Αφού είδαμε στο προηγούμενο άρθρο τα βήματα προς τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και την αντιστοίχισης τους με το σήμερα, σε αυτό το άρθρο θα επισημάνουμε τις διαφορές.

Η προηγούμενη κυβέρνηση των δημοκρατικών δεν χρησιμοποιούσε το όπλο των δασμών μιάς και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ελίτ που δρούν και εκτός των συνόρων των ΗΠΑ.

Μία άλλη διαφορά που μπορούμε να δούμε είναι η διαπάλη των ελίτ στις ΗΠΑ και ο τρόπος επίλυσης των παγκόσμιων προβλημάτων.

Η ανθρωπότητα είχε φτάσει στο σημείο μηδέν δηλαδή της μετατροπής του θερμού πολέμου σε πόλεμο θερμοκρασιών ηλίου.

Για όποιους αντιλαμβάνονται ότι ό πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας και γενικότερα των BRICS.

Σκοπός του πολέμου ήταν να χάσει η Ρωσία και να την διαλύσουν αν ήταν εφικτό.

Επίσης λείπει ο φανατισμός των αντίπαλων στρατοπέδων εκτός μίας ομάδας χωρών πού κάποιες από αυτές έχουν ναζιστικές καταβολές και παρελθοντικές διαφορές.

Πχ. οι Ιάπωνες το 1930 θεωρούσαν τους Κινέζους κατώτερο λαό, που τους άξιζε ο θάνατος.

Τι πράγματι συμβαίνει με τον Τράμπ και με το ουκρανικό ζήτημα;

Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε σαν πραγματιστή πού αποδέχεται την ήττα των δυτικών δυνάμεων στην Ουκρανία και προσπαθεί την ήττα τους να την μετατρέψει σε δικό του πλεονέκτημα.

Με την προϋπόθεση της επίτευξης ειρήνης στην Ουκρανία.

Πώς;

Με την απόσπαση των πρώτων υλών από την ουκρανία.

Θετικός ο Ζελένσκι στην πρόταση Τραμπ - Ξεπουλάμε "σπάνιες γαίες" και ορυκτό πλούτο με αντίτιμο αμερικανική βοήθεια.

Με την απόσπαση της Ρωσίας και της Ινδίας από το μέτωπο των BRICS

(Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Ν. Αφρική) που είναι μια συμμαχία αναδυόμενων οικονομιών ως αντίποδας στη Δύση.

Κάποιοι μιλάνε για μία νέα Γιάλτα.

Γιάλτα χωρίς την Κίνα όμως δεν είναι εφικτή.

Όπως και δεν είναι εφικτή μια ειρήνευση του εμπορικού πολέμου που έχει ξεσπάσει μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας επειδή οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστούν την Κίνα και τις άλλες αναπτυσσόμενες δυνάμεις χωρίς προστατευτικούς δασμούς.

Άλλωστε δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τόσο κουτούς τους Ρώσους που άκριτα θα πέσουν στην παγίδα των σημερινών ρεπουμπλικάνων και αύριο ποιος ξέρει.

Έτσι ο πόλεμος θα μαίνεται και θα παίρνει διάφορες μορφές.

Όσο για τους ευρωπαίους η αναδιάταξη και η προσπάθεια αντιμετώπισης των τεράστιων ελλειμμάτων της χώρας των ΗΠΑ από τον Τράμπ θα έχει αρνητικό αντίχτυπο στην οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τί επιδιώκει να προλάβει το άνοιγμα του Τραμπ στη Ρωσία

24/02/2025

https://slpress.gr/diethni/ti-epidiokei-na-prolavei-to-anoigma-tou-trab-sti-rosia/

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Παρόλες τις ιδιορρυθμίες και την αμφιλεγόμενη ρητορική του, με μια αρχική ανάγνωση, φαίνεται πως ο πρόεδρος Τραμπ και το σύστημα εξουσίας που τον στηρίζουν λειτουργούν πιο ρεαλιστικά και λιγότερο ιδεοληπτικά από ό,τι η προηγούμενη κυβέρνηση Μπάιντεν και προσπαθούν να επανατοποθετήσουν τις ΗΠΑ ως κυρίαρχη δύναμη στον πλανήτη.

Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει πριν και πάνω απ' όλα, να θυμηθούμε ότι παραδοσιακά ο πυρήνας της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής πρακτικής ήταν το "διαίρει και βασίλευε" (divide and rule) και στόχος της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής στρατηγικής ήταν η αποφυγή της δημιουργίας μιας κυρίαρχης δύναμης στην Ευρασία. Όμως, η πολιτική της λεγόμενης "διπλής ανάσχεσης" (dual containment) τόσο εναντίον της Κίνας, όσο και εναντίον της Ρωσίας, οδηγούσε τις δύο μεγάλες ευρασιατικές δυνάμεις τη μία στην αγκαλιά της άλλης, ωθώντας τις να υπερβούν τα ανταγωνιστικά στοιχεία στις γεωπολιτικές τους ταυτότητες.

Επιπροσθέτως, τα ανταγωνιστικά στοιχεία μεταξύ Κίνας και Ρωσίας στην πραγματικότητα ενίσχυαν τη δυναμική του σινορωσικού συστήματος, προσδίδοντάς του στοιχεία ανοιχτής αρχιτεκτονικής. Δηλαδή, χώρες όπως η Ινδία ή το Βιετνάμ, που έχουν επίσης ανταγωνιστικά στοιχεία στις σχέσεις τους με την Κίνα, αλλά θεωρούν πολύ σημαντική μια στενή σχέση με τη Ρωσία, οδηγούνται και αυτές, αργά αλλά σταθερά, προς τη μερική ενσωμάτωση μέσα στο σύστημα Ρωσίας-Κίνας, ακριβώς για να μην επιτρέψουν στην Κίνα να αποκτήσει μια προνομιακή σχέση με τη Ρωσία και συνακόλουθα χάσουν αυτές την πρόσβασή τους στη Μόσχα.

Το ίδιο συμβαίνει, αλλά από την αντίθετη πλευρά, με το Ιράν, το οποίο παραδοσιακά έχει ανταγωνιστικά στοιχεία στις σχέσεις του με τη Ρωσία, αλλά όχι με την Κίνα. Άρα, ωθείται και αυτό προς μια ενσωμάτωση στο σινορωσικό σχήμα. Με άλλα λόγια, έχει προκύψει ένα λειτουργικό μείγμα ανταγωνισμών και συνεργειών μεταξύ Ρωσίας και Κίνας, το οποίο δημιουργεί μια μεγάλη γεωπολιτική μάζα, η οποία έλκει προς την τροχιά της και πολλά άλλα ευρασιατικά κράτη.

Τραμπ και διπλή ανάσχεση

Έτσι, οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν σε έναν "ντοπαρισμένο Ψυχρό Πόλεμο" ("Cold War on steroids"), σύμφωνα με την ορολογία των Bas Brust και Martijn Kitzen, σε ένα νέο άκαμπτο διπολικό διεθνές σύστημα, μέσα στο οποίο θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πρωτοφανές, χαλαρό μεν αλλά διακριτό και λειτουργικό, πανευρασιατικό σχήμα τεράστιων διαστάσεων και πρωτοφανούς ισχύος. Το σχήμα αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πρώτη Υπέρ-Υπερδύναμη (Hyper Power) του πλανήτη, το οποίο, σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να ελκύσει προς την τροχιά του ακόμη και κράτη της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Άρα, οι ΗΠΑ υποχρεούνται να προσπαθήσουν να διασπάσουν τη συνοχή αυτού του συστήματος.

Και η πρώτη κίνηση για να επιτύχουν κάτι τέτοιο είναι να σταματήσουν την πολιτική της "διπλής ανάσχεσης". Και η πρώτη κίνηση για να σταματήσουν την πολιτική της διπλής ανάσχεσης είναι να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν μια ισορροπημένη σχέση συνύπαρξης με τη Ρωσία. Και το πρώτο βήμα γι' αυτό είναι να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Και το πρώτο βήμα για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι να προκύψει μια ρωγμή στην ενότητα του λεγόμενου ευρωατλαντικού κόσμου. Άρα, η πολιτική ρητορική του προέδρου Τραμπ και η ένταση που έχει προκύψει με την Ευρώπη θα πρέπει να αναγνωστεί στο πλαίσιο αυτής της λογικής.

Αποδοχή του πολυπολικού συστήματος

Εν ολίγοις, φαίνεται πως η Προεδρία Τραμπ έχει αποδεχθεί την πολυπολικότητα του διεθνούς συστήματος και θεωρεί ότι οι ΗΠΑ έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ως πρώτοι μεταξύ ίσων σε έναν πολυπολικό κόσμο και ως ο ρυθμιστικός παράγοντας σ' αυτό το πλαίσιο. Αν χρησιμοποιούσαμε μια μεταφορά θα λέγαμε ότι, αν ο πολυπολικός κόσμος είναι μια ορχήστρα, η Προεδρία Τραμπ θεωρεί ότι οι ΗΠΑ μπορεί να είναι ο μαέστρος αυτής της ορχήστρας.

Αλλά για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιτύχουν να διακοπεί η σύνδεση Κίνας και Ρωσίας και να ενεργοποιηθούν εκ νέου τα ανταγωνιστικά στοιχεία στις ταυτότητες των δύο αυτών χωρών. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να διαρραγεί, τουλάχιστον εν μέρει, η ενότητα ΗΠΑ και Δυτικής Ευρώπης. Δηλαδή, για να λειτουργήσει ο πολυπολικός κόσμος θα πρέπει (σε κάποιον βαθμό τουλάχιστον) οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη να λειτουργούν ως ξεχωριστοί πόλοι ισχύος και εν μέρει ανταγωνιστικοί μεταξύ τους.

Επιπροσθέτως, πιθανώς οι ΗΠΑ θεωρούν ότι το σημερινό ΝΑΤΟ είναι ένα είδος υπερμεγέθους "πληθωριστικού" ΝΑΤΟ. Δηλαδή, έχει στους κόλπους του πάρα πολλές χώρες με διαφορετικές, ή ακόμη και ανταγωνιστικές γεωπολιτικές ταυτότητες και στοχεύσεις, αλλά και χώρες που επιδιώκουν μια αυτόνομη πορεία μεγάλης δύναμης στο διεθνές σύστημα, με προεξέχουσα την Τουρκία. Άρα, αυτό το ΝΑΤΟ δεν είναι λειτουργικό και πιθανώς να θέλουν να το αντικαταστήσουν σταδιακά με ένα νέο πλέγμα στοχευμένων συμμαχιών, με επιμέρους ευρωπαϊκές χώρες. Συνακόλουθα, η πολιτική Τραμπ πιθανώς να είναι απλώς μια προσπάθεια εφαρμογής σκληρών ρεαλιστικών πολιτικών που βασίζονται στον πυρήνα της αμερικανικής γεωπολιτικής υπόστασης και τίποτα "γραφικό" δεν υπάρχει σε αυτήν.