ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ;

ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ;

Είναι τα μνημόνια ή η ανάπτυξη το βασικό πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας;

Το βασικό πρόβλημά μας είναι η δημοκρατία.

Αν δεν κυβερνούσε η ολιγαρχία δεν θα είχαμε μνημόνια, εξάρτηση , ετεροβαρείς εμπορικές σχέσεις, ελλείμματα κλπ.

Αν κυβερνούσε η δημοκρατία δεν θα είχαμε αυτό που αντιμετωπίζουμε σαν απόλυτο φυσικό δικαίωμα των πολιτικών την κοροϊδία, την ψευτιά μέχρι να φέρουν στα νερά τους την πλειοψηφία των πολιτών.

Αλλά και τους σοβαροφανείς πολιτικούς πού παίζουν με τις έννοιες ρεαλισμός , λαϊκισμός.

Η δημοκρατία απαιτεί το κάθε κόμμα που θα εκλεγεί να μην έχει την δύναμη να εφαρμόζει άλλο πρόγραμμα από αυτό πού έχει εκλεγεί ,και πού αυτό θα αποσκοπεί στην βελτίωση των συνθηκών ζωής όλων των πολιτών, αλλά και αυτό θα ελέγχεται κάθε μέρα από τούς πολίτες. Που θα μπορεί να ανακαλεί πολιτικούς πού χρηματίζονται ή δρουν εναντίον των συμφερόντων του λαού τους.

Πού σημαίνει ότι δεν θα μπορεί να έχει κατασταλτικές δυνάμεις όπως αστυνομία, στρατό , δικαστικό σύστημα αποκλειστικά στα χέρια της  η κάθε κυβέρνηση.  Για να μην μπορεί να κινητοποιεί κατασταλτικές δυνάμεις εναντίον της κοινωνίας, ακόμα εναντίον πολιτών να χρειάζεται, να ζητάει έγκριση από την ίδια την πλεοψηφία της κοινωνίας. Αυτό είναι κομβικό σημείο για την δημοκρατία.

Το δυστύχημα είναι ότι ο λαός έχει εθιστεί στην κοροϊδία, δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει δημοκρατία, δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική, πόσοι ενδιαφέρονται να ακούσουν πολιτικά ,οικονομικά θέματα; Αντίθετα ρίξτε μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι θα φορέσουν, πού θα πάνε διακοπές, ποιο είναι το φετινό λούκ, πόσα λάικ θα πάρουν, η παραμικρή βλακεία παίρνει χιλιάδες λάικ, ποια ζευγάρια διασήμων του Χόλιγουντ χώρισαν, ποιος τα έχει με ποια και το αντίστροφο ,τι ωραία περνάνε στην Μύκονο, και στα άλλα τουριστικά νησιά, αλήθεια δεν βρίσκεται καμιά συλλογικότητα να απαιτήσει το κλείσιμο του τηλεοπτικού σταθμού της Μυκόνου και το μάζεμα του ηθικού ξεπεσμού των νεαρών τουριστών -στριών, τύφλα στο μεθύσι περιφερόμενοι στους δρόμους ημίγυμνοι κλπ.;

Το μόνο πού ενδιαφέρει τον λαό είναι η ασφάλεια και η καλοπέραση.

Ψηφίζει τους ίδιους και τους ίδιους έχει μία ασφάλεια με αυτούς πού τον κοροϊδεύουν ,τους ξέρει ή έτσι πιστεύει.

Η προπαγάνδα και η σύγχυση πού δημιουργούν τα μέσα κοινωνικής αποβλάκωσης , όλα στα χέρια της ολιγαρχίας , δημιουργούν και καλλιεργούν μία κοινωνία απάθειας, πού να αναζητούν την σιδερένια χείρα, τους αναμοχλεύουν τα χειρότερα ένστικτα.

Τους μπερδεύουν νοητικά για να πηγαίνουν ενάντια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντά τους, να κάνουν κάθε μέρα χαρακίρι και να το θεωρούν φυσιολογικό, εκεί έχουν καταντήσει τον ελληνικό λαό.

Ξεμπερδεύουμε με το κάθε κόμμα μέχρι να το επαναφέρουμε αλλάζοντας αρχηγό και πολλές φορές χωρίς αυτό να αισθάνεται την ανάγκη να αλλάξει προβιά, έτσι για μασκάρεμα πού λένε, για να εξαπατήσουν την κοινωνία, ούτε αυτό πια χρειάζεται , ο ηθικός ξεπεσμός, η παρακμή ενός ολόκληρου λαού πού ανοίγει ατραπούς για λύσεις αλλά Ουκρανία και διάλυσης της χώρας.

Θα μού πεί κάποιος ότι παλιότερα ήταν χειρότερα, μεγάλος φανατισμός , διαιρεμένη η κοινωνία κλπ.

Σαφώς, αλλά υπήρχαν οράματα και αξίες σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και μαχητικότητα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας.

Ακόμα και στο συντηρητικό στρατόπεδο υπήρχαν αξίες, ό εθνάρχης Καραμανλής, βέβαια το εθνάρχης είναι ένα άλλο θέμα , δεν ήρθε σε ρήξη με το Παλάτι το 1963 γιατί ήθελε να κυβερνάει ο εκλεγμένος πρωθυπουργός και όχι ο βασιλιάς με την βασίλισσα ;

Δεν ήταν αυτός πού είχε συγκινηθεί, για εμένα πραγματικά, όταν μίλαγε για την Μακεδονία; "Υπάρχει μόνο μία Μακεδονία και είναι ελληνική" είχε πει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής κληθείς να σχολιάσει στις 24.4.1992 τις δηλώσεις που είχε κάνει τότε ο Κίρο Γκλιγκόροφ, πρώην Προέδρου της ΠΓΔΜ.Και θα επαναλάβω: Δεν υπάρχει παρά μια Μακεδονία. Η Μακεδονία αυτή είναι ελληνική."

Η σημερινή κοινωνία στερείται αξιών, ιδεών και οραμάτων και πρώτα και κύρια οι πολιτικοί όλου του φάσματος.

Φήμη , χρήμα , ασφάλεια πού τους την εξασφαλίζουν οι σύμμαχοι, αυτό είναι το πιστεύω των σημερινών πολιτικών.

Α , και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά ,έχουμε τους Τούρκους δίπλα μας ή οι εποχές είναι δύσκολες ή πως θα πορευτούμε μόνοι μας στον κόσμο ή μπορεί να κινδυνεύσουμε από τους συμμάχους μας αν δεν κάνουμε ότι επιθυμούν.

Παράδειγμα ο αρχηγός της ΝΔ κάτι πάει να αρθρώσει λόγω εσωκομματικών συσχετισμών για την ονομασία των Σκοπίων, ότι αντιτίθεται στην συμφωνία, τον αναλαμβάνει ο ξένος τύπος , αποτέλεσμα, δηλώσεις του ότι θα σεβαστεί την συμφωνία και είναι στην αντιπολίτευση φανταστείτε σαν πρωθυπουργός τι έχει να γίνει.

Για τον ξεπεσμό της σημερινής κυβέρνησης δεν έχουμε τι να πούμε, τα είχε πεί όλα ο Τσίπρας όταν ήταν στην αντιπολίτευση , για την σημερινή  κυβέρνησή του.

Για την υπόλοιπη αριστερά τι να πούμε ;

Έχει μείνει με την παλιά πυξίδα, έχει μείνει στον μεσαίωνα του σταλινισμού πού είχε ποδηγετήσει το προοδευτικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Ίσως για αυτό σήμερα να μην υπάρχει προοδευτικό κίνημα.

Και χωρίς τις αξίες του Σταλινισμού.

Αλήθεια ασχολούνται ακόμα με τις περισπούδαστες και βαθυστόχαστες ανοησίες περί των καθηκόντων του κινήματος, ό αγώνας θα είναι αντιιμπεριαλιστικός ,να πάμε κατευθείαν για τον σοσιαλισμό ή όχι , είναι οι εξωτερικές συνθήκες κατάλληλες ή να περιμένουμε καμιά διακοσαριά χρόνια ακόμα κλπ.;

Παρακάτω ακολουθεί ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου Κοντογιώργη. Η ελληνική Ολιγαρχία.

Η ελληνική Ολιγαρχία
14 Ιουλίου 2018

Όταν μια ολόκληρη πολιτική τάξη στέλνει ομοθύμως το λογαριασμό της λεηλασίας στο εξωτερικό, για να δώσουν οι ξένοι λύση στο εσωτερικό πρόβλημα, αντί να λάβει έστω την τελευταία στιγμή τα αναγκαία μέτρα για την ανάταξη της χώρας, το τίμημα θα είναι αναπόφευκτα βαρύ.- του Γιώργου Κοντογιώργη
Θεωρίες συνωμοσίας, διάχυση ευθύνης και «ισχυρή Ελλάδα».Αυτό που συνάγεται αβίαστα από την κρίση που μαστίζει τη χώρα είναι ότι η πολιτική τάξη, στην οποία εμπιστεύθηκε η κοινωνία εν λευκώ τις τύχες της, λεηλάτησε ακόμη και την εθνική άμυνα. Δεν δίστασε δηλαδή να υπονομεύσει την ίδια τη δυνατότητα της χώρας να προστατεύσει την ελευθερία της.
Το ενδιαφέρον, εντούτοις, έγκειται στο ότι η κακοδαιμονία της χώρας εξακολουθεί να αποδίδεται από μια μερίδα στην οργανωμένη συνομωσία ξένων. Το και ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ότι και την λύση του προβλήματος η καθεστωτική ολιγαρχία την εναποθέτει ή την μεταθέτει στους ξένους, έναντι ανταλλάγματος προφανώς την εκχώρηση συμφερόντων και ελευθερίας.
Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι οι ξένοι κάθονται απλώς στην άκρη του «ποταμιού» και περιμένουν σαν ώριμο φρούτο την παράδοση της χώρας σ' αυτούς. Οι μεγάλες ήττες του ελληνισμού, συνέβησαν στην πρωτεύουσά του, όχι στα σύνορα ούτε στο πεδίο της διπλωματίας. Τις προετοίμασε η άρχουσα πολιτική τάξη (ομού με τους συγκατανευσιφάγους), οσάκις κατάφερε να αυτονομηθεί από την κοινωνική συλλογικότητα. Στο πλαίσιο αυτό, δεν δίστασε να μεταβάλει και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε «βαρίδια» εξάρτησης.
Το όλο αυτό σκηνικό εμπλουτίζεται με μια εξίσου ενδιαφέρουσα παράμετρο της πολιτικής ζωής. Όταν έρχεται η ώρα της αναζήτησης πολιτικών ευθυνών για την κακοδαιμονία της χώρας, το επιχείρημα μας υπενθυμίζει ότι υπέχουμε όλοι ευθύνη. «Εμείς εκλέγουμε» τους πολιτικούς, οι πολιτικοί απεικονίζουν την ποιότητα της κοινωνίας και, εν πάσει περιπτώσει, το κακό επήλθε επειδή ο καθένας σκέφτεται για «πάρτη» του και όχι για το σύνολο.
Οίκοθεν νοείται ότι οι ισχυρισμοί αυτοί είναι σαθροί καθόσον η πολιτεία ορίζει τους όρους λειτουργίας του πολιτικού προσωπικού, το πλαίσιο της εξάρτησης ή της αυτονομίας του έναντι της κοινωνικής συλλογικότητας, και κατά τούτο το καθεστώς της συμμετοχής της τελευταίας στην κοινωνική/οικονομική ζωή και στα πολιτικά δρώμενα. Με απλούστερη διατύπωση, η απλή λογική διδάσκει ότι εάν κάποιος -εν προκειμένω το πολιτικό προσωπικό- κατέχει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό την αρμοδιότητα να αποφασίζει ελευθέρως για ένα ζήτημα, χωρίς ο τρίτος -εν προκειμένω η κοινωνία των πολιτών- να δικαιούται να έχει άποψη, να ερωτάται, να τον ελέγχει, να του ζητά ευθύνες, να τον ανακαλεί, τότε αυτός ο κάποιος είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνος για το αποτέλεσμα.
Η πολιτεία της εποχής μας εντέλλεται ακριβώς ότι η κοινωνία είναι ιδιώτης, δεν μετέχει στην πολιτική διαδικασία, απλώς νομιμοποιεί το ήδη επιλεγμένο από τους μηχανισμούς πολιτικό προσωπικό, χωρίς περαιτέρω δικαίωμα ουδέ καν να του απευθύνει μομφή για την ιδιοποίηση της εξουσίας. Η ψήφος που αποδίδεται στον πολίτη κρίνεται από το περιεχόμενό της: εν προκειμένω, δεν έχει ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε προφανώς δημοκρατικό περιεχόμενο.
Το τραγικό ωστόσο βρίσκεται αλλού και συγκεκριμένα στο γεγονός ότι η κοινωνία μας, έχει αποδεχθεί και ενσωματώσει την συνενοχή για το αποτέλεσμα της πολιτικής, με το επιχείρημα ότι βιώνουμε τη δημοκρατία. Και ότι επομένως, η όποια λύση εκτός του παρόντος πολιτικού συστήματος μας οδηγεί στη δικτατορία.
Τα ερωτήματα στο πλαίσιο αυτό είναι αμείλικτα: Πόσοι άραγε, από όσους προσφέρονται να αυτοενοχοποιηθούν, είναι σε θέση να συνεκτιμήσουν το γεγονός ότι οι κοινωνίες αποτελούν συγκροτημένες σε έννομη πολιτεία οντότητες και όχι ένα τυχαίο και άναρχο συνοθύλευμα ιδιωτών με αυτόκλητες συμπεριφορές; Ότι επομένως η λειτουργία ενός εκάστου στο κράτος δεν αποτελεί προσωπική επιλογή και σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει παράδειγμα κοινωνίας που επιβίωσε από τη στιγμή που η συμμόρφωση με τη συλλογικότητα αφέθηκε στην καλή προαίρεση ενός εκάστου; Να υποθέσουμε ότι δεν γνωρίζουμε πως ο ατομοκεντρισμός, στα μεν προδημοκρατικά συστήματα ορίζεται ως το γεγονός της αντίταξης της ατομικότητας στο συλλογικό γίγνεσθαι, ενώ στη δημοκρατία με την αντίστιξη της ατομικότητας σ'αυτήν;
Πόσοι άραγε είναι έτοιμοι να συνομολογήσουν ότι οι κοινωνίες υπό το σημερινό πολιτειακό σύστημα δεν συγκροτούν θεσμική συλλογικότητα, ότι δεν μετέχουν της πολιτείας και άρα ότι δομούνται ως ιδιώτες; Ότι η επιτυχία ενός εκάστου επιβραβεύεται εάν ως άτομο ευδοκιμήσει, ακόμη και σε βάρος της συλλογικότητας, ότι δεν αποτιμάται σε συνάρτηση με την συμβολή του στην ευημερία και την ελευθερία της;
Πόσοι λαμβάνουν υπόψη, όταν διερωτώνται για τα δημόσια πράγματα, ότι δεν τους πέφτει λόγος για τον τρόπο της διαχείρισης των συμφερόντων τους ; Ότι δεν τους αναγνωρίζεται «έννομο συμφέρον» να αξιώσουν την συνεκτίμηση της βούλησης τους ή, έστω, να ελέγξουν, να ζητήσουν ευθύνες από τους ιθύνοντες εάν τους βλάψουν; Ότι δεν έχουν δικαίωμα να εναντιωθούν στον ηγέτη για τις επιλογές του ή εάν τους εξαπάτησε, να παρέμβουν και να σταματήσουν την καταστροφή;
Πόσοι ενθυμούνται ότι οι πολιτικοί ιθύνοντες, που κατέχουν σε πρώτο και τελευταίο βαθμό την πολιτική εξουσία/σύστημα, επιδίδονται συστηματικά στην αποδόμηση των δημοσίων πολιτικών, ιδιοποιούνται το κοινό αγαθό, απεργάζονται την αποσύνθεση των θεμελίων της κοινωνικής συλλογικότητας ή υπονομεύουν τη συγκρότησή της, επιβραβεύουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά, χωρίς να υπέχουν καμία ευθύνη; Ότι δηλαδή η πολιτική τάξη και μάλιστα ένας, ο πολιτικός ηγέτης, δικαιούται εκ του νόμου να εξαπατά, να καταδολιεύει μια ολόκληρη κοινωνία, ηθελημένα και εκ συστήματος; Ότι η πολιτική τάξη είναι υπεράνω του νόμου δίκην απολυταρχίας, ότι έχει δια χειρός της αυτοεξαιρεθεί από το κράτος δικαίου;
Η κοινωνία ζει καθημερινά το δράμα της αυτοενοχοποίησής της, χωρίς να συνεκτιμά ότι τα μέλη της -οι πολίτες και ουσιαστικά οι υπήκοοι- λειτουργούν στο πλαίσιο του συστήματος που τους υπαγόρευσαν οι Ολιγάρχες, το οποίο για να την κοιμίσουν το αποκαλούν δημοκρατία; Φταίμε εμείς που δεν πληρώνουμε φόρους όχι αυτοί που έστησαν το σύστημα που επιβραβεύει τη φοροδιαφυγή. Εμείς που διαπλεκόμεθα για να έχουμε τις υπηρεσίες τις οποίες δικαιούμεθα ως πολίτες και όχι εκείνοι που έκαμαν αναγκαία συνθήκη, υποχρεωτική τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Φταίνε οι ξένοι τέλος που υπέβαλαν τη χώρα σε καθεστώς κατοχής και λεηλατούν τον πλούτο της, ότι απέμεινε από τις βάσεις της ευημερίας μας, και όχι εκείνοι που την λεηλάτησαν και την υπέβαλαν στη συνέχεια στην εξάρτηση, προκειμένου να διαφυλάξουν αλώβητο το δικό τους καθεστώς.
Όταν μια ολόκληρη πολιτική τάξη στέλνει ομοθύμως το λογαριασμό της λεηλασίας στο εξωτερικό, για να δώσουν οι ξένοι λύση στο εσωτερικό πρόβλημα, αντί να λάβει έστω την τελευταία στιγμή τα αναγκαία μέτρα για την ανάταξη της χώρας, το τίμημα θα είναι αναπόφευκτα βαρύ. Και θα είναι διπλά βαρύ διότι οι ξένοι θα στηριχθούν στους εσωτερικούς δυνάστες για να εφαρμόσουν και περαιτέρω να νομιμοποιήσουν τις πολιτικές τους. Δεν χρειάζεται στο πλαίσιο αυτό να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει το αποτέλεσμα: ποιος θα καταβάλει το τίμημα της λεηλασίας, πώς προδικάζεται το μέλλον της χώρας, ότι μέσα στην τωρινή καταστροφή οικοδομούνται οι συνθήκες για την επόμενη ή τις επόμενες καταστροφές που θα ακολουθήσουν και θα αποτελειώσουν τη χώρα.
Αρκεί εμείς όλοι να πιστέψουμε για μια ακόμη φορά τους πολιτικούς Ολιγάρχες, όλου του πολιτικού φάσματος, που διαγκωνίζονται για τη νομή του κράτους, επαγγελλόμενοι ξανά την «ισχυρή» ή τη «νέα Ελλάδα». Αρκεί να συνεχίσουμε να επενδύουμε στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αντί να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα γιατί συνεχίζουμε να αναζητούμε την σωτηρία μας, να εμπιστευόμαστε εν λευκώ τη διακυβέρνησή μας στους ολίγους, και δεν αξιώνουμε να μας επιστραφεί ένα τουλάχιστον μέρος της πολιτικής κυριαρχίας; Να γίνουμε ως κοινωνία των πολιτών θεσμικοί εταίροι της πολιτείας;
Εάν συνεχίσουμε έτσι δεν θα αργήσει η ώρα που οι κράχτες της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ολιγαρχίας θα μας διαβεβαιώσουν ότι και η επόμενη καταστροφή θα έχει υφανθεί όχι από αυτούς, αλλά από ξένους συνωμότες, τους οποίους ωστόσο στη συνέχεια θα τους τοποθετήσουν ως σωτήρες μας, δηλαδή ως συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι. Ότι σε τελική ανάλυση θα φταίει η κοινωνία που «εξέλεξε» αυτό το πολιτικό προσωπικό. Δεν θα αμφισβητήσει την αθλιότητά του, όπως και στην παρούσα κρίση. Απλώς θα ισχυρισθεί ότι είναι εξίσου άθλιο όσο και αυτοί που το επέλεξαν. Η «εικόνα» της κοινωνίας είναι η «εικόνα» τους.
Προφανώς, δεν μας χρειάζεται πιο παραστατικό επιχείρημα για να επιβεβαιωθεί ο ισχυρισμός μας ότι αυτό, το αναντίστοιχο προς την ελληνική κοινωνία, πολιτικό σύστημα έχει μια βαθιά εκλεκτική συγγένεια με τα κοινωνικά «λύματα». Εξού και δεν παράγει φιλοδοξία. Διότι η φιλοδοξία εγκαταβιοί στα συστήματα που είναι εναρμονισμένα με την κοινωνική συλλογικότητα. Στη δημοκρατία και κατ' ελάχιστον στην αντιπροσώπευση, όχι στις ολιγαρχίες. Μόνον εκεί παράγονται οι μεγάλοι ηγέτες.
https://analyst.gr/2018/07/14/i-elliniki-oligarxia/