατεύσει τα συμφέροντα των αγροτών, εργατών, γενικότερα του λαού μέσα σε αντίξοες συνθήκες, πολλές φορές άγριου βασανισμού και δολοφονίας των μελών και στελεχών του από το παρακράτος και το επίσημο κράτος, ας θυμηθούμε τα περίφημα στρατόπεδα σωφρονισμού- Γυάρος, Μακρόνησος, Αϊ Στράτης, κλπ., της Μεταξικής Δικτατορίας, του Εμφυλίου, τον μονομερή χαμηλής έντασης εμφύλιο πού κράτησε έως το 1974, της Χούντας, λύγισαν πολλούς αριστερούς πού όπως όλοι ζητούσαν άμεσα μία καλύτερη , υποφερτή ζωή.

Μαζί με την εξαγορά πολιτικών, μην ξεχνάμε ότι αυτή η τακτική της ολιγαρχίας ήταν πάγια, έως και τον Μάρξ προσπάθησαν να δωροδοκήσουν, μας δημιούργησαν εκτρώματα κομμάτων πού ισχυρίζονται ότι είναι αριστερά.

Όχι μόνο αριστερά αλλά και κομμουνιστικά κόμματα όπως της Γαλλίας ,Ιταλίας ,Ισπανίας κλπ. συμβιβάστηκαν, δεν θέλησαν να συγκρουστούν με την ολιγαρχία του τόπου τους.

Μία χαρακτηριστική περίπτωση ήταν του Ελευθέριου Σταυρίδη (Σηλυβρία 1893- 14 Μαΐου 1966).

Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ την περίοδο 1925-1926 και βουλευτής το 1926, γραμματέας της ακροδεξιάς οργάνωσης Εθνική Ένωσις Ελλάς (ΕΕΕ ή 3Ε) και ένας από τους κύριους φορείς της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας της εποχής.

Αυτόν πώς πρέπει να τον ονομάσουμε; Κομμουνιστή; ή φασίστα; ή όταν έγινε φασίστας μήπως θάπρεπε να τον λέμε κομμουνιστή;

Έτσι βασικό κριτήριο είναι η πράξη και όχι τα λόγια πού τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούνται για να εξαπατάνε τον λαό.

Με την πτώση των Σταλινικών καθεστώτων τα αριστερά κινήματα, κόμματα αντί να διδαχθούν, να βγάλουν τα κατάλληλα συμπεράσματα και να κάνουν αυτοκριτική για να μπορέσουν να τραβήξουν ξανά μπροστά, προτίμησαν να ταυτιστούν και να εξυπηρετήσουν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Έτσι τα λόγια έχασαν το νόημα τους, διότι η αριστερή φρασεολογία χρησιμοποιείται πλατιά για την εξυπηρέτηση των Ελίτ.

Ένας κύκλος έκλεισε, ίσως η κατάργηση λέξεων όπως Αριστερά να ενταφιάσει το παλιό για να μπορέσει να γεννηθεί το καινούργιο.

Ένα δίδαγμα όλου αυτού του κύκλου είναι ότι μόνο η Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία, με το περιορισμένο της εύρος λόγω εποχής και τεχνολογίας , μπόρεσε να εγκαθιδρύσει εξαρχής μία πραγματική δημοκρατία πού άντεξε μακρό χρονικό διάστημα.