Με αφορμή το άρθρο Πέφτουν μαζί με κλειστή την ψαλίδα που περιέχει την δημοσκόπηση στην ιστοσελίδα της Ζούγκλας.

https://www.zougla.gr/politiki/article/peftoun-mazi-me-klisti-tin-psalida

Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι το καθεστώς της εξάρτησης καλά κρατεί.

Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να έχει υποχωρήσει, να υπάρχει γενικότερη δυσαρέσκεια αλλά το πολιτικό σκηνικό δεν αλλάζει, τα ίδια κόμματα μονοπωλούν την κοινωνική ζωή του τόπου μας, αν λάβουμε υπόψη και το κόμμα του Κασιδιάρη που αγγίζει στην πρόθεση ψήφου ένα 5,9% η κοινωνία στρέφεται προς ακόμα πιο ακροδεξιές τάσεις συμβαδίζοντας με την ευρωπαϊκή τάση, την «Δυναμική του Μεσοπολέμου».

Άλλο ενδεικτικό της παραπέρα φασιστικοποίησης της κοινωνίας, των συνειδήσεων είναι οι απαντήσεις στην 9η ερώτηση περί υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών.

Το 44% θεωρεί πως η υποχρεωτικότητα είναι σωστή επιλογή.

Μπορεί να καταλαμβάνει την δεύτερη θέση από άποψη προτίμησης αλλά το ποσοστό του 44% είναι ιδιαίτερα υψηλό πού δείχνει πώς μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού μας είναι επιρρεπής στην προπαγάνδα του Πρωθυπουργού, του επιτελείου του και των ΜΜΑποβλάκωσης.

Δηλαδή στην ελεγχόμενη φασιστικοποίηση της χώρας που θεμελιώνει, ρίχνει τις βάσεις για πιθανό επερχόμενο, μελλοντικό εθνικό διχασμό.

Σε αυτή την ελεγχόμενη φασιστικοποίηση σαν αποτέλεσμα της αναγκαιότητας των ντόπιων ολιγαρχών και των πολυεθνικών για παραπέρα συσσώρευση κερδών και των γενικότερων σχεδιασμών τους υπάρχει η πιθανότητα να τους ξεφύγει από τον έλεγχο τους έτσι οι πρώτοι πού θα το πληρώσουν είναι οι πολιτικοί φυσικά μένοντας στο απυρόβλητο οι ολιγάρχες και οι πολυεθνικές.

Μην ξεχνάμε την προσπάθεια άνδρωσης της χρυσής αυγής από κύκλους των ΗΠΑ, ντόπιων ολιγαρχών και της προώθησης τους από τα ΜΜΑποβλάκωσης σαν ανάχωμα της λαϊκής οργής.

Παραπέρα δεν ξενίζουν οι καταφατικές απαντήσεις για την αξιοπιστία των εμβολίων με 55% που πολύ πιθανό οι περισσότεροι από αυτούς να μην γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν με πειραματικά εμβόλια, από τα ανθρώπινα πειραματόζωα, από το σύνολο του λαού που τον υποχρεώνουν με τον ένα ή τον άλλο φασιστικό τρόπο να κάνει το εμβόλιο. Δηλαδή εμβόλια πού η αξιοπιστία τους ακόμα διερευνάται.

Ένα αξιοπερίεργο μπορούμε να σημειώσουμε στην ερώτηση 18 στο ερώτημα που αφορά το εάν ή όχι πρέπει να διεξαχθούν πρόωρες εκλογές. Το 50% των ψηφισάντων τάσσεται υπέρ της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.

Όσο και να προσπαθώ να καταλάβω την αναγκαιότητα των πρόωρων εκλογών για να ξαναβγάλουν τους ίδιους, ίσως σε διαφορετικές αναλογίες , δεν μπορώ να αντιληφθώ την σκέψη αυτού του 50%.

Κλείνοντας στην ερώτηση 18ο κατά σειρά, ζητείται από τους πολίτες να δηλώσουν ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Το 41,2% θεωρεί πως είναι η «Οικονομία». Το 27,3% επιλέγει την «Πανδημία» ως το μεγαλύτερο πρόβλημα. Στην τρίτη θέση το «Μεταναστευτικό-Προσφυγικό» ζήτημα και στην τέταρτη θέση με ένα 8,7% η «Παιδεία». Η «εγκληματικότητα» με 4,8% και τα «Ελληνοτουρκικά» με 4,1% ακολουθούν στην κατάταξη των προτεραιοτήτων των πολιτών.

Εδώ θα έπρεπε να υπάρχει μία ακόμα επιλογή η«Εξάρτηση» γιατί όλες οι άλλες επιλογές είναι εξαρτώμενες από την εξάρτηση.

Οι συντονισμένες προσπάθειες πού γίνονται για την ιδεολογική συσκότιση, για να μας πείσουν για την αναγκαιότητα της εξάρτησης είναι άνευ προηγουμένου φτάνουν σε κωμικές καταστάσεις.

Στις ειδήσεις πχ. στον ΑΛΦΑ οι δημοσιογράφοι υπερηφανεύονται των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων ελλήνων -αμερικάνων προσπαθώντας να μας πείσουν ή αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτές γίνονται εναντίον των Τούρκων και όχι εναντίον των Ρώσων.

Πρόσφατα στον ΣΚΑΙ ξεκίνησε επιμορφωτική εκπομπή με βασικό άξονα την αναγκαιότητα της εξάρτησης γνωστός ιστορικός παραποιώντας την ιστορία μας λέει ότι χωρίς Άγγλους δεν θα υπήρχε ελλάδα.

Μία πρώτη απάντηση σε αυτή την σκοπούμενη παραχάραξη της αλήθειας θα βρείτε εδώ https://slpress.gr/idees/o-stathis-kalyvas-apokalyptei-aggliki-itan-i-elliniki-epanastasi/

Τελικά κοντεύουμε στα δεκαπέντε χρόνια από τότε πού ένας οδοστρωτήρας ισοπεδώνει συνεχώς τους έλληνες και την ελλάδα με οδηγούς την ξένη εξάρτηση, τις ΗΠΑ, την ευρωπαϊκή ένωση ειδικότερα την Γερμανία, με την ντόπια ολιγαρχία μαζί με ένα άκρως παρασιτικό ξενόδουλο πολιτικό σύστημα πού μιάς κάνει ότι τσακώνονται μεταξύ τους τα κόμματα και άλλοτε συνενώνονται σε κυβερνητικά σχήματα, ο καιρός περνάει, τα χρέη αυξάνονται, ο πλούτος της ελλάδας ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί, η ζωή γίνεται αφόρητη για την πλειοψηφία των ελλήνων αλλά οι πολιτικοί πάντα καταφέρνουν να επιπλέουν όπως οι φελλοί και να ξεγελάνε το κοινωνικό σύνολο.

Η παρακμή είναι τόσο απόλυτη πού δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει η ελλάδα.

Από ένα ενδιαφέρον άρθρο διαβάζουμε.

Είναι γεγονός ότι, όταν υφίσταται κοινωνική παρακμή, δεν είναι δυνατόν να μεταβληθεί το κοινωνικό γίγνεσθαι, επειδή λείπουν οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις, οι οποίες δυνάμει θα μεταβάλλουν τις παραγωγικές σχέσεις.

Κατά συνέπεια, δεν έχει σχηματισθεί το μαζικό κίνημα το οποίο βρίσκεται σε επαναστατική διαδικασία.

Είναι γνωστόν ότι σε εποχές κοινωνικής παρακμής η κυρίαρχη δημόσια εξουσία διαφθείρει τα πάντα και τους πάντες, διότι το πλήθος δεν έχει αποκτήσει κοινωνική, αλλά ούτε και ατομική συνείδηση.

Σήμερα, στην εποχή της κοινωνικής σήψης, της πολιτικής διαφθοράς και οικονομικής κατάρρευσης, απαιτείται μία αναδόμηση του κοινωνικού είναι, μία πολιτική ουσιαστικής αντίστασης, μία επικούρεια κριτική και αμφισβήτηση των πάντων. Απαιτείται να σταματήσουμε τα σχέδια εκείνων που μας έθιξαν την εθνική μας ανεξαρτησία και μας οδήγησαν στα όρια της φτώχειας.

Είναι μύθος ότι, όπως στην εποχή του Επίκουρου έτσι και σήμερα, εφησυχάζουμε, ιδιωτεύουμε.

Πρέπει αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουμε τα σημερινά προβλήματα και αυτό θα το πετύχουμε με την άμεση στροφή προς ένα νέο τρόπο πολιτικής σκέψης και δράσης, έξω από τις υπάρχουσες πολιτικές δομές, που να αξιοποιεί τις ικανότητες, τις γνώσεις και τις δεξιότητες όλων μας, για να υπηρετήσει το σύνολο, για να δημιουργηθεί μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης.

 Είναι απαραίτητο να οργανώσουμε ένα συνασπισμό αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, και ενεργού λήψης αποφάσεων σε κάθε γειτονιά και κάθε περιοχή που να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα υπάρχοντα προβλήματα της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

Πρέπει ο σημερινός φιλόσοφος να μην περιορίζεται στην ακαδημαική του απομόνωση, αλλά να αναλάβει ένα πρωτοποριακό-κοινωνικό πολιτικό ρόλο, που θα αποσκοπεί στην αφύπνιση της κοινωνικής συνείδησης, ώστε ο άνθρωπος να αποτελέσει ενεργό υποκείμενο και να εξέλθει, κατά τήν καντιανή ρήση, από την ανωριμότητά του, για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος.

Είναι προφανές ότι σήμερα είναι αδύνατον να δοθεί οποιαδήποτε λύση από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, τα οποία για να μπορέσουν να συμβάλλουν στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, πρέπει να ανασυκροτηθούν σε άλλη πολιτική βάση και με προοπτική το όφελος του λαού.

Στη σημερινή εποχή, είναι αναγκαία η δημιουργία ενός φορέα που θα αποτελούν, κυρίως οι φιλόσοφοι και οι άνθρωποι των γραμμάτων εν γένει, οι αγανακτισμένοι, οι αδικημένοι, και οι νέοι με αποφασιστικότητα και θα αποσκοπεί στην έξοδο της χώρας μας από την κοινωνική κρίση.

Κάθε Έλληνας πολίτης με κριτήρια ήθους, εργατικότητας, αφιλοκερδούς κοινωνικής προσφοράς και υψηλής πολιτικής διορατικότητας και με γνώμονα το γενικό καλό, πρέπει να επιφέρει καίριο πλήγμα στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, γιατί δεν αντέχουμε η Ελλάδα να μας πληγώνει άλλο.

Από

Το λάθε βιώσας του Επίκουρου αποτελεί απόσυρση του πολιτικού;

Χρυσάνθη Κεχρολόγου,

Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

Θεσσαλονίκης.

Ο Υποχρεωτικός Εμβολιασμός παραβιάζει τον Κώδικα της Νυρεμβέργης

Η μη-συναινετική συμμετοχή πολιτών σε ιατρικές έρευνες και πειράματα απαγορεύεται ρητώς. Ειδικά μετά τα εγκλήματα των ΝΑΖΙ και τα πειράματα σε ανθρώπους που διενεργήθηκαν σε μαζική κλίμακα, θεσπίστηκε ο Κώδικας της Νυρεμβέργης (ως αποτέλεσμα των δικών των ΝΑΖΙ στην Νυρεμβέργη) όπου ορίζει αυτά τα ζητήματα. Το εμβόλιο για τον SarsCov2 ειδικότερα εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία διότι είναι πειραματικό και δίνεται με επείγουσα άδεια: τυχόν εξαναγκασμός των πολιτών με οποιονδήποτε τρόπο (νομική υποχρέωση, εκβιασμός, απάτη) να εμβολιαστούν μαζικά με ένα εμβόλιο καινούριας και αδοκίμαστης τεχνολογίας, του οποίου οι παρενέργειες είναι υπό διερεύνηση, τους καθιστά πειραματόζωα και συνιστά επάνοδο των θηριωδιών των ναζιστών και νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους με πρόσχημα την δημόσια υγεία.

https://www.nellypsarrou.com/index.php?option=com_content&task=view&id=508&Itemid=63

Ακούμε πολλές φορές για τον φασισμό αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν αντιληφθεί με τι ακριβώς έχουν να κάνουν.

Έτσι παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του ιστορικού Mark Mazower, Σκοτεινή ήπειρος -Ο ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας.

Η ουσία βρίσκεται εδώ, είναι ακριβώς η ίδια πού εφαρμόζεται στην ελλάδα του 2021-2022.

Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός που μόνο μία ακόμα χώρα το τόλμησε, ποιά; μα φυσικά η γενέτειρα του φασισμού η Ιταλία (άνω των 50), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κλπ.

Εκεί που ο φασισμός διέφερε έντονα από το φιλελευθερισμό ήταν στην ανοιχτή υπεράσπιση του αυταρχικού κράτους. ≪Η πειθαρχία πρέπει να γίνεται αποδεκτή≫,≪Όταν δεν γίνεται αποδεκτή, πρέπει να επιβάλλεται≫.

Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα περικόπηκαν, εννοείται, δραστικά.

Εδώ για το τι ισχύει στις ευρωπαϊκές χώρες για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.

https://iskra.gr/%CF%84%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%87%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF/

Η άνοδος του ιταλικού φασισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1920 αποτελεί ένα διδακτικό αντεπιχείρημα απέναντι σε όσους θεώρησαν τα νέα συντάγματα υπεύθυνα για την κατάρρευση της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Στο κάτω- κάτω, όταν ο Μουσσολίνι έγινε πρωθυπουργός, συνταγματικό θεμέλιο του κράτους εξακολουθούσε να είναι το Statuto του Καρόλου Αλβέρτου, του 1848.

Στη μεταπολεμική Ιταλία ο φιλελευθερισμός φάνταζε αβέβαιος και αδύναμος και η εξουσία λίγο-πολύ εκούσια παραχωρημένη στη Δεξιά μπροστά στη λαϊκή δυσαρέσκεια και την πολιτική αστάθεια.

Τον Οκτώβριο του 1922, όταν ο βασιλιάς κάλεσε τον Μουσσολίνι να σχηματίσει κυβέρνηση, το φασιστικό κίνημα ήταν ακόμα σχετικά μικρό. Εκείνο που το βοήθησε να καταλάβει την εξουσία δεν ήταν η εντύπωση που δημιούργησε η μελοδραματική, για να μην πούμε φαρσική, Πορεία προς τη Ρώμη, αλλά ο διάχυτος φόβος του σοσιαλισμού στην Ιταλία, μετά τ' αποτελέσματα της νέας καθολικής ψηφοφορίας του άρρενος πληθυσμού στις εκλογές του 1919.

Αυτός ο φόβος εξηγεί τη συμπάθεια με την οποία αντιμετώπισαν τους Φασίστες τόσο πλατιά στρώματα της αστυνομίας, των δημοσίων υπαλλήλων, της Αυλής και του κοινοβουλίου.

Η πρώτη κυβέρνηση του Μουσσολίνι ήταν ένας συνασπισμός με τρία άλλα πολιτικά κόμματα. Χωρίς την υποστήριξή τους, ιδίως των Φιλελευθέρων, ο Μουσσολίνι δεν θα είχε μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση.

Χωρίς την υποστήριξή τους, αλλά και χωρίς εκείνη των Σοσιαλιστών, δεν θα είχε μπορέσει να περάσει την εκλογική μεταρρύθμιση του 1923, με την οποία εξασφάλισε στην κυβέρνησή του τον έλεγχο της Βουλής.

Πράγματι, ώς το 1925 πολλοί από τους ριζοσπαστικότερους υποστηρικτές του Ντούτσε εξέφραζαν την απογοήτευσή τους από το συμβιβασμό του φασισμού με το παλιό σύστημα. Ο συντηρητικός Γκαετάνο Σερβέντι, στο βιβλίο του Ascesadellademocraziaeuropeaeprimereazionistoriche[Ανοδος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και πρώτες ιστορικές αντιδράσεις], όχι μόνο απέρριπτε τη μεταπολεμική δημοκρατία ως σύμπτωμα της ≪γοργής και προοδευτικής παρακμής των ευρωπαϊκών αξιών στον κόσμο≫, αλλά, ίσως πιο απρόσμενα, ξιφουλκούσε εναντίον του ≪κοινοβουλευτικού φασισμού≫, όπως τον ονόμαζε, γιατί ≪βασκαλίζεται με την ιδέα ότι η ζωτικότητά του μπορεί να διατηρηθεί στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού συστήματος≫. Παρόμοια, ο Ισπανός σχολιαστής Φρανθίσκο Κάμπο

προειδοποιούσε ότι ο Μουσσολίνι, συμβιβαζόμενος με τον κοινοβουλευτισμό, είχε χάσει την ευκαιρία που του είχε παρουσιαστεί να έρθει σε γνήσια επαναστατική ρήξη με το παρελθόν.

Ανάλογες επικρίσεις διατυπώνονταν και στο εσωτερικό του φασιστικού κινήματος, όπου οι εκκλήσεις για επαναστατική ανανέωση

οδήγησαν στο λεγόμενο ≪δεύτερο κύμα≫ του 1925-26.

Μόνο τώρα πέρασαν νόμοι που επεξέτειναν τις εξουσίες του νομάρχη στις επαρχίες, αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα από τους επικριτές του καθεστώτος, καταργούσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης και περιόριζαν την ελευθεροτυπία και τις αστικές ελευθερίες. Μέσα στο ρευστό πολιτικό κλίμα των αρχών της δεκαετίας του 1920 ο φασισμός προχωρούσε ψηλαφιστά, όπως άλλωστε και η δημοκρατία.

Τα τέσσερα επόμενα χρόνια τα γνωρίσματα του φασιστικού κράτους έγιναν σαφέστερα. Ορισμένα στοιχεία του παρελθόντος διατηρήθηκαν: ο βασιλιάς παρέμεινε αρχηγός του κράτους (αν και οι εξουσίες του ψαλιδίστηκαν), η βουλή συνέχισε τις άκαρπες συζητήσεις της, ενώ η ευρεία χρήση της αστυνομικής εξουσίας στις επαρχίες παρέμεινε εξίσου απαραίτητη όσο και στα χρόνια των φιλελευθέρων.

Ετσι, απ' ορισμένες απόψεις ο φασισμός διαδέχτηκε χωρίς τριβές

τους φιλελεύθερους προκατόχους του, και η μεταπολεμική μαζική δημοκρατία έμοιαζε πολύ μ' ένα σύντομο ιντερλούδιο μέσα σε μια μακρύτερη ιστορία διακυβέρνησης από τις ελίτ.

Εκεί που ο φασισμός διέφερε έντονα από το φιλελευθερισμό ήταν στην ανοιχτή υπεράσπιση του αυταρχικού κράτους. ≪Η πειθαρχία πρέπει να γίνεται αποδεκτή≫, δήλωνε ο Μουσσολίνι, ο οποίος, άλλωστε, είχε διαλέξει για σύμβολο του κινήματος του τις fasces [δέσμες ράβδων με πέλεκυ στο μέσο], μια ρωμαϊκή εικόνα εξουσίας. ≪Όταν δεν γίνεται αποδεκτή, πρέπει να επιβάλλεται≫.

Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα περικόπηκαν, εννοείται, δραστικά. Οι αρετές που εκθειάζονταν τώρα ήταν η βία και η δράση, ενώ το κοινοβούλιο κατηγορείτο για αναποτελεσματικότητα και άχρηστη ρητορική.