Οι Εκκλησιάζουσες του Αλέξανδρου Ρήγα

Μία κριτική από την θεατρική παράσταση πού παρακολούθησα στις 25/7/2018, οι Εκκλησιάζουσες του Αλέξανδρου Ρήγα.

Το έργο μπορεί να «πάτησε » πάνω στο έργο του Αριστοφάνη αλλά τόσο παραλλαγμένο πού δεν νομίζω ότι δικαιούται να φέρει αυτή την ονομασία.

Ένα παράδειγμα, μαζεύονταν οι γυναίκες από όλη την Ελλάδα για να πάνε στην Πνύκα να ψηφίσουν ενώ στο έργο του Αριστοφάνη μαζεύονταν μόνο οι Αθηναίες γυναίκες.

Η συχνότατη βωμολοχία κάλυψε όλο το έργο όπως και οι υπαινιγμοί στα γεννητικά όργανα των δύο φύλων.

Άλλη μία φορά αποδεικνύεται ότι τα ένστικτα πουλάνε και χρησιμοποιούνται κατά κόρον για εμπορική χρήση. Να μία πρόταση πού βρήκα και την μεταφέρω αυτούσια.

« Από τη μεθοδευμένη υποχώρηση της νόησης και τον αντίστοιχο ερεθισμό των ενστίκτων ή του συναισθήματος, για παράδειγμα όταν έχουμε πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ. »

Τα ένστικτα πουλάνε γιαυτό χρησιμοποιούνται για την πλύση του εγκεφάλου από την ολιγαρχία και η όλη υπόθεση γίνεται ανατροφοδοτούμενη ,πχ. για εμπορικούς σκοπούς.

Η εθνικοφροσύνη με την ανεμίζουσα μακεδονική σημαία είναι ένα άλλο σύμπτωμα των ημερών, όλη η Ελλάδα να τραγουδά το Μακεδονία ξακουστή σε αντίδραση με τα υπογραφέντα αλλά βάση των σφυγμομετρήσεων να ξαναψηφίζει αυτούς πού τα υπέγραψαν και αυτούς πού υποστηρίζουν ότι το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια και έτσι θα τηρήσουν τις υπογραφές των προηγούμενων, ΝΔ.

Εθνική σχιζοφρένεια και η ηρωίνη στον ετοιμοθάνατο για να μην έχει έντονους (πνευματικούς) πόνους.

Όσο για τις διαπιστώσεις των κακώς κειμένων στην πολιτεία μας είναι αντικείμενο των θαμώνων και του πιο απομακρυσμένου καφενείου στην Ελλάδα.

Και ερχόμαστε στο κλείσιμο του έργου, όλοι ίδιοι είναι.

Αυτό είναι το διδακτικό μέρος του έργου;

Δυστυχώς το έργο δεν έδωσε αυτό που πρέπει να δίνει κάθε θεατρικό έργο ,την διασκέδαση, το γέλιο αλλά και τον προβληματισμό.

Εκτός αν θεωρεί κάποιος ότι η συχνή αναφορά στα γεννητικά όργανα είναι διασκέδαση. Ο δε προβληματισμός ότι όλοι ίδιοι είναι, μόνο την ολιγαρχία συμφέρει.

Με λίγα λόγια είναι ένα καθαρά εμπορικό έργο πού απευθύνεται σε θεατές χωρίς απαιτήσεις .

Το μόνο θετικό είναι το ταλέντο των ηθοποιών που χαραμίζεται με αυτό τον τρόπο και πού μόνο για αυτό αξίζει κάποιος να δει την παράσταση.