ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ-Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΞΕΝΙΣΤΕΣ. H

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Το κάθε παράσιτο (πολυξενικό και επιβλαβές ) για να μπορέσει να ζήσει χρειάζεται να βρει και να προσκολληθεί σε ένα ξενιστή. Ένα άλλο οργανισμό, από τον οποίο και τρέφονται.

Σε ένα ξενιστή πού αφού τον απομυζούν και τον καταστρέφουν ψάχνουν για τον επόμενο ξενιστή για να μπορέσουν να διαιωνίσουν το είδος τους.

Το κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος είναι η παραγωγή

προϊόντων και υπηρεσιών με σκοπό το κέρδος.

Για να μπορέσει να επιτευχθεί η παραγωγή θα πρέπει να πάρουν μέρος η εργασία, η φύση και το κεφάλαιο.

1. ΕΡΓΑΣΙΑ.

Είναι η σκόπιμη δραστηριότητα του ανθρώπου , σωματική και πνευματική για την παραγωγή προϊόντος.

2. ΦΥΣΗ.

Οτιδήποτε προέρχεται από τη φύση και χρησιμοποιείται στην παραγωγή. (Δάση, λίμνες ,θάλασσες ποτάμια , έδαφος, μεταλλεύματα ,ενέργεια ,καύσιμα κλπ.)

3. ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

Το κεφάλαιο περιλαμβάνει όλα τα υλικά μέσα και αγαθά που προέρχονται από προηγούμενη δραστηριότητα του ανθρώπου και χρησιμοποιούνται στην παραγωγή νέων προϊόντων με οποιοδήποτε τρόπο π.χ. κτίρια, μηχανήματα, χρήμα.

Για να μπορέσει να δημιουργηθεί το καπιταλιστικό σύστημα χρειαζόταν να βρει σε αφθονία τους παραπάνω συντελεστές.

Και ενώ υπήρχε σε αφθονία, στο σύνολο των χωρών, ο δεύτερος συντελεστής η φύση (δεσμευμένη όμως από την φεουδαρχική δομή της οικονομίας), υπήρχε φοβερή έλλειψη φτηνής διαθέσιμης εργατικής δύναμης και κεφαλαίων.

Η Έλλειψη των κεφαλαίων λύθηκε με τις ανακαλύψεις των νέων εμπορικών δρόμων.

Με την Πορτογαλία προς τις Ινδίες. (1394-1524). Βάσκο ντε Γκάμα ( 1469-1524) μέχρι το Κάλικουτ των Ινδιών γυρνώντας στην Λισσαβόνα με τα αμπάρια γεμάτα μπαχαρικά.

Πορτογαλία με τον Αλβαρέζ Καμπράλ ( 1460-1526 ) στην Βραζιλία. Τεράστιες φυτείες με Τσάι, κακάο ,ζάχαρη με μεταφορά δούλων από την Αφρική για να δουλέψουν σε αυτές τις φυτείες.

Ισπανία με τον Χριστόφορο Κολόμβο (1451-1506) προς Αμερική.

Ισπανία με τις αποικίες τους πού ξεκινούσαν από το Μπουένος Άιρες και κατέληγαν στην Καλιφόρνια.

Τσάι, κακάο, ρύζι, καπνός , προϊόντα από αμπέλια , αφθονία Αργύρου κλπ. μεταφέρονταν στην Ισπανία.

Είναι η εποχή των απερίγραπτων ομαδικών σφαγών ενάντια στους ντόπιους πληθυσμούς για να τους λεηλατήσουν. (Προκολομβιανοί πολιτισμοί κλπ.)

[Τα κεφάλαια πού συσσωρεύονταν από το εμπόριο άρχισαν να επενδύονται σε διάφορες εμπορικές ,τραπεζιτικές ,χρηματιστηριακές και ασφαλιστικές επιχειρήσεις.

Έτσι τέθηκαν οι βάσεις του Κεφαλαιοκρατικού συστήματος στην Ευρώπη , ενώ η φεουδαρχική δομή της οικονομίας άρχισε να κλονίζεται.] (1)

Bρέθηκε πλέον σε αφθονία ο τρίτος συντελεστής . Ένας συντελεστής αναδυόμενος μέσα από ποταμούς αίματος απίστευτων καταστροφών και λεηλασιών.

Με την βασίλισσα Ελισάβετ β της Αγγλίας τίθενται οι αρχές της αποικιακής επέκτασης σε βάρος της Ισπανίας (Φράνσις Ντραίηκ (2)). Με την καταστροφή της ισπανικής αρμάδας (1588) η Ισπανία περνάει στο περιθώριο.

Στην Αγγλία δημιουργούνται οι ιδιωτικές εταιρείες εκμετάλλευσης υπερπόντιων χωρών, η Εταιρεία της Ανατολής (1581) και η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών (1600) ,οι οποίες έθεσαν τις βάσεις του αγγλικού και μετέπειτα του βρετανικού ιμπεριαλισμού.

Μετά το 1700 έχουμε τον εντονότατο αποικιακό ανταγωνισμό της Γαλλίας με την Αγγλία πού κορυφώνεται με τους Ναπολεόντειους πολέμους. (1792-1815).

Ερχόμαστε τώρα στον πρώτο συντελεστή της παραγωγής, την εργασία.

Η φεουδαρχική δομή της κοινωνίας είχε δεσμευμένα τα εργατικά χέρια.

Σαν βασικές τάξεις έχουμε την Αριστοκρατία, τους φεουδάρχες πού του ανήκε η πλειονότητα της γης .

Και από την άλλη τούς δουλοπάροικους που προήλθαν από την απελευθέρωση των δούλων .

Σε αυτούς είχε παραχωρηθεί ένα κομμάτι γης από τον φεουδάρχη με την υποχρέωση να παρέχουν στο τσιφλίκι του φεουδάρχη ένα μέρος του εργάσιμου χρόνου τους ( τρεις ή και περισσότερες μέρες την εβδομάδα), ή το αντίστοιχο προϊόν από το δικό τους νοικοκυριό.

Υπήρχε και η ολιγάριθμη τάξη των ελευθέρων μικροϊδιοκτητών γης, ιδιοκτητών μανιφακτούρων ,χτίστες ,μεταλλουργοί κλπ.

Πλήρωναν φόρο στους άρχοντες.

Αυτοί αργότερα δημιούργησαν την λεγόμενη αστική τάξη.

Η αγορά, η μανιφακτούρικη παραγωγή (Οι μανιφακτούρες ήταν μεγάλα βιοτεχνικά εργαστήρια τα οποία οργάνωναν οι έμποροι βιοτεχνικών προϊόντων, και στα οποία δούλευαν με μισθό εργαζόμενοι ), η ανάπτυξη του εμπορίου μέσω των αποικιών και επομένως η αυξανόμενη παραγωγή και ζήτηση* εμπορευμάτων για εξαγωγή, πού πυροδότησε κατόπιν τις τεχνολογικές εφευρέσεις**, άρχισαν να μετατοπίζουν την εξουσία, από την τάξη των αριστοκρατών στην τάξη των ελεύθερων επαγγελματιών .

Η ανάπτυξη των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων ( αυξανόμενη ζήτηση μισθωτής εργασίας), έφερε τις δυο τάξεις σε ρήξη και το φεουδαρχικό σύστημα σε κατάρρευση.

Έπρεπε τώρα να <απελευθερωθούν > οι δουλοπάροικοι από τον κλήρο τους και από τις κοινοτικές γαίες για να ενταχθούν στο σύστημα της μισθωτής εργασίας.

Να μην έχουν άλλη δυνατότητα βιοπορισμού τους παρά μόνο την πώληση της εργατικής τους δύναμης έναντι μισθού.

Αυτή την πρόσθετη εργασία πού καρπώνονταν οι φεουδάρχες έπρεπε να την καρπώνονται τώρα οι καπιταλιστές, αφού πουλήσουν όμως το εμπόρευμα πού περιέχει και την πρόσθετη εργασία , στην αγορά.

Στην φεουδαρχία ήταν φανερή η εκμετάλλευση, ο δουλοπάροικος δούλευε στον κλήρο του και στις κοινοτικές γαίες τον μισό χρόνο της εβδομάδας και τον άλλο μισό τον αφιέρωνε στο τσιφλίκι του αφέντη του.

Παρά δε το χαμηλό επίπεδο των εργαλείων κλπ. πού χρησιμοποιούσε μπορούσε να θρέψει τον ίδιο, την οικογένεια του αλλά και τον πλούτο του αφέντη του.

Αυτή την φανερή ιδιότητα της εργασίας ( δηλαδή να δημιουργεί μεγαλύτερο πλούτο από τα αναγκαία της συντήρησης του εργαζόμενου και της οικογένειας του) προσπαθούν οι θεωρητικοί του καπιταλιστικού συστήματος να κρύψουν εισάγοντας ανοησίες στην οικονομική επιστήμη.

Η εργασία δεν είναι μία έννοια ατομική και αφηρημένη αλλά μία καθαρά ιστορικοκοινωνική δραστηριότητα.

Η παραπάνω ιδιότητα αρχίζει να εμφανίζεται ; - σταθεροποιείται με την ανακάλυψη της γεωργίας. Περίπου το 10.000 π.Χ.

Είναι πασιφανές από την αρχαιότητα, ότι αν ήταν διαφορετικά δηλαδή η εργασία να μην δημιουργεί μεγαλύτερο πλούτο δεν θα μπορούσε η κοινωνία να συντηρήσει ξεχωριστά επαγγέλματα όπως ιερέων , φιλοσόφων, δικηγόρων ,ιατρών, στρατιωτών κλπ. που ήταν ξεκομμένα από την υλική παραγωγή.

Επανερχόμαστε στον τρόπο <<απελευθέρωσης>> των δουλοπάροικων.

Και πάμε στην παράξενη χώρα πού τα πρόβατα τρώνε τους ανθρώπους (3).

Η ουτοπία του Τόμας Μόρ

[ σχετίζεται άμεσα με το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της Αγγλίας τον 15ο και τον 16ο αιώνα, δηλαδή με τις περιφράξεις της αγροτικής γης (encolosures). Αναφέρεται με σαφήνεια στις κοινωνικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησής της. Καταστροφή της γεωργίας, επομένως έλλειψη σιτηρών και ακρίβεια των αγροτικών προϊόντων, μαζική έξοδος των χωρικών, αναπτυσσόμενος κύκλος παραβατικότητας και καταστολής από την ανέχεια και την ανεργία στις πόλεις. «Τα πρόβατα έγιναν αδηφάγα, τρώνε ακόμη και ανθρώπους».] (4)

[Η κλοπή των εκκλησιαστικών κτημάτων, η δόλια εκποίηση των κρατικών κτημάτων, η ιδιοποίηση των κοινοτικών περιουσιών, η αρπακτική μετατροπή -που πραγματοποιήθηκε κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας- των φεουδαρχικών και κολλεκτιβίστικων ιδιοκτησιών των πατριών σε νεότερες ατομικές ιδιοκτησίες, να οι τρυφερές μέθοδες της πρωταρχικής συσσώρευσης. Προετοίμασαν το έδαφος στην καπιταλιστική καλλιέργεια, προσάρτησαν το έδαφος και τη γη στο Κεφάλαιο και δημιούργησαν, για τη βιομηχανία των πόλεων, τη δυνατότητα να προμηθεύεται εργάτες μεταξύ αυτών των άστεγων και πεινασμένων προλετάριων.] (5)

Με πολέμους, αποικιακές κτήσεις , κτηνώδη βία, δουλεμπόριο , καταστροφή των αγροτών, μέσα από ποταμούς αίματος γίνεται η πρωταρχική συσσώρευση . Έτσι χτίζεται το καπιταλιστικό σύστημα.

Γιαυτό οι απολογητές του συστήματος αποφεύγουν να μιλάνε για τον ιστορικό καπιταλισμό και αναφέρουν παραδείγματα ξεκομμένα από το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο.

¨Έτσι στον Καπιταλισμό έχουμε δύο βασικές τάξεις, τους καπιταλιστές με την ατομική ιδιοκτησία του κεφαλαίου και του εμπορεύματος και τους προλετάριους πού πωλούν την εργατική τους δύναμη στους καπιταλιστές έναντι μισθού για να αγοράσουν τα αναγκαία για την επιβίωση τους.

Οι καπιταλιστές θα πρέπει να πουλήσουν όμως στην αγορά, εσωτερική ή εξωτερική το εμπόρευμα για να μπορέσουν να καρπωθούν την πρόσθετη εργασία.

Αυτή την πρόσθετη εργασία πού ο Μαρξ την αποκαλεί υπεραξία.

Και όσο περισσότερο περιορίζουν τον αναγκαίο χρόνο εργασίας-μισθό τόσο μεγαλύτερη πρόσθετη εργασία-κέρδος αποκομίζουν, λόγω απληστίας.

Και ο ανταγωνισμός όμως από την άλλη τους εξαναγκάζει να αυξάνουν την πρόσθετη εργασία. Να πως. O καπιταλιστής πού έχει πιο εξελιγμένα μηχανήματα στο εργοστάσιο του έχει και μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Δηλαδή μπορεί να παράγει περισσότερο, μεγαλύτερο αριθμό εμπορευμάτων μέσα σε μία ώρα.

Έτσι έχει την δυνατότητα να πουλάει πιο φτηνά με αποτέλεσμα να μπορεί να αποσπάσει τις παραγγελίες από τους ανταγωνιστές του. Οι ανταγωνιστές ερχόμενοι σε αδιέξοδο , αρχικά πιέζοντας τους μισθούς , θα πρέπει να εκσυγχρονίσουν τα δικά τους μηχανήματα (με δικά τους κεφάλαια ή με δανεικά από τις τράπεζες) ή να κλείσουν.

Βλέπουμε δηλαδή ότι το καπιταλιστικό σύστημα από την δομή

του διεξάγει μόνιμα ένα ταξικό πόλεμο εναντίον των εργαζομένων ανεξάρτητα αν το αντιλαμβάνονται ή ίδιοι ή όχι.

Παράγοντες πού προσπαθούν να εξισορροπήσουν αυτή την τάση είναι η πάλη των εργαζομένων και η διάθεση των προϊόντων.

Όσο μειώνεται ο μισθός τόσο λιγότερα εμπορεύματα μπορούν να αγοράσουν οι εργαζόμενοι.

Χωρίς την πάλη των εργαζομένων σήμερα δεν θα είχαμε ούτε το δικαίωμα της ψήφου στις εκλογές.

• 1. ιστορία του Μεσαιωνικού και του Νεότερου Κόσμου 565-1815 (Β γενικού λυκείου.)
• 2. Ο Σερ Φράνσις Ντρέικ (Sir Francis Drake, Ντέβονσαϊρ, 1540 - 27 Ιανουαρίου 1596) ήταν Άγγλος θαλασσοπόρος και πολιτικός της Ελισαβετιανής εποχής. Από μικρός έγινε ναυτικός και στα είκοσί του χρόνια πήρε το "δίπλωμα" του κουρσάρου, που του επέτρεπε να λεηλατεί τις αποικίες του Νέου Κόσμου και τα ισπανικά καράβια έχοντας επίσημα στο πλοίο του την αγγλική σημαία. Από τη Βικιπαίδεια.

* μέσω της καταστροφής της ντόπιας παραγωγής στις αποικίες πχ, Ινδίες με την ντόπια παραγωγή που εξήγαγε στην παγκόσμια αγορά βαμβακερά υφάσματα και ήταν επίφοβος ανταγωνιστής των αγγλικών βαμβακερών υφασμάτων.

** και με την έλλειψη αποδοτικών και φθηνών χεριών στα διάφορα κρίσιμα στάδια της παραγωγής .

(3 ) Ουτοπία του Τόμας Μορ.

(4) https://www.tovima.gr/culture/article/?aid=767467

(5)ηΓένεση τον Κεφαλαίου- Κάρλ Μάρξ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

Όμοια γάρ ως επί το πολύ τα μέλλοντα τοις γεγονόσι.

μτφρ: τα περισσότερα από αυτά που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια μ' αυτά που έχουν γίνει. Αριστοτέλης.

[Ο ιερωμένος Τόμας Pόμπερτ Μάλθους παρατηρεί την ίδια ανισότητα.

την ίδια αθλιότητα, την ίδια συντριβή των πιο αδύναμων,

αλλά αυτός στρέφει το κατηγορητήριο ενάντια στους

φτωχούς. Ξεκινά από δύο συλλογισμούς:

Πρώτον. η τροφή είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο.

Δεύτερον. το πάθος ανάμεσα στα φύλα είναι αναγκαίο, και θα διατηρηθεί

για πάντα ( ... ) . Σύμφωνα με τους δυο αυτούς συλλογισμούς

που τους θεωρώ αναμφισβήτητους. υποστηρίζω ότι η δύναμη του

πληθυσμού είναι απείρως μεγαλύτερη σε σύγκριση με τη δύναμη

της γης να παράγει τα αναγκαία για την επιβίωση των ανθρώπων.

Ο πληθυσμός, αν δεν συναντήσει εμπόδια, πολλαπλασιάζεται κατά

γεωμετρική πρόοδο, ενώ τα αναγκαία για την επιβίωση που

παράγει η γη αυξάνονται κατά αριθμητική πρόοδο. Μια στοιχειώδης

γνώση των ιδιοτήτων των αριθμών επιτρέπει να κατανοήσει

κανείς την τεράστια διαφορά ανάμεσα στην πρώτη δύναμη

και τη δεύτερη.

Ξεκινώντας από το νόμο της φύσης μας που επιβάλλει τη διατροφή

σαν αναγκαιότητα για τη ζωή του ανθρώπου, τα αποτελέσματα

των δύο άνισων δυνάμεων οφείλουν να θεωρηθούν ίσα.

Πράγμα που σημαίνει ότι η στέρηση των αναγκαίων για τη ζωή

ενεργεί σαν ένας φραγμός για τη δύναμη του πληθυσμού. Η στέρηση

οφείλει να κάνει εμφανή την παρουσία της, και να γίνει αισθητή

σ' ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας.

Ο φιλάνθρωπος, όπως και ο νομοθέτης δεν μπορούν να

προσφέρουν τίποτα:< <Οι πλούσιοι δεν έχουν τη δυνατότητα να

προσφέρουν στους φτωχούς απασχόληση και ψωμί, και κατά

συνέπεια, η φύση των πραγμάτων, τους απαγορεύει να απαιτούν

ψωμί και απασχόληση από τους πλούσιους . Καμία

θυσία από μέρους των πλουσίων, και προπάντων σε χρήμα, δεν

μπορεί να αποτρέψει την επιστροφή της δυστυχίας στις κατώτερες

τάξεις της κοινωνίας ( . . . )>> . Ο Μάλθους βλέπει το όλο

πρόβλημα από την άποψη της ατομικής ηθικής: <<Εξαρτάται

από τον καθένα να παλέψει για την ευτυχία του ,

έτσι ώστε χάρη στην εργασία και την οικονομία ,

να έρθει σε θέση να ανταποκριθεί στις ανάγκες της οικογένειάς του >>

Κατά συνέπεια ,

ο φτωχός, ο εξαθλιωμένος κρίνεται ένοχος, επειδή αρνήθηκε

να υπακούσει στο νόμο της φύσης:

Ας αφήσουμε λοιπόν να επιβληθεί σ' αυτό τον ένοχο άνθρωπο,

η ποινή που τον καταδίκασε η Φύση. Γιατί οι ενέργειες του δε

συμμορφώθηκαν με τη Φωνή της λογικής που του εκδηλώθηκε με

σαφήνεια και δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν αν η δράση

που επέλεξε οδήγησε σε θλιβερά αποτελέσματα.

Και θα πρέπει να του απαγορευτεί ακόμη και η προσέγγιση στη βοήθεια που

προσφέρουν οι ενορίες.

Γιατί αν η ιδιωτική ελεημοσύνη του προσφέρει κάποια βοήθεια, το συμφέρον της ανθρωπότητας απαγορεύει στη βοήθεια αυτή να πάρει τις διαστάσεις της αφθονίας.

Κι αυτό γιατί πρέπει να μάθει, ότι οι νόμοι της Φύσης, δηλαδή οι

νόμοι του Θεού, τον καταδίκασαν να ζει με βάσανα, για να τιμωρήσουν

την αυθάδεια του, που τόλμησε να τους παραβιάσει ( . . . ).

Και πάνω σε αυτό θα μπορούσε να παρατηρήσει ίσως κανείς ότι

είναι σκληρό για μια μητέρα και για μερικά παιδιά να υποφέρουν

εξαιτίας της κακής συμπεριφοράς του αρχηγού της οικογένειας,

αλλά και σ' αυτή την περίπτωση πρόκειται για την εφαρμογή του

αμετάκλητου νόμου της φύσης.

Στο Δοκίμιο πάνω στην αρχή του πληθυσμού (1803) ο αιδεσιμότατος

Μάλθους επεξεργάζεται ακόμη καλύτερα τις παραπάνω

ιδέες και φτάνει μάλιστα το όριο του λυρισμού σε ένα

κομμάτι, που αν τον έκανε διάσημο στην εποχή του, παραλείφθηκε στη συνέχεια από τις επανεκδόσεις του έργου:

Ένας άνθρωπος που γεννιέται σ' ένα κόσμο που ήδη κατέχεται

από τους άλλους, αν δεν μπορεί να πάρει τίποτα από τους γονείς,

που δικαιωματικά πρέπει να τους ζητήσει, και αν η κοινωνία δεν

έχει ανάγκη από την εργασία του, τότε δεν έχει κανένα δικαίωμα

να ζητήσει έστω και την ελάχιστη τροφή, και στην πραγματικότητα σαν άτομο, περισσεύει. Στο μεγάλο τραπέζι της Φύσης δεν υπάρχει κάποιο πιάτο γι' αυτόν. Η φύση τον προστάζει να φύγει από τη μέση, και θέτει ήδη σε κίνηση τους μηχανισμούς που μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή της,

αν δεν προστρέξει στην ελεημοσύνη ορισμένων από τους καλεσμένους.

Οι καλεσμένοι στριμώχνονται για να του κάνουν θέση και την ίδια στιγμή και

άλλοι περιττοί εμφανίζονται και απαιτούν την ίδια παραχώρηση

για λογαριασμό τους. Ξαφνικά κυκλοφορεί η φήμη ότι υπάρχουν

τροφές για όλους όσους το επιθυμούν. Έτσι η τάξη και η

αρμονία που επικρατούσε προηγουμένως στο τραπέζι διαταράσσεται,

η αφθονία πού απολάμβαναν οι καλεσμένοι καταντά συζητήσιμη.

Η ευτυχία των καλεσμένων καταστρέφεται από το θέαμα

της αθλιότητας και τις ενοχλήσεις που προέρχονται από κάθε άκρη

της αίθουσας. Οι υπεύθυνοι για το σερβίρισμα των καλεσμένων

αγανακτούν, γιατί με όλη αυτή την κατάσταση πού προκλήθηκε

δα είναι πλέον σε θέση να μετρήσουν της αναλογίες,

όπως ήξεραν να κάνουν στο παρελθόν. Οι λίγοι καλεσμένοι που

δέχτηκαν πρώτοι τον περιττό ανάμεσα τους καταλαβαίνουν πολύ

αργά το σφάλμα τους να παραβιάσουν της αυστηρές διαταγές της

μεγάλης κυρίας του τραπεζιού .

Βλέπουμε λοιπόν με ποιο θαυμαστό τρόπο καλούνται οι ευλαβικές

ψυχές να υποφέρουν το θέαμα της τρομακτικής εργατικής

και λαϊκής αθλιότητας της εποχής. Οι οικονομολόγοι,

σαν εκπρόσωποι του ορθολογισμού, θα αναλάβουν να υποδείξουν

την επιστημονική αναγκαιότητα της αθλιότητας. Βρισκόμαστε

πλέον αρκετά κοντά στο <<σιδερένιο νόμο των μισθών>>!

Ο Ζαν Μπατίστ Σε, περιγράφει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται

τη μισθοδοσία: <<"Όταν ( ... ) η ζήτηση είναι κατώτερη

από την ποσότητα των ανθρώπων που προσφέρονται να δουλέψουν,

τότε οι αμοιβές τους πέφτουν κάτω από το αναγκαίο >>

επίπεδο που εξασφαλίζει τον αριθμό της τάξης τους. "Έτσι οι

οικογένειες με τα περισσότερα παιδιά και τους περισσότερους

ανίκανους για εργασία, χάνονται . Τότε η προσφορά εργασίας

πέφτει. Κι εφόσον προσφέρεται λιγότερη εργασία, η τιμή της

ανεβαίνει" . ]*

Σημειώστε αυτό το απόσπασμα: αν η κοινωνία δεν

έχει ανάγκη από την εργασία του, τότε δεν έχει κανένα δικαίωμα

να ζητήσει έστω και την ελάχιστη τροφή, και στην πραγματικότητα σαν άτομο, περισσεύει.

Στο μεγάλο τραπέζι της φύσης δεν υπάρχει κάποιο πιάτο γι' αυτόν. Η φύση τον προστάζει να φύγει από τη μέση...

[ Ο πλούτος, δηλαδή η δύναμη της αστικής τάξης, προκύπτει

από την απερίγραπτη εξαθλίωση των εργατών, σ' όλη τη διάρκεια

του 19ου αιώνα: μεγάλη διάρκεια ημερήσιας εργασίας,

χαμηλοί μισθοί, χάρη στον ανταγωνισμό που αναπτύσσουν μεταξύ

τους οι ετερογενείς ομάδες των εργατών. Συχνά, οι συνθήκες

των εργατών του 19ου αιώνα αναγνωρίζονται σαν χειρότερες

από εκείνες των σκλάβων της αρχαιότητας.

Οι τόποι εργασίας είναι απερίγραπτα ανθυγιεινοί, η διάρκεια

της μέρας εργασίας εξοντωτική, ενώ οι αρρώστιες και τα ατυχήματα

αποδεκατίζουν τον εργατικό πληθυσμό. Όλες οι σχετικές

μαρτυρίες περιγράφουν με τα θλιβερότερα χρώματα την

απάνθρωπη εκμετάλλευση, που χρησίμεψε σαν βάση για την

ανάπτυξη της βιομηχανίας του 19ου αιώνα.

Στα 1834, τα παιδιά ηλικίας κάτω των 13 ετών αντιπροσωπεύουν

το 13% των εργατών της αγγλικής βαμβακοβιομηχανίας.

Στα 1850, ο αριθμός αυτός πέφτει στα 5%, αλλά με τις

κρίσεις που ακολουθούν ξανανεβαίνει στο 14% στα 1874.

To σύστημα του ιδρώτα είναι μια νέα μορφή της οικιακής απασχόλησης,

εφόσον ο εργοδότης αναθέτει στις φτωχές οικογένειες

την εκτέλεση ορισμένων φάσεων της επεξεργασίας

των προϊόντων του έξω από το εργοστάσιο. Πρόκειται για μια

προέκταση του εργοστασιακού συστήματος ιδιαίτερα στον τομέα

του ρουχισμού και της υποδηματοποιίας. Το εργοστάσιο

παραδίδει ημιεπεξεργασμένα προϊόντα στους εργάτες του συστήματος

του ιδρώτα, που τα τελειοποιούν στο σπίτι τους και

παραδίδουν σε τακτά χρονικά περιθώρια. Η πληρωμή γίνεται

με το κομμάτι, και κατά κανόνα είναι τόσο χαμηλή, ώστε οι

εργάτες δουλεύουν σκληρά σε όλη τη διάρκεια της μέρας, απασχολώντας

συνήθως και όλη την οικογένεια.

Στα 1830, στο Λονδίνο το ένα τρίτο της παραγωγής

ειδών ρουχισμού γίνεται με το σύστημα του ιδρώτα.

...οι εργατικές τάξεις διαδηλώνουν

δυναμικά την παρουσία τους και καταφέρνουν να αναγνωριστούν

σαν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Αφού για ένα

πολύ μεγάλο διάστημα έζησαν συντριμμένες και αφοπλισμένες,

εκτεθειμένες στην καθημερινή καταπίεση και στην κτηνώδη

καταστολή , κατάφεραν επιτέλους να οργανωθούν και να

εξοπλιστούν με .αυτόνομα όργανα και μέσα, όπως εργατικά

κόμματα, εργατικά συνδικάτα, εργατικό τύπο. Βέβαια αυτό δε

σημαίνει ότι θα σταματήσει η καταπίεση και η καταστολή.

Αντίθετα μάλιστα, θα ενισχυθούν ακόμη περισσότερο. Αλλά

απέναντι στην κυρίαρχη αστική τάξη υπάρχει πλέον η εργατική

τάξη, με την ικανότητα να επιβάλει ένα συσχετισμό δυνάμεων.

Κ ι αυτός ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σημαδέψει βαθιά

της μεταγενέστερες μεταμορφώσεις του καπιταλισμού.]*

Μετά έρχονται η επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917, σταθμός της παγκόσμιας ταξικής πάλης , και οι επαναστάσεις πού ξεσπούν στην Ευρώπη με ανεπιτυχή κατάληξη.

Η απίστευτη συσσώρευση πλούτου πριν την κρίση του 1928-1933 και το ξέσπασμα της, λόγω της πλεονάζουσας προσφοράς , η ανάδειξη φασιστικών καθεστώτων από τις αστικές τάξεις των αντίστοιχων χωρών σαν προσπάθεια καταπολέμησης και τιθάσευσης του προλεταριάτου από τις επαναστατικές ιδέες πού διαπνέεται, μαζί με την προσπάθεια αναδιανομής των αποικιών από πλευράς Γερμανίας , Ιταλίας, Ιαπωνίας προκαλούν τον πιο αιματηρό πόλεμο της ανθρωπότητας, τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Μετά το 1945, δύο παγκόσμιες δυνάμεις έρχονται αντιμέτωπες.

Η ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση με τις ιδέες της κατάργησης της εκμετάλλευσης κλπ.

Η ΗΠΑ με τον Κέυνς βάζουν νερό στο κρασί του καπιταλισμού φοβούμενοι τις επαναστάσεις στην Ευρώπη και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο.

Παγκόσμια, είναι η εποχή των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων.

Διαλύεται, καταρρέει η αποικιοκρατία.

Μεταμορφώνουν τον βρικόλακα, του δίνουν ανθρώπινο πρόσωπο.

Πετυχαίνουν στην Ευρώπη , σταθεροποιούν το σύστημα κάνοντας πολλές παραχωρήσεις μαζί με τις αστικές τάξεις-πλουτοκρατία απέναντι στο προλεταριάτο και τα μεσαία στρώματα.

Παράλληλα υποκινούν δικτατορίες στον υπόλοιπο κόσμο και εφαρμόζουν ακραία οικονομικά μέτρα στις χώρες αυτές. Δημιουργούν τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή .Φυσικά υπέρ των πολυεθνικών. Βλέποντας τα αποτελέσματα των μέτρων αυτών ως και οι δικτάτορες διώχνουν τα περίφημα παιδιά του Σικάγου από τις χώρες τους. (Πινοσέτ).

Παγκόσμια όλες οι αστικές τάξεις ζουν με τον φόβο, το άγχος των επαναστάσεων και της κατάργησής τους.

Ο βρικόλακας όμως ασφυκτιά, πάντα θα διψά για αίμα.

Οι τεχνολογικές εξελίξεις και η εφαρμογή τους στην παραγωγή μειώνουν τα ποσοστά κέρδους.

Βρίσκει ευκαιρία με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και αντεπιτίθεται.

Μεταφέρει παραγωγικά κεφάλαια (πολυεθνικές) στην Κίνα πετυχαίνοντας αύξηση του ποσοστού κέρδους των επενδυμένων κεφαλαίων τους (φτηνά εργατικά χέρια χωρίς δικαιώματα) όσα κεφάλαια μένουν στην χώρα τους απαιτούν πιο φτηνά εργατικά χέρια για να ανταπεξέλθουν του σκληρού ανταγωνισμού. Ξηλώνουν το κοινωνικό κράτος.

Η εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού από τρίτες χώρες βοηθάει στην παραπέρα πτώση των ντόπιων μεροκάματων.

Δεν μένουν όμως εδώ , η απληστία ανοίγει την όρεξη.

Μειώνουν παραπέρα τους φόρους της πλουτοκρατίας , ξηλώνουν τους νόμους περιορισμού της κερδοσκοπίας στην χώρα τους, αφορά και τις τράπεζες .

Κερδοσκοπούν με τα χρέη των κρατών, εξαναγκάζουν τα κράτη να ανοίγουν τις αγορές τους στα κεφάλαια τους. Μέσω του ΔΝΤ και της παγκόσμιας τράπεζας.

Κερδοσκοπούν στα χρηματιστήρια , στα ακίνητα ,στην γη, αποκομίζουν τεράστια κέρδη, όταν αποχωρούν αφήνουν τα κράτη σε κατάρρευση. Νεοαποικιοκρατία.

Σε μία έρευνα εντοπίζεται μια μικρή ομάδα που αποτελείται κυρίως από τράπεζες, η οποία φαίνεται πως έχει στα «χέρια» της την εξουσία της παγκόσμιας οικονομίας.

Οι περισσότερες εταιρείες που βρίσκονται στη κορυφή είναι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, ενώ στις 20 πρώτες βρίσκονται η Barclays Bank, η JPMorgan Chase &Co, η UBS AG, η ΑΧΑ και οι όμιλοι Goldman Sachs και Vanguard.

Αυτές δίνουν τον τόνο, την κατεύθυνση στο καπιταλιστικό σύστημα.

Πολλά από αυτά τα στελέχη καταλαμβάνουν υψηλά πόστα στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ.

Όσοι ξένοι δουλεύουν σε αυτές τις εταιρείες εξασφαλίζουν θέσεις κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό της πατρίδας τους όταν επιστρέφουν.

Συσσωρεύουν τεράστια πλούτη πού μας θυμίζουν την εποχή πρό της κρίσης του 1928-1933.

Περικόπτουν τα εισοδήματα των μεσαίων στρωμάτων και του προλεταριάτου δημιουργώντας καταστάσεις έλλειψης ζήτησης των παραγόμενων αγαθών .

Δημιουργούν τεράστιες κερδοσκοπικές φούσκες και φυσικά τις ανάλογες κρίσεις.

Εξαναγκάζουν τον λαό να πληρώνει τις κρίσεις πού οι ίδιοι δημιουργούν ( Τράπεζες χρεοκοπημένες με δική τους ευθύνη, που προσπαθούν να τις σώσουν αρπάζοντας στην κυριολεξία τα λεφτά των λαών ).

Γενικά μία κατάσταση, πού κρύβουν τα χρέη και τις κερδοσκοπικές φούσκες όπως τα παράγωγα πού είναι μία μόνιμη βόμβα περιμένοντας πότε θα σκάσει.

Έτσι ο καπιταλισμός έβαλε μόνιμο** ; φρένο στην ανάπτυξή του και το μόνο που του απομένει είναι να επιτεθεί με ιδιαίτερη αγριότητα στο εσωτερικό της χώρας τους με φοροληστεία κλπ. αλλά και των άλλων κρατών με εκβιασμούς και στρατιωτικά προσπαθώντας να αποκομίζει κέρδος.

Αυτά όμως χρειάζονται τα ανάλογα περιβάλλοντα, δηλαδή κινδύνους φανταστικούς ή πραγματικούς για να μπορέσουν να περιορίσουν ή και να καταργήσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις κατακτήσεις αιώνων.

Η ρομποτική πού εισβάλλει στην παραγωγή μέχρι το 2050 θα αντικαταστήσει την ανθρώπινη εργασία με αποτέλεσμα η παγκόσμια ανεργία να φτάσει το 50%, κατά εκτιμήσεις.

Ποια κοινωνία θα μπορέσει να ανεχτεί αυτή την κατάσταση ; εκτός αν στο εσωτερικό των χωρών θα υπάρχει σιδερένια πειθαρχία, χωρίς δικαιώματα.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας θα είναι άχρηστος ο άνθρωπος σαν παραγωγική δύναμη, στην μεγάλη του πλειοψηφία.

Ο καπιταλισμός θα τείνει να μεταλλαχθεί σε άλλο σύστημα ,ούτε φεουδαρχικό ούτε δουλοκτητικό αλλά πολύ χειρότερο και των δύο.

Στους λαούς απομένει να αντιστρέψουν τον εφιάλτη που θα πραγματοποιηθεί.

Το μέλλον εξαρτάται από πολλά πράγματα, αλλά κυρίως, από εσένα. Frank Tyger.

*Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1500 ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ-MICHEL BEAUD

** Διαβάζουμε το βιβλίο του Immanuel WALLESTEIN. ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ- εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ. Εδώ ο συγγραφέας αμφισβητεί ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυκλική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρεί ότι έχουμε να κάνουμε με δομική κρίση πού το καπιταλιστικό σύστημα θα τείνει να μεταλλάσεται σε κάτι άλλο.

24 Μαρτίου 2016

  Οι φωτογραφίες είναι από τον Lewis Hine.