Παλαιστίνη: Στο πλευρό του θύτη η επίσημη Ελλάδα

October 8, 2023

Τους ενόχλησε η επίθεση των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ, δεν τους ενοχλεί όμως η κατοχή παλαιστινιακών εδαφών. Ούτε και κυπριακών άλλωστε.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
8 Οκτωβρίου 2023

Ευθύς αμέσως η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Νέας Δημοκρατίας τάχθηκε υπέρ του Ισραήλ στη σύγκρουση που ξεκίνησε στη Γάζα, αλλά ενδέχεται να επεκταθεί και σε άλλα «μέτωπα». Ο πρωθυπουργός ψάχνοντας λέξεις που θα ικανοποιήσουν περισσότερο τους Ισραηλινούς και τον ακροδεξιό Νετανιάχου, έκανε λόγο για «φρικτή τρομοκρατική επίθεση» της Χαμάς.

Ένας λαός υπό κατοχή που ξεσηκώνεται είναι τρομοκράτης, ένας λαός που δολοφονεί παιδιά για να εδραιώσει την κατοχή ξένων εδαφών είναι άξιος συγχαρητηρίων!

Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη, που δεν ντράπηκε να βγάλει ανακοίνωση καταδικάζοντας απερίφραστα την «επίθεση της Χαμάς κατά του λαού του Ισραήλ», ενώ περίπου στην ίδια γραμμή κινήθηκαν «ΠΑΣΟΚ» και Βελόπουλος. Ευτυχώς που κανείς από αυτούς δεν ζούσε το 1821, γιατί φαντάζεται κανείς εύκολα τι ανακοινώσεις καταδίκης του «τρομοκράτη Κολοκοτρώνη και του σφαγέα Παπαφλέσσα» θα είχαν εκδώσει… Από τα ελληνικά κόμματα μόνο το ΚΚΕ υπογράμμισε την ανάγκη υπεράσπισης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και επέκρινε τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν εφάρμοσαν την ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους.

Τους ενόχλησε η επίθεση των Παλαιστινίων κατά του Ισραήλ, δεν τους ενοχλεί όμως η κατοχή παλαιστινιακών εδαφών. Ούτε και κυπριακών άλλωστε, ουδέποτε έχουν χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη, όπως και ουδέποτε ζήτησαν την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο, όπως προνοούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ. Δεν τους ενόχλησε ούτε η μαζική στήριξη του Ισραήλ και προσωπικά του Νετανιάχου στην εθνοκάθαρση πριν από μερικές μέρες του μαρτυρικού λαού των Αρμενίων από τις πατρογονικές τους εστίες στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τη ΝΔ, όπως και τους υπόλοιπα «κόμματα της καρέκλας» και τα υπόλοιπα «κόμματα εξουσίας» δεν τους ενοχλούν οι σχεδόν καθημερινές επιθέσεις και οι δολοφονίες παιδιών από τις ισραηλινές δυνάμεις: αυτές προφανώς δεν θεωρούνται φρικτές και ουδέποτε γίνονται αντικείμενο ανακοινώσεων ή επικρίσεων.

Δεν τους ενοχλούν οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι κρατούμενοι χωρίς δίκες. Δεν τους ενοχλεί η μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε γιγαντιαίο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ούτε οι καθημερινές δολοφονικές επιθέσεις Ισραηλινών εποίκων κατά των Παλαιστινίων. Δεν τους ενοχλεί το ότι ο Νετανιάχου εμφανίστηκε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με ένα χάρτη της νέας Μέσης Ανατολής στον οποίο δεν υπάρχει η Παλαιστίνη, αλλά μόνο το Ισραήλ.

Δεν βρίσκουν τίποτα από αυτά φρικτό και δεν μιλάνε ποτέ για αυτά. Σπανίως τα αναφέρουν και τα μέσα μας, συμβατικά ή κοινωνικά, ποτέ οι τηλεοράσεις «μας». Αν τα ανέφεραν, θα καταλαβαίναμε καλύτερα πόθεν και γιατί αυτή η χτεσινή βροχή από επιθέσεις κατά του Ισραήλ. Ο κύριος, αν όχι αποκλειστικός υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν τώρα, για το αίμα που χύνεται και το πολύ περισσότερο που φοβόμαστε ότι θα χυθεί είναι το ίδιο το Ισραήλ και ο πρωθυπουργός του, που δυστυχώς μοιάζει να έχει στο τσεπάκι του τους δικούς μας Μητσοτάκηδες, Τσίπρες και Κασσελάκηδες, που ανταγωνίζονται ποιος θα αποσπάσει την εύνοιά του – τέτοια είναι σήμερα η κατάντια μας. Δεν τους απασχολεί καθόλου ότι ο Νετανιάχου τους εξαπάτησε και τους ενέπλεξε στην επικίνδυνη περιπέτεια του EastMed, ούτε το γεγονός ότι οι μισοί συμπολίτες του τον θεωρούν επικίνδυνο φασίστα.

Δεν είμαστε άλλωστε μόνο αμερικανική αποικία, είμαστε (κατά πάρα πολλούς και διαφορετικούς τρόπους) και ισραηλινή, μάλιστα οι Ισραηλινοί αγοράζουν πλέον τα πάντα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες φώναξε ο Μητσοτάκης να μας παρακολουθούν δίνοντάς του και αυτουνού κάποιες από τις πληροφορίες που συλλέγουν. Και κανένα ελληνικό κόμμα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά δεν ενεκάλεσε την κυβέρνηση ή δεν ζήτησε εξηγήσεις. Τόσο διεφθαρμένη και εξαρτημένη είναι η χώρα, σχεδόν στο σύνολό της – τουλάχιστο τα στρώματα που συμμετέχουν στη δημόσια ζωή, όχι βέβαια όσοι είναι βυθισμένοι στο μεροκάματο και την επιβίωση.

Η Ελλάδα και η Κύπρος κινδυνεύουν να πληρώσουν, αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, και πολύ άσχημα, τη γλοιώδη και υστερόβουλη υποτέλεια της πολιτικής, άρχουσας, δημοσιογραφικής και πανεπιστημιακής τάξης τους στη συλλογική Δύση και τα διάφορα κέντρα της, όπως πρόσφατα συνέβη αυτό κατά τραγικό τρόπο με τους Αρμένιους του Ναγκόρνο Καραμπάχ και απειλείται να γίνει και με τους Αρμένιους της Αρμενίας του Πασινιάν. Τα αποικιακά μας αφεντικά μάς περιφρονούν ως δεδομένους, ο υπόλοιπος (και ανερχόμενος) κόσμος μάς περιφρονεί ως αναξιοπρεπείς και ανήθικους υποταγμένους.

Πολύ νερό κύλησε δυστυχώς στο αυλάκι από τότε που ο Καβάφης θύμιζε ότι έχουμε και αράπικο αίμα στις φλέβες μας, που οι αντάρτες της ΕΟΚΑ ανατίναζαν τα εγγλέζικα αεροπλάνα που ήταν να χτυπήσουν τον Νάσσερ από την Κύπρο ή ο Ανδρέας Παπανδρέου έβγαζε από την πολιορκημένη Βηρυτό τον Γιάσερ Αραφάτ και τους μαχητές του, κάνοντας όλη την υφήλιο να ανατριχιάσει.

Πηγή: kosmodromio.gr

https://www.konstantakopoulos.gr/26713/%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CF%8D%CF%84%CE%B7-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B7

Πόλεμος και Ελλάδα

Από

Ρούντι Ρινάλντι

-

16 Οκτωβρίου, 2023

Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, πιθανά με συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Άλλος ένας μεγάλος πόλεμος εξελίσσεται στη Μέση Ανατολή, τη στιγμή που συνεχίζεται ο ουκρανικός πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης με αντιμέτωπους τη ΝΑΤΟϊκή Δύση και τη Ρωσία. Ο «λεκές» του πολέμου, ως βασική τάση της περιόδου, απλώνεται και σε Αρμενία, Κουρδιστάν-Βόρεια Συρία, Λιβύη και Κόσοβο. Όλα πολύ κοντά στη γειτονιά μας. Το casus belli και οι απειλές της μεγάλης πλέον Τουρκίας ενάντια στην Ελλάδα συνυπάρχουν με την «πρόταση» δορυφοροποίησής μας από αυτήν, υπό τις ευλογίες ΗΠΑ, Γερμανίας, ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Ο νέος μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή θα αναδιατάξει πολλούς σχεδιασμούς. Και η Ελλάδα είναι ένα ορμητήριο των ΗΠΑ ή και αυτοανακηρύσσεται «χώρα στρατηγικού βάθους για το Ισραήλ»! Η δε Βουλή μας ντύνεται τα χρώματα της σημαίας του Ισραήλ, ενώ λίγο πριν είχε φιλοξενήσει Ζελένσκι και Αζόφ…

Στο άρθρο αυτό θα επιχειρήσουμε λοιπόν να παρουσιάσουμε μια θέση ουσίας και προοπτικής, με γνώμονα πάντα την εθνική και κοινωνική συνοχή της χώρας απέναντι σε κλιμακούμενες απειλές. Μια θέση ουσίας, ρεαλισμού, διερεύνησης δυνατοτήτων και αποτροπής απειλών που φέρνει η υποβάθμιση, η μη άσκηση κυριαρχίας, η συνεχιζόμενη αποικιοποίηση και διάλυση υποδομών και υπηρεσιών, η γενική αδιαφορία του πολιτικού συστήματος για το μέλλον της χώρας, και φυσικά η προϊούσα πολιτική συντηρητικοποίηση που έχει καταγραφεί σαν κυρίαρχη εκδήλωση του Πολιτικού τα τελευταία χρόνια (μετά την υποχώρηση του αντιμνημονιακού κινήματος και την επικράτηση της «προσαρμογής»).

Υπάρχουν δύο τεράστια, κρίσιμα ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Το πρώτο: γιατί απλώνεται και γενικεύεται η τάση του πολέμου, και πού μπορεί να οδηγήσει; Το δεύτερο: προς τα πού σπρώχνουν την Ελλάδα οι δυνάμεις που τη δυναστεύουν, δηλαδή ΗΠΑ-Ε.Ε., συστημικός πολιτικός κόσμος και 5-6 ελίτ της χώρας; Και τα δύο ερωτήματα είναι καίρια. Δηλαδή δεν μπορούν να αγνοηθούν από κανέναν που ενδιαφέρεται πραγματικά για την ίδια την υπόσταση και ύπαρξη της Ελλάδας.

Ας ξεκινήσουμε από τον Θουκυδίδη…

Στο μεγάλο έργο του Θουκυδίδη «Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου», που διδάσκεται ακόμα σε πολλές στρατιωτικές και πολιτικές ακαδημίες, περιγράφεται ένας μεγάλος πόλεμος της εποχής ανάμεσα κυρίως στην Αθήνα και τη Σπάρτη (και τους συμμάχους καθεμιάς), που κράτησε 27 χρόνια. Ο πόλεμος αυτός είχε αιτίες, διακυμάνσεις, φάσεις, εσωτερικές εξελίξεις σε όλες τις πόλεις και συμμάχους, αλλαγές στις συμμαχίες, σφαγές, εμφύλιους, μάχες, πολιορκίες, μορφές μεσολαβητών, διαπραγματεύσεις, δημηγορίες, κάποιους κανόνες για νεκρούς και τρόπαια, όρους αποζημιώσεων για όσους έχαναν, προδοσίες, ανατροπές, λιμούς-επιδημίες που καθόρισαν εξελίξεις κ.ο.κ. Σπουδαίο έργο, κλασικό.

Ο Θουκυδίδης, Αθηναίος, γενικά υποστηρικτής της τότε δημοκρατίας, που πήρε μέρος στον πόλεμο αλλά από ένα σημείο και ύστερα έζησε εξόριστος και έγραψε την Ιστορία, είναι κατηγορηματικός για τις αιτίες του πολέμου: Η ενδυνάμωση της Αθήνας εκείνη την εποχή ανησύχησε άλλες δυνάμεις, και ιδιαίτερα την Σπάρτη. Ο 27χρονος πόλεμος απαίτησε να πολλαπλασιαστούν τα απάνθρωπα μέσα για να πετύχουν τους στόχους οι κύριες εμπόλεμες δυνάμεις: ο εμφύλιος στην Κέρκυρα, η σφαγή της Μήλου ή της Μυτιλήνης, η Σικελική εκστρατεία, δείχνουν πως η πόλη-κράτος δεν χώραγε στα όρια της πόλης και των περιχώρων της. Δια του πολέμου, σε νέες διαστάσεις, προσπαθούσαν να δώσουν διέξοδο στα περιορισμένα πλαίσια της πόλης-κράτους. Τελικά νίκησαν μεν οι Σπαρτιάτες, αλλά ο ελληνικός κόσμος άνοιξε τις πύλες σε μια «μετάβαση» στη Μακεδονική κυριαρχία, που όρισε μια νέα εποχή στην τότε ελληνική και «παγκόσμια» κατάσταση, για να τους διαδεχθεί σχετικά σύντομα (ιστορικά μιλώντας) η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία…

Αυτή η παρέκβαση μας βοηθά να σκεφτούμε τις αιτίες του πολέμου σήμερα, τον 21ο αιώνα, και μάλιστα στην τρίτη του δεκαετία. Δεν ξεχνούμε καθόλου ούτε τον Κλαούζεβιτς και το έργο του για τον πόλεμο, ούτε τους Ναπολεόντειους πολέμους που άλλαξαν όλη την Ευρώπη, ούτε τους πολέμους στον 20ό αιώνα (παγκόσμιους και καταστροφικούς, αλλά και πολέμους απελευθερωτικούς-ανεξαρτησίας), ούτε τους ανταρτοπολέμους και τις επαναστάσεις που ακολουθούν. Ο πόλεμος στις σύγχρονες συνθήκες έχει αλλάξει μορφές και μέσα: τα κύρια θύματα είναι άμαχοι και υποδομές, με σχεδιασμένο, «υποδειγματικό» τρόπο. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πόλεμος έχει πάντα τη θηριωδία και το μίσος σαν στοιχείο του (αλλιώς δεν μπορούν να διεξαχθεί). Αλλά τα μεγαλύτερα εγκλήματα-θηριωδίες από τον 20ό αιώνα και πέρα –για να μην μιλήσουμε για την αποικιοκρατία περασμένων αιώνων– παραμένουν το Ολοκαύτωμα και η Χιροσίμα-Ναγκασάκι. Και τα δύο έχουν κοιτίδα τη «Δύση»…

Τι φέρνουν οι σπασμοί της «μετάβασης» για χώρες σαν τη δική μας;

Σήμερα ζούμε την κλιμάκωση της τάσης προς τον πόλεμο, επειδή η υπό αμερικανική ηγεμονία Δύση βλέπει μια ιστορική υποχώρηση και αμφισβήτηση από άλλα κέντρα που αναδύονται, και θέλει πάση θυσία να μην χάσει την πρωτοκαθεδρία της. Ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει χαοτικές καταστάσεις και μεγάλους πολέμους. Η ολοφάνερη «δύση της Δύσης» είναι μια ιστορική –κι ίσως αναπόφευκτη– τάση. Επομένως οδηγούμαστε σε μια «μετάβαση» που θα γίνεται όχι μόνο με οικονομικά νεοφιλελεύθερα μέσα και παγκοσμιοποίηση του καπιταλιστικού μοντέλου, αλλά με σπασμούς και τριγμούς που ανατινάζουν περιοχές, χώρες, ηπείρους, αλυσίδες τροφοδοσίας κ.ο.κ. «Μετάβαση» με σχηματισμό νέων μπλοκ, με αλλαγές και μεγάλους τροπισμούς συμμάχων και δυνάμεων, με ανάδυση νέων κέντρων ισχύος, με στρατηγικά «τόξα» και νέες περιφερειακές δυνάμεις που δεν ελέγχονται από τη Δύση όπως παλιά (τώρα έχουν δικές τους φιλοδοξίες και ισχύ). «Μετάβαση» χωρίς να χωρίζει τεχνολογική άβυσσος τη Δύση από άλλα κέντρα, και μέσα από εκτίναξη της ασυμμετρίας σε πολλά επίπεδα. Αυτή η «μετάβαση» δεν είναι σκέτη «4η βιομηχανική επανάσταση», «άλμα στο άυλο» (υπάρχουν κι αυτά και παίζουν ρόλο), αλλά γίνεται και μέσα από μπλοκ, πολέμους, αλλαγές συνόρων, και πιθανά μέσα από μια παγκόσμια σύγκρουση με αβέβαιο αποτέλεσμα – και με γιγάντωση προβλημάτων που δεν μπορούν να λυθούν «από μια χώρα» μόνη, όσο μεγάλη και δυνατή κι αν είναι.

Μεταβαίνουμε σε έναν πολυπολικό κόσμο με ισχυρά στοιχεία χαοτικά, αστάθειας, ρευστότητας και αντιπαράθεσης, ανταγωνισμού, πολέμου, μεγάλων στρατοπεδεύσεων. Το ερώτημα γενικεύεται: τι θα σημάνει αυτή η «μετάβαση» για την ανθρωπότητα, για τους λαούς, για τις χώρες; Ιδιαίτερα για τις μικρές ή μεσαίες χώρες, και πιο ειδικά για τις οριακές χώρες ή τις χώρες που βρίσκονται μέσα ή πολύ κοντά στα επίκεντρα των αντιπαραθέσεων και πολέμων; Τα ερωτήματα αυτά δεν μπορούμε εκ των προτέρων να τα απαντήσουμε. Επείγει όμως να συναισθανθούμε σε τι εποχή έχουμε μπει, τι «παίζεται» γενικά. Αυτό πριν πάρουμε μια θέση, ακόμα και κυνική ή κάπως ρεαλιστική για το ποιο είναι το συμφέρον μας ετούτη τη στιγμή. Επειδή οι ελίτ μας και ο πολιτικός μας κόσμος λένε «είμαστε η Δύση», «είμαστε χώρα πρώτης γραμμής για τις ΗΠΑ», «είμαστε το στρατηγικό βάθος του περικυκλωμένου Ισραήλ, και αυτό θα μας προστατέψει» και άλλα τέτοια επιχειρήματα. Και στοιχεία ρεαλισμού να έχουν αυτές οι φράσεις, δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα. Και κυρίως το προς τα πού σπρώχνουν τη χώρα μας ακριβώς οι «σύμμαχοί μας», που είναι και δυνάστες μας (στην κάπως αποικία που είμαστε).

Πρώτιστο καθήκον είναι να μπλοκαριστεί ο νέος μεγάλος πόλεμος που απεργάζονται και προωθούν Δύση και Ισραήλ. Η συμπόρευση με το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» πυροδοτεί τον πόλεμο, είναι η κύρια εμπρηστική δύναμη

Υπάρχει όμως και ένα ηθικοπολιτικό ζήτημα

Υπάρχει και το δίκιο των καταπιεσμένων. Ή πρόκειται για ασήμαντο ζήτημα; Οι κυνικοί μπορεί να το προσπεράσουν και να μιλήσουν σκέτα για την ισχύ. Ισχύς, τελεία και παύλα, έτσι προχώρησε η ιστορία. Λάθος! Η ιστορία προχώρησε κι αλλιώτικα, όχι μόνο με την ισχύ. Ακόμα και η ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ λέει άλλα. Όπως και ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, το 1821, το 1940, το ΕΑΜ κ.ο.κ. Η ελευθερία, η ανάγκη αποτίναξης ζυγών και καταπίεσης παίζουν τεράστιο ρόλο στην Ιστορία, πολλές φορές τον κύριο. Μεγάλες σιδερένιες δυνάμεις και πολεμικές μηχανές φαινομενικά ανίκητες, συντρίφτηκαν από την ψυχή, το σθένος, την εξυπνάδα, το δίκιο λαών και εθνών ή μπλοκ που σχηματίστηκαν.

Στην περίπτωση του παλαιστινιακού λαού, υπάρχει ένα ζήτημα δίκιου; Ή θα προσχωρήσουμε σε μια ρατσιστική άποψη για την κατωτερότητα και αγριότητα του αραβικού και μουσουλμανικού στοιχείου γενικώς, και στο «δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ» με όλα τα μέσα, κλείνοντας τα μάτια στην επί δεκαετίες πολλαπλάσια αγριότητα και κτηνωδία σε βάρος των Παλαιστινίων; Θα αποδεχτούμε τον ισχυρότατο πόλεμο προπαγάνδας Δύσης-Ισραήλ ότι γενικά η Χαμάς σφάζει, όταν δεν βλέπουμε τι γίνεται για 16 χρόνια στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, τη Γάζα; Τι σημαίνει «θα κάνουμε πάρκινγκ την Γάζα», τι σημαίνει «τελική λύση», τι σημαίνει να αποκαλούνται οι κάτοικοι της Γάζας γενικά «ζώα»; Κι αυτά να τα χειροκροτούμε επειδή έγιναν θηριωδίες;

Το περίφημο «Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!» που γράφτηκε από τον Κωστή Παλαμά την 1η Νοεμβρίου 1940, τρεις μέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το ξεχνάμε; Ξεχνάμε το Εικοσιένα; Που και τι δεν είχε το Εικοσιένα: Κούγκι (ανατίναξη), Ζάλογγος («χορός»), Άλωση Τριπολιτσάς, Μεσολόγγι και Έξοδος, «φωτιά και τσεκούρι» (Κολοκοτρώνης), καταστροφή των Ψαρών, σφαγή της Χίου, Ύμνο στην Ελευθερία και πολλά άλλα – όχι πολύ «ρεαλιστικά», και χωρίς ψυχρό υπολογισμό του συσχετισμού. Τι πρέπει να κάνει ο Παλαιστινιακός λαός, που δεκαετίες αντιστέκεται στην κατοχή και γνωρίζει κτηνώδη καταπίεση και εγκλήματα; Και τους Έλληνες επαναστάτες αποκαλούσαν «κατσαπλιάδες» και τους αντιμετώπιζαν σαν άγριους και απολίτιστους. Πώς θα κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους; Με φλόγα, πάθος, ψυχή, τεχνάσματα, υποχωρήσεις, προδοσίες, μικροεμφύλιους, επαφές με πολλές εμπλεκόμενες δυνάμεις, αλλά και με το κλέφτικο τραγούδι, τους οπλαρχηγούς, τα σύμβολα, τον Σταυρό, τη Φιλική Εταιρία, τον Ρήγα και τον Θούριο του «Καλύτερα μιας ώρας»! Αλήθεια, πόσα ξεχνάμε μέσα στην επέκταση της αποδόμησης και την επικράτηση μιας πολιτικής συντηρητικοποίησης…

Η κύρια πλευρά και το πρώτιστο καθήκον

Ας παραδεχτούμε πως ναι, έχουν δίκιο οι Παλαιστίνοι, το Ισραήλ δεν είναι καλό, αλλά έχουν εισχωρήσει άλλες δυνάμεις και κέντρα και χρησιμοποιούν αυτήν την αντίσταση, και μάλιστα ο ισλαμισμός έχει την αγριάδα μέσα του, εξ ου και οι θηριωδίες. Ότι πίσω από τη Χαμάς είναι η Τουρκία, το Κατάρ, ίσως το Ιράν, και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι. Τα μετράμε όλα αυτά. Αλλά δεν μπορεί να αποκοπούν όλα αυτά από το δίκιο, την αυτενέργεια και θυσία του Παλαιστινιακού λαού, ενός μαχόμενου έθνους χωρίς πατρίδα. Υπάρχουν πολλά ακόμα έθνη χωρίς πατρίδα (π.χ. Κούρδοι), και να προσέχουμε, επειδή πολλά έθνη που έχουν πατρίδα μπορεί να τη χάσουν (βλέπε Κύπρο, Αρμενία και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι έχουν σειρά… και για εμάς μιλά κάπως ο «μύθος»).

Πολύ απλά και ρητά: Οι Παλαιστίνοι έχουν δίκιο, ακόμα κι αν κάποιος θεωρεί –από μακριά– λαθεμένο τον τρόπο που αγωνίζονται. Αυτή είναι η κύρια πλευρά. Το δεύτερο, όχι τόσο απλό και ρητό, είναι ότι ο πόλεμος αυτός έχει σημασία για όλη την ανθρωπότητα, με την έννοια του πού μπορεί να οδηγήσει. Αλλά γι' αυτό δεν φταίνε οι Παλαιστίνιοι. Φταίνε άλλες δυνάμεις, και κυρίως η Δύση που πατρονάρει το Ισραήλ.

Επομένως «τα ζύγια» πρέπει να είναι όσο το δυνατό σωστά, δίκαια, ουσιαστικά, και να βλέπουν αυτό που έρχεται για την ανθρωπότητα, για την περιοχή, και φυσικά για την Ελλάδα. Το να σταματήσει και να μπλοκαριστεί ο νέος μεγάλος πόλεμος που απεργάζονται και προωθούν Δύση και Ισραήλ είναι πρώτιστο καθήκον. Η συμπόρευση με το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» πυροδοτεί τον πόλεμο, είναι η κύρια εμπρηστική δύναμη. Η αυτοσυγκράτηση όλων και η αναζήτηση μιας λύσης πιο λογικής και δίκαιης –όσο δύσκολο κι αν φαίνεται– είναι ο μόνος δρόμος. Η εθνική και κρατική υπόσταση των Παλαιστινίων δεν μπορεί να αγνοηθεί, με οποιοδήποτε πρόσχημα.

Προς τα πού σπρώχνεται η Ελλάδα;

Ο Κυρ. Μητσοτάκης και ό,τι εκφράζει (ελίτ εγχώριες και πρεσβείες) δήλωσε, αφού άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ότι «δεν ανήκουμε στη Δύση, είμαστε η Δύση». Πρόκειται για μια κλιμάκωση της ΝΑΤΟφροσύνης και της επιστροφής της Ελλάδας σε μια περίοδο παλιάς αμερικανοκρατίας. Τώρα μετατρέπουμε τη χώρα σε ορμητήριο με αναβάθμιση Σούδας και κυρίως Αλεξανδρούπολης, στέλνουμε οπλισμό στην Ουκρανία αποστρατιωτικοποιώντας τα ελληνικά νησιά, θα εκπαιδεύσουμε Ουκρανούς πιλότους, στέλνουμε τη φρεγάτα Ψαρά κοντά στη Γάζα, κι όπου αλλού μας ζητηθεί «βοηθάμε». Π.χ. στέλνουμε συστοιχία Πάτριοτ στη Σ. Αραβία, προβαίνουμε κατ' απαίτηση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στη συμφωνία των Πρεσπών, υποχωρούμε απέναντι στην Τουρκία για να γίνουμε μεζές ώστε αυτή να ρυμουλκηθεί προς τη Δύση, στηρίζουμε το Ισραήλ με τρόπο που κόβουμε σχέσεις με αραβικό κόσμο, αποδεχθήκαμε τις συμφωνίες Ε.Ε.-Τουρκίας για το μεταναστευτικό, στη Θράκη παριστάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι κάνει το Τουρκικό προξενείο, σιωπούμε για το δράμα των Αρμενίων (σύμπραξη Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν-Ισραήλ), δεν λέμε τίποτα σχεδόν για όσα διαπράττει ο Ράμα ενάντια στην ελληνική εθνική μειονότητα…

Με το «είμαστε Δύση» δεν αποκτούμε φτερούγα προστασίας. Οι «σύμμαχοι» έδειξαν τον κυνισμό τους το 1922, και το 1974 στην Κύπρο. Κανακεύουν την Τουρκία, μας βλέπουν μόνο ως ορμητήριο και διαμετακομιστικό κόμβο. Τίποτα άλλο δεν τους νοιάζει. Μας σπρώχνουν να συμμετέχουμε στις πολεμικές «σταυροφορίες» του ΝΑΤΟ, αδιαφορούν επιδεικτικά για την εθνική κυριαρχία μας, μας φέρνουν πιο κοντά στον πόλεμο (με πολλαπλούς τρόπους και σχέδια-σενάρια). Μας βάζουν να πολλαπλασιάζουμε τους εχθρούς της χώρας μας χωρίς να έχουμε κάποιο ιδιαίτερο λόγο (π.χ. Ρωσία, και τώρα τον αραβικό κόσμο). Ακόμα, μας σπρώχνουν να πουλήσουμε εντελώς την Κύπρο και να κάνουμε σημαντικές παραχωρήσεις προς την Τουρκία αν αυτό είναι προς το συμφέρον της «Συμμαχίας». Προς τα εκεί σπρωχνόμαστε, και πρέπει να το αντιληφθούμε. Η εθνική μας υπόσταση κινδυνεύει πολλαπλά, και αυτό το «σπρώξιμο» δεν βοηθά καθόλου να αντιμετωπίσουμε το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας και της κοινωνίας.

Με ρεαλισμό (και όνειρο;)

Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, θα αναρωτηθούν πολλοί. Πρώτα να δούμε καθαρά κι όχι με τα μάτια της Πρεσβείας, ή μιας παρηκμασμένης και διχασμένης, βαθιά άρρωστης Ευρώπης, που έχει γίνει κολαούζος των ΗΠΑ και ολοένα κατρακυλά σε μορφές φασιστικοποίησης και τύφλωσης. Ούτε με τα μάτια της εθελοδουλίας (με το αζημίωτο) του μυωπικού πολιτικού κόσμου και των αεριτζίδικων εγχώριων ελίτ.

Δεύτερο, να απαιτήσουμε να αποκτηθούν βαθμοί κυριαρχίας της χώρας. Ήτοι, η εθνική κυριαρχία να τεθεί στο κέντρο κάθε κίνησης στην εξωτερική πολιτική: δεν μπορούμε να «πληρώνουμε τη συνδρομή μας» στο ΝΑΤΟ κι αυτό να μην λέει κουβέντα για τα σύνορά μας και τις επιβουλές της Τουρκίας. Να δυναμώσουμε τις σχέσεις με Κύπρο, να μην εγκαταλείψουμε την Αρμενία, να μην στείλουμε πολεμικό πλοίο υπέρ του Ισραήλ, να μην ψηφίζουμε κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, να μην αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά. Να δούμε πως η χώρα το καλοκαίρι κόπηκε στα δύο και η ζημιά είναι πολλαπλή, αντί να κτίζουμε ουρανοξύστη και καζίνο στο Ελληνικό ή να δίνουμε άδεια για ιδιωτικό κυπριακό πανεπιστήμιο στην ίδια περιοχή. Να κάνουμε κάτι ουσιαστικό για το δημογραφικό, να αξιοποιήσουμε ουσιαστικά τον απόδημο ελληνισμό (κι όχι να τον βλέπουμε σαν εκλογικό κολπάκι), και τόσα άλλα που αφορούν την παραγωγική ανασυγκρότηση, τον πολιτισμό, την παιδεία κ.ο.κ.

Υπάρχει, είναι δεδομένη μια πολιτική συντηρητικοποίηση στη χώρα. Κι αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί. Παγωμένο φρόνημα δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Η αποικιοποίηση του μυαλού και της ψυχής με τα σύγχρονα μέσα χειραγώγησης είναι τεράστιο πρόβλημα. Η κατάργηση της σκέψης και της κριτικής είναι επιστημονικο-τεχνολογικά κεντρικός στόχος σήμερα.

Πρέπει να εφεύρουμε έναν στίχο με τη δύναμη του Παλαμικού που προαναφέραμε. Κι αν δεν μπορούμε, ας επαναλάβουμε τουλάχιστον αυτόν που έχουμε, και ας οργανώσουμε τα σύγχρονα «ταμπούρια» σκέψης και πράξης που χρειαζόμαστε. Η παγωμένη ψυχή είναι ασθένεια. Κι εμείς, οι σύγχρονοι άνθρωποι αυτής της χώρας, χρειαζόμαστε μια νέα Έξοδο. Αυτός είναι ο πιο πραγματικός ρεαλισμός απέναντι στον κυνισμό των σύγχρονων τυράννων!

Πόσο «αιφνιδιαστική» ήταν η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ;-Βία, καταστολή, εξαθλίωση

Από

Τζένη Κριθαρά

-

07/10/2023

Η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ χαρακτηρίστηκε «αιφνιδιαστική» από το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών και δυτικών μέσων ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι πως το μόνο «αιφνιδιαστικό» στοιχείο σε αυτή την εξέλιξη είναι το γεγονός πως διεξήχθη μία τόσο μαζική, συντονισμένη και καλά προετοιμασμένη επίθεση χωρίς να γίνει αντιληπτό από τις στρατιωτικές δυνάμεις και τα συστήματα παρακολούθησης που έχει εγκαταστήσει το Ισραήλ σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτές οι απόπειρες εξουδετερώνονται διαχρονικά και κατά κανόνα εν τη γενέσει τους. Δεν θα έπρεπε να «αιφνιδιάζει», όμως, κανέναν το γεγονός πως οι Παλαιστίνιοι εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον των κατοχικών ισραηλινών δυνάμεων. Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στη Λωρίδα της Γάζας περιλαμβάνουν όξυνση της ανθρωπιστικής κρίσης, περαιτέρω ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και έκρηξη της βίας από τις ισραηλινές δυνάμεις καταστολής. Στοιχεία, δηλαδή, που έχουν ως φυσική συνέχεια την εξέγερση.

Οι χώρες που σήμερα αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα είναι οι χώρες που κάνουν καθημερινά τα στραβά μάτια στις αγριότητες εις βάρος των Παλαιστινίων. Οι ίδιες χώρες που σήμερα καταδίκασαν τις ρουκέτες της Χαμάς νομιμοποιούν καθημερινά τους πυραύλους του Ισραήλ. Δεν είναι παράξενο όταν στην μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ καταδικάζονται μόνο τα χτυπήματα στον γίγαντα; Τόσα χρόνια η Παλαιστίνη μάχεται με λιθάρι και σφεντόνα απέναντι στο ξίφος και την πανοπλία του Ισραήλ, τι περίμεναν οι «Φιλισταίοι»; Ότι δεν θα αμυνθεί ο «Δαβίδ»;

Αν η Δύση και το Ισραήλ επιθυμούσαν την ειρήνη για την περιοχή θα σταματούσαν τους παράνομους -βάσει του διεθνούς δικαίου- εποικισμούς και θα προχωρούσαν σε άρση του αποκλεισμού. Αντ' αυτού, διαιωνίζουν το απαρτχάιντ και την κρατική τρομοκρατία στην μαρτυρική Γάζα. Αλλά γι αυτά μάλλον δεν ενημερώνονται οι Βρυξέλλες. Η Δύση που με τόση ευκολία και τόση προθυμία αναγνώρισε στο Ισραήλ το δικαίωμα της αυτοάμυνας δεν κάνει το παραμικρό σχόλιο για την ασύμμετρη βία που εξαπολύει τις τελευταίες ώρες το Τελ Αβίβ ως αντίποινα στην εισβολή της Χαμάς. Υιοθετούν το αφήγημα της «αιφνίδιας» επίθεσης σαν να ήρθε από το πουθενά, σαν να μην λαμβάνονται καθημερινά νέες αποφάσεις εξαθλίωσης των Παλαιστινίων. Βέβαια, από τη στιγμή που οι στρατιωτικές, κοινωνικές ή πολιτικές επιθέσεις εις βάρος της Παλαιστίνης αποσιωπώνται από τα διεθνή ΜΜΕ, είναι λογικό να παρουσιάζεις τη σημερινή εξέγερση ως κεραυνό εν αιθρία. Αν έδειχναν για την προβολή των ισραηλινών επιθέσεων τον ίδιο ζήλο που δείχνουν για να τηρήσουν ίσες αποστάσεις στις ανακοινώσεις δήθεν καταδίκης των ισραηλινών βομβαρδισμών, ίσως ο πλανήτης να είχε μία πιο ξεκάθαρη εικόνα για την εθνοκάθαρση που συντελείται στη Λωρίδα της Γάζας.

Η επιτυχής διείσδυση ένοπλων Παλαιστινίων στο νότιο Ισραήλ χαρακτηρίστηκε «απρόκλητη» από την Jerusalem Post, την μεγαλύτερη αγγλόφωνη εφημερίδα της χώρας. Δεν είναι, άραγε, πρόκληση όταν δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε 365 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης; Όταν έχουν υποστεί τέσσερις πολέμους με χιλιάδες νεκρούς από το 2008 εώς σήμερα; Όταν είναι αποκλεισμένοι από εδώ και 15 χρόνια; Όταν το νερό, τα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα καύσιμα φτάνουν με το σταγονόμετρο; Όταν η ανεργία για τους νέους φτάνει στο 70%; Όταν δεν ξέρουν πόσες ώρες την ημέρα θα έχουν ρεύμα; Όταν ζουν υπό παράνομη κατοχή; Δεν είναι πρόκληση να έχεις διωχθεί εδώ και 56 χρόνια από την πατρογονική σου γη; Από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί από ισραηλινά πυρά 150.000 Παλαιστίνιοι – 33.000 εξ αυτών παιδιά – αλλά κανείς δεν αποκαλεί το Ισραήλ τρομοκράτη. Κάθε απόπειρα των Παλαιστινίων, όμως, απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις θεωρείται αυτόματα τρομοκρατική.

Νομιμοποιημένα πογκρόμ εναντίον Παλαιστινίων

Εδώ και έναν χρόνο, τα πογκρόμ εναντίον Παλαιστινίων της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης τείνουν να γίνουν καθημερινότητα. Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης του Μπενιαμίν Νετανιάχου – της πλέον ακροδεξιάς στην ιστορία του Ισραήλ – αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν νέο κύκλο καταπάτησης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Αυτό που ο ίδιος ο Νετανιάχου ονόμασε «δικαστική μεταρρύθμιση» δεν προκάλεσε πρωτόγνωρες αντιδράσεις μόνο στο εσωτερικό του Ισραήλ (καθώς του δίνει την εξουσία να ελέγχει ακόμα και την Δικαιοσύνη). Προκάλεσε, επίσης, την κατακραυγή των Παλαιστινίων που είδαν την καταπίεση και την εξαθλίωση τους να νομιμοποιούνται.

Συγκεκριμένα, τα πογκρόμ που νομιμοποιήθηκαν από το πνεύμα και το γράμμα του νόμου, που πέρασε η κυβέρνηση από το ισραηλινό κοινοβούλιο, αποτελούν μέρος της πολιτικής των συντονισμένων επιχειρήσεων για την καταστολή των ένοπλων παλαιστινιακών ομάδων αντίστασης. Η «Επιχείρηση Break the Wave» άρχισε τον περασμένο Μάρτιο κυρίως σε πόλεις όπως η Ναμπλούς και η Τζενίν, όμως οι περισσότεροι αναλυτές τη θεωρούν συνέχεια της «Επιχείρησης Law and Order» του 1988, καθώς και της «Επιχείρησης Breaking Dawn» στη Γάζα τον Αύγουστο του 2022. Σε τι μεταφράζονται αυτές οι επιχειρήσεις; Οι παλαιστινιακές κοινότητες καταγγέλλουν την τρομοκράτησή τους από ένοπλους εποίκους σε όλη την έκταση της Δυτικής Όχθης – άλλοτε με την παρουσία του ισραηλινού στρατού και άλλοτε όχι. Καταγγέλλουν, επίσης, εκτεταμένους αποκλεισμούς δρόμων ή ολόκληρων συνοικιών ανάλογα με τους σκοπούς των ισραηλινών αρχών, θανατηφόρα καταστολή των διαδηλώσεών τους, πολιτικές συλλογικής τιμωρίας (ως τέτοια έχει αναγνωριστεί διεθνώς ο αποκλεισμός της Γάζας), επιδρομές (ακόμα και νυχτερινές) σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, εντατικοποίηση των συλλήψεων και εκτελέσεις Παλαιστινίων (κυρίως μελών της ένοπλης αντίστασης) χωρίς δίκη.

Προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους κυβερνητικούς του εταίρους, ο Νετανιάχου έκανε το … χατίρι του ακροδεξιού υπουργού Ασφαλείας Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ και έδωσε το πράσινο φως για τη συγκρότηση μιας εθνοφρουράς, η οποία θα τελεί υπό την ηγεσία του υπουργού. Ο ίδιος ο Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ έσπευσε να γνωστοποιήσει πως το σώμα του οποίου θα ηγείται θα έχει ως κύριο μέλημά του τις «επιχειρήσεις σε επεισόδια και αναταραχές που προκαλούνται από Άραβες». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ξεκάθαρη διατύπωση της πολιτικής που ακολουθεί η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ. Ακόμα και ο αρχηγός της αστυνομίας της χώρας, ο γενικός επιθεωρητής Γιαακόβ Σαμπτάι, εξέφρασε επιφυλάξεις για τη σύσταση της νέας εθνοφρουράς. Ο Μπεν Γκβιρ, όμως, δεν πρόκειται να κάνει ούτε βήμα πίσω. Δεν είναι ένας τυχαίος υπουργός. Είναι ένας σκληροπυρηνικός Εβραίος έποικος από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη, ο οποίος έχει καταδικαστεί στο παρελθόν για υποστήριξη της τρομοκρατίας και υποκίνηση βίας κατά Αράβων, οι οποίοι αποτελούν το 21% του πληθυσμού του Ισραήλ. Εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο λίγους μήνες πριν τις εκλογές, μετά την κορύφωση της Ιντιφάντα του καλοκαιριού, κατά την οποία οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώθηκαν συλλόγικα και κατόπιν τιμωρήθηκαν συλλογικά.

Η Χαμάς ανακοίνωσε πως η σημερινή επίθεση είναι η απάντηση για το μακελειό στο τέμενος Αλ Άκσα τον Απρίλιο. Σε μία άνευ προηγουμένου πρόκληση, η αστυνομία του Ισραήλ εισέβαλε το βράδυ της 5ης Απριλίου στο τέμενος που αποτελεί τον τρίτο πιο ιερό τόπο λατρείας για το Ισλάμ και κατόπιν συγκρούσεων με τους πιστούς, προχώρησε σε περισσότερες από 350 συλλήψεις. Το βίαιο περιστατικό προκάλεσε την αντίδραση και την σύγκληση έκτακτης συνεδρίασης του Αραβικού Συνδέσμου, καθώς σύσσωμος ο ισλαμικός κόσμος εξέφρασε την αποστροφή του για την επίθεση που πραγματοποιήθηκε εν μέσω Ραμαζανίου (που φέτος συνέπεσε με το εβραϊκό Πάσχα).

Καταστρατήγηση της διεθνούς νομιμότητας

Στις 22 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε έφοδος του ισραηλινού στρατού στην παλιά πόλη της Ναμπλούς. Βάσει των συμφωνιών του Όσλο, η Ναμπλούς είναι περιοχή Α, δηλαδή περιοχή υπό παλαιστινιακή δημοτική διοίκηση και ασφάλεια. Μάλιστα, στο σημείο λειτουργεί μία από τις μεγαλύτερες υπαίθριες αγορές. Εκεί επέλεξε, μέρα μεσημέρι, να κάνει έφοδο ο ισραηλινός στρατός και να σκοτώσει έντεκα Παλαιστινίους, επτά από τους οποίους ήταν μέλη μιας νέας αντάρτικης οργάνωσης, της «Φωλιάς των Λιονταριών», που έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική από το Τελ Αβίβ. Καθώς η αγορά ήταν γεμάτη κόσμο, οι Ισραηλινοί στρατιώτες χρησιμοποίησαν ως κρυψώνα το Μεγάλο Τζαμί της Ναμπλούς. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και τέσσερις άμαχοι, δύο εκ των οποίων πυροβολήθηκαν στην πλάτη. Την επόμενη μέρα, το ισραηλινό κοινοβούλιο ενέκρινε δύο από τα νομοσχέδια της προωθούμενης δικαστικής «μεταρρύθμισης».

Στις 25 Φεβρουαρίου, ο υπουργός Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ, υπέγραψε μία φωτογραφική συμφωνία που εκχωρεί κάποιες από τις κυβερνητικές εξουσίες στη Δυτική Όχθη σε ένα σώμα που θα έχει επικεφαλής τον υπουργό Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριχ. Μέσω αυτής της συμφωνίας, θα επιτρέπεται στον Σμότριχ να ελέγχει σχεδόν όλους τους τομείς της ζωής στην περιοχή. Αυτό σημαίνει πως θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στον σχεδιασμό και την κατασκευή υποδομών και θα μπορέσει να εξυπηρετήσει την προσωπική του ατζέντα, η οποία εδώ και χρόνια αφορά στην επέκταση των παράνομων εβραϊκών οικισμών και τον περιορισμό κάθε παλαιστινιακής ανάπτυξης. Οι ειδικοί υπογραμμίζουν πως η συμφωνία αποτελεί παράβαση του διεθνούς δικαίου αφού προσαρτάται ουσιαστικά η Παλαιστινιακή Περιοχή Γ (όπου οι Ισραηλινοί έχουν τη δικαιοδοσία και ελέγχουν την ασφάλεια μιας περιοχής που αντιστοιχεί στο 60% της Δυτικής Όχθης). Παράλληλα, εφαρμόζεται και ένα νέου τύπου απαρτχάιντ, αφού καθιερώνονται δύο διαφορετικά νομικά συστήματα για τους δύο πληθυσμούς που ζουν στην ίδια περιοχή: οι Εβραίοι έποικοι θα υπάγονται στο Υπουργείο Οικονομικών, ενώ οι Παλαιστίνιοι θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο της ισραηλινής στρατιωτικής εξουσίας.

Λίγες ώρες μετά την υπογραφή αυτής της συμφωνίας που προκάλεσε αντιδράσεις στον ισλαμικό κόσμο -κατά την εβραϊκή αργία του Σαββάτου- κουκουλοφόροι έποικοι κατέβηκαν στο παλαιστινιακό χωριό Μπουρίν και έκαψαν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και τα καταστήματα Παλαιστινίων. Η ένοπλη ιδιωτική ασφάλεια της περιοχής έσπευσε στο σημείο για να εμποδίσει τυχόν αντίδραση των κατοίκων του χωριού. Την επόμενη μέρα, ένας ένοπλος Παλαιστίνιος σκότωσε δύο νεαρούς εποίκους του οικισμού Har Bracha ως αντίποινα. Μέσα σε λίγες ώρες, ηγέτες των Ισραηλινών εποίκων, όπως ο Νταβίντι Μπεν Ζιόν που είναι αναπληρωτής επικεφαλής του Συμβουλίου της Σαμάρια, κάλεσαν τους εποίκους «να σβήσουν την παλαιστινιακή πόλη από τον χάρτη και να μην δείξουν κανένα έλεος στους Παλαιστίνιους». Ομάδες Ισραηλινών εποίκων εισέβαλαν σχεδόν αμέσως στην περιοχή της Χουγουάρα και άρχισαν να καταστρέφουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Οι Παλαιστίνιοι κατήγγειλαν πως ενώ ο ισραηλινός στρατός γνώριζε ώρες πριν τι σχεδίαζαν οι έποικοι, δεν έκαναν ούτε τα τυπικά για να τους προστατεύσουν. Αυτοκίνητα, σπίτια και καταστήματα καίγονταν για ώρες, με αρκετούς ανθρώπους να βρίσκονται μέσα σε αυτά.

https://www.imerodromos.gr/poso-aifnidiastikh-htan-h-epithesh-ths-chamas-sto-israhl-via-katastolh-kai-exathliosh/