Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ.

Ο Ερντογάν δεν είναι ο κακός δικτάτορας όπως νομίζουν αρκετοί.

Είναι ο εκφραστής του τούρκικου πολιτικού- οικονομικού συστήματος στις σημερινές συνθήκες. Συνθήκες οικονομικής ενδυνάμωσής της.

Σε γενικές γραμμές Ελλάδα και Τουρκία ακολουθούν μια λίγο πολύ παράλληλη ανάπτυξη για πολλά χρόνια, κι αρχίζουν ν' αποκλίνουν στον 21ο αιώνα.

Το Τουρκικό ΑΕΠ γνωρίζει μια ραγδαία άνοδο περίπου μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ταγίπ Ερντογάν κι από κει που ήταν διπλάσιο του ελληνικού καταλήγει τετραπλάσιο.

https://metablogging.gr/2019/02/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF/

Η ίδρυση της τουρκικής δημοκρατίας, τα θεμέλια της είναι βουτηγμένα στο αίμα, στις γενοκτονίες ,στους όρκους της για την επαναφορά των χαμένων εδαφών της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Συμπεριλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων, «τις περιοχές του Κιρκούκ, της Θεσσαλονίκης, του Χαλεπίου και της Μοσούλης», των αραβικών εδαφών και κρατών.

Οι γενοκτονίες έμειναν ατιμώρητες. Θεωρήθηκαν φυσιολογικές.

Οι σημερινοί Τούρκοι εμφανίζονται περήφανοι για τα κατορθώματά τους και μας απειλούν ότι θα έχουμε την ίδια τύχη αν επιμείνουμε στο διεθνές δίκαιο.

Το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο της Τουρκίας μας εισάγει σε μία νέα θεώρηση της βαρβαρότητας των διεθνών σχέσεων. Καθορίζουν οι ίδιοι τι σημαίνει διεθνές δίκαιο και τι τους αναλογεί και μετά λένε στην κάθε χώρα ή το αποδέχεστε ή διαφορετικά πόλεμος. Ούτε ο Χίτλερ δεν είχε τολμήσει τόσο ανοιχτά να εκφράσει τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις.

Είναι ντροπή για όλους τους πολιτικούς των πολιτισμένων κρατών να ανέχονται δηλώσεις από την Τουρκία, Τούρκων πολιτικών περί επικείμενης γενοκτονίας σε βάρος άλλων λαών, κρατών.

Ως πότε θα θωπεύουν λόγω των συμφερόντων τους όχι έναν εκλεγμένο δικτάτορα αλλά ένα επεκτατικό πολιτικό-οικονομικό σύστημα με τακτικές προηγουμένων αιώνων πού ούτε οι ίδιοι δεν τις κρύβουν;

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αύριο, μεθαύριο πού θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο εκμεταλλευόμενο τους λαούς υπό την κατοχή του οικονομική, στρατιωτική θα δαγκώσει και αυτούς τους ίδιους;

Ας διαβάσουν ή ας ξαναδιαβάσουν τον σοφό και διδακτικό Αίσωπο.

Ο Βάτραχος και ο Σκορπιός

Μια φορά & ένα καιρό μια ημέρα ζεστή μέσα στο καταμεσήμερο ένας σκορπιός που είχε απομακρυνθεί πολύ από τη φωλιά του για να βρει τροφή, έχασε το δρόμο της επιστροφής.
Μέσα στην αναζήτηση νέου μονοπατιού βρέθηκε στην όχθη ενός ποταμού και το αναγνώρισε αμέσως το σημείο, απέναντι ήταν η φωλιά του.
Ένα πρόβλημα υπήρχε όμως δεν ήξερε κολύμπι!!!

Η λύση δεν άργησε να φανεί!! Ένας βάτραχος πλησίαζε, τον φώναξε αμέσως :
«Σε παρακαλώ, βοήθησε με. Δεν μπορώ να κουνηθώ, η ζέστη με έχει εξαντλήσει και η οικογένεια μου είναι εκεί σε παρακαλώ πέρασε με απέναντι».
Τότε ο Βάτραχος είπε στον Σκορπιό. «Αποκλείεται!! Εσύ είσαι ένας Σκορπιός. Αν πάω να σε σηκώσω θα με τσιμπήσεις».

Ο Σκορπιός του απάντησε: «Όχι, όχι δεν θα το κάνω, υπόσχομαι δεν θα σε τσιμπήσω αν με σηκώσεις και με βοηθήσεις να περάσω απέναντι. Εξάλλου αν το κάνω θα χαθούμε και οι δύο. »

Έτσι ο βάτραχος πείσθηκε. Σήκωσε τον Σκορπιό, τον έβαλε στην πλάτη του και άρχισε να κολυμπά.

Όταν πια είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της διαδρομής ο σκορπιός μονομιάς τον τσίμπησε.
Ο βάτραχος όλο απορία απευθύνθηκε στο σκορπιό :«Ε! Με τσίμπησες, τώρα θα πεθάνουμε και οι δύο, μου είπες ότι αν σε βοηθούσα δεν θα με τσίμπαγες!!.»

Ο Σκορπιός απάντησε στο βάτραχο: «Μα ήξερες τι ήμουν όταν με σήκωσες στην πλάτη σου. Δεν φταίω εγώ που σε τσίμπησα . Αυτή είναι η φύση μου!»

Ο Σκορπιός και ο Βάτραχος είναι ένας μύθος άγνωστης προέλευσης, που έχει σχέση με τον μύθο του Αισώπου «Γεωργός και έχιδνα»[1] ως προς τα δευτερεύοντα ηθικά ζητήματα. «Δίκαια πάσχω τον πονηρόν οικτείρας» αλλά και της αχαριστίας που επιπρόσθετα συμπεραίνεται...

Μπορεί να είμαι λίγο απαισιόδοξος πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει λύση, μακάρι να κάνω λάθος , λύση ειρηνική για το ανατολικό πρόβλημα παρά μόνο όπως λύθηκε το πρόβλημα με τον γόρδιο δεσμό. Η τουρκία σαν επεκτατική δύναμη πάντα θα πιέζει την ελλάδα μέχρι να βρίσκει τις κατάλληλες ευκαιρίες να υφαρπάζει κυριαρχικά δικαιώματα έτσι η ισχυροποίηση της άμυνας δεν θα λύσει το πρόβλημα ούτε μας εγγυάται την ειρήνη.

Στρατιωτική συμμαχία όλων των κρατών πού θα καταπιεί το ένα πίσω από το άλλο ή Τουρκία αν αφεθεί περεταίρω ανενόχλητη και στρατιωτική εμπλοκή εναντίον της με θέμα την άνευ όρων συνθηκολόγηση μετά την ήττα της για την οριστική λύση του ανατολικού ζητήματος, με την εφαρμογή της συνθήκης των Σερβών ή κάποιου παρόμοιου σχεδίου μιάς και δεν υπάρχουν πλέον χριστιανικοί πληθυσμοί.

Η Τουρκία τείνει να γίνει μία ιμπεριαλιστική δύναμη παρόμοια της χιτλερικής Γερμανίας ή θα διαμελιστεί για να μην μπορέσει να ξανά απειλήσει τους λαούς. Για να μπορέσει να αυτοκαθαρθεί ο λαός της και να ανασάνουν οι εθνότητες πού έχουν βίαια εκτουρκιστή.

Εκτουρκιστή με τις κρεμάλες του Κεμάλ.

Παρακάτω ένα άρθρο πού μας δείχνει ότι στο μέλλον η Τουρκία θα ισχυροποιείται όλο και περισσότερο έναντι της ελλάδας.

Σε αντίθεση με την γελοία προπαγάνδα περί διάλυσης της τουρκίας των πέμπτο- φαλαγγιτών ελλήνων δημοσιογράφων που αποκοιμίζουν την ελληνική κοινή γνώμη.

Αυτό σημαίνει ότι η ελλάδα πρέπει να αλλάξει άμεσα ρότα αν θέλει να υπάρχει στο μέλλον με βασικούς προσανατολισμούς την αγροτική οικονομία ,την βιομηχανοποίησή της, την άμυνα της μαζί με αξιόπιστους συμμάχους και την κοινωνική αλληλεγγύη. Βασικές προϋποθέσεις ύπαρξης του ελληνισμού πού δεν χωράνε, δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της γερμανοκρατούμενης ΕΕ.

Πρέπει να βρεί συμμάχους αξιόπιστους οι ΗΠΑ και η Γερμανία είναι τουρκόφιλοι, η Γερμανία και οι ΗΠΑ είναι οι δυνάμεις οι οποίες επέτρεψαν στην Τουρκία να εκβιάζει, το πολιτικό μας σύστημα οδηγείται σε αδιέξοδο μιας και ταυτίστηκε με την τουρκοφιλία των δυο ανωτέρω υπερδυνάμεων, έφτασε στο σημείο να αναζητάει λύσεις σε βάρος του ελληνικού λαού και του διεθνούς δικαίου και συνεχίζει να επωάζει τέτοιες λύσεις αυτό ίσως να είναι το πιό τραγικό από όλα.

«Γιατί η ερωτική σχέση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία πρέπει να ανησυχεί τον κόσμο»

Tο Time φιλοξενεί ανάλυση για τον θαυμασμό του Τούρκου προέδρου Ταγιπ Ερντογάν για τον σουλτάνο της Οθωμανική Αυτοκρατορίας Σελίμ Α΄

Το νεοοθωμανικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τις συνέπειες του για την ευρύτερη περιοχή και τον κόσμο σκιαγραφεί το περιοδικό Τime σε άρθρο του με τίτλο «Γιατί η ερωτική σχέση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία πρέπει να ανησυχεί τον κόσμο».

Στο άρθρο του ο καθηγητής Ιστορίας του αμερικανικού Πανεπιστημίου του Γέιλ, Άλαν Μίκαϊλ, παραθέτει τις πρόσφατες τακτικές κινήσεις του Ερντογάν, από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά μέχρι την ανακοίνωση του εντοπισμού κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα και την υποδοχή της αντιπροσωπείας της Χαμάς στην Άγκυρα.

«Όλες αυτές οι κινήσεις προβάλουν το όραμα του Ερντογάν για την ισλαμική ισχύ στον πλανήτη. Η παλινόρθωση του Ισλάμ στο εσωτερικό της Τουρκίας πάει χέρι - χέρι με την διασφάλιση φυσικών πόρων και την επιβολή της τουρκικής ισχύος στο εξωτερικό, αλλά και με την καταπίεση στο εσωτερικό. Οι δημοκρατικοί άνθρωποι στην Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και σ' ολόκληρο τον κόσμο θα πρέπει να ανησυχούν», σημειώνει.

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ιστορίας «πολλά έχουν γραφτεί για τις προσπάθειες του Ερντογάν να «αναστήσει» την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή να ορίσει τον εαυτό του σουλτάνο. Υπάρχει αλήθεια εδώ. Αλλά για να κατανοήσουμε την πολιτική ατζέντα και τις βλέψεις του Ερντογάν πρέπει να είμαστε συγκεκριμένοι για το ποιος Οθωμανός σουλτάνος προσπαθεί να είναι ο Ερντογάν. Είναι ο ένατος σουλτάνος της αυτοκρατορίας Σελίμ Α'».

Ο Σελίμ πέθανε πριν από 500 χρόνια το 1520. Κατά τη διάρκεια της ζωής του η Οθωμανική Αυτοκρατορία εξελίχθηκε από μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη σε μια τεράστια παγκόσμια αυτοκρατορία. Για τον Ερντογάν, αυτός ο σουλτάνος , μισή χιλιετία πριν, εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του. Ο Σελίμ λειτουργεί από πολλές απόψεις ως ο Άντριου Τζάκσον (σ.σ ο έβδομος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών) του Ερντογάν, μια μορφή από το παρελθόν με συμβολική χρήση για το παρόν. Ο Σελίμ προσφέρει ένα υπόδειγμα για την Τουρκία να γίνει μια παγκόσμια πολιτική και οικονομική δύναμη, με επιρροή από την Ουάσινγκτον στο Πεκίνο, συνθλίβοντας τους ξένους και τους εγχώριους αμφισβητίες. Βοηθά επίσης τον Ερντογάν ως επιχείρημα για το Ισλάμ ως πολιτιστική και πολιτική δεξαμενή δύναμης, ένα ζωτικό συστατικό των δόξων του οθωμανικού παρελθόντος, το οποίο επιδιώκει να μιμηθεί στη σύγχρονη Τουρκία ενάντια στην κυρίαρχη κοσμική ελίτ που κυριάρχησε από την ίδρυσή του.

«Πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον εναγκαλισμό από τον Ερντογάν του οράματος του Σελίμ για την τουρκική πολιτική δύναμη. Αντιπροσωπεύει ένα ιστορικό παράδειγμα ισχυρής πολιτικής που οδήγησε σε περιφερειακούς πολέμους, την απόπειρα εξόντωσης των θρησκευτικών μειονοτήτων και το μονοπώλιο των παγκόσμιων οικονομικών πόρων. Εκτός από τις προσπάθειές του να μονοπωλήσει τα αποθέματα φυσικού αερίου στην Τουρκία, σήμερα λαμβάνει τη μορφή των στρατιωτικών περιπετειών του Ερντογάν στη Λιβύη, τη Συρία και την Υεμένη. Στο εσωτερικό της Τουρκίας (ο Ερντογάν) έχει κυνηγήσει τη σιιτική κοινότητα της Τουρκίας, τους Κούρδους, τους διανοούμενους, τους Χριστιανούς, τους δημοσιογράφους, τις γυναίκες και τους αριστερούς. Ο Ερντογάν καλλιεργεί τη δική του σουνιτική θρησκευτικότητα για να τοποθετήσει το Ισλάμ στο επίκεντρο της εσωτερικής ατζέντας της Τουρκίας» καταλήγει ο ιστορικός.

Ποιος ήταν ο Σελίμ

Ο Σελίμ Α' γνωστός ως Γιαβούζ (= σκληρός) (I. Selim, 10 Οκτωβρίου 1470 - 22 Σεπτεμβρίου 1520) ήταν ο ένατος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος βασίλευσε από το 1512 μέχρι το 1520. Έγινε γνωστός εξαιτίας της πολύ μεγάλης επέκτασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα με την κατάκτηση του Χαλιφάτου των Μαμελούκων του Καΐρου την περίοδο 1516-1517, που περιλάμβανε τη Συριοπαλαιστίνη, τη Χετζάζη, την Αίγυπτο, τριπλασιάζοντας την έκταση της αυτοκρατορίας. Με αυτό το τρόπο η καρδιά του αραβικού κόσμου πέρασε στον έλεγχο των Οθωμανών, οι οποίοι έγιναν η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή και στον ισλαμικό κόσμο. Ο Σελίμ ήταν ο πρώτος Οθωμανός σουλτάνος που έλαβε το τίτλο του χαλίφη του Ισλάμ.

«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/world/676000_time-grafei-gia-erota-toy-erntogan-me-othomaniki-aytokratoria»

Σε αυτό το άρθρο προσέξτε ιδιαίτερα την παράγραφο με τίτλο Νόμισμα.

Με την αρπαγή των υδρογονανθράκων καλυτερεύει το εμπορικό της έλλειμμα, το ισοζύγιο πληρωμών, το χρέος, σταθεροποιεί την ισοτιμία του νομίσματος της.

Ελλάδα - Τουρκία: μια σύγκριση (δεύτερο μέρος)

Στην προηγούμενη ανάρτηση ξεκινήσαμε μια αντιπαραβολή της Ελλάδας με την Τουρκία, συγκρίνοντας τις γεωπολιτικές στρατηγικές επιλογές της καθεμίας.

Για να υλοποιήσει η κάθε χώρα τις επιλογές αυτές, ειδικά αν είναι επεκτατικές, χρειάζεται να διαθέτει την αντίστοιχη ισχύ.

Η ισχύς μια χώρας έχει διάφορες διαστάσεις. Θα εξετάσουμε μερικές απ' αυτές, τις σημαντικότερες για το θέμα μας:

• Οικονομική
• Δημογραφική
• Τεχνολογική
• Αμυντική

Θ' αφήσουμε την διευρεύνηση της τεχνολογικής ανάπτυξης και των αμυντικών δυνατοτήτων για την επόμενη φορά και θ' ασχοληθούμε με μια αφ' υψηλού εξέταση των οικονομικών και δημογραφικών στοιχείων των δύο χωρών.

Οικονομία

Σε γενικές γραμμές Ελλάδα και Τουρκία ακολουθούν μια λίγο πολύ παράλληλη ανάπτυξη για πολλά χρόνια, κι αρχίζουν ν' αποκλίνουν στον 21ο αιώνα.

• ΑΕΠ
  Το Τουρκικό ΑΕΠ γνωρίζει μια ραγδαία άνοδο περίπου μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ταγίπ Ερντογάν κι από κει που ήταν διπλάσιο του ελληνικού καταλήγει τετραπλάσιο. Σ' αυτό το άνοιγμα της ψαλίδας συνεισφέρει κι η ελληνική κρίση που, με την αρνητική ανάπτυξη κάνει το άνοιγμα μεγαλύτερο. Το τουρκικό ΑΕΠ αρχίζει όμως να μειώνεται από το 2013 και μετά κι η σχέση 4:1 περίπου σταθεροποιείται.
  Όσον αφορά τη σύγκριση του βιοτικού επιπέδου μεταξύ των δύο χωρών, ενώ σε κατά κεφαλή εισόδημα η Ελλάδα υπερέχει, σε αγοραστική δύναμη είναι περίπου ίδιο.

• Εδώ τα πράγματα μιλάνε μόνα τους κι είναι συντριπτική η αντίθεση.

Εξωτερικό εμπόριο

• Το εξωτερικό εμπόριο μας δίνει μια εικόνα του δυναμισμού και της διάρθρωσης μια οικονομίας. Ειδικά, το εξαγωγικό μίγμα αποκαλύπτει τους τομείς στους οποίους υπάρχει δυναμική, καθώς και το εύρος και το βάθος μιας οικονομίας. Μια συγκεκριμένη οικονομική θεώρηση παρακολουθεί μέσα από τις εξαγωγές το βαθμό πολυπλοκότητας μιας οικονομίας, όπου ως πολυπλοκότητα ορίζεται και η ποικιλία των προϊόντων αλλά και οι μεταξύ τους διασυνδέσεις κι αλληλεξαρτήσεις. Ο δείκτης πολυπλοκότητας προβλέπει αρκετά καλά την οικονομική πρόοδο και την αύξηση των εισοδημάτων. Παρότι ένας παραδοσιακός κλάδος (υφαντουργία) έχει την πρωτοκαθεδρία στις τουρκικές εξαγωγές, οι αμέσως επόμενοι (μεταφορικά μέσα και μηχανές) αποτελούν το 30% των εξαγωγών, πράγμα που σημαίνει ότι η εκβιομηχάνιση έχει προχωρήσει σε μεγαλύτερο βαθμό από την Ελλάδα. Ειδικά δε, στους τομείς που κινείται, σημαίνει ότι μπορεί ν' αναπτύξει ευκολότερα αμυντική τεχνολογία, κάτι που όντως συμβαίνει και θα το δούμε στην επόμενη ανάρτηση. Στις ελληνικές εξαγωγές κυριαρχούν τα καύσιμα (προϊόντα διύλισης), κλάδος με χαμηλή συσχέτιση με άλλους, που δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν ατμομηχανή της ανάπτυξης, όσο δυναμικός κι αν είναι. Μηχανήματα και μεταφορικά μέσα είναι περίπου στο 1/3 των αντίστοιχων Τουρκικών, ενώ καλύτερη θέση έχουν πλαστικά και χημικά. Ακόμα κι έτσι, η εικόνα στα μηχανήματα είναι παραπλανητική καθώς περιλαμβάνονται πολλές εξαγωγές υπολογιστών και κινητών Κινεζικής προέλευσης. Στα δε μεταφορικά μέσα οι εξαγωγές είναι κυρίως πωλήσεις πλοίων που δεν έχουν κατασκευαστεί στην Ελλάδα.

• Εμπορικό ισοζύγιο
  Η Ελλάδα έχει χρόνιο πρόβλημα στο εμπορικό ισοζύγιο. Η αποκορύφωση ήταν το 2008 που το έλλειμα φτάνει περίπου στα 40 δις $. Η Τουρκία ήταν διαχρονικά πιο μετρημένη. Με την οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας 15ετίας έρχεται κι η αύξηση του εμπορικού ελλείματος. Το ύψος του όμως, σαν ποσοστό του ΑΕΠ είναι συγκρίσιμο με της Ελλάδος, λίγο χειρότερο.

• Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών
  Βαζοντας και τις υπηρεσίες στην εικόνα, τα πράγματα δεν αλλάζουν ιδιαίτερα. Και πάλι η Ελλάδα καταλήγει λίγο καλύτερα.

• Σύγκριση οικονομικής πολυπλοκότητας
  Απ' όσα αναφέραμε πιο πάνω, θα είναι ήδη κατανοητό ότι η πολυπλοκότητα της Τουρκικής οικονομίας είναι μεγαλύτερη της ελληνικής. Αυτή είναι ίσως η πιο ανησυχητική σύγκριση. Γιατί προεξοφλεί καλύτερες και ταχύτερες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης, που σημαίνει ότι οι ήδη σημαντικές ανισότητες θα μεγαλώσουν.
  
• Νόμισμα
  Η Τουρκία έχει δικό της νόμισμα και συνεπώς μεγαλύτερη ελευθερία να διαμορφώνει τις ισοτιμές του με τρόπο που να ευνοούνται οι εξαγωγές. Η πορεία όμως του ισοζυγίου πληρωμών δεν φανερώνει άμεσα αυτή την επίδραση. Αντίθετα, διαχρονικά φαίνεται πως το τούρκικο νόμισμα υποτιμάται συνέχεια απέναντι του δολαρίου, μ' αποκορύφωμα την κρίση της περασμένης χρονιάς, τα δομικά αίτια της οποίας δεν έχουν εξαλειφτεί. Μια σημαντική επίπτωση είναι ότι ακριβαίνουν οι εισαγωγές των υδρογονανθράκων που είναι η ενεργειακή βάση της Τουρκίας, και συνεπώς αυξάνονται οι πληθωριστικές πιέσεις.Αντίθετα, η Ελλάδα με το Ευρώ απολαμβάνει μεγαλύτερη νομισματική σταθερότητα, πράγμα που βλάπτει μεν τις εξαγωγές της, αλλά κρατάει και τον πληθωρισμό χαμήλα.

Η Τουρκία έχει γνωρίσει μια δημογραφική έκρηξη τα τελευταία τριάντα χρόνια μ' αποτέλεσμα ο πληθυσμός της να γίνει οκταπλάσιος του ελληνικού.

Η πρόβλεψη είναι για συνέχιση αυτής της αύτης της τάσης για μερικά ακόμα χρόνια αλλά ύστερα θ' αρχίσει η κάμψη.

Η κάμψη όμως για την Ελλάδα είναι η τρέχουσα κατάσταση και δεν υπάρχει αναστροφή στο ορατό μέλλον.

Οι προβλέψεις αυτές βασίζονται στο δείκτη γονιμότητας, στο δείκτη θνησιμότητας και τη μετανάστευση. Από τους τρεις δείκτες ο πιο σημαντικός είναι ο δείκτης γονιμότητας.

Για την Τουρκία είναι αυτή τη στιγμή περίπου στο όριο της αναπαραγωγής του πληθυσμού ενώ για την Ελλάδα, πολύ κάτω.

Το ενδιαφέρον στοιχείο για την Τουρκία είναι ότι υπάρχει μια ανισορροπία μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Τουρκίας, όπου στην Ανατολική κυριαρχούν οι Κουρδικοί πληθυσμοί. Στα δυτικά η γονιμότητα είναι κάτω από 2, μοιάζει δηλαδή πολύ με της Ευρώπης ενώ στα Ανατολικά ξεπερνάει μέχρι και το 4 σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτό προοιωνίζει μια πληθυσμιακή ανακατανομή στην Τουρκία, υπέρ του Κουρδικού στοιχείου, το οποίο αυτή τη στιγμή αποτελεί το 18% περίπου του συνολικού πληθυσμού. Είναι μια εγγενής ανισορροπία της τουρκικής κοινωνίας, και λειτουργεί σαν φρένο στα επεκτατικά της οράματα.

Τουρκία - δείκτης γονιμότητας ανά περιοχή

Συμπερασματικά, και στους δύο άξονες ισχύος (οικονομία, δημογραφικά) η Τουρκία είναι πολλαπλά ισχυρότερη της Ελλάδας, κάτι που ο καθένας αντιλαμβάνεται διαισθητικά. Η παραπάνω παρουσίαση στοχεύει να δώσει διάσταση στη διαίσθηση.

Εδώ το άρθρο με τα διαγράμματα.

https://metablogging.gr/2019/02/%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%8d%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%b7-%ce%b4%ce%b5%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf/

Μετά τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το 1955 δεν έπρεπε να δεχτούμε την οποιαδήποτε ανάμιξη των Τούρκων στην Θράκη. Αλλά βλέπετε ο συμμαχικός παράγοντας πάνω από όλα.

Κυριακή 8 Αυγούστου 1999

Ριζοσπάστης.

Εκτουρκισμός με σφραγίδα ελληνική!

Ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το θέμα των μειονοτήτων στη χώρα μας έχει ως συνέπεια τη διαμόρφωση ενός ευνοϊκού εδάφους για τον εκτουρκισμό (!) - και πολλές φορές με βίαιο τρόπο - ολόκληρης της μουσουλμανικής μειονότητας. Μιας μειονότητας, που ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής της καταγωγής (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Ομως, το ελληνικό κράτος και η πολιτική του έκανε τα αδύνατα δυνατά - όχι αναίτια για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και τις σχέσεις της με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα - ώστε να εκτουρκίσει το σύνολο του μουσουλμανικού πληθυσμού.

Αυτή η πολιτική είχε δυο εκφάνσεις ιστορικά:

Πρώτον,ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα λειτούργησε σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο του εκτουρκισμού της μειονότητας, αλλά και ως πυξίδα για την αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων, είτε αφορούσε τους μουσουλμάνους της Θράκης, είτε τους Ελληνες της Κωνσταντινούπολης

Δεύτερον,η συμμαχική υποχρέωση της Ελλάδας να συνεισφέρει στην εκκοσμίκευση του καθεστώτος στην Τουρκία είχε, επίσης, ως εκδήλωση την πολιτική του εκτουρκισμού της συνείδησης της μειονότητας.

Σύμφωνο ...εκκοσμίκευσης

Με το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930, που υπεγράφη από τονΕ. Βενιζέλο,η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση - μετά την έμφαση που δόθηκε στις διαμειφθείσες συζητήσεις μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αντιπροσωπείας - να ενισχύσει την προσπάθεια της "κεμαλικής" πολιτικής για την εκκοσμίκευση του καθεστώτος στην Τουρκία.

Εν προκειμένω, η συμβολή της Ελλάδας έγκειτο στο ότι έπρεπε να αποδιώξει από το έδαφος της Δυτικής Θράκης τους ηγέτες της μειονότητας, που συντηρούσαν τα ήθη, τις παραδόσεις και, κυρίως, τις θρησκευτικές αρχές μιας εξαιρετικά συμπαγούς ισλαμικής κοινότητας. Επρεπε να διώξει από τα εδάφη της μειονότητας τους αντίθετους με την πολιτική του Κεμάλ, οι οποίοι έβρισκαν καταφύγιο στη Δυτική Θράκη, φεύγοντας από την Τουρκία, λόγω της εκεί πολιτικής κατάστασης. Μάλιστα, με τις εφημερίδες τους, που εκδίδονταν στη Δυτ. Θράκη, ασκούσαν επιρροή ενοχλητική για το κεμαλικό καθεστώς και στους πληθυσμούς εντός της Τουρκίας.

Ο Βενιζέλος το έπραξε, απομακρύνοντας από την περιοχή, από τον Απρίλη του 1931, τους αντικεμαλικούς, τους λεγόμενους "ανεπιθύμητους", ενώ ταυτόχρονα έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία, ασκείτο βία για τον "εκσυγχρονισμό" της ενδυμασίας κλπ. Οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια "ασήμαντη μειοψηφία" (βλέπε: "Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 - 1987", Αλ. Αλεξανδρής, εκδόσεις "Γνώση") πήραν τα ηνία, προωθώντας την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.

Η τακτική του ελληνικού κράτους προκάλεσε αισθήματα αποδοκιμασίας στον ελληνικό λαό. Ομως, ο Βενιζέλος δήλωνε στη Βουλή: "Την κοινήν γνώμην, αν δεν την έχω σύμφωνον, εννοώ να τη διαπαιδαγωγήσω και όχι να παρασύρομαι από αυτήν"... (βλέπε: Ιφιγένεια Αναστασιάδου, "Ο Βενιζέλος και το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930", εκδόσεις "Φιλιππότη").

Οταν οι μουσουλμάνοι διαμαρτύροντανγια τον εκτουρκισμό τους

Οι συνέπειες εκείνης της - εκ των συμμαχικών υποχρεώσεων προερχόμενης - πολιτικής, που - στο όνομα του "να χτυπηθεί το φέσι" και με επίκληση την ελληνοτουρκική φιλία - χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής, εξόντωνε τα έθιμα και αλλοίωνε τις σταθερές της ζωής τους, δεν άργησαν να φανούν αφού:

"Το φέσι δεν ήταν απολιθωμένο απομεινάρι παραδοσιακής ενδυμασίας, αλλά ζωντανή απόδειξη μιας θρησκευτικής και πολιτιστικής τοποθέτησης. Με το φέσι αποδείκνυαν ότι ήταν πρώτα μουσουλμάνοι και μετά Τούρκοι. Αποτέλεσμα, όμως, της υπόσχεσης που έδωσε ο Βενιζέλος για την απομάκρυνση των ανεπιθυμήτων ήταν η σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτ. Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές" (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).

Πρέπει να τονιστεί ότι στο πλαίσιο εκείνης της πολιτικής, με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Βενιζέλου, άρχισε το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο στην περιοχή, που ως τότε ήταν απλώς προξενικό γραφείο.

Εχει μεγάλη σπουδαιότητα ο τρόπος που περιέγραφαν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Η "Ενωση Μουσουλμάνων Ελλάδος" στέλνει το 1955 στον υπουργό Β. Ελλάδος υπόμνημα, όπου σημειώνεται:

"Συνεπήχθη η Ενωσις ημών με αντικειμενικόν σκοπόν τη διάσωσιν και διατήρησιν των κεκτημένων δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων. Εφ' όσον όμως προχωρούν αι φιλικαί σχέσεις, επί τοσούτον η θέσις των Μουσουλμάνων εδυσχαιρένετο, μέχρις ότου κατέληξεν η μεν Μουσουλμανική μειονότης να μετονομασθή εις τουρκικήν μειονότητα, τα δε δικαιώματα των Μουσουλμάνων να αναγνωριστούν ως δικαιώματα των Τούρκων, και να καταργηθώσιν ουσιαστικώς τα πρώτα".

"Να τους λέτε

Τούρκους" (!)...

Το ελληνικό κράτος υπήρξε ανέκαθεν πιστός "σύμμαχος" των ιμπεριαλιστών. Την εποχή, λοιπόν, που θέριευε ο "ψυχρός" πόλεμος και η Ελλάδα ...εκπολιτιζόταν στους μετεμφυλιακούς αντικομμουνιστικούς "Παρθενώνες", η μειονότητα συνέχιζε να εκτουρκίζεται, αυτή τη φορά για λόγους καταπολέμησης του ...κομμουνισμού.

Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του "από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου". Επρεπε να δείξει, αντίθετα, ότι στην "ελευθέραν Δύσιν" οι σχέσεις μεταξύ των "συμμάχων" ήταν ...αγγελικές.

Ετσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής απόφαση: "Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως(σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος - Μουσουλμανικός""... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν, και θέριευε η θεωρία του "από Βορράν κινδύνου".

Νωρίτερα, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο "κομμουνιστής κατάσκοπος" (!!!)Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη εγκαινίαζε τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας... Παράλληλα, με τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και του 1968, καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Ομως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα... (Στα πλαίσια αυτής της τόσο ευφυούς πολιτικής, μετά από δεκαετίες, το 1987, ο Αρειος Πάγος απαγόρευε τη χρήση του όρου "τουρκικός", για την παραγωγή άλλων, πλέον, προβλημάτων, του ίδιου, όμως, τύπου).

Ο "κομμουνιστικός

δάκτυλος"...

Εχει τη δική του σημασία - όσον αφορά την εμπλοκή των μειονοτήτων στα γενικότερα πολιτικά παιχνίδια - να τονιστεί το εξής:

Αν και η Τουρκία δε δεχόταν την ύπαρξη πατριάρχη στο Φανάρι, εφόσον αυτός δεν είχε την τουρκική υπηκοότητα, στην περίπτωση του Αθηναγόρα, έκανε σκόντο... Ο πατριάρχης Αθηναγόρας δεν είχε τουρκική υπηκοότητα, αλλά είχε αμερικανική... Γι' αυτό, ίσως, η υποδοχή του από το τουρκικό κράτος ήταν λαμπρή, σε μια καθόλου ανύποπτη εποχή, το 1949, όπου, σημειωτέον, στην Ελλάδα δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος.

Καθόλου, δε, τυχαία, ένα μόλις μήνα μετά την άφιξή του στο Φανάρι, στις 17/7/1949, ο Αθηναγόρας, απευθυνόμενος στην ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, "προειδοποιούσε ότι στο μέλλον όλοι οι ομογενείς της Κωνσταντινούπολης που θα εξέφραζαν την υποστήριξή τους για τον κομμουνισμό και τα κομμουνιστικά κινήματα θα αφορίζονταν"... (βλ.: "Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις", Αλ. Αλεξανδρής, εκδόσεις "Γνώση").

Ομως, ο κομμουνιστικός δάκτυλος, ήταν πάντα παρών. Οπως, για παράδειγμα, στους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το 1955. Σύμφωνα με την τουρκική κυβέρνηση Μεντερές, που σχεδίασε και εκτέλεσε το πογκρόμ, για τις τότε ταραχές ευθύνονταν οι κομμουνιστές, που "οργάνωσαν κίνημα για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος στην Τουρκία"...

Παρόν, όμως, ήταν και το ΝΑΤΟ. Ετσι, ενώ το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κων/πόλης έγινε ένα χρόνο μετά τη διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης να αποκαλούνται "Τούρκοι" οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, και ενώ κανείς θα περίμενε "ανταπόδοση της αβρότητας", έγιναν οι σφαγές. Η αντίδραση της Ελλάδας ήταν λιγότερο και από υποτονική. Γιατί, άραγε;

Το γεγονός ότι δέκα μέρες μετά τις βιαιοπραγίες στην Πόλη, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, έστελνε ταυτόσημες επιστολές σε Αθήνα και Αγκυρα, καλώντας τους να αποκαταστήσουν "χωρίς χρονοτριβή την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων" και να συμφιλιωθούν "για το συμφέρον του ελεύθερου κόσμου", δίνει την εξήγηση για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης.

Μια κυβέρνηση, που ένα μήνα μετά τα γεγονότα κατά της ελληνικής μειονότητας "δήλωνε για άλλη μια φορά πως η αφοσίωση στη ΝΑΤΟική συμμαχία αποτελούσε τον κύριο άξονα, γύρω από τον οποίο περιστρεφόταν η ελληνική εξωτερική πολιτική" (βλ.: ο.π. σελ. 504)...

Αλλη μία

υπενθύμιση

Οσο για τον τρόπο που οι ελληνικές κυβερνήσεις κινήθηκαν στο θέμα της μειονότητας, από την εποχή της μεταπολίτευσης, είναι ενδεικτική μια ιστορική καταγραφή, όπως περιέχεται στο αρχείο του Κ. Καραμανλή:

"Σε ό,τι αφορά το πρόβλημα των μειονοτήτων - έλεγε ο Καραμανλής στον Ετσεβίτ το 1978 -... σήμερα υπάρχουν 10.000 Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη και 120.000 Τούρκοι στην Ελλάδα... Δεν είχα ποτέ την πρόθεση, ως κυβέρνησις, να ενοχλήσω την τουρκική μειονότητα".

Αυτά έλεγε ο Κ. Καραμανλής στον Ετσεβίτ, στις 11 - 12/3/1978, προσδιορίζοντας με μεγάλη σαφήνεια την εθνοτική καταγωγή, ενός - τουλάχιστον- κομματιού της μουσουλμανικής μειονότητας. Η ΝΔ, σήμερα, φαίνεται να προσπερνά το θέμα...

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3781833

11.06.2020 Δημητρης Καμπουρακης

Κεμάλ: Ο αυταρχικός πατέρας των Τούρκων

Ο τρόπος που ο μισητός σε μας Κεμάλ Ατατούρκ άλλαξε με το ζόρι την Τουρκία, κάνοντας την από υπανάπτυκτη μουσουλμανική χώρα, ένα δυτικόστροφο δικτατορικό κράτος. Η μανία του εναντίον της θρησκείας και οι βίαιες αλλαγές στην ζωή των Τούρκων μέχρι να θεμελιωθεί το Κεμαλικό κράτος.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ, αναδείχτηκε με πραξικοπηματικό τρόπο, ηγέτης μιας Οθωμανικής αυτοκρατορίας που βρισκόταν σε πλήρη διάλυση και που τα κομμάτια της διαμοιράζονταν στους γύρω λαούς και στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Ήδη από το 1920 είχε επικρατήσει πλήρως στο εσωτερικό της χώρας και ως το τέλος του 1922 πολεμούσε τις ελληνικές δυνάμεις που το 1919 είχαν αποβιβαστεί στη Σμύρνη.

Μετά τη νίκη του, με την ανακωχή των Μουδανιών ξαναπήρε την Κωνσταντινούπολη που κατείχαν οι Αγγλογάλλοι και την Ανατολική Θράκη. Το 1923, ο Κεμάλ είχε ολοκληρώσει τις πολεμικές επιχειρήσεις και άρχισε το έργο της μεταρρύθμισης της χώρας. Αυτά που επέβαλε δια πυρός και σιδήρου, κράτησαν έναν αιώνα, αφού ο μόνος που κατάφερε να τα ανατρέψει είναι ο σημερινός Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν.

Η Τουρκία του Κεμάλ ήταν το ένα τρίτο της παλιάς κραταιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το όραμα του ήταν να εξαφανίσει την πολυεθνική ισλαμοκρατούμενη αυτοκρατορία και στη θέση της να φτιάξει ένα δυτικόστροφο αμιγώς εθνικό κοσμικό κράτος. Οι μέθοδοι του βέβαια καμία σχέση δεν είχαν με τη δυτική δημοκρατική κουλτούρα που διαφήμιζε, ήταν καθαρά και απροσχημάτιστα εγκληματικές. Παρά ταύτα, μέσα σε λίγα χρόνια έφτιαξε μια άλλη Τουρκία.

Ανακήρυξε την Τουρκική Δημοκρατία, έδιωξε τον σουλτάνο, περιεβλήθη ο ίδιος με δικτατορικές εξουσίες, συγκρότησε τοπικά στρατοδικεία παντού με εξουσιοδότηση μέχρι θανατικής καταδίκης και άρχισε να αλλάζει τα πάντα κατά πως νόμιζε δίχως να ρωτά κανέναν.

Η πρωτεύουσα του κράτους μεταφέρθηκε από την ιστορική Κωνσταντινούπολη σε μια μικρή πόλη 20.000 κατοίκων στα βάση της Τουρκίας, στην Άγκυρα. Απαγόρευσε κάθε δικαστική, κοινωνική και πνευματική λειτουργία των μουφτήδων, των κατήδων και των χοτζάδων, πέραν των καθαρά θρησκευτικών. Κατάργησε το πανίσχυρο ''υπουργείο θρησκευτικών υποθέσεων και ευσεβών ιδρυμάτων'', κάνοντας το απλή γραμματεία υπό τον πρωθυπουργό. Κατάργησε τα θρησκευτικά σχολεία, τα θρησκευτικά δικαστήριακι έκλεισε τα μουσουλμανικά μοναστήρια μαζί με τα μαυσωλεία.

Κατάργησε τα τάγματα όπως αυτό των δερβίσηδων, απαγόρευσε τις θρησκευτικές τελετές έξω από τα τζαμιά όπως τις λιτανείες, απαγόρευσε την πολυγαμία, το τουρμπάνι, την κυκλοφορία στον δρόμο με παραδοσιακές ενδυμασίες, καθώς και το σύμβολο της πίστης του Ισλάμ, το φέσι. Ειδικά για το τελευταίο, επειδή κανένας δεν συμμορφωνόταν παρά την διαταγή, κρέμασε ένα πρωί σε κάθε πόλη τους πρώτους που βγήκαν βόλτα με το φέσι τους και από την επομένη αυτά εξαφανίστηκαν από τα τούρκικα κεφάλια. «Αν κρύωναν», έλεγε, «να φορέσουν δυτικά καπέλα.»

Επίσης υιοθέτησε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, αντικατέστησε το αραβικό με το λατινικό αλφάβητο, έφερε τα μέτρα και τα σταθμά της Ευρώπης και επέβαλε την υιοθέτηση από όλο τον πληθυσμό εκτός από το μικρό όνομα και το επίθετο. Τότε αυτός έλαβε το επίθετο Ατατούρκ, που σημαίνει πατέρας των Τούρκων. Άλλαξε το δίκαιο εφαρμόζοντας το δυτικό νομικό σύστημα, ενώ ισοπέδωσε όλες τις μειονότητες που υπήρχαν ακόμα μέσα στο κράτος. Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι κατασφάγηκαν, ενώ οι πολυπληθέστατοι Κούρδοι μπήκαν σε πρόγραμμα βίαιης τουρκοποίησης. Τους διέσωσαν τα βουνά τους και το ακατάβλητο του χαρακτήρα τους.

Ο Κεμάλ συνήθιζε να κάνει μεγάλες δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου οι άνδρες έπρεπε να φορούν κουστούμι και οι γυναίκες κοντά δυτικά φορέματα. Οι σκοποί που έπαιζαν οι ορχήστρες ήταν μόνο δυτικοφερμένοι, με κυρίαρχο το -άγνωστο ως τότε στην Τουρκία- βαλς. Στις δεξιώσεις αυτές ο Κεμάλ έπινε μέχρι σκασμού, κάτι που παλιότερα ήταν ανεπίτρεπτο για μουσουλμάνο. Πολλά είχαν ακουστεί άλλωστε και για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, όμως κανένας δεν τολμούσε να πει το παραμικρό.

Ο τύπος δεν ήταν απλώς ελεγχόμενος, ουκ ολίγες φορές κρέμασε ή εκτέλεσε διευθυντές εφημερίδων που τόλμησαν να υπονοήσουν κάτι εναντίον του. Φυσικά, η βάση του Κεμαλικού καθεστώτος ήταν ο στρατός, θεσμός που μόνο μετά το πρόσφατο αποτυχημένο πραξικόπημα αλώθηκε από τον Ερντογάν. Αμ τι νομίζετε; Έτσι εύκολα αλλάζουν οι κοινωνίες; Με το σεις και με το σας;

https://www.newsit.gr/mia-stagona-istoria/kemal-o-aytarxikos-pateras-ton-tourkon/2923913/