Ω μεγάλε Στάλιν

«Ω μεγάλε Στάλιν, Ω ηγέτη των λαών

Εσύ που έχεις γεννήσει τον άνθρωπο,

Εσύ που έχεις γονιμοποιήσει την γη,

Εσύ που έχεις αποκαταστήσει τους αιώνες,

Εσύ που κάνεις την Άνοιξη να ανθίζει,

Εσύ που κάνεις τις μουσικές χορδές να πάλλονται.

Εσύ μεγαλείο της άνοιξής μου, Ω Εσύ,

Ήλιε που λάμπεις σε εκατομμύρια καρδιές».

Αυτό το ποίημα του Λουί Αραγκόν δημοσιεύτηκε στην «Πράβντα» στις 28 Αυγούστου 1936 , ίσως στην πιο σκοτεινή περίοδο των μεγάλων εκκαθαρίσεων της παλιάς φρουράς του κόμματος των μπολσεβίκων.

Ο Ντζάμπουλ, ο εθνικός ποιητής του Καζακστάν, στην Pravda έγραψε ότι

"ο Στάλιν είναι βαθύτερος από τον ωκεανό,

ψηλότερος από τα Ιμαλάια,

φωτεινότερος από τον ήλιο.

Είναι ο δάσκαλος του σύμπαντος. "

Ένας μεγάλος αριθμός αντικειμένων, γλυπτών ,πινάκων ζωγραφικής ,προπαγανδιστικών αφισών, συμπεριλαμβανομένων οικισμών, δρόμων, εργοστασίων, πολιτιστικών κέντρων πήραν το όνομα του Στάλιν.

Ο Στάλιν ονομάστηκε μεγαλοφυία, σπουδαίος, σοφός. Είναι ένας θεός. Ένας «ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου» εμφανίστηκε στη χώρα. Ονομάστηκε επίσης εξαιρετικός διοικητής και δημιουργός του Κόκκινου Στρατού, ο διοργανωτής του Οκτωβρίου, ο μεγάλος στρατηγός του πενταετούς σχεδίου.

Δεκέμβριος 1921. Μέχρι τότε, όλα τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου ονομάζονταν «ηγέτες των κομμάτων» και απαριθμούνται με αλφαβητική σειρά. Αλλά από εκείνη τη στιγμή το «ινστιτούτο των ηγετών» εκκαθαρίστηκε και ο Στάλιν ανακηρύχθηκε ο μόνος «πρώτος μαθητής του Λένιν» και «ηγέτης του κόμματος».

Ένα μικρό δείγμα της προσωπολατρίας του Στάλιν. Λίγο πολύ όσοι έχουν διαβάσει για τον Στάλιν έχουν υπόψη τους για την ασφυκτική πίεση πού ασκούσε στους ποιητές ,πεζογράφους, επιστήμονες κλπ.

Το ερώτημα όμως που μπαίνει είναι αν όλα αυτά ήταν απλώς λάθη ή υποκρύπτουν κάτι βαθύτερο.

Κάθε αυτοκρατορία χρειάζεται τον θεό της.

Ο φαραώ ήταν θεός.

Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε την απαίτηση να τον θεωρούν θεό. Ήταν ο γιος του Διός. Η αποκάλυψη του θεού Άμμωνα.

Το ίδιο με τους ρωμαίους αυτοκράτορες. Στη Ρώμη μετά το θάνατό τους οι αυτοκράτορες θεοποιούνταν, εισάγονταν δηλαδή στο ρωμαϊκό πάνθεο. Μετά την τελετή της αποθέωσης (consecratio), τους απέδιδαν λατρευτικές τιμές.

Στην βυζαντινή αυτοκρατορία, οι αυτοκράτορες πήραν την χριστιανική θρησκεία και την έκαναν επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας τους.

Από τον τέταρτο αιώνα, η Αυτοκρατορία αναγνωρίζει ως επίσημη θρησκεία της το Χριστιανισμό και συνδέει την «τύχη» της με την εξάπλωση της νέας θρησκείας, τους αγώνες της έναντι των αιρέσεων, την προσπάθεια του εκχριστιανισμού γείτονων λαών, τα ήθη και τη γενικότερη διδασκαλία που πρεσβεύει η θρησκεία του Ναζωραίου Ιησού Χριστού. Ο αυτοκράτορας δεν είναι μόνο ανώτατος ηγεμόνας του κράτους και του στρατού, ο ανώτατος δικαστής και ο μοναδικός νομοθέτης, είναι παράλληλα ο προστάτης της Εκκλησίας, του ορθού δόγματος, η προσωποποίηση του χριστιανικού κράτους που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Είναι με απλά λόγια ο εκλεκτός του Θεού.*

Συμπέρασμα .

Σε κάθε αυτοκρατορία η σχέση αυτοκράτορα και θεού πάντα ήταν στενή , αποσκοπώντας στην συνοχή της αυτοκρατορίας και τον φόβο των πολιτών προς τον αυτοκράτορα, επρόκειτο για εξουσιαστικές κοινωνίες.

Έτσι βλέπουμε ότι από τις αρχές του 1922 κάτι έχει αλλάξει στην Σοβιετική κοινωνία, ό Λένιν εκτός μάχης λόγω προβλημάτων υγείας και σε απομόνωση από τον Στάλιν, σοβαρό επεισόδιο με την γυναίκα του Λένιν , ανακηρύχθηκε ο μόνος «πρώτος μαθητής του Λένιν» και «ηγέτης του κόμματος».

Έλαβε τέλος η απαρίθμηση με αλφαβητική σειρά. Άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά η εξουσιαστική δύναμη του Γραμματέα πού στηριζόταν στην αρχή στις κατά καιρούς διαφορετικές συμμαχίες συνοδευμένες από μαζικές εκκαθαρίσεις και τοποθετήσεις σε σημεία κλειδιά μέσα στο κόμμα και στον κρατικό μηχανισμό πιστών του μέχρι να καταντήσει σχεδόν σε απόλυτη επικράτησή του.

Μετά το 1936 ξεκινούσε η εποχή της Μοναρχίας.

Πολλά λένε οι υποστηρικτές του για την βιομηχανία πού έφτιαξε αλλά ξεχνάνε να μας πούνε ότι και καπιταλιστικές χώρες τα καταφέρανε εξίσου θαυμάσια πχ. Ιαπωνία έτσι η εκβιομηχάνιση μίας χώρας δεν συνιστά κριτήριο σοσιαλισμού.

Όσο για την νίκη επί του φασισμού πέρα των τραγικών λαθών του πατερούλη Στάλιν και των απίστευτων θυσιών σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό μήπως θάπρεπε να ονομάσουμε με την ίδια λογική κομμουνιστή τον Αυτοκράτορα της Ρωσίας Αλέξανδρο Α΄ λόγω της νίκης του εναντίον της Γαλλικής Στρατιάς του Ναπολέοντα;

Τι μας μένει; Ότι είχαν εξασφαλισμένη δουλειά ,σπίτι, κοινωνικές υπηρεσίες ;

Αφού δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία για να μπορέσουν να συντηρηθούν οι πολίτες όταν δεν θα είχαν δουλειά, αυτό αυτόματα σήμαινε τον θάνατό τους από πείνα εκτός και αν εξεγειρόντουσαν ανατρέποντας το καθεστώς , όπως και αρρώστιες, επιδημίες πού θα απειλούσαν και την άρχουσα τάξη της Σοβιετίας και όλη την κοινωνική ομαλότητα.

Δηλαδή δεν γινόταν διαφορετικά να σταθεί το όλο σύστημα.

Γιατί καταργήθηκε η ατομική ιδιοκτησία ;

Μα για τον απόλυτο έλεγχο όλων των πολιτών ,για την διαιώνιση του συστήματος μέσα σε όλη την θολότητα της θεωρίας που επικρατούσε.

Και σε άλλα συγκεντρωτικά εξουσιαστικά καθεστώτα είχαμε παρόμοιες ιδιοκτησιακές σχέσεις.

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δικαίωμα ιδιοκτησίας υπήρχε μόνο για αστική γη, δηλαδή για οικόπεδα και κτίσματα εντός οικισμών.
Οι αγροτικές και δασικές εκτάσεις ανήκαν στον σουλτάνο. Εξαίρεση αποτελούσαν εκτάσεις που ο σουλτάνος για πολιτικούς λόγους παραχωρούσε. Αυτές οι εκτάσεις είχαν συμβόλαια που έφεραν την σφραγίδα της «Μεγάλης Πύλης» δηλαδή είχαν την έγκριση του σουλτάνου για την παραχώρηση της ιδιοκτησίας.

Ότι δεν είχε καμία σχέση το σύνολο των πολιτών με την εξουσία φάνηκε από το πόσο εύκολα κατέρρευσε το καθεστώς.

Και ερχόμαστε σε ένα τελευταίο σημείο πού κάποιοι ισχυρίζονται ότι διαβρώθηκε το καθεστώς από την κορυφή ,αντεπαναστάτες στην κορυφή του κόμματος .

Μα τι είδους κομμουνιστικό κόμμα διαβρώνεται τόσο ολοκληρωτικά πού πάμπολλα ανώτατα στελέχη είναι του εχθρού και το υπόλοιπο κόμμα και η κοινωνία δεν τους παίρνει χαμπάρι;

Δηλαδή τι μας λένε ; ότι ο Στάλιν έπρεπε να εκτελέσει πολύ περισσότερους;

Ιστορίες για αρκούδες.

Πού βρίσκεται η εμμονή πολλών κομμουνιστικών κομμάτων στον Στάλιν;

Στο ότι ταυτίστηκε ο αγώνας των λαών για ψωμί ,ελευθερία ,δικαιοσύνη, ανεξαρτησία ενάντια στις καπιταλιστικές ,ιμπεριαλιστικές, επιθετικές δυνάμεις πού καταλήστευαν με την δύναμη των όπλων όλη την γή, με τα κηρύγματα της οκτωβριανής επανάστασης και της καπηλείας τους από τον Στάλιν.

Στις γενεές πού τον πίστεψαν και είναι ψηφοφόροι τους.

Δεν μπόρεσαν να κάνουν αυτοκριτική , να χαράξουν καινούργιους δρόμους έτσι αρκέστηκαν να σκαρώνουν σοφιστείες για να μην εκμηδενιστούν και χάσει κατ΄ αυτούς ο λαός την αναγκαιότητα τους, τους αγώνες τους πού δυστυχώς έστω και αυτοί δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.

Πέρα πού πολλές φορές λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων στήριζαν το κομματικό κράτος.

Ο Στάλιν ήταν ο εκπρόσωπος της ολιγαρχικής τάξης πού με την πάροδο του χρόνου αποκτούσε μοναρχικά χαρακτηριστικά, η ολιγαρχία δημιουργήθηκε μέσα από τους πολέμους και τον εμφύλιο πού υποκινήθηκε από τους ιμπεριαλιστές.

Εδώ επιστρέφουμε ξανά στους αρχαίους Έλληνες πού μας έλεγαν ότι τα πολιτεύματα είναι τρία.

Η μοναρχία, η ολιγαρχία και η δημοκρατία ή ισονομία. Ηρόδοτος, Αριστοτέλης, Ξενοφών, Ισοκράτης, Πλάτων.

Για να καλύψουν τις ευθύνες τους οι δυτικοί, σερβίροντας εύκολη τροφή για τις μάζες δημιούργησαν, αξιοποίησαν την ηλίθια προπαγάνδα για τα τραυματικά παιδικά χρόνια του Στάλιν.

Είχαν πετύχει όμως τον μεγάλο τους στόχο πού μπορεί τότε να μην το γνώριζαν ,την κατάπνιξη της πρώτης προλεταριακής επανάστασης πού επικράτησε.

Ερχόμαστε τώρα να διερωτηθούμε για την ευκολία μεταπήδησης ανώτατων στελεχών αλλά και ολόκληρων κομμουνιστικών κομμάτων στα αστικά, στο ολιγαρχικό στρατόπεδο.

Είναι μόνο η καλοπέραση που εξασφαλίζουν ;

Η κρύβεται ένας συγγενικός πυρήνας με τα αστικά κόμματα, στην βάση και στην νοοτροπία;

Για εμένα συμβαίνει το δεύτερο.

Η εξουσία των ανώτατων στελεχών και το επάγγελμα, ο βιοπορισμός τους μέσω της πολιτικής.

Να τα κοινά στοιχεία με τα αστικά κόμματα ,η απόλυτη ταύτιση στην πράξη , μόνο στα λόγια διαφέρουν .

Κλείνοντας.

Ο Έριχ Φρομ, σε μια επίθεσή του εναντίον του σοβιετικού μαρξισμού, γράφει: «Τον σκοπό του Μαρξ, που είναι η ανάπτυξη της ατομικότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, τον αρνιέται μάλιστα το σοβιετικό σύστημα σε βαθμό μεγαλύτερο από τον σύγχρονο καπιταλισμό».

*https://www.impantokratoros.gr/thriskeftikh-politikh.el.aspx