Προσφυγικό -Αμερικάνοι πρόεδροι κλπ.

Από άρθρο των σπουδαίων επιστημόνων μας στο κυριακάτικο βήμα. 30-12-2018. Νίκος Μουζάλας.

Βήματα προς τα εμπρός ,αλλά και πρός τα πίσω.

Καταλήγει στο συμπέρασμα.

Η Ελλάδα έχει πάψει να είναι το μαύρο πρόβατο της ΟΝΕ.

Ο Πρωθυπουργός κατάφερε, κυρίως μέσω της συμφωνίας των Πρεσπών , να κερδίσει την εμπιστοσύνη της Ευρώπης και των ΗΠΑ .Αυτό θα βοηθήσει τη χώρα να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά την εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα.

Αυτά μας λέει, βάση της λογικής του μήπως θα πρέπει να υποβάλουμε αίτημα προς τις ΗΠΑ για να γίνουμε η 51η πολιτεία τους ;

Και αυτό το άρθρο έχει σχέση με το προσφυγικό.

Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο τον Πρωθυπουργό μας να διακηρύσσει τα ανοικτά σύνορα , η θάλασσα δεν έχει σύνορα και τον είχαμε χαρακτηρίσει ανάξιο.

Είναι μόνο ανάξιος  ή κρύβονταν και οι επιδιώξεις του παγκόσμιου, διεθνικού χρηματιστικού κεφαλαίου και της ντόπιας ολιγαρχίας μας; έτσι εφάρμοζε τις κατευθύνσεις τους.

Για να φανεί αναγκαίο το μετέπειτα Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση του ΟΗΕ.

Έτσι ψήφισε υπέρ του ,στο τέλος θα διαβάσετε τι είπε στην ανάλογη διάσκεψη.

Εδώ έχουμε μία νίκη του διεθνιστικού κεφαλαίου θα το αντιληφθούμε καλύτερα διαβάζοντας τα παρακάτω άρθρα.

Και επειδή πολλά πράγματα συσκοτίζονται από τους δημοσιογράφους μας αλλά και από τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις κρυβόμενα πίσω από γενικούς όρους όπως καπιταλισμός , ιμπεριαλισμός προσπαθώντας να βγάλουν τρελό , παρανοϊκό , φασίστα κλπ. τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ Τράμπ οφείλουμε να πούμε ότι επί προεδρίας του τουλάχιστον έως τώρα δεν έχουμε επεμβάσεις των Αμερικάνων σε άλλα κράτη όπως και την απόσυρση από διάφορα μέρη του κόσμου των στρατιωτικών της δυνάμεων πράγμα που θα πρέπει να επικροτηθεί από την παγκόσμια κοινότητα και όχι να βγαίνουν λάδι υπεύθυνοι για πολλά εγκλήματα ανά τον κόσμο πρώην Αμερικάνοι πρόεδροι Μπούς και Ομπάμα.

Διαβάστε με προσοχή τα παρακάτω άρθρα γιατί διαλύουν το πέπλο ομίχλης για το τι γίνεται στον κόσμο μας.

Πού έντεχνα καλλιεργείτε η ομίχλη από τους δημοσιογράφους της ολιγαρχίας μας αλλά και από την ανικανότητα της επαναστατικής αριστεράς να ξεδιαλύνει τον μίτο της αριάδνης θελημένα ή αθέλητα ταΐζοντας κουτόχορτο , έτοιμες συνταγές ανώτατων στελεχών τα κομματικά τους ακροατήρια.

Οι ΗΠΑ αρνούνται πλέον να πολεμήσουν για διακρατικούς κερδοσκόπους

του Τιερί Μεϊσάν

Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συρία και το Αφγανιστάν καθώς και η παραίτηση του στρατηγού Μάττις επιβεβαιώνουν τη συνεχιζόμενη ανατροπή της παγκόσμιας τάξης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι πλέον οι πρώτοι, είτε οικονομικά είτε στρατιωτικά. Αρνούνται να συνεχίσουν να πολεμήσουν για τα αποκλειστικά συμφέροντα διακρατικών επενδυτών. Τις συμμαχίες που καθοδηγούσαν θα αρχίσουν να αποσυνδεθούν χωρίς όμως οι πρώην σύμμαχοί τους να παραδεχτούν την άνοδο σε ισχύ της Ρωσίας και της Κίνας.

Ο Ντόναλντ Τραμπ αρνείται οι συμπολίτες του να συνεχίζουν να πληρώνουν για τη πραγματοποίηση του αυτοκρατορικού ονείρου των παγκόσμιων κερδοσκόπων.

Η ανακοίνωση της μερικής απόσυρσης των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και συνολικής από τη Συρία χτύπησε σαν κεραυνό στις 19 Δεκεμβρίου 2018. Ακολούθησε την επόμενη μέρα η παραίτηση του υπουργού Άμυνας, Τζέιμς Μάττις. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των αντιπάλων του προέδρου Τραμπ, οι δύο άντρες αλληλοεκτιμούνται και η διαφορά τους δεν σχετίζεται με αυτές τις αποσύρσεις, αλλά με τον τρόπο διαχείρισης των συνεπειών τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια επιλογή που θα σηματοδοτήσει ένα ρήγμα και θα ανατρέψει τον κόσμο.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, για να μη γίνουν λανθασμένες εκτιμήσεις, πρέπει να θυμίσουμε τις συνθήκες και το στόχο της συνεργασίας μεταξύ του Τραμπ και του Μάττις.

Μετά την ανάληψη του Λευκού Οίκου, ο Ντόναλντ Τράμπμ είχε φροντίσει να περιβάλλεται από τρεις ανώτερους στρατιωτικούς με επαρκή εξουσία για να αναπροσανατολίσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Michael Flynn, ο John Kelly και προπαντός ο Τζέιμς Μάττις έχουν φύγει ή ετοιμάζονται να φύγουν. Και οι τρεις είναι μεγάλοι στρατιώτες που συγκρούστηκαν με την ιεραρχία τους την εποχή του Ομπάμα [1]. Δεν δέχτηκαν τη στρατηγική που έθεσε σε εφαρμογή ο πρέσβης John Negroponte για τη δημιουργία τρομοκρατικών ομάδων για να προκαλέσουν έναν εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ. [2] Και οι τρεις δεσμεύτηκαν με τον πρόεδρο Τραμπ να αποσύρουν την υποστήριξη της Ουάσινγκτον στους τζιχαντιστές. Ωστόσο, ο καθένας από αυτούς είχε το δικό του όραμα για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο και τελικά ήρθε αντιμέτωπος με τον πρόεδρο.

Τη καταιγίδα που είχαν αναβάλει οι ενδιάμεσες εκλογές ήρθε [3]. Ήρθε η ώρα να επανεξεταστούν οι διεθνείς σχέσεις.

Συρία

Όταν τον Απρίλιο, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε αναφέρει την απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συρία, το Πεντάγωνο τον είχε πείσει να μείνει. Όχι ότι μερικές χιλιάδες άντρες θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την πορεία του πολέμου, αλλά επειδή η παρουσία τους ήταν αντιστάθμισμα της ρωσικής επιρροής και μια υποστήριξη προς το Ισραήλ.

Ωστόσο, η μεταφορά ρωσικών όπλων άμυνας προς το συριακό αραβικό στρατό, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων S-300 και εξαιρετικά εξελιγμένων ραντάρ συντονισμένων από το αυτοματοποιημένο σύστημα διαχείρισης Polyana D4M1, έσπασε την ισορροπία των δυνάμεων [4]. Από τώρα και στο εξής, για ακριβώς τρεις μήνες σήμερα, ο συριακός εναέριος χώρος είναι απαραβίαστος. Ως εκ τούτου, η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ έγινε αντιπαραγωγική: οι χερσαίες επιθέσεις των φιλοαμερικανών μισθοφόρων δεν θα μπορεί πλέον να υποστηρίζονται από την αεροπορία των ΗΠΑ χωρίς να χαθούν μερικά αεροσκάφη.

Αποσυρόμενο τώρα, το Πεντάγωνο αποφεύγει την αναμέτρηση και τη ταπείνωση μιας αναπόφευκτης ήττας. Πράγματι, η Ρωσία αρνήθηκε διαδοχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ισραήλ να δώσει τους κώδικες ασφάλειας των πυραύλων που παραδόθηκαν στη Συρία. Δηλαδή, μετά από χρόνια δυτικής αλαζονείας, η Μόσχα αρνήθηκε να μοιράσει τον έλεγχο της Συρίας που είχε δεχθεί κατά την πρώτη διάσκεψη της Γενεύης το 2012 και που η Ουάσιγκτον είχε παραβιάσει μερικές εβδομάδες αργότερα.

Περαιτέρω, η Μόσχα αναγνώρισε εδώ και πολύ καιρό ότι η αμερικανική παρουσία είναι παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και ότι η Συρία έχει το νόμιμό δικαίωμα να υπερασπίζεται την επικράτεια της.

Ο στρατηγός Αχάρον Χάλιβα ήρθε ως επικελής μιας ισραηλινής αντιπροσωπείας στις 17 Δεκεμβρίου 2018 στη Μόσχα. Ενημέρωσε τους Ρώσους ομολόγους του για τις συνεχιζόμενες επιχειρήσεις του IDF και τους ζήτησε τους κώδικες των συριακών πυραύλων. Μάταια.

Οι συνέπειές της

Η απόφαση απόσυρσης από τη Συρία έχει σοβαρές συνέπειες.

1 - Το ψευδό Κουρδιστάν

Το δυτικό σχέδιο δημιουργίας ενός αποικιακού κράτους στη βορειοανατολική Συρία που θα αποδιδόταν στους Κούρδους δεν θα δει το φως της ημέρας. Εξάλλου, όλο και λιγότεροι Κούρδοι το υποστήριζαν, θεωρώντας ότι αυτή η κατάκτηση θα ήταν συγκρίσιμη με τη μονομερή ανακήρυξη ενός κράτους, του Ισραήλ, από τις εβραϊκές πολιτοφυλακές, το 1948.

Όπως το έχουμε εξηγήσει πολλές φορές, το Κουρδιστάν είναι νόμιμο μόνο εντός των συνόρων που του αναγνωριστήκαν το 1920 από τη Διάσκεψη των Σεβρών, δηλαδή σε αυτό που είναι σήμερα η Τουρκία και πουθενά αλλού [5]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία εξέτασαν το ενδεχόμενο, πριν από λίγες εβδομάδες, της δημιουργίας ενός ψευδό-Κουρδιστάν σε αραβική γη και της διοίκησης του υπό εντολή του ΟΗΕ από τον πρώην Γάλλο υπουργό Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ [6].

2- Η στρατηγική Τσεμπρόβσκι

Το σχέδιο που επιδιώκει το Πεντάγωνο για δεκαεπτά χρόνια στην "διευρυμένη Μέση Ανατολή" δεν θα δει το φως της ημέρας. Σχεδιασμένο από τον ναύαρχο Άρθουρ Τσεμπρόβσκι, στόχευε στην καταστροφή όλων των κρατικών δομών στην περιοχή αυτή, με εξαίρεση το Ισραήλ, την Ιορδανία και τον Λίβανο [7]. Το σχέδιο αυτό, το οποίο ξεκίνησε από το Αφγανιστάν στη Λιβύη και εξακολουθεί να λειτουργεί, τερματίζεται στο συριακό έδαφος.

Δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να πολεμήσουν οι αμερικανικοί στρατοί, εις βάρος του φορολογούμενου, για τα αποκλειστικά συμφέροντα των παγκόσμιων επενδυτών, ακόμη και ας είναι Αμερικανοί.

3- Η στρατιωτική υπεροχή των ΗΠΑ

Η μετά-σοβιετική παγκόσμια τάξη που βασίζεται στην αμερικανική στρατιωτική υπεροχή είναι νεκρή. Το ό τι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να παραδεχτούμε δεν αλλάζει τίποτα. Η Ρωσική Ομοσπονδία είναι πλέον ισχυρότερη τόσο σε συμβατικούς όρους (από το 2015) όσο και σε πυρηνικούς (από το 2018 [8]) όρους. Το γεγονός ότι οι ρωσικοί στρατοί είναι κατά το ένα τρίτο λιγότεροι από εκείνους των Ηνωμένων Πολιτειών και δεν διαθέτουν παρά μόνο λίγα στρατεύματα στο εξωτερικό απομακρύνει την υπόθεση ενός ιμπεριαλισμού της Μόσχας.

Νικητές και ηττημένοι

Ο πόλεμος εναντίον της Συρίας θα σταματήσει τους επόμενους μήνες λόγω έλλειψης μισθοφόρων. Η παράδοση όπλων από ορισμένα κράτη που συντονίζονται από το ταμείο KKR μπορεί να κάνει το έγκλημα να διαρκέσει, αλλά δεν προσφέρει ελπίδα αλλαγής της πορείας των γεγονότων.

Χωρίς αμφιβολία, οι νικητές αυτού του πολέμου είναι η Συρία, η Ρωσία και το Ιράν, ενώ οι νικημένοι είναι τα 114 κράτη που εντάχθηκαν στους "Φίλους της Συρίας". Κάποιοι δεν περίμεναν την ήττα για να διορθώσουν την εξωτερική τους πολιτική. Για παράδειγμα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μόλις ανακοίνωσαν την προσεχή επανέναρξη της πρεσβείας τους στη Δαμασκό.

Η περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι, ωστόσο, πιο σύνθετη. Οι κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα φέρουν την πλήρη ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο. Το σχεδίασαν και το έκαναν στο πλαίσιο ενός μονοπολικού κόσμου. Αντίθετα, ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ κατηγόρησε αυτές τις κυβερνήσεις ότι δεν υπεράσπιζαν τους Αμερικανούς πολίτες αλλά ότι εξυπηρετούσαν τα διεθνικό χρηματιστικό κεφάλαιο. Ως πρόεδρος, ο κ. Τραμπ δεν έπαψε πότε να κάνει ό τι μπορούσε για να διακόψει την υποστήριξη της χώρας του στους τζιχαντιστές και να απομάκρυνε τους άντρες του από την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Πρέπει επομένως να θεωρηθεί ένας από τους νικητές αυτού του πολέμου και θα μπορέσει λογικά να μεταφέρει την υποχρέωση της χώρας του να πληρώσει για τις ζημίες του πολέμου στις πολυεθνικές εταιρίες που εμπλέκονται [9]. Για τον ίδιον, είναι πλέον απαραίτητο να αναπροσανατολίσει τις ένοπλες δυνάμεις προς την υπεράσπιση της επικράτειας, να τερματίσει ολόκληρο το αυτοκρατορικό σύστημα και να αναπτύξει την αμερικανική οικονομία.

Αφγανιστάν

Για αρκετούς μήνες, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαπραγματεύθηκαν διακριτικά με τους Ταλιμπάν τις προϋποθέσεις για την αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν. Ένα πρώτο γύρο επαφής γύρω από τον πρέσβη Zalmay Khalilzadπραγματοποιήθηκε στο Κατάρ. Ένας άλλος γύρος μόλις ξεκίνησε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Εκτός από τις δύο αντιπροσωπείες των ΗΠΑ και των Ταλιμπάν, συμμετέχουν η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Πακιστάν. Μια αφγανική κυβερνητική αντιπροσωπεία έφτασε εκεί ελπίζοντας να ενταχθεί.

Έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, επίσημα ως αντίποινα για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Ωστόσο, ο πόλεμος αυτός ακολουθεί τις διαπραγματεύσεις του 2001 στο Βερολίνο και τη Γενεύη. Δεν επιδιώκει να σταθεροποιήσει τη χώρα αυτή για να την εκμεταλλευτεί οικονομικά, αλλά να καταστρέψει κάθε μορφή κράτους για να ελέγξει την εκμετάλλευσή της. Αυτό και γίνεται αφού κάθε μέρα η κατάσταση είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Να Θυμίσουμε ότι τα δεινά του Αφγανιστάν ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Κάρτερ. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, κάλεσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και το Ισραήλ να ξεκινήσουν μια εκστρατεία τρομοκρατίας κατά της κομμουνιστικής κυβέρνησης [10]. Πανικόβλητη, η τελευταία έκανε έκκληση στους Σοβιετικούς για να επιβάλλουν την τάξη. Ακολούθησε ένας πόλεμος για δεκατέσσερα χρόνια ακολουθούμενος από έναν εμφύλιο πόλεμο, κατόπιν με την εισβολή των αγγλο-αμερικανών.

Μετά από σαράντα χρόνια αδιάκοπων καταστροφών, ο πρόεδρος Τραμπ θέτει το ζήτημα ότι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία δεν είναι η λύση για το Αφγανιστάν, αλλά αυτή αποτελεί το πρόβλημα.

Ο στρατηγός Τζέιμς Μάττις δεσμεύτηκε να χωρίσει τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ από τους τζιχαντιστές, όχι να διαλύσει τη συμμαχία γύρω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών σήμερα στον κόσμο

Με την απόσυρση του μισού των αμερικανικών στρατευμάτων που σταθμεύουν νόμιμα στο Αφγανιστάν και του συνόλου εκείνων που κατέχουν παράνομα εδάφη στη Συρία, ο πρόεδρος Τραμπ πραγματοποιεί μία από τις εκλογικές δεσμεύσεις του. Θα πρέπει ακόμη να απομακρύνει τους υπόλοιπους 7.000 άνδρες που παραμένουν επί τόπου.

Είναι σε αυτό το πλαίσιο που ο στρατηγός Μάττις έθεσε ένα βασικό ερώτημα στην επιστολή παραίτησής του [11]. Γράφει:

«Μια από τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις μου ήταν πάντα ότι η δύναμή μας ως έθνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δύναμη του μοναδικού και ολοκληρωμένου συστήματος συμμαχιών και συνεργασιών μας. Παρά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν το απαραίτητο έθνος στον ελεύθερο κόσμο, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας, ούτε να παίξουμε αποτελεσματικά αυτό το ρόλο χωρίς τη διατήρηση ισχυρών συμμαχιών και να δείξουμε σεβασμό προς εκείνους τους συμμάχους. Όπως και εσείς, έχω πει από την αρχή ότι οι ένοπλες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα πρέπει να είναι ο αστυνομικός του κόσμου. Αντ 'αυτού, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα εργαλεία της αμερικανικής εξουσίας για την κοινή άμυνα, μεταξύ άλλων μέσω μιας αποτελεσματικής ηγεσίας στις συμμαχίες μας. 29 δημοκρατίες έχουν αποδείξει αυτή τη δύναμη στη δέσμευσή τους να πολεμήσουν μαζί μας μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου εναντίον της Αμερικής. Η συμμαχία 74 εθνών κατά του Ντάες είναι μια άλλη απόδειξη» [12].

Με άλλα λόγια, ο Τζέιμς Μάττις δεν αμφισβητεί το βάσιμο της αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν και τη Συρία, αλλά αυτό που είναι πιθανό να ακολουθήσει: την εξάρθρωση των συμμαχιών γύρω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και, τελικά, την πιθανή διάλυση του ΝΑΤΟ.

Για τον υπουργό άμυνας, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να καθησυχάσουν τους συμμάχους τους, δίνοντάς τους την εντύπωση ότι ξέρουν τι κάνουν και είναι οι ισχυρότερες.

Δεν έχει σημασία αν αυτό ισχύει ή όχι, είναι θέμα διατήρησης της συνοχής μεταξύ των συμμάχων με κάθε κόστος. Ενώ για τον πρόεδρο, υπάρχει κίνδυνος στον ίδιον τον οίκο του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη χάσει την ηγετική οικονομική θέση τους σε όφελος της Κίνας και από τώρα και στο εξής την πρώτη τους στρατιωτική θέση πίσω από τη Ρωσία. Πρέπει να σταματήσουν να είναι ο μονόφθαλμος που καθοδηγεί τους τυφλούς και να φροντίσουν πρώτα τους δικούς τους.

Σε αυτή την ιστορία, ο Τζέιμς Μάττις ενεργεί ως στρατιώτης. Ξέρει ότι ένα έθνος χωρίς συμμάχους χάνεται εκ των προτέρων. Ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ σκέφτεται ως επικεφαλής επιχείρησης. Πρέπει να καθαρίσει τις ελλειμματικές θυγατρικές εταιρίες που απειλούν να βουλιάζουν την επιχείρηση του.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

Παγκόσμιο Σύμφωνο ΟΗΕ για την μετανάστευση 

Είναι το σύμφωνο που απέφυγαν επιμελώς να αποδεχθούν πολλές χώρες του δυτικού κόσμου.
Είναι το σύμφωνο που πρόκειται να απασχολήσει υπέρ του δέοντος τις κοινωνίες των χωρών που το αποδέχθηκαν και που θα συζητηθεί όταν θα είναι πλέον αργά...
Είναι το σύμφωνο που αναγνωρίζει το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης των ανθρώπων, αλλά δεν σέβεται τα δικαιώματα των λαών που θα φιλοξενήσουν τους μετακινηθέντες.
Είναι το σύμφωνο που καταργεί τα σύνορα των χωρών, στο όνομα του ανθρωπισμού, αλλά μεταχειρίζεται ως άβουλα όντα (χωρίς κανένα ανθρώπινο και πολιτικό δικαίωμα) τους πολίτες των χωρών της δύσης.
Είναι το σύμφωνο που αναζητά φτηνά εργατικά χέρια, πολτοποίηση των κοινωνιών και εφαρμογή της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Παγκοσμιοποίησης.Από το βήμα της συνόδου, ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επισήμανε πως η υιοθέτηση συμφώνου δεν είναι το τέλος του δρόμου, αλλά η αρχή. «Το επόμενο διάστημα είμαστε υποχρεωμένοι να ξεπεράσουμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις» και «να αναγνωρίσουμε ότι καμία χώρα από μόνη της δεν μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά τη μετανάστευση», υπογράμμισε. Διπλωματικές πηγές σημείωναν πως η συμμετοχή του πρωθυπουργού στη διακυβερνητική διάσκεψη του ΟΗΕ στο Μαρακές «θέτει την Ελλάδα στον πυρήνα της συμμαχίας των κρατών που εργάζονται για μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών παγκοσμίως».

Σας το παραθέτουμε σε (πλήρη ελληνική μετάφραση που έγινε από ergdhmerg), και κυρίως, προς γνώσιν όλων εκείνων που εμπλέκονται με την πολιτική στην χώρα μας, ενώ προτρέπουμε τους Δημάρχους όλης της χώρας να το διαβάσουν και να επιμεληθούν τάχιστα μέσω των δημοτικών συμβουλίων μιας ουσιαστικής τοποθέτησης - απάντησης στις κινήσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ως επίτιμος ομιλητής αποδέχθηκε και στηρίζει το συγκεκριμένο Σύμφωνο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα προβλέπεται να υποδεχθεί περισσότερα από 38 εκατομμύρια "νέους κατοίκους", στους οποίους θα παράσχει νόμιμα έγγραφα διαμονής και εργασίας και όχι μόνο...

https://kostasxan.blogspot.com/2018/12/blog-post_952.html?fbclid=IwAR0Uonwgypnoe8OZaPeRZozUXQz-uzMUrlckuFdNmBpjXUdn7aSE9BORvBA

Διαβάστε όλο το κείμενο για το Παγκόσμιο Σύμφωνο 2018-12-11 Ολοκληρωμένη Μετάφραση.

Εδώ. https://www.scribd.com/document/395442182/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF-%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-2018-12-11-%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7-v-1#download&from_embed

Σκοπός του Παγκόσμιου Συμφώνου για τις Μεταναστεύσεις

του Τιερί Μεϊσάν

Ενώ επτά κράτη έχουν ήδη αρνηθεί να υπογράψουν το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τις Μεταναστεύσεις, το οποίο φέρεται να έχει συνταχθεί για το συμφέρον τους, ο Τιερί Μεϊσάν ανατρέχει στην ιστορία αυτού του εγγράφου και στη φιλοσοφία των δημιουργών του: αυτή του Karl Popperκαι του χωρίς σύνορα.

• 11 décembre 2018

Ένα από τα μεταναστευτικά καραβάνια που προσλήφθηκε και οργανώθηκε από τη ΜΚΟ του Τζωρτζ Σόρος, Pueblo sin fronteras.

Τα κράτη μέλη του ΟΗΕ καλούνται να εγκρίνουν το Παγκόσμιο Σύμφωνο για Ασφαλείς, Οργανωμένες και Τακτικές Μεταναστεύσεις στη διάσκεψη του Μαρακές, με την ευκαιρία της 70ης επετείου της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Ο στόχος αυτού του συμφώνου, σύμφωνα με την ειδική εκπρόσωπο του Γενικού Γραμματέως, Louise Arbor, είναι να διευκολυνθεί η μεταφορά προς τις πλούσιες χώρες εργαζομένων από φτωχές χώρες. Δήλωσε ότι « τα δημογραφικά στοιχεία δείχνουν ότι, αν θέλουν να διατηρήσουν τα σημερινά οικονομικά επίπεδα τους ή ακόμη και να αναπτύξουν την οικονομία τους, [οι πλούσιες χώρες] θα πρέπει να δέχονται καλά εκπαιδευμένους ξένους εργάτες για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας ». Σύμφωνα με την υπηρεσία Τύπου των Ηνωμένων Εθνών, πρόκειται για «ρύθμιση των μεταναστεύσεων έτσι ώστε να λειτουργούν για όλο τον κόσμο».

Η Γερμανία ήταν το πρώτο κράτος που εφάρμοσε αυτή την πολιτική. Το 2015 δήχθηκε περισσότερο από ένα εκατομμύριο μετανάστες, μερικοί από τους οποίους ήρθαν από τη Συρία [1] Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, δεν καταφέρει να τους ενσωματώσει. Η λαϊκή αντιπολίτευση σε αυτή τη μαζική μετανάστευση οδήγησε την καγκελάριο Angela Merkel να ανακοινώσει το τέλος της καριέρας της.

Η προσέγγιση της Γενικής Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών απορρίπτεται σήμερα από 7 "πλούσια" κράτη: Αυστρία, Κροατία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Τσεχική Δημοκρατία, Σλοβακία και Ελβετία. Άλλα κράτη ενδέχεται επίσης να την απορρίψουν, μεταξύ άλλων το Βέλγιο, η Βουλγαρία και η Ιταλία.

Σύμφωνα με τον Αυστριακό καγκελάριο Sebastian Kurz, η χώρα του οποίου εκπροσωπεί την ΕΕ στις συνομιλίες της Νέας Υόρκης, αλλά ο οποίος αντιτίθεται στο κείμενο, η φιλοσοφία του είναι να καταργηθούν οι διακρίσεις μεταξύ των διαφόρων τύπων μεταναστών (νόμιμων και παράνομων, οικονομικών, ανθρωπιστικών και πολιτικών). Ως αποτέλεσμα, το Σύμφωνο θα έχει άμεσες συνέπειες για τα κοινωνικά δικαιώματα, τόσο στην επικράτεια του κράτους υποδοχής όσο και στις απελάσεις.

Το κείμενο προέρχεται από το Παράρτημα 2 της Διακήρυξης της Νέας Υόρκης για τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες που προετοιμάστηκε υπό τη διεύθυνση του Peter Sutherland [2]. Εκείνη η υψηλόβαθμη προσωπικότητα είχε δηλώσει, στις 21 Ιουνίου του 2012, κατά τη διάρκεια ακρόασης στη βρετανική Βουλή των Λόρδων, ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει την ευκαιρία να σπουδάσει και να εργαστεί στη χώρα της επιλογής τους, γεγονός που είναι ασύμβατο με όλες τις πολιτικές περιορισμού των μεταναστεύσεων· και ότι η μετανάστευση δημιουργεί μια κρίσιμη δυναμική για την οικονομική ανάπτυξη, παρά αυτά που λένε οι πολίτες των χωρών υποδοχής. Ως εκ τούτου, κατέληξε, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υπονομεύσει την ομοιογένεια των εθνών της [3].

Το Παγκόσμιο Σύμφωνο για Ασφαλείς, Οργανωμένες και Τακτικές Μεταναστεύσεις δεν περιλαμβάνει μέτρα που επιβάλλονται στα κράτη ή που περιορίζουν άμεσα την κυριαρχία τους. Ενεργεί με την αγαπητή μέθοδο των οπαδών του Karl Popper -ο στοχαστής της «ανοιχτής κοινωνίας» και των «μη συνόρων» - να διακηρυχτούν δικαιώματα (όχι με την έννοια των «θετικών δικαιωμάτων», αλλά υπό τη μορφή «δικαιωμάτων αξιώσεων») τα οποία η εφαρμογή μέσω ένδικων μέσων θα απαιτηθεί από τις εθνικές νομοθεσίες, λίγο πολύ γρήγορα ανάλογα με το νομικό τους σύστημα. Είναι η στρατηγική αυτή ιδιαίτερα αποτελεσματική στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο. Εφαρμόζεται έτσι από την ΜΚΟ Pueblo sin fronteras (που χρηματοδοτείται από τον κερδοσκόπο GeorgeSoros) ο οποίος διοργανώνει καραβάνια μεταναστών στην Κεντρική Αμερική, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η φιλοσοφία αυτού του Συμφώνου διευκολύνει επίσης τη χρήση της μετανάστευσης ως όπλο πολέμου [4]

το οποίο το ΝΑΤΟ έχει εφαρμόσει για να προκαλέσει τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, να αδειάσει τη Συρία από τις άμυνες της, ή για να προετοιμαστεί μια στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Βενεζουέλας (ο κ. Sutherland, ο οποίος πέθανε νωρίτερα φέτος, ήταν ο ίδιος πρώην διευθυντής του think tank του ΝΑΤΟ, της λέσχης Bilderberg). Η στρατηγική αυτή προωθήθηκε από μια άλλη ΜΚΟ του George Soros, της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων (International Crisis Group), της οποίας η LouiseArbor είναι πρώην πρόεδρος.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει σήμερα ένα λεωφορείο: οι Δυτικοί στέλνουν όπλα στις περιοχές που καταστρέφουν και λαμβάνουν σε αντάλλαγμα τους πρόσφυγες που διώχνουν από τη πατρίδα τους [5].

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

Η ψεύτικη «προσφυγική κρίση»

του Τιερί Μεϊσάν

Ενώ τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης προκαλούν τη συγκίνηση, δείχνοντας φωτογραφίες ενός πνιγμένου παιδιού και ανταποκρίσεις σχετικά με τα πλήθη που διασχίζουν τα Βαλκάνια με τα πόδια, ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) ισχυρίζεται ότι αυτές οι εικόνες είναι κατασκευασμένες. Βέβαια, εξυπηρετούν τα συμφέροντα του αφεντικού των Γερμανών αφεντικών Ulrich Grillo, και του ΝΑΤΟ. Αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη το φαινόμενο στο σύνολο του και οδηγούν τους Ευρωπαίους σε απροσάρμοστες αντιδράσεις.

7 septembre 2015

Η αριστερή πλευρά αυτής της φωτογραφίας δημοσιεύτηκε ευρέως από τον ατλαντικό τύπο. Το θύμα, ένα Κουρδόπουλο από τη Συρία, ο Aylan Kurdi, υποτίθεται ότι τον έφερε η θάλασσα. Ωστόσο, το σώμα του είναι κάθετο προς τα κύματα αντί να τους είναι παράλληλο. Η παρουσία στο δεξί μέρος της εικόνας ενός επίσημου Τούρκου φωτογράφου επιβεβαιώνει την ιδέα μιας σκηνοθεσίας. Στο βάθος, διακρίνονται λουόμενοι.

Ένα κύμα συγκίνησης κυρίευσε βάναυσα τους πληθυσμούς που ζουν στο χώρο του ΝΑΤΟ. Συνειδητοποίησαν ξαφνικά την τραγωδία των προσφύγων στη Μεσόγειο, μια τραγωδία που διαρκεί χρόνια με τη μόνιμη αδιαφορία τους.

Η στροφή αυτή είναι οφείλεται στη δημοσίευση μιας φωτογραφίας που δείχνει ένα πνιγμένο παιδί σε μια τουρκική παραλία.

Δεν έχει σημασία ότι αυτή η εικόνα είναι ένα χοντρό μοντάζ: η θάλασσα πετά τα πτώματα παράλληλα με τα κύματα, ποτέ κάθετα.

Δεν έχει σημασία ότι αναπαράχθηκε στιγμιαία στα πρωτοσέλιδα σχεδόν όλων των εφημερίδων στη περιοχή του ΝΑΤΟ σε λιγότερο από δύο ημέρες. Ήδη σας έχομε πει πολλές φορές ότι ο δυτικός τύπος είναι ελεύθερος και πλουραλιστικός.

Συνεχίζοντας με το ίδιο μοτίβο, οι τηλεοράσεις πολλαπλασίασαν τις ανταποκρίσεις για την έξοδο χιλιάδων Σύρων, με τα πόδια, μέσω των Βαλκάνιων. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στο πέρασμα της Ουγγαρίας, η οποία έχτισε πρώτα ένα περιττό φράγμα με συρματοπλέγματα, και μετά πολλαπλασίαζε τις αντιφατικές αποφάσεις, έτσι ώστε να μπόρεσαν να κινηματογραφήσουν τα πλήθη που βάδιζαν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών και καταλαμβάνοντας συρμούς.

«Αντικρίζοντας» τη συγκίνηση που προκάλεσαν στους συμπολίτες τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες «έκπληκτοι» και με θρήνος, μαλώνουν μεταξύ τους για τον τρόπο που να παρασχεθεί βοήθεια σε αυτούς τους πρόσφυγες. Ο Αντόνιο Γκουτέρες, πρώην πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και νυν Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, προσκαλείται στις συζητήσεις τους, συνιστώντας «την υποχρεωτική συμμετοχή όλων των κρατών μελών της ΕΕ. Σύμφωνα με προκαταρκτικές εκτιμήσεις, οι Ευρωπαϊκές χώρες έχουν μια δυνητική ανάγκη να αυξήσουν τις δυνατότητες επανεγκατάστασης 200.000 θέσεων», δηλώνει.

Ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα, ποιος το ενορχηστρώνει και για ποιο σκοπό;

Οι πρόσφυγες της Μεσογείου

Μετά την «Αραβική Άνοιξη», το 2011, ο αριθμός των ανθρώπων που προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αυξηθεί σημαντικά. Υπερδιπλασιάστηκε και ανήλθε το 2014 σε 626.000.

Πηγή: Eurostat

Ωστόσο, σε αντίθεση με μια δημοφιλή πεποίθηση, δεν πρόκειται για νέο και ανεξέλεγκτο κύμα. Το 1992, όταν η Ένωση αποτελείτο μόνο από 15 από τα 28 υπάρχοντα σημερινά κράτη, δέχτηκε ακόμη περισσότερους: 672.000 για 380 εκ. κατοίκους. Συνεπώς, υπάρχει ένα σημαντικό περιθώριο πριν οι μετανάστες να αποσταθεροποιήσουν την ευρωπαϊκή οικονομία και τους σημερινούς 508 εκ. κατοίκους της.

Αυτοί οι μετανάστες είναι άνδρες για περισσότερο από τα δύο τρίτα. Σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, οι περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς είναι μεταξύ 18 και 34 ετών. Σε γενικές γραμμές, δεν πρόκειται επομένως για οικογένειες.

Σε αντίθεση με την ιδέα που προβάλλεται σήμερα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λιγότερο από το ένα τρίτο μόνο είναι πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες: το 20% είναι Σύροι, το 7% Αφγανοί και το 3% Ιρακινοί.

Τα υπόλοιπα δύο τρίτα δεν προέρχονται από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση και είναι κυρίως οικονομικοί μετανάστες.

Με άλλα λόγια, το φαινόμενο της μετανάστευσης σχετίζεται μόνο οριακά με την «Αραβική Άνοιξη» και τους πολέμους. Οι φτωχοί εγκαταλείπουν τη χώρα τους για να δοκιμάσουν την τύχη τους στις πλούσιες χώρες, σύμφωνα με τη μετα-αποικιοκρατική τάξη και τη παγκοσμιοποίηση. Αυτό το φαινόμενο, το οποίο υποχώρησε στη περιόδο1992-2006, άρχισε πάλι και αυξάνεται σταδιακά. Σήμερα δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 0,12% ετησίως του πληθυσμού της ΕΕ, ήτοι -αν διοικηθεί σωστά- καμία βραχυπρόθεσμη απειλή για την Ένωση.

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας της γερμανικής βιομηχανίας Ulrich Grillo, επιθυμεί επιπλέον 800.000 ξένους εργάτες στη Γερμανία. Δεδομένου ότι οι ευρωπαϊκές συμφωνίες το απαγορεύουν και ότι η κοινή γνώμη είναι εχθρική, συμμετέχει στη σκηνοθέτηση της «προσφυγικής κρίσης» για να αλλάξει τους κανονισμούς.

Θέτουν οι μετανάστες ένα πρόβλημα;

Αυτή η ροή μεταναστών ανησυχεί τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, αλλά γιορτάζεται από τους Γερμανούς εργοδότες. Τον Δεκέμβριο του 2014, το «αφεντικό των Γερμανών αφεντικών» Ulrich Grillo, δήλωνε στη DPA συγκαλύπτοντας υποκριτικά τα συμφέροντα του πίσω από καλά συναισθήματα: «Είμαστε εδώ και πολύ καιρό μια χώρα μετανάστευσης, και πρέπει να παραμείνουμε έτσι». «Ως ευημερούσα χώρα, αλλά και από χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον, η χώρα μας θα έπρεπε να επιτρέψει την αποδοχή περισσότερων προσφύγων». Και ακόμη: «Εγώ σαφώς αποστασιοποιούμαι από τους νεοναζί και τους ρατσιστές που μαζεύονται στη Δρέσδη και αλλού». Και ακόμη πιο σοβαρός: «Λόγω της δημογραφικής εξέλιξης μας, εξασφαλίζουμε την ανάπτυξη και την ευημερία με τη μετανάστευση» [1].

Ο λόγος αυτός περιέχει τα ίδια επιχειρήματα με αυτά της δεκαετίας του '70 των Γάλλων εργοδοτών Περαιτέρω, οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί είναι σχετικά μορφωμένοι και εξειδικευμένοι, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών δεν είναι και μπορεί εύκολα να απασχοληθεί σε ορισμένες θέσεις εργασίας. Σταδιακά, η άφιξη ενός μη ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, που αποδεχόταν ένα επίπεδο διαβίωσης χαμηλότερο από εκείνο των Ευρωπαίων, δημιούργησε εντάσεις στην αγορά εργασίας. Η γαλλική εργοδοσία ώθησε τότε την οικογενειακή επανένωση. Ο νόμος του 1976, η ερμηνεία του από το Συμβούλιο της Επικρατείας το 1977 και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποσταθεροποίησαν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία. Το ίδιο φαινόμενο μπορεί να παρατηρηθεί στη Γερμανία από την υιοθέτηση των ίδιων διατάξεων το 2007 με την ενσωμάτωση της οικογενειακής επανένωσης στο νόμο περί μετανάστευσης.

Αντίθετα με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι οικονομικοί μετανάστες δεν αποτελούν πρόβλημα ταυτότητας στην Ευρώπη, αλλά λείπουν από τις χώρες καταγωγής τους. Αντίθετα, αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα στη Γερμανία, όπου, λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής πού ενστάλαξε μεταξύ άλλων ο Ulrich Grillo, η εργατική τάξη είναι ήδη θύμα άγριας εκμετάλλευσης.

Παντού αλλού, δεν είναι οι οικονομικοί μετανάστες, αλλά η μετέπειτα οικογενειακή επανένωση που αποτελεί το πρόβλημα.

Ποιος κατασκευάζει την σημερινή εικόνα της «προσφυγικής κρίσης»;

Από την αρχή του έτους, το πέρασμα από την Τουρκία στην Ουγγαρία, το οποίο κοστίζε 10.000 δολάρια, έπεσε στα 2.000 δολάρια ανά άτομο. Βέβαια, ορισμένοι διακινητές είναι λαθρέμποροι σκλάβων, αλλά πολλοί ψάχνουν απλά να εξυπηρετήσουν ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Εν πάση περιπτώσει, ποιος πληρώνει τη διαφορά;

Εξάλλου, εάν κατά την έναρξη του πολέμου κατά της Συρίας, το Κατάρ τύπωνε και διανυμένε ψευδή συριακά διαβατήρια στους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα, ώστε να μπόρεσαν να πείσουν τους ατλαντικούς δημοσιογράφους ότι ήταν «επαναστάτες» και όχι ξένοι μισθοφόροι, διανέμονται τώρα ψευδή συριακά διαβατήρια από κάποιους διακινητές μεταναστών σε μη-Σύρους μετανάστες. Οι μετανάστες που τα δέχονται πιστεύουν δικαίως ότι αυτά τα πλαστά έγγραφα θα διευκολύνουν την υποδοχή τους στην ΕΕ.

Πράγματι, τα κράτη μέλη της Ένωσης έχοντας κλείσει τις πρεσβείες τους στη Συρία -εκτός της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Ρουμανίας-, δεν είναι δυνατόν να ελέγχουν τη γνησιότητα αυτών των διαβατηρίων.

Πριν από έξι μήνες, εγώ ο ίδιος έμεινα έκπληκτος με τη τύφλωση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν καταλάβαιναν τη βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών να αποδυναμώσουν τη χώρα τους, μεταξύ άλλων μέσω της «προσφυγικής κρίσης» [2].

Τον περασμένο μήνα, το περιοδικό Info Direkt δήλωσε ότι σύμφωνα με τις αυστριακές υπηρεσίες πληροφοριών, η διέλευση των Σύρων προσφύγων στην Ευρώπη οργανώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες [3]. Ο ισχυρισμός αυτός πρέπει να ελεγχθεί, αλλά αποτελεί ήδη μια ισχυρή υπόθεση.

Εν τούτοις, όλα αυτά τα γεγονότα και χειραγωγήσεις δεν θα ήταν σοβαρά, αν τα κράτη μέλη της ΕΕ έθεταν τέλος στην οικογενειακή επανένωση. Το μόνο πραγματικό πρόβλημα τότε δεν θα ήταν η είσοδος των μεταναστών, αλλά η μοίρα εκείνων που πεθαίνουν στο δρόμο, διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Η μόνη πραγματικότητα που δεν κινητοποιεί κανέναν Ευρωπαίο ηγέτη.

Τι προετοιμάζει το ΝΑΤΟ;

Επί του παρόντος, το ΝΑΤΟ, δηλαδή, το διεθνές στρατιωτικό σκέλος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν έχει αντιδράσει καθόλου. Αλλά, σύμφωνα με τις νέες αποστολές της, η Ατλαντική Συμμαχία διατηρεί το δικαίωμα να επέμβει στρατιωτικά, όταν υπάρχει σημαντικές μετανάστευσεις.

Γνωρίζοντας ότι μόνο το ΝΑΤΟ είναι γνωστό ότι έχει την ικανότητα να μεταδίδει προπαγάνδα στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων των κρατών μελών του, είναι άκρως πιθανό ότι οργανώνει την τρέχουσα εκστρατεία. Επιπλέον, η αφομοίωση όλων των μεταναστών ως πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις εμπόλεμες ζώνες και η επιμονή για την υποτιθεμένη συριακή καταγωγή αυτών των μεταναστών υποδηλώνει ότι το ΝΑΤΟ ετοιμάζει μια δημόσια δράση που σχετίζεται με τον πόλεμο του κρυφά διεξαγάγει κατά της Συρίας.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Διάσκεψη για το Μεταναστευτικό

Από Euronews with ΑΠΕ-ΜΠΕ• 10/12/2018

Η υιοθέτηση του Παγκόσμιου Συμφώνου για τη Μετανάστευση στη Διακυβερνητική Διάσκεψη του ΟΗΕ, στο Μαρακές, δεν είναι το τέλος του δρόμου, αλλά η αρχή, επισήμανε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση της Διάσκεψης. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό είναι μια παγκόσμια πρόκληση και ως τέτοια απαιτεί παγκόσμια απάντηση, είπε ο πρωθυπουργός και τόνισε πως το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση είναι η παγκόσμια απάντηση.

Τόνισε, επίσης, ότι χρειάζεται να αντιμετωπιστούν οι αιτίες της μετανάστευσης, να παταχθεί το οργανωμένο έγκλημα, που αναπτύσσεται γύρω από τη μετανάστευση, και να γίνουμε θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η Ελλάδα έχει γνωρίσει τη μετανάστευση των δικών της πολιτών και υπήρξε, επίσης, χώρα διέλευσης για τους μετανάστες που επιθυμούν να προσεγγίσουν άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόνισε ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση της Διακυβερνητικής Διάσκεψης του ΟΗΕ, στο Μαρακές.

Επισήμανε ότι η Ελλάδα έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις σημαντικές μεικτές μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές από το 2015 και ο ελληνικός λαός, παρά τις δυσκολίες που περνούσε, έδειξε στον κόσμο ότι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη πρέπει να αντιμετωπίζονται με αλληλεγγύη.

Είναι απαραίτητη η κατανόηση των προτεραιοτήτων, των προσδοκιών και των ανησυχιών τόσο των χωρών προέλευσης, διέλευσης όσο και προορισμού των μεταναστών, προκειμένου να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός και να δώσουμε αποτελεσματικές λύσεις στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, υπογράμμισε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση της Διακυβερνητικής Διάσκεψης του ΟΗΕ, στο Μαρακές.

«Είμαστε υποχρεωμένοι να ξεπεράσουμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις, όπως φάνηκε κατά τις διαπραγματεύσεις, αναγνωρίζοντας ότι έχουμε μια υποχρέωση, αλλά και το δικαίωμα να ρυθμίζουμε αυτό το φαινόμενο σε εθνικό επίπεδο», είπε και σημείωσε: «Ταυτόχρονα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι καμία χώρα από μόνη της δεν μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά τη μετανάστευση. Χρειαζόμαστε πολυμερείς απαντήσεις βάσει του διεθνούς δικαίου».

https://gr.euronews.com/2018/12/10/stin-pagkosmia-diaskepsi-gia-to-metanasteftiko-o-alexis-tsipras-oie