Μήπως βρισκόμαστε μπροστά στο τέλος της πορείας του νεοελληνικού έθνους; Μέρος 2.

Μία σύντομη παράσταση της εικόνας σε παγκόσμιο επίπεδο ειδάλλως δεν πρόκειται να αντιληφθούμε το περιβάλλον μας και να καταλάβουμε πού βαδίζουμε.

Μετά την σύντομη απόλυτη παντοκρατορία των ΗΠΑ (1988- 2017 πού το τέλος της σηματοδοτείται από την ενεργό εμπλοκή της Ρωσίας στην Συρία) αρχίζει να ανατέλλει ένας πολυπολικός κόσμος.

Οι ΗΠΑ των πολυεθνικών, της παγκοσμιοποίησης πληρώνει το τίμημα της απληστίας του κέρδους. Την μερική αποβιομηχανοποίησή τους.

Με τις επενδύσεις των πολυεθνικών της στην Κίνα μετέφερε το βάρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής παραγωγής στην Ασία.

Ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσεις. Λένιν.

Η Κίνα κρέμασε την Αμερική μέσω των τεράστιων ελλειμμάτων πού δημιουργούσαν οι εμπορικές συναλλαγές τους.

Έτσι ξέσπασε διχασμός ,πόλεμος μέσα στην ολιγαρχία τους.

Από την μία τα κοράκια του πολέμου ,της παγκοσμιοποίησης πού ζητάνε την άμεση αντιπαράθεση στο στρατιωτικό πεδίο, μιας καινούργιας Pax Romana , πού όποιος δεν θα χωράει σε αυτή θα φροντίζουν να εγκαταλείπει τον μάταιο αυτό κόσμο, πού πολλοί από αυτούς ανήκουν στο δημοκρατικό στρατόπεδο, όσο έρεε το χρήμα άφθονο προ της κρίσης μπόρεσαν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους τον μύθο της δημοκρατικότητας, στις συνειδήσεις των κοινωνιών.

Από την άλλη οι τρελοί, οι φασίστες με τον Τράμπ έχουν βάλει σκοπό να εγκαταλείψουν τα συμφέροντα της υπερεθνικής άρχουσας τάξης πού οδηγούν στην κατάρρευση του κράτους των ΗΠΑ και να αναπτύξουν την εθνική οικονομία τους.

Φαίνεται να αποδέχονται την ιδέα του πολυπολικού κόσμου.

Οι εμπορικοί πόλεμοι θα γίνουν πολύ αγριότεροι με πρώτο θύμα τις μικρότερες χώρες πού θα υποστούν αφόρητες πιέσεις.

Μόνο η συνοχή της κοινωνίας ,το πολιτικό προσωπικό πού θα αποστασιοποιηθεί της ολιγαρχίας τους, η υγιής, ανεξάρτητη οικονομία ,η στρατιωτική ισχύς και οι συμμαχίες ελισσόμενοι μεταξύ των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων θα διατηρήσουν αλώβητες τις μικρότερες χώρες .

Ο κόσμος θα μοιάζει με την περίοδο προτού των παγκόσμιων πολέμων. Η προσπάθεια αποφυγής της άμεσης πολεμικής εμπλοκής μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων θα μας επαναφέρει στην εποχή τέλους του 19ου αιώνα.

Χωρίς αυτό να αποκλείει την άμεση εμπλοκή τους.

Οι πολυεθνικές της Κίνας ,Ρωσίας , Ινδίας ,Βραζιλίας κλπ. κερδίζουν συνέχεια έδαφος χωρίς αυτό να κάνει τις χώρες αυτές ιμπεριαλιστικές μιας και στρατιωτικά δεν έχουν πάρει μέρος στο μοίρασμα του κόσμου ακόμα.

Η επιθετικότητα της κάθε άρχουσας τάξης μικρής ή μεγάλης δεν σημαίνει ότι την κάνει αυτόματα ιμπεριαλιστική, ιμπεριαλιστική γίνεται όταν συμμετάσχει στο μοίρασμα του κόσμου.

Εκτός όλων αυτών των κακών για την Ελλάδα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα γείτονα πού ονειρεύεται και δρα για να γίνει ιμπεριαλιστική χώρα. Με πρώτους χαμένους τις γειτονικές της χώρες.

Πάμε στην συνέχεια των άρθρων ,τα συμπεράσματα δικά σας.

Η μετονομασία των μνημονίων

8 Ιουλίου 2018

Άρης Οικονόμου

.

«Τρόικα» και «Μνημόνια» είχαν και άλλες χώρες της Ευρωζώνης, «Θεσμούς» και «Καθεστώς αυξημένης εποπτείας» μόνο η Ελλάδα - οι Πολίτες της οποίας θεωρούνται ως εκ τούτου ηλίθιοι από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, καθώς επίσης ντροπή από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

.

Επικαιρότητα

Αποτελεί κακόγουστο αστείο το να ισχυρίζεται κανείς πως η Ελλάδα θα βγει από τα μνημόνια, όταν προσφύγει στις αγορές τον Αύγουστο του 2018 (α) με τη δαμόκλειο σπάθη ενός υπέρογκου δημοσίου χρέους που θα πλησιάζει τα 360 δις € μετά την είσπραξη της δόσης των 15 δις € ή πάνω από 400 δις € εάν συνυπολογιστούν οι οφειλές της στο Target 2 της ΕΚΤ και (β) με ένα κόκκινο ιδιωτικό χρέος εκτός ελέγχου, για το οποίο δεν γίνεται καμία προσπάθεια «διαλεύκανσης» του εκ μέρους της κυβέρνησης με τη διαγραφή του ανείσπρακτου, καθώς επίσης με την υιοθέτηση τρόπων εξυπηρέτησης του από τους οφειλέτες.

Πόσο μάλλον όταν το «γερμανικής επινόησης» Euro Group την επόμενη εβδομάδα θα επιβεβαιώσει τα νέα μέτρα που θα πρέπει να λάβει η χώρα, υπό το «καθεστώς αυξημένης εποπτείας», όπως θα ονομάζονται τα μνημόνια μετά την 20η Αυγούστου - ένα καθεστώς που θα ισχύσει για πρώτη φορά στην Ευρώπη, αφού δεν επιβλήθηκε σε καμία άλλη χώρα, όπως στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία ή στην Κύπρο. «Τρόικα» και «Μνημόνια» είχαν λοιπόν και άλλες χώρες της Ευρωζώνης, «Θεσμούς» και «Καθεστώς αυξημένης εποπτείας» μόνο η Ελλάδα - οι Πολίτες της οποίας θεωρούνται ως εκ τούτου ηλίθιοι από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, καθώς επίσης ντροπή από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Τα μέτρα τώρα αυτά είναι τα εξής(πηγή):

• Μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων από 1ης Ιανουαρίου 2019.
• Μείωση αφορολογήτου ποσού από 1ης Ιανουαρίου 2020.
• Εξίσωση των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων με τις εμπορικές τιμές.
• Περιορισμός των «κόκκινων» δανείων στα 60 δις € από 92,4 δις € που είναι σήμερα (άρα επιτάχυνση των πλειστηριασμών).
• Πλήρης γεωγραφική κάλυψη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
• Εφαρμογή σχεδίου δράσης για τα αφερέγγυα νοικοκυριά, με στόχο την εξάλειψη των καθυστερημένων περιπτώσεων, συμπεριλαμβανομένης της διαδικασίας εκκρεμών αιτήσεων, μέχρι τα τέλη του 2021.
• Πώληση μεριδίων που διατηρεί το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στις τράπεζες (επομένως η ολοκλήρωση του ξεπουλήματος και του αφελληνισμού τους, σε μία εποχή που οι μετοχές τους είναι στο ναδίρ!)
• Αναβάθμιση του ηλεκτρονικού συστήματος συλλογής των φόρων.
• Μηδενισμός των ληξιπροθέσμων χρεών και αποφυγή συσσώρευσης νέων από οργανισμούς, υπουργεία και φορείς του δημοσίου που πραγματοποιούν συναλλαγές με ιδιώτες προμηθευτές.
• Επανεξέταση των επιδομάτων αναπηρίας και εκσυγχρονισμός του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας.
• Σταδιακή χαλάρωση των ελέγχων κεφαλαίου.
• Σχέδιο δράσης για την αδήλωτη εργασία.
• Γρήγορες άδειες για επενδύσεις.
• Ολοκλήρωση κτηματολογίου.
• Αγορά ενέργειας (πιθανότατα κατεδάφιση της ΔΕΗ).
• Ιδιωτικοποιήσεις: ΔΕΣΦΑ, ΕΛΠΕ, Μαρίνα του Αλίμου, Εγνατία, ΔΕΠΑ Εμπορίου, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, περιφερειακά λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας, Κέρκυρας, Δίκτυο ΔΕΠΑ, μεταφορά σταδίου ΟΑΚΑ στο Υυπερταμείο, αναδιάρθρωση ΕΤΑΔ (ουσιαστικά συνέχεια του εξευτελιστικού ξεπουλήματος στα πλαίσια της πτωχευτικής διαδικασίας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα - στην οποία η κυλιόμενη χρεοκοπία, η χειρότερη μορφή όλων, συνεχίζεται χωρίς να αντιδράει κανένας ιθαγενής)
• Εκσυγχρονισμός δημόσιας διοίκησης.
• Διορισμός γενικών διευθυντών και όλων των γενικών διευθυντών σύμφωνα με τον νόμο 4369/2016.
• Εφαρμογή 3ου κύκλου αξιολόγησης και κινητικότητας στο Δημόσιο.
• Ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (ψηφιακό οργανόγραμμα για όλους τους δημόσιους φορείς και σύνδεση με την Αρχή Ενιαίας Πληρωμής).

Εν προκειμένω εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως επιχειρείται μεθοδικά η απόκρυψη των πτωχευτικών μέτρων, όπως είναι η επιτάχυνση των πλειστηριασμών, το ξεπούλημα των τραπεζών και των δημοσίων επιχειρήσεων, μέσα σε κάποια άλλα που δήθεν θα είναι ωφέλιμα για την ελληνική κοινωνία - όπως οι πληρωμές των οφειλών του κράτους στις επιχειρήσεις.

Επίσης ότι πρόκειται μόνο για τα πρώτα μέτρα, τα οποία θα ακολουθήσουν πολύ περισσότερα, ειδικά όταν δεν θα επιτυγχάνονται οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα - που, μαζί με τα υπόλοιπα υφεσιακά μέτρα (μειώσεις συντάξεων, αφορολόγητου κλπ.), θα συνεχίσουν να στραγγαλίζουν την ελληνική οικονομία, τουλάχιστον έως ότου αλλάξει ιδιοκτησία η πατρίδα μας. Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε τα εξής:

«H φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά. Είναι καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά - με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους - στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές.

Όταν το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του - πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί - παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν».

https://analyst.gr/2018/07/08/i-metonomasia-ton-mnimonion/

Η ουτοπία της λύσης εντός της ΕΕ

5 Ιουνίου 2018

από Freelance writer

.

Αναγκαία συνθήκη για να σωθεί η χώρα μας, είναι η άμεση έξοδος από την ΕΕ. Είναι αυτονόητη η εισαγωγή εθνικού νομίσματος. Για να γίνει και ικανή η συνθήκη, απαιτείται το στήσιμο ενός παραγωγικού ιστού που θα στοχεύει πρώτα στην κάλυψη των βασικών αναγκών του λαού και δευτερευόντως των μη βασικών

- του κ. Ι. Σφακιωτάκη

Όταν η διάγνωση των αιτίων ενός προβλήματος είναι λανθασμένη, είναι λανθασμένη και η προτεινόμενη θεραπεία αφού δεν είναι αιτιολογική.

Στην περίπτωση μας η οικονομική καταστροφή αποδόθηκε στη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, το υπερτροφικό δημόσιο, τη γραφειοκρατία, την έλλειψη κράτους δικαίου, τη μη φιλικότητα προς τις επενδύσεις και άλλους παρόμοιους παράγοντες. Όμως όλοι αυτοί οι παράγοντες αποτελούν συμπτώματα και όχι αίτια της κρίσης.

Η πραγματική αιτία είναι το γεγονός ότι η χώρα μας υποχρεώθηκε, με την απόφαση της άρχουσας τάξης της για την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ανταγωνισμό (σε περιβάλλον ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών) με χώρες οι οποίες βρισκόταν για ιστορικούς λόγους σε υψηλότερο επίπεδο ανάπτυξης. Το υψηλότερο αυτό επίπεδο το είχαν κατακτήσει σε χρονική περίοδο στην οποία προστάτευαν την παραγωγής τους. Τα τεράστια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο και κατά συνέπεια στο ισοζύγιο πληρωμών οδήγησαν στην καταστροφή την Ελλάδα.

Στη χώρα μας ακόμα και μετά την καταστροφή υπάρχει απόλυτη σιωπή για το παραπάνω θέμα. Κατά τη γνώμη μου τα προγράμματα ΕΣΠΑ έχουν παίξει σημαντικό ρόλο για να εξασφαλιστεί αυτή η σιωπή του επιχειρηματικού κόσμου. Υπάρχουν βέβαια και οι εξωστρεφείς επιχειρήσεις, οι οποίες επιθυμούν το καθεστώς των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών.

Η σιωπή των πανεπιστημιακών μπορεί να ερμηνευθεί από το γεγονός ότι η εξέλιξή τους μέσα στα πανεπιστήμια εξαρτάται από τα ερευνητικά προγράμματα, το σύνολο σχεδόν των οποίων χρηματοδοτείται από την ΕΕ. Επίσης αρκετοί πανεπιστημιακοί, εκτός από την πανεπιστημιακή θέση, κατέχουν και άλλες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό (σύμβουλοι κτλ) ή σε εταιρείες. Για τον πολιτικό κόσμο, τους συνδικαλιστές και τα μέσα ενημέρωσης τι να πει κανείς;

Δεδομένα:

(1) Η χώρα μας είναι πια προτεκτοράτο της ΕΕ, στην οποία ΕΕ τον απόλυτο έλεγχο έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες που απαιτούν εκτός από ανοιχτές και πλήρως απελευθερωμένες από κοινωνικούς ελέγχους αγορές.

(2) Στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς τις επενδύσεις τις κάνουν οι πολυεθνικές. Τα κράτη απαγορεύεται να κάνουν επενδύσεις και οι μικρομεσαίοι ιδιώτες δεν μπορούν ν' ανταγωνισθούν τις πολυεθνικές.

(3) Καμία από τις χώρες με υψηλή ανταγωνιστικότητα δεν πέτυχε το επίπεδο αυτό με ανοιχτά τα σύνορα και χωρίς προστασία της εγχώριας παραγωγής. Χρειάστηκαν για μακρά χρονική περίοδο, αναπτυξιακές επενδύσεις και επενδύσεις στην έρευνα και την καινοτομία, υπό καθεστώς προστασίας της εγχώριας παραγωγής.

(4) Ο πρωτογενής τομέας δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί χωρίς να συνυπάρχει μια ακμαία σχετική βιομηχανία (λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, σπόρων, εργαλείων, μηχανημάτων και λοιπών γεωργικών εφοδίων).

(5) Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με την ανταγωνιστικότητα που διαθέτουν χρειάζονται μια φορά δασμούς για να σταθεί η οικονομία τους στο πόδια της, η Ελλάδα το χρειάζεται χίλιες φορές.

(6) Οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως αυτή καθορίζεται από τις πολυεθνικές, δεν είναι συμβατές με την δημοκρατία (εννοώ την άμεση).

Συμπέρασμα

Μετά από όλα αυτά καταλήγω στο ότι αναγκαία συνθήκη για να σωθεί η χώρα μας είναι η άμεση έξοδος από την ΕΕ. Είναι αυτονόητη η εισαγωγή εθνικού νομίσματος. Για να γίνει και ικανή η συνθήκη απαιτείται το στήσιμο ενός παραγωγικού ιστού που θα στοχεύει πρώτα στην κάλυψη των βασικών αναγκών του λαού και δευτερευόντως των μη βασικών. Με εξαγωγές των πλεονασμάτων μας μπορούμε να καλύψουμε και όσα βασικά και μη βασικά αγαθά δεν μπορούμε να παράξουμε.

Πάντα όμως με ισορροπημένες σχέσεις με τις άλλες χώρες. Με άλλα λόγια περιγράφω μια αυτοδύναμη όχι αυτάρκη οικονομία. Μια οικονομία η οποία θα έχει συναλλαγές με άλλες χώρες για να καλύπτει τις ελλείψεις της, ανταλλάσσοντάς τες με τα πλεονάσματά της σε απόλυτη ισορροπία.

Έχω περιγράψει και παλαιότερα τις απόψεις μου. Από τότε το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε, μετά από δημοψήφισμα, από την ΕΕ (στην ουσία τα χαμηλά και μεσαία στρώματα επέβαλαν την έξοδο παρά την αντίθετη επιθυμία της εκεί ελίτ), η Γαλλία έφθασε κοντά στην έξοδο (προσωρινά την απέτρεψε η «παγκοσμιοποιητική» αριστερά) και ο Ιταλικός λαός στην ουσία ψήφισε υπέρ της εξόδου.

Σφακιωτάκης Ιωάννης

Χανιά, Γεωργός

https://analyst.gr/2018/06/05/i-outopia-tis-lisis-entos-tis-ee/

Τμήμα άρθρου του Δ. Καζάκη.

Η Ελλάδα από τότε που κέρδισε με το αίμα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων του λαού της, τη σημερινή εδαφική της επικράτεια, ήξερε πολύ καλά ότι η ίδια ύπαρξή της ως συγκροτημένου ενιαίου κράτους στο σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης εναντιώνεται στα μεγάλα συμφέροντα των κυριάρχων δυνάμεων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής.

Από τότε που αναδείχθηκαν οι κύριοι παίχτες και ξεκίνησε το ενίοτε αιματηρό παιχνίδι της παγκόσμιας ηγεμονίας τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου, ο Ελλαδικός χώρος και τα Βαλκάνια προορίζονταν για κατακερματισμένα μικρά κρατίδια, υβρίδια της πολιτικής και των αντιθέσεων των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή. Κατακερματισμός και διχόνοια υπό την υψηλή προστασία των μεγάλων δυνάμεων. Αυτό προσιδίαζε στα συμφέροντα των μεγάλων από την αρχή. Από τότε που για πρώτη φορά συνειδητοποίησαν την τεράστια σημασία των Βαλκανίων, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου για τα παγκόσμια συμφέροντά τους.

Ποτέ δεν ήθελαν κυρίαρχα εθνικά κράτη με βιώσιμη οικονομία και κοινωνική συνοχή. Ωστόσο, οι εθνικοί αγώνες των λαών της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χωρών της Βαλκανικής, εξανάγκασαν τις μεγάλες δυνάμεις να προσαρμοστούν. Να αποδεχθούν τυπικά αυτό που ποτέ τους δεν ήθελαν. Όμως, δεν υπήρξε ούτε μία τριβή, αναμέτρηση, σύγκρουση, ή αμφισβήτηση επικράτειας ανάμεσα στις χώρες της περιοχής που να μην είχε υποβολέα τις μεγάλες δυνάμεις.

Η Ελλάδα τέθηκε υπό μνημονιακή κατοχή για να οδηγηθεί σε εδαφικό και εθνικό ακρωτηριασμό. Θα χωριστεί σε ζώνες ειδικού καθεστώτος ανάλογες μ' εκείνες που επιβλήθηκαν κατά τη ναζιστική κατοχή. Μόνο που αυτή τη φορά θα γίνει προς το συμφέρον του «ενιαίου και αδιαίρετου» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

https://www.epamhellas.gr/?p=77828

Κάτω από το όριο της φτώχειας (382€) το 48% των Ελλήνων!

Από

Iskra -

23/08/2018

Τραγικές καταστάσεις μνημονιακής εξαθλίωσης κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία, οι οποίες όλα δείχνουν ότι θα κλιμακωθούν στο μέλλον

Σήμερα ένας στους τρεις μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα έχει καθαρό μισθό 327 ευρώ, ενώ περίπου 1,5 εκατομμύριο συνταξιούχοι καλούνται να τα βγάλουν πέρα με 4.500 ευρώ τον χρόνο.

Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι σήμερα το 48% του πληθυσμού, δηλαδή 5,1 εκατομμύρια άτομα, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, που είναι 382 ευρώ τον μήνα. Και από αυτό το 48% υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άτομα που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, δηλαδή κάτω από 182 ευρώ τον μήνα.

Αν δεν αποφευχθεί η νέα μείωση των συντάξεων από το 2019 και ακολουθήσει η μείωση του αφορολογήτου από το 2020, οι συνθήκες φτώχειας αναμένεται να επιδεινωθούν δραματικά.

Με τις νέες περικοπές που έρχονται στις συντάξεις από το 2019 (μαζί με τη μείωση του αφορολογήτου) η μέση σύνταξη θα φθάσει στα 450 ευρώ, ενώ για τους συνταξιούχους τα δίδυμα προνομοθετημένα μέτρα θα επιφέρουν στο ετήσιο εισόδημά τους μια μείωση που θα αντιστοιχεί σε ένα έως τρία μηνιάτικα.

Στο μέτωπο του κατώτατου μισθού, πεδίο το οποίο αναμένεται να αποτελέσει αφορμή για έναν ακόμα γύρο αντιπαραθέσεων με τους δανειστές, η συζήτηση επικεντρώνεται στην αύξηση των 586 ευρώ. Στον ιδιωτικό τομέα όμως ακόμα και τα 586 ευρώ αποτελούν «όνειρο» για έναν στους τρεις εργαζομένους.

Ο ένας στους τρεις μισθωτούς στην Ελλάδα απασχολείται πλέον με μερική απασχόληση και μισθό-βοήθημα κάτω από το όριο της φτώχειας στη ζώνη των 327 ευρώ (καθαρά), χαμηλότερα ακόμα και από το επίδομα ανεργίας (360 ευρώ). Σε σύνολο σχεδόν 2,2 εκατομμυρίων εργαζομένων, περισσότεροι από 657.000 έχουν συμβάσεις μερικής απασχόλησης, με το μέσο ημερομίσθιό τους να είναι κάτω από το μισό των αντίστοιχων ημερήσιων αποδοχών που λαμβάνουν όσοι έχουν πλήρες ωράριο.

Ολοκλήρωση μνημονίων - ο θλιβερός απολογισμός και η σκοτεινή προοπτική

Όθωνας Κουμαρέλλας -

20/08/2018

Μία και σήμερα ήταν ο τίτλος της «Αυγής» της Κυριακής. Φαίνεται ότι η «εφημερίδα» αισθάνεται, ότι ο πολιτικός φορέας που εκφράζει, εξέτιε θητεία και ήλθε η ώρα της απόλυσης. Φυσικά απομένει λίγος καιρός ακόμα μέχρι να συμβεί κι αυτό. Προς το παρόν τα συχαρίκια αφορούν στην υποτιθέμενη έξοδο από τις πολιτικές σκληρής λιτότητας που επιβλήθηκαν στην χώρα εδώ και οκτώ χρόνια. Και προετοιμάζονται οι αντίστοιχοι πανηγυρισμοί, αν και λιγότερο «μεγαλοπρεπείς», λόγω της πρόσφατης τραγωδίας.

Τα κόμματα όμως ήδη πήραν θέση για τις γνωστές μεταξύ τους κοκορομαχίες. Επιτυχία η «έξοδος» για τους μεν. Όχι και τόσο για τους δε. Ανάσα για κοινωνικές παροχές και χαλάρωση της λιτότητας οι μεν, προς Θεού μη και επιστρέψουμε στον «λαϊκισμό» οι δε.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι τυπικά τα πράγματα έτσι είναι, βγαίνουμε από τα... μνημόνια.

Χρόνια μας Πολλά, να ζήσουμε για να... ξεχάσουμε! Αμ δε!!

Και θεωρητικά είναι, αφού ολοκληρώθηκε «αισίως» και το 3ο μνημόνιο και η Ελλάς έλαβε ό,τι είχε να λάβει και έδωσε(;) ό,τι είχε να δώσει.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της ιστορίας. Ότι η χώρα και οι Έλληνες, έχοντας τα οκτώ αυτά χρόνια δώσει τεράστια ποσά, εκποιώντας όλα τα «ασημικά», και υφιστάμενοι μια χωρίς προηγούμενο οικονομική συρρίκνωση και -στα όρια της γενοκτονίας- αντίστοιχη πληθυσμιακή, σήμερα βρίσκονται εν όψει της εξόδου στις «αγορές», να χρωστούν και της... Μιχαλούς. Να χρωστούν ένα τεράστιο χρέος σε νόμισμα που η χώρα δεν το εκδίδει και είναι υποχρεωμένη να το δανείζεται. Ένα χρέος που παρά τις «γενναιόδωρες» ρυθμίσεις για επιμηκύνσεις στις αποπληρωμές κτλ, είναι μαθηματικά αδύνατο να αποπληρωθεί. Αυτό που θα συμβεί θα είναι η σταδιακή αλλαγή του χαρακτήρα του, κι από χρέος προς τους θεσμούς θα καταστεί στο τέλος -και αφού αυτοί θα έχουν εισπράξει μέχρι κεραίας τα δικά τους-, σε χρέος προς τις «αγορές», αλλά πάντα να επικρέμαται δολοφονικά πάνω από τα κεφάλια μας, αυξανόμενο στο διηνεκές.

Επιπρόσθετα, και ακριβώς λόγω του τεράστιου αυτού χρέους, που θα πρέπει να διασφαλιστεί στο διηνεκές η ομαλή αποπληρωμή του, έστω και εάν δεν μειώνεται σε πραγματικούς αριθμούς, η χώρα συνομολόγησε και αποδέχτηκε σκληρή δημοσιονομική επιτροπεία για τουλάχιστον άλλα 40 χρόνια μέχρι το 2060.

Ο φληναφηματικός χαρακτήρας του αφηγήματος της «εξόδου» και ο θλιβερός μέχρι τώρα απολογισμός

Στον οίστρο τους οι μεν να καρπωθούν το «ευτυχές» γεγονός, αλλά και να μην επιστρέψουμε στον «λαϊκισμό», κραδαίνοντας την αυστηρότητα των επιτηρητών οι δε, ξεχνούν να αναφερθούν στα θεμελιώδη μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και προπαντός της κοινωνίας, και πόσο καταστροφικά αυτά διαμορφώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το 2010 κι εντεύθεν.

Ας θυμηθούμε:

- Εισήλθαμε στα μνημόνια με ένα χρέος 300 δις ευρώ και με ύψος ΑΕΠ στα 240 δις ευρώ, δηλαδή με λόγο χρέους προς ΑΕΠ στο 125% περίπου. Σήμερα, με βάση το τελευταίο τεύχος αρ. 90 του ΟΔΔΗΧ, το χρέος αυτό (κεντρικής διοίκησης) παρά τις αποπληρωμές, το PSI και τις ευνοϊκές -υποτίθεται- ρυθμίσεις, έχει εκτιναχθεί στο ύψος των 346,5 δις ευρώ, διαμορφώνοντας ένα λόγο προς το ΑΕΠ της τάξης του 194% και της γενικής κυβέρνησης (κατά Μάαστριχτ 180,4%/ΑΕΠ), αφού το ΑΕΠ διαμορφώνεται σήμερα στα 179 δις ευρώ έχοντας χάσει το 25% εκείνου του 2009.

- Εισήλθαμε στην μνημονιακή εποχή με την ανεργία στο 7,5% και εξερχόμαστε με πάνω 20% (στην πραγματικότητα με πάνω από 30%).

- Μας βρήκε η κρίση με έναν σχετικά εύρωστο τομέα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με ένα μεγάλο αριθμό από αυτές να έχουν κλείσει, άλλες να έχουν μεταφέρει τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό και οι υπόλοιπες υπερχρεωμένες να φυτοζωούν μέχρι να κλείσουν κι αυτές.

- Ξεκινήσαμε με αξιόλογα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και σήμερα δεν έχει απομείνει σχεδόν τίποτα.

- Υλικές και άυλες αξίες περιουσιακών στοιχείων κατέρρευσαν ολοσχερώς, μαζί με την αγορά ακινήτων, ενώ μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών είναι υποθηκευμένη και εκπλειστηριάζεται σταδιακά, για όσους χάνοντας τη δουλειά τους, ή άλλο λόγο, αδυνατούν να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις.

- Εισήλθαμε στα μνημόνια με τις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών σε ικανοποιητικά επίπεδα και σήμερα εξαντλούνται και τα τελευταία από τα έτοιμα, με το έλλειμμα στον οικογενειακό προϋπολογισμό -σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ- να ξεπερνά το 20%. Κι από αυτό το «ματωμένο» έλλειμμα να ζητείται να αποπληρώνεται το δυσβάστακτο χρέος.

- Η δημογραφική καταιγίδα που προκάλεσαν τα μνημόνια, έφερε μια πρωτόγνωρη για καιρό ειρήνης μείωση του πληθυσμού.

Η ζωή μας άλλαξε. Κι έγινε πολύ χειρότερη. Αυτή είναι η αλήθεια! Και η προσπάθεια για επιβίωση κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν, γίνεται ολοένα και δυσκολότερη παρά τις φανφάρες και τους πανηγυρισμούς.

Η «δυναμική» του χρέους

Στο ερώτημα πως είναι δυνατό η χώρα να πετάγεται έξω από τις αγορές και να χρεοκοπεί το 2010, με το δημόσιο χρέος της να κρίνεται μη «βιώσιμο» και σήμερα αυξημένο κατά 15% περίπου σε απόλυτους αριθμούς, αλλά και εκτιναγμένο σε σχέση με το ΑΕΠ από το 125% στο 194%, να κρίνεται βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο, κανείς δεν απαντά ευθέως. Αντίθετα, όλοι τους προσπαθούν με υπεκφυγές να δικαιολογήσουν τα δεδομένα. Θα ακούσουμε: «Δεν έχουν σημασία τα απόλυτα νούμερα, αλλά η δυναμική εξέλιξης του χρέους», υπονοώντας ότι το 2010 η δυναμική του χρέους ήταν αυτή που οδήγησε στον εκτροχιασμό και ότι σήμερα η δυναμική αυτή έχει αντιστραφεί.

Επειδή το επιχείρημα αυτό έχει βάση, εφ' όσον -βέβαια- μια τέτοια αντιστροφή της δυναμικής υφίσταται, αξίζει τον κόπο να το εξετάσουμε λίγο περισσότερο.

Μας λένε, ότι μαζί με το υπερβολικό χρέος το 2010, η χώρα έπασχε και από διπλό έλλειμμα. Υπερβολικό έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών και ταυτόχρονα υπερβολικό δημοσιονομικό έλλειμμα. Κι αυτό βεβαίως είναι αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι ότι σήμερα, μέσα από τις σκληρές θυσίες, την υπερφορολόγηση και την καθίζηση της ζήτησης, το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας είναι σχεδόν ισοσκελισμένο, ενώ παρατηρούνται τα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, που επιτρέπουν, προς το παρόν τουλάχιστον, την «ομαλή» εξυπηρέτηση του χρέους.

Όμως αποσιωπώνται στην επιχειρηματολογία αυτή, τόσο η αδικαιολόγητη εκτίναξη του χρέους, όλα αυτά τα χρόνια και παρά τη σκληρή λιτότητα που εφαρμόστηκε, όπως και ο πραγματικός χαρακτήρας τόσο του ισοσκελισμένου ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών που δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία, όσο και η προέλευση των πρωτογενών πλεονασμάτων, που επίσης δεν επιτρέπει την παραμικρή αισιοδοξία, για χαλάρωση των δημοσιονομικών πολιτικών, ενίσχυση των κρατικών δαπανών για υγεία, πρόνοια, παιδεία, υποδομές, πολιτική προστασία, άμυνα, ή μείωση της φορολογίας της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, εφ' όσον παραμένουμε σε καθεστώς ευρώ. Ενώ η οποιαδήποτε προσπάθεια ενίσχυσης αυτών των δαπανών στηλιτεύεται ήδη ως προσπάθεια επιστροφής στον «λαϊκισμό», και δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι μέτρα ανακούφισης των ασθενεστέρων στρωμάτων, όπως πχ μια αναστολή της επικείμενης μείωσης των συντάξεων, θα γίνουν αποδεκτά από τους «θεσμούς», οι οποίοι υπάρχουν, είναι εκεί και μας κοιτούν με αυστηρότητα, όπως και οι «αγορές». Και μας κοιτούν αυστηρά επειδή γνωρίζουν ότι οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα θα οδηγήσει σε νέα «ασύμμετρη» απειλή για τα συμφέροντά τους.

Επειδή μάλιστα, το Εμπορικό ισοζύγιο είναι πολύ ελλειμματικό και μόνον οι εξαγωγές, μαζί με τις υπηρεσίες και τον τουρισμό, ισοσκελίζουν το συνολικό των εξωτερικών συναλλαγών, οποιαδήποτε αύξηση των δαπανών και χαλάρωση της λιτότητας, θα οδηγήσει σε εκτίναξη του εμπορικού ελλείμματος, αφού λόγω της ηθελημένης αποπαραγωγικοποίησης της ελληνικής οικονομίας, όλες αυτές οι δαπάνες θα κατευθυνθούν προς το σκέλος των εισαγωγών. Όπως και οποιαδήποτε αύξηση της κατανάλωσης.

Από την άλλη πλευρά, μια δραστική μείωση της υπερβολικής φορολογίας των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων, αφ' ενός μεν θα εξαφανίσει τα πρωτογενή πλεονάσματα που επιτεύχθηκαν μέσω της σκληρής υπερφορολόγησης, αφ' ετέρου δε η αύξηση της κατανάλωσης που θα προκληθεί θα οδηγήσει επίσης στην επιβάρυνση του εμπορικού ελλείμματος και στην αντίστοιχη ελλειμματοποίηση συνολικά του Ισοζυγίου Εξωτερικών Συναλλαγών της χώρας.

Συνεπώς, η όλη επιχειρηματολογία περί της δυναμικής του χρέους που δήθεν αντιστράφηκε είναι έωλη. Αφού για να ισχύσει οφείλουμε να ακολουθούμε με θρησκευτική ευλάβεια τις πολιτικές περαιτέρω εσωτερικής υποτίμησης, που τις αποκαλούν «χαριτωμένα» μεταρρυθμίσεις! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περαιτέρω εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων του πληθυσμού και τη συρρίκνωση της εθνικής οικονομίας, μέσα από τον στραγγαλισμό του ιδιωτικού τομέα, που θα πρέπει να παραμείνει εσαεί ελλειμματικός για να υπάρχουν τα δημοσιονομικά πλεονάσματα.

Η... εξαφανισμένη «ανάπτυξη»

Έτσι, όμως, με τη συνέχιση αυτής της πολιτικής, με οποιονδήποτε μανδύα, δεξιάς, ή αριστερής προσέγγισης, ευελπιστούν ότι θα έλθει η «ανάπτυξη».

Η ανάπτυξη όμως δεν πρόκειται να έλθει, όπως δεν ήλθε οκτώ χρόνια τώρα. Διότι:

1. Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα ουσιαστικά έχει φαλιρίσει και στερείται ουσιαστικών -και προπαντός υγιών- χρηματοδοτικών πόρων, πέραν των ελλειμμάτων που του δημιουργούν τα πλεονάσματα του δημόσιου. Εάν κατά τον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) απαιτούνται άμεσα νέες επενδύσεις της τάξης των 100 δις σε ευρώ, πόθεν;;; Πολύ περισσότερο αφού στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό αφήγημα απαγορεύεται στο κράτος να επενδύει, αλλά επιτρέπεται μόνο να παραχωρεί περιουσιακά του στοιχεία και υποδομές στους ιδιώτες;

2. Τόσο ο πρωτογενής, όσο και ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας αποσαρθρώθηκαν σκόπιμα στη λογική της μετατροπής της χώρας σε χώρο παροχής (φτηνών) υπηρεσιών.

3. Η αγορά εργασίας είναι επίσης διαλυμένη, ενώ μέσω της αποχώρησης των παλαιοτέρων και της αυξανόμενης μετανάστευσης των νέων (brain drain), ήδη έχουμε μια απώλεια της τάξης των 550.000 εργαζομένων. Μια απώλεια που αποτελεί τη βασική αιτία της παρατηρούμενης σταδιακής μείωσης της ανεργίας. Όμως η χώρα έτσι γίνεται ολοένα και πιο ελλειμματική, εκτός από υποδομές, σε εξειδικευμένο προσωπικό και σε τεχνογνωσία. Το εισαγόμενο μέσω των μεταναστευτικών ροών εργατικό δυναμικό είναι χαμηλής εξειδίκευσης, ή ανειδίκευτο εντελώς.

4. Η αγορά καταναλωτικών αγαθών επίσης είναι συρρικνωμένη χωρίς δυνατότητα ανάκαμψης, με τη ζήτηση στο ναδίρ, να αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για επενδύσεις με απεύθυνση την εσωτερική αγορά.

5. Απομένει μόνο ο εξαγωγικός τομέας με κάποια προοπτική, αλλά κι εδώ πέραν των πεπερασμένων δυνατοτήτων του ελληνικού κεφαλαίου να επενδύσει, ξένοι (παραγωγικοί) επενδυτές δεν μπορούν παρά να συνυπολογίζουν τη συνολική κατάσταση της Ελλάδας, από οικονομική άποψη, με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά και την πολιτική αστάθεια που υποβόσκει έτσι κι αλλιώς σε μια τόσο παρακμάζουσα κοινωνία, και φυσικά τις γεωπολιτικές προκλήσεις στην περιοχή μας. Ταυτόχρονα ισχυροί ανταγωνιστές αναπτύσσονται παντού γύρω μας και οι αμοιβές της εργασίας δεν είναι ακόμα αρκούντως ελκυστικές, μολονότι για τους σοβαρούς παραγωγούς, αυτές δεν αποτελούν πρωτεύον κριτήριο, παρά τη νεοφιλελεύθερη δοξασία.

6. Ο τουρισμός πράγματι έσωσε την «παρτίδα» προσώρας, αλλά η ανάπτυξη της χώρας δεν είναι δυνατό να στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον τουρισμό. Εξ άλλου αρκεί η παραμικρή αναταραχή στο σημείο θραύσης των γεωπολιτικών πλακών που βρισκόμαστε, για να υποστεί και ο τουρισμός καθίζηση. Είναι η μεγίστη ηλιθιότητα μια ολόκληρη χώρα να περιμένει από τη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού για να επιβιώσει.

Η σκοτεινή προοπτική

Σε λιγότερο από μια ημέρα η χώρα εξέρχεται των μνημονίων, αλλά όχι απαλλαγμένη από τη βαριά κληρονομιά τους, που δεν επιτρέπουν την παραμικρή αισιοδοξία παρά τα προπαγανδιστικά αφηγήματα των ιδίων αυτών που είτε μας οδήγησαν στην καταστροφή, είτε συνέπραξαν συνειδητά προδίδοντας τη λαϊκή βούληση, για να επιταθεί αυτή η καταστροφή και να μην υπάρξει γυρισμός.

Η Ελλάδα είτε το παραδέχονται οι θιασώτες του ευρωπαϊκού «μονόδρομου» -ή ως ακραιφνείς υποστηρικτές του, ή ως αποδεχόμενοι τη μίζερη, ραγιάδικη, λογική του «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς»-, είτε όχι, καταστράφηκε απολύτως ηθελημένα από τις πολιτικές με αιχμή τα μνημόνια. Σήμερα, η εικόνα, είναι κάτι παραπάνω από τραγική και δεν υπάρχει ορατή διέξοδος εντός του δεδομένου πλαισίου.

• Ο πληθυσμός γερνάει ταχύτατα και μειώνεται επίσης ταχύτατα. Ήδη έχουμε χάσει -πέραν της μετανάστευσης- πάνω από 350.000 σε πληθυσμό, με τις γεννήσεις στο ναδίρ και τους θανάτους σε πρωτόγνωρα ύψη.

• Η πραγματική ανεργία να ξεπερνά σταθερά το 30% και η προσφορά μόνιμων θέσεων απασχόλησης να μειώνεται διαρκώς.

• Η δημόσια περιουσία να έχει ουσιαστικά εξανεμισθεί περνώντας στο μεγαλύτερο μέρος της σε ξένα χέρια.

• Τον ίδιο δρόμο ακολουθεί σταδιακά και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων.

• Η φτώχεια καλά κρυμμένη στα κακοσυντηρημένα διαμερίσματα των μεγαλουπόλεων, αφήνει έδαφος για να καλλιεργείται μια εικόνα ευμάρειας σε χώρους που όλο και λιγότεροι μπορούν να προσεγγίζουν.

• Τα νοικοκυριά καταχρεωμένα και βυθισμένα στην απόγνωση προσπαθούν να πιαστούν από μια φρούδα ελπίδα, καθιστάμενα έτσι εύκολα θύματα της καθεστωτικής προπαγάνδας και του αποπροσανατολιστικού πολιτικού παιχνιδιού των ενόχων για την κατάστασή μας.

• Η χώρα έρμαιο των γεωπολιτικών προκλήσεων άγεται και φέρεται, παραδομένη στα συμφέροντα των ξένων «προστατών». Κινδυνεύει πια απολύτως ορατά και με εδαφική συρρίκνωση.

• Το υπερβολικό χρέος, πέραν του παράνομου και ληστρικού χαρακτήρα του, δεν είναι μεσομακροπρόθεσμα βιώσιμο και για να μη «σκάσει» οποιαδήποτε στιγμή στο άμεσο μέλλον με τις συνθήκες διεθνώς να επιβαρύνονται, προϋποθέτει νέα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας και περιστολής δαπανών, ανεξάρτητα αν αυτά επιφυλάσσονται για μετά τις εκλογές.

Αντί επιλόγου

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση όπως διαμορφώθηκε από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος, και τα αδιέξοδα που προκαλεί, παρά τις πομφόλυγες της «εξόδου», υπάρχει άμεση ανάγκη να ορθωθεί ένα ρωμαλέο δημοκρατικό κίνημα που θα αμφισβητήσει έμπρακτα το καθεστώς της ευρωκρατίας και τους υποστηρικτές του. Που θα επιβάλλει έναν άλλον δρόμο. Το δρόμο της εθνικής αναγέννησης μέσα από την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση.

Με τη καταγγελία του χρέους ως παράνομο, καταχρηστικό και εν τέλει ληστρικό, όπως πράγματι είναι -σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Με την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας.

Αυτός είναι ο δρόμος, ο μόνος δρόμος, που μέσα από ρήξεις με το κατεστημένο θα φέρει το χαμόγελο ξανά στον ταλαιπωρημένο πολίτη. Που θα δώσει ξανά ελπίδα και προοπτική σε αυτόν τον έρμο τόπο.

Handelsblatt: Πέντε μύθοι και πέντε λάθη στη διάσωση της Ελλάδας

17:40

Στους πέντε μύθους και στα πέντε λάθη που αφορούν και που έγιναν στην περίπτωση της Ελλάδας,αναφέρεται η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt», με αφορμή την 20/8.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κατ' αρχάς η εφημερίδα φιλοξενεί δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Όλαφ Σολτς ο οποίος τονίζει: «Η ολοκλήρωση του προγράμματος της Ελλάδας είναι μια επιτυχία. Οι ζοφερές προγνώσεις των προφητών της καταστροφής δεν επαληθεύτηκαν. Αυτό είναι καλό. Οι πολίτες της Ελλάδας κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, για τις οποίες αξίζουν σεβασμό».

«Η διάσωση της Ελλάδας αποτελεί επίσης ένδειξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, διότι απέδειξε στις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι από κοινού είμαστε ισχυρότεροι από ό,τι μόνοι μας. Θεωρώ όμως ότι η διάσωση της Ελλάδας θα πρέπει να μας ενθαρρύνει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», τόνισε ο κ. Σολτς στην «Handelsblatt».

Στη συνέχεια η γερμανική εφημερίδα αναφέρεται στους 5 μύθους και τα 5 λάθη όσον αφορά τη διάσωση της Ελλάδας:

Oι πέντε μύθοι:

1. Τα κονδύλια της βοήθειας εξανεμίστηκαν από το διεφθαρμένο (ελληνικό) κράτος

«Είναι μύθος ότι όλα τα κονδύλια για την Ελλάδα εξανεμίστηκαν από το διεφθαρμένο ελληνικό κράτος», λέει ο Γιοργκ Ρόχολ, Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών του Βερολίνου ESMT. «Αντίθετα, η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα κεφάλαια διατέθηκαν σε τράπεζες και επενδυτές, ιδίως για την αποπληρωμή χρεών, την εξυπηρέτηση τόκων ή ως κεφαλαιουχική ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών. Από τα περίπου 290 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία εκταμιεύτηκαν από τον Μάιο του 2010, πάνω από το 80% χρησιμοποιήθηκαν για την αναχρηματοδότηση ληξιπρόθεσμων χρεών».

2. Το ΔΝΤ ήταν ο σκληρός σκύλος

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή του προγράμματος, το ΔΝΤ ήταν ιδιαίτερα αυστηρό στις δημοσιονομικές απαιτήσεις και τελικά πιο απαισιόδοξο από τους Ευρωπαίους για την εξέλιξη της οικονομίας και του χρέους της Ελλάδας. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, το ΔΝΤ έγινε σαφώς πιο ρεαλιστικό, όταν συνειδητοποίησε ότι το πρόγραμμα λιτότητας για την Αθήνα ήταν πολύ σκληρό.

3. Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δεν έκαναν ποτέ οικονομίες

Το στερεότυπο των «τεμπέληδων Ελλήνων» δεν ίσχυσε ποτέ. Το 2014, εν μέσω κρίσης, σύμφωνα με μια στατιστική του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, οι Έλληνες εργάζονταν κατά μέσο όρο 2.035 ώρες το χρόνο, ενώ οι Γερμανοί μόνο 1.363 ώρες.

Μύθος είναι επίσης ότι το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα είναι πολύ πιο «πολυτελές» από το γερμανικό: στην αρχή της κρίσης, το 2010, πριν δηλαδή από όλες τις μεταρρυθμίσεις για το συνταξιοδοτικό, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και στη Γερμανία συνταξιοδοτούνταν σχεδόν στην ίδια ηλικία.

Και, είτε πρόκειται για τις συντάξεις είτε για την υγεία, οι περικοπές τις οποίες έπρεπε να υπομείνουν οι Έλληνες κάνουν τις μεταρρυθμίσεις της ατζέντας Σρέντερ να μοιάζουν με δροσερό καλοκαιρινό αεράκι.

4. Η Γερμανία κερδίζει χρήματα από τη διάσωση

Το σωστό είναι ότι από το 2010 η Γερμανία κέρδισε περίπου 2,9 δισεκατομμύρια ευρώ από τους τόκους των δανείων προς της Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, η Γερμανία δεν επωφελήθηκε από την κρίση. Για παράδειγμα, οι διεθνείς πιστωτές, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, έχουν χορηγήσει στην Ελλάδα ελάφρυνση του χρέους, η οποία πρόσφατα ανήλθε σε περίπου 34 δισεκατομμύρια ευρώ.

Η Γερμανία έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα με πολύ χαμηλότερα επιτόκια από ό,τι συνήθως και θα της επιστραφούν μετά από πολλά χρόνια. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν εν τω μεταξύ να τα χρησιμοποιήσει για άλλους σκοπούς. Η Γερμανία χορήγησε επίσης δισεκατομμύρια στο Ευρωπαϊκό Ταμείο διάσωσης ESM, το οποίο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης.

5. Η κρίση χρέους της Ελλάδας τελείωσε πλέον

Για κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει λόγος. Αν δει κανείς τους απόλυτους αριθμούς, η χώρα βρίσκεται πιο βαθιά χρεωμένη από ό,τι στην αρχή της κρίσης.

Παρόλα αυτά, η Αθήνα δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει κάποια επείγουσα χρηματοδοτική ανάγκη: με ένα αποθεματικό ύψους 24 δισεκατομμυρίων ευρώ το οποίο έχει δημιουργηθεί από δάνεια και ίδιους πόρους, η χώρα θα είναι σε θέση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τα επόμενα δύο χρόνια. Μετά η κατάσταση θα μπορούσε να γίνει δύσκολη. Έτσι, το ΔΝΤ πιστεύει ότι από το 2027 το χρέος θα αυξηθεί ξανά.

Τα πέντε μεγαλύτερα λάθη:

1. Η πολιτική υποτίμησε την έκταση της κρίσης

Σχεδόν όλοι οι πολιτικοί παραδέχονται σήμερα ότι την άνοιξη του 2010 υποτίμησαν την έκταση της ελληνικής κρίσης. Δεν μπορούσαν να φανταστούν -και μάλλον δεν ήθελαν να παραδεχτούν- ότι μια χώρα του ευρώ είχε παραποιήσει τόσο τα στοιχεία του προϋπολογισμού της ώστε θα μπορούσε να περιπέσει σε μια τόσο βαθιά κρίση.

Στη Γερμανία, θεώρησαν μάλιστα ότι θα μπορούσαν να αναμείνουν τις εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία το 2010, προτού ασχοληθούν με την Ελλάδα. Αυτή η αβεβαιότητα «ήταν δηλητήριο για την εμπιστοσύνη των αγορών ως προς στην πολιτική συνοχή της ευρωζώνης. Συντέλεσε στο να μετατραπεί η ελληνική κρίση σε κρίση του ευρώ», λέει ο οικονομολόγος Λούκας Γκούτενμπεργκ. Ωστόσο, η νομισματική ένωση δεν είχε το 2010 ούτε την εμπειρία να αντιμετωπίσει μια τέτοια κρίση, ούτε διέθετε μια αρχιτεκτονική αντιμετώπισης κρίσεων.

2. Έγιναν πολλές περικοπές και λίγες μεταρρυθμίσεις

Αρχικά, οι πιστωτές της Ελλάδας γνώριζαν κυρίως ένα μέσο για να αναστρέψουν την πορεία της χώρας: τις περικοπές. Αλλά οι αυστηροί δημοσιονομικοί περιορισμοί ώθησαν την Αθήνα όλο και πιο βαθιά στην ύφεση. Ότι θα ήταν καλύτερο να επικεντρωθεί κανείς στις μεταρρυθμίσεις και κάπως λιγότερο στην αποταμίευση το αναγνώρισε νωρίς το ΔΝΤ. Σε μια έκθεση του 2013, αναφέρονταν «σημαντικές αποτυχίες» στο θέμα της διάσωσης της Ελλάδας.

Προφανώς υπήρξε υπερβολική αισιοδοξία στις οικονομικές προβλέψεις. Μαζί με την Αργεντινή, η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες στις οποίες η κανονική προσέγγιση του ΔΝΤ δεν λειτούργησε. Σε αντίθεση με άλλα προγράμματα, η οικονομία δεν ανέκαμψε μέσω της αύξησης των εξαγωγών μετά την αρχική ύφεση.

3. Το κούρεμα ήρθε πολύ αργά

Πολλοί ειδικοί παραδέχονται εκ των υστέρων, ότι το κούρεμα του χρέους τον Φεβρουαρίου του 2012, θα έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα και μάλιστα στην αρχή του προγράμματος βοήθειας την άνοιξη του 2010. «Έτσι θα είχε σταθεροποιηθεί η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας νωρίτερα», πιστεύει ο οικονομολόγος κ. Γκούτενμπεργκ.

4. Ψευδείς υποσχέσεις

Ξανά και ξανά, οι ψευδείς υποσχέσεις τράβηξαν σε μάκρος τη διάσωση της Ελλάδας. Οι πιστωτές της συντηρητικής κυβέρνησης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά τού υποσχέθηκαν ελάφρυνση του χρέους εάν εφαρμόζονταν οι μεταρρυθμίσεις του δεύτερου πακέτου διάσωσης. Ο Σαμαράς ήταν επίσης στο σωστό δρόμο, αλλά ελάφρυνση του χρέους δεν έγινε τελικά το 2014.

Αλλά ψευδείς υποσχέσεις δεν δόθηκαν μόνο στην Ελλάδα. Το 2015, ο τότε υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε έπεισε την απρόθυμη κοινοβουλευτική ομάδα των Χριστιανοδημοκρατών να εγκρίνει το τρίτο πακέτο διάσωσης με τη δέσμευση της συμμετοχής του ΔΝΤ και της εκ μέρους του πίεσης για σκληρές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα.

Αλλά ακόμα και τότε ήταν σαφές ότι το Ταμείο δεν θα συνεισέφερε χρήματα, εφ' όσον δεν υπάρξει κούρεμα του χρέους κατά του οποίου αντιτασσόταν με τη σειρά της η Γερμανία. Για τρία χρόνια, Ευρωπαίοι και ΔΝΤ τσακώνονταν και στο τέλος το Ταμείο αποχώρησε...

«Η ενασχόληση με την Ελλάδα πολύ πέραν της έκτασης της πραγματικής κρίσης του ευρώ κατανάλωσε μεγάλη προσοχή και πολιτικό κεφάλαιο, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα για την ενίσχυση της ανθεκτικότητας της ευρωζώνης», κατά τον κ. Γκούτενμπεργκ.

5. Η επικοινωνία ήταν κακή

«Το μεγαλύτερο λάθος συνέβη στην αρχή: δεν θα έπρεπε ποτέ να επιτραπεί να δοθεί η εντύπωση στις αγορέςότι υπάρχει η σκέψη να εγκαταλειφθεί εν ανάγκη ένα μέλος της Ευρωζώνης», λέει ο κ. Γκούτενμπεργκ. «Ήδη τότε θα έπρεπε να έχει ειπωθεί καθαρά: Θα πρέπει να υπάρξουν οδυνηρές περικοπές, αλλά μια νομισματική ένωση είναι μη αναστρέψιμη και θα φροντίσουμε να παραμείνει έτσι. Και αυτό θα κοστίσει χρήματα».

Αυτό ακριβώς όμως δεν συνέβη. Ιδίως Γερμανοί πολιτικοί, αρνήθηκαν να παραδεχτούν ότι δεν θα αποφευχθεί η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Ούτε η πολιτική εξήγησε επαρκώς στους Έλληνες τις δυνατότητες των προγραμμάτων διάσωσης - δηλαδή τον εκσυγχρονισμό της υπερβολικά ρυθμισμένης οικονομίας τους.