Όλα όσα υπάρχουν, αξίζει κιόλας να χαθούν

Όλα όσα υπάρχουν, αξίζει κιόλας να χαθούν.

Χέγκελ.

Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει οπότε είναι αναπόφευκτος ο χαμός του υπαρκτού.

Ο Τάκιτος μας έλεγε: Την επικίνδυνη ελευθερία από την ήσυχη δουλεία προτιμώ.

Φαίνεται όμως ότι οι Έλληνες έχουν διαφορετική, την αντίστροφη γνώμη.

Αφορμή του άρθρου άλλη μία φορά η επισήμανση, κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για τον σοβαρό κίνδυνο διαμελισμού πού διατρέχει η χώρα μας.

Η διάλυση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού της χώρας μας πού μας έχουν επιβάλλει οι σύμμαχοί μας ισοδυναμεί με παράδοση άνευ όρων των Ελλήνων, χωρίς μάχη.

Έχουμε με τα φιλοεοκικά κόμματα τα εξής προβλήματα , μετανάστες , φυγή των Ελλήνων στο εξωτερικό σε ηλικίες παραγωγικές και στρατεύσιμες, τεράστια ανεργία ,μισθοί εξαθλίωσης ,τεράστιους φόρους, ηθικό μηδέν, διάλυση των ένοπλων δυνάμεων, μένουμε πίσω σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς ειδικά προηγμένης τεχνολογίας.

Αν χρειαστεί ποιος θα πολεμήσει αύριο; Αλλά και με τι όπλα θα πολεμήσει ο στρατός μας;

Με την σφεντόνα εναντίον ενός πυροβόλου όπλου;

Οι σύμμαχοί μας έχουν καθορίσει το μέλλον της Ελλάδας, να είναι μία πάμφτωχη χώρα που θα την ελέγχουν, θα την λυμαίνονται αρπάζοντας ότι πολύτιμο έχει , με αλλοδαπούς από όλα τα μέρη της γης για να μην βρίσκουν αντίσταση οι ελεγχόμενες από αυτούς κυβερνήσεις ,

και πού τα σύνορά της θα καθορίζονται από τους συνεχείς ενδοϊμ -περιαλιστικούς και επεκτατικούς συσχετισμούς δύναμης και συμφερόντων.

Ήδη οι ΗΠΑ είχαν αποφασίσει να ανατρέψουν το στάτους κβό υπέρ της Τουρκίας με την παραχώρηση των πολεμικών αεροσκαφών F 35.

Αλλά και οι ευρωπαίοι ασκώντας την ελληνική οικονομική πολιτική μέσω του χρέους ξέρανε την ανισορροπία πού θα δημιουργούσαν σε βάρος της Ελλάδος, στο άμεσο μέλλον, στον στρατιωτικό τομέα.

Η Τουρκία προχωράει σιγά -σιγά στην υλοποίηση των επεκτατικών ονείρων της ξεκινώντας από την εισβολή στην Συρία και εμείς περιμένουμε να μας προστατέψουν οι σύμμαχοί μας.

Tο 1920, ο ιδρυτής της Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, συντάσσει το εθνικό όρκο με το οποίο αντιτασσόταν στους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου καιδιεκδικεί την προσάρτηση νέων εδαφών με μουσουλμανικό πληθυσμό (μειοψηφικό ή πλειοψηφικό).

Τρεις μήνες μετά την απόπειρα δολοφονίας και του αποτυχημένου πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρόφερε την εναρκτήρια ομιλία του πανεπιστημίου που φέρει το όνομά του (RTEÜ). Περιέγραψε τότε τις φιλοδοξίες της Τουρκικής Δημοκρατίας από τη δημιουργία της και εκείνες του νέου καθεστώτος της. Αναφερόμενος ρητά στον «Εθνικό Όρκο» (Misak-ı Milli) που εγκρίθηκε από το οθωμανικό Κοινοβούλιο στις 12 Φεβρουαρίου 1920 δικαιολογούσε τον αλυτρωτισμό του. Αυτός ο όρκος, ο οποίος θεμελιώνει τη μετάβαση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Τουρκική Δημοκρατία, διεκδικεί εδάφη της Βόρειας-ανατολικής Ελλάδας (συμπεριλαμβανομένης της Δυτικής Θράκης), τα Δωδεκάνησα, ολόκληρης της Κύπρου, της Βόρειας Συρίας (συμπεριλαμβανομένων των Ιντλίμπ, Χαλεπίου και Χασσακέι ) και του βόρειου Ιράκ (συμπεριλαμβανομένης της Μοσούλης)

https://www.voltairenet.org/article198321.html

Η ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων μας λέει ότι οι ισχυροί προστατεύουν μόνο τα συμφέροντά τους.

Ποιος μπορεί να φανταστεί στην επόμενη παγκόσμια κρίση πού πιθανό να είναι κοντά σε τι ερείπια, στάχτες κι αποκαΐδια θα μεταβληθεί η Ελλάδα; Και τι απίστευτα εύκολο θήραμα θα είμαστε για την Τουρκία.

Επί της ευκαιρίας είναι ντροπή μας σαν έθνος , λαός, επιχειρηματίες, κόμματα και κυβέρνηση να παίζουν τουρκικές σειρές τα κανάλια της τηλεόρασης μας.

Χρειάζεται άμεση αλλαγή γραμμή πλεύσης του ελληνικού λαού πρώτα και μετά των μελλοντικών κυβερνήσεων μας.

Μακριά από την ΕΟΚ και της ΗΠΑ, με ανεξάρτητη δική μας οικονομική και στρατιωτική πολιτική, με αξιόπιστες συμμαχίες όχι με το: καθίστε κάτω να τα βρείτε, οι παραινέσεις της αμερικάνικης πολιτικής , δηλαδή τι να βρούμε; δεν υπάρχουν οι διεθνείς συνθήκες και χάρτες πού καθορίζουν επακριβώς τα σύνορα της κάθε χώρας; δεν έχουμε ανάγκη τέτοιων συμμάχων.

Μην αφήνετε άλλο να δημιουργείτε το : Όλα όσα υπάρχουν, αξίζει κιόλας να χαθούν.

Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει οπότε είναι αναπόφευκτος ο χαμός του υπαρκτού.

Αυτά πού θα χαθούν είναι οι Έλληνες και η χώρα μας.

Παρακάτω μερικά ενδιαφέροντα άρθρα.

15.2.2018 / ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2008 στις 15-02-2018

Μόνοι μας με το... θηρίο - Οι ίσες αποστάσεις ΗΠΑ - ΟΗΕ και οι εγγενείς αδυναμίες της Ελλάδας επιβαρύνουν το ισοζύγιο ισχύος

Aπό την αρχή της κρίσης, την ώρα που η Ελλάδα ολόκληρη βίωνε το σοκ της υπαγωγής στον πλήρη οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των δανειστών μέσω του μνημονίου, το «Ποντίκι» προειδοποιούσε - και συνέχισε επί χρόνια - ότι αυτή η περιπέτεια θα έφερνε δυσάρεστες εξελίξεις στα εθνικά θέματα. Διότι μια χώρα αδύναμη, χρεοκοπημένη και ελεγχόμενη θα δυσκολευόταν όλο και περισσότερο να υπερασπιστεί την ακεραιότητά της.

Διαχρονικά επίσης το «Π» επιμένει ότι η στρατηγική απειλή της Τουρκίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί κατά τρόπο ενιαίο στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Δεν πρόκειται για τρία διαφορετικά μέτωπα, αλλά για ένα. Ο τουρκικός επεκτατισμός, εξ άλλου, είναι ενιαίος και αυτό ακριβώς απέδειξε ο νεοσουλτάνος Ερντογάν από την επίσκεψή του στην Αθήνα (7-8 Δεκεμβρίου) και ύστερα:

♦ Στην Αθήνα ξεδίπλωσε το θέμα της Θράκης.

♦ Στην κυπριακή ΑΟΖ τούτες τις μέρες κορύφωσε τις παρεμβάσεις της μπλοκάροντας το γεωτρύπανο 53ίρθη 1 της ιταλικής εταιρείας ΕΝΙ ώστε να μην μεταβεί στο τεμάχιο 3 μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου.

♦ Τη νύχτα της Δευτέρας προς Τρίτη τουρκική ακταιωρός, υπό την πλήρη κάλυψη του Ερντογάν, εμβόλισε σκάφος του ελληνικού Λιμενικού στα Ίμια με σκοπό να το βυθίσει και μόνο χάρη στην ψυχραιμία του κυβερνήτη απετράπη το δυστύχημα, που θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή των 27 μελών του πληρώματος. Στόχος της Άγκυρας ήταν ξεκάθαρα πλέον η δημιουργία θερμού επεισοδίου.

Νίπτουν τας χείρας

Όσο περισσότερο η τουρκική επιθετικότητα -και όχι απλώς... προκλητικότητα, όπως πολλοί την ερμηνεύουν- ξεδιπλώνεται και θέτει υπό αμφισβήτηση την εθνική κυριαρχία Ελλάδας και Κύπρου, τόσο περισσότερο αναδεικνύεται η δυσχερής θέση της Αθήνας, η οποία σε μεγάλο βαθμό έχει επενδύσει στη διεθνή (κυρίως ΝΑΤΟϊκή - αμερικανική) «ομπρέλα προστασίας».

Ωστόσο η «ομπρέλα» αυτή είναι τρύπια, όπως αποδεικνύει η ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μετά την επιθετική ενέργεια στα Ίμια: «Η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν καθιερωμένα διπλωματικά κανάλια για την αντιμετώπιση θεμάτων του Αιγαίου. Ενθαρρύνουμε όλα τα μέρη να λάβουν μέτρα που θα αποκλιμακώσουν την τρέχουσα κατάσταση. Ως θέμα αρχής οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν την κυριαρχία των χωρών της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και της Τουρκίας».

Η διεθνής ομπρέλα (ΟΗΕ) είναι επίσης διάτρητη. Ο γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες δήλωσε για την τουρκική επιθετικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ: «Ο γενικός γραμματέας εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι οι εντάσεις σχετικά με την εξερεύνηση των υδρογονανθράκων κλιμακώθηκαν εκ νέου και τονίζει ότι όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θα πρέπει να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξουδετέρωση των εντάσεων. Επαναλαμβάνει ότι δεν εναπόκειται στη Γραμματεία του ΟΗΕ να λάβει θέση σχετικά με τα δικαιώματα των κρατών-μελών βάσει των συνθηκών στις οποίες είναι συμβαλλόμενα μέρη ή βάσει του γενικού διεθνούς δικαίου».

Η πολιτική των «ίσων αποστάσεων», η οποία περιλαμβάνει την «αμοιβαία απεμπλοκή» σε ενδεχόμενες κρίσεις και ενισχύει τον ρόλο επιδιαιτητή εκ μέρους των ΗΠΑ, έχει ήδη πληρωθεί ακριβά στα Ίμια από τον Ιανουάριο του 1996, καθώς έκτοτε η περιοχή έχει καταστεί ντε φάκτο «γκρίζα ζώνη». Πόσο μάλλον σήμερα, οπότε ο αποχαλινωμένος Ερντογάν βρίσκεται σε σοβαρή αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον.

Η κατάληξη της «λογικής» αυτής είναι αφενός η επίλυση του Κυπριακού με όρους που θα παραπέμπουν στο καταστροφικό Σχέδιο Ανάν και ο απευθείας διάλογος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η οποία δεν μπορεί παρά να αφορά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο. Με άλλα λόγια η πλήρης τουρκοποίηση της Κύπρου και η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας.

Αδύναμο εσωτερικό μέτωπο

Είναι όμως σε θέση η Αθήνα να διαχειριστεί την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας με αυτούς τους όρους; Σε αυτή τη φάση οι δυσκολίες είναι πολλές και διόλου αμελητέες:

♦ Το εσωτερικό πολιτικό κλίμα είναι ιδιαίτερα πολωμένο με τις αντιπαραθέσεις επί σκανδάλων και «σκανδάλων» και τίποτε δεν δείχνει ότι θα ηρεμήσει το επόμενο διάστημα.

♦ Ακόμη και η κίνηση της Ν.Δ. να αναβάλει την πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τον Καμμένο και την υπόθεση των βλημάτων έχει ισχύ λίγων ημερών.

♦ Το στρατιωτικό ισοζύγιο με την Τουρκία έχει διαταραχθεί σημαντικά εις βάρος της Ελλάδας λόγω μακροχρόνιων εγκληματικών επιλογών - παρά τις τεράστιες αμυντικές δαπάνες- αλλά και λόγω της επιβολής των μνημονίων, που έχουν οδηγήσει σε υποχρηματοδότηση βασικών λειτουργιών της Εθνικής Άμυνας.

♦ Η τουρκική κλιμάκωση θα συνεχιστεί μέχρι η Τουρκία να καταγράψει απτά κέρδη στο επιχειρησιακό πεδίο, τα οποία θα μπορεί εν συνεχεία να επισημοποιήσει στο τραπέζι του... διαλόγου.

♦ Η αμερικανική στάση, πέρα από τη δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έχει καταγραφεί διά του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος προσφάτως είχε επίσης παραπέμψει τις όποιες διαφορές σε διάλογο και παραλλήλως είχε συστήσει σε αμφότερες πλευρές να αποφεύγουν ενέργειες που θα οδηγούσαν σε κλιμάκωση.

Η διαφορά βεβαίως είναι ότι αυτή η «οδηγία» αποβαίνει αναγκαστικά εις βάρος του αδύναμου παίκτη, της Ελλάδας, ο οποίος την ίδια ώρα καλείται από την Τουρκία να μην «προκαλεί» δηλώνοντας ή υπερασπιζόμενη τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Σε αυτό το εσωτερικό και διεθνές κλίμα η κυβέρνηση θα πρέπει το επόμενο διάστημα να είναι ιδιαίτερα προσεκτική και αν αναζητήσει εσωτερική και διεθνή στήριξη. Δίχως όμως να είναι βέβαιο ότι αυτό θα της αρκεί αν επιβεβαιωθεί η κλιμάκωση εκ μέρους της Τουρκίας.

13.2.2018 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ

Ελλάδα - Τουρκία: Βήμα - βήμα προς τη σύγκρουση

«Το λυπηρό παράδοξο σε ακροσφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει, όσο εντονότερα τη χρειάζεται ένα έθνος» έγραφε ο Π. Κονδύλης στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία Πολέμου» με τίτλο «Ελληνοτουρκικός Πόλεμος» (Θεμέλιο 1997).

Σήμερα, 20 χρόνια μετά από την παραπάνω οδυνηρή διαπίστωση/ πρόβλεψη του Π. Κονδύλη οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας εξακολουθούν να υποτιμούν τα ολοφάνερα δεδομένα να κρύβουν το κεφάλι στην άμμο και να ελπίζουν ότι «φίλοι» «εταίροι» και «σύμμαχοι» έχουν αναλάβει την προστασία της χώρας.

Εν τω μεταξύ η Αγκυρα προχωρά ένα βήμα μετά το «γκριζάρισμα» των Ιμίων που πέτυχε με την κρίση του 1996, απομονώνοντας de facto τις βραχονησίδες από τον ελληνικό κορμό. Ταυτόχρονα η τουρκική κυβέρνηση όπως έγραψε χτες το Ποντίκι επιχειρεί να μεταφέρει την πετυχημένη τακτική της στην Κυπριακή ΑΟΖ. Τον συσχετισμό μεταξύ Αιγαίου (Ιμίων) και τουρκικής ΑΟΖ υπογράμμισε και ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν σε δηλώσεις του: «Μη νομίζουν ότι δεν παρατηρούμε τις έρευνες ανοιχτά της Κύπρου με τις έρευνες στην ΑΟΖ και τις κινήσεις στις βραχονησίδες... Προειδοποιούμε όσους κάνουν λανθασμένους υπολογισμούς στην Κύπρο και το Αιγαίο να μην κάνουν λανθασμένες κινήσεις. Οι μαγκιές τους είναι μέχρι να δουν τα αεροσκάφη, το στρατό και τον στόλο μας» απείλησε ο πρόεδρος της Τουρκίας.

Η Αθήνα μετά το τελευταίο σοβαρό περιστατικό (εχθροπραξία) στα Ιμια, (μόνο από τύχη αποφεύχθηκε η βύθιση πλοίου του ελληνικού λιμενικού από τουρκικό πολεμικό σκάφος διπλάσιου μεγέθους το οποίο επεχείρησε να κόψει στη μέση το ελληνικό σκάφος) προχώρησε στις επιβεβλημένες διπλωματικές διαμαρτυρίες (διαβήματα) προς την Τουρκία.

Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει ωστόσο ότι με διαβήματα δεν είναι δυνατό να ανακοπούν οι τουρκικές βλέψεις.

Κάτι που επίσης διαπιστώνει η ελληνική κυβέρνηση είναι οι περιορισμένες επιχειρησιακές δυνατότητες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε σχέση με την υπερ-εξοπλισμένη και ετοιμοπόλεμη Τουρκία. Το γεγονός αυτό, εκ των πραγμάτων ωθεί την Αθήνα στην αναζήτηση υποσχέσεων και δεσμεύσεων προστασίας από εταίρους (Ευρωπαίους) και συμμάχους (Αμερικάνους)

Με πιο απλά λόγια, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση «οργανώνει» το δικό της «success story» (μείωση χρέους, τέλος μνημονίων και εκλογές με το παλιό πολιτικό σύστημα κρεμασμένο στο μανταλάκι της Novartis) διαπιστώνει ότι η διασφάλιση των ζωτικών συμφερόντων της χώρας δεν εξαρτάται από τις δικές της δυνάμεις αλλά από την προστασία εταίρων (ευρωπαίων) και συμμάχων (Αμερικάνων). Προφανώς η κυβέρνηση αγνοεί, εκτός από την πρόσφατη ιστορία και δύο ακόμη μεγάλες αλήθειες στις Διεθνείς Σχέσεις: Πρώτον, κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί για λογαριασμό σου αυτά που δεν είσαι σε θέση εσύ ο ίδιος να προασπίσεις. Δεύτερο, το τίμημα της προστασίας κατά κανόνα είναι πανάκριβο...

15.2.2018 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2008 στις 15-02-2018

Προσοχή, γλιστράει...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΙΑ τώρα η κυρίαρχη άποψη ότι η Ελλάδα είναι θωρακισμένη έναντι εξωτερικών κινδύνων, καθώς προστατεύεται από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Μέσα από αυτό το πρίσμα οι ελληνικές κυβερνήσεις απλώς πλήρωναν (σε πολλές περιπτώσεις με το αζημίωτο των μιζών) το κόστος της προστασίας και θεωρούσαν ότι είχαν το κεφάλι τους ήσυχο.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με αυτήν την άποψη -και συμπληρωματικά- από «αριστερά» οικοδομήθηκε η αντίληψη ότι οι έννοιες του έθνους-κράτους είναι παρωχημένες, καθώς είναι καταδικασμένες να διαχυθούν σε ευρύτερα σχήματα που έχουν τη δυνατότητα να «τελειώσουν την ιστορία» απαλλάσσοντας τα άτομα από τα δεινά που συνεπάγονται η υπεράσπιση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων και άλλων τέτοιων «πασέ» επιταγών της Ιστορίας...

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ωστόσο, αποδεικνύει ότι ούτε η μία ούτε η άλλη οπτική και προσέγγιση μπορεί να δώσουν προς το παρόν τουλάχιστον απαντήσεις σε πιεστικά ερωτήματα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Η ΕΝΤΑΞΗ των κρατών σε ευρύτερους συνασπισμούς πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν οδηγούν στη διάλυσή τους. Αντίθετα, δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετούνται με βάση την ισχύ τους σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε τα τελευταία χρόνια, η συμμετοχή της Ελλάδας στην ισχυρότερη οικονομική ένωση της γης όχι μόνο δεν απέτρεψε τη χρεοκοπία της, αλλά την οδήγησε σε μια μέγγενη ασφυκτικής εποπτείας, η οποία συνεπάγεται εκχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της κυριαρχίας της.

Η «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ» που απολαύει η Ελλάδα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ είναι επίσης ανάλογη της ισχύος που διαθέτει, όπως έχει αποδειχτεί κατ' επανάληψη: το ΝΑΤΟ δεν απέτρεψε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ούτε έχει ταχθεί υπέρ των ελληνικών «δικαίων» στο Αιγαίο ή την υπόθεση των Σκοπίων.

ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας (κατά κύριο λόγο αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που κυβερνούν) εξακολουθούν να κινούνται με βάση τις αναποτελεσματικές ιδεολογικές τους εμμονές. Οι μεν εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ΝΑΤΟ, οι Γερμανοί ή οι Αμερικανοί θα πολεμήσουν αν χρειαστεί για να φρενάρουν την Τουρκία, οι δε ότι στην εποχή μας τα θέματα λύνονται πίνοντας τσάι σε διπλωματικά τραπέζια.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ αυτών των κυρίαρχων προσεγγίσεων είναι πια εμφανείς. Όπως ολοφάνερο είναι ότι έχουμε μπει ήδη σε μια εποχή που... γλιστράει.