Ο ΣΥΡΙΖΑ Η ΝΔ ΚΑΙ Ο ΜΟΡΑΛΕΣ

Συνεχίζοντας ο Σύριζα και η ΝΔ το παιχνίδι του παραλόγου με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής οι μεν εκθειάζοντάς τες οι δε επικρίνοντάς τες προσπαθώντας και οι δύο να κρύψουν τι ακριβώς συμβαίνει στην Λατινική Αμερική, ό κάθε ένας τους προσπαθεί να κάνει την προπαγάνδα του και να επωφεληθεί των ελληνικών ψήφων, για την ΝΔ επίσης να δηλώσει την πιστή υπακοή της στις ΗΠΑ.

Η λατινική αμερική είχε και έχει δυο βασικά προβλήματα την αστική της τάξη, στυγνή και αδίστακτη, που η καταγωγή της φτάνει στην ισπανική αποικιοκρατία και κατάκτηση που εξάλειψαν τελείως τους Προκολομβιανούς πληθυσμούς και δημιούργησαν μια σειρά από νέα κράτη και τις ΗΠΑ πού την βλέπει σαν την αυλή της και είχε δεσμεύσει τους κύριους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους προς όφελος των πολυεθνικών της σε στενή συνεργασία με την κάθε ντόπια ολιγαρχία.

Εδώ να αναφέρουμε το Δόγμα Μονρόε (Monroe Doctrine). Το Δόγμα Μονρόε (Monroe Doctrine) αποτελεί μια πολιτική των ΗΠΑ σχετικά με τον αποικισμό και η οποία εισήχθη στις 2 Δεκεμβρίου του 1823.

Ανέφερε ότι περαιτέρω προσπάθειες των ευρωπαϊκών εθνών να αποικίσουν ή να αναμειχθούν στα πολιτικά πράγματα των κρατών της Βόρειας ή Νότιας Αμερικής θα μπορούσε να θεωρηθεί επιθετική ενέργεια, που απαιτεί παρέμβαση των ΗΠΑ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8C%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%81%CF%8C%CE%B5

Έτσι η εξαθλίωση και η φτώχεια ήταν ένα αναπόφευκτο φαινόμενο για τους λαούς της.

Από την μία, μία αδίστακτη ολιγαρχία της κάθε χώρας και από την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία των λαών της βουτηγμένη μέσα στην απίστευτη φτώχεια.

Και εμείς εδώ στο ίδιο χάλι θα βρισκόμασταν ( στο τέλος ακολουθεί ένα άρθρο για την κατάσταση της χώρας μας έως το 1950) αυτό πού μας γλύτωσε ήταν ότι η Ελλάδα δεσπόζει σε νευραλγικό σημείο των παγκόσμιων ανταγωνισμών.

Αναφέρομαι στην έναρξη του ψυχρού πολέμου ΗΠΑ και συμμάχων της εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης ( Σύμφωνο ΝΑΤΟ -Σύμφωνο Βαρσοβίας ) έτσι τα λουριά της αδίστακτης καταπίεσης λάσκαραν προκειμένου ο λαός της να μην στραφεί προς την ΕΣΣΔ.

Δόγμα Τρούμαν. Ορίστε η σημαντικότητα της Ελλάδας.

Τμήμα από την εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Χ. Τρούμαν . 12 Μάρτη του 1947.

«Εάν η Ελλάς περιπέση εις τον έλεγχον μιας ενόπλου μειοψηφίας ( δηλαδή του ΔΣΕ- κομμουνιστική απειλή) το αποτέλεσμα επί της γείτονος Τουρκίας θα είναι άμεσον και σοβαρόν.

Σύγχυσις και ανωμαλία θα διαχυθούν εις ολόκληρον την Μέσην Ανατολήν.

Ετσι μάλλον η εξαφάνισις της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου κράτους θα ασκήση βαθείαν επίδρασιν εφ' όλων των χωρών της Ευρώπης...

Αν δεν βοηθήσωμεν την Ελλάδαν και την Τουρκίαν κατά την μοιραίαν ταύτην ώρα το αποτέλεσμα θα είναι βαρυσήμαντον διά την Δύσιν και την Ανατολήν».

Άλλωστε ενδιαφέρον έχει να διαβάσει κανένας τι ομολογούσαν οι Αμερικανοί για την ολιγαρχία μας.

Στην έκθεσή του ο Πόρτερ προς την αμερικανική κυβέρνηση (δημοσιεύτηκε στον ελληνικό Τύπο στις αρχές Μάη 1947), έγραφε μεταξύ άλλων:

"Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωήν. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν... Αλλ' ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτωχείας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών...".

Δυστυχώς τα πράγματα σήμερα άλλαξαν και η καινούργια τακτική του νεοφιλελευθερισμού και των Γερμανών απαιτεί για την χώρα μας ένα εξαθλιωμένο προτεκτοράτο στο στυλ της λατινικής Αμερικής για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν τα κινέζικα εμπορεύματα και για να αυξήσουν τα ποσοστά κέρδους.

Έχοντας στην κατοχή τους τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου μας.

Μοχλός των επιδιώξεων τους είναι τα μνημόνια λόγω του χρέους , ιδιωτικοποιήσεις - πτώση του βιοτικού επιπέδου του λαού.

Ο Σύριζα «ανακάλυψε» τον τρίτο δρόμο, τους συμβιβασμούς πού ανοίγουν τον δρόμο

στον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.

Δηλαδή ο ιμπεριαλισμός θα αναγκαστεί να κάνει παραχωρήσεις και να αποδώσει την ανεξαρτησία της ελλάδας αν η κυβέρνησή μας πηγαίνει καλά στα οικονομικά.

Έτσι τόσο απλά, το θέμα όμως πού ανακύπτει είναι αν υποτιμάει τόσο πολύ το πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων ή αν πράγματι είναι τόσο χαμηλό.

Παρακάτω σε ένα άρθρο θα διαβάσετε αποσπάσματα από την ομιλία του προέδρου της Βολιβίας Μοράλες και θα καταλάβετε γιατί τον απεχθάνεται η ΝΔ.

Και φυσικά απεχθάνεται οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής πού τόλμησε και τολμάει να υψώνει το κεφάλι της στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Εδώ ένα δείγμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από τον Πρόεδρο της Βολιβίας Μοράλες.

«Στο παρελθόν, όλες οι αποφάσεις και τα δόγματα έρχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ουσιαστικά, ήταν ένα δικηγορικό γραφείο, ένας δικηγόρος από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος αποφάσιζε για το μέλλον μας. Και αυτός ουσιαστικά τι έκανε; Έστελνε διάφορους φετφάδες στο κοινοβούλιό μας και εμείς, απλά, τα μεταφράζαμε από τα αγγλικά στα ισπανικά και τα αποδεχόμασταν.»

Προς τι όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια του Σύριζα με τους ηγέτες της λατινικής αμερικής ;

Είναι μονόδρομος για αυτούς, πρέπει να δείχνουν στον λαό τιμιότητα ,συνέπεια , δεν άλλαξαν απόψεις, ταυτόχρονα στοχεύουν στην πνευματική σύγχυση, ψαρεύουν από ένα αριστερό ακροατήριο ελπίζοντας να αρπάξουν ψήφους.

Παρακάτω από τον Πρόεδρο Μοράλες θα αντιληφθούμε ή θα ξανακούσουμε κάτι πολύ απλό, ότι δεν γίνεται να ξεμπερδεύεις με τον ιμπεριαλισμό με διαπραγματεύσεις παρά μόνο με μονομερείς ενέργειες πού αποσκοπούν στο ξετίναγμα των πολυποίκιλων εξαρτήσεων της κάθε χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού και παραπέρα εδραιώνουν την κυριαρχία των υφιστάμενων σχέσεων εξάρτησης.

Μεγάλη μας ντροπή Έλληνες!

15 Μαρτίου 2019

από Ιάκωβος Ιωάννου

Το να ειρωνευόμαστε τον πρόεδρο της Βολιβίας, μία χώρας που ενώ είναι μικρή και πάμπτωχη, χωρίς τη δική μας ιστορία και πολιτισμό, κατάφερε να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία από μία πολύ μεγαλύτερη δύναμη σε σχέση με τη Γερμανία, από τις Η.Π.Α., δεν είναι καθόλου εύλογο - πόσο μάλλον όταν ξεπουλάμε τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές, διώχνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό και ανεχόμαστε να μας κυβερνούν ή/και να θέλουν να μας κυβερνήσουν εκείνα τα κόμματα που μας κατέστρεψαν.

.

«Όπως είπε ο πρόεδρος της Βολιβίας, ο λαός αποφάσισε πως δεν μπορούσε να παραμένει κάνοντας αντίσταση 500 χρόνια, αποφάσισε να ξεπεράσει το στάδιο της αντίστασης και να ανακτήσει τον πλούτο της γης του. Σημείωσε ότι, η χώρα για πάρα πολλά χρόνια ήταν υποταγμένη στα ξένα συμφέροντα και τα εκπαιδευμένα στελέχη δεν χρησίμευαν για την προκοπή της, αλλά υπηρετούσαν εκείνους που για ενενήντα χρόνια διαιώνιζαν τον νεοφιλελευθερισμό, που γεννούσε διαφθορά και διακρίσεις στη χώρα. «Μας διαιρούσαν προκειμένου να μας έχουν καταπιεσμένους, να κυριαρχούν πάνω μας και να μας εκμεταλλεύονται οικονομικά» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, με την εκλογή της κυβέρνησης που εξέφραζε τη φωνή των αγροτών και των ιθαγενών, υπήρξε μία δημοκρατική επανάσταση, όπως ακριβώς πριν 200 χρόνια μία τέτοια επανάσταση γέννησε το κράτος της Βολιβίας. Σε αυτή την επανάσταση στις δυνάμεις των χωρικών και των ιθαγενών ενώθηκαν και οι άλλες κοινωνικές τάξεις της χώρας, για να αποτινάξουν τη δεσποτεία των ΗΠΑ. «Η Βολιβία υπήρξε δέσμια στην πολιτική των Η.Π.Α. που προωθούσαν την ιδιωτικοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, το νερό και το ηλεκτρικό. Αλλά τώρα είμαστε εμείς εκείνοι που αποφασίζουμε και ελέγχουμε για τις πηγές μας» δήλωσε, λέγοντας πως «είμαστε ένα ελεύθερο κράτος που έχει προχωρήσει στην αναδιανομή του πλούτου».

«Από την πρώτη στιγμή δεν δίστασα να προχωρήσω στην εθνικοποίηση των μεγάλων εθνικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών» συνέχισε, κάνοντας έναν απολογισμό όσων αποκόμισε η οικονομία του κράτους του από την επιστροφή των μεγάλων επιχειρήσεων, των τηλεπικοινωνιών και των διυλιστηρίων στον έλεγχό της. Πόσο αύξησαν τα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό και οδήγησαν στην αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, ώστε κάποιος σήμερα να αναρωτιέται πόσα χρήματα είχαν λεηλατήσει επί χρόνια οι ξένες εταιρείες που λυμαίνονταν τον εθνικό πλούτο.

«Εάν δεν υπάρχει οικονομική ελευθερία, δεν μπορεί κανείς να εξασφαλίσει την κοινωνική και προσωπική ελευθερία» τόνισε, αναφερόμενος με στατιστικά στοιχεία στη μείωση του επίπεδου φτώχειας που επιτεύχθηκε στη χώρα του. Μίλησε και για τη δημιουργία μικρών προγραμμάτων για τις οικογένειες και τις μικρές κοινότητες, μέσω επιδότησης κατά 80% του από το κράτος. Όσον αφορά τον τομέα της κατοικίας, ανέφερε πως από τελευταία χώρα στη Λατινική Αμερική, η Βολιβία έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει στέγαση σε πολλούς. Ο ίδιος τόνισε πως αν και δεν έχει ανώτατη εκπαίδευση, στην πολιτική τον βοήθησαν να προκόψει δύο αξίες: Η αλήθεια και η τιμιότητα.

Επιπλέον, υπογράμμισε ότι η κρίση του πετρελαίου έχει επηρεάσει πολύ την ανάπτυξη της οικονομίας στην περιοχή, αλλά όλοι οι λαοί ζητούν να επικρατήσει η ειρήνη. «Αν δεν υπάρχει η εθνική κυριαρχία, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, ούτε κοινωνική γαλήνη», είπε, κάνοντας αναφορά στα γεγονότα της Βενεζουέλας. Τέλος, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στον ασφυκτικό έλεγχο του ΔΝΤ που άμεσα ήλεγχε από το ίδιο το προεδρικό μέγαρο την οικονομία της χώρας. «Πλέον είμαστε χώρα που εξάγει υπηρεσίες και πλούτο και δεν εισάγουμε, ούτε μας λεηλατούν τον δικό μας», είπε χαρακτηριστικά.

.

Επικαιρότητα

Έχουμε αναφερθεί στο θέμα της Βολιβίας στο παρελθόν, ειδικά όσον αφορά την προσπάθεια υφαρπαγής των υδάτινων αποθεμάτων της εκ μέρους των πολυεθνικών - στον παγκόσμιο πόλεμο του νερού που διεξάγεται . Εκτός αυτού έχουμε τονίσει πως όποιος θέλει να αποκτήσει μία πραγματική εικόνα της ιδιωτικοποίησης του νερού, η οποία δρομολογείται από την κυβέρνηση κατ' εντολή των δανειστών (όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές, μετά το 2010 η Ελλάδα κυβερνάται απολυταρχικά από την Τρόικα - κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο μέλλον, ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα θα βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία), δεν χρειάζεται να ανατρέξει σε αυτά που συνέβησαν στη Βολιβία - αφού αρκεί να ενημερωθεί για τις εμπειρίες της Μ. Βρετανίας, η οποία ιδιωτικοποίησε το νερό στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αμέσως μετά την επικράτηση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

Ως αποτέλεσμα αυτής της ιδιωτικοποίησης, οι τιμές του νερού στη Βρετανία αυξήθηκαν καθαρά (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) κατά περίπου 46%, εντός των επομένων δέκα ετών - ενώ τα κέρδη των εταιρειών που εξαγόρασαν το σύστημα ύδρευσης εκτοξεύθηκαν την ίδια χρονική περίοδο κατά 142%. Ορισμένες δε από αυτές τις επιχειρήσεις πλήρωναν μερίσματα στους μετόχους τους, τα οποία έφταναν στο 25% των ετησίων εσόδων - μία επενδυτική απόδοση που πολύ σπάνια συναντάται στον πλανήτη.

Τα μερίσματα βέβαια αυτά δεν πληρωνόντουσαν μόνο επειδή τα κέρδη είχαν αυξηθεί, εξ αιτίας της ανόδου της τιμής του νερού - αλλά, κυρίως, λόγω του ότι οι επιχειρήσεις επένδυαν ελάχιστα στο δίκτυο ύδρευσης, εξοικονομώντας τεράστια ποσά. Έτσι όμως το δίκτυο σε πολλές περιοχές της Βρετανίας θύμιζε αντίστοιχα των χωρών του τρίτου κόσμου - ενώ στο Λονδίνο είχε φτάσει σε τέτοια εξαθλίωση, ώστε να υπάρχουν απώλειες νερού που υπερέβαιναν το 40%. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσε να εξασφαλισθεί η απαραίτητη πίεση - με αποτέλεσμα πολλές περιοχές του Λονδίνου να μένουν χωρίς νερό.

Στη συνέχεια, μετά από τις μαζικές διαμαρτυρίες των Βρετανών, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να ψηφίσει νέους νόμους, οι οποίοι επέβαλλαν τις επενδύσεις στο δίκτυο - οπότε οι ιδιώτες εγκατέλειψαν σε μεγάλο βαθμό το «παιχνίδι», με αποτέλεσμα να εθνικοποιηθεί ξανά η ύδρευση και να διενεργηθούν επενδύσεις πολλών δις, εις βάρος βέβαια των φορολογουμένων. Κάτι σχετικά ανάλογο συνέβη με το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, ενώ είναι σε όλους μας γνωστό το σκάνδαλο της Enron στην Καλιφόρνια, μετά την ιδιωτικοποίηση της παροχής ηλεκτρισμού.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών εταιρειών του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένης της Παιδείας, της Υγείας κοκ., δεν αφορά μόνο την Ελλάδα - ενώ η μυστική συμφωνία TiSA είναι αυτή που τις προωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη . Επίσης πως δεν είμαστε καθόλου εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων - αρκεί να μην πρόκειται για επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, μονοπωλιακές κερδοφόρες και στρατηγικές .

Περαιτέρω τα παραδείγματα της Βολιβίας και της Βρετανίας τεκμηριώνουν ότι, η λεηλασία μίας χώρας δεν εμποδίζεται ποτέ από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της - πόσο μάλλον όταν είναι εντελώς αδύναμες και εξαρτώνται απόλυτα από τους δανειστές, όπως στην περίπτωση της χρεοκοπημένης πλέον Ελλάδας. Εμποδίζεται μόνο από τους Πολίτες της, εφόσον βέβαια δεν είναι δειλοί, αλλά θαρραλέοι και ώριμοι - μη αρνούμενοι να πληρώσουν για τα λάθη τους ακόμη και χρεοκοπώντας, καθώς επίσης μη διστάζοντας να αγωνισθούν ή/και να υποφέρουν για την πατρίδα τους, για το μέλλον τους, ιδίως δε για το μέλλον των παιδιών τους.

Στα πλαίσια αυτά το να θεωρεί κανείς ότι, κάνει το καθήκον του ως Πολίτης απλά και μόνο κατακρίνοντας τις υφιστάμενες κυβερνήσεις ή εκλέγοντας συνεχώς νέες, όταν γνωρίζει πολύ καλά πως δεν είναι αυτές που κυβερνούν, είναι το λιγότερο υποκριτικό - πόσο μάλλον όταν με την ανοχή που επιδεικνύει, παραμένοντας σιωπηλός όπως τα πρόβατα, δίνει την εντύπωση στους δανειστές πως αντέχει πολλές ακόμη επιβαρύνσεις, ενώ δεν έχει αντίρρηση να μετατραπεί σε εξαθλιωμένο δουλοπάροικο.

Αυτό το συνειδητοποίησαν ακόμη και οι κάτοικοι της Βολιβίας, οι οποίοι πολέμησαν για τα δικαιώματα τους - οπότε είναι αδύνατον να μην το καταλαβαίνουμε εμείς οι Έλληνες, με μία ιστορία που υπερβαίνει τις τέσσερις χιλιετίες. Επομένως, κάτι άλλο συμβαίνει, το οποίο δεν μπορούμε να υποθέσουμε - αρνούμενοι να αποδεχτούμε πως έχουμε σε τέτοιο βαθμό «εκφυλισθεί» ή/και αποχαυνωθεί, ώστε να μην κατανοούμε ούτε καν το συλλογικό και ατομικό μας συμφέρον.

Υπενθυμίζουμε δε ότι, «κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό» - ενώ μετά από δέκα χρόνια κρίσης, ούτε ένας Έλληνας δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως έχει άγνοια όλων όσων συμβαίνουν στην πατρίδα του, γνωρίζοντας απόλυτα πως οι ευθύνες δεν είναι πια της κυβέρνησης του, αλλά αποκλειστικά και μόνο δικές του.

Στα πλαίσια αυτά, το να ειρωνευόμαστε τον πρόεδρο της Βολιβίας, μία χώρας που ενώ είναι μικρή όσο η Ελλάδα (πληθυσμός 11 εκ.) και πάμπτωχη (ΑΕΠ 37,5 δις $, γράφημα), χωρίς τη δική μας ιστορία και πολιτισμό, κατάφερε να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία από μία πολύ μεγαλύτερη δύναμη σε σχέση με τη Γερμανία, από τις Η.Π.Α., δεν είναι καθόλου εύλογο - πόσο μάλλον όταν ξεπουλάμε τα πάντα (ανάλυση) σε εξευτελιστικές τιμές, διώχνουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό και ανεχόμαστε να μας κυβερνούν ή/και να θέλουν να μας κυβερνήσουν εκείνα τα κόμματα που μας κατέστρεψαν, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, αφού η Ελλάδα το 2009 ήταν χίλιες φορές σε καλύτερη θέση από ότι σήμερα, έχοντας το χαμηλότερο συνολικό χρέος από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Όχι μόνο δεν είναι εύλογο λοιπόν αλλά, αντίθετα, είναι μεγάλη μας ντροπή - ακόμη χειρότερα, δείγμα πως έχουμε αποχαυνωθεί εντελώς, αφού σκύβουμε συνεχώς το κεφάλι, αδιαφορώντας για την πατρίδα μας και κυρίως για τα παιδιά μας.

https://analyst.gr/2019/03/15/megali-mas-dropi-ellines/

Όταν ο Μοράλες άδειασε τον Τσίπρα

Από

Αλέξανδρος Μαραγκάκης

-

15/03/2019

Το βράδυ της Πέμπτης, 14 Μαρτίου, ο πρόεδρος του Πολυεθνοτικού Κράτους της Βολιβίας (Estado Plurinacional de Bolivia), Έβο Μοράλες, ήταν ομιλητής σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στα πλαίσια της διήμερης επίσκεψής του στην Αθήνα.

Ο ινδιάνος πρόεδρος της Βολιβίας (της φυλής Αϊμάρα), επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΜΑS), ανέλαβε καθήκοντα για πρώτη φορά στις 22 Ιανουαρίου 2006.

Υπενθυμίζεται από τις πρώτες του πολιτικές κινήσεις ήταν να εθνικοποιήσει τους φυσικούς πόρους της χώρας, που εκμεταλλεύονταν με άνισους όρους για τον λαό της Βολιβίας ξένες ιδιωτικές εταιρείες.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ομιλίας του Βολιβιανού προέδρου, στο κοινό βρίσκονταν σειρά στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης και του κυβερνόντος κόμματος, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα μετά της συμβίας του Περιστέρας Μπαζιάνα και πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη όπως ο Νίκος Παππάς, ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Πάνος Σκουρλέτης κ.ά.

Δημιουργούνται ερωτηματικά όσον αφορά τι σχέση μπορεί να έχει ο Έβο Μοράλες με το πολιτικό συνονθύλευμα ξεπεσμένων «αριστερών», ξεπεσμένων «σοσιαλδημοκρατών» και ακροδεξιών πεποιθήσεων πρώην στελέχων της Νέας Δημοκρατίας, που συναπαρτίζουν πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ, και προβαίνει σε επίσημη επίσκεψη στη χώρα και σε επίσημη συνάντηση με την κυβέρνηση, ωστόσο ο Βολιβιανός πρόεδρος σε μία, διάρκειας μόλις 43 λεπτών, ομιλία από καρδιάς, χωρίς χαρτιά και κείμενα,, κατόρθωσε να αποδομήσει και να σφάξει με το μπαμπάκι τον τάχα «προοδευτικό» και ριζοσπαστικό» ΣΥΡΙΖΑ.

Ακολουθούν ενδεικτικά σημεία της ομιλίας του Έβο Μοράλες με σύντομους σχολιασμούς:

«Στο παρελθόν, όλες οι αποφάσεις και τα δόγματα έρχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ουσιαστικά, ήταν ένα δικηγορικό γραφείο, ένας δικηγόρος από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος αποφάσιζε για το μέλλον μας. Και αυτός ουσιαστικά τι έκανε; Έστελνε διάφορους φετφάδες στο κοινοβούλιό μας και εμείς, απλά, τα μεταφράζαμε από τα αγγλικά στα ισπανικά και τα αποδεχόμασταν.»

Σχόλιο: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε και ψήφισε (μαζί με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Το Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων) το 3ο μνημόνιο, μεταφρασμένο από τα αγγλικά στα ελληνικά.

«Για μας τους Βολιβιανούς, τα βασικά αγαθά όπως είναι το νερό, όπως είναι η ενέργεια, όπως είναι το φως, είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, για αυτό μαχόμεθα και για αυτό ακριβώς μπορούμε σήμερα να το εγγυηθούμε μέσω του συντάγματος της χώρας μας.»

Σχόλιο: θερμό χειροκρότημα από Τσίπρα, Παππά, Σκουρλέτη, Χαρίτση, Κουράκη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά...

«Και στην πρώτη Μαΐου του 2006, εμένα δεν έτρεμε το χέρι μου όταν πήρα την απόφαση να κρατικοποιήσουμε τα βασικά μας αγαθά και το πετρέλαιο. Και έτσι η οικονομική κατάσταση της χώρας βελτιωνόταν. Μετά από έναν χρόνο, κρατικοποιήσαμε την Intermobil, που ήταν η κινητή τηλεφωνία, γιατί μέχρι τότε ήταν στα χέρια των Ευρωπαίων, των Ιταλών συγκεκριμένα.»

Σχόλιο 1: θερμό χειροκρότημα από Τσίπρα, Παππά, Σκουρλέτη, Χαρίτση, Κουράκη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά...

Σχόλιο 2: ο Αλέξης Τσίπρας «υπέκυψε» στους «εκβιασμούς» των δανειστών μετά από 17ωρη διαπραγμάτευση.

«Ουσιαστικά, ξέρουμε να κάνουμε (εμείς οι ιθαγενείς) διάφορα προγράμματα και εδώ, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία για να χαιρετήσω τους επιστήμονες της Βολιβίας οι οποίοι με την επαγγελματική τους δυνατότητα, με τις δυνατότητές τους ακριβώς, βοήθησαν ώστε να μπορέσουμε να κερδίσουμε και να κερδίσουμε και χρήματα εκτός Βολιβίας. Να κερδίσουμε χρήματα εκτός Βολιβίας. Να κερδίσουμε χρήματα για την πατρίδα. Και ουσιαστικά αυτό δημιουργεί μία αλυσίδα για να μπορέσουνε οι Βολιβιανοί εντός και εκτός της χώρας να αλλάξουμε την αγαπημένη μας Βολιβία. Από την εμπειρία μας σας λέω, φίλες και φίλες, εάν δεν υπάρχει οικονομική απελευθέρωση, δεν μπορούμε να μιλάμε για εγγύηση της κοινωνικής, της πολιτιστικής και της παιδείας».

Σχόλιο 1: θερμό χειροκρότημα από Τσίπρα, Παππά, Χαρίτση, Σκουρλέτη, Κουράκη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά...

Σχόλιο 2: υπερβαίνουν τις 100.000 τον αριθμό, οι νέοι επιστήμονες που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα προς εύρεση εργασίας...

Σχόλιο 3: η Ελλάδα βρίσκεται υπό σκληρή εποπτεία και επιτροπεία, με δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα έως το 2060...

«Θέλω, επίσης, να σχολιάσω, να σας πω αδέλφια μου από την Ελλάδα, ότι στη δική μου τη προσωπική θέση, ξέρετε πόσο φτωχός ξεκίνησα, με την κακή, με τη μικρή οικονομική κατάσταση, δεν είχα την τύχη να γνωρίσω ούτε τα πανεπιστήμια, δεν έχω καμμία ακαδημαϊκή γνώση. Αν κάτι έχω, όμως, είναι ότι έχω βγάλει το πανεπιστήμιο της ζωής, το πανεπιστήμιο της φτώχειας, έχω ζήσει μέσα στο πετσί μου τι σημαίνει να είσαι απομονωμένος, να είσαι περιθωριοποιημένος. Και πρέπει να σας πω πραγματικά, ότι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αυτό μου έδωσε τη δύναμη να φτάσω στην προεδρία. Και είναι δύο τα πράγματα που με βοήθησαν: η αλήθεια και η τιμιότητα. Αυτές οι δύο αξίες που δεν τις αφήνω και δεν τις ξεχνάω ποτέ με βοήθησαν να φτάσω στην εξουσία».

Σχόλιο 1: θερμό χειροκρότημα από Τσίπρα, Παππά, Χαρίτση, Σκουρλέτη, Κουράκη, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά...

Σχόλιο 2: η Αλήθεια και η Τιμιότητα...

«Όπως, επίσης, τα θέματα των βασικών αγαθών, αυτό ανήκει στον λαό, είναι κρατικό, δεν μπορεί να είναι στα χέρια των ιδιωτών. Η ενέργεια, για παράδειγμα, είναι κάτι το οποίο είναι κρατικό, δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοιους είδους συγκαταβατικές προσπάθειες και συγκαταβάσεις. Ουσιαστικά, πρέπει να κάνουμε αυτού του είδους τις κρατικοποιήσεις, δίνοντας αυτά τα αγαθά σε όλους γιατί ανήκουν σε όλους.»

Σχόλιο 1: πώληση ΔΕΣΦΑ, προς πώληση ΔΕΠΑ και λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.

Σχόλιο 2: πώληση ΟΛΠ και ΟΛΘ, στο σφυρί 10 περιφερειακά λιμάνια, πώληση περιφερειακών αεροδρομίων, πώληση ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Σχόλιο 3: εκχώρηση εκατοντάδων κτιρίων, μνημείων, χώρων, εγκαταστάσεων στο Υπερταμείο, προς «αξιοποίηση» και πώληση.

Τα σημεία αυτά της ομιλίας του Έβο Μοράλες, σε συνδυασμό με τον σχολιασμό επί του πραγματικού στην κατάσταση της Ελλάδας, κρίνονται επαρκή αν και ο Βολιβιανός πρόεδρος είπε ακόμη περισσότερα από τα καταγεγραμμένα άνωθεν.

Ο Έβο Μοράλες προφανώς δεν είναι κομμουνιστής και προφανώς, δεν ηγείται ενός κομμουνιστικού κράτους ή μίας κυβέρνησης που οδηγεί τη χώρα της στην κομμουνιστική ολοκλήρωση.

Ο Έβο Μοράλες, βαθιάς ταξικής προέλευσης και συνείδησης, δεν είναι ο ηγέτης εκείνος που θα θέσει τις βάσεις για τον σοσιαλισμό του εικοστού πρώτου αιώνα.

Αρκεί, όμως, κανείς να ανακαλέσει στο μνημονικό του την ιδιαιτερότητα της ηπείρου, ενός κράτους της οποίας ηγείται, και τη διαρκή δέσμευση των λαών της, αρχικά, κατά βάση από τους Ισπανούς αποικιοκράτες και στη συνέχεια, από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Και το βράδυ της Πέμπτης (14/03), ο Έβο Μοράλες, απλά, έσπασε, άθελά του, πλάκα με τον Τσίπρα, αντιπαραβάλλοντας απλά τα έργα των ημερών, τόσο των δικών του, όσο και του βολιβιανού λαού, στην αέναη και άοκνη προσπάθειά τους για κοινωνική απελευθέρωση και εθνική κυριαρχία.

Κοινωνική απελευθέρωση και εθνική κυριαρχία μίας χώρας, της οποίας το επίσημο όνομα ξεκινάει με τον προσδιορισμό «Πολυεθνοτικό», ονομασία που απέκτησε επί προεδρίας Έβο Μοράλες...

https://iskra.gr

Κυριακή 5 Σεπτέμβρη 1999

Σελίδα 34-Ριζοσπάστης

Οι εκτιμήσεις των Αμερικανών για την ελληνική αστική τάξη

Για κείνους που πιθανόν θεωρούν μονομερείς και υπερβολικές τις εκτιμήσεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ για την ελληνική αστική τάξη της δεκαετίας του '40 οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι αντίστοιχες εκτιμήσεις των Αμερικανών στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου υπήρξαν πολύ αυστηρότερες και σκληρότερες. Λίγο πριν την εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν - κι ενώ είχε πλέον αποφασιστεί η αποχώρηση της Βρετανίας από το ελληνικό προσκήνιο - οι ΗΠΑ έστειλαν στην Ελλάδα την πρώτη τους Οικονομική Αποστολή, με σκοπό να μελετήσει την κατάσταση επιτόπου και να καταλήξει στα σχετικά πορίσματα για τη διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων. Επικεφαλής της αποστολής αυτής ορίστηκε ο κυβερνητικός αξιωματούχος και οικονομολόγος Πολ Πόρτερ ο οποίος, μαζί με τη συνοδεία του, έφτασε στην Αθήνα το Φλεβάρη του 1947. Η αποστολή Πόρτερ στην Ελλάδα πέρασε στην ιστορία του εμφυλίου πολέμου. Κι αυτό όχι μόνο γιατί ο Αμερικανός αξιωματούχος εισηγήθηκε στην κυβέρνησή του την άμεση επέμβαση των Ηνωμένων πολιτειών στις ελληνικές υποθέσεις, αλλά και γιατί δε δίστασε, μιλώντας για την ελληνική αστική τάξη, να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Στην έκθεσή του π.χ. προς την αμερικανική κυβέρνηση (δημοσιεύτηκε στον ελληνικό Τύπο στις αρχές Μάη 1947), έγραφε μεταξύ άλλων: "Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωήν. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν... Αλλ' ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτωχείας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών...".

Το Σεπτέμβρη του 1947 ο Πολ Πόρτερ δημοσίευσε, στο περιοδικό "Κόλιερς", ένα άρθρο καταπέλτη για την ελληνική ολιγαρχία του πλούτου. Στην προσπάθειά του να αποδώσει με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά της δε δίστασε να καταφύγει στην ορολογία της εβραϊκής μυστικιστικής φιλοσοφίας και να χαρακτηρίσει την ελληνική αστική τάξη "καββαλιστική κλίκα", δηλαδή μυστηριώδη συνωμοτική οργάνωση του στυγνού συμφέροντος. Το άρθρο αυτό, έλεγε μεταξύ άλλων:

"Οπισθεν της κυβερνήσεως των Αθηνών εξακολουθεί να ευρίσκεται ισχυρά εμπορική και τραπεζιτική καββαλιστική κλίκα, διευθυνομένη από τον κ. Πεσματζόγλου, πονηρόν και ικανόν "οπερατέρ". Ούτοι αντιτίθενται εις παν μέτρον που θα έθιγε τα συμφέροντά των. Είναι αποφασισμένοι να προστατεύσουν τα προνόμιά των επάνω απ' όλα, ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό εις την χώραν. Αποθησαυρίζουν τα κέρδη των εις τας τράπεζας του Καϊρου και της Αργεντινής (...). Η καββαλιστική, εμπορική και τραπεζιτική κλίκα θέτει επάνω απ' όλα τα κερδοσκοπικά της προνόμια. Τα μέλη της επέτυχαν να διατηρήσουν το φορολογικόν σύστημα που είναι τελείως υπέρ αυτών. Αντιτίθεται εις τον έλεγχον του συναλλάγματος επειδή εμποδίζει την αποθησαύρισιν των κερδών τους εις τας τράπεζας του Καϊρου και της Αργεντινής. Ιδιαιτέρως σκανδαλώδη είναι τα εφοπλιστικά κέρδη, ανερχόμενα εις τεράστια ποσά. Και όμως η χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνησις δεν ωφελείται σχεδόν καθόλου απ' αυτά. Τα κέρδη των ναυτεργατών πηγαίνουν εις την Ελλάδα, αλλά τα κέρδη των εφοπλιστών κρύβονται εις το εξωτερικόν. Ο κ. Τσαλδάρης έχει εγκαταλείψει κάθε μέτρον εσωτερικής οικονομικής πολιτικής που θα μπορούσε κάπως να βοηθήσει τη μάζαν του ελληνικού λαού. Η ελληνική κυβέρνησις δεν έχει άλλην πολιτικήν, εκτός από το να ζητά διαρκώς ξένην βοήθειαν διά να διατηρηθή εις την εξουσίαν, επαναλαμβάνουσα μεγαλοφώνως τας "θυσίας της Ελλάδος εις τον αγώνα" και τον αντικομμουνισμόν της ως λόγον διά χορήγησιν ξένης βοηθείας εις διαρκώς απεριόριστα ποσά...".

* * *

Με αφορμή τα όσα έγραψε ο Πόρτερ, ο, τότε, διευθυντής του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ Κ. Καραγιώργης σχολίαζε με κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας: "Ο κ. Πόρτερ είναι φανατικός αντικομμουνιστής και ήρθε εδώ σαν υπευθυνότατος αρχηγός της Ερευνητικής Οικονομικής Αποστολής. Αλλά είναι τόσο τρομακτική η κατάσταση που βρήκε εδώ, και ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα αμερικανικά δολάρια που "επενδύει" η Γουόλ Στριτ ώστε είπε τις αλήθειες που είπε για το αίσχος της ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Αυτή η χρηματιστική ολιγαρχία είναι ο βραχνάς της Ελλάδας. Ητανε με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Υστερα, φυσικά με τους Αγγλους. Τώρα είναι με τους Αμερικανούς. Τους αγκαλιάζει, τους γλείφει, τους προσκυνάει. Σκύβει δουλικά το σβέρκο της και σε τέτοιες καταπληκτικές καρπαζιές σαν αυτές τις απανωτές του μίστερ Πόρτερ (...) Αυτή καταβρόχθισε όλα τα αποθέματα των πρώτων υλών. Ολα τα βιομηχανικά είδη της Ούνρα. Αυτή έκανε λιανά για λογαριασμό της όλο το δημόσιο χρυσάφι. Αυτή με τη μέθοδο του πληθωρισμού καταβρόχθιζε τα δάνεια που έπαιρνε από την Εθνική. Αυτή έδιωξε όλα τα κέρδη της έξω. Αυτή δεν άφησε να ζυγώσουν στην Ελλάδα τα ιλιγγιώδη εφοπλιστικά κέρδη, πληρωμένα με τη σάρκα και τα κόκαλα χιλιάδων πνιγμένων ναυτεργατών. Αυτή έφερε τη χώρα στο χείλος της Αβύσσου, ακόρεστη για κέρδη, άκαρδη κι αδυσώπητη. Αυτή έγινε το δεξί χέρι των ξένων για να εξανδραποδίσουν ολόκληρο τον ελληνικό λαό πρώτα με την αγγλοελληνική συμφωνία και τώρα με την αμερικανοελληνική. Αυτή βοήθησε τους ξένους να σπρώξουν τη χώρα στο χάος του εμφυλίου πολέμου. Δε θα εδίσταζε να τινάξει στον αέρα ολόκληρη τη χώρα όπως είναι και ευρίσκεται, αρκεί να έχει ρευστοποιήσει πρώτα σε χρυσή λίρα τα κέρδη της και να τα έχει φορτώσει στο κότερο του τουρκολίμανου!". (Κ. Καραγιώργη: "Το Κολωνάκι", "Ριζοσπάστης", Κυριακή 14 Σεπτέμβρη 1947).

Κυριακή 13 Μάρτη 2005

Σελίδα 11

ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"

ΙΣΤΟΡΙΑ-Ριζοσπάστης

Το Δόγμα Τρούμαν

Ανδρες του Δημοκρατικού Στρατού κατά τη διάρκεια της μάχης

Στις 21 Φλεβάρη του 1947, ημέρα Παρασκευή, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Ντιν Ατσεσον, πήγε στον προϊστάμενό του υπουργό Εξωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ, μια έκθεση την οποία υπέγραφε ο διευθυντής του Γραφείου Εγγύς Ανατολής και Αφρικανικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Λόι Χέντερσον. «Εάν δε δοθεί επείγουσα και άμεση βοήθεια» εκτιμούσε ο Χέντερσον, φαινόταν «πιθανόν» ότι η ελληνική κυβέρνηση θα «ανατρεπόταν», ένα αριστερό καθεστώς θα αναλάμβανε την εξουσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αντιμετώπιζαν την «απώλεια όλης της Εγγύς και Μέσης Ανατολής». Αργότερα, την ίδια ημέρα, η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας γνωστοποιούσε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι η βοήθειά της προς την Ελλάδα θα λήξει σε περίπου 40 ημέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 31 Μάρτη. «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας - αναφερόταν στο σχετικό έγγραφο - ενόψει της ίδιας της καταστάσεως, το βρίσκει αδύνατο να χορηγήσει περισσότερη οικονομική βοήθεια» μετά τις 31 Μάρτη. Πρόσθετε δε πως οι Βρετανοί «έχουν εμπιστοσύνη ότι θα είναι εύκολο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να παρέχουν οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα σε μια κλίμακα αρκετή να καλύψει τις ελάχιστες ανάγκες της, και στρατιωτικές και πολιτικές»1. Οπως, φαίνεται, η κατάσταση ήταν ιδιαιτέρως ανησυχητική για τα αμερικανοβρετανικά συμφέροντα στην περιοχή, αλλά δεν ήταν μη ελεγχόμενη. Αλλωστε δεν ετίθετο πρώτη φορά ζήτημα αδυναμίας της Μ. Βρετανίας να διατηρήσει τον έλεγχο στην Ελλάδα και συνεπώς στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Οι Βρετανοί είχαν αρχίσει να βολιδοσκοπούν τις ΗΠΑ ακόμη από το 1945, με στόχο να μοιραστούν μαζί τους τις ευθύνες πάνω στις ελληνικές υποθέσεις2. Ομως η αμερικανική πλευρά δεν ήταν διατεθειμένη να μοιραστεί τίποτα εκεί που μπορούσε, έχοντας λίγη υπομονή, να τα πάρει όλα. Η βρετανική αυτοκρατορία, άλλωστε, δεν ήταν σε θέση να αντέξει για πολύ να παίζει τον πρώτο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις.

1947: Εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν. Στη φωτό: Γκρίσγουολντ, Γκρέιντι, Βαν Φλιτ

Η γνωστοποίηση της αδυναμίας της Μ. Βρετανίας να κρατήσει τον έλεγχο στις ελληνικές υποθέσεις έθεσε σε κίνηση την, από καιρό έτοιμη, αμερικανική μηχανή. «Πυρετώδης δραστηριότητα - γράφει ο Αργύρης Φατούρος3 - επακολουθεί στο Λευκό Οίκο και στο υπουργείο Εξωτερικών. Στόχος της ήταν, κατά κύριο λόγο, ο καθορισμός του πλαισίου και των όρων της βοήθειας και του τρόπου με τον οποίο θα προτεινόταν στο Κογκρέσο. Η ίδια η ουσιαστική απόφαση, να χορηγηθεί ή όχι βοήθεια στην Ελλάδα, σε καμία στιγμή δεν αμφισβητήθηκε πραγματικά».

Η απόφαση των ΗΠΑ να διαδεχθούν τη Βρετανία στις ελληνικές υποθέσεις γνωστοποιήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση στις 28 Φλεβάρη του 1947 και στις 3 Μάρτη η τελευταία υποβάλλει επίσημα προς τις ΗΠΑ αίτημα βοήθειας. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια διακοίνωση που συντάχθηκε εξ ολοκλήρου στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, κατόπιν δόθηκε στην ελληνική πλευρά κι εκείνη την απέστειλε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ως δήθεν δική της. «Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ - γράφει ο Θ. Σφήκας4 - υπαγόρευσε στον Ελληνα επιτετραμμένο στην Ουάσιγκτον το αίτημα της Ελλάδας για παροχή βοήθειας». Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το αντιδραστικό καθεστώς του κεφαλαίου στην Ελλάδα, προκειμένου να επιβληθεί ως εξουσία του κεφαλαίου, ζήτησε ακριβώς γι' αυτό το λόγο την αμερικανική βοήθεια. Οι Αμερικανοί επίσης με εκπληκτική κυνικότητα δεν άφηναν τίποτα στην τύχη, ούτε παρασύρονταν από συναισθήματα. Η εμπλοκή τους στα ελληνικά πράγματα, όσο κι αν ήταν επιτακτική για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους στην περιοχή, δεν έπαυε να είναι μια επένδυση που έπρεπε να αποφέρει κέρδος κάτω από οποιασδήποτε προϋποθέσεις. Επομένως, τους όρους της εμπλοκής θα τους θέσουν αυτοί που δίνουν τη βοήθεια και όχι η ελληνική πλευρά που τη ζητούσε.

Ο εκατομμυριοστός τόνος «βοήθειας» προς την Ελλάδα του Σχεδίου Μάρσαλ

Ετσι φτάσαμε στην εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν.

Η εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν

Ηταν 12 Μάρτη του 1947, γύρω στη 1 μ.μ. ώρα τοπική, όταν ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Χ. Τρούμαν ανέβηκε στο βήμα του Κογκρέσου για να εκφωνήσει έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς λόγους που ακούστηκαν ποτέ σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η αμερικανική ηγεσία είχε πλήρη επίγνωση της σημασίας που είχε το γεγονός, τουλάχιστον σε κείνες τις συνθήκες, για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για το λόγο αυτό το δίκτυο των αμερικανικών ραδιοφωνικών σταθμών και οι διακλαδώσεις του ανά την υδρόγειο είχαν συνδεθεί με το Κογκρέσο και εκατομμύρια ακροατών βρίσκονταν μπροστά στους ραδιοφωνικούς δέκτες τους έτοιμοι να ακούσουν όσα ο Αμερικανός Πρόεδρος σκόπευε να πει. Σύμφωνα δε με όσα γράφτηκαν τότε στον Τύπο5, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των Αμερικανών ήταν τόσο καλά προετοιμασμένος που οι ισχυρότατοι πομποί του Μονάχου ήταν σε ετοιμότητα ώστε μόλις ο Πρόεδρος Τρούμαν άρχιζε να μιλάει να μεταδίδουν το λόγο του προς τη Σοβιετική Ενωση, μεταφρασμένο στα ρωσικά. Επίσης είχε σχεδιαστεί, 24 ώρες μετά την εκφώνηση της ομιλίας, η υπηρεσία εκπομπών «Φωνή της Αμερικής» να τη μεταδώσει ολόκληρη σε οκτώ γλώσσες κι εν περιλήψει σε 25 γλώσσες.

«Κύριε πρόεδρε - άρχισε το λόγο του ο Χ. Τρούμαν - μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών η σοβαρότης της καταστάσεως την οποία αντιμετωπίζει σήμερον ο κόσμος, καθιστά αναγκαίαν την εμφάνισίν μου ενώπιον της κοινής συνεδριάσεως του Κογκρέσου. Η εξωτερική πολιτική και η εθνική ασφάλεια της χώρας ταύτης υφίστανται άμεσον τον αντίκτυπον. Μία άποψις της παρούσης καταστάσεως την οποίαν επιθυμώ να παρουσιάσω προς υμάς κατά την στιγμήν ταύτην διά να χρησιμεύση προς μελέτην και λήψιν αποφάσεως αναφέρεται εις την Ελλάδαν και εις την Τουρκίαν».

Με το «μέλλον του» φορτωμένο στον ώμο...

Αναφερόμενος στην Ελλάδα ο Αμερικανός Πρόεδρος έκανε λόγο για επείγουσα έκκληση της ελληνικής κυβέρνησης προς την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών με το αίτημα της οικονομικής βοήθειας. Περιέγραψε την άσχημη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, τις καταστροφές που υπέστη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατέληξε στην παρουσίαση του σπουδαιότερου λόγου για τον οποίο οι ΗΠΑ θα έπρεπε να δώσουν τη βοήθειά τους. «Αυτή η υπόστασις - είπε - του ελληνικού Κράτους απειλείται σήμερον υπό της τρομοκρατικής δράσεως χιλιάδων τινών ενόπλων, διευθυνομένων υπό κομμουνιστών, οι οποίοι αψηφούν την εξουσίαν της κυβερνήσεως εις τινά σημεία της χώρας και ιδία κατά μήκος των βορείων συνόρων αυτής... Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίση την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρώς εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμόν, εάν πρόκειται να αποκατασταθή η εξουσία της Κυβερνήσεως επί του ελληνικού εδάφους. Η Ελλάς πρέπει να τύχη βοηθείας εάν πρόκειται να καταστή εις θέσιν να βοηθήση εαυτήν και να σεβασθή την δημοκρατίαν. Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι πρέπει να παράσχουν τη βοήθειαν ταύτην...».

Σχετικά με τη βοήθεια προς την Τουρκία ο Πρόεδρος Τρούμαν διευκρίνισε ότι αυτή πρέπει να δοθεί «προς τον σκοπόν της επιτεύξεως του απαραίτητου συγχρονισμού χάριν της διατηρήσεως της εθνικής αυτής ακεραιότητος. Η ακεραιότης αύτη - πρόσθεσε - είναι απαραίτητος διά την προστασίαν της τάξεως εις την Μέσην Ανατολήν». Αποκαλύπτοντας μάλιστα τους ουσιαστικότερους λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ θα έπρεπε να δώσουν βοήθεια στην Ελλάδα και στην Τουρκία, υπογράμμισε: «Εάν η Ελλάς περιπέση εις τον έλεγχον μιας ενόπλου μειοψηφίας το αποτέλεσμα επί της γείτονος Τουρκίας θα είναι άμεσον και σοβαρόν. Σύγχυσις και ανωμαλία θα διαχυθούν εις ολόκληρον την Μέσην Ανατολήν. Ετσι μάλλον η εξαφάνισις της Ελλάδος ως ανεξαρτήτου κράτους θα ασκήση βαθείαν επίδρασιν εφ' όλων των χωρών της Ευρώπης... Αν δεν βοηθήσωμεν την Ελλάδαν και την Τουρκίαν κατά την μοιραίαν ταύτην ώρα το αποτέλεσμα θα είναι βαρυσήμαντον διά την Δύσιν και την Ανατολήν»6.

Ο Χάρι Τρούμαν εξαγγέλλει το Δόγμα του από το βήμα του Κογκρέσου

Η πολιτική αυτή, όπως την περιέγραψε ο Αμερικανός Πρόεδρος, έμεινε στην ιστορία με το όνομά του ως «Δόγμα Τρούμαν».

«Δύο είναι τ' αφεντικά...»

Δύο ημέρες μετά την εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, σε άρθρο του στο «Ρ», σημείωνε μεταξύ άλλων7: «Ο μοναρχοφασισμός έχει, επί τέλους, το λόγο του Προέδρου Τρούμαν. Δεν ξέρουμε αν θα μείνει ευχαριστημένος. Εκείνο όμως που ασφαλώς κατάφερε, είναι να αποκτήσει έναν ακόμα τίτλο προδοσίας και ξεπουλήματος της Ελλάδας στους ξένους». Η απάντηση της αστικής τάξης θα ερχόταν μερικές μέρες αργότερα σε άρθρο του Γ. Α. Βλάχου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όπου αναφερόταν χαρακτηριστικά8: «Ζήτημα ανεξαρτησίας δεν υπάρχει. Υπάρχει ζήτημα ένα και μόνον: αφεντικού... Το αφεντικό μας ένα είναι, δυο μάλλον: η Αμερική, η Αγγλία. Μ' αυτούς θα ζήσωμε, μ' αυτούς έχουμε συνδέσει την τύχη μας, μ' αυτούς θα πορευτούμε, μ' αυτούς, αναγκαστικώς, θα περιμένωμε ώρας παγκοσμίου συνεννοήσεως, γενικής ειρήνης, καλύτερους καιρούς».

Το «Δόγμα Τρούμαν» έγινε νόμος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 22 Μάη του 1947 κι από κει και μετά τέθηκε σε εφαρμογή. Η εφαρμογή του στην Ελλάδα άρχισε - και - τυπικά με την υπογραφή της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας που έγινε στην Αθήνα στις 20 Ιούνη 1947. Στις 17/6/1947, όταν οι όροι της Συμφωνίας δεν ήταν ακόμη γνωστοί, η αμερικανική εφημερίδα «Ποστ Μερίντιαμ» έγραφε: «Οι όροι της Συμφωνίας δεν αποκαλύφθηκαν. Ωστόσο αμερικανικές πηγές αναφέρουν ότι είναι τραχείς και εικονικά μόνο αναφέρονται στην ελληνική ανεξαρτησία. Οι διάφοροι Αμερικανοί που πρόκειται να εγκατασταθούν στα ελληνικά υπουργεία θα παρακολουθήσουν με "μάτι αετού" κάθε δολάριο»9. Οι πληροφορίες της εφημερίδας ήταν μέσα στην αλήθεια, αλλά η πραγματικότητα ήταν απείρως χειρότερη, τέτοια που η δημοσιοποίηση των όρων της συμφωνίας προκάλεσε την έκπληξη των Αμερικανών αναλυτών και τα δυσμενή, για την κυβέρνηση των Αθηνών, σχόλια του Τύπου των ΗΠΑ. Μια μέρα πριν τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας, στις 19/6/47, η εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ», ημιεπίσημο όργανο του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, που γνώριζε το περιεχόμενό της, έγραφε σχετικά: «Η ελληνική κυβέρνηση ζητεί να αναλάβει ουσιαστικά ο κ. Γκρίσγουολντ (σ.σ. πρόκειται για τον επικεφαλής της αμερικανικής οικονομικής αποστολής στην Ελλάδα) την οικονομική διακυβέρνηση της χώρας. Οι διπλωματικοί παρατηρητές στην Ουάσιγκτον δεν μπόρεσαν να αναφέρουν παράλληλο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία, όπως η προθυμία μιας ανεξάρτητης χώρας να αναθέσει τις εσωτερικές της υποθέσεις στα χέρια μιας άλλης»10. Την επομένη της υπογραφής της Συμφωνίας, στις 21/6/47, ο γνωστός δημοσιολόγος της εποχής Λίπμαν σημείωνε σε άρθρο του στη «Χέραλντ Τρίμπιουν»: «Η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία που υπεγράφη χθες αποτελεί συγκεκριμένο παράδειγμα της πιο στενής περιπλοκής μας και της υπερβολικής επέμβασής μας. Κι αν ακόμη παραδεχτούμε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας δεν υπήρχε άλλη λύση, η ανάμειξή μας εκεί είναι καθαρό παράδειγμα ενός γεγονότος που δεν μπορεί να επαναληφθεί από μας σε άλλες χώρες. Εάν ό,τι έχουμε να κάνουμε για να κυβερνήσουμε την Ελλάδα αποτελεί το "Δόγμα Τρούμαν" στην πράξη, τότε δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε το δόγμα αυτό και σε άλλη χώρα της Ευρώπης»11.

Οι όροι της εφαρμογής της συμφωνίας

Μοίρασμα αμερικανικής βοήθειας (Οκτώβρης 1947)

Με την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε και ως τοποτηρητή της για την εφαρμογή της τον αρχηγό της αμερικανικής Αποστολής, ο οποίος είχε και τον έλεγχο ως προς τη χρησιμοποίηση της «βοήθειας». Βάσει των άρθρων της συμφωνίας αυτής η αμερικανική αποστολή και ο αρχηγός της είχαν το δικαίωμα να ασκούν οποιαδήποτε λειτουργία - δηλαδή να κάνουν ό,τι θέλουν κι ό,τι θεωρούν αναγκαίο - για τη σωστή αξιοποίηση της «βοήθειας». Ετσι η αμερικανική Αποστολή ήταν εντελώς ανεξέλεγκτη. Η εξουσία της μάλιστα δεν περιοριζόταν στη χρησιμοποίηση των αμερικανικών κεφαλαίων που θα έρχονταν στην Ελλάδα, αλλά και στη χρησιμοποίηση των ελληνικών πόρων (Αρθρο 4). Επίσης η ελληνική κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να δίνει στους Αμερικανούς ό,τι της ζητούσαν (εκθέσεις - πληροφορίες κλπ.) ούτως ώστε οι τελευταίοι να ασκούν αυτό που θεωρούσαν καθήκον τους, να εξυπηρετούν, δηλαδή, πλήρως τα αμερικανικά συμφέροντα (Αρθρο 6). Το Αρθρο 8 της Συμφωνίας μετέτρεπε την ελληνική κυβέρνηση σε υπηρέτη του προέδρου των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση της Ελλάδας θα προέβαινε σε κάθε ενέργεια που κρινόταν απαραίτητη εφόσον το ζητούσε ο Αμερικανός πρόεδρος και δε θα μεταβίβαζε οτιδήποτε είχε στην κατοχή της (αντικείμενα - πληροφορίες κλπ.) σε τρίτους χωρίς τη συγκατάθεσή του. Με το Αρθρο 9 προβλεπόταν ότι ο τρόπος χρησιμοποίησης της αμερικανικής βοήθειας ήταν υπόθεση αποκλειστικά της αμερικανικής Αποστολής. Ακόμη η Συμφωνία προέβλεπε την ελευθερία κινήσεως του προσωπικού της αμερικανικής Αποστολής και τη χορήγηση προνομίων, φοροαπαλλαγών και ασυλίας, σαν αυτά που είχε το προσωπικό της αμερικανικής πρεσβείας.

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Λ. Μακ Βι υποδέχεται τον γερουσιαστή Μπένετ που βρίσκεται στην Ελλάδα για να δει την «κατάσταση» που επικρατεί

Είναι δε αξιοσημείωτο ότι η παροχή «βοήθειας» μπορούσε να διακοπεί «εάν και όποτε ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρούσε ότι η παύσις είναι προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών» (Αρθρο 10, παράγραφος 3). Αυτό σήμαινε πως ολόκληρη η οικονομική και πολιτική ζωή της Ελλάδας εξαρτιόταν πλήρως από τις διαθέσεις των Αμερικανών οι οποίοι, για να πετύχουν τους εκάστοτε σκοπούς τους, μπορούσαν να εκβιάζουν με διακοπή της «βοήθειας» γιατί έτσι τάχα επέτασσε το εθνικό τους συμφέρον. Φυσικά η Συμφωνία προέβλεπε ότι και η Ελλάδα είχε το δικαίωμα να σταματήσει μονομερώς να παίρνει «βοήθεια» από τους Αμερικανούς. Ομως, βάσει της Συμφωνίας, τέτοια απόφαση μπορούσε να πάρει μόνο εκείνη η κυβέρνηση που θα αντιπροσώπευε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού!!! Ο όρος αυτός ήταν το λιγότερο απαράδεκτος και δεν μπήκε τυχαία. Μπήκε για να υποδηλώσει ότι εκείνοι που θα έκριναν ποια κυβέρνηση εκπροσωπεί την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ποια όχι, θα ήταν οι ίδιοι οι Αμερικανοί.

Για την εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν και την εκτέλεση της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας, της 20ής Ιούνη 1947, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών συγκρότησε την Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας στην Ελλάδα, γνωστή και ως AMAG (American Mission for Aid to Greece).

Αρχηγός της Αποστολής ορίστηκε ο Ντουάιντ Γκρίσγουολντ, πρώην κυβερνήτης της Νεμπράσκα, ο οποίος και έφτασε στην Αθήνα στις 14 Ιούλη 1947. Τον πλαισίωναν, ο στρατηγός Λάιβσεϊ, επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής Αποστολής και ο Αμερικανός πρεσβευτής Μακ Βι. «Τίποτα από εκεί κι έπειτα - γράφει ο Σπ. Θεοδωρόπουλος12- δε γίνεται χωρίς την έγκριση της "ντε φάκτο" αυτής κυβέρνησης των τριών Αμερικανών "υπάτων". Ο Γκρίσγουολντ και οι άνθρωποί του μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και τις κρατικές υπηρεσίες και μοιράζουν δεξιά και αριστερά διαταγές». Ο Αμερικανός ιστορικός Λόρενς Γουίτνερ περιγράφει, με τη σειρά του, ως εξής την εν λόγω κατάσταση: «Αν - γράφει13- οι Αμερικανοί αξιωματούχοι επρόκειτο να κόψουν μέσα από τα πολιτικά εμπόδια και να συντρίψουν την αριστερή επιρροή, θα χρειαζόταν να επέμβουν σε έναν άνευ προηγουμένου βαθμό στην ελληνική πολιτική ζωή».

Αλλά κι ο ίδιος ο Γκρίσγουολντ απαντώντας στις επικρίσεις ότι έγινε «ο πιο ισχυρός άνδρας της Ελλάδας», με δηλώσεις του στις 24 Οκτώβρη 1947, δε δίστασε να παραδεχτεί14: «Πιστεύω ότι ήταν πρόθεση του Κογκρέσου η Αποστολή αυτή να ενεργήσει άμεσα και δυναμικά για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας, για να τεθεί εδώ κάτω από έλεγχο ο κομμουνισμός. Το Κογκρέσο επίσης είχε την πρόθεση - και τα μέλη του που με επισκέφθηκαν μου το τόνισαν - ότι η Αποστολή πρέπει να ασκήσει αυστηρό έλεγχο στη δαπάνη των αμερικανικών και των ελληνικών χρημάτων. Αυτό σημαίνει ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις και δε βλέπω τι ωφελεί να υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο...».

Οι Αμερικανοί, όχι μόνο είχαν τον πρώτο λόγο στις ελληνικές υποθέσεις, αλλά είχαν κατανείμει με μεγάλη ακρίβεια τους ρόλους μεταξύ των τριών αμερικανικών κέντρων - της οικονομικής, της στρατιωτικής Αποστολής και της πρεσβείας - που βρίσκονταν στη χώρα, ούτως ώστε να μην υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων. Γράφει ο καθηγητής Γιάννης Ιατρίδης15: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα της έκτασης και του βάθους της αμερικανικής ανάμειξης στην ελληνική πολιτική ζωή μετά το 1947, αποτελούν οι οδηγίες του State Department, σε ένα έγγραφό του που επιχειρεί να προσδιορίσει τις εξουσίες του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα, σε αντιπαράθεση με τις αρμοδιότητες του αρχηγού της Αποστόλης. Τα ζητήματα "σημαντικών πολιτικών αποφάσεων", στα οποία ο Πρέσβης είχε τον πρώτο λόγο, απαριθμούνται ως έξης: α) Κάθε δραστηριότητα εκπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών που σχετίζεται με κάποια αλλαγή στο ελληνικό υπουργικό συμβούλιο. β) Κάθε δραστηριότητα εκπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών που προκαλεί ή προλαμβάνει κάποια αλλαγή στην ανώτατη ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. γ) Κάθε ουσιαστική αύξηση ή μείωση στο δυναμικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. δ) Κάθε διαφωνία που προκύπτει με τις ελληνικές ή βρετανικές αρχές, ανεξάρτητα από την προέλευσή της, και μπορεί να βλάψει τη συνεργασία μεταξύ Αμερικανών αξιωματούχων στην Ελλάδα και Ελλήνων ή Βρετανών αξιωματούχων. ε) Κάθε σημαντικό ζήτημα που άπτεται των σχέσεων της Ελλάδας με τα Ηνωμένα Εθνη ή άλλο ξένο έθνος εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. στ) Κάθε σημαντικό ζήτημα που άπτεται της πολιτικής που ακολουθεί η Ελληνική Κυβέρνηση σε σχέση με τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, τα ανατρεπτικά στοιχεία, τις ένοπλες δυνάμεις των ανταρτών κλπ. συμπεριλαμβανομένων και ζητημάτων ποινών, αμνηστιών κ.ο.κ. ζ) Κάθε ζήτημα που αφορά τη διενέργεια εκλογών στην Ελλάδα». «Το έγγραφο - προσθέτει ο Γιάννης Ιατρίδης - συνεχίζει: "Ο παραπάνω κατάλογος δε, φιλοδοξεί να είναι πλήρης. Απλώς προσφέρει παραδείγματα"».

Από στρατιωτικής απόψεως την αξία που είχε το Δόγμα Τρούμαν στην περιοχή τη δίνει ο στρατηγός Δ. Ζαφειρόπουλος, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά ότι με το Δόγμα αυτό οι Αμερικανοί έδιναν στην Ελλάδα το χαρακτήρα της «προωθημένης προπομπού του αμερικανικού στρατού εις την Βαλκανικήν»16.

Το Δόγμα Τρούμαν και η σημασία του στις διεθνείς σχέσεις

Το Δόγμα Τρούμαν δεν αφορούσε αποκλειστικά την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά τις διεθνείς σχέσεις στο σύνολό τους, στη μεταπολεμική εποχή. Τη διεθνή σημασία του Δόγματός του υπογράμμιζε και ο ίδιος ο Τρούμαν, όταν το εκφωνούσε, λέγοντας ανάμεσα σε άλλα: «Δε θα έχωμεν αντιληφθή τους αντικειμενικούς μας σκοπούς εάν δε θελήσωμεν να βοηθήσωμεν τους ελεύθερους λαούς όπως διατηρήσουν τους ελεύθερους θεσμούς των και την εθνικήν των ακεραιότητα εναντίον των επιθετικών κινημάτων, τα οποία ζητούν να επιβάλουν επ' αυτών ολοκληρωτικά καθεστώτα... Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα17 επιβαλλόμενα επί ελευθέρων λαών δι' αμέσου ή εμμέσου επιθέσεως υπονομεύουν τας βάσεις της διεθνούς ειρήνης, άρα και την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».

Το Δόγμα Τρούμαν - γράφει ο Γ. Σταθάκης18 - υπέδειξε «πως οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να αναλάβουν οικονομικές και στρατιωτικές πρωτοβουλίες, προκειμένου να υποστηρίξουν οποιοδήποτε καθεστώς βρισκόταν υπό ''κομμουνιστική απειλή'' σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Οι συζητήσεις στο Κογκρέσο υπέδειξαν ότι οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε από κομμουνιστική απειλή θα μπορούσε να δεχθεί την αμερικανική βοήθεια. Εδώ η δημοκρατικότητα του καθεστώτος είχε δευτερεύουσα σημασία». Τον αντικομμουνιστικό χαρακτήρα του Δόγματός του τον παραδεχόταν ο ίδιος ο Τρούμαν, ο οποίος, 20 σχεδόν χρόνια αργότερα, έγραφε19: «Η Αμερική προειδοποιούσε επίσημα πως δε θα επιτρεπόταν στην πορεία του Κομμουνισμού να επιτύχει τον σκοπό της από αμέλειά μας».

Την αμερικανική πολιτική του Δόγματος Τρούμαν συνόψισε περίπου μισόν αιώνα αργότερα με πολύ αποκαλυπτικό και ταυτόχρονα πολύ κυνικό τρόπο ο πρώην Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger: «Αν οι Σοβιετικοί ηγέτες - γράφει ο Kissinger20 - είχαν μελετήσει περισσότερο την αμερικανική ιστορία, θα καταλάβαιναν πόσο κίνδυνο έκρυβαν τα λόγια του προέδρου. Το Δόγμα Τρούμαν αποτέλεσε ένα ορόσημο, επειδή, από τη στιγμή που πέταξε η Αμερική το γάντι της ηθικής, το είδος της Realpolitik που γνώριζε τόσο καλά ο Στάλιν θα τελείωνε για πάντα και οι διαπραγματεύσεις για αμοιβαίες παραχωρήσεις δε θα είχαν πλέον καμιά θέση στις μεταξύ τους σχέσεις. Από εδώ και πέρα, οι διαφορές μπορούσαν να λυθούν μόνο με μια αλλαγή των σοβιετικών σκοπών, την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος ή και με τα δυο μαζί».

Αλλά ποια ήταν η ειδικότερη σημασία της Ελλάδας και της Τουρκίας εκείνη την εποχή στα πλανητικά σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών; Για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, κυρίως στην Ελλάδα και δευτερεύοντος στην Τουρκία δινόταν - όπως φαίνεται και από τα στοιχεία που έχουμε ήδη αναφέρει - μια μάχη αποφασιστικής σημασίας, που αφορούσε την υπόσταση της καπιταλιστικής Ευρώπης, της Ασίας, την υπόσταση ολόκληρου του καπιταλιστικού κόσμου. Ας δούμε, όμως, το θέμα αναλυτικότερα:

Σε ένα βασικό αμερικανικό ντοκουμέντο, συνταγμένο μια βδομάδα πριν από την εξαγγελία του Δόγματος Τρούμαν, αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα και τη διεθνή σημασία που αυτό είχε, συνοψίζονται τα εξής αποκαλυπτικά: «Μια αποφασιστική προσπάθεια να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα θα εμψυχώσει τις δημοκρατικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο. Σε πολλές χώρες σήμερα, η επιδείνωση της γενικής οικονομικής και πολιτικής κατάστασης και η εξάπλωση της βίας και του τρόμου αποθαρρύνουν τις δημοκρατικές δυνάμεις. Η ενδεχόμενη αποτυχία της ελληνικής δημοκρατίας θα έδινε τρομακτική ώθηση στα ανατρεπτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο».

Στο ίδιο πνεύμα, σ' ένα υπόμνημα προς τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Μάρσαλ, ο διευθυντής του Γραφείου Ανατολικών και Αφρικανικών Υποθέσεων των ΗΠΑ Λόι Χέντερσον, έγραφε: «Στην Ελλάδα γίνεται ένα πείραμα που παρατηρούν όλοι οι λαοί του κόσμου, για να βεβαιωθούν κατά πόσον η αποφασιστικότητα των δυτικών δυνάμεων να αντισταθούν στην επίθεση είναι ανάλογη με την αποφασιστικότητα του διεθνούς κομμουνισμού να κατακτήσει νέα εδάφη και νέες βάσεις για παραπέρα επίθεση. Είμαστε πεπεισμένοι πως αν οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτρέψουν την κατάκτηση της Ελλάδας, οι λαοί της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής ιδιαίτερα, θα βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα και θα καταληφθούν από αίσθημα αβεβαιότητας και απογοήτευσης, παρόμοιο με αυτό που συναντά κανείς σήμερα στην Ελλάδα»21. Μαζί με το κοινωνικοπολιτικό αυτό σκέλος της, η πολιτική του Δόγματος Τρούμαν είχε εξ αντικειμένου και μία διεθνή οικονομική σημασία. Ο Λόι Χέντερσον, εξετάζοντας το ζήτημα από τη σκοπιά των συμφερόντων των ΗΠΑ πάνω στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, έλεγε το 1947: «Η Ελλάδα και η Μέση Ανατολή πρέπει να μπουν κάτω από την αμερικανική κηδεμονία, γιατί οι ΗΠΑ χρειάζονται τα 30.000.000.000 βαρέλια πετρελαίου που παράγει κάθε χρόνο η περιοχή αυτή»22. Για το ίδιο θέμα, ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας Λόρενς Γουίτνερ, γράφει σχετικά23: «Η αμερικανική άμυνα της Μέσης Ανατολής και η ελληνική της πύλη δε θα έπρεπε να θεωρηθούν ως αφιλοκερδείς. Μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, η αξία του Αγγλο-αμερικανικού ελέγχου του Μεσανατολικού πετρελαίου, αυξήθηκε σε κολοσσιαίες αναλογίες... Η αυξανόμενη όρεξη της διοίκησης Τρούμαν για το μεσανατολικό πετρέλαιο όξυνε την εμμονή του για να επεκτείνει την αμερικανική επιρροή στην περιοχή και να συγκρατήσει την επιρροή των άλλων».

Το Δόγμα Τρούμαν, χωρίς αμφιβολία, σφράγισε το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Οπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Κόραλ Μπελ: «Πρώτον, δεν επρόκειτο κατά κανένα τρόπο για ένα τοπικό δόγμα. Δεν περιοριζόταν στην Ευρώπη, κι ακόμη λιγότερο στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Από αυτό επήγασε το Βιετνάμ, από αυτό επήγασε επίσης και το Σχέδιο Μάρσαλ. Κατά δεύτερο λόγο, η θέση της ''υποστηρίξεως ελευθέρων λαών" περιείχε τον σπόρο της αναλήψεως στρατιωτικών επιχειρήσεων, όπως επίσης και οικονομικών δεσμεύσεων. Ηταν ο πρόδρομος της οργανώσεως του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ). Και τρίτον, η επιδίωξη ήταν να εμποδιστεί περαιτέρω η συρρίκνωση της σφαίρας επιρροής της Δύσεως και όχι να θεραπευτεί η φθορά που είχε ήδη επέλθει»24.

1 Λ. Γουίτνερ: «Η Αμερικανική Επέμβαση στην Ελλάδα 1943- 1949», εκδόσεις «Βάνιας», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 93-94

2 Στο ίδιο, σελ. 72

3 Αργύρης Φατούρος: «Πώς κατασκευάζεται ένα επίσημο πλαίσιο διείσδυσης - Οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ελλάδα 1947-1948», στο «Η Ελλάδα στη Δεκαετία 1940-1950: Ενα έθνος σε κρίση», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 423

4 Θανάσης Σφήκας: «Οι Αγγλοι Εργατικοί και ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα», εκδόσεις «Φιλίστωρ», σελ. 284.

5 «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 13/3/1947

6 Ολόκληρο το κείμενο του Δόγματος Τρούμαν στον ελληνικό Τύπο της 13/3/1947, Π. Οικονόμου - Γκούρα: «Το Δόγμα Τρούμαν και η αγωνία της Ελλάδος», Αθήναι 1957, σελ. 125-134 κ.ά.

7 «Ριζοσπάστης» 14/3/1947

8 Γ. Α. Βλάχου: «Η Αυτοτέλεια», «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 16/3/1947

9 «Ρ» 18/6/1947

10 «Ρ» 20/6/1947

11 «Ρ» 22/6/1947

12 Σπ. Θεοδωρόπουλου: «Απ' το Δόγμα Τρούμαν στο Δόγμα Χούντα», Εκδόσεις «ΠΑΠΑΖΗΣΗ», 1976, σελ. 67

13 Λ. Γουίτνερ: «Η Αμερικανική επέμβαση στην Ελλάδα 1943-1949», Εκδόσεις «Βάνιας», σελ. 140

14 Σπ. Θεοδωρόπουλου, στο ίδιο, σελ. 68 και JOHN Ο. IATRIDES, στο ίδιο σελ. 40

15 JOHN Ο. IATRIDES στο ίδιο, σελ. 42-43

16 Δ. Ζαφειρόπουλου: «Ο Αντισυμμοριακός αγών 1945-1949» Αθήναι 1956, σελ. 87

17 Με τον όρο ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο Αμερικανός Πρόεδρος εννοούσε τη Σοβιετική Ενωση και τα λαϊκοδημοκρατικά καθεστώτα, που αμέσως μετά τη λήξη του Β` Παγκοσμίου εγκαθιδρύθηκαν σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης

18 Γ. Σταθάκης: «Το Δόγμα Τρούμαν και το σχέδιο Μάρσαλ - Η ιστορία της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα», εκδόσεις «ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ», σελ. 141

19 «Το δόγμα Τρούμαν», Ελληνική έκδοση της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, 1972, σελ. 39

20 Henry Kissinger: «Διπλωματία», Εκδόσεις «Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη», σελ. 506

21 JOHN Ο. IATRIDES: «ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΡΟΥΜΑΝ - Η απαρχή της διείσδυσης των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα», στο συλλογικό «Η Αμερικανική πολιτική στην Ελλάδα και Κύπρο», επιμέλεια Θ. Κουλουμπή και Sallie M. Hicks, εκδόσεις «ΠΑΠΑΖΗΣΗ», σελ. 32-33

22 Ν. Ψυρούκη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας», Εκδόσεις «ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ», τόμος Α`, σελ. 293

23 Λ. Γουίτνερ: «Η Αμερικανική Επέμβαση στην Ελλάδα 1943-1949», εκδόσεις «Βάνιας», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 85 και 88.

24 Κόραλ Μπελ: «Το Δόγμα Τρούμαν: Η κήρυξη του ψυχρού πολέμου», στο ΠΑΡΝΕΛ: «Ιστορία του 20ού Αιώνος», εκδόσεις ΧΡΥΣΟΣ ΤΥΠΟΣ, τόμος 5ος, σελ. 2.148

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2755792

Ποια περίοδο η Ελλάδα δεν είχε πλούσιους και εργατική τάξη; Δεν υπήρχαν δρόμοι και το 40% ήταν αναλφάβητοι...

Πόσα γνωρίζετε για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Ξέρετε ότι ουσιαστικά δεν υπήρχαν πλούσιοι; Δεν υπήρχε αστική τάξη. Ούτε εργάτες και προλεταριάτο, επειδή δεν υπήρχε βιομηχανική ανάπτυξη. Δεν υπήρχαν δρόμοι, εμβόλια, νοσοκομεία, ούτε καν καλά χωράφια για καλλιέργεια. Την κατάσταση περιγράφει με λιτό και ακριβή τρόπο, εξηγώντας και την εξέλιξη του ΚΚΕ στην Ελλάδα, ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο του «Φωτιά και Τσεκούρι», απ΄ όπου είναι και το απόσπασμα που ακολουθεί. Διαβάστε τη διαφωτιστική ανάλυσή του. Είναι ένα μάθημα πατριδογνωσίας: «...Το ΚΚΕ άρχισε να σχηματίζεται μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Ελλάδα ήταν μια χώρα χωρίς υποδομές, παραδομένη στο έλεος της ορεινής φυσικής της γεωγραφίας. Οι λιγοστές πεδιάδες μαστίζονταν από την ελονοσία, τα μέσα καλλιέργειας ήταν απηρχαιωμένα και οι σοδειές βρίσκονταν στο έλεος της ξηρασίας και των πλημμυρών. Οι πεδινοί δρόμοι ήταν ελάχιστοι και σε οικτρή κατάσταση. Οι σιδηροδρομικές γραμμές μονής κατεύθυνσης είχαν το διεθνές πλάτος μόνο στη γραμμή Αθηνών - Θεσσαλονίκης - Δυτικής Ευρώπης. Οι θαλάσσιες επικοινωνίες μεταξύ του Πειραιώς και των λίγων αξιόλογων λιμένων ήταν ανεκτές και τακτικές. Όλες όμως ήταν πάντοτε ελλιπείς και αραιές. Δεν υπήρχαν ούτε μεγάλες πόλεις ούτε μεγάλες επιχειρήσεις. Ο πληθυσμός των μόνων αξιόλογων πόλεων, δηλαδή της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης δεν υπερέβαινε για τις δύο μαζί τις πεντακόσιες χιλιάδες. Εξάλλου, οι ελληνικές βιομηχανίες, που κατά τα δυτικά κριτήρια θα θεωρούνταν μεσαίου μεγέθους, μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα. Εξίσου μεγάλη ήταν η απόσταση μεταξύ της Ελλάδος και των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών στον κοινωνικό τομέα και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Η ληστεία στις σημαντικές οδούς δεν ήταν μεν συνήθης, αλλά δεν ήταν και εντελώς άγνωστη. Το σύνολο των αναλφάβητων υπερέβαινε πιθανότατα το 40% του πληθυσμού. ellada 1920Η εργατική τάξη ήταν πρακτικώς ανύπαρκτη. Σχεδόν το σύνολο των εργατών δεν ήταν στην κυριολεξία εργάτες. Ήταν μικροαστοί, οι οποίοι εργάζονταν στις ελάχιστες, περιορισμένες και οικογενειακές επιχειρήσεις. Μεταξύ των ετών 1918 και 1920, ο Ελευθέριος Βενιζέλος πραγματοποίησε υπέρ των αγροτών μια ευρύτατη αγροτική μεταρρύθμιση, που συμπληρώθηκε αργότερα από δύο άλλες, από τις οποίες η μία έγινε το 1923. Πρακτικώς, ολόκληρη η καλλιεργήσιμη γη της χώρας διανεμήθηκε στους καλλιεργητές. Πρέπει να προστεθεί για να ολοκληρωθεί η εικόνα, ότι ελλείψει επαρκούς γης, ο μεγαλύτερος αριθμός των αγροτικών εκμεταλλεύσεων διέθετε ένα έως πέντε εκτάρια (10 - 50 στρέμματα), ένας αξιόλογος αριθμός πέντε έως είκοσι εκτάρια και ότι αριθμός των εκμεταλλεύσεων που υπερέβαινε αυτή την κατάσταση ήταν σχετικώς ασήμαντος. Η αστική τάξη ήταν πολύ σημαντική. Περιελάμβανε μόνο μικροαστούς, οι οποίοι ήταν βαθύτατα εμποτισμένοι - όπως και όσοι ανήκαν στις άλλες τάξεις - από τις ιδέες της Θρησκείας και της Πατρίδος, της Οικογένειας και της Ιδιοκτησίας. erllada 1920 2Ουσιαστικώς, το σύνολο του πληθυσμού αποτελείτο από τις κοινωνικές αυτές τάξεις. Η λιτότητα της ζωής τους ήταν γενική και μεγάλη. Στους ορεσίβιους η λιτότητα έφθανε στα ακρότατα δυνατά όρια. Οι μεγαλοαστοί ήταν ολιγάριθμοι. Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες είχαν περιορισθεί σε μικρούς σχετικώς κλήρους. Έτσι, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν πια παρά λίγες εκατοντάδες εύπορων οικογενειών. Στην ουσία, εκτός από ανθρώπους που μετρούνταν στα δάκτυλα, πραγματικά πλούσιοι ήταν μόνο όσοι πλούτισαν στο εξωτερικό και αυτοί είχαν ένα ιδιαίτερο γόητρο, δεδομένου ότι η παράδοση των μεγάλων εθνικών ευεργετών ήταν πάντα ζωντανή και συνεχιζόταν. Οι εθνικοί ευεργέτες είχαν ιδρύσει πολύ σημαντικά ιδρύματα και αυτά εντυπωσίαζαν εξαιρετικά, επειδή η χώρα ήταν πολύ πτωχή. Αυτή η διάρθρωση της χώρας, η οποία ως ένα σημείο θύμιζε τη Δύση των αρχών του 19ου αιώνα, άλλαξε μεταξύ των ετών 1920 και 1940. Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και η άφιξη ενός εκατομμυρίου πεντακοσίων χιλιάδων προσφύγων, διπλασίασε τον πληθυσμό των τριών σημαντικών πόλεων της χώρας, δημιούργησε μια πραγματική εργατική - προλεταριακή τάξη και τελικά δημιούργησε μια σχετικώς σημαντική βιομηχανία. Αιφνιδίως, οι συνθήκες άλλαξαν. Η ανισότητα των τάξεων άρχισε να γίνεται αισθητή. Εξάλλου, οι δύο ειρηνικές δεκαετίες και οι κυβερνήσεις που τις ενέπνεε μεταρρυθμιστικό και δημιουργικό πνεύμα, ιδίως του Βενιζέλου μεταξύ 1928 - 1932, βελτίωσαν τις συνθήκες στους τομείς της παραγωγής, των συγκοινωνιών, της βιομηχανίας, της κοινωνικής ασφάλισης και γενικότερα της κοινωνικής προόδου. Παρ΄ όλα αυτά, η Ελλάδα στις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν απείχε πολύ από το σημείο όπου βρισκόταν την επαύριο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν δε απολύτως διαφορετική από την Ελλάδα της δεκαετίας του 1960 - 1969. Για να πει κανείς τα πάντα με λίγες λέξεις και τρεις αριθμούς, το κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα το 1920 ήταν χαμηλότερο από 100 δολάρια, το 1940 χαμηλότερο από 150 δολάρια και το 1970 περίπου 1000 δολάρια».

Η συγκεκριμένη ανάλυση είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Φωτιά και Τσεκούρι» του Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα....

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://www.mixanitouxronou.gr/pia-periodo-i-ellada-den-iche-plousious-ke-ergatiki-taxi-den-ipirchan-dromi-ke-to-40-itan-analfaviti/