ΟΤΑΝ Η ΝΔ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΤΙΜΑ* ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

*Τμήμα σφαγίου που θεωρείται κατώτερης ποιότητας, σαβούρα.

Πάλι θα μας απασχολήσει ένα άρθρο της Βούλτεψη με τίτλο, Η Ιθάκη του Μαδούρο . 'Ολο το άρθρο θα το βρείτε στο τέλος αλλά και εδώ.

https://www.efenpress.gr/2018/08/blog-post_966.html

Κύρια επιχειρηματολογία αριστερός ο Τσίπρας, αριστερός ο Ούγκο Τσάβες, αριστερός ο Μαδούρο .

Δέστε την κοινωνική καταστροφή πού βιώνει η Βενεζουέλα με υπεύθυνους πρώτα τον Τσάβες και τώρα με τον Μαδούρο.

Η αριστερά δημιουργεί την καταστροφή και ο Τσίπρας σαν αριστερός (επομένως και αυτός σαν αριστερός μόνο την καταστροφή φέρνει) υποστηρίζει τον Τσάβες και τον Μαδούρο ,καταλήγοντας πρέπει όλοι μαζί (ΕΟΚ κλπ.) να παρακολουθούμε τον σύντροφο Νίκολα να σκοτώνει τον λαό του χωρίς να παρεμβαίνουμε επειδή έτσι το θέλει ο Τσίπρας;

Και επειδή την Βούλτεψη και πολλούς μέσα στην ΝΔ τους έχει πιάσει ο πόνος για την δυστυχία της Βενεζουελανών μήπως θα έπρεπε πρώτα να απολογηθούν για την δυστυχία των Ελλήνων, για την ανεργία, για τα μεροκάματα εξαθλίωσης, για την πληθώρα των αυτοκτονιών, για την μαζική έξοδο των Ελλήνων από την χώρα μας ,για την επαίσχυντη παράδοση της χώρας στους Γερμανούς και το ΔΝΤ και πολλά άλλα ;

Τι μέτρα έχουν σκοπό να πάρουν εναντίον των εαυτών τους μαζί με τους φίλους τους της ΕΟΚ;

Αντιλαμβάνονται τι έχουν κάνει ;

Έχει σκοπό κανένας τους να ζητήσει συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό ,να παραιτηθεί και να ιδιωτεύσει;

Αν τα έκαναν όλα αυτά τότε ίσως να θεωρούσαμε ότι από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον ασχολούνται με την δυστυχία της Βενεζουέλας.

Αλλά το βασικό πρόβλημα της ΝΔ είναι να αμαυρώσει τον όρο αριστερά πέρα όλων των αδυναμιών της φυσικά παίρνοντας γραμμή από το ιδεολογικό ορμητήριο τους της ΗΠΑ.

Αλλά τι σημαίνει αριστερά ; Μήπως βασικό χαρακτηριστικό της δεν είναι η ανεξαρτησία της χώρας, η βαρύτατη φορολογία στους πλούσιους, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ,το ισορροπημένο ισοζύγιο της χώρας για να μην γίνεται αντικείμενο εκβιασμού πέρα των ανοησιών του Βορίδη;

Ο Τσίπρας τι σχέση έχει με όλα αυτά ;

Συνθηκολόγησε με την ντόπια ολιγαρχία και το Γερμανικό κεφάλαιο , κάνει ότι θα κάνατε και εσείς, λίγο καλύτερα ή λίγο χειρότερα, πάντως η κατεύθυνση είναι η ίδια.

Υποταγή, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, δεν μπορούμε να διαπραγματευθούμε ουσιαστικά γιατί θα μας διώξουν από το ΕΥΡΩ.

Οπότε σας έμεινε μόνο το παιγνίδι των λέξεων άνευ περιεχομένου ,αριστερός ο Τσίπρας , δηλαδή καταστροφικός .

Το ίδιο βιολί όμως και ο Τσίπρας , προσπαθεί να πλασαριστεί σαν αριστερός μπας και συγκρατήσει αριστερούς ψηφοφόρους δημιουργώντας σύγχυση μέσα στην κοινωνία.

Ας ρίξουμε τώρα μία ματιά τι ακριβώς έχει συμβεί στην Βενεζουέλα.

Ξεκινώντας πρώτα από τον Τσάβες. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B5%CF%82

Ο Τσάβες επέβαλε νέο Σύνταγμα, περιφερειακά δημοκρατικά συμβούλια, την κρατικοποίηση σειράς στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, και με τα έσοδά τους αύξησε τις κυβερνητικές δαπανών στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης, ενώ μείωσε το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας. Απομάκρυνε επιτυχώς τη χώρα του από τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και συνεργάστηκε στενά με τις κυβερνήσεις της Κίνας, της Κούβας και της Ρωσίας. Ο Τσάβες κατάφερε να διατηρήσει την πολύ υψηλή δημοφιλία του χρηματοδοτώντας προγράμματα κρατικής πρόνοιας δια μέσου των εσόδων από την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων.

Τα επιτεύγματα του Ούγκο Τσάβες

https://www.thepressproject.gr/article/39691/Ta-epiteugmata-tou-Ougko-Tsabes

Η Βενεζουέλα είναι τώρα στην περιοχή η χώρα με το χαμηλότερο επίπεδο ανισότητας (που μετράται από το συντελεστή Gini), αφού έχει μειώσει την ανισότητα κατά 54% και τη φτώχεια κατά 44%. Η φτώχεια έχει μειωθεί από το 70,8% (1996) στο 21% (2010) ενώ η ακραία φτώχεια μειώθηκε από το 40% (1996) στο πολύ χαμηλό επίπεδο του 7,3% (2010). Περίπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ωφεληθεί από τα προγράμματα κατά της φτώχειας, που ονομάζονται «Misiones» (Αποστολές). Έως τώρα, 2,1 εκατομμύρια ηλικιωμένοι έχουν λάβει σύνταξη γήρατος - δηλαδή το 66% του πληθυσμού, ενώ μόνο 387.000 είχαν συνταξιοδοτηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.Η εκπαίδευση είναι ένα βασικός καθοριστικός παράγοντας τόσο για την υγεία όσο και για την φτώχεια και η Μπολιβαριανή κυβέρνηση έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση επενδύοντας σε αυτή περισσότερο από το 6% του ΑΕΠ. Η UNESCO έχει αναγνωρίσει ότι έχει εξαλειφθεί ο αναλφαβητισμός, επιπλέον, η Βενεζουέλα είναι το 3ο κράτος στην περιοχή όσον αφορά στις ώρες που ασχολούνται οι πολίτες με το διάβασμα. Τα δίδακτρα είναι δωρεάν στην εκπαίδευση από το παιδικό σταθμό μέχρι το πανεπιστήμιο και το 72% των παιδιών φοιτούν σε δημόσια ολοήμερα σχολεία ενώ το 85% των παιδιών που βρίσκονται στην κατάλληλη ηλικία πηγαίνουν στο σχολείο.

Η ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ ΣΤΗ

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΤΟ

1998, ΕΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΤΟ 2013

Έργα και ημέρες του

comandante

που άφησε έποχη

Διπλωματική εργασία στο ΠΜΣ «Διεθνών και

Ευρωπαϊκών Σπουδών» του Πανεπιστημίου Πειραιά

Επιβλέπουσα καθηγήτρια Μαίρη Μπόση

Της φοιτήτριας

Καραπηδάκη Ευαγγελίας, ΜΘ 100/14

https://dione.lib.unipi.gr/xmlui/bitstream/handle/unipi/8318/Karapidaki_Evaggelia.pdf?sequence=1&isAllowed=y

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΤΟΥ

Με τον θάνατο του comandante Ούγκο Τσάβες ,έκλεισε μια ολόκληρη εποχή για τη

Βενεζουέλα. Παρά τις παραλείψεις ή τα προβλήματα που μπορεί να υπήρξαν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, το γεγονός είναι ότι παρέλαβε μία χώρα με διαφθορά, μεγάλη φτώχεια και απαξιωμένο πολιτικό σύστημα στα μάτια του λαού και έκανε το λαό να

πιστέψει ξανά σε μια ιδέα, ένα όραμα, στη « Μπολιβαριανή Επανάσταση», την οποία ακολουθούσε.

Σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι δημιούργησε μια ιδεολογία, αφού ο «σοσιαλισμός του 21ο υαιώνα» που επικαλούνταν δεν ακολουθούσε ξεκάθαρα μια προϋπάρχουσα ιδεολογία.

Αντίθετα θα λέγαμε ότι δημιούργησε μια ιδεολογία, βασισμένη σε διαφορετικά μεταξύ τους πρότυπα (όπως αναφέρθηκαν και στην αρχή ), όπως τον Σιμόν Μπολίβαρ

, τον Τσε Γκεβάρα, αλλά και τον Ιησού Χριστό.

Η τοποθέτηση του Ιησού Χριστού ανάμεσα στα πρόσωπα που θαύμαζε ο Τσάβες δεν είναι παράξενη. Από μικρός ήταν Χριστιανός και από παιδάκι βοηθούσε στην εκκλησία. Η πίστη του παρέμεινε και στην ενηλικίωση του. Αντίθετα με άλλους ηγέτες αριστερής ιδεολογίας, ο

Τσάβες τόνιζε συχνά ότι ήταν Χριστιανός. Θεωρούσε τον Χριστό «επαναστάτη», που έκανε κριτική στις ηγεσίες και υπερασπιζόταν του φτωχούς. Δεν του άρεσε η παρουσίαση του Χριστού ως θύμα από την εκκλησία και παρά την πίστη του φαινόταν να αντιπαθούσε τους κληρικούς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Ο Τσάβες τελικά ήταν Χριστιανός, αριστερός ,επαναστάτης και ασκούσε έντονη κριτική στον

καπιταλισμό.

Αυτή του η προσωπικότητα και η ιδεολογία φαίνεται να είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο, αν κρίνουμε από τα μεγάλα ποσοστά με τα οποία κέρδιζε τις εκλογές, τις λαοθάλασσες των οπαδών του που ζητωκραύγαζαν στις ομιλίες του, αλλά και τις πρωτοφανείς εκδηλώσεις

λύπης στην κηδεία του, που σπάνια βλέπουμε παρόμοιες σε θανάτους

άλλων σύγχρονων ηγετών.

Από την αρχή της ανάληψης της εξουσίας του είχε σαν βασικό στόχο τη μείωση της φτώχιας και των ανισοτήτων στη Βενεζουέλα

Ο Τσάβες κράτησε την υπόσχεση του.

Τα ακριβή ποσοστά μείωσης της φτώχειας διαφέρουν από έρευνα σε έρευνα. Πάντωςσύμφωνα με δημοσίευση στο "Harvard Reviewo Latin America", η φτώχεια στη Βενεζουέλα

μειώθηκε περίπου στο μισό από το 2003 έως το 2007, δηλαδή από το 54% των νοικοκυριών

, περιορίστηκε στο 27.5% των νοικοκυριών. Η ακραία φτώχια μειώθηκε ακόμη περισσότερο από το 25.1% των νοικοκυριών, μόλις στο 7.6%.

Επιπλέον αυτοί οι δείκτες φτώχιας μετρούν μόνο το εισόδημα σε μετρητά. Δεν μετρούν προνόμια που παρασχέθηκαν στους φτωχούς όπως υπηρεσίες υγείας και πρόσβαση στην

εκπαίδευση.

Η φτώχεια ήταν αυξημένη μόνο το 2002 -2003 εξαιτίας της πετρελαϊκής απεργίας και του lockout, που έγιναν από την αντιπολίτευση με σκοπό την αποπομπή Τσάβες από την εξουσία. Μόλις η κυβέρνηση Τσάβες απέκτησε τον έλεγχο της κρατικής πετρελαϊκής εταιρίας PDVSA, η οικονομία άρχισε να αναπτύσσεται και η φτώχια να μειώνεται.

Στα πέντε χρόνια που πέρασαν από τον πάτοτης ύφεσηςπου έφτασε η οικονομία στις αρχές του 2003 μέχρι τις αρχές του 2008 η ανάπτυξη είναι αξιοσημείωτη. Η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 88.3%.

Στα 14 χρόνια της εξουσίας του Chavez, η ανισότητα, όπως αυτή καταγράφεται στον συντελεστή Gini,

διαμορφώνεται στο χαμηλότερο επίπεδο της Λατινικής Αμερικής.

Το 1998 ήταν 48,7% , ενώ το 2007 έπεσε στο 42%.

Για να έχουμε κάποιο μέτρο σύγκρισης του δείκτη αυτού και της μείωσης των ανισοτήτων,

μπορούμε να λάβουμε υπόψη μας ότι στις ΗΠΑ από το 1980 έως το 2005, ο συντελεστής αυτός έδειξε από 40,3 αύξηση στο 46,9% και μάλιστα σε μια περίοδο όπου υπήρχε μεγάλη ανακατανομή εισοδήματος.

Επιπλέον σημαντικές ήταν οι αλλαγές στους τομείς της υγείας και της παιδείας. Από την αρχή δόθηκε βάση σε αυτούς τους τομείς μέσω και των κοινωνικών προγραμμάτων-αποστολών (Misiones).

Πάντως συνολικά ο αριθμός των γιατρών που απασχολούνταν σε πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας στο δημόσιο τομέα, από το 1999 έως το 2007, έγινε πάνω από 12 φορές μεγαλύτερος, παρέχοντας σε εκατομμύρια φτωχούς βενεζουελάνους

,υπηρεσίες υγείας στις οποίες παλαιότερα δεν είχαν πρόσβαση.

Σημαντική ήταν και η αύξηση της πρόσβασης στην εκπαίδευση.

Από τη χρονιά 1999-2000 ως τη χρονιά 2006-2007, η εγγραφή στην ανώτατη εκπαίδευση αυξήθηκε κατά 86%.

Επίσης, η αύξηση την ίδια περίοδο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ήταν 54%.

Επιπλέον σε περίπου 3,9 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας τριών έως δεκαεπτά ετών παρασχέθηκαν γεύματα στο σχολείο.

Άλλο μέτρο ήταν τα κυβερνητικά σουπερ-μαρκετ τροφίμων (Mercal), όπου πωλούνται τρόφιμα με έκπτωση από 27% έως 39%.

Σε περίπου 894.300 άτομα παρέχονταν επίσης φαγητό από συσσίτια.

Όσον αφορά στα ποσοστά ανεργίας ήταν στο 15,6% στις αρχές του 1999 όταν ανέλαβε την προεδρία ο Τσάβες και έπεσε στο 8,2% στις αρχές του 2008.

Η δημοσίευση στο"Harvard Review of Latin America"

καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η όποια αμφισβήτηση υπάρχει όσον αφορά στην κοινωνική και οικονομική πρόοδο κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Τσάβες είναι αποτέλεσμα παραπληροφόρησης, πολιτικής προκατάληψης, υπερβολικής εμπιστοσύνης στις πηγές της αντιπολίτευσης και ενός γενικότερου εχθρικού κλίματος που υπάρχει στα ΜΜΕ προς μία κυβέρνηση που βρίσκεται σε διαμάχη με τις ΗΠΑ.

Ωστόσο πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι αυτή η δημοσίευση πραγματοποιήθηκε το 2008. Πράγμα που σημαίνει ότι η Βενεζουέλα δεν είχε ακόμα αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που οδήγησαν σε μέτρα όπως αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω δηλαδή μειωμένες δαπάνες στον προϋπολογισμός του 2009, αύξηση του ΦΠΑ,

αλλά και μέτρα όπως υποτίμηση του εθνικού νομίσματος το 2010 λόγω της πτώσης της

τιμής του πετρελαίου και δεύτερης υποτίμησης το 2011.

Μάλιστα το Φλεβάρη του 2013 η κυβέρνηση της Βενεζουέλας αναγκάστηκε να προχωρήσει σε νέα υποτίμηση, απόφαση βέβαια που δεν μπορεί να «χρεωθεί» στον Ούγκο Τσάβες, ο οποίος ήταν βαριά άρρωστος εκείνη την περίοδο αλλά στον Νικόλας Μαδούρο, τότε αντικαταστάτη του και νυν πρόεδρο της χώρας, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Ένα μεγάλο πρόβλημα στην οικονομία που ο Τσάβες

δεν κατάφερε να επιλύσει ήταν ο αυξανόμενος πληθωρισμός.

Το 2012 εκτιμάτο στο 31,6% από 23,6% το 1999.

Ακόμα και αν λάβουμε υπόψη μας όμως και τις χρονιές της κρίσης υπάρχουν στοιχεία προόδου στην οικονομία της χώρας. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν(GDP), αυξήθηκε από 4,105 το 1999 σε10,801 δολάρια το 2011.

Η βρεφική θνησιμότητα μειώθηκε από 20 ανά χίλιες γεννήσεις το 1999 σε13 ανά χίλιες γεννήσεις το 2011.

Επιπλέον η φτώχεια το 2011 παρέμενε σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε σχέση με το 1999 που ανέλαβε την εξουσία ο Ούγκο Τσάβες.

Τέλος, αυξήθηκαν και τα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου.

Ένα φλέγον πρόβλημα που πιθανόν να κόστισε στη διακυβέρνηση Τσάβες είναι η αυξανόμενη εγκληματικότητα, την οποία δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Το Καράκας βρισκόταν ανάμεσα στις πόλεις με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα.

Επιμέρους μέτρα της κυβέρνησης Τσάβες στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα, όπως η απαγόρευση οπλοκατοχής σε ιδιώτες το 2011, δυστυχώς δεν έφεραν αποτέλεσμα. Το 2011 ανά 100.000 πληθυσμού γίνονταν 45.1δολοφονίες , περισσότερες δηλαδή από το 1999 που ανά 100.000 πληθυσμούπαρατηρούνταν 25.0.

Ακόμα όμως και με τα προβλήματα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, το έργο του Τσάβες στο εσωτερικό της χώρας, αποτιμάται μάλλον θετικά. Μείωσε την φτώχια, την ανεργία, τις ανισότητες,

βελτίωσε την πρόσβαση στην εκπαίδευση, μειώθηκε η βρεφική θνησιμότητα.

Φαίνεται να κράτησε τις υποσχέσεις που έδωσε στο λαό πριν εκλεγεί. Ακόμα κι αν κάποιοι τον κατηγόρησαν ότι το κοινωνικό του έργο βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στα έσοδα από το πετρέλαιο, η αλήθεια είναι ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις της

Βενεζουέλας, παρά τα έσοδα από το πετρέλαιο, δεν είχαν σε καμία περίπτωση αντίστοιχες επιδόσεις στη μείωση της φτώχιας, της ανεργίας , ούτε στη βελτίωση της πρόσβασης των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων σε υγεία και παιδεία.

Επίσης δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τη διεθνή οικονομική κρίση την οποία αντιμετώπισε η κυβέρνηση Τσάβες.

Αξιοσημείωτο ήταν και το έργο του Ούγκο Τσάβες στην εξωτερική πολιτική.

Πρώτα από όλα θα λέγαμε ότι χάραξε μία εξωτερική πολιτική διαφορετική από τους προκάτοχους του, κανείς από τους οποίους δεν είχε τολμήσει να έρθει σε ρήξη και να αυτονομηθεί τόσο από τις ΗΠΑ. Σημείο-κλειδί ήταν η επιδίωξη του να εξισορροπήσει την περιφερειακή και παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, αντικαθιστώντας την με ένα πολυπολικό κόσμο , αλλά και να χρησιμοποιήσει το statusπου είχε η Βενεζουέλα σαν 120 σημαντικός εξαγωγέας πετρελαίου, για να αυξήσει την περιφερειακή επιρροή της.

Ήταν θερμός υπερασπιστής της ολοκλήρωσης των χωρών της Λατινικής Αμερικήςσε οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό και αν ήταν δυνατόν ακόμη και σε στρατιωτικό επίπεδο.

Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν και η δημιουργία της ALBA, της Petrocaribe αλλά και η ένταξη της χώρας του στη Mercosur.

Ειδικά η ALBA, που ήταν δικής του έμπνευσης, θεωρείται σαν μια διαρκής κληρονομιά και μια ενσάρκωση των λόγων και του οράματος του Τσάβες.

Η ALBA, εκτός από ζώνη εμπορικών συναλλαγών είχε και κοινωνικό χαρακτήρα. Ωστόσο παράλληλα με τα ιδεολογικά του οράματα ο Τσάβες διακρινόταν από πραγματισμό και ρεαλισμό στην εξωτερική του πολιτική και για αυτό επεδίωξε τόσο την ένταξη και στη Mercosur, η οποία είχε περισσότερο φιλελεύθερα χαρακτηριστικά.

Εξάλλου κατέβαλλε συνεχείς προσπάθειες για σύσφιξη των σχέσεων με άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής (με εξαίρεση κάποιες εντάσεις με την Κολομβία, που και αυτές επιλύθηκαν) , ακόμα και με όσα δεν μοιράζονταν και πολλά κοινά ιδεολογικά στοιχεία στην πολιτική τους κατεύθυνση. Ακολουθούσε το όραμα του ειδώλου του, Σιμον Μπολίβαρ για μια ενωμένη Λατινική Αμερική, ανεξάρτητη από ξένη κηδεμονία.

Σε κάποιο βαθμό θα λέγαμε πως τα κατάφερε. Εξάλλου πολλές κυβερνήσεις, όπως για παράδειγμα του Μοράλες στη Βολιβία, εμπνεύστηκαν από την κυβέρνηση Τσάβες. Όσο ζούσε ο Τσάβες οι «αλυσίδες» της εξάρτησης χαλάρωσαν και η περιοχή δεν είναι πια απλώς «η πίσω αυλή» κάποιας άλλης δύναμης.

Έκανε συμμαχίες και με μακρινές χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Λευκορωσία και το Ιράν. Όπως έχει αναφερθεί όλες αυτές οι συμμαχίες ήταν μέρος της στρατηγικής για ενίσχυση της διεθνούς θέσης της Βενεζουέλας και μείωση της εξάρτησης από τις ΗΠΑ, η οποία όμως δεν μπορούσε να εξαλειφθεί εντελώς λόγω των πετρελαϊκών εξαγωγών της Βενεζουέλαςπρος τις ΗΠΑ.

Το γεγονός είναι ότι η Βενεζουέλα επί της προεδρίας Τσάβες προέβει σε δυναμικές κινήσεις και σύναψη συμμαχιών με σκοπό την ισχυροποίηση της θέσης της στο διεθνές σύστημα, δρώντας σε μεγάλο βαθμό σύμφωνα με τη ρεαλιστική θεωρία(αν και ταυτόχρονα προωθούσε όσο μπορούσε τον ιδεολογικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Τσάβες και έχοντας αντι-ιμπεριαλιστικό και αντι-καπιταλιστικό χαρακτήρα).

Επειδή όλα τα κράτη αν δεν μεριμνήσουν για την επιβίωση τους και αν είναι δυνατόν την ισχυροποίηση τους στο άναρχο διεθνές σύστημα, αφανίζονται ή γίνονται πιο αδύναμα, η Βενεζουέλα είναι λογικό να συνεχίσει και με τον επόμενο πρόεδρο τις προσπάθειες, για τη διατήρηση και ισχυροποίηση της θέσης της.

Ο Ούγκο Τσάβες πάντως άφησε το στίγμα του. Δεν ήταν ίδιος με κανέναν άλλο πρόεδρο ή αρχηγό κράτους. Αριστερός, χριστιανός, οπαδός της άμεσης δημοκρατίας, δεν εντάχθηκε απόλυτα σε καμία από τις υπάρχουσες ιδεολογίες, αλλά δημιούργησε ουσιαστικά μια δική του.

Πολλοί ήταν πλέον οι οπαδοί του "chavismo".Με ορκισμένους εχθρούς που τον κατηγορούσαν για λαϊκισμό αλλά και φανατικούς υποστηρικτές που πανηγύριζαν έξαλλα σε κάθε εκλογική του νίκη στους δρόμους, που προσεύχονταν για την υγεία του όταν αρρώστησε και έκλαιγαν με συντριβή περιμένοντας ώρες στην ουράόταν πέθανε για να προσκυνήσουν το φέρετρο του καινα του πουν το τελευταίο αντίο, το σίγουρο είναι ότι έμεινε στην ιστορία , η οποία και θα τον κρίνει.

Ίσως θα μπορούσαμε να τον αποχαιρετήσουμε με μία φράση ενός τραγουδιού που έλεγαν για ένα από τα είδωλα του, τον Τσε Γκεβάρα : Hasta siempre comandante (Hugo).

[Εις το επανειδείν στην αιωνιότητα αρχηγέ.]

Και ένα άρθρο από τον αποδυτηριάκια.

https://www.apodytiriakias.gr/politika/2018/03/04/tsaves,-enas-tsaros-tou-laou.aspx

ΤΣΑΒΕΣ, ΕΝΑΣ ΤΣΑΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

05/03/2018

Τον Οκτώβριο του 2012 επανεξελέγη μια φορά ακόμα πρόεδρος της Βενεζουέλας ο Ούγκο Τσάβες και αμέσως τον κτύπησε ο καρκίνος στο κεφάλι. Πέθανε ακριβώς μετά από πέντε μήνες, σα σήμερα 5 Μαρτίου, το 2013. Περίεργο. Όχι σύνηθες να πεθαίνει τόσα πρόωρα ένας αρχηγός κράτους. Μιλάμε σοβαρά, δηλαδή με τη γλώσσα της στατιστικής. Δεν το πάμε στις θεωρίες συνωμοσίας. Είμεθα σοβαροί, όχι φαιδροί. Στατιστικά μιλάμε.

Από μικρό παιδί μου έκανε εντύπωση ότι το ποσοστό θανάτων από καρκίνο σε πολιτικούς ηγέτες, σε κυβερνήτες και αρχηγούς κρατών, είτε ολοκληρωτικών, είτε δημοκρατικών καθεστώτων, ήταν σχεδόν μηδενικό σε σύγκριση μ' εκείνο των "κοινών" ανθρώπων. Γιατί να συμβαίνει αυτό, σκεπτόμουν. Μπας και έχουν βρει το φάρμακο για τον καρκίνο και το κρατάνε μόνον για τους "μεγάλους", προέδρους εκλεγμένους και πραξικοπηματίες, πρωθυπουργούς και αυτοκράτορες των μπίζνες.
Θρύλος ο επαναστάτη της Βενεζουέλας. Ο Ούγκο Τσάβες, το σύμβολο του αντιαμερικανισμού, μετά τον Κουβανό Φιντέλ Κάστρο. Αληθινός ηγέτης του λαού αυτός. Έφερε τα πάνω κάτω στην Βενεζουέλα. Αναδιανομή της γης, μείωση της φτώχειας. Αριστερός πραγματικός, όχι του κώλου. Νταραβέρια πολιτικά και οικονομικά μόνο με Κίνα, Κούβα, Ρωσία και όλο πιο μακριά από τις ΗΠΑ ο πρώην αλεξιπτωτιστής. Ονόμασε ''Μπολιβαριανή Δημοκρατία'' την Βενεζουέλα στη μνήμη του μεγάλου επαναστάτη Σιμόν Μπολιβάρ (1783 -1830).

Τσάρος πραγματικός στην πατρίδα του ο Τσάβες. Παντοδύναμος. Από πρώτο χέρι να πω, μάλλον από δεύτερο χέρι, διότι δεν τον άκουσα με τα αυτιά μου, αλλά μου το μετέφερε Έλληνας επιχειρηματίας που είχε επαφή μαζί του. Αλάνι ο Ούγκο. Αριστερός πολιτικός λόγος από το μπαλκόνι, ασυμβίβαστος στις θέσεις του με τις ΗΠΑ και στο βιζαβί, στο σπρέχεν από κοντά, στο νιτερέσο το μπιζναδόρικο, λες ότι μιλούσε κάποιος που πουλάει ραδίκια σε πάγκο λαϊκής. Λαϊκός τύπος, αλλά και σκληρός. Η Βενεζουέλα είναι παγκόσμια δύναμη στο πετρέλαιο. Ποιος άλλος, παρά ο Τσάβες διαχειριζόταν τον εθνικό πλούτο.
Και λέμε ότι ο θάνατός του, σε ηλικία 59 χρονών, ήταν μια μίνι-έκπληξη. Αφήσουμε στην άκρη τις υποψίες, ακόμα και τις επίσημες κουβέντες, τα υπονοούμενα για τον καρκίνο του Τσάβες, ότι προήλθε από την πλανηταρχία. Τίποτα δεν αποκλείεται. Εγώ είμαι του δόγματος ότι όλα γίνονται.

Τελευταία κουβέντα, με αφορμή το θάνατο του Τσάβες, μία τόσο έντονη ινδιάνικη φιγούρα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο τύπος εξέφραζε την ελπίδα του απλού ανθρώπου. Η δημοφιλία του στην Βενεζουέλα και ο παγκόσμιος θαυμασμός στο πρόσωπο του επιβεβαιώνουν ότι όσο υπάρχει άνθρωπος, πάντα κάποιοι ζουν στο όνειρο. Με την αισιοδοξία ότι κάτι θα αλλάξει. Ότι δεν μπορεί στον αιώνα τα πράγματα να είναι πάντα έτσι, όπως εδώ και 3.500 χρόνια.

Πέθανε ο Τσάβες και την ίδια στιγμή μια χώρα ολόκληρη, η Βενεζουέλα γέμισε στο δάκρυ ( Στο βίντεο οι αντιδράσεις των απλών ανθρώπων στο άκουσμα της μαύρης είδησης, ότι πέθανε ο Ούγκο). Αλήθεια, πόσο καλύτερη γίνεται η ζωή του απλού ανθρώπου όταν σαν και τον Τσάβες (φώτο, με τον Μαραντόνα) είναι ο κυβερνήτης, ο εξουσιαστής, όχι ένας χαρτογιακάς. Ερώτημα αγκάθι.

Διαβάζοντας τα παραπάνω μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τα τσιράκια της πλουτοκρατίας ντόπιας και ξένης Βούλτεψη κλπ. δεν χώνεψαν ποτέ τον Τσάβες και προσπαθούν να τον συκοφαντήσουν.

Δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια παρά μόνο η προπαγάνδα προς όφελος των αφεντικών τους.

Όσο για την τωρινή κατάσταση επειδή εμάς μας ενδιαφέρει η αλήθεια, η προσπάθεια ανεύρεσης της αλήθειας και όχι η φτηνή προπαγάνδα ανεβάζουμε ένα άρθρο του Φρανσίσκο Τόρο πού στρέφεται εναντίον του Μαδούρο.

Όχι, η Βενεζουέλα δεν αποδεικνύει τίποτα για τον σοσιαλισμό

22.08.2018

Του Φρανσίσκο Τόρο*

Η Βενεζουέλα έχει την τιμητική της στα αμερικανικά συντηρητικά μέσα ενημέρωσης. Η καταστροφική κατάρρευση της χώρας, μας λένε, δείχνει τους τρομακτικούς κινδύνους του σοσιαλισμού.

Έχω περάσει δύο δεκαετίες γράφοντας για τη σήψη της δημοκρατίας, της οικονομίας και της κοινωνίας της Βενεζουέλας. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι με ενθουσιάζουν όλα όσα λέγονται και γράφονται. Αντιθέτως, με απωθούν. Είναι πολύ ενοχλητικό να βλέπεις να εκμεταλλεύονται το μαρτύριο της χώρας σου για μικροκομματικούς σκοπούς.

Είναι ενοχλητικό γιατί δείχνει τεμπελιά. Είναι όμως κυρίως ενοχλητικό γιατί είναι λάθος.

Από τις αρχές του αιώνα, κάθε μεγάλη χώρα της Νότιας Αμερικής εκτός από την Κολομβία έχει εκλέξει κάποια στιγμή έναν σοσιαλιστή πρόεδρο. Σοσιαλιστές έχουν αναλάβει την εξουσία στη μεγαλύτερη οικονομία της Νότιας Αμερικής (τη Βραζιλία), στη φτωχότερη οικονομία της (τη Βολιβία) και στην πιο καπιταλιστική της (τη Χιλή). Σοσιαλιστές έχουν ηγηθεί της πιο σταθερής χώρας της Νότιας Αμερικής (της Ουρουγουάης) και της πιο ασταθούς (Ισημερινός). Η Αργεντινή και το Περού εξέλεξαν αριστερούς που μπορεί να μην ήθελαν να λέγονται σοσιαλιστές, αλλά έτσι κυβερνούσαν.

Κατά μυστηριώδη τρόπο, η αυτόματη σύνδεση μεταξύ σοσιαλισμού και Αποκάλυψης δεν επιβεβαιώνεται. Πολλές από αυτές τις χώρες όχι μόνο δεν κατέρρευσαν επί σοσιαλισμού, αλλά αντιθέτως ευδοκίμησαν.

Ας πάρουμε το Περού. Όταν ο Ολάντα Ουμάλα, που θεωρούνταν ένας από τους πιο σκληροπυρηνικούς αριστερούς της περιοχής, ανέλαβε την εξουσία το 2011, το 28% των κατοίκων ήταν φτωχοί. Ο Ουμάλα κυβέρνησε με αριστερές αρχές, έχοντας το βλέμμα του όμως και στην οικονομική ανάπτυξη. Όταν παρέδωσε την εξουσία το 2016 (ειρηνικά, και σε δεξιό αντίπαλο), οι φτωχοί είχαν μειωθεί στο 21%.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι η καταστροφή απετράπη επειδή ο Ουμάλα ήταν σχετικά μετριοπαθής. Ας πάρουμε όμως τη Βολιβία, όπου ένας σκληροπυρηνικός σοσιαλιστής, ο Εβο Μοράλες, κυβερνά από το 2006. Πρόκειται για έναν πραγματικό εξτρεμιστή, που εθνικοποίησε την πιο παραγωγική βιομηχανία της χώρας του, για έναν αυταρχικό ηγέτη που έχει κάνει πολύ κακό στη δημοκρατία. Είναι αναμφισβήτητο όμως ότι έχει χειριστεί τα οικονομικά με σώφρονα τρόπο και έχει πετύχει σημαντικά πράγματα. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η φτώχεια στη Βολιβία του Μοράλες έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο και τίποτα στη χώρα δεν θυμίζει το χάος της Βενεζουέλας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υιοθετήσουμε τον νοτιοαμερικάνικο σοσιαλισμό. Στη Βραζιλία, η διαφθορά επί των σοσιαλιστών ήταν τόσο μεγάλη, που αποσταθεροποίησε όχι μόνο τη χώρα, αλλά και τη γειτονική Αργεντινή. Στην Αργεντινή, οι σοσιαλιστές που δεν ήθελαν να λέγονται σοσιαλιστές κυβέρνησαν τόσο άσχημα, ώστε κόντεψαν να οδηγήσουν τη χώρα σε κατάρρευση. Στον Ισημερινό, ο αυταρχισμός του σοσιαλιστή προέδρου καταρράκωσε τη δημοκρατία.

Δεν θα ψήφιζα κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους. Όταν έρχεται όμως η ώρα της αξιολόγησής τους, το αποτέλεσμα είναι ανάμικτο: αλλού επιτυχίες, αλλού αποτυχίες, και πουθενά ένας κατακλυσμός - με εξαίρεση τη Βενεζουέλα. Η καταστροφή εδώ, όμως, ήταν προϊόν πολλών παραγόντων, μεταξύ των οποίων και ο σοσιαλισμός. Γιατί το πιο τοξικό στην περίπτωση αυτή είναι η κατάρρευση της δημοκρατίας. Οι Βενεζουελάνοι δεν μπορούν να διώξουν μια φρικτή κυβέρνηση και γι' αυτό φεύγουν μαζικά από τη χώρα. Στην υπόλοιπη περιοχή, η δημοκρατία άντεξε, κι έτσι όποιοι σοσιαλιστές απέτυχαν έχασαν την εξουσία.

Όταν οι αμερικανοί συντηρητικοί μιλούν για τη «Βενεζουέλα», δεν εννοούν τη χώρα στην οποία μεγάλωσα. Χρησιμοποιούν τη λέξη ως φραστική βόμβα που την πετούν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο στόχος τους δεν είναι να φωτίσουν, αλλά να δυσφημίσουν την Αριστερά.

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Αυτό που αποδεικνύει η Βενεζουέλα είναι ότι όταν αναλαμβάνουν την εξουσία τα χειρότερα, τα πιο ανίκανα, εγκληματικά και αυταρχικά στοιχεία της κοινωνίας, ο σοσιαλισμός έχει πραγματικά ολέθριες συνέπειες. Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει με κάθε ιδεολογία;

(*) Ο Φρανσίσκο Τόρο είναι βενεζουελάνος δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμονας και μπλόγκερ

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, The Washington Post

28.8.18

Η Ιθάκη του Μαδούρο

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Ούτε ο Μαδούρο θέλει να αφήσει την Ιθάκη στα χέρια των αντιπάλων του. Προκηρύσσοντας τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, φορώντας το γνωστό κόκκινο πουκάμισο, έχοντας αποκλείσει την αντιπολίτευση από την εκλογική διαδικασία, δήλωσε: «Ιδού το σχέδιο για την πατρίδα έως το 2025, που συνίσταται στην ενίσχυση του δρόμου και της κληρονομιάς του πολυαγαπημένου μας ηγέτη Ούγκο Τσάβες (...) προς την οικονομική ευημερία. Ορκίζομαι να μην σας απογοητεύσω. Η νίκη μας ανήκει». Αμέσως μετά, επισκέφθηκε τον τάφο του Τσάβες.

Στου οποίου Τσάβες την κηδεία, τον Μάρτιο του 2013 είχε σπεύσει να πάει ο κ. Τσίπρας, για να μας δηλώσει ότι ήταν ένας «ονειροπόλος σύντροφος», ένας «μεγάλος ηγέτης», ένας «σπουδαίος επαναστάτης», ο «εμπνευστής των ιδεών της Δημοκρατίας και των μεγάλων επαναστατικών δημοκρατικών και προοδευτικών κατακτήσεων», που μετέτρεψε τη χώρα του σε «δημιουργικό εργαστήριο».

Όπως είχε πει, «ο Ούγκο Τσάβες, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, μπόρεσε να οδηγήσει το λαό του και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής σε δρόμους δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής απελευθέρωσης» και «σε καιρούς δύσκολους, έστρεψε τα φώτα της παγκόσμιας κοινότητας σε μία ολόκληρη ήπειρο, που αυτή τη φορά δεν ήταν πειραματόζωο βάρβαρων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά δημιουργικό εργαστήριο δημοκρατικής διακυβέρνησης και εθνικής ανεξαρτησίας. Ο Ούγκο Τσάβες εναντιώθηκε στην καταπίεση και υπεράσπισε τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Έδωσε μεγάλες μάχες, ώστε να εξαλειφθεί η φτώχεια και η κοινωνική εξαθλίωση. Γι' αυτό και έγινε σύμβολο για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού του. Οι άνθρωποι φεύγουν, η σπορά τους όμως μένει. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός του Μπολίβαρ θα συνεχίσει να πορεύεται τον δρόμο της απελευθέρωσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δρόμο που, αργά ή γρήγορα, θα πορευτούν και άλλοι λαοί, σε ολόκληρο τον κόσμο»!

Μάλιστα! Το τι συνέβη έκτοτε στη Βενεζουέλα το βλέπουμε καθημερινά.

Η λέξη «χάος» δεν αρκεί για να περιγράψουμε την κατάσταση. Προσφάτως, ο Μαδούρο επινόησε ένα... κρυπτονόμισμα, το «Πέτρο», προχώρησε στην υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, του Μπολίβαρ κατά 95% και αύξησε για πέμπτη φορά από την αρχή του χρόνου τον κατώτατο μισθό κατά... 34 φορές, για να φθάσει αισίως στα... 28 δολάρια!

Επιπλέον, δημιούργησε ένα νέο νόμισμα το... «sovereign bolivar» και θα συνδέεται με την αξία του κρατικού κρυπτονομίσματος Petro. Παράλληλα, ανακοίνωσε και αύξηση των τιμών των καυσίμων ενώ η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με υπερπληθωρισμό κοντά στο 1.000.000% και σοβαρές ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα.

Τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης καλούν σήμερα σε κινητοποιήσεις. Πρόκειται για το «Πρώτα Δικαιοσύνη» του πρώην υποψηφίου για την Προεδρία Ενρίκε Καπρίλες, «Λαϊκή Θέληση» του Λεοπόλδο Λόπες που τελεί σε κατ' οίκον κράτηση και «Σκοπός R» του πρώην συνδικαλιστή ηγέτη Αντρές Βελάσκες.

Οι τρεις κηρύσσουν την έναρξη ενός νέου κύκλου κινητοποιήσεων για να απαλλαγεί η χώρα από τον Μαδούρο, τον υπερπληθωρισμό και την πείνα.

Πρόσφατα, ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι υπολογίζει πως 2,3 εκατομμύρια πολίτες της Βενεζουέλας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, καθώς 1,3 εκατομμύριο άνθρωποι στη Βενεζουέλα υποφέρουν από υποσιτισμό, ενώ στα νοσοκομεία της χώρας καταγράφεται «οξύτατη επιδείνωση της ποιότητας» των παρεχόμενων υπηρεσιών, λόγω της τεράστιας έλλειψης φαρμάκων, αναλωσίμων και άλλων προμηθειών. Σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς, οι Βενεζουελανοί που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα είναι 3 εκ., ενώ η αντιπολίτευση ανεβάζει τον αριθμό στα 4 εκ.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, πάνω από 100.000 φορείς του ιού επίκτητης ανοσολογικής επάρκειας (HIV) και ασθενείς που πάσχουν πλέον από AIDS κινδυνεύουν να απολέσουν την πρόσβασή τους σε φαρμακευτική αγωγή, ενώ ασθένειες που είχαν μέχρι πρότινος εξαλειφθεί τελείως στη χώρα, όπως η ιλαρά, η φυματίωση και η διφθερίτιδα «βρίσκονται σε έξαρση».

Μετά την απόπειρα κατά του Μαδούρο με drone, διατάχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες η σύλληψη του αρχηγού της αντιπολίτευσης Χούλιο Μπόρχες που ζει στην Κολομβία, ενώ μόλις τότε, στις 5 Αυγούστου, θυμήθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ την Βενεζουέλα και εξέδωσε ανακοίνωση καταδίκης.

Μέχρι τότε, όλα ήταν καλά στον κατά Τσίπρα επίγειο παράδεισο...

Άλλωστε, το αγαπημένο μότο του Μαδούρο είναι ότι το να κατηγορείται ο ίδιος για την οικονομική κατάρρευση της χώρας είναι μια «ηλίθια απλούστευση».

Μετά τις εκλογές του Μαΐου, όταν ο Μαδούρο επανεξελέγη για μια δεύτερη εξαετή θητεία, η ΕΕ ανακοίνωσε πως «οι προεδρικές και τοπικές εκλογές διεξήχθησαν χωρίς μια εθνική συμφωνία για ένα εκλογικό χρονοδιάγραμμα και χωρίς την τήρηση των ελάχιστων διεθνών προδιαγραφών για μια αξιόπιστη διαδικασία».

Αλλά και τότε, ο κ. Τσίπρας έκανε την πάπια.

«Ορκίζομαι ενώπιον της πανίσχυρης Συντακτικής Συνέλευσης, ενώπιον του Συντάγματος (...) ενώπιον του λαού της Βενεζουέλας να τηρώ και να εφαρμόζω το Σύνταγμα και να προωθήσω όλες τις επαναστατικές αλλαγές», ανέφερε στην ορκωμοσία του, στις 24 Μαΐου, ο Μαδούρο, του οποίου η νέα θητεία θα ξεκινήσει επισήμως στις 10 Ιανουαρίου 2019.

Και αυτός θα προωθήσει τις επαναστατικές αλλαγές. Τις οποίες δεν προωθεί διότι φταίνε οι άλλοι - οι πολιτικοί του αντίπαλοι, η διεθνής συνωμοσία, η πρώην γενική εισαγγελέας Λουίζα Ορτέγκα Ντίας, που ζει εξόριστη στην ΝΜπογκοτά της Κολομβίας και τον κατηγορεί ότι δωροδοκήθηκε με τουλάχιστον 35 εκατομμύρια δολάρια από την βραζιλιάνικη κατασκευαστική εταιρεία Odebrecht και ότι η κυβέρνησή του συνδέεται με τα καρτέλ κοκαΐνης.

Όπως η Ορτέγκα είπε στον Ιάσονα Πιπίνη και στον «Ελεύθερο Τύπο», «στη Βενεζουέλα υπάρχει μια τυραννία. Είναι μια τυραννία γιατί αγνοεί όλους τους νόμους, αγνοεί και παραβιάζει το Σύνταγμα. Τι είναι αυτό που κάνει ο Μαδούρο; Να καταδιώκει την αντιπολίτευση. Στην Βενεζουέλα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ένας υποψήφιος της αντιπολίτευσης, γιατί όλοι βρίσκονται υπό διωγμό. Βρίσκονται ή έξω από τη χώρα, ή στη φυλακή ή έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα».

Σ' εκείνη την συνέντευξη, η Ορτέγκα είχε δηλώσει ότι γνωρίζει πολύ καλά ποιες ήταν οι σχέσεις που διατηρούσαν και εξακολουθούν να διατηρούν αυτή τη στιγμή οι κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και της Ελλάδας.

Στο μεταξύ, το τυραννικό καθεστώς στοιβάζει τους κρατουμένους σε φυλακές και αστυνομικά τμήματα, καθώς οι άνθρωποι συλλαμβάνονται για ασήμαντες αφορμές - τον περασμένο Μάρτιο 68 κρατούμενοι πέθαναν σε πυρκαγιά που ξέσπασε μέσα στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα της πολιτείας Καραμπόμπο.

Φυσικά, δεν ίδρωσε κανενός το αυτί και οπωσδήποτε όχι του Μαδούρο.

Όπως δεν ιδρώνει κανενός το αυτί σε ειδήσεις όπως ότι «το 64% του πληθυσμού εκτιμάται πως έχασε κατά μέσο όρο 11,4 κιλά σωματικού βάρους το περσινό έτος, ενώ πάνω από έξι στους δέκα ερωτηθέντες δήλωσαν ότι το τελευταίο τρίμηνο πήγαν για ύπνο πεινασμένοι διότι δεν είχαν αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσουν τρόφιμα», ότι «το 87% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας, με το 61% μάλιστα να βρίσκεται σε καθεστώς ακραίας φτώχειας, που σημαίνει ότι δεν ικανοποιούνται βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Το 2014 η φτώχεια υπολογίζεται πως βρισκόταν στο 48,4%».

Η πείνα οδηγεί στον λαό σε πράξεις απελπισίας και λεηλασίας, με τους πεινασμένους να εφορμούν στα καταστήματα, να πέφτουν πάνω στα ψαράδικα αρπάζοντας τα ψάρια από τους επίσης πεινασμένους ψαράδες, να εισβάλλουν στην Κτηνιατρική Σχολή και να σφάζουν άλογα για να φάνε το κρέας τους, οι άνθρωποι τρώνε σκυλιά, γάτες, περιστέρια και αρουραίους για να μην λιμοκτονήσουν, οι ζωολογικοί κήποι της χώρας έχουν αποδεκατιστεί.

Στα νοσοκομεία οι άνθρωποι - και κυρίως τα παιδιά - πεθαίνουν από υποσιτισμό και σύμφωνα με μαρτυρίες, συχνά τα παιδιά που κατορθώνουν να φθάσουν εκεί δεν ζυγίζουν πάνω από ένα νεογέννητο! Τα τελευταία δύο χρόνια η παιδική θνησιμότητα έχει εκτιναχθεί από το 30% στο 65%, ενώ κάθε λογής συμμορίες κρατούν όμηρους τους πεινασμένους.

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο κάνει ότι δεν βλέπει, αλλά ο κ. Σκουρλέτης συναντά και «συνεργάζεται» με τον πρέσβη της Βενεζουέλας - όπως μια χαρά συνεργάζονταν και με τον προηγούμενο των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Πέρσι, στη συνέντευξη Τύπου στο πλαίσιο της ΔΕΘ, ο κ. Τσίπρας εκλήθη να απαντήσει αν η κυβέρνησή του στηρίζει το καθεστώς Μαδούρο. Ιδού τι απάντησε - ενώ είχαν συμβεί όλα αυτά που προανέφερα:

«Κοιτάξτε, η ελληνική κυβέρνηση, να σας είμαι ειλικρινής, έχει τόσα πολλά θέματα δύσκολα να ασχοληθεί, που το τελευταίο πράγμα που θα έκρινε τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα θα ήταν αν στηρίζει το καθεστώς ή δεν στηρίζει το καθεστώς. Όμως, εγώ θα ήθελα να σας πω το εξής. Μας προβληματίζει το γεγονός ότι στη Βενεζουέλα, αυτήν τη στιγμή, υπάρχει μια κατάσταση έντονης κοινωνικής αντιπαράθεσης, στα πρόθυρα του εμφύλιου σπαραγμού. Θέλω να σας επισημάνω ότι αυτό που εσείς ονομάσατε καθεστώς -και βεβαίως έχετε κάθε δικαίωμα να κάνετε αυτήν την κρίση- είναι μια κυβέρνηση η οποία έχει εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι μια κυβέρνηση, η οποία, παρότι βεβαίως έχει εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες, κρίνεται από τις αποφάσεις της. Αυτό λοιπόν το οποίο, σε επίπεδο διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής, έχω ζητήσει και από τον υπουργό Εξωτερικών -και δεν το κάνω εξαιτίας του γεγονότος ότι στη Βενεζουέλα είναι μια κυβέρνηση που είναι προσκείμενη στην Αριστερά, θα το κάναμε σε κάθε διαφορετική περίπτωση, διότι αυτή, αν θέλετε, είναι η στρατηγική της χώρας μας- αυτό, λοιπόν, που έχουμε δώσει ως κατεύθυνση, είναι να γίνει μια προσπάθεια διπλωματικής επίλυσης της κρίσης και διπλωματικής παρέμβασης από την πλευρά της Ε.Ε. για την επίλυση της κρίσης. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο αυτό που βλέπουμε στα ΜΜΕ, αν και πολλές φορές υπάρχει και το στοιχείο της υπερβολής. Αλλά, όταν μια χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα μιας εμφύλιας σύρραξης και μιας τόσο μεγάλης έντασης, νομίζω ότι η Ευρώπη -και αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της Ευρώπης- δεν είναι τόσο να επιβάλει κυρώσεις, όσο το να διεκδικήσει τους τρόπους εκείνους μέσα από τους οποίους θα μπορέσει να υπάρξει μια εξομάλυνση και μια συνεννόηση ανάμεσα στις δύο πλευρές. Αυτή, λοιπόν, είναι η θέση και η στάση αρχής της ελληνικής κυβέρνησης. Και θα ήταν, επαναλαμβάνω, μια θέση και στάση αρχής είτε αυτά τα γεγονότα αφορούσαν μια χώρα τόσα πολλά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την περιοχή μας είτε μια γειτονική χώρα».

Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι όλα αυτά που βλέπουμε ενέχουν το «στοιχείο της υπερβολής». Και επομένως, πρέπει όλοι μαζί να παρακολουθούμε τον σύντροφο Νίκολα να σκοτώνει τον λαό του...

Αναρτήθηκε από EFENPRESS στις 28.8.18