Κορωνοηλίθιοι - Καπιταλισμός και φτώχεια.

Οσκαρ Λαφοντέν: «Πoιοί είναι οι πραγματικοί Κορωνοηλίθιοι»;

"Έμεινα άφωνος όταν διάβασα τα συμβόλαια με την Pfizer/ BioNTech αφότου αυτά διέρρευσαν και δημοσιεύθηκαν στον ιστότοπο Nach Denk Seiten. " Ο αγοραστής αναγνωρίζει ότι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και η αποτελεσματικότητα του εμβολίου είναι μέχρις στιγμής άγνωστες ,και ότι το εμβόλιο μπορεί να έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες που επί του παρόντος είναι άγνωστες.

Ο αγοραστής συμφωνεί να εξαιρεί , να υπερασπίζεται και να μην βλάπτει καθ'οιονδήποτε τρόπο την Pfizer, την BioNTEch και τις συνδεδεμένες με αυτές εταιρείες, από και κατά όλων των αγωγών, ζημιών, υποχρεώσεων, αποζημιώσεων, κυρώσεων, προστίμων δαπανών και εξόδων".

« Οι πολιτικοί που υπογράφουν τέτοια συμβόλαια είναι οι πραγματικοί "κορωνοηλίθιοι".

Αυτά λέει ο Λαφοντέν και ελπίζει ότι τα γερμανικά δικαστήρια, θα υπενθυμίζουν στους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης της Μέρκελ, ότι όλα αυτά τα μέτρα αντίκειται στις αρχές του συνταγματικού κράτους της Γερμανίας. Κι ότι είναι εντελώς ανεύθυνα αφού η πλειοψηφία των ηλικιωμένων έχει εμβολιαστεί να υποχρεώνουν παιδιά, εφήβους και νέους να εμβολιαστούν με ένα σκεύασμα που ακόμη και ο κατασκευαστής του δηλώνει επι του παρόντος, ότι δεν είναι γνωστές οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, ανεπιθύμητες παρενέργειες και η αποτελεσματικότητα.

https://iskra.gr/%ce%bb%ce%b1%cf%86%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%ad%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b1%ce%bd%cf%83%cf%8c%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%b9%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b9/

Όσκαρ Λαφοντέν

Ο Όσκαρ Λαφοντέν είναι Γερμανός πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε στην κυβέρνηση της Γερμανίας ως υπουργός Οικονομικών απο το 1998 έως το 1999. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος απο το 1995 εώς το 1999. Απο το 2007, ο Λαφοντέν επιτέλεσε συν - πρόεδρος του DIE LINKE . Ανακοίνωσε την παραίτησή του

απο τα πολιτικά του καθήκοντα τον ιανουάριο του 2010, επικαλούμενος προβλήματα υγείας.

Με αφορμή από το άρθρο Ακρίβεια, πληθωρισμός...ο καπιταλισμός σκοτώνει την φτώχεια ;

https://www.zougla.gr/apopseis/article/akrivia-pli8orismoso-kapitalismos-skotoni-tin-ftoxia-

Είναι ένοχος ο καπιταλισμός η όσοι τον εφαρμόζουν;

Να φανταστούμε ότι για τις κρίσεις φταίνε οι καπιταλιστές των δυτικών χωρών Αγγλίας, ΗΠΑ κλπ. επειδή δεν τον εφαρμόζουν σωστά;

Εδώ σε αυτή την πρόταση έχουμε ένα μπέρδεμα των νόμων πού διέπουν τον καπιταλισμό με την βουλησιαρχία.

Ο καπιταλισμός σημαίνει κυνήγι του κέρδους μέσω του σκληρού ανταγωνισμού που φτάνει έως τους πολέμους και την εξάρτηση των μικρότερων χωρών, συσσώρευση του κέρδους, μισθωτή εργασία, εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αποφάσεις πού δεν εξαρτώνται από τους εργαζομένους και γενικότερα από το σύνολο του λαού.

Ο νόμος της αγοράς πού τον ενσωματώνουν στο καπιταλιστικό σύστημα προϋπήρχε του καπιταλιστικού συστήματος εκτός και αν κάποιοι θέλουν να ισχυριστούν ότι ο καπιταλισμός υπήρχε και επί του δουλοκτητικού συστήματος.

Πάμε τώρα στο άλλο χαρακτηριστικό την ατομική ιδιοκτησία.

Αν και ο καπιταλισμός εμφανίστηκε σαν σύστημα πού στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά, μπορούμε να δούμε από την ιστορική πορεία του ότι υπήρξαν περίοδοι που το κράτος στην ουσία αναλαμβάνει όλο το βάρος της οικονομικής δραστηριότητας ειδικά σε πολεμικές περιόδους.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το κράτος των ανεπτυγμένων χωρών παίζει βασικό ρόλο με μεγάλο κρατικό τομέα σε αντιδιαστολή με τις προπαγανδιστικές ανοησίες ότι όποιο κράτος έχει μεγάλη οικονομική δραστηριότητα είναι σοσιαλιστικό.

Όσο για τον Κρατικό παρεμβατισμό ονομάζουμε τη πολιτική κατάσταση στην οποία το κράτος παρεμβαίνει με διάφορους τρόπους στη κοινωνία και στη λειτουργία της αγοράς, για να διασφαλίσει, την ομαλή λειτουργία της οικονομίας, την εξασφάλιση των κερδών της αστικής τάξης, και την κατάπνιξη του εργατικού κινήματος όσο μπορεί.

Έτσι δεν εννοείται κράτος ουδέτερο όπως κάποιοι ανόητοι νεοφιλελεύθεροι οραματίζονται.

Το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού και αυτό που πρέπει να μεταφέρουμε στους νέους ειδικότερα είναι ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα για την ανακούφιση της φτώχειας.

Από ποια όμως;

Από το φεουδαρχικό, το δουλοκτητικό και το ονομαζόμενο σοσιαλιστικό όπως μας ενημερώνει το άρθρο.

Είναι γεγονός ότι ο καπιταλισμός επαναστατικοποιεί τα εργαλεία παραγωγής λόγω του ανταγωνισμού με αποτέλεσμα τον μεγαλύτερο πλούτο της κοινωνίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο μεσαίωνας ήταν μόνιμα βουτηγμένος στην απόλυτη φτώχεια είναι ενδεικτικές οι πάμπολλες αργίες μέσα στον χρόνο και για τις λιμοκτονίες περισσότερο φταίει η απληστία των φεουδαρχών, αριστοκρατών πού αποζημούσε όλο το πλεόνασμα και έτσι δεν μπορούσε να αποθηκευτεί, παρά οι κακές χρονιές που είναι φυσιολογικό φαινόμενο για τις αγροτικές κοινωνίες.

Ίσως ο αρθρογράφος να μην γνωρίζει τις συνθήκες πού ζούσαν οι εργαζόμενοι, ίσως θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι η εργατική τάξη στις αρχές του βιομηχανικού καπιταλισμού ζούσε σε συνθήκες πού ήταν άθλιες, χειρότερες της φεουδαρχίας, η καλυτέρευση της ζωής τους οφείλεται μόνο και αποκλειστικά μόνο στην οργάνωσή τους και στους σκληρούς αγώνες εναντίον της πλουτοκρατίας και του κράτους πού ήταν υποχείριο της πλουτοκρατίας ακόμα και το δικαίωμα της ψήφου το κατέκτησαν μετά από σκληρούς αγώνες.

Ίσως θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε τις ατελείωτες σφαγές, τις γενοκτονίες σε όλο τον κόσμο πού διαπράχθηκαν για να δημιουργηθεί ο καπιταλισμός, το λουτρό αίματος που σε αυτό πρωτοστάτησαν Ισπανοί, Άγγλοι , Ολλανδοί, Γάλλοι, Βέλγοι κατόπιν Αμερικάνοι όλος ο πολιτισμένος κόσμος που έβαλε σκοπό του να εκπολιτίσει όλη την άλλη ανθρωπότητα.

Με αυτά τα κέρδη, αυτών των λεηλασιών βρέθηκε το αναγκαίο κεφάλαιο για την δημιουργία και την μεγέθυνση των καπιταλιστικών εταιρειών.

Ίσως θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και σήμερα οι επεμβάσεις συνεχίζονται απρόσκοπτα.

Ξεχνάει ο αρθρογράφος ότι σε κάθε προσπάθεια των λαών για να δημιουργηθεί μία καλύτερη κοινωνία, ένα άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα οι ιμπεριαλιστικές χώρες επεμβαίνουν στρατιωτικά για την κατάπνιξη του.

Να τον πληροφορήσουμε πόσες χώρες επέμβηκαν το 1917 στην νεοσυσταθείσα ΕΣΣΔ; Πέρα της υποκίνησης του εμφυλίου πού ήταν δημιούργημα των Άγγλων.

14 καπιταλιστικά κράτη, συμμετείχαν στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία με συνολική δύναμη 300.000 αντρών.

Ακόμα και αυτός ο σοσιαλισμός που δημιουργήθηκε ήταν το αποτέλεσμα της πίεσης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οπότε καλό είναι να μην τον κατηγορούν.

Ποιος όμως ήταν αυτός ο σοσιαλισμός;

Θύμιζε το καπιταλιστικό κράτος σε πολεμική περίοδο. Θύμιζε και τον ασιατικό τρόπο παραγωγής.

Είχε μισθωτή εργασία, μισθό με το κομμάτι, εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αποφάσεις πού δεν εξαρτώνται από τους εργαζομένους και γενικότερα από το σύνολο του λαού.

Είχε πλουτοκρατία, συσσώρευση κέρδους, πρωταρχική συσσώρευση για την εκβιομηχάνιση της χώρας.

Είχε παραλογισμό, βαρβαρότητα, βασανιστήρια και πολλές εκτελέσεις.

Αυτή δεν ήταν καινούργια κοινωνία αντίθετα ήταν παλιά πολύ παλιά μεταφερμένη στην νεότερη εποχή.

Παρόλα αυτά στην Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχε φτώχεια, υπήρχε υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δεν υπήρχε το άγχος, είχε υψηλό προσδόκιμο ζωής πού έπεσε με την έλευση των καθαρών καπιταλιστικών σχέσεων και τότε απέκτησε την πραγματική φτώχεια.

Ο καπιταλισμός δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η λύση, ειδικά όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας στον κόσμο. Κάθε χρόνο, ο "Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας», που κατατάσσει κάθε χώρα στον κόσμο σε σχέση με τις πρόοδους της οικονομικής ελευθερίας αποδεικνύει ότι κανείς δεν πεινάει σε χώρες με μεγάλη οικονομική ελευθερία. Από την άλλη πλευρά, και η αντίθεση είναι εντυπωσιακή, η οικονομική καταστολή φέρνει μόνο πείνα και φτώχεια, όπως είδαμε στη Βενεζουέλα, όπου πάνω από το 10% του πληθυσμού μετανάστευσε για να ξεφύγει από τον λιμό.

Τι είναι αυτός ο δείκτης;

Ο Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας είναι ένας ετήσιος δείκτης και κατάταξη που δημιουργήθηκε το 1995 από το συντηρητικό think-tank The Heritage Foundation και το The Wall Street Journal για τη μέτρηση του βαθμού οικονομικής ελευθερίας στα έθνη του κόσμου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82

Η αναλυτική κατάταξη της Ελλάδας στα πέντε βασικά πεδία του δείκτη είναι:

- Μέγεθος του κράτους: 146η θέση (άνοδος 5 θέσεων σε σχέση με πέρυσι)
- Κράτος δικαίου και ιδιοκτησιακά δικαιώματα: 56η θέση (πτώση 4 θέσεων)
- Πρόσβαση σε ισχυρό νόμισμα: 67η θέση (άνοδος 2 θέσεων)
- Ελευθερία στο διεθνές εμπόριο: 57η θέση (άνοδος 2 θέσεων)
- Ρυθμιστικό περιβάλλον στην τραπεζική πίστη, τα εργασιακά και την επιχειρηματικότητα: 87η θέση (πτώση 8 θέσεων) .

Μας λέει ο αρθρογράφος ότι στις χώρες με υψηλή οικονομική ελευθερία οι πολίτες δεν πεινάνε. Κατά σύμπτωση τις πιο υψηλές θέσεις τις καταλαμβάνουν ιμπεριαλιστικές χώρες και χώρες ευρωπαϊκές που εκμεταλλεύονταν/νται τους άλλους λαούς.

Πάλι κατά σύμπτωση τις τελευταίες θέσεις τις καταλαμβάνουν χώρες πχ. Συρία, Ιράν πού θέλουν να είναι ανεξάρτητες και έχουν υποστεί όλη την βαρβαρότητα των πολιτισμένων χωρών αποκλεισμό, παράνομα φονικά εμπάργκο των ΗΠΑ-Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολέμους κλπ.

Πάλι κατά σύμπτωση ο δείκτης είναι φτιαγμένος με τέτοιο τρόπο που να θεωρεί κατακριτέο το μεγάλο μέγεθος του κράτους και ας υπάρχουν κράτη αυτής της κατηγορίας πού οι πολίτες τους απολαμβάνουν από τα πιο υψηλά βιοτικά επίπεδα του κόσμου μας πχ. Νορβηγία.

Πάλι κατά σύμπτωση μας εκθειάζει το ελεύθερο εμπόριο δηλαδή ότι συμφέρει τις πιο βιομηχανοποιημένες χώρες που στα αρχικά τους στάδια χρησιμοποιούσαν ευρέως τον προστατευτισμό για να μπορέσουν να βιομηχανοποιηθούν, ώσπου να μπορέσουν να ανταγωνιστούν τις άλλες χώρες.

Αυτός ο δείκτης είναι το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, των συμφερόντων των μεγαλύτερων πολυεθνικών που θα πρέπει οι υπόλοιπες χώρες να τον ακολουθούν οικειοθελώς και αν όχι υπάρχουν και άλλοι τρόποι, ρωτήστε τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, το ΔΝΤ, την παγκόσμια τράπεζα κλπ.

Το όλο άρθρο θέλει να μας αποδείξει ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα για την ανακούφιση της φτώχειας.

Και για παράδειγμα μας φέρνει την Κίνα. Την εκθειάζει στο έπακρο.

Κίνα πού από τις 165 θέσεις καταλαμβάνει την 116. Προηγούμενα όμως μας έλεγε ότι οι πολίτες πεινάνε στις χώρες με χαμηλό δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας.

Ότι μας βολεύει.

Άλλες αξιοσημείωτες κατατάξεις περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ (6η θέση), τον Καναδά (14η), την Ιαπωνία (18η), τη Γερμανία (22η), την Ιταλία (47η), τη Γαλλία (53η), τη Ρωσία (100η), την Τουρκία (114η) και την Κίνα (116η).

Ο Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας μετρά τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές και οι θεσμοί των 165 χωρών του Δείκτη υποστηρίζουν την οικονομική ελευθερία.

https://www.capital.gr/oikonomia/3581751/deiktis-oikonomikis-eleutherias-se-poia-thesi-katatassetai-i-ellada-metaxu-165-xoron

Και είναι ακριβώς αυτά τα 35 χρόνια κατά τα οποία, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Piketty, οι παγκόσμιες ανισότητες έχουν μεγαλώσει. Οι αντικαπιταλιστές παραπονιούνται πάντα ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι. Πράγματι, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έχει εκτοξευθεί στα ύψη τα τελευταία 30 χρόνια. Το 2000, ο κόσμος είχε μόνο 470 δισεκατομμυριούχους. Σήμερα είναι 2.153, σύμφωνα με το Forbes. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι επικριτές του καπιταλισμού είναι ότι η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων στον κόσμο και η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, που είναι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Συμπέρασμα όσοι περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι τόσο το καλύτερο για όλους μας. Να σταματήσουμε να φορολογούμε τους πλούσιους με την ελπίδα να γίνουν σύντομα δισεκατομμυριούχοι;

Βέβαια η ακραία φτώχεια έχει μειωθεί μόνο στην Κίνα όχι στις άλλες χώρες γιαυτό ο αρθρογράφος μας μιλάει αποκλειστικά για την Κίνα.

Δεν του περνάει από το μυαλό ότι αυτός ο πλούτος, ένα μέρος του από κάπου αλλού μπορεί να έχει χαθεί;

Δεν έχει ακούσει για την μερική αποβιομηχάνιση των ΗΠΑ και της Ευρώπης με εξαίρεση την Γερμανία;

Δεν έχει ακούσει, διαβάσει τίποτα για την πτώση του βιοτικού επιπέδου αυτών των λαών για το στραπατσάρισμα, την καταστροφή της μεσαίας τάξης τους;

Δεν έχει διαβάσει για την μεταφορά του παραγωγικού τομέα των πολυεθνικών στην Κίνα λόγω του πιο φτηνού εργατικού δυναμικού και των υπολοίπων διευκολύνσεων που τους παρέχει το κινεζικό κράτος;

Το αν μειώθηκε η ακραία φτώχεια στην Κίνα είναι απόφαση της κυβέρνησης της Κίνας για τους δικούς της εσωτερικούς λόγους η οποία δεν είναι υποχείριο των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών χωρών και δεν επιδέχεται πιέσεων αντίθετα με όλο τον άλλο κόσμο πού δεν λέει να μειωθεί η ακραία φτώχεια.

Βλέπουμε τι γίνεται σε χώρες που τις έχουν στο χέρι, πλήρη αποβιομηχάνιση πχ. Ελλάδα, Ουκρανία κλπ.

ΟΙ δυτικές κοινωνίες πότε ζούσαν καλύτερα όταν οι δισεκατομμυριούχοι φορολογούνταν ή τώρα που δεν φορολογούνται και τα κεφάλαια τους είναι παρκαρισμένα σε εξωτικά μέρη;

Έτσι προσπαθούνε να ιδιωτικοποιήσουν τις κρατικές υπηρεσίες των χωρών για να βρούν διέξοδο τα κεφάλαια τους και να τους αποφέρουν κέρδος.

Φυσικά ο αρθρογράφος αποφεύγει να λάβει υπόψιν του και αυτές τις παραμέτρους του συνολικού ζητήματος πού ονομάζεται καπιταλισμός.

Σε καμία άλλη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ξέφυγαν από την ακραία φτώχεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όπως στην Κίνα.

Μία παράμετρος της ακραίας φτώχειας είναι ότι η δημιουργία και το παραπέρα βάθεμα των καπιταλιστικών σχέσεων επιφέρει την ακραία φτώχεια.

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι προτού τον καπιταλισμό είχαν το σπίτι τους, το κτήμα που καλλιεργούσαν, την κοινή γή, τα δάση πού τα εκμεταλλευόταν το σύνολο της κοινότητας, τα ζωντανά τους, τις κοινωνικές τους σχέσεις, τις πολιτισμικές παραδόσεις κλπ. όλους αυτούς ο αρθρογράφος τους περιλαμβάνει στην ακραία φτώχεια επειδή δεν είχαν νόμισμα, χρήμα.

Οι καπιταλιστικές σχέσεις εξαναγκάζουν είτε με την βία είτε μέσω χρεών κλπ. την εγκατάλειψη της πατρογονικής τους γής με αποτέλεσμα να πάνε να μείνουν στους τενεκομαχαλάδες, να γίνουν αλήτες, εγκληματίες κλπ.

Δύο παραδείγματα η περίφραξη της γής στην Αγγλία και ένα πιο σύγχρονο η δράση της Μονσάντο στην Ινδία πού οι χωρικοί έφτασαν στο σημείο να αυτοπυρπολούνται.

Εδώ για την περίφραξη της γής στην Αγγλία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B7

Εδώ λίγα για την Μονσάντο

https://www.greenpeace.org/greece/issues/diatrofi/3031/41-alhtheies-gia-to-pithanws-karkinogono-zizanioktono/

Μετά από μια δεκαετία της λαϊκής αντίθεσης στην Ινδία, ένα κίνημα που απορρίπτει την αποικιακού στιλ προσέγγιση της Monsanto συσπειρώνεται με την εκστρατεία "Monsanto Φύγε από την Ινδία", με στόχο την εκδίωξη της εταιρείας από τη χώρα. Κάτι τέτοιο θα απελευθέρωνε τη βιομηχανία βαμβακιού της Ινδίας, η οποία βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό από τη Monsanto, και θα μπορούσε να βοηθήσει στο να σταματήσουν οι αυτοκτονίες των μικρών αγροτών που οδηγούνται στο χρέος από τις ολοένα και αυξανόμενο κόστος της χρήσης γ.τ. καλλιεργειών και των χημικές εισροών (φυτοφάρμακα) που αυτές απαιτούν.

https://biotechwatch.gr/CombatingMonsanto

Φαίνεται ίσως παράξενο να παίρνουμε το παράδειγμα της Κίνας για να αποδείξουμε την ανωτερότητα του καπιταλισμού. Είναι η Κίνα καπιταλιστική χώρα ; Το κράτος δεν παίζει ακόμη τεράστιο ρόλο σε όλους τους τομείς της ζωής στην Κίνα ; Φυσικά, η Κίνα απέχει πολύ από το να είναι μια καθαρά καπιταλιστική χώρα. Το κράτος εξακολουθεί να ασκεί υπερβολικό έλεγχο.

Τι πάει να πεί δεν είναι καθαρά καπιταλιστική χώρα, ή είναι καπιταλιστική ή δεν είναι. Το μείγμα αυτής είναι άλλο ζήτημα. Τι είδους σoφιστείες είναι αυτές;

Όσο για τον έλεγχο του κράτους τι πάει να πεί ασκεί υπερβολικό έλεγχο; που τον ασκεί στις πολυεθνικές ; στην πλουτοκρατία; στην καθυπόταξη των φτωχών και της εργατικής τάξης; Κράτος που δεν ασκεί κανένα έλεγχο δεν υπάρχει, ανοησία και κουτοπονηριά μόνο υπάρχει στο μυαλό των υπερασπιστών της πλουτοκρατίας.

Το μέγεθος του κράτους σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ αυξάνεται συνεχώς από το 1870 και μετά. Μετρώντας τις δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς παρατηρούμε ότι το 1870 αντιστοιχούσε στο 10,7% του ΑΕΠ, το 1920 στο 19,6%, το 1960 στο 28%, το 1980 στο 41,9% και το 1996 στο 45%.1

Το κράτος διογκώθηκε και πήρε τη σημερινή του μορφή μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν επικράτησε η Κεϋνσιανή λογική του παρεμβατικού ρόλου του κράτους και της ενίσχυσης του κράτους-πρόνοιας. Μέχρι και τη δεκαετία του 80' το Κεϋνσιανό μοντέλο παρέμεινε κυρίαρχο και κατά συνέπεια εθεωρείτο θετικό ο δημόσιος τομέας να είναι μεγάλος, έτσι ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται το διπλό στόχο της χαμηλής ανεργίας και της σταθερότητας των τιμών. Νέοι θεσμοί και δημόσιες υπηρεσίες δημιουργήθηκαν και το κράτος συχνά παρενέβαινε άμεσα στην οικονομία μέσω δημοσίων επιχειρήσεων και δημοσίων έργων υποδομής. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε ως η «χρυσή εποχή» της κρατικής παρεμβατικότητας.

Δαπάνες γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ 2013.

Ευρωζώνη 18 χώρες. Μέσος όρος. 49,8%.

Βέλγιο 54,5 %

Γερμανία 44,7 %

Ελλάδα 58,5 %

Γαλλία 57,1 %

Ιταλία 50.6 %

Φιλανδία 58,5 %

Κλπ.

της Στέλλας Λαδή

Επίκουρη Καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Senior Lecturer στο Πανεπιστήμιο Queen Mary

Έτσι για τα νεοφιλελεύθερα σαΐνια όλη η ΕΕ με τόσο υψηλό κρατικό τομέα δεν μπορεί να είναι καθαρά καπιταλιστική, απέχει πολύ για να είναι καθαρά καπιταλιστική.

Όμως, όλη η πρόοδος που σημειώθηκε στην Κίνα τα τελευταία 40 χρόνια οφείλεται εξ ολοκλήρου στο γεγονός ότι οι Κινέζοι εισήγαγαν σταδιακά τις αρχές των ελεύθερης αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας.

Το ότι οι Κινέζοι εισήγαγαν σταδιακά τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας δεν σημαίνει ότι επαναφέρανε τον καπιταλισμό γιατί είχαν καπιταλισμό μαζί με τον ασιατικό τρόπο παραγωγής.

Επανέφεραν τον κλασικό τρόπο παραγωγής του καπιταλισμού, καταργώντας τον ασιατικό τρόπο παραγωγής*.

Μία πραγματική αλλαγή που αμφισβητεί τον καπιταλισμό προϋποθέτει η εξουσία να ανήκει στον λαό, αξιοπρεπή διαβίωση όλων των πολιτών ανεξαρτήτως φύλου, ιδεολογίας κλπ. ελεγχόμενη ελεύθερη αγορά, οι βασικοί τομείς της οικονομίας και παραγωγής κοινωνικοποιημένοι (ενέργεια, λιμάνια, ύδρευση, αεροδρόμια, μονοπώλια κλπ.) αυξανόμενη κλιμακωτή φορολογία, περιορισμό του κληρονομικού δικαίου.

Αντίθετα σε όλες τις χώρες που ισχυρίζονταν ότι ήταν σοσιαλιστικές είχαμε βία, βία εναντίον της κοινωνίας, του λαού, κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και της ελεύθερης αγοράς δηλαδή ένα μείγμα καπιταλισμού και ασιατικού τρόπου παραγωγής σε μία προσπάθεια ταχείας εκβιομηχάνισης και πλήρους ελέγχου της κοινωνίας.

Ωστόσο υπάρχει μια απλή λογική εξήγηση για τη φαινομενικά παράλογη πορεία της κινεζικής ιστορίας επί ένα τέταρτο του αιώνα.

Η Κίνα δεν είχε τους εσωτερικούς πόρους για να ακολουθήσει επιτυχώς τον σταλινικό δρόμο της βίαιης εκβιομηχάνισης, όσο και αν οι κυβερνήτες της οδηγούσαν τους αγρότες σε λιμοκτονία και όσο και αν ξεζούμιζαν τους εργάτες.

Όμως μετά από έναν αιώνα ιμπεριαλιστικής λεηλασίας δεν υπήρχαν άλλες εύκολες επιλογές.

Ανίκανοι να βρουν λογικές λύσεις, οι κυβερνήτες της χώρας δελεάστηκαν από παράλογες επιλογές.

Λαϊκή Ιστορία του κόσμου- Κρίς Χάρτμαν

Οταν είχα επισκεφτεί την Κίνα, ο οικονομολόγος Zhang Weiying μου είχε πει ξεκάθαρα : το κινεζικό οικονομικό θαύμα δεν συνέβη "λόγω του κράτους, αλλά παρά το κράτος".

Αν είναι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είχαμε μία επανάληψη της αποικιοκρατικής πολιτικής των ιμπεριαλιστικών χωρών στην Κίνα.

Θυμόμαστε πως κατάντησαν την ΕΣΣΔ επί Γέλτσιν οι αμερικάνικες πολυεθνικές.

Ας θυμηθούμε τότε που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με την δύναμη των πολεμικών της κανονιοφόρων επιβάλανε το άνοιγμα της αγοράς της Κίνας, καταργούσανε τον προστατευτισμό της, τους πουλούσαν όπιο και πληρώνονταν σε σκληρό συνάλλαγμα με πολύτιμα μέταλλα.

Αντίθετα τώρα λόγω των αδιεξόδων τους και της απληστίας μετέφεραν τμήματα του παραγωγικού τομέα των πολυεθνικών τους και έτσι κινδυνεύουν να πάθουν ότι έπαθαν οι Ισπανοί από τούς Άγγλους τότε πού οι Ισπανοί νομίζανε ότι αρκούσε να έχουν το χρήμα για να διατηρούν την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.

Ο αρθρογράφος θέλει να πιστέψουμε ότι ο λαός δεν έχει λογική, συνολική ευφυΐα, δεν μπορεί να παράγει, δεν μπορεί να δημιουργήσει πλούτο, που θα διοχετεύεται σε όλους τους πολίτες για μία αξιοπρεπή ζωή και ότι χρειάζεται τους δισεκατομμυριούχους για να μην βρίσκεται στην απόλυτη φτώχεια;

Αν φυσικά τον αφήσουν ήσυχο οι δισεκατομμυριούχοι μέσω του εμπάργκο, των πολέμων κλπ.

* Τι είναι ο ασιατικός τρόπος παραγωγής

Τα βασικά χαρακτηριστικά του ασιατικού τρόπου παραγωγής μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

α) Υπάρχει απουσία ιδιωτικής ιδιοκτησίας της γης β) η κοινότητα των χωρικών χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ισχυρών συνεκτικών δεσμών και από τη συλλογική οργάνωση της παραγωγής. γ) η ιδιοκτησία της γης είναι κρατική και γι' αυτό το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού υπερπροιόντος, που παίρνει τη μορφή του φόρου - δοσίματος (tribute tax), κατευθύνεται προς την κεντρική εξουσία δ) οι καλλιεργητές είχαν στην άμεση κατοχή τους τη γη μόνο υπό την προϋπόθεση πως ανήκαν σε μια κοινότητα ε) Η διαχείριση αυτού του υπεροπροιόντος δημιουργεί μια άρχουσα τάξη συνδεδεμένη με τη διαχείριση τον κρατικών λειτουργιών η οποία συντηρείται από αυτό το υπερπροιόν στ) Η οργάνωση της κεντρικής εξουσίας είναι συλλογική και αποκρυσταλλώνεται στη μορφή του δεσποτικού κράτους ζ) Οι κοινότητες, από τη στιγμή που ανταποκρίνονταν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς την κεντρική εξουσία, διέθεταν ένα πλαίσιο αυτονομίας ενώ διοικούνταν από ένα στρώματα τοπικών αρχόντων και θρησκευτικών αξιωματούχων οι οποίοι συνεργάζονταν με τις περιφερειακές και σε ορισμένες περιπτώσεις και με τις κεντρικές αρχές 8) Οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν είχαν κληρονομικά δικαιώματα πάνω στη θέση τους αλλά διορίζονταν από την κεντρική εξουσία ενώ λειτουργούσαν ως εκτελεστικά όργανα υλοποίησης των αποφάσεων της 8) η οικονομία δεν είναι επαρκώς εκχρηματισμένη και το εμπόριο υπάρχει για να ικανοποιεί τις ανάγκες των αριστοκρατών και των ηγεμόνων.

Πχ. Οθωμανική Αυτοκρατορία.

https://spyrossakellaropoulos.com/keimenaDetails.php?nid=23

Ακρίβεια, πληθωρισμός...ο καπιταλισμός σκοτώνει την φτώχεια ;

7 Σεπτεμβρίου 2021

Μάκης Σεριάτος

Η παγκόσμια αύξηση τιμών,ο κίνδυνος του πληθωρισμού μου θύμισε ένα ενδιαφέρον άρθρο περσινό που αξίζει να το μοιραστούμε.

Είναι ένοχος ο καπιταλισμός η όσοι τον εφαρμόζουν;

Κάθε φορά που με ρωτούν τι είναι αυτό που προκάλεσε την ραγδαία μείωση της παγκόσμιας φτώχειας έχω μια απλή απάντηση : ο θάνατος του Mao Zedong στις 9 Σεπτεμβρίου 1976.

Το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού και αυτό που πρέπει να μεταφέρουμε στους νέους ειδικότερα είναι ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικό σύστημα για την ανακούφιση της φτώχειας. Πριν την εμφάνιση του καπιταλισμού, πριν από περίπου 200 χρόνια, το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε ακραία φτώχεια. Σήμερα ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί σε μόλις 10%. Και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι το ήμισυ αυτής της μείωσης έχει συμβεί τα τελευταία 35 χρόνια, όπως δείχνει ο Steven Pinker στο εντυπωσιακό βιβλίο του The Triumph of Lights.

Και είναι ακριβώς αυτά τα 35 χρόνια κατά τα οποία, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Piketty, οι παγκόσμιες ανισότητες έχουν μεγαλώσει. Οι αντικαπιταλιστές παραπονιούνται πάντα ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και ότι υπάρχουν όλο και περισσότεροι δισεκατομμυριούχοι. Πράγματι, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έχει εκτοξευθεί στα ύψη τα τελευταία 30 χρόνια. Το 2000, ο κόσμος είχε μόνο 470 δισεκατομμυριούχους. Σήμερα είναι 2.153, σύμφωνα με το Forbes. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι επικριτές του καπιταλισμού είναι ότι η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων στον κόσμο και η μείωση του αριθμού των ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, που είναι η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Κάθε φορά που με ρωτούν τι είναι αυτό που προκάλεσε την ραγδαία μείωση της παγκόσμιας φτώχειας έχω μια απλή απάντηση: ο θάνατος του Mao Zedong στις 9 Σεπτεμβρίου 1976. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, 45 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα του κινεζικού "Μεγάλου Αλματος προς τα Εμπρός". Μιλάω για αυτό στις διαλέξεις μου σε όλο τον κόσμο και κάθε φορά που ρωτάω τους ακροατές μου για το ανθρώπινο κόστος της σοσιαλιστικής επανάστασης του Μάο διαπιστώνω ότι σχεδόν κανείς δεν το έχει ακούσει στο σχολείο. Οι νέοι ακούν συχνά για "τα δεινά του καπιταλισμού" αλλά ποτέ δεν τους μιλούν για τα "δεινά του σοσιαλισμού".

Σε καμία άλλη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας, τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν ξέφυγαν από την ακραία φτώχεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όπως στην Κίνα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, τα ποσοστά της ακραίας φτώχειας στην Κίνα το 1981 ήταν 88,3%. Μέχρι το 1990, το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί στο 66,2%. Και το 2015, μόνο το 0,7% του κινεζικού πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αριθμός των φτωχών στην Κίνα μειώθηκε από 878 εκατομμύρια σε λιγότερο από 10 εκατομμύρια.

Το κινεζικό οικονομικό θαύμα ξεκίνησε με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Deng Xiaoping. Ήταν ο Deng που είπε, "Κάποιοι πρέπει να γίνουν πλούσιοι πρώτα!". Tις επόμενες δεκαετίες, το κινεζικό κράτος επέτρεψε την ατομική ιδιοκτησία και απελευθέρωσε την αγορά. Παρόλο που το κράτος εξακολουθεί να έχει δεσπόζον ρόλο στην κινεζική οικονομία, έχει μειωθεί σημαντικά σε σχέση ειδικά με την εποχή του Mao Zedong. Και επί των ημερών του Deng Xiaping, δημιουργήθηκαν "ειδικές οικονομικές ζώνες", καπιταλιστικές εννοείται, σε όλη την Κίνα.

Επί των ημερών του Mao, η Κίνα δεν είχε ούτε έναν δισεκατομμυριούχο. Το 2010 είχε ήδη 64 χάρη στις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις του Deng. Σήμερα, υπάρχουν 324 δισεκατομμυριούχοι στην Κίνα, χωρίς να υπολογίζονται οι 71 δισεκατομμυριούχοι του Χονγκ Κονγκ. Καμία χώρα στον κόσμο - εκτός από τις ΗΠΑ - δεν έχει τόσους δισεκατομμυριούχους όσο η Κίνα.

Όλοι οι αντι-καπιταλιστές ακολουθούν το ίδιο δόγμα. Πιστεύουν στην λογική του "μηδενικού αθροίσματος" και είναι πεπεισμένοι ότι οι φτωχοί είναι φτωχοί μόνο επειδή οι πλούσιοι τους έχουν πάρει κάτι. Εάν αυτή η αντίληψη ήταν σωστή, οι πρόσφατες εξελίξεις θα ήταν αδύνατες. Δεν θέλουν να κατανοήσουν γιατί η αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων συμβαδίζει με την ραγδαία μείωση της φτώχειας.

Φαίνεται ίσως παράξενο να παίρνουμε το παράδειγμα της Κίνας για να αποδείξουμε την ανωτερότητα του καπιταλισμού. Είναι η Κίνα καπιταλιστική χώρα ; Το κράτος δεν παίζει ακόμη τεράστιο ρόλο σε όλους τους τομείς της ζωής στην Κίνα ; Φυσικά, η Κίνα απέχει πολύ από το να είναι μια καθαρά καπιταλιστική χώρα. Το κράτος εξακολουθεί να ασκεί υπερβολικό έλεγχο. Όμως, όλη η πρόοδος που σημειώθηκε στην Κίνα τα τελευταία 40 χρόνια οφείλεται εξ ολοκλήρου στο γεγονός ότι οι Κινέζοι εισήγαγαν σταδιακά τις αρχές των ελεύθερης αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας. Οταν είχα επισκεφτεί την Κίνα, ο οικονομολόγος Zhang Weiying μου είχε πει ξεκάθαρα : το κινεζικό οικονομικό θαύμα δεν συνέβη "λόγω του κράτους, αλλά παρά το κράτος".

Ο καπιταλισμός δεν είναι το πρόβλημα. Είναι η λύση, ειδικά όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας στον κόσμο. Κάθε χρόνο, ο "Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας», που κατατάσσει κάθε χώρα στον κόσμο σε σχέση με τις πρόοδους της οικονομικής ελευθερίας αποδεικνύει ότι κανείς δεν πεινάει σε χώρες με μεγάλη οικονομική ελευθερία. Από την άλλη πλευρά, και η αντίθεση είναι εντυπωσιακή, η οικονομική καταστολή φέρνει μόνο πείνα και φτώχεια, όπως είδαμε στη Βενεζουέλα, όπου πάνω από το 10% του πληθυσμού μετανάστευσε για να ξεφύγει από τον λιμό.

Ο Rainer Zitelmann είναι ιστορικός, κοινωνιολόγος και συγγραφέας των The Rich in Public Opinion (2020), The Power of Capitalism (2019) και The Wealth Elite (2018).

Le Point

24/8/20

Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 7 Σεπτεμβρίου 2021, 19:01

Μάκης Σεριάτος