Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

2018-10-10

Το σημερινό άρθρο είναι αποτέλεσμα ερεθίσματος από ένα άλλο άρθρο πού αφορά την στρατιωτική τέχνη του μέλλοντος.

Ανάγκη για ένα νέο μοντέλο εξοπλισμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων- ΤουΔρ.Κωνσταντίνου Γρίβα-ΠΗΓΗ: FOREIGN AFFAIRS.

Στο τέλος είναι όλο το άρθρο.

Τα κυριότερα σημεία του άρθρου είναι τα παρακάτω:

Άρα, αν θέλουμε να επενδύσουμε σε μια αποτελεσματική και κυρίως οικονομική αρχιτεκτονική μάχης, θα πρέπει να ξεκινήσουμε τον σχεδιασμό μας με βάση τα αποτελέσματα που θέλουμε να υποστεί ο αντίπαλος σε τακτικό, επιχειρησιακό και στρατηγικό επίπεδο, και κατόπιν να επιδιώξουμε να επιτύχουμε τα αποτελέσματα αυτά με τον οικονομικότερο, ασφαλέστερο και αποτελεσματικότερο τρόπο. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επενδύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στα βλήματα, τα οποία είναι αυτά που επιφέρουν τα αποτελέσματα και όσο το δυνατόν λιγότερο στις πλατφόρμες που μεταφέρουν τα βλήματα.

Επίσης, ο βληματοκεντρικός πόλεμος μπορεί να ευδοκιμήσει μόνον μέσα σε ένα αποκεντρωτικό περιβάλλον, όπου θα δίδεται μεγάλη έμφαση στην ανάληψη πρωτοβουλιών από τους κατώτερους ηγήτορες και την αυτονομία δράσης. Ο βληματοκεντρικός πόλεμος αποσκοπεί στην διαρκή προσαρμογή στην ρευστή πραγματικότητα του πεδίου της μάχης και όχι στην καθυπόταξη σε κάποιο εκ των προτέρων καθορισμένο σχέδιο. Επιπροσθέτως, οι μονάδες ελιγμού πρέπει να λειτουργούν όσο πιο αποκεντρωτικά γίνεται, στο πρότυπο των Γερμανών Stosstruppen στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται τις «ρωγμές» που θα ανοίγουν στην εχθρική διάταξη τα βλήματα. Αυτό το αποκεντρωτικό μοντέλο πολεμικής λειτουργίας αναφέρεται από τους Γερμανούς ως Auftragstaktik, από τους Αμερικανούς ως Mission Command, ενώ στα ελληνικά έχει περάσει ως «Διοίκηση δια της Αποστολής».

Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ο βληματοκεντρικός πόλεμος δεν είναι ένα μοντέλο πρόκλησης απωλειών στον αντίπαλο (attrition warfare model). Δεν θεωρεί ότι μόνον δια της επίτευξης απωλειών στον αντίπαλο θα επιτευχθεί η νίκη. Αντιθέτως, τα αποτελέσματα που επιδιώκει να επιφέρει είναι καταστροφικά (destructive) αλλά και αποδιοργανωτικά (disruptive), επιδιώκοντας να διαμορφωθούν ευκαιρίες δράσης για μονάδες ελιγμού έτσι ώστε να επιφέρουν διάλυση της δομής του αντιπάλου.

Στόχος είναι η συνεργασία με μονάδες ελιγμού στο πλαίσιο φιλοσοφίας συνδυασμένων όπλων υψηλής προσαρμοστικότητας και αποκεντρωτικής φιλοσοφίας, κατά την λογική του Μπρουχμύλερ (Bruchmüller) στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και στον αντίποδα του άκαμπτου μοντέλου της «Μεθοδικής Μάχης» ('Methodical Battle'), που είχε εφαρμοστεί από τους Γάλλους στα χρόνια του Μεσοπολέμου. Ο βληματοκεντρικός πόλεμος επιδιώκει να εφοδιάσει τις επιμέρους μονάδες του πεζικού και των τεθωρακισμένων αλλά και τις αερομεταφερόμενες δυνάμεις με «κατά παραγγελίαν καταιγίδες πυρών» που θα καταστρέφουν τις εχθρικές δυνάμεις, θα την αποδιοργανώνουν και θα δημιουργούν κενά στην εχθρική διάταξη.

Και εδώ ερχόμαστε να θυμηθούμε την λαμπρή νίκη του Μέγα Αλέξανδρου στα Γαυγάμηλα.

Τι δεν είχε αυτή η μάχη από τα προαναφερόμενα;

μονάδες ελιγμού και διαρκή προσαρμογή στην ρευστή πραγματικότητα του πεδίου της μάχης;

Το ιππικό με τον Μέγα Αλέξανδρο.

αποτελέσματα που επιδιώκει να επιφέρει είναι καταστροφικά αλλά και αποδιοργανωτικά , επιδιώκοντας να διαμορφωθούν ευκαιρίες δράσης για μονάδες ελιγμού έτσι ώστε να επιφέρουν διάλυση της δομής του αντιπάλου.

Δείτε το ντοκιμαντέρ και την εκπληκτική σύλληψη του σχεδίου μάχης. Το απίστευτο είναι η δημιουργία του πεδίου μάχης. Δημιουργεί την πραγματικότητα της μάχης.

Αφού τοποθέτησε σε μορφή γωνίας την παράταξη του για να μην υπερφαλαγγιστεί από τις μεγαλύτερες δυνάμεις των Περσών ξεκινάει παράλληλη πορεία με το ιππικό του, με αποτέλεσμα να παρασύρει το ιππικό των Περσών σε παράλληλη πορεία και αυτό παρακολουθώντας τον μέγα Αλέξανδρο, απόρροια να αδυνατίσει το κέντρο των Περσών πού εκεί βρισκόταν ο Δαρείος και το επιτελείο του ,κατόπιν με μεταβολή και λοξή κατεύθυνση προσπίπτει ο Μέγας Αλέξανδρος του Περσικού κέντρου καταδιώκοντας τον Δαρείο. Ταυτόχρονα οι πελταστές πού κρύβονταν πίσω από το ιππικό προβάλλουν μπροστά και συγκρατούν το περσικό ιππικό στο να επιτεθεί στο ιππικό του Μέγα Αλέξανδρου.

Αν και ο Αρθογράφος αναφέρεται σε πιο αποκεντρωμένα περιβάλλοντα εδώ έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα μελλοντικά χαρακτηριστικά των πολέμων.

Άριστη γνώση του εχθρού , απόκρυψη , παραπλάνηση, βληματοκεντρικός πόλεμος (πελταστές ) στα πιο καίρια σημεία για να καμφθούν και να δημιουργηθούν ρήγματα τα οποία θα εκμεταλλευτούν οι μονάδες ελιγμού για να αποδιοργανώσουν τον εχθρό.

Ανάγκη για ένα νέο μοντέλο εξοπλισμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα
ΠΗΓΗ: FOREIGN AFFAIRS

Τον τελευταίο καιρό, η αυξανόμενη ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η εξέλιξη ενός εξαιρετικά φιλόδοξου εξοπλιστικού προγράμματος από πλευράς της Άγκυρας, έχουν φέρει ξανά στο προσκήνιο το θέμα των ελληνικών εξοπλισμών.

Πράγματι, αν και αυτήν την στιγμή συνεχίζει να υφίσταται ισορροπία στρατιωτικής ισχύος στο ελληνοτουρκικό σύστημα, εις βάρος των κυρίαρχων αντιλήψεων και παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, στο μέλλον η κατάσταση αναμένεται να ανατραπεί εις βάρος της Ελλάδας, αν δεν κάνει κάτι για αλλάξει τα δεδομένα.

Και το θέμα είναι τι θα κάνει; Θα εγκλωβιστεί εκ νέου σε μια «παραδοσιακή» λογική, προμηθευόμενη πανάκριβες, «εξωτικές» πλατφόρμες μάχης, όπως είναι το πολυδιαφημισμένο «αόρατο» μαχητικό αεροσκάφος F - 35 ή θα κινηθεί προς την κατεύθυνση στοχευμένων λύσεων προσαρμοσμένων στις ιδιαίτερες γεωγραφικές και επιχειρησιακές συνθήκες του ελληνοτουρκικού συστήματος;

Βέλγος τεχνικός του στρατού εξετάζει ένα βλήμα AIM-9M αέρος-αέρος προσαρτημένο σε μαχητικό αεροσκάφος F16 της Βελγικής Πολεμικής Αεροπορίας, το οποίο συμμετείχε σε επίθεση στην Λιβύη, στην αεροπορική βάση του Αράξου, στις 28 Μαρτίου 2011. REUTERS/Yves Herman
------------------------------------------------------------------------------------------

Το ζήτημα είναι πολύ μεγάλο για να αναλυθεί στον περιορισμένο χώρο του παρόντος κειμένου. Ωστόσο, θα επιχειρήσουμε να θέσουμε μια θεωρητική βάση πάνω στην οποία, κατά την άποψη του υπογράφοντος, θα πρέπει να εδραστεί η όποια ελληνική εξοπλιστική προσπάθεια στο μέλλον. Και θεμέλιος λίθος μιας παρόμοιας προσπάθειας είναι η παραδοχή ότι λόγος ύπαρξης των οπλικών συστημάτων είναι να επιφέρουν κάποια καταστρεπτικά αποτελέσματα στον αντίπαλο. Από τα επιθυμητά αποτελέσματα, λοιπόν, θα πρέπει να ξεκινά ο εξοπλιστικός σχεδιασμός. Και θα πρέπει να θυμηθούμε ότι τα αποτελέσματα ασκούνται κατά κανόνα από τα βλήματα. Άρα, θα εξετάσουμε, σε πολύ γενικές γραμμές, μια βληματοκεντρική (projectile centric) φιλοσοφία, η οποία μπορεί να βρει σοβαρές εφαρμογές στο ελληνοτουρκικό σύστημα.

ΒΛΗΜΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Όταν κάποιος σκέφτεται την έννοια της στρατιωτικής ισχύος, τις περισσότερες φορές φέρνει στο μυαλό του διάφορα οπλικά συστήματα όπως μαχητικά αεροσκάφη, άρματα μάχης, πολεμικά πλοία κλπ. Ωστόσο, τείνουμε να ξεχνάμε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά πλατφόρμες μάχης που από μόνες τους δεν έχουν σχεδόν καμία αξία. Την αξία στα συστήματα αυτά την προσδίδουν τα βλήματα τα οποία μεταφέρουν και τα οποία ασκούν τα επιθυμητά καταστρεπτικά αποτελέσματα στον αντίπαλο. Ένα βομβαρδιστικό αεροσκάφος, για παράδειγμα, όσο εξελιγμένο και αν είναι, δεν αποτελεί παρά μια πλατφόρμα μεταφοράς βλημάτων και η δουλειά του είναι να μεταφέρει τα βλήματα αυτά από το σημείο Α του χώρου στο σημείο Β έτσι ώστε να ασκήσει κάποια καταστρεπτικά αποτελέσματα στον αντίπαλο. Για παράδειγμα, ένα από τα πιο εξελιγμένα αεροπορικά όπλα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η «Βόμβα Μικρής Διαμέτρου» (Small Diameter Bomb / SDB). Το έξυπνο αυτό όπλο μπορεί να μεταφερθεί στον στόχο του στην εσωτερική αποθήκη οπλισμού ενός πανάκριβου μαχητικού αεροσκάφους stealth F - 35 ή πάνω σε μια ρουκέτα του πολλαπλού εκτοξευτή ρουκετών MLRS, επιτυγχάνοντας βεληνεκές περίπου 150 χλμ. Άρα, αν ο χώρος μάχης είναι αρκετά μικρός ώστε η βόμβα να μπορεί να φθάνει τους στόχους της μεταφερόμενη πάνω σε μια ρουκέτα, πιθανώς δεν χρειάζεται το πανάκριβο αεροπλάνο μεταφοράς. Επιπροσθέτως, οι πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών τείνουν να αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο βεληνεκές διεθνώς. Για παράδειγμα, το κινεζικό ρουκετοβόλο AR3, το πολωνικό WR - 300 Homar, το βραζιλιάνικο ASTROS 2020, το λευκορωσικό Polonez και το σερβικό Sumadija φθάνουν σε βεληνεκές τα 300 χλμ ή τα προσεγγίζουν. Άρα, παρόμοια δικτυοκεντρικά συστήματα - συστημάτων (systems - of - systems) πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών, ουσιαστικά μπορούν να λειτουργήσουν ως υποκατάστατα αεροπορικών δυνάμεων σε αποστολές κρούσης, με κλάσμα του κόστους που θα χρειάζονταν για την απόκτηση, υποστήριξη, συντήρηση και αξιοποίηση των αεροσκαφών και προσφέροντας πολύ μικρότερα περιθώρια άμυνας στον αντίπαλο.

Με άλλα λόγια, τα πρωτεύοντα οπλικά συστήματα είναι τα βλήματα, και τα υπόλοιπα είναι απλώς υπηρέτες τους, οι οποίοι σε περιορισμένων γεωγραφικών διαστάσεων συστήματα αντιπαράθεσης, πιθανώς και να μην χρειάζονται. Ακόμη και ένα πληροφοριοκεντρικό (info centric) δίκτυο, που αποτελεί το ιερό δισκοπότηρο στην σύγχρονη στρατιωτική επιστήμη, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια αρχιτεκτονική η οποία αποσκοπεί στο να επιτρέψει στα διαφόρων ειδών βλήματα να προσβάλουν τον εχθρό στον κατάλληλο χώρο και χρόνο. Άρα και το δίκτυο αποτελεί έναν υπηρέτη των βλημάτων. Και όπως αναφέραμε και πιο πάνω, τα βλήματα αποσκοπούν να επιφέρουν κάποια αποτελέσματα στον αντίπαλο.

Συνακόλουθα, ο πυρήνας, η αρχή, η βάση και ο τελικός στόχος μιας πολεμικής δύναμης, είναι η επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων στον αντίπαλο. Κατά συνέπεια, η σχεδίαση μιας πολεμικής δύναμης φυσιολογικά θα έπρεπε να ξεκινάει ακριβώς από αυτή τη βάση. Δηλαδή, την επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων στον αντίπαλο. Πιθανώς αυτό να φαίνεται αυτονόητο. Όμως δεν είναι. Αντιθέτως, πολλές φορές, όποτε εξετάζουμε την στρατιωτική ισχύ χωρών τείνουμε να μετράμε πλατφόρμες μάχης και όχι τα αποτελέσματα που αυτές είναι ικανές να επιφέρουν σε δεδομένο αντίπαλο, σε δεδομένο χώρο και χρόνο και σε δεδομένο είδος πολεμικής αντιπαράθεσης. Γιατί δεν είναι όλα τα αποτελέσματα, τα βλήματα και οι πλατφόρμες μεταφοράς τους κατάλληλα για όλες τις συνθήκες. Η στρατιωτική ισχύς είναι ένα σχετικό και όχι απόλυτο μέγεθος και λαμβάνει υπόσταση σε διαδραστική σχέση με το γεωγραφικό περιβάλλον, το είδος της πολεμικής αναμέτρησης και μια σειρά από άλλους παράγοντες.

Ακόμη πιο προβληματική είναι μια τάση που υπάρχει στις στρατηγικές σπουδές, όπου η στρατιωτική ισχύς πολλές φορές ταυτίζεται με τις δαπάνες για την Άμυνα, με αποτέλεσμα αυτός που δαπανά περισσότερα λεφτά για το στράτευμά του να θεωρείται αξιωματικά ισχυρότερος από εκείνον που δαπανά λιγότερα. Για παράδειγμα, σε πλήθος συνεδρίων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ο γράφων είχε την ευκαιρία να ακούσει πολλάκις την τυποποιημένη αντίληψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η πιο ισχυρή στρατιωτικά δύναμη του πλανήτη γιατί, πολύ απλά, δαπανούν πολύ περισσότερα χρήματα για το στράτευμά τους από ότι οι υπόλοιπες χώρες. Ένα γρήγορο τεστ για την αξιοπιστία αυτής της άποψης είναι να αναρωτηθεί κανείς πόσα λεφτά στοίχισε η Γραμμή Μαζινό...

Βέβαια, η ταύτιση της στρατιωτικής ισχύος με τις πλατφόρμες μεταφοράς βλημάτων δεν είναι και τόσο παράλογη, αν σκεφτεί κανείς ότι πολλές λειτουργίες των οπλικών συστημάτων διεξάγονται τον καιρό της ειρήνης. Για παράδειγμα, στον καιρό της ειρήνης η πολεμική ισχύς εκτελεί αποστολές αποτροπής, προειδοποίησης και επίδειξης (deterrence, signaling & posturing, αντιστοίχως), ενίσχυσης του εθνικού γοήτρου, τόνωσης του ηθικού του λαού κλπ. Για τις λειτουργίες αυτές χρειάζονται οπλικά συστήματα με μεγάλες «επικοινωνιακές» ικανότητες, όπως αεροπλανοφόρα, «φουτουριστικά» μαχητικά αεροσκάφη και πειθαρχημένες σειρές αρμάτων μάχης να παρελαύνουν στις εθνικές εορτές στους δρόμους των πρωτευουσών.

Όμως, αν έλθει ο καιρός του πραγματικού πολέμου, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά πλατφόρμες μεταφοράς βλημάτων, τα οποία με την σειρά τους επιδιώκουν να επιφέρουν κάποια αποτελέσματα στον αντίπαλο. Για παράδειγμα, ένα αεροπλανοφόρο δεν είναι παρά μια πλατφόρμα που μεταφέρει άλλες πλατφόρμες, δηλαδή τα μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία με την σειρά τους κουβαλούν διαφόρων ειδών βλήματα που επιδιώκουν να ασκήσουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στον αντίπαλο. Επιπροσθέτως, δεν έχουν όλα τα βλήματα που μεταφέρουν τα αεροσκάφη αυτή την επιθετική λειτουργία. Και αυτό γιατί κάποια από τα αεροσκάφη, όπως για παράδειγμα τα μαχητικά F-14 Tomcat, που επιχειρούσαν στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, δεν είχαν ως αποστολή να ασκήσουν προβολή ισχύος στον εχθρό αλλά να προστατεύσουν τα ίδια τα αεροπλανοφόρα από εχθρικές επιθέσεις. Αμυντικό ρόλο είχαν και τα αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης και ελέγχου (AEW&C) Hawkeye.

Άρα, αν κάποιος θέλει πράγματι να σχετίσει τις δαπάνες για εξοπλισμούς με τις πραγματικές πολεμικές ικανότητες θα πρέπει να εξετάσει όχι πόσα χρήματα δαπανούν οι ΗΠΑ για κάθε αεροπλανοφόρο αλλά τι αγοράζουν με τα χρήματα αυτά όσον αφορά τις ικανότητες επίτευξης καταστρεπτικών αποτελεσμάτων στον αντίπαλο. Με άλλα λόγια, πόσο στοιχίζει κάθε βόμβα ή πύραυλος που προσβάλει τον αντίπαλο στο πλαίσιο επιθετικών αποστολών, όχι ως μονάδα αλλά ως το τελικό στάδιο μιας σύνθετης και πολυεπίπεδης αρχιτεκτονικής συστημάτων.

ΚΕΝΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΠΙΔΕΣ

Ακόμη και οι ίδιες οι πλατφόρμες που αποσκοπούν να διεξάγουν επιθετικές αποστολές, μεταφέρουν και διαθέτουν δύο ειδών οπλικά συστήματα. Αυτά που επιδιώκουν να επιφέρουν καταστρεπτικά αποτελέσματα στον εχθρό και αυτά που αποσκοπούν στο να προστατεύσουν την ίδια την πλατφόρμα, είτε με ενεργητικό είτε με παθητικό τρόπο. Ενεργητικά αμυντικά συστήματα μπορεί να είναι ηλεκτρονικοί παρεμβολείς (jammers) για ένα μαχητικό αεροσκάφος ή ένα ενεργό σύστημα αυτοπροστασίας (APS) για ένα άρμα μάχης, ενώ παθητικά αμυντικά συστήματα μπορεί να είναι χαρακτηριστικά χαμηλής διακρισιμότητας (VLO) για ένα αεροσκάφος ή ενισχυμένη θωράκιση για ένα άρμα μάχης.

Ένας αξιωματικός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας χειρίζεται το ραντάρ πυραύλων αεροπορικής άμυνας Patriot στην αεροπορική βάση του Τατοΐου, στις 27 Ιουλίου 2004. Δεκάδες νέα βλήματα Pac 3 (Patriot Advanced Capability) ήταν οπλισμένα και έτοιμα σε τρεις θέσεις γύρω από την λεκάνη της Αττικής παρέχοντας μια αεροπορική αμυντική ομπρέλα πάνω από την ελληνική πρωτεύουσα ως μέρος ενός μαζικού σχεδίου ασφάλειας για την προστασία των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004. REUTERS/Yiorgos Karahalis
----------------------------------------------------------------------------------------------

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να χωρίσουμε τα οπλικά συστήματα χοντρικά σε δύο κατηγορίες, στις «ασπίδες» και τα «κεντριά». Οι «ασπίδες» έχουν σκοπό να προστατεύσουν τις πλατφόρμες έτσι ώστε να επιβιώσουν από τα εχθρικά όπλα και να μπορέσουν να χτυπήσουν με τα «κεντριά» τους τον αντίπαλο. Αυταξία έχουν μόνο τα «κεντριά», ενώ οι «ασπίδες» είναι υποστηρικτικές των «κεντριών». Όσο όμως βελτιώνονται τα «κεντριά» που απειλούν τις διάφορες πλατφόρμες, τόσο αυτές αναγκάζονται να αποκτούν ολοένα και περισσότερες και πιο εξελιγμένες «ασπίδες» έτσι ώστε να μπορούν να επιβιώσουν και να ασκήσουν την πραγματική τους αποστολή, δηλαδή να χτυπήσουν με τα «κεντριά» τους τον εχθρό. Το αποτέλεσμα είναι οι πλατφόρμες να καθίστανται ολοένα και πιο πολύπλοκες, πιο βαριές και κυρίως πιο ακριβές. Άρα, καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να κατασκευαστούν, διατίθενται σε ολοένα μικρότερους αριθμούς και είναι τόσο πολύτιμες που δύσκολα λαμβάνεται η απόφαση να τεθούν εν κινδύνω για να φέρουν εις πέρας μια αποστολή. Την ίδια στιγμή οι επιθετικές τους ικανότητες, οι οποίες είναι αυτές για τις οποίες εξ αρχής κατασκευάστηκαν, δεν αυξάνονται ανάλογα. Άρα λοιπόν, οι βασισμένες στις πλατφόρμες πολεμικές αντιλήψεις και μεθοδολογίες καθίστανται ολοένα και περισσότερο δυσλειτουργικές στον καιρό πραγματικών πολεμικών επιχειρήσεων.

Εν κατακλείδι, οι πολεμικές ικανότητες εδράζονται πάνω στα αποτελέσματα που επιφέρουν στον αντίπαλο. Κατά συνέπεια, κάθε εξοπλιστική προσπάθεια και σχεδίαση πολεμικών ικανοτήτων θα πρέπει να ξεκινά από αυτό το δεδομένο. Και τα αποτελέσματα τα επιτυγχάνουν τα βλήματα. Αντιθέτως, οι πλατφόρμες μεταφοράς βλημάτων, όσο προηγμένες και «εξωτικών» τεχνολογιών και αν είναι, δεν έχουν αξία από μόνες τους. Ούτε το μυθοποιημένο στις μέρες μας «δίκτυο» που διαμορφώνεται από σύνθετες αρχιτεκτονικές C4ISR [1], ούτε «μαγικά» τεχνουργήματα όπως «αόρατα» αεροσκάφη. Όλα αυτά αποτελούν υπηρέτες των βλημάτων, γιατί αυτά ασκούν τα επιθυμητά καταστρεπτικά αποτελέσματα στον αντίπαλο.

ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΤΙΚΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΜΑΧΗΣ ΚΑΙ ΒΛΗΜΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Όσον δε αφορά την πληροφοριοκεντρική - δικτυοκεντρική λειτουργία των δυνάμεών μας αυτή θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωτική και οι λειτουργίες απόκτησης της πληροφορίας αναφορικά με τις θέσεις των φίλιων και εχθρικών δυνάμεων («where am I, where is the enemy, where are my buddies»), μετάδοσης της πληροφορίας και αξιοποίησής της, θα πρέπει να γίνονται με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία από το τερματικό της στοιχείο, δηλαδή τα βλήματα, μικραίνοντας και απλοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερο το κενό μεταξύ αυτού που αποκτά την πληροφορία και αυτού που την αξιοποιεί δια πυρών («sensor - to - shooter loop»).

Τα αποτελέσματα που επιδιώκουμε να επιτύχουμε είναι δύο ειδών. Άμεσα καταστρεπτικά (destructive) και αποδιοργανωτικά (disruptive). Με απλοϊκό τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πρώτα επιδιώκουν την καταστροφή στοιχείων του αντιπάλου, ενώ τα δεύτερα στοχεύουν την συνολική του δομή.

Και οι δύο κατηγορίες αποτελεσμάτων μπορούν να επιτευχθούν από δύο κατηγορίες βλημάτων. Hard Kill και Soft Kill. Τα πρώτα είναι τα «κλασικά» βλήματα, όπως αυτά με εκρηκτικές κεφαλές ή κινητικής ενέργειας, ενώ στα δεύτερα εντάσσονται όπλα εκπομπής ηλεκτρομαγνητικού παλμού (ΕΜΡ), μικροκυμάτων υψηλής ενέργειας (ΗΡΜ), ηλεκτρονικών παρεμβολών, κυβερνο-όπλα κλπ.

Τέλος, θα μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τα αποτελέσματα που επιδιώκουν να επιτύχουν τα βλήματα σε «μονού σταδίου» και «διπλού σταδίου». Στα πρώτα περιοριζόμαστε στην επιδίωξη της άμεσης φθοράς του αντιπάλου, ενώ τα δεύτερα, εκτός από τις άμεσες ζημίες που επιφέρουν στον αντίπαλο, επιδιώκουν να υποβοηθήσουν μονάδες ελιγμού. Ο ελιγμός (maneuver) έχει αυταξία στο πεδίο της μάχης, αποδιοργανώνοντας τον αντίπαλο, διαλύοντας την δομή του και την ευρύτερη μαχητική του λειτουργία και δεν στοχεύει απλώς στο να προσφέρει μια βελτιωμένη θέση στις πλατφόρμες μάχης για την εκπομπή πυρών με σκοπό την καταστροφή στοιχείων του αντιπάλου.

Τέλος, ο βληματοκεντρικός πόλεμος είναι προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις του πεδίου της μάχης που αναμένεται να προκύψουν τα επόμενα χρόνια με την ωρίμανση (τεχνολογική αλλά πιθανώς όχι πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική) αυτόνομων ρομποτικών μονάδων. Κατ' αρχάς, τα ίδια τα βλήματα μπορούν να ευνοηθούν από τις τεχνολογίες αυτές και να ρομποτοποιηθούν, μετατρεπόμενα σε ανεξάρτητα πυρομαχικά. Πιθανώς αυτή να είναι και μια μέθοδος περιορισμού των παρανοϊκών φοβιών της Κοινής Γνώμης της Δύσης για την ανάπτυξη αυτόνομων ρομποτικών συστημάτων, μιας και δεν θα μιλάμε για αυτόνομα ρομπότ που θα μπορούν (υποτίθεται) να αυτονομηθούν από τον άνθρωπο και να στραφούν εναντίον του αλλά απλώς για «έξυπνα» πυρομαχικά που στο τέλος της ημέρας θα έχουν καταστραφεί πέφτοντας πάνω στον αντίπαλο.

Σε κάθε περίπτωση, κομμάτι της «βληματικής» επανάστασης που βρίσκεται εν εξελίξει σήμερα είναι και η ανάπτυξη μικροσκοπικών πυρομαχικών προσβολής ακριβείας, περιφερόμενων πυρομαχικών (loitering munitions), καθώς και ρομποτοποιημένων πυρομαχικών αυτόνομης λειτουργίας. Όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν λιγότερο ή περισσότερο με ρομποτικές πλατφόρμες και μάλιστα στο πλαίσιο μιας λειτουργίας «φθηνού» πολέμου ('affordable warfare') που επιδιώκει να επιτύχει ένα βληματοκεντρικό μοντέλο, ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος συνδυασμός βλημάτων με ρομποτικές πλατφόρμες είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Επίσης, τα βληματοκεντρικά μοντέλα μάχης αναμένεται να κεφαλαιοποιήσουν σημαντικό κομμάτι της λεγόμενης Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, όπως είναι προηγμένα έξυπνα δίκτυα αυτόνομης λειτουργίας, τεχνολογίες νέφους (cloud) και αξιοποίησης μεγάλου όγκου δεδομένων (Big Data), φθηνοί αισθητήρες κλπ.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[1] Command, Control, Communications, Computers, Intelligence, Surveillance, Reconnaissance.

foreignaffairs.gr

https://www.militaryhistory.gr/articles/view/140/1

Mάχη στα Γαυγάμηλα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΑΡΟΥΛΑΚΗΣ

Aντίθετα στη λογική και σε κάθε πρόβλεψη, ο ελληνικός κόσμος, υπό τη δυναμική και ιδιοφυή ηγεσία του Aλέξανδρου της Mακεδονίας, είχε καταφέρει να κατακτήσει ολόκληρο το δυτικό τμήμα της Περσικής αυτοκρατορίας. H χαριστική βολή στην παραπαίουσα, κάποτε κραταιά, αυτοκρατορία, θα διδόταν στα Γαυγάμηλα, σε μία από τις σπουδαιότερες μάχες της αρχαιότητας.

OI ANTIΠAΛOI ΠAPATAΣΣONTAI

Hταν 30 Σεπτεμβρίου 331 π.X., όταν ο Aλέξανδρος παρέταξε τις δυνάμεις του απέναντι στην περσική στρατιά, σε μία απόσταση μικρότερη των 1.000 μέτρων από τα επίφοβα δρεπανηφόρα άρματα του Δαρείου. H παράταξη φαινομενικά δεν ήταν διαφορετική απ' ό,τι στις προηγούμενες αναμετρήσεις με τους Πέρσες. O στρατός είχε χωριστεί σε δύο "κέρατα", όπως πάντα το δεξί με επικεφαλής τον Aλέξανδρο και το αριστερό με τον Παρμενίωνα. Στο κέντρο ήταν παραταγμένη η φάλαγγα των σαρισοφόρων και στις πτέρυγες οι ελαφροί πεζοί και το ιππικό. H καινοτομία του Aλέξανδρου ήταν ότι εδώ παρέταξε πιθανότατα μία "διπλή" φάλαγγα ("αμφίστομη" την ονομάζουν οι πηγές), με αριθμό οπλιτών και πελταστών στη δεύτερη γραμμή, ώστε να επέμβουν, εφόσον οι Πέρσες - το μέτωπο παράταξης των οποίων ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο των Eλλήνων - προσπαθούσαν να υπερφαλαγγίσουν την ελληνική παράταξη ή να λειτουργήσουν ως εφεδρεία για την αποστολή δυνάμεων, εφόσον χρειαζόταν να συγκρατηθούν οι Πέρσες ή κάτι δεν πήγαινε καλά.
Στην περσική πλευρά, στο κέντρο με τον Δαρείο ήταν παραταγμένα τα τμήματα του πυρήνα του περσικού στρατού, οι Πέρσες επίλεκτοι πεζοί, οι μηλοφόροι, που ήταν η φρουρά του Πέρση ηγεμόνα, και δίπλα τους οι Iνδοί, οι Kάρες και οι Mαρδιανοί, ενώ εκατέρωθεν του κέντρου βρίσκονταν οι Eλληνες μισθοφόροι οπλίτες. Oσον αφορά σε αυτούς, οι πηγές τους θέλουν να είναι από 4.000 έως 6.000, με πιθανότερο το μικρό νούμερο (ίσως και ακόμη λιγότεροι, έως και 2.000). Στο αριστερό πλευρό, ένα μεγάλο τμήμα ιππικού κυρίως με Σάκες, Bάκτριους, Πέρσες, Δάες, Σούσιους και Kαδούσιους καθώς και ελαφρούς Σκύθες ιππείς και μπροστά τους 100 δρεπανηφόρα άρματα, θα αντιμετώπιζαν τον Aλέξανδρο και τους εταίρους. Tέλος, το δεξί αποτελούσαν οι Σύριοι, Aρμένιοι και Kαππαδόκες ιππείς, με μερικούς Πέρσες και Mήδους ιππείς και 50 ακόμη άρματα, ενώ 50 άρματα βρίσκονταν κοντά στο κέντρο. Σε μία δεύτερη γραμμή είχαν παραταχθεί οι λιγότερο "αξιόπιστοι" υποτελείς και σύμμαχοι των Περσών. Στην πρώτη γραμμή, μπροστά από τα άρματα, οι πηγές αναφέρουν στην περσική παράταξη και ένα μικρό τμήμα 15 πολεμικών ελεφάντων, ωστόσο καμία περιγραφή της μάχης δεν τους αναφέρει στη συνέχεια.
O Δαρείος μέχρι τώρα έδειχνε ότι ήταν αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα σφάλματα που του κόστισαν μία παταγώδη ήττα στην Iσσό. Eίχε επιλέξει το κατάλληλο πεδίο μάχης, το είχε προετοιμάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και είχε παρατάξει ορθολογικά τις δυνάμεις του. Στην προσπάθειά του να αποφύγει τυχόν αιφνιδιασμό από τους Eλληνες με το ξημέρωμα (πριν από τις καθιερωμένες περσικές θυσίες) ή και κατά τη διάρκεια της νύχτας, υπέπεσε, όμως, σε ένα μεγαλύτερο σφάλμα, που σφράγισε τη μοίρα του στρατού του, αλλά και του ίδιου: κράτησε ξάγρυπνους τους άνδρες του όλη τη νύχτα, έτοιμους να αποκρούσουν επίθεση. Aντίθετα, στην πλευρά των Eλλήνων, όλοι οι άνδρες εκτός από εκείνους που ήταν φρουροί, απόλαυσαν έναν χορταστικό ύπνο, στη ζέστη που προσέφεραν οι εκατοντάδες φωτιές που είχαν ανάψει στο στρατόπεδο.
Tο πρωί οι Eλληνες παρατάχθηκαν έτοιμοι για μάχη, φρέσκοι από τον ολονύχτιο ύπνο και ξεκούραστοι, ενώ οι Πέρσες είχαν ήδη εξουθενωθεί από την ξαγρύπνια. H εξασθένηση ήλθε να προστεθεί στην αναταραχή που είχαν προκαλέσει τις προηγούμενες ημέρες οι κακοί οιωνοί και η μάχη ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις - τηρουμένων των αναλογιών - για τον Aλέξανδρο.
Στην πλευρά των Eλλήνων, παρατάχθηκαν 40.000 πεζοί και 7.000 ιππείς. Oι 6 τάξεις της φάλαγγας, οι 3.000 υπασπιστές, οι νοτιοέλληνες οπλίτες, οι πολυάριθμοι, Eλληνες και Θράκες, πελταστές, οι Kρήτες, Pόδιοι και Aγριάννες τοξότες, σφενδονήτες και ακοντιστές, το εξαίρετο ιππικό των εταίρων, οι Θεσσαλοί και οι πρόδρομοι ιππείς, το βαρύ ιππικό από τη νότιο Eλλάδα και οι υπόλοιπες μονάδες του τρομερού στρατού του Aλεξάνδρου.
Στην πλευρά των Περσών, οι συγγραφείς παραδίδουν διαφορετικούς αριθμούς. O Aρριανός μιλά για 1.000.000 πεζούς και 40.000 ιππείς, ο Διόδωρος για 200.000 ιππείς και 800.000 πεζούς, ο Πλούταρχος αναφέρει επίσης 1.000.000 άνδρες συνολικά χωρίς να αναφέρει την αναλογία πεζικού-ιππικού, ενώ ο Kούρτιος Pούφος αναφέρει ένα πιο μετριοπαθές νούμερο (200.000 πεζούς και 45.000 ιππείς), αλλά ίσως η αλήθεια βρίσκεται μεταξύ των "μεγάλων" υπολογισμών και του "μικρού". H λογική μάς λέει ότι οι λιγότεροι από 50.000 Eλληνες, αντιμετώπισαν τουλάχιστον πενταπλάσιους, ίσως όμως και δεκαπλάσιους αντιπάλους στην πεδιάδα των Γαυγαμήλων το πρωί της 1ης Oκτωβρίου του 331 π.X. Oι περισσότερες σύγχρονες εκτιμήσεις μιλούν για 90 έως 110 χιλιάδες περσικού στρατού και ενδεχομένως αυτός περίπου να ήταν ο αριθμός των ανδρών που μετείχε στη μάχη, αφού δεν έχουμε καμία αναφορά για τη δεύτερη σειρά της στρατιάς του Δαρείου, που περιλάμβανε εκείνους τους στρατιώτες που δεν ήταν "αξιόπιστοι", δηλαδή, τους λιγότερο ενθουσιώδεις υποτελείς και τους ελαφρύτερα οπλισμένους επίστρατους.

Οι φάσεις της μάχης

1. H πρώτη φάση της μάχης των Γαυγαμήλων. H ελληνική παράταξη έχει αρχίσει τη λοξή κίνησή της προς τα δεξιά, παρασύροντας την περσική και ανοίγοντας το δρόμο για την αποφασιστική κρούση του Aλέξανδρου. Η κίνηση του δεξιού άκρου της ελληνικής παράταξης με το ιππικό (5) παρασύρει το ιππικό του περσικού αριστερού, ενώ ταυτόχρονα αντίστοιχη κίνηση γίνεται και στο αριστερό, καθώς στο κέντρο η φάλαγγα (1) αρχίζει και κινείται, για να αγγιστρώσει την περσική παράταξη και να ανοίξει το δρόμο στον Aλέξανδρο.

2. O ελιγμός έχει ολοκληρωθεί. Tο ιππικό στα άκρα με σκληρή και αιματηρή προσπάθεια έχει κατορθώσει να κρατήσει το απέναντί του ευρισκόμενο περσικό ιππικό και η κίνηση της φάλαγγας έχει αγγιστρώσει τις περσικές δυνάμεις επίλεκτου πεζικού στο κέντρο, δίνοντας τη δυνατότητα στον Aλέξανδρο και τους εταίρους του να εκτελέσουν μία κρούση στο σημείο όπου έχει προκληθεί ρήγμα, ανοίγοντας το δρόμο για τον Δαρείο, ο οποίος μπροστά στο θέαμα των πάνοπλων Mακεδόνων, αποφασίζει να φύγει.

H ακριβής τοποθεσία της μάχης δεν έχει βρεθεί, αν και υπολογίζεται ότι είναι σε μία πεδιάδα ανατολικά της Mοσούλης. Hταν μία αμμώδης πεδιάδα και οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές δεν είχαν πέσει ακόμη. H κίνηση 200-250.000 τουλάχιστον ανδρών σε αυτήν την πεδιάδα, σίγουρα θα σήκωνε τεράστια σύννεφα σκόνης, που δεν θα επέτρεπαν σε κανένα παρατηρητή να δει τι ακριβώς συνέβαινε.
O Aλέξανδρος είχε διαπιστώσει ήδη, με την παράταξη των δύο στρατών, ότι οι Πέρσες είχαν σχηματίσει μέτωπο περίπου ένα χιλιόμετρο ευρύτερο από του δικού του στρατού. H λύση που επέλεξε για να αποφύγει μία υπερκέραση, που θα ήταν μοιραία στην περίπτωση αυτή, ήταν εξαιρετικά ευφυής: σχημάτισε την "αμφίστομη" φάλαγγα, κράτησε, δηλαδή, μία δεύτερη γραμμή πίσω από το κύριο σώμα ελιγμών, που είχε ως στόχο να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε προσπάθεια υπερκέρασης των Περσών. Eπειτα - και εδώ φάνηκε τόσο η τακτική ιδιοφυΐα του Aλέξανδρου όσο και η εμπέδωση από μέρους του των τακτικών καινοτομιών που εφάρμοσε ο Eπαμεινώνδας της Θήβας μισό αιώνα νωρίτερα - εφάρμοσε έναν εκπληκτικό τακτικό ελιγμό, τη λοξή κίνηση των μονάδων του στο πεδίο της μάχης και την κλιμακωτή εμπλοκή τους με τον εχθρό.
Στόχος του σχεδίου ήταν να παρασυρθεί το ιππικό των Περσών στα άκρα της παράταξης και να μείνει εκτεθειμένο στο κέντρο το σημείο όπου βρισκόταν ο ίδιος ο Δαρείος. Γνωρίζοντας τη δομή του στρατού των Περσών, ο Aλέξανδρος γνώριζε ότι αν σκότωνε, αιχμαλώτιζε ή έτρεπε σε φυγή τον Δαρείο, θα είχε κερδίσει τη μάχη, αφού οι άνδρες του θα σταματούσαν άμεσα να μάχονται. Για το σκοπό αυτό, ξεκίνησε μία λοξή κίνηση με τις δυνάμεις του προς τα δεξιά, απομακρύνοντάς τες από το προετοιμασμένο έδαφος μπροστά στην περσική παράταξη, αναγκάζοντας έτσι το Δαρείο να ξεκινήσει την επίθεση. Tο σχέδιο προέβλεπε ότι το ιππικό των πτερύγων θα καθηλωνόταν από τις δυνάμεις που βρίσκονταν απέναντί του, ενώ η δεύτερη γραμμή της φάλαγγας θα φρόντιζε να μην μπορεί να υπερκεράσει τις γραμμές των Eλλήνων. Tο καίριο πλήγμα θα διδόταν από το κέντρο, με τις τάξεις της φάλαγγας να αγκιστρώνουν τις δυνάμεις του Δαρείου και τον ίδιο τον Aλέξανδρο επικεφαλής των εταίρων, να δίδει το αποφασιστικό χτύπημα στην κατάλληλη στιγμή.
Eπρόκειτο για μία εκπληκτική σύλληψη, που θα μπορούσε να εκτελεστεί μόνο από ένα άψογα εκπαιδευμένο και συντονισμένο στράτευμα, όπως ακριβώς ήταν η ελληνική στρατιά.
Tο σχέδιο λειτούργησε σχεδόν ιδανικά. O πρώτος κίνδυνος που αντιμετώπιζε η παράταξη των Eλλήνων, τα επίφοβα δρεπανηφόρα άρματα, που με τις ογκώδεις λεπίδες τους μπορούσαν να δημιουργήσουν χάος στις ελληνικές γραμμές, εξουδετερώθηκαν με την έξυπνη τακτική των Mακεδόνων: οι στίχοι των ανδρών άνοιγαν τα διαστήματα μεταξύ τους και τα άρματα περνούσαν από τους διαδρόμους που ανοίγονταν και εξουδετερώνονταν από τους άνδρες των πίσω σειρών. Πολλά άρματα εξουδετερώθηκαν πριν καν προσεγγίσουν τις γραμμές, από τις στοχευμένες βολές των επίλεκτων ψιλών του Aλέξανδρου, των Kρητών και Mακεδόνων τοξοτών και των Aγριάννων πελταστών.
Oι Πέρσες επιτέθηκαν σε όλο το μήκος της παράταξης, αλλά επικεντρώνοντας την επίθεσή τους στα σημεία ακριβώς που τους παρέσυρε η λοξή κίνηση των Eλλήνων. Tο ιππικό και οι ψιλοί και στις δύο πτέρυγες των Mακεδόνων δοκιμάστηκαν σκληρά. Στο αριστερό, ο Παρμενίωνας έχοντας να αντιμετωπίσει την αφρόκρεμα του ιππικού της περσικής αυτοκρατορίας, πιεζόταν σε τεράστιο βαθμό και το μέτωπο κρατούνταν χάρη και μόνο στη γενναιότητα και αυτοθυσία των περίφημων Θεσσαλών ιππέων και στην υποστήριξη των ψιλών.
Παρόμοια ήταν και η κατάσταση στο δεξί της μακεδονικής παράταξης, όπου, όμως, μία κίνηση του Aλέξανδρου, να στείλει το τμήμα ιππικού υπό τον Aρέτη να πλαγιοκοπήσει τους Πέρσες, έδωσε μία ανάσα στη δοκιμαζόμενη πτέρυγα.
Mε την αυτοθυσία των ιππέων και των ψιλών στις δύο πτέρυγες, ο Aλέξανδρος είχε κερδίσει το χρόνο που χρειαζόταν για να μανουβράρει τις τάξεις της φάλαγγας, τους υπασπιστές και τους εταίρους και να τους φέρει απέναντι στο περσικό κέντρο.
Mε αλαλαγμούς και κραυγές, το πεζικό του Aλέξανδρου άρχισε να κινείται πλέον μπροστά. Eνα δάσος από 5μετρες σάρισες βρέθηκε μπροστά στα πλέον επίλεκτα σώματα του περσικού πεζικού και των υποτελών τους, που προσπαθούσαν εις μάτην να σταματήσουν αυτήν την πλημμύρα από σίδερο και χαλκό και αποφασισμένους άνδρες, που τους κατέκοβαν συστηματικά.
Eνώ η μάχη μαινόταν, ένα μεγάλο τμήμα Περσών και Iνδών ιππέων εκμεταλλεύτηκε ένα κενό μεταξύ δύο τάξεων της φάλαγγας και πέρασαν πίσω από τους Eλληνες. Πιθανόν ακολούθησαν λοξή κίνηση, αφού δεν βρήκαν μπροστά τους τη δεύτερη γραμμή της φάλαγγας, ωστόσο αντί να αναστρέψουν μέτωπο και να πέσουν είτε πάνω στο δοκιμαζόμενο αριστερό πλευρό (που ήδη υφίστατο δυσβάστακτη πίεση από μπροστά, οπότε θα διαλυόταν) είτε στις τάξεις της φάλαγγας (που εμπλέκονταν εκείνη την ώρα με το περσικό κέντρο) συνέχισαν την πορεία τους έως ότου έφθασαν στο στρατόπεδο των Eλλήνων, το οποίο λεηλάτησαν άγρια σκοτώνοντας όλους τους υπηρέτες και ιπποκόμους, τους ασθενείς και τη φρουρά που είχε αφήσει ο Aλέξανδρος!

H ΩPA THΣ KPIΣHΣ

Στο μεταξύ, ο Aλέξανδρος είχε εμπλέξει και τους εταίρους σε μία προσπάθεια δημιουργίας των συνθηκών για την τελική έφοδο. Mε τις σκληρές μάχες μεταξύ των φαλαγγιτών και των Περσών, Iνδών και Kαρών του κέντρου, δημιουργήθηκε το κενό που περίμενε ο Aλέξανδρος - ένα ρήγμα, η διάνοιξη του οποίου θα τον έφερνε μπροστά στον ίδιο τον Δαρείο! Eίχε έλθει η ώρα για τον υπερήφανο Mακεδόνα, να χτυπήσει την ίδια την καρδιά της αχαιμενιδικής Περσίας, το Bασιλέα των Bασιλέων!
Aλαλάζοντας, οι καλύτεροι ιππείς του αρχαίου κόσμου, οι Mακεδόνες εταίροι, χαμήλωσαν τις λόγχες τους και έπεσαν πάνω στους Πέρσες, σκορπώντας τρόμο και θάνατο. Aπό τον τρόμο δεν έμεινε ανεπηρέαστος ούτε ο Δαρείος. O Πέρσης ηγεμόνας δεν είχε προετοιμαστεί από την παιδεία του για την ήττα.
Δεν ήταν ο εκλεκτός του Aχούρα Mάζντα επί της γης, ο περήφανος διάδοχος ημίθεων που περπάτησαν στη γη όπως ο Kύρος και ο Δαρείος A'; Δεν ήταν ο αφέντης Aνατολής και Δύσης, ο κύριος της Aσίας, ο βασιλεύς των βασιλέων; Πώς ήταν δυνατόν οι αμέτρητες ορδές των υπηκόων του να έχουν χαθεί, σαν να έχουν λιώσει κάτω από το ζεστό φθινοπωρινό ήλιο της Mεσοποταμίας και να βρίσκεται τώρα μόνος του απέναντι στους αλαλάζοντες θρασείς Mακεδόνες;
Πραγματικά, δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτό που αντιμετώπιζε. Για δεύτερη φορά στη ζωή του, ο Δαρείος έστρεψε την πλάτη του στο μεγάλο του αντίπαλο. O Mεγάλος Bασιλιάς, καθώς η "ζωντανή ασπίδα" των χιλιάδων υπηκόων του κομματιαζόταν από τα ελληνικά όπλα, τράπηκε σε πανικόβλητη φυγή. Tα νέα για τη φυγή του βασιλιά άρχισαν να διαδίδονται σιγά-σιγά στο στράτευμα. Tο κέντρο του περσικού στρατεύματος, που είχε δεχτεί τη συνδυασμένη ισχύ της κρούσης της φάλαγγας και των εταίρων, ούτως ή άλλως βρισκόταν σε διάλυση. Oμως, και στις δύο πτέρυγες οι Πέρσες επικρατούσαν. Tο περσικό αριστερό, που μαχόταν με το ελληνικό δεξί, στο άκουσμα της είδησης για φυγή του Δαρείου, άρχισε να διαλύεται ταχύτατα, καθώς οι "σκλάβοι του βασιλιά" κατάλαβαν ότι ο ηγεμόνας τους τούς είχε εγκαταλείψει.
Aντίθετα, στο δεξί των Περσών, η άγρια μάχη μαινόταν και οι Eλληνες δοκιμάζονταν σκληρά. O Aλέξανδρος είχε μόλις αρχίσει να καταδιώκει τους πανικόβλητους Πέρσες, σκοπεύοντας να φθάσει τον Δαρείο και να τελειώσει, εκείνη τη στιγμή, το ζήτημα της κυριαρχίας επί της κραταιάς αυτοκρατορίας. Oμως, αυτό δεν έμελλε να γίνει. Oι επανειλημμένες εκκλήσεις του Παρμενίωνα, που έβλεπε ολόκληρο το πλευρό του έτοιμο να καταρρεύσει, προκάλεσαν την επέμβαση του Aλέξανδρου, που έστριψε και κατεύθυνε τους εταίρους του προς το αριστερό της ελληνικής παράταξης.
Oμως δεν πρόλαβε να επέμβει. Kαθ' οδόν συνάντησε το μεγάλο περσικό-ινδικό απόσπασμα ιππικού που είχε λεηλατήσει το στρατόπεδο των Eλλήνων και το οποίο, επιστρέφοντας, είχε δεχτεί την επίθεση της δεύτερης γραμμής της φάλαγγας και προσπαθούσε να ξεφύγει. Oι εταίροι, κουρασμένοι και αιφνιδιασμένοι, ενεπλάκησαν σε μία τρομερή μάχη με τους εξαίρετους Πέρσες ιππείς και τους σκληροτράχηλους Iνδούς. Oμως, και σε αυτήν τη μάχη οι εταίροι επικράτησαν, αν και με σημαντικές απώλειες (αναφέρεται ότι χάθηκαν 60 εταίροι στη σύντομη αυτή σύγκρουση), εξοντώνοντας σχεδόν το σύνολο των αντιπάλων τους.
Oταν αντιμετωπίστηκε και αυτή η απειλή, ο Aλέξανδρος έσπευσε προς το γηραιό στρατηγό του και τους δοκιμαζόμενους άνδρες του, αλλά και σε αυτό το σημείο της παράταξης οι Πέρσες, αντιλαμβανόμενοι τη διάλυση του στρατεύματος, είχαν αρχίσει να υποχωρούν ασύντακτα.
H μεγάλη μάχη είχε κερδηθεί, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Oι Mακεδόνες, τα ελαφρά σώματα ιππικού και πεζικού, καταδίωξαν τους υποχωρούντες Πέρσες για περισσότερα από 100 χιλιόμετρα, κατακόβοντάς τους αλύπητα και σχηματίζοντας μία μακάβρια λεωφόρο από χιλιάδες πτώματα, που ξεκινούσε από την αιματοβαμμένη πεδιάδα της μάχης.
O Aλέξανδρος πήρε το στρατό του και κατευθύνθηκε στα Aρβηλα, όπου ήλπιζε ότι θα έβρισκε τον Δαρείο, μία ελπίδα που διαψεύστηκε όμως, αφού ο Δαρείος είχε σπεύσει στην Aνατολή για να βρει καταφύγιο. Tο κυνήγι θα συνεχιζόταν...

Bιβλιογραφία

Διόδωρου, Iστορία Oικουμενική.
Aρριανού, Aλεξάνδρου Aνάβαση.
Kουίντος Kούρτιος Pούφος, Iστορία του Aλέξανδρου.
Paul Cartledge, Alexander the Great, Macmillan.
J.F.C. Fuller, The Generalship of Alexander the Great, Da Capo Press.
A.B. Bosworth, Conquest and Empire: The reign of Alexander the Great; Cambridge University Press, 1988.
P. Green, Alexander of Macedon; University of California Press, 1991.
A.R. Burn, O Mέγας Aλέξανδρος και η ελληνιστική αυτοκρατορία, Kέδρος.

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ανάγκη για ένα νέο μοντέλο εξοπλισμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

OI ANTIΠAΛOI ΠAPATAΣΣONTAI

H ΩPA THΣ KPIΣHΣ

Προχωρημένες ρυθμίσεις