ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ.

Ο καπιταλισμός σαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα είναι ένα οικοδόμημα πού στηρίζεται στην εκμετάλλευση.

Το δουλοκτητικό και το φεουδαρχικό σύστημα ήταν εξίσου εκμεταλλευτικά.

Χωρίζονταν/ονται στους πλούσιους (δουλοκτήτες ,φεουδάρχες , καπιταλιστές ), τους φτωχούς ( αγρότες , μεροκαματιάρηδες ,προλετάριους) και τα μεσαία στρώματα, βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα των δύο, πού η πλειοψηφία τους συνέκλινε και συγκλίνει στην ένδεια ,στην πενία.

Οι περισσότεροι αριθμητικά ήταν, είναι οι φτωχοί και οι λιγότεροι οι πλούσιοι.

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι συγκρούσεις μεταξύ τους ήταν άγριες ,φονικές είχαμε την μετατροπή των φτωχών σε δούλους.

Αυτοί οι ταξικοί αγώνες στην αρχαία Αθήνα, όπως μας λέει η ιστορία, έφτασαν στην εποχή του Σόλωνα στην σεισάχθεια.

Την ανακούφιση των καταπιεζομένων οφειλετών από τους τοκογλύφους και την απαγόρευση του εθίμου «επί τοις σώμασι δανείζεσθαι».

Για τους πλούσιους και τους προπαγανδιστές τους η ταξική πάλη δεν υπάρχει και ας λέει η ιστορία ότι θέλει, ας μας διδάσκει τις συνεχείς εξεγέρσεις των φτωχών στο διάβα των αιώνων.

Αυτή η παρατεταμένη σκληρή ταξική πάλη δημιούργησε αυτό πού όλος ο κόσμος σήμερα θαυμάζει, την Αθηναϊκή δημοκρατία.

Αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η επιβολή των φτωχών σε συμμαχία με τα μεσαία στρώματα εναντίον των πλουσίων.

Τα μεσαία στρώματα αντιλαμβάνονταν ότι οι φυσικοί σύμμαχοί τους ήταν οι φτωχοί.

Και η ανεξαρτησία της πόλης τους, δεν ήταν λίγες οι φορές ,πού οι πλούσιοι της Αθήνας φώναζαν για βοήθεια εναντίον του λαού, τους Σπαρτιάτες και τους ολιγαρχικούς των άλλων πόλεων.

Οι νόμοι ήταν πολύ αυστηροί για τους κατόχους δημοσίων αξιωμάτων, ο δε εξοστρακισμός χρησιμοποιούνταν σαν εκ των προτέρων μέτρο εναντίον των επιφανέστερων πολιτών πού θα μπορούσαν ανατρέψουν το πολίτευμα. Πχ. Πεισίστρατος και το τέχνασμα με την θεά Αθηνά.

Σήμερα κάποιοι θέλουν, οι πονηρώς σκεπτόμενοι εκπρόσωποι των πλουσίων για να θολώνουν τα νερά ή οι μη αντιλαμβανόμενοι, ότι η άμεση δημοκρατία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η επιβολή των φτωχών πάνω στους πλούσιους, να απομονώσουν αυτή την ταξική πάλη και να παρουσιάσουν σαν φυσική εξέλιξη των σημερινών καθεστώτων και εύκολο έργο την άμεση δημοκρατία.

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε η άμεση δημοκρατία αποτελείται από δύο παράγοντες.

Ο ένας είναι η ανεξαρτησία της πόλης-χώρας και ο άλλος η επιβολή των φτωχών πάνω στους πλούσιους και οι δύο μαζί ενιαίοι και αδιαίρετοι.

Ερχόμαστε στο καπιταλιστικό σύστημα, άλλο ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, οι πολιτικοί θεσμοί του εμπνεόμενοι από την Αρχαία Ρώμη της ακραίας ολιγαρχίας.

Είδαμε σε προηγούμενα άρθρα, το δικαίωμα της ψήφου πού το είχαν ολίγοι, χρειάστηκαν σκληροί αγώνες για να δοθεί σιγά -σιγά σε όλο τον λαό.

Τις άθλιες συνθήκες εργασίας των εργαζομένων ανδρών ,γυναικών ,παιδιών πολλές φορές χειρότερες και από την εποχή της φεουδαρχίας και τους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων πού συχνά καταστέλλονταν βιαίως, βουτηγμένες μέσα στο αίμα.

Αυτά είναι επίσημα καταγεγραμμένα από τις υπηρεσίες των ίδιων των κρατών και την ιστορία, μη δεχόμενα αμφισβητήσεων και παρερμηνειών.

Μπορεί να θεωρηθεί το καπιταλιστικό σύστημα προοδευτικό ;

Η λέξη πρόοδος σημαίνει την βελτίωση, τον δρόμο προς κάτι καλύτερο.

Το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να έφερε μία οπισθοδρόμηση της ζωής των λαών από την άλλη όμως λόγω του ανταγωνισμού βελτίωνε συνεχώς τα μέσα παραγωγής. Πού είναι απαραίτητος όρος της καλυτέρευσης των συνθηκών εργασίας, ζωής κλπ.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ο καπιταλισμός στα αρχικά του στάδια μπορεί εν μέρει να χαρακτηριστεί προοδευτικός.

Ας δούμε μία σύντομη περιγραφή αυτού πού ονομάζουμε καπιταλισμό, πού η προπαγάνδα του έχει φτάσει στο όριο για πολλούς να μην αμφισβητείται, αλλά χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει, τι είναι αυτό το σύστημα.

Απόσπασμα από το, Γιατί Σοσιαλισμός, του Albert Einstein.                    Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 1 τεύχος του Αμερικανικού περιοδικού Monthly Review, το 1949.

« Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως υπάρχει σήμερα, είναι κατά τη γνώμη μου η πραγματική πηγή του κακού. Βλέπουμε μια τεράστια μάζα παραγωγών που πα­σχίζουν ακατάπαυστα να αφαιρέσουν ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής εργασίας τους - όχι με τη βία, αλλά σύμφωνα με τους νόμιμα καθιερωμένους κανόνες. Από την άποψη αυτή είναι σημαντικό ότι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή όλες οι παραγωγικές δυνάμεις, απαραίτητα για την παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων, καθώς και οι ολοένα νέες επενδύσεις μπορούν να είναι νόμιμα και κατά το μεγαλύτερο μέρος αποτελούν ατομική ιδιοκτησία ξεχωριστών προσώπων.

Για απλοποίηση θα αποκαλώ στη συνέχεια «εργάτες» όσους δεν ανήκουν στους ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, αν και αυτό δεν αντιστοιχεί πλήρως στη συνηθισμένη χρήση του όρου αυτού. 0 ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής είναι σε θέση να αποκτά εργατική δύναμη. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ο εργάτης παράγει νέα εμπορεύματα που γίνονται ιδιοκτησία του καπιταλιστή. Εδώ έχει ακριβώς σημασία η συσχέτιση της πραγματικής αξίας αυτού που ο εργάτης παράγει και εκείνου που του πληρώνουν. Όσο καιρό η σύμβαση εργασίας είναι «ελεύθερη», αυτό που παίρνει ο εργάτης δεν καθορίζεται από την πραγματική αξία των παραγόμενων από αυτόν εμπορευμάτων, αλλά από τις ελάχιστες ανάγκες του και την προσφορά και ζήτηση εργατικής δύναμης από τους καπιταλιστές. Έχει σημασία να καταλάβουμε ότι ακόμη και στη θεωρία η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία αυτού που έχει παράγει.

Βρισκόμαστε μπροστά στην τάση του ιδιωτικού κεφαλαίου προς την όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση. Εν μέρει λόγω του ανταγωνισμού των καπιταλιστών, εν μέρει γιατί η ανάπτυξη της τεχνολογίας και ο αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας ενθαρρύνουν το σχηματισμό μεγαλύτερων παραγωγικών μονάδων σε βάρος των μικρών. Αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής είναι η ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου, η κολοσσιαία εξουσία του οποίου δεν μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά ακόμη και σε μια δημοκρατική κοινωνία. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα μέλη των νομοθετικών οργάνων εκλέγονται από τα πολιτικά κόμματα, τα οποία χρηματοδοτούνται και επηρεάζονται βασικά από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, που επιδιώκουν για πρακτικούς σκοπούς να απομακρύνουν το εκλογικό σώμα από τους νομοθέτες. Σαν αποτέλεσμα οι αντιπρόσωποι του λαού δεν υπερασπίζονται αποτελεσματικά τα συμφέροντα των μη προνομιούχων ομάδων του πληθυσμού. Πολύ περισσότερο, στις υπάρχουσες συνθήκες οι ιδιώτες επιχειρηματίες ελέγχουν αναπόφευκτα τις κύριες πηγές πληροφόρησης (τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για το λόγο αυτό, ο απλός πολίτης είναι πολύ δύσκολο και στις περισσότερες περιπτώσεις απλώς αδύνατο να καταλήξει σε αντικειμενικά συμπεράσματα και να ασκεί με εξυπνάδα τα πολιτικά του δικαιώματα.

Η κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, βασιζόμενη στην καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, χαρακτηρίζεται επομένως από δυο κύριες αρχές: πρώτο, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο), αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους. Δεύτερο, η σύμβαση εργασίας είναι ελεύθερη. Φυσικά από την άποψη αυτή δεν υπάρχει καθαρή καπιταλιστική κοινωνία.

Πρέπει ιδιαίτερα να σημειώσουμε ότι οι εργάτες, χάρη στη μακροχρόνια και έντονη πολιτική πάλη σημείωσαν επιτυχίες εξασφαλίζοντας σε ορισμένες κατηγορίες εργατών «βελτιωμένη» μορφή ελεύθερης σύμβασης εργασίας. Αλλά η σημερινή οικονομία στο σύνολό της διαφέρει κατά πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό.

Η παραγωγή πραγματοποιείται για χάρη του κέρδους και όχι για το όφελος, αλλά δεν υπάρχει εγγύηση ότι όλοι, όσοι θέλουν και μπορούν να εργαστούν, θα μπορέσουν σίγουρα να βρουν δουλειά. Σχεδόν πάντα υπάρχει στρατιά ανέργων. 0 εργάτης φοβάται συνεχώς να μη χάσει τη δουλειά του. Επειδή οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι εργάτες δεν αποτελούν προσο­δοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων είναι περιορισμένη με αποτέλε­σμα να υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Η τεχνική πρόοδος οδηγεί συχνά στην αύξηση της ανεργίας και όχι στην ελάφρυνση από τα βάρη της εργασίας. Ο προσανατολισμός στο κέρδος σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών είναι η αιτία της αστάθειας στη συσσώ­ρευση και τη χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, πράγμα που οδηγεί σε όλο και πιο σοβαρές κα­ταστάσεις ύφεσης. Ο απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη σπατάλη εργασίας και έτσι παραμορφώνει την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων, όπως ανάφερα πιο πάνω.»

Προσθέτουμε η ανάγκη πώλησης εμπορευμάτων ,η εξεύρεση νέων  αγορών , η εξεύρεση και κατοχύρωση πρώτων υλών , η εξαγωγή κεφαλαίων, ο άγριος ανταγωνισμός δημιουργεί, συνέχεια αναπαράγει πολέμους, επεμβάσεις σε τρίτες χώρες πολλές φορές με την συνεργασία της ντόπιας ολιγαρχίας, σφαγές, αποικιοκρατία, εξαρτήσεις, άθλιες συνθήκες ζωής ,ανεργία , εξαθλίωση ,κρίσεις , τεράστια σπατάλη συντελεστών παραγωγής (εργασία ,έδαφος, κεφάλαιο .)

Η προσπάθεια της προπαγάνδας να συγκαλυφτεί τι κρυβόταν πίσω από τους Ναζί, λόγω των τεραστίων εγκλημάτων τους « τρελοί, εγκληματίες, ολοκληρωτικό καθεστώς και καθαρίσαμε » δεν αρκεί για τους λογικά σκεπτόμενους πολίτες. Η αποικιοκρατία, οι επεμβάσεις  κλπ. γινόντουσαν και γίνονται από « δημοκρατικά » κράτη.

Το ναζιστικό καθεστώς ήταν ένα καπιταλιστικό επιθετικό κράτος .

«Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη της Bayer, της BASF, της Hoechst και των άλλων εταιρειών της IG Farben, του μεγαλύτερου καρτέλ χημικών και φαρμακευτικών προϊόντων στον κόσμο, εκείνη τη χρονική περίοδο.

• Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν, κατά κύριο λόγο, μια αντιδικία για εθνικούς ή φυλετικούς λόγους, αλλά έγινε για λογαριασμό του καρτέλ IG Farben και της προσπάθειάς του να κατακτήσει και να ελέγξει τις αναδυόμενες, αξίας πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων, χημικές, πετροχημικές και φαρμακευτικές αγορές στην Ευρώπη και τον κόσμο. »

Βέβαια ευρύτατα κοινωνικά στρώματα εποφελήθηκαν από την αποικιοκρατική πολιτική των χωρών τους και τις σχέσεις εξάρτησης πού έχουν επιβάλλει στις άλλες χώρες. Η Ελλάδα ανήκει στην δεύτερη κατηγορία ,στις άλλες χώρες, όσο και κάποιοι γηγενείς ελληνοευρωπαίοι θέλουν να την φαντάζονται στην πρώτη θέση. Άλλωστε το χρήμα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε μυρωδιά.

Όπως και στρώματα πού άθελα τους συμμάχησαν με την ολιγαρχία του τόπου τους επειδή έκρινε αυτή ότι έτσι θα σταθεροποιόταν το σύστημα.

Επειδή λίγο πολύ όλα αυτά είναι ευνόητα και τα γνωρίζουμε χωρίς να τα συνειδητοποιούμε γιαυτό έχει αναλάβει η προπαγάνδα να αποπροσανατολίζει, να φροντίζει να γνωρίζεται ότι δεν σας χρησιμεύει, να σας κάνει τονωτικές ενέσεις εγωισμού και καταναλωτισμού , να είστε συνέχεια σε κίνηση ,να μην σκέφτεστε.

Να παθιάζεστε με τις ομάδες, με τα κόμματα , με τις ορολογίες με το αριστερός ,δεξιός, κεντρώος κλπ.

Με την κάθε κουτοπονηριά του κάθε πολιτικού για να μην αντιληφθείτε ότι στην ουσία υπάρχουν μόνο δύο παρατάξεις.

Του λαού από την μία πλευρά και της ολιγαρχίας, του απίστευτου πλούτου από την άλλη πλευρά.

Σήμερα μπορούμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει η υποστολή των «όπλων» από μέρους των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων απέναντι της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.