Ιωάννης Μεταξάς. Μέρος 3.

Αφού μας γράφει ο Μελετόπουλος πόσο συνέβαλε ο Μεταξάς στην άμυνα της χώρας με την γραμμή Μεταξά και τα υπόλοιπα έργα παρόμοια της γαλλικής γραμμής Μαζινό συμπληρώνουμε εμείς (η αναφορά της γραμμής Μαζινό στους στρατιωτικούς κύκλους έχει ταυτιστεί σήμερα με την έννοια της πανωλεθρίας), δεν πρέπει να τον αδικούμε γιατί πολλοί επιδίωκαν την δικτατορία λές και αυτό αρκεί για να τον δούμε με άλλο μάτι, με μεγαλύτερη επιείκεια.

Αφού μας λέει και άλλα πολλά όπως τον Λένιν δικτάτορα ,βλέπετε τους έχει κάτσει στο λαιμό , δεν είναι αλήθεια ότι ο Μεταξάς δεν είχε κοινωνική στήριξη ή έστω αποδοχή, σαφώς και είναι αλήθεια γιαυτό σκάρωσε την ΕΟΝ, δεν είχε λαϊκό έρεισμα. Απεχθανόταν την πλουτοκρατία, ίσως γιαυτό έβαζε υπουργούς τα άτομα της πλουτοκρατίας φανταστείτε να την συμπαθούσε κιόλας τι είχε να γίνει. Ο αντικομμουνισμός ήταν η συνισταμένη όλων των πολιτικών δυνάμεων του Μεσοπολέμου και υπερέβαινε τις άλλες διαφορές τους. Σημειωτέον ότι το κομμουνιστικό κίνημα παγκοσμίως και στην Ελλάδα διακήρυσσε δημοσίως την πρόθεσή του να ανατρέψει με επαναστατική βία το αστικό καθεστώς και να επιβάλει κομμουνιστική δικτατορία, δεν μας λέει ο πονηρός αρθρογράφος γιατί τότε λάμβανε μέρος στις εκλογές, πότε πήρε τα όπλα για να καταλάβει την εξουσία και πώς αντιμετώπιζε η αστική τάξη τις απεργίες ,μήπως κατέβαζε τον στρατό πυροβολούσε εναντίον των εργατών και τους φόνευε; Μήπως ποτέ δεν υπήρξε τυπική αστική δημοκρατία στην Ελλάδα και όποτε του γούσταρε του βασιλιά με τους Άγγλους καθαιρούσαν κυβερνήσεις ; Μήπως αυτοί οι δύο παράγοντες ήταν η πηγή ανωμαλιών στην χώρα; εδώ βάλτε κατά διαστήματα Γάλλους ,Αμερικάνους, Γερμανούς.

Και καταλήγει.

Σήμερα, που η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από κανέναν, αφού η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και το παρελθόν των στρατιωτικών παρεμβάσεων στην πολιτική έχει οριστικά εκλείψει, η ιστορική επιστήμη οφείλει να αναλύσει τα δραματικά γεγονότα του 20ού αιώνα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.

Ο αρθρογράφος ή πλάκα μας κάνει ή δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει δημοκρατία αλλά το πιο ωραίο σε αυτόν είναι η έκκληση πού κάνει στην ιστορική επιστήμη να αναλύσει τα δραματικά γεγονότα του 20ού αιώνα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα.

Όπως αυτός φυσικά.

Εδώ όλο το άρθρο του επιστήμονα με δίπλωμα, του κυρίου Μελετόπουλου.

https://www.huffingtonpost.gr/entry/poios-akrivos-etan-o-ioannes-metaxas_gr_5b655f01e4b0fd5c73d9f314

Ας πάμε τώρα σε μία καθαρά φασιστική ιστοσελίδα να μας πούν για τον Μεταξά και με τα ίδια τα λόγια του.

Γιατί; επειδή εδώ θα μάθουμε περισσότερα απ ότι όταν διαβάζουμε τον παραπάνω αρθρογράφο.

https://ethnikonkratos.gr/2018/08/04/4h-augoustou-1936/

4η Αυγούστου 1936: Η Ιδεολογία του φασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά.

Ο Ίων Δραγούμης είχε θέσει δύο σημαντικές προτάσεις. Η πρώτη ήταν ότι οι Έλληνες έπρεπε πρώτα να φτιάξουν το Κράτος τους κι ύστερα τον πολιτισμό τους. Η δεύτερη ήταν πως όποιος ήθελε να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό δεν χρειαζόταν να το κάνει στη Ρωσία αλλά στη χώρα του θεσπίζοντας κοινωνικά μέτρα που θα καταργούσαν την αδικία και θα οδηγούσαν στη συνεργασία των τάξεων. Δηλαδή στον λεγόμενο συνεργατισμό εργοδοτών και εργατών.

Στις 4 Αυγούστου του 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς κήρυξε δικτατορία. Δικτατορία φασίζουσα όπου συνταίριαξε τον εθνικισμό και τον σοσιαλισμό συντρίβοντας τους κομμουνιστές. Τους συνέτριψε πως; Θεσπίζοντας σοσιαλιστικά μέτρα που ανακούφισαν την αγροτική και την εργατική τάξη.

Πίστευε πως ο κοινοβουλευτισμός οδηγούσε σταθερά προς τον κομμουνισμό. Αυτής της άποψης ήταν κι ο Αδόλφος Χίτλερ που έλεγε ότι «σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη η Δημοκρατία θεωρείται ο πρόδρομος του μαρξισμού, που δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα χωρίς αυτήν. Η Δημοκρατία αποτελεί το πεδίο καλλιέργειας για την επιδημία αυτής της πανούκλας. Και βρίσκει την σωστή του έκφραση με το έκτρωμα του κοινοβουλευτισμού.» Ας δούμε την διατύπωση του Μεταξά στο ζήτημα αυτό:

«...δεν ήτο πλέον δυνατόν να κρατηθή ο κοινοβουλευτισμός εις την Ελλάδα, διότι μας έφερε κατ' ευθείαν εις τας αγκάλας του κομμουνισμού. Ζήτημα δεν είναι πλέον πως θα τον σώσωμεν, ούτε πως θα τον κρατήσωμεν εις τον τόπον μας. Το ζήτημα είναι, είπα, πως θα εξέλθωμεν από τον κοινοβουλευτισμόν. Από ποία πόρτα, από την πόρτα του κομμουνισμού ή από την πόρτα του εθνικού κράτους;» (Λόγος, 31 Οκτ. 1937)

Ο Μεταξάς είχε αποστροφή προς την κομματοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, την ισότητα και γενικότερα για την Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό. Ας δούμε τις υυπέροχα διατυπωμένες θέσεις του για όλα τα παραπάνω:

«Αυτή λοιπόν η Δημοκρατία - ή Democracy - είναι το παιδί του Καπιταλισμού. Είναι όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός κυριαρχεί πάνω στην λαϊκή μάζα. Είναι όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνει τη θέλησή του ως λαϊκή βούληση.

Ο Μεταξάς γράφει στο ημερολόγιό του:

«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς».

Τι μας λένε ;

Ότι το βασικό πρόβλημα των φασιστικών κομμάτων και του ναζιστικού ήταν η ανάσχεση του μπολσεβικισμού.

Ποιο ήταν το βασικό πρόβλημα όλων των ολιγαρχιών εκείνη την εποχή ; μα ακριβώς αυτό, η ανάσχεση του μπολσεβικισμού.

Έτσι ήταν εξαναγκασμένοι να δείχνουν ένα φιλολαϊκό πρόσωπο στους εργάτες και τους αγρότες και να κάνουν κάποιες παραχωρήσεις απέναντι τους.

Ότι έγινε στις αναπτυγμένες χώρες μετά το 1945. Ακολουθήθηκε η ίδια τακτική.

Όσο αφορά την άποψη του Μεταξά ότι η δημοκρατία είναι το παιδί του καπιταλισμού, είναι βαθύτατα ιστορικά λανθασμένη.

Οι έχοντες περιουσία ψήφιζαν, οι ολίγοι αυτή είναι η πολιτική μορφή του καπιταλισμού, τα υπόλοιπα, οι ελλιπείς κατακτήσεις γιατί δημοκρατία είναι μόνο μία, προήλθαν από τους αιματηρούς αγώνες του λαού. Δηλαδή γενικό εκλογικό δικαίωμα ,γραπτοί νόμοι κλπ.

Αυτά πού στην δικτατορία υφίστανται αφόρητες πρακτικές πιέσεις έτσι πού να εξανεμίζεται η όποια ωφέλεια τους.

Συνεχίζει:

Θεωρούσε λοιπόν ότι καθώς η Ελλάς είχε καθεστώς συγγενικό με της Γερμανίας και της Ιταλίας, οι ηγέτες των δύο αυτών χωρών δεν θα έπρεπε να επιτεθούν ποτέ στη χώρα μας αν διατηρούσαν πράγματι τη σημαία της ιδεολογίας τους. Είκοσι επτά μέρες πριν τον θάνατο του, στις 2 Ιανουαρίου του 1941, ο Μεταξάς γράφει με πίκρα τα συμπεράσματά του σχετικά με την αντιμετώπιση που έτυχε η Ελλάδα από τα συγγενικά ολοκληρωτικά κράτη. Και καταγράφει ότι πλέον ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι είχαν αφήσει στην άκρη τα ιδανικά της ιδεολογίας τους στρεφόμενοι στο ιδανικό του ιμπεριαλισμού. Τα όσα έγραψε λίγο πριν τον θάνατό του έχουν αξία και διέπονται από ειλικρίνεια διότι δεν αποτελούν ένα δημοσιευμένο άρθρο που εξυπηρετεί προπαγανδιστικούς σκοπούς ούτε κάποιο δημόσιο λόγο προς τον λαό. Είναι καθαρές σκέψεις και συναισθήματα του Έλληνα ηγέτη αποτυπωμένες στο χαρτί σε ώρες προβληματισμού και απογοήτευσης για την εμπλοκή σε έναν άδικο πόλεμο.

Για την Ιταλία είπε λοιπόν:

«Η Ιταλία, που ωστόσο ανεγνώριζε την συγγένεια του Ελληνικού Καθεστώτος προς το δικό της, έπρεπε να είναι φιλικώτατη προς την Ελλάδα, ειλικρινά και πιστά φιλικώτατη. Και όμως ήταν εχθρική. Από εξ αρχής εχθρική.[...] Τι ζητούσε λοιπόν η Ιταλία; Να κατακτήσει την Ελλάδα για να αναστήση την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη Μεσόγειο. Η κατάκτηση λοιπόν ήταν το ελατήριο της. Δηλαδή έκανε εκείνο για το οποίο κατηγορούσε την Αγγλία.»

Συνεχίζοντας, για την Γερμανία γράφει παρακάτω:

«Για να ενεργήση η Γερμανία έτσι απέναντί μας, θα πη, ότι και αυτή, σχετικά με την Ελλάδα, οδηγείτο όχι από τα ελατήρια της ιδεολογικής της σημαίας, αλλά από τα άλλα. Και αυτά είναι, όπως φαίνονται καθαρά στο Ελληνικό ζήτημα, ο σκοπός να κρημνίση την Αγγλικήν Αυτοκρατορίαν και να κληρονομήση τα ερείπιά της. Επαναλέγω: μπορεί η Γερμανία πρώτη και η Ιταλία ύστερα, να άρχισαν με καθαρά ιδεολογικά ελατήρια, φαινομενικά, και να καταλήξανε εις καθαρώτατα κατακτητικά και συμφεροντολογικά. Και αυτό αποδείχνει ότι και τα τελευταία ήσαν τα βαθύτερα, και επομένως τα πραγματικά, και επομένως τα πρώτα και μόνον φαινομενικά και κατά συνέπειαν για εξαπάτηση των λαών τους και του κόσμου. Ώστε και ο αντικομμουνισμός τους ψεύτικος και η ολοκληρωτικότητά τους η κρατική, ψεύτικη, και ο αντικοινοβουλευτισμός τους ψεύτικος, και η αντιπλουτοκρατία τους ψεύτικη, και ότι παρόμοιο ψεύτικο. Αληθινό δε είναι ένας διψασμένος ιμπεριαλισμός. Αυτός για τον οποίον κατηγορούν τους Άγγλους.»

Έτσι ο Μεταξάς προς το τέλος της ζωής του αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η κωμωδία, το προσωπείο των φασιστικών κομμάτων εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της κάθε ντόπιας ολιγαρχίας, Ιταλίας -Γερμανίας .

Φυσικά δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι και το δικό του καθεστώς δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο εκτός από τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και τα αγγλικά συμφέροντα.

ΤΕΛΟΣ.