Μέρος Δεύτερο. Ο κίνδυνος στα εθνικά θέματα

Αφού είδαμε τον κίνδυνο στα εθνικά θέματα που μπορεί να δημιουργηθεί εξαιτίας μιάς πραγματικά δημοκρατικής κυβέρνησης, το πράσινο φως από ΗΠΑ και Γερμανία στην Τουρκία για πολεμικό επεισόδιο για να επαναφέρουν την ελληνική κυβέρνηση στα πλαίσια της εξάρτησης αλλά και για να ικανοποιήσουν κάποιες απαιτήσεις της Τουρκίας,

εδώ θα φανεί η ικανότητα της δημοκρατικής κυβέρνησης για να αποσοβήσει αυτόν τον κίνδυνο, ας δούμε τώρα από ένα άρθρο τι περιμένει στο μέλλον την χώρα μας στα εθνικά θέματα με τα υποτακτικά κόμματα.

Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, δεν υπάρχουν δρόμοι στρωμένοι με τριαντάφυλλα αλλά ένας διαρκής αγώνας μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και αν δεν υπάρχει αγώνας από πλευράς του λαού τότε σίγουρα αυτός ο λαός είναι αναπόφευκτα καταδικασμένος.

Διαβάστε αυτό το άρθρο, μην σας ξεγελάει ο τίτλος, δεν χρειάζεται να το σχολιάσουμε.

Το μόνο πού έχουμε να τονίσουμε είναι ο ενδοτισμός των κυβερνήσεων.

Περιγραφικά αντί να κηρύξουμε «ιερό πόλεμο» στην Τουρκία για το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο το οποίο καταργεί τα 12 ναυτικά μίλια και την ΑΟΖ μας στα νησιά εμείς δεχόμαστε να συζητάμε με την Τουρκία, όσο για τις ανοησίες ότι δεν πρέπει να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις για να μην αναλαμβάνουν αυτό το έργο τρίτοι επ΄ώφελεία τους, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι έχουμε να συζητήσουμε με τους Τούρκους.

Εκτός από το να φαίνονται όλες οι ενέργειες των Τούρκων φυσιολογικές, μέσα στο πλαίσιο των λογικών αμφισβητήσεων στην διεθνή κοινότητα.

Αποστρατικοποίηση νησιών, περαιτέρω εξάρτηση από τα οπλικά συστήματα των αμερικάνων δηλαδή γινόμαστε περισσότερο επιρρεπής σε πιθανούς εκβιασμούς με βάση τα συμφέροντά τους, καταστροφή των ελληνικό-ρωσικών σχέσεων που μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Έτσι φτάσαμε να μας απειλούν οι Τούρκοι με πόλεμο ότι και να κάνουμε.

Απαγόρευση επίσκεψης πολιτικών προσώπων σε νησιά, τα ελληνικά νησιά είναι υπό « κατοχή» , 12 ναυτικά μίλια στην κρήτη, προστασία «Τουρκικής μειονότητας » στην θράκη κλπ.

Τι κυβέρνηση κυοφορούν οι κάλπες

Αποστολόπουλος Απόστολος

29/12/2022

Πρόβλεψη: Στις εκλογές, όποτε και αν στηθούν οι κάλπες, η διαφορά θα είναι οκτώ μονάδες, αδυναμία αυτοδυναμίας και, τέλος, σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης. Βασίζομαι για αυτή την πρόβλεψη στην ίδια πηγή που μου έδωσε τη δυνατότητα να ενημερώσω τον κ. Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει 16% πέντε μήνες πριν από τις εκλογές του Μαϊου 2012. Κάποιες, ενημερωμένες αυτή τη φορά, εταιρίες δημοσκοπήσεων λένε το ίδιο. Η πηγή αναφέρει ότι η πληροφορία της προέρχεται από τους ίδιους αμερικανικούς κύκλους που πρόβλεψαν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012.

Αν και τώρα επιβεβαιωθούν, υλοποιείται επιθυμία Αμερικανών ιθυνόντων για οικουμενική που διακινείται τουλάχιστον εδώ και δυο χρόνια ώστε όλες οι πολιτικές δυνάμεις να είναι συνυπεύθυνες στα όσα δυσάρεστα ακολουθήσουν. Οπότε, λέω, οι εκλογές είναι το προοίμιο δεινών. Η οικουμενική θα εμφανίζεται ως αποτέλεσμα των εκλογών αλλά στην πραγματικότητα είναι προσχεδιασμένος στόχος. Οι αποκαλύψεις, οι αντικυβερνητικές επιθέσεις θεμιτές και αθέμιτες, οι παρακολουθήσεις, όλο το ψυχόδραμα, δεν έχουν στόχο να ανατραπεί ειδικά ο Μητσοτάκης αλλά να αποτραπεί ο σχηματισμός μονοκομματικής κυβέρνησης.

Η καταδίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε μαρασμό, λόγω (και) της υπογραφής των Πρεσπών, απόδειξε πως οποιαδήποτε μονοκομματική κυβέρνηση, του Μητσοτάκη ή άλλη, είναι επίσης καταδικασμένη, μη μπορώντας να ενδώσει στις απαιτήσεις παραχωρήσεων στα εθνικά. Ο τρόπος για να παρακαμφθεί το εμπόδιο "ελληνικός λαός", ο πατριωτισμός του, πιστεύουν οι εντός και εκτός Ελλάδας αρμόδιοι, είναι να μοιραστεί η ευθύνη. Εξ' ου η Οικουμενική. Προσθέτω ότι η πρόβλεψη εκλογικού αποτελέσματος πολλούς μήνες πριν να στηθούν οι κάλπες είναι απολύτως δυνατή εδώ και στο εξωτερικό. Το περίπου 97-98/% της Κοινής Γνώμης διαμορφώνεται οριστικά τουλάχιστον ένα εξάμηνο πριν να στηθούν οι κάλπες.

Οικουμενική και Καϊλή

Τώρα πλέον καταλαβαίνουμε γιατί παρακολουθούσαν τον κ.Νίκο Ανδρουλάκη και γιατί εκείνος αποφεύγει να εξηγήσει την αιτία της παρακολούθησης. Το ερώτημα που κανείς δεν θέτει είναι αν ήταν τυχαίο ότι μέσα σε τόσους που χρηματίζονται στο ευρωκοινοβούλιο, στόχος ξαφνικά έγινε η κ. Καϊλή, καθιστώντας το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη ευάλωτο ή, καλύτερα, αιχμάλωτο στις έσωθεν/ έξωθεν πιέσεις, ως μέλος μετεκλογικής κυβέρνησης. Ο κ. Ανδρουλάκης προσπάθησε απεγνωσμένα να αποφύγει την ταύτιση του (ψευδο) ΠΑΣΟΚ με την εν λόγω μοιραία κυρία, διακεκριμένο μέλος του κόμματος. Ματαίως... Το ΠΑΣΟΚ αλλά και η οικουμενική (εφ' όσον μετέχει το ΠΑΣΟΚ) είναι πλέον (και εκ των προτέρων) δέσμιοι της φυλακισμένης Καϊλή. Εξαρτώνται από την ύπαρξη, τη ροή ή την αποσιώπηση νέων αποκαλύψεων.

Ο κ. Ανδρουλάκης επιδιώκοντας να βάλει στην άκρη και τους δύο αρχηγούς ήθελε, αν και μικρός το δέμας, να είναι ο κεντρικός παίκτης. Μεγάλη η μπουκιά. Επειδή μιλάμε για τον βαθύ κλυδωνισμό συνολικά της τάξης πραγμάτων στην Ελλάδα και τη διαχείριση της κατασκευασμένης αταξίας από εκλεγμένους, ίσως, αλλά χωρίς πολιτικό βάρος εκπροσώπους. Ώστε επιλεγμένα πρόσωπα να διεκπεραιώσουν τους προκαθορισμένους μοιραίους στόχους όπως πχ τη μοιρασιά του Αιγαίου.

Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν θρυμματίζεται το ακαθοδήγητο αλλά σθεναρό "πατριωτικό μέτωπο" που καμία μονοκομματική κυβέρνηση δεν τολμάει να θίξει. Η εκ των προτέρων δέσμια οικουμενική θα έχει ως κύρια αποστολή να τεμαχίσει σε ανώδυνα κομμάτια αυτή την άτυπη και ακαθοδήγητη λαϊκή εθνική ενότητα. Αν είναι έτσι θα το μάθουμε εκ των πραγμάτων όταν κληθούμε να "προσυπογράψουμε" ψηφίζοντας τον τάδε ή τον δείνα που θα αποδεχθεί, όπως και εμείς ως ψηφοφόροι, τις όποιες τυχόν παραχωρήσεις/υποχωρήσεις έχουν προαποφασιστεί.

Η απειλή

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχει αποχωρήσει επειδή θα έχει αποδειχθεί και η δική της ανικανότητα (ή απροθυμία) να κάνει τις απαραίτητες υποχωρήσεις-παραχωρήσεις στα κρίσιμα εθνικά θέματα. Έτσι ώστε να ικανοποιηθεί η Τουρκία (και όχι απλώς ο Ερντογάν) και κυρίως να στεριώσουν (ή να νομίζουν ότι στεριώνουν) οι ΗΠΑ τον στρατηγικό χώρο στη γειτονιά. Γι' αυτό συνεχώς βρίζει και φωνάζει ο Ερντογάν ξέροντας ότι οι άναρθρες κραυγές του δημιουργούν την εικόνα απειλής, άλλοθι στους πρόθυμους ενδοτικούς εν Αθήναις να ανακράξουν νίκη, νίκη, επιτέλους τα καταφέραμε (να χαθεί το Αιγαίο) χωρίς να πέσει ούτε ένα βόλι.

Αν ούτε αυτό πετύχει, ε, τότε μου έρχεται να πω ότι υπάρχουν πάντα τα χειρότερα και ότι όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Ποια ράβδος; Δεν την ξέρω αλλά την ξέρουν αυτοί που την έχουν κρυμμένη για ώρα ανάγκης-της δικής τους ανάγκης. Πότε θα έρθει μια τέτοια ανάγκη; Όταν (και κυρίως: Αν) αν οι μεν εκπρόσωποι, «έρημοι κι απρόσωποι», αποδειχθούν ανίκανοι να τελειώσουν το έργο.

Και αν ο κόσμος μεταμορφωθεί ως εκ θαύματος σε λαό και αντιδράσει μαζικά. Θα είναι πράγματι το θαύμα αφού από ηγεσία είμαστε υπό το μηδέν και ο κόσμος στο ίδιο σημείο. Οπότε τι σημασία έχουν όλα αυτά; Όλοι, στην ίδια ταβέρνα, «μοιραίοι, άβουλοι, αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Σημείωση: από τότε που το 'γραψε ο Βάρναλης, (1921-22) περιμένουμε το "θάμα" και χαρά στην υπομονή μας.

https://slpress.gr/politiki/ti-kyvernisi-kyoforoyn-oi-kalpes/