ΙΑΤΡΙΚΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ
Ιατρική: Μια επιστήμη με Άγιους και καθάρματα
16 Ιανουαρίου 2021
Αχιλλέας Κούμπος (MSc)
Υποψήφιος διδάκτορας ΕΚΠΑ
Αναισθησιολόγος - Εντατικολόγος
Το 1985, καθηγητής φυσιολογίας του ΕΚΠΑ ρώτησε τους φοιτητές «ποιές κατά τη γνώμη τους είναι οι αιτίες καρκίνου του στομάχου». Ένας από τους φοιτητές απάντησε, μεταξύ άλλων, ότι είναι και τα μικρόβια. Όταν ο φοιτητής είδε ότι η κόλλα του μηδενίστηκε, πήγε να βρει τον καθηγητή. Αυτός έξαλλος του είπε, «μα είναι δυνατόν να είναι τα μικρόβια; Δεν διαβάζεις τα βιβλία»; Με κατεβασμένο το κεφάλι, και έχοντας πάρει το μάθημά του, έφυγε από το γραφείο. Έκτοτε, απαντούσε στις ερωτήσεις των μαθημάτων βάσει της γνώσης που παρείχαν τα διδακτικά βιβλία. Έτσι τελείωσε την ιατρική σχολή στην ώρα της. Έκανε δηλαδή αυτό που είπε ο καθηγητής του, να διαβάζει τα βιβλία που περιείχαν τη σίγουρη γνώση, για την ακρίβεια, τα βιβλία, που για μένα, βαλσαμώνουν τη γνώση σαν μια αιγυπτιακή μούμια που την εκθέτουμε στα ιατρικά μουσεία. Άραγε, αυτός ο καθηγητής είναι μια εξαίρεση ενώ ο καλός, ο ευγενικός, ο άριστος γνώστης της ιατρικής επιστήμης, είναι ο κανόνας; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα κάθαρμα ή ότι έπραξε ορθά βάσει της τότε γνώσης, αφού σήμερα γνωρίζουμε ότι τα μικρόβια είναι παράγοντας κινδύνου για καρκίνο του στομάχου; Η ιστορία δείχνει ότι από την ιατρική απουσιάζουν συστηματικά η ελευθερία και η φαντασία και, κατά τη γνώμη μου, αυτές είναι οι προϋποθέσεις να ευδοκιμήσουν κάθε λογής καθάρματα. Όμως υπάρχουν και οι Άγιοι της ιατρικής και στη συζήτηση που ακολουθεί θα γνωρίζουμε μερικούς για να δικαιώσουμε, έστω και μετά από 35 χρόνια, τον καλό συνάδελφο που μου διηγήθηκε την ιστορία.
Αν λοιπόν πιστεύετε ότι η ιατρική είναι μια επιστήμη που από την εποχή του Ιπποκράτη προοδεύει σταδιακά και πως κάθε εποχή βάζει το δικό της λιθαράκι στο γιγάντιο οικοδόμημα της υγείας, απλά ξεχάστε το. Αν πιστεύετε ότι η ιατρική κάνει θαύματα ή έχει μόνο Αγίους, όπως ο χριστιανισμός, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας. Η ιατρική έκανε και εξακολουθεί να κάνει λάθη. Όμως το βασικό πρόβλημα είναι ότι δύσκολα τα παραδέχεται και ακόμα πιο δύσκολα τα αναγνωρίζει, ενώ είναι γνωστό ότι «τα λάθη της ιατρικής τα σκεπάζει το χώμα». Φτάνει μόνο να σκεφτούμε ότι 200.000 άνθρωποι πεθαίνουν ετησίως από παρενέργειες φαρμάκων στις ΗΠΑ και τον Καναδά για να μην μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι. Η ιατρική προσπαθεί να κάνει καλό αλλά δεν τα καταφέρνει όπως θα επιθυμούσε. Όποιος απαντά ότι «και οι επιπλοκές είναι μέσα στο παιχνίδι» τότε η ιατρική γίνεται μια λοταρία και όχι μια επιστήμη (η καλή επιστήμη ξέρει να προβλέπει και να εξηγεί με την ίδια ακρίβεια).
Στο κείμενο θα εξετάσουμε αν οι πεποιθήσεις μας δικαιώνουν - ιστορικά τουλάχιστον - τον τίτλο «ιατρική επιστήμη» που συνεχώς αναμασάμε όλοι μας ή αν θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί το παρελθόν της ιατρικής δεν είναι τόσο αμόλυντο. Ο λόγος που η ιατρική, κατά τη γνώμη μου, έχει ακόμα τόσο κύρος είναι γιατί ο χρόνος γιατρεύει τις προσωπικές ιστορίες πόνου και δυστυχίας και γιατί εμείς οι γιατροί εξιδανικεύουμε την ιστορία της ιατρικής. Εύκολα θα απαντούσε κάποιος - που υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων την ιατρική γιατί ζει από αυτή - ότι «μαθαίνουμε από τα λάθη, έτσι ήταν τότε, δεν γνωρίζαμε, αυτά τα εργαλεία έχουμε στα χέρια μας». Δεν πρέπει να δεχόμαστε αγόγγυστα τα λάθη του παρελθόντος με τέτοιες απλοϊκές εξηγήσεις γιατί έτσι καταπίνουμε τα λάθη του παρόντος, μιας και τα λάθη στην ιατρική συνεχίζονται συστηματικά και αδιάκοπα (στο άρθρο μου υπερδιάγνωση θα βρείτε λεπτομέρειες). Αντί λοιπόν να περιμένουμε τον χρόνο να μας τα αποκαλύψει - και τα λάθη αποκαλύπτουν πόνο και δυστυχία - μπορούμε από τώρα να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, μόνο η κριτική μπορεί να βελτιώνει και να διορθώνει την ιατρική. Έτσι, μέσα από ιστορικά επιχειρήματα (για τα φιλοσοφικά απαιτείται άλλη προσπάθεια) θα μπορέσουμε να δούμε πώς σκέφτεται και λειτουργεί η ιατρική, όχι για να την καταργήσουμε αλλά για να την κάνουμε ακόμα πιο αποτελεσματική και ασφαλή. Στόχος είναι να απαλλαγούμε σταδιακά από την κακή ιατρική και να μπούμε στο δρόμο της καλής και επιστημονικής ιατρικής. Προς το παρόν οι προσδοκίες μας από την ιατρική είναι πολύ μεγαλύτερες από τις επιτυχίες της.
Η κριτική στην ιατρική ξεκινά από πολύ παλιά, ήδη από τον αρχαίο φιλόσοφο Ηράκλειτο, που έλεγε ότι «οι γιατροί βασάνιζαν τους αρρώστους και είναι εξίσου κακοί με τις νόσους που ισχυριζόταν ότι θεραπεύουν» ή με τον Μονταίνι που στα 1585 ισχυριζόταν ότι «η ιατρική έχει να επιδείξει μια θάλασσα από λάθη». Αυτές όμως οι θέσεις είναι πολύ γενικόλογες. Ξέρετε κάποιον Antonie Philips van Leeuwenhoek; Αν τον ξέρετε σας βγάζω το καπέλο. Όσοι δεν τον ξέρετε, είναι ένας από τους Άγιους της ιατρικής. Ο Leeuwenhoek παρατήρησε το 1677 μέσω του μικροσκοπίου αυτό που σήμερα ονομάζουμε «μικρόβια». Όταν όμως ζήτησε από τους γιατρούς της εποχής να κοιτάξουν στο μικροσκόπιο, ξέρετε τι απάντησαν; Απάντησαν ότι το μικροσκόπιο δεν έχει καμία χρησιμότητα στην ιατρική και δεν καταδέχτηκαν καν να κοιτάξουν. Αυτό που γενικά «κοιτούσαν» (και κοιτάνε) οι ιατροί ήταν η τρέχουσα θεωρία τους γιατί αυτή είχαν διδαχτεί. Φανταστείτε ότι ακόμα και το 1820 τα μικροσκόπια (δηλαδή μετά από 150 χρόνια) δεν είχαν καμία θέση στην ιατρική έρευνα πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι θα μπορούσε να είχε ανακαλυφθεί η αντισηψία και οι άνθρωποι να μην πέθαναν ή να μην ακρωτηριαζόταν με φρικτό τρόπο από τις μολύνσεις όπως γινόταν. Αν είχατε την τύχη να ζείτε πριν το 1865, που δηλαδή που άρχισε να εφαρμόζεται η αντισηψία από τον Άγιο Lister και είχατε ανοιχτό κάταγμα κνήμης (όχι και πολύ σπάνιο βάσει του τρόπου εργασίας ή των πολέμων), τότε θα έπρεπε να ετοιμάσετε και το φέρετρό σας. Κι αν τα μικρόβια δεν σας είχαν ξεκάνει, ο χειρουργός που θα έκανε τον ακρωτηριασμό του ποδιού χωρίς αναισθησία θα σας έδινε τη χαριστική βολή γιατί ανάμεσα στις αρετές του θα έπρεπε να είναι «σκληρός και ανελέητος». Φανταστείτε ότι η άρνηση του ιατρικού κατεστημένου να δει την αλήθεια καθυστέρησε τη θεωρία των μικροβίων ως το 1881 που τελικά επικράτησε έναντι των αρνητών της.
Εκεί τελείωσαν τα προβλήματα της ιατρικής; Όχι φυσικά γιατί υπήρχε ακόμα το δέος προς τον πρώτο Άγιο και πατέρα της ιατρικής, τον Ιπποκράτη και τη «θεωρία των χυμών». Δηλαδή παράλληλα με τη θεωρία των μικροβίων υπήρχε και η «θεωρία των χυμών» που έλεγε ότι πρέπει να κάνουμε αφαίμαξη και να χορηγούμε καθαρτικά και εμετικά για κάθε νόσο ώστε να επέλθει ισορροπία στον οργανισμό. Σήμερα γνωρίζουμε ότι η αφαίμαξη προκαλούσε ακόμα και τον θάνατο και χρησιμοποιούνταν τουλάχιστον ως το 1918 στη Γαλλία, όχι δηλαδή πολύ παλιά, για τη θεραπεία της ισπανικής γρίπης και δεν γνωρίζω πότε εγκαταλείφτηκε ή αν τελικά εγκαταλείφτηκε ποτέ (οι βδέλλες πάντως εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για αφαίμαξη). Σας παραθέτω τα λόγια του Πιέρ Μαργκαρίτις που στα 1918 έγραφε μέσα από το νοσοκομείο:
«έχω πάνω από 40 πυρετό. Προχθές το βράδυ μου έκαναν μια φριχτή αφαίμαξη, μισό λίτρο. Μου κάνουν τη μια ένεση μετά την άλλη∙ τα πόδια μου έχουν παραμορφωθεί και, φυσικά, δεν τρώω τίποτα. Όλα με ενέσεις»
Freddy Vinet, Η Μεγάλη Γρίπη του 1918, μετάφραση Αριστέα Κομνηννέλη. Μεταίχμιο, 2020
Προκύπτουν έτσι μερικά σκληρά ερωτήματα, Γιατί άραγε μια τόσο αναποτελεσματική θεραπεία που μάλιστα έκανε κακό, άντεξε τόσους αιώνες; Ήταν άραγε επιστήμονας ο Ιπποκράτης όπως τον εννοούμε σήμερα ή ένας άνθρωπος που το μόνο που μας άφησε τελικά είναι ο «όρκος»; Αν είναι επιστήμονας, γιατί δεν διδασκόμαστε τη θεωρία των χυμών στα πανεπιστήμια; Αν δεν είναι, γιατί τον μνημονεύουμε στις ορκωμοσίες μας; Φαίνεται ότι η ιατρική έχει ανάγκη από ιστορικά στηρίγματα και Αγίους, έχει ανάγκη από αυθεντίες, ίσως να έχει ανάγκη και από συντεχνίες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Αν είναι έτσι, τότε η επιστήμη βάλλεται πανταχόθεν. Τελείωσαν όμως τα βάσανα της ιατρικής και των ασθενών και τώρα είμαστε σε καλό δρόμο; Όχι βέβαια.
Το 2005, δηλαδή πριν 15 μερικά χρόνια, το υπέροχος κύριος Robin Warren, πήρε το Νόμπελ ιατρικής γιατί ανακάλυψε το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού και απάλλαξε την ανθρωπότητα από το έλκος στομάχου και δωδεκαδακτύλου αλλά και από τα αχρείαστα και επικίνδυνα χειρουργεία (που σημειωτέον έστειλαν χιλιάδες ανθρώπους στον άλλο κόσμο). Θα έλεγε κανείς ότι η ιατρική προσέθεσε έναν ακόμα Άγιο στο εορτολόγιό της. Πράγματι αυτός ο κύριος Warren είναι ένας Άγιος, αν κρίνουμε και από τη φωτογραφία του.
Όμως, ο Άγιος Warren έπρεπε να πείσει πρώτα τα καθάρματα της τότε ιατρικής, να πείσει ότι για το έλκος και την ενεργό γαστρίτιδα οφείλεται ένα μικρόβιο και όχι το άγχος, όπως μέχρι και σήμερα πολλοί πιστεύουν. Ποια καθάρματα; Σπάνια τους γνωρίζουμε. Για την ακρίβεια τα συνήθη βιβλία ιστορίας ιατρικής τους αποκρύπτουν, αλλά σχεδόν πάντα κάνουν πολύ κακό στην υγεία μας. Από την δεκαετία του 1970, ο Άγιος Warren, προσπαθούσε να πείσει το «καθηγηταριό» των πανεπιστημίων (θυμηθείτε την ιστορία με τον καθηγητή φυσιολογίας) για την μικροβιακή αιτία της γαστρίτιδας και το επιχείρημα - της άρνησής τους - ήταν ότι στο στομάχι δεν αναπτύσσονται μικρόβια λόγω του υδροχλωρικού οξέως. Αυτό έγραφαν τα διδακτικά βιβλία των πανεπιστημίων. Επιπλέον, τα πειράματα που είχαν γίνει στο εργαστήριο έδειξαν ότι δεν αναπτύσσεται κανένα μικρόβιο. Όμως άλλο το εργαστήριο και άλλο το ανθρώπινο σώμα. Βλέπουμε λοιπόν, από τα ιστορικά επιχειρήματα, ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι που καθυστερούν την ιατρική πρόοδο για δεκαετίες ή και αιώνες μέχρι να εγκαταλειφτεί μια κακή θεωρία ή πρακτική μέσω της κατάρρευσης της ιατρικής αυθεντίας. Πώς καταρρέουν οι αυθεντίες; Μα η κατάρρευση τους είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται.
Άραγε, γιατί η ιατρική αργεί τόσο πολύ να απορρίψει της κακές πρακτικές και να εφαρμόσει τις νέες και αποτελεσματικότερες; Για παράδειγμα, γιατί η «θεωρία των χυμών» άντεξε από τον 4ο αιώνα π.Χ μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, γιατί η θεωρία των μικροβίων έκανε σχεδόν 200 χρόνια για να εδραιωθεί, γιατί η αναισθησία άργησε σχεδόν 100 χρόνια να μπει συστηματικά στην κλινική πράξη και να πέσει επιτέλους σιωπή στις χειρουργικές αίθουσες; Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν σε κάθε εποχή πολλά διανοητικά εμπόδια να ξεπεραστούν αλλά η πραγματική δυσκολία είναι να δεις αυτά τα εμπόδια. Όλα τα τεκμήρια δείχνουν ότι οι καθυστερήσεις δεν προέρχονται μέσα από την μικροβιολογία, την βιοχημεία, τη χειρουργική, την αναισθησιολογία κτλ, αλλά απ΄ έξω. Το βασικό εμπόδιο που καθυστερεί την πρόοδο στην ιατρική είναι ότι οι γιατροί ήταν και είναι ικανοποιημένοι από τις υπάρχουσες θεραπείες (εφόσον δεν υπάρχουν εναλλακτικές) και oι φραγμοί στην πρόοδο της ιατρικής είναι ψυχολογικοί και πολιτιστικοί και όχι διανοητικοί ή πρακτικοί (Wootton 2006). Πιθανά οι γιατροί να ταυτίζονται με τις δεξιότητές τους, ιδιαίτερα όταν κουράστηκαν και ξοδεύτηκαν για να τις αποκτήσουν με αποτέλεσμα να αρνούνται πεισματικά να τις εγκαταλείψουν. Όπως οι χειρουργοί ήθελαν να συνεχίσουν να είναι χειρουργοί, και ήταν τυφλοί στις δυνατότητες της αναισθησίας, έτσι και οι γενικοί γιατροί ήθελαν να συνεχίσουν να είναι γενικοί γιατροί εξ ού και η απροθυμία τους να βάλουν το νυστέρι στη θέση του και να σταματήσουν να κάνουν αφαίμαξη. Δεν είναι τυχαίο ότι το νυστέρι ήταν το σύμβολο του επαγγέλματος και της κοινωνικής τους θέσης ως γιατροί και το κορυφαίο Αγγλικό περιοδικό εξακολουθεί να λέγεται The Lancet (το νυστέρι).
Ως το 1941, τότε δηλαδή που μπήκε σε χρήση η πενικιλίνη και έσωσε πραγματικά πολύ κόσμο, το προσδόκιμο επιβίωσης στο δυτικό κόσμο είχε φτάσει τα 65 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι κακώς η ιατρική και οι γιατροί διεκδικούν όλα τα εύσημα και τη δόξα της υγείας, της πρόληψης και της θεραπείας. Αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε δίκαιοι, η σύγχρονη ιατρική προσέθεσε μόνο 15 χρόνια ζωής, που και αυτό τελικά αμφισβητείται (π.χ Thomas McKeown, Η Σύγχρονη Αύξηση του Πληθυσμού, Ivan Illich, Τα Όρια της Ιατρικής). Το προσδόκιμο επιβίωσης το αύξησαν οι κανόνες υγιεινής, που εφαρμόζονταν πριν την εδραίωση της θεωρίας των μικροβίων, και η καλύτερη διατροφή, γιατί οι κοινωνίες έγιναν πιο πλούσιες. Κι αν όλοι αυτοί οι συγγραφείς μιλούν βαρετά και με αριθμούς, ας διαβάσουμε μερικές λέξεις από την «ομιλία ενός εργάτη σ' ένα γιατρό», ενός πνεύματος όπως του Μπρέχτ:
« Όταν σε σένα ερχόμαστε
Παραμερίζεις τα κουρέλια μας
Και ακροάσαι κάθε σπιθαμή απ' το γυμνό μας κορμί.
Όσο για την αιτία της αρρώστιας μας
Μια ματιά να 'χες ρίξει στα κουρέλια μας
Θα σου 'λεγε περισσότερα. Είναι η ίδια αιτία που φθείρει
Το κορμί μας και τα ρούχα μας».
Φαίνεται ότι η ιατρική δεν έχει μπει ακόμα στο δρόμο της επιστήμης και εν πολλοίς θεωρείται τέχνη. Μπορεί μεν να γίνεται σταδιακά πιο επιστημονική αλλά η διατύπωση θεωριών και η κλινική τους αποτελεσματικότητα δεν είναι σε αρμονία. Κι αν οι Άγιοι ποτέ δεν έλειψαν από καμία κοινωνία, είναι γεγονός ότι και τα καθάρματα δεν θα λείψουν ποτέ. Το πρόβλημα είναι ότι η δεύτερη ομάδα, κρυμμένη πίσω από μια αυθεντία που καταρρέει, θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να εξουσιάζει. Χαρακτηριστικά αυτού του σκεπτικού είναι τα λόγια ενός γιατρού προς τον Γάλλο σύγχρονο φιλόσοφο, στον Alain Renaut, ότι «οι άνθρωποι μόνο στον γιατρό κατεβάζουν τα παντελόνια τους χωρίς να διαμαρτυρηθούν». Επιπλέον, όλη η ιδέα περί της προόδου της ιατρικής συντηρείται γιατί τα βιβλία ιστορίας της ιατρικής τα γράφουν γιατροί για γιατρούς, που οι γιατροί αναγκαστικά μεροληπτούν, που τελικά αυτή η ιστορία ιατρικής είναι ένα κακέκτυπο των βίων Αγίων της Εκκλησίας. Αν προσθέσουμε την ιατρικοποίηση της ζωής από το 1960 και μετά, με τα οφέλη που αποκομίζουν οι φαρμακευτικές εταιρίες και οι εταιρίες μηχανημάτων, τότε είμαστε σε θέση να δούμε μια διαφορετική οπτική από αυτή που σήμερα έχουμε για την ιατρική επιστήμη.
Αν κάτι πρέπει να μας μείνει από αυτή τη συζήτηση δεν είναι η άρνηση της ιατρικής εν γένει αλλά μια κριτική θεώρηση σε ότι θεωρούμε θέσφατο και απόλυτο. Σε μια εποχή που η αυθεντία του πατέρα, του δασκάλου, του αστυνομικού, του πολιτικού, του δικαστή, της Εκκλησίας έχει καταρρεύσει, γιατί άραγε η ιατρική θα πρέπει να μείνει στο απυρόβλητο; Αν κάτι έχει κατακτήσει η Δύση με πόνο και αίμα είναι η ελευθερία να κρίνει κάθε αυθεντία, ακόμα και την επιστήμη. Γιατί άραγε η «υγεία» είναι επαρκής λόγος για να απολέσουμε αυτό το δικαίωμα;
https://www.zougla.gr/apopseis/article/iatriki-mia-epistimi-me-agious-ke-ka8armata
Κρίση της «δυτικής δημοκρατίας» ή κρίση του δυτικού καπιταλισμού;
22/01/2021Η «επίσημη» ιδεολογία του «φιλελεύθερου» καπιταλισμού του Εικοστού Αιώνα είναι ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι σύμφυτα. Στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν συνέβη
Του
Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
20 Ιανουαρίου 2021
Μεταξύ των πολλών σχημάτων που προτείνονται για να εξηγήσουν τα συμβαίνοντα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μερικοί τα ερμηνεύουν ως κρίση της «δυτικής δημοκρατίας».
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η «δυτική δημοκρατία». Υπάρχει άραγε και «ανατολική δημοκρατία» και ποια είναι αυτή ακριβώς;
Η «επίσημη» ιδεολογία του «φιλελεύθερου» καπιταλισμού του Εικοστού Αιώνα είναι ότι ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι σύμφυτα. Στην πραγματικότητα μόνο αυτό δεν συνέβη. Είναι αλήθεια ότι η άνοδος του καπιταλισμού στην έξοδο από τον Μεσαίωνα, δημιούργησε ευνοϊκές συνθήκες για την εμφάνιση δημοκρατικών κινημάτων, στην πραγματικότητα όμως ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι σε διαρκή σύγκρουση από την πρώτη στιγμή που εμφανίζονται.
Ιστορικά, οι όποιες δημοκρατικές κατακτήσεις των ανθρώπων πραγματοποιήθηκαν με τη συνέργεια επαναστατικών πληβειακών κινημάτων με ριζοσπάστες διανοούμενους, που μπόρεσαν να εκφράσουν, για λιγότερο ή περισσότερο περιορισμένο χρονικό διάστημα, τις βαθύτερες προσδοκίες των πληβείων και, συνάμα, μεγάλες ιστορικές ανάγκες. Ήταν η διαγραφή των χρεών από τον Σόλωνα και οι περιορισμοί στη συσσώρευση πλούτου που ετοίμασαν κοινωνικά και ιστορικά το ακόμα αξεπέραστο θαύμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, του Περικλή και του Πρωταγόρα. Πνευματικά το προετοίμασε μια από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην όλη ιστορία του Ανθρώπου, αυτή που σημειώθηκε στις ιωνικές πόλεις και τα Άβδηρα της Θράκης και παρήγαγε μεταξύ, πολλών άλλων, τον 'Ομηρο, που αναφέρει για πρώτη φορά τον όρο Ελευθερία στην Ιλιάδα, τον Ηράκλειτο, τον πατέρα της Διαλεκτικής και τον Δημόκριτο, σπουδαίο ατομικό φιλόσοφο και δάσκαλο του Πρωταγόρα, του θεωρητικού της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και μέντορα του Περικλή.
Ο καπιταλισμός (το σύστημα της κυριαρχίας του Κεφαλαίου δηλαδή) ήταν, ιστορικά, σχεδόν πάντα σε ανταγωνιστική σχέση, και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Υπό ειδικές ιστορικές συνθήκες, όπως αυτές που επικράτησαν στη δυτική Ευρώπη, μετά τη νίκη επί του φασισμού το 1945, ο καπιταλισμός αναγκάστηκε να ανεχθεί πολύ σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα. Αργότερα τα πήρε πίσω, όχι καταργώντας τα, αλλά στερώντας τα κάθε περιεχομένου και καθιστώντας τα τυπικά. Εδώ και πενήντα χρόνια, δεν υπάρχει θεσμός στη Δύση που να μην ελέγχεται από το μεγάλο, πολυεθνικό και ιδίως χρηματιστικό κεφάλαιο. Μετά το 1995 το 1% των Αμερικανών αύξησε πέντε φορές το ποσοστό του ιδιωτικού πλούτου που κατέχει και με τον ρυθμό που πάει θα ελέγχει το 72% μέχρι το 2030. Και μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι η Αμερική δεν είναι δημοκρατική χώρα.
Όταν και όπου απειλήθηκε ο καπιταλισμός, όπως π.χ. στη Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν δίστασε να προσφύγει στην πιο ανελέητη δικτατορία. Το ίδιο έκανε και στις τρίτες χώρες, ενίοτε και υπό τον μανδύα των δήθεν «ανθρωπιστικών» και «δημοκρατικών» επεμβάσεων, όπως με τους πολέμους στη Λιβύη, το Ιράκ και την Υεμένη, που κατέληξαν στην καταστροφή των «υπό εκδημοκρατισμό» χωρών.
Το των πλειόνων κράτος
Η λέξη δημοκρατία είναι ελληνική και σημαίνει το κράτος, την εξουσία του Δήμου, του Λαού. Στον Επιτάφιο του Περικλέους, ο Θουκυδίδης την ορίζει ως «το των πλειόνων κράτος», την εξουσία των περισσότερων. Οι Έλληνες, και ιδιαίτερα οι Αθηναίοι, εξηγούσαν τις στρατιωτικές τους επιτυχίες, που άφησαν άφωνο τον τότε κόσμο, με το ότι υπερασπίζονταν ένα κράτος που οι πολίτες του το θεωρούσαν δικό τους, συμμετείχαν όλοι στη λήψη των αποφάσεών του και με χαρά αναλάμβαναν τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από τη συμμετοχή τους σε ένα συλλογικό σχέδιο.
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία άκμασε για μισό αιώνα, αλλά το θαύμα της γονιμοποιεί ακόμα την πολιτική και πνευματική ζωή της ανθρωπότητας.
Οι Αθηναίοι παρήκμασαν και ηττήθηκαν όταν θεώρησαν ότι μπορούν να ποδοπατούν ατιμώρητα τους ανθρώπους και έγιναν μια ιμπεριαλιστική δύναμη. Μετέφεραν τον χρυσό των συμμάχων τους από τη Δήλο στον Παρθενώνα, εξανδραπόδισαν τους Μηλίους και πήγαν στην ιμπεριαλιστική «υπερεπέκταση» της Σικελικής Εκστρατείας.
Πολιτισμός και Ισχύς
Από μία άποψη τουλάχιστον, ολόκληρη η ανθρώπινη Ιστορία μπορεί να περιγραφεί ως μία σύγκρουση ανάμεσα στη συνείδηση, την ηθική και την ψυχή του ανθρώπου αφενός και στη βία αφετέρου, είτε πρόκειται για τη βία της στρατιωτικής ισχύος, είτε για αυτή του Κεφαλαίου, του συσσωρευμένου Χρήματος, στις μέρες μας και της συσσωρευμένης πληροφορίας. Πολιτισμός προκύπτει από τη νίκη της ψυχής, της ηθικής και της συνείδησης επί της ύλης. Βαρβαρότητα είναι το αντίστροφο.
Τέτοιες αλήθειες θεωρούνται σχεδόν αφελείς στην εποχή μας. 'Όμως τις ανακάλυψαν άνθρωποι ελάχιστα υποψιασμένοι. 'Ενας από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του πολέμου, ο Στρατηγός Καρλ Φον Κλαούζεβιτς από την ελάχιστα δημοκρατική Πρωσία, ανακάλυψε την παγκόσμια ακτινοβολία του τρίπτυχου της Γαλλικής Επανάστασης, «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», πίσω από τις νίκες του Ναπολέοντα. (*)
Ο David Ignatius, ένας από τους σοβαρότερους συντηρητικούς σχολιαστές στις ΗΠΑ, πιθανότατα συνδεόμενος με το «βαθύ κράτος», εξήγησε τα μεγάλα προβλήματα του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ με τη βαθιά ριζωμένη ανάγκη των ανθρώπων για αξιοπρέπεια, που, καθιστάμενη ισχυρότερη από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τους έκανε να προβάλλουν αντίσταση ακόμα και κατά πανίσχυρων αντιπάλων.
Το σοβιετικό καθεστώς νίκησε στον Εμφύλιο Πόλεμο, στον πόλεμο κατά της ξένης επέμβασης, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και επεβίωσε μέχρι το 1990, όχι γιατί διέθετε υλική υπεροχή, αλλά γιατί γινόταν κατανοητό από μεγάλο μέρος του πληθυσμού και της παγκόσμιας κοινής γνώμης ως φορέας μιας μεγάλης ελπίδας για τη Ρωσία και για όλη την ανθρωπότητα.
Δημοκρατία και σύγχρονος Καπιταλισμός
Αν σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες πάσχουν από κάτι δεν είναι από περίσσευμα, αλλά μάλλον από έλλειμμα δημοκρατίας. Γιατί δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο κάποια τυπικά δικαιώματα, προϋποθέτει επίσης και συμμετοχή όλων των ανθρώπων τουλάχιστο σε μέρος των κοινών αγαθών και των αποφάσεων που τους αφορούν.
Θα ήταν αδύνατο για τον Τραμπ να βρει 74 εκατομμύρια οπαδούς, αν πολλοί άνθρωποι, στην ίδια τη μητρόπολη του καπιταλιστικού μας κόσμου, δεν είχαν την αίσθηση ότι δεν τους μεταχειρίζονται παρά σαν αναλώσιμα και περιφρονητέα σκουπίδια.
Η ανισότητα που επικρατεί σήμερα στη Δύση είναι που κάνει συχνά τους ανθρώπους να αποστρέφονται ενίοτε μια «δημοκρατία» που καταλήγει να μην είναι παρά απάτη για τους μη έχοντες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους λαούς των χωρών που υπέστησαν τις κάθε είδους «δημοκρατικές επεμβάσεις» της Δύσης. Υποπτεύομαι μάλιστα ότι αυτοί που τις αποφάσισαν ήθελαν συνειδητά να διασύρουν παγκοσμίως την ιδέα της δημοκρατίας, όταν την επικαλέστηκαν για τις επεμβάσεις τους, γιατί δεν θέλουν καμιά δημοκρατία, ούτε στις δικές τους χώρες, ούτε σε αυτές στις οποίες επιτίθενται.
Η προσπάθεια να εξηγήσουμε την κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες με το δημοκρατικό καθεστώς τους είναι εντελώς παράλογη, γιατί δεν έχουν δημοκρατικό καθεστώς (για την απόδειξη αυτού του ισχυρισμού με άψογο επιστημονικό τρόπο, στην καλύτερη παράδοση της αμερικανικής εμπειρικής επιστημονικής μεθοδολογίας, μπορείτε να συμβουλευθείτε ενδεικτικά https://www.ineteconomics.org/perspectives/blog/affluent-authoritarianism-mcguire-and-delahunts-new-evidence-on-public-opinion-and-policy και https://www.bbc.com/news/blogs-echochambers-27074746. Υπάρχουν και πολλές άλλες μελέτες).
Χωρίς να υποτιμούμε τη σημασία και των τύπων της αστικής δημοκρατίας και της ιδεολογίας ενός κράτους, ούτε τη διαφορά ανάμεσα σε μια ανοιχτή δικτατορία και στα σημερινά δυτικά καθεστώτα, δεν φτάνουν ασφαλώς οι τύποι και η ιδεολογία για να χαρακτηρίσουν ένα καθεστώς ως δημοκρατικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα ολιγαρχικό καθεστώς, με δημοκρατική (ακόμα) ιδεολογία, εξελισσόμενο σε ολοκληρωτικό. Η διαφορά ανάμεσα στον Μπάιντεν και τον Τραμπ ήταν ότι οι δυνάμεις πίσω από τον τελευταίο, ήθελαν να ολοκληρώσουν αυτή τη διαδικασία άμεσα και απότομα.
Σε 15 χρόνια και αν οι παρατηρούμενες τάσεις στην οικονομία συνεχίσουν όπως τα τελευταία 25 χρόνια, το 99% των Αμερικανών πολιτών θα καταλήξουν να μην έχουν καμία ιδιοκτησία και θα έχουν μετατραπεί περίπου σε δούλους, όσο για το οικονομικό σύστημα θα «σκάσει», με τις επιχειρήσεις να μην έχουν κανένα να αγοράσει τα προϊόντα τους.
Η άλλη προσπάθεια να εξηγήσουμε την κρίση μόνο με την (υπαρκτή) επιβίωση των ρατσιστικών ιδεολογιών της «λευκής ανωτερότητας», δηλαδή με το ότι πολλοί Αμερικανοί έχουν «λάθος ιδέες» στο κεφάλι τους και όχι με το ότι ζουν σε μια ανυπόφορη κοινωνική κατάσταση, εξαιτίας της οποίας (και σε συνθήκες απουσίας ενός αξιόπιστου δημοκρατικού εναλλακτικού σχεδίου στην κυρίαρχη ελίτ)αναζητούν παρηγοριά σε «λάθος ιδέες» συνιστά στην πραγματικότητα μια αρκετά παράδοξη επανεμφάνιση της θεωρίας της «αμερικανικής εξαίρεσης» (exceptionalism).
Φυσικά κάθε χώρα έχει τις ιδιομορφίες της, εντούτοις υπάρχουν και θεμελιώδεις ομοιότητες μεταξύ όλων των χωρών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δικαιούμεθα να αναζητούμε αναλογίες μεταξύ όσων συμβαίνουν στις ΗΠΑ και όσων συνέβησαν στην Ευρώπη στη δεκαετία του 1930, μεταξύ των όσων προκάλεσε η κρίση του καπιταλισμού το 1929 και όσων προκαλεί η αντίστοιχη κρίση του 2008 (**). Χωρίς βέβαια να αγνοούμε ταυτόχρονα, ότι κάθε ιστορικό γεγονός και τάση είναι μοναδικά, υπό την έννοια ότι αντανακλούν τις ειδικές εθνικές συνθήκες, την εποχή που τα κατέστησε δυνατά και τα προκάλεσε, τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο και ένα σωρό άλλους επιμέρους παράγοντες.
Πόλεμος των φυλών και των πολιτισμών
Οι ερμηνείες αυτές δεν είναι όμως μόνο σφάλμα, είναι επίσης και μια «συνωμοσία» της αμερικανικής άρχουσας τάξης, που επιθυμεί να κρύψει πίσω από τέτοιες θεωρίες τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και που δεν είναι άλλα από την απέραντη αναλγησία της αμερικανικής άρχουσας τάξης και τις τεράστιες ανισότητες που έχει συσσωρεύσει, κατηγορώντας για ρατσιστές όσους θεωρούν βαθιά άδικη, ανελεύθερη και ματαιωτική την κοινωνική τάξη πραγμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σπρώχνουν στην πραγματικότητα έτσι τους μεν λευκούς Αμερικανούς στον ρατσισμό και στον φασισμό, τους δε μαύρους και ισπανόφωνους σε έναν καθαρά φυλετικό αγώνα, απαραίτητο ασφαλώς για τα ιδιαίτερα δικαιώματά τους, χωρίς όμως σπουδαία προοπτική αν δεν συνδεθεί με τους κοινωνικούς αγώνες. Το κάνουν για να μπορούν να κυριαρχούν οι ίδιοι επί μιας κοινωνίας που σπαράσσεται από πολέμους όλων εναντίον όλων και για να μη μπορούν να ενωθούν οι φτωχοί και λιγότερο φτωχοί Αμερικανοί, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος, εναντίον των πάμπλουτων.
Αυτή είναι η εσωτερική, αμερικανική εκδοχή του σχεδίου (διατυπωμένου υπό μορφή «προβλέψεων») του Χάντινγκτον για τον Πόλεμο των Πολιτισμών, δηλαδή για μια κυριαρχία της Αυτοκρατορίας του Χρήματος στην ανθρωπότητα μέσω της εκθετικής γενίκευσης της αρχής Διαίρει και Βασίλευε και του Χάους.
Δημοκρατία: Αρρώστια ή φάρμακο;
Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο Τραμπ εκπροσωπούσε τη σύγχρονη εκδοχή ενός νεοφασιστικού σχεδίου «Δικτατορία στην Αμερική, πόλεμος κατά πάντων» και ότι η κλιματική, μεσανατολική και πυρηνική πολιτική του, όπως και η ιδεολογία που επιχειρούσε να οικοδομήσει θα μας έφερναν, σε περίπτωση παραμονής του στην εξουσία, πολύ κοντά στον κίνδυνο μιας παγκόσμιας καταστροφής (https://kosmodromio.gr/2020/12/14/o-tramp-exase-zhtw-o-trampismos-h-pagko/ ).
Το φάρμακο στην κρίση δεν μπορεί ασφαλώς να είναι η κατάργηση της δημοκρατίας, είτε με τη μορφή όσων θα ήθελε να επιβάλλει ο Τραμπ, είτε με τη μορφή που θέλει να την επιβάλλει ο Ζούρκερμπεργκ του Facebook (που μπορεί αύριο να υιοθετήσει, ανάλογα με τις ανάγκες του, τις μεθόδους για τις οποίες σήμερα κατηγορείται ο Τραμπ, όπως και έναν πιο προβλέψιμο φασίστα). Γιατί χωρίς δημοκρατία, η ανθρωπότητα θα καταστραφεί από την ανεξέλεγκτη δράση επί μέρους συμφερόντων και την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, με τον ίδιο μηχανισμό που η υπερανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων οδηγεί στον θάνατο τον οργανισμό που τα φιλοξενεί.
Αντίθετα, ένα καθεστώς τείνον προς μια ουσιαστική δημοκρατία, είναι πολύ καλύτερα σε θέση να αντιμετωπίσει τις φοβερές απειλές που αντιμετωπίζει τώρα η ανθρωπότητα. Είναι ισχυρότερο από δήθεν «ισχυρά κράτη» που συνεπάγονται πολύ αδύναμες κοινωνίες. Αν δεν είναι έτσι γιατί κατέρρευσε η ΕΣΣΔ; Γιατί υπερσυγκεντρωτικά συστήματα, όπως αυτό της σοβιετικής και της ιαπωνικής πυρηνικής βιομηχανίας, οδήγησαν σε φοβερές καταστροφές όπως στο Τσέρνομπιλ και τη Φουκουσίμα;
Ένα αυθεντικά δημοκρατικό σύστημα γενικευμένης αυτοδιαχείρισης είναι ένα σύστημα διάχυσης της ευφυίας σε όλη την κοινωνία, πολύ πιο αποτελεσματικό για την επιβίωσή της από την φαινομενικά αποτελεσματικότερη υπερσυγκέντρωσή της.
Μπορεί αυτά να μην μπορούν να γίνουν αύριο, για να γίνουν όμως δυνατά πρέπει τουλάχιστο να ξέρουμε που θέλουμε να πάμε.
Ο ίδιος ο ύστερος καπιταλισμός, με την αδυναμία του να μεταρρυθμιστεί ριζικά και την επιταχυνόμενη εξέλιξή του προς τον Πόλεμο και τον Ολοκληρωτισμό, μοιάζει ο ίδιος να υποδεικνύει ότι το φάρμακο στην κρίση του δεν είναι η κατάργηση της δημοκρατίας, αλλά ίσως η κατάργηση του ίδιου του καπιταλισμού, μέσω της γενίκευσης της δημοκρατίας, όχι μόνο με τη μορφή των εκλογών ανά τέσσερα έτη, αλλά κυρίως υπό την έννοια της διευρυμένης, ενεργού συμμετοχής των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα διαχείρισης της κοινωνίας και της οικονομίας, από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(*) Μερικοί θέλησαν να αντιπαραθέσουν την ελευθερία και την ισότητα και αντιστρόφως. Πρόκειται για μάλλον ανούσιες θεωρητικές κατασκευές της κακιάς ώρας. Δεν έχουμε κανένα λόγο να υποθέσουμε ότι αυτοί που έκαναν τη Γαλλική Επανάσταση δεν αντιλαμβάνονταν κάθε μία από τις πτυχές αυτού του συνθήματος, ως προϋπόθεση της άλλης. Και οι τρεις μαζί, και μόνο μαζί, συγκροτούσαν το όραμα της κοινωνικής οργάνωσης στην οποία απέβλεπαν.
(**) Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι η παρούσα κρίση του καπιταλισμού ξεκίνησε το 2008. Αν και διαφορετική στη μορφή της, είναι εξίσου βαθιά με τις κρίσεις του 1873 και του 1929. Οι προηγούμενες οδήγησαν σε παγκόσμιες συγκρούσεις (τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους), επαναστάσεις (Ρωσική, Κινεζική), αντεπαναστάσεις (Ναζισμός, Φασισμός) και μεγάλα μεταρρυθμιστικά σχέδια (New Deal, μεταπολεμικός «σοσιαλδημοκρατικός» καπιταλισμός στην Ευρώπη). Θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς λιγότερο δραματικά γεγονότα στην εποχή μας. Πόσο μάλλον που η κρίση συμπίπτει με μια σοβαρή απειλή κατά του κλίματος, δηλαδή των όρων επιβίωσης των ανθρώπων και εμφανίστηκε σε ένα περιβάλλον νέων τεχνολογιών που δεν υπήρχαν προ του 1945, ικανών επίσης να τερματίσουν τη ζωή πάνω στη Γη.
Πηγή: kosmodromio.gr
Ελληνοτουρκικά: "Μήπως η κερκόπορτα μας είναι πάλι ανοιχτή";
Από
Militaire News -
25/01/2021
Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ
"Εγώ είμαι που στεφάνωσα
τους εκλεκτούς μου λάμψη
εγώ που άλλους έσπρωξα
στης Λήθης το κενό."
Τα βήματα της ιστορίας. - Μαρία Λαέρτη
«Θα είναι τρελοί οι Πέρσες αφού, ενώ ζουν μέσα σε τέτοιο πλούτο, πολεμούν για να κατακτήσουν ένα φτωχό και άγονο τόπο σαν τον δικό μας» αναφώνησαν οι πολεμικά γενναίοι, αλλά πολιτικά αφελείς Σπαρτιάτες όταν αντίκρισαν τους θησαυρούς που είχαν κουβαλήσει από την χώρα τους οι Μήδοι.
Αυτό που δεν είχαν καταλάβει οι Σπαρτιάτες ήταν ότι, αφού οι Πέρσες ήθελαν να κατακτήσουν την, απροσπέλαστη από ανατολικά, Αίγυπτο, την πλούσια νότια Ιταλία και να επεκταθούν στην Ευρώπη με τα ορυχεία του πολύτιμου αλατιού, και του, επίσης, πολύτιμου κασσίτερου, αποκτώντας θησαυρούς, δούλους και τον έλεγχο της Μεσογείου, έπρεπε να κατακτήσουν πρώτα την μικρή Ελλάδα.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην θερμότερη ζώνη του πλανήτη. Δεσπόζει στο κρίσιμο σύστημα της Ανατολικής Μεσογείου και είναι η χώρα κλειδί για τον χερσαίο, θαλάσσιο, εναέριο, οικονομικό, στρατιωτικό - άρα και πολιτικό έλεγχο - των Βαλκανίων, της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, της Βορείου Αφρικής και αντίστροφα.
Γι αυτό ύστερα από τον χαρακτηρισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «Μεγάλου Ασθενούς» και την εμφάνιση του Ανατολικού Ζητήματος, οι προσπάθειες των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων επικεντρώνονται στον έλεγχο του ελληνικού χώρου (χωρίς, βέβαια, να παραβλέπουν και τα υπόλοιπα). Η Ιστορία δείχνει αυτές τις Δυνάμεις να αλλάζουν συνεχώς πολιτικές και, συχνά, να αντιφάσκουν με προηγούμενες θέσεις τους αφού, όταν μια Δύναμη κέρδιζε έδαφος οι υπόλοιπες συνασπίζονταν εναντίον της. Αιώνιες συμμαχίες και φιλίες κατέρρεαν σε μια νύχτα, ενώ καινούργιες δημιουργούνταν. Αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα και είναι αποτέλεσμα της ρευστής και πολύπλοκης φύσης του Ανατολικού Ζητήματος. Διάφοροι αναλυτές που προσπαθούν να μειώσουν την γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, ισχυριζόμενοι ότι στον σύγχρονο αιώνα της πληροφορικής, της νανοτεχλογίας κ.λ.π. αυτά τα πράγματα δεν έχουν σημασία, δρουν με αφέλεια ή σκοπιμότητα. Είναι σαν να ισχυρίζονται ότι, επειδή εφευρέθηκε το τσιπ πυριτίου, έχασαν την αξία τους οι διώρυγες του Παναμά και του Σουέζ - κι ακόμα χειρότερα.
Σήμερα, μάλιστα, ύστερα από την ανάδειξη νέων μεγάλων δυνάμεων, που διεκδικούν κυριαρχία και, τελικά, ηγεμονία σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, και με τις φιλοδοξίες μικρότερων κρατών που επιδιώκουν μια σημαντική, περιφερειακή θέση στα πλαίσια του παγκόσμιου πολυπολικού συστήματος ασφάλειας, έχει δημιουργηθεί επιτακτικά η ανάγκη της παγκόσμιας αναδιανομής των σφαιρών επιρροής. Σε αυτό το ρευστό και αβέβαιο κλίμα ο ελληνικός χώρος έχει αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη σημασία και η επιδίωξη του προσεταιρισμού ή της καταστροφής του και, εξ' αυτής, τού ελέγχου του από ισχυρές χώρες, γίνεται ακόμα πιο επιτακτικός.
Στοιχεία της γεωπολιτικής αξίας του ελληνικού χώρου είναι η γεωγραφική του θέση, η οικονομία, που εξακολουθεί να έχει μεγάλες δυνατότητες παρά την υποβάθμιση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, ο πλούτος του υπεδάφους του, οι διεθνείς συμμαχίες του, τόσο σαν πραγματικότητα όσο και σαν δυνατότητα, ο ομοιογενής πληθυσμός του, η ιστορία και ο πολιτισμός του, που του έχει χαρίσει μια ισχυρότατη εθνική ταυτότητα και ο λαός του ο οποίος, παρά τα πολλά και μεγάλα ελαττώματά του, σε πολλές κρίσιμες στιγμές έδειξε απαράμιλλο θάρρος και δίδαξε μεγαλείο. Ας αναλογιστούμε τις συνεχείς εξεγέρσεις του κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, την Επανάσταση του 1821, τον Μακεδονικό αγώνα, την απελευθερωτική εκστρατεία της Μικράς Ασίας, τα έπη του ελληνοϊταλικού και ελληνογερμανικού πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης, τον ηρωϊκό αγώνα των Ελληνοκυπρίων εναντίον της αγγλικής επικυριαρχίας και πολλά άλλα.
Το γεγονός ότι ο ελληνισμός επέζησε και δημιούργησε παρά τις αντίθετες θελήσεις ισχυρών κρατών και παρά τις αλλεπάλληλες εθνικές προδοσίες των εγχώριων υπηρετών τους οφείλεται αποκλειστικά στην αίσθηση του πατριωτισμού και την θέληση και ικανότητα των υγειών στοιχείων του για πρόοδο. Τα δεινά του προήλθαν και προέρχονται από τις επιδιώξεις μεγάλων κρατών και των συνεργατών τους που λειτουργούν στο εσωτερικό του στον βαθμό που επιτυγχάνουν να διαβρώσουν την συνείδησή του.
Καμμία μεγάλη δύναμη στον κόσμο δεν θέλει να είναι ανεξάρτητη και ισχυρή μια χώρα με τη γεωπολιτική σημασία του ελληνικού χώρου. Αλλοίμονο αν, μια τέτοια χώρα, ακολουθεί ανεξάρτητη πολιτική και μεριμνά για τα συμφέροντα του λαού της. Αλλοίμονο αν εκμεταλλεύεται τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα για τους δικούς της σκοπούς. Αλλοίμονο αν τέτοιος λαός αγωνίζεται για τα συλλογικά του συμφέροντα.
Μια τέτοια χώρα «πρέπει» να είναι αιώνια υποταγμένη, η πολιτική της δράση υπαγορευμένη από τις ισχυρές χώρες και ο λαός της οικονομικά, ηθικά και πνευματικά καταρρακωμένος.
Τα τελευταία χρόνια, γι άλλη μια φορά, ο ελληνικός χώρος δέχεται μια ολομέτωπη και πολυεπίπεδη επίθεση με σκοπό την καθυπόταξη ή την καταστροφή του.
Στο οικονομικό επίπεδο οι δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας κομματιάζονται, δυσφημούνται, σαμποτάρονται με κάθε τρόπο και πωλούνται για ένα ξεροκόμματο σε ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις ξένων χωρών ή κλείνουν. Δημόσια γη και το πλούσιο υπέδαφος της χώρας εκχωρείται ή πωλείται με μηδενικό αντάλλαγμα σε ξένες εταιρίες ή χώρες. Ο ιδιωτικός τομέας πλήττεται με πολλούς τρόπους, άμεσους και έμμεσους. Τα εισοδήματα εκατομμυρίων ανθρώπων, δηλαδή οι όροι ζωής επιχειρηματιών και εργαζομένων, εξανεμίζονται. Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις υπογράφονται, εντείνοντας την υποταγή της χώρας σε εξωθεσμικά κέντρα. Οι τράπεζες είναι χρεοκοπημένες και επιζούν μόνο αφαιμάσσοντας επιχειρήσεις και ιδιώτες. Κάθε χρόνο δισεκατομμύρια ευρώ πηγαίνουν στις ξένες τράπεζες για την εξυπηρέτηση ενός παράνομου και επαχθούς χρέους, το οποίο λειτουργεί εις βάρος της ζωής και μπορεί να διαγραφεί μονομερώς, σύμφωνα με διεθνείς συνθήκες και σύμφωνα με την πρακτική που έχει λάβει χώρα σε δεκάδες κράτη ύστερα από τον Α'Π.Π.
Το σύστημα της παιδείας προσπαθεί να παράγει αδαή, απαθή και άβουλα όντα χωρίς αίσθηση της ιστορίας τους, της κοινωνικής και εθνικής τους ταυτότητας και των δικαιωμάτων τους.
Οι ένοπλες δυνάμεις έχουν αφεθεί στην μοίρα τους και το αξιόμαχό τους διατηρείται αποκλειστικά λόγω της ικανότητας και της αυτοθυσίας των στελεχών τους.
Εδώ και πολλά χρόνια τα αξιώματα της Γερμανίας και οι απαιτήσεις της Τουρκίας έχουν γίνει σημαίες στο πολιτικό σύστημα και οι διπλωματικές ήττες διαδέχονται η μια την άλλη.
Ο ελληνικός χώρος έχει ομοιογενή πληθυσμό. Έχει θρησκευτικές μειονότητες, αλλά όχι εθνικές. Οι θεωρίες για τσάμικες, σλαβομακεδονικές κ.λ.π. μειονότητες δεν έχουν καμμία αξία.
Η θέση για την ύπαρξη τουρκικής μειονότητας στην Θράκη είναι σαθρή. Οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι Έλληνες όπως αναγνωρίζεται και από την συνθήκη της Λωζάννης, την οποία έχει υπογράψει και το τουρκικό κράτος. Είναι απορίας άξιο γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις το «ξεχνούν» τις τελευταίες πολλές δεκαετίες.
Αφού, λοιπόν, το παιγνίδι των μειονοτήτων δεν μπορεί να παιχθεί, παρά μόνο βασιζόμενο σε ανιστόρητα στοιχεία, πρέπει να αλλοιωθεί η ιστορική μνήμη και η συνείδηση του ελληνικού λαού.
Από την δεκαετία του '90 εντάθηκε η επίθεση μιας μερίδας διανοουμένων με σκοπό να επιβάλλουν την αντίληψη της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους. Ενδεικτικά και μόνο ας θυμηθούμε την άποψη ότι, με την Επανάσταση του 1821 δεν επιτεύχθηκε η απελευθέρωση ενός, επί αιώνες, σκλαβωμένου έθνους, αλλά αντίθετα, αυτό προέκυψε τεχνητά, εκ του μηδενός, με την φροντίδα και προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.
Τέτοιες απόψεις αλλά και άλλες, επίσης ανιστόρητες, που διαστρεβλώνουν την γέννεση και πορεία του ελληνισμού από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, ακολουθούν το δόγμα «οι Έλληνες πρέπει να ξεχάσουν την ιστορία τους και την γλώσσα τους» και είναι ενταγμένες στα πλαίσια της διάλυσης των εθνών. Έχουν σαν σκοπό να διαλύσουν την εθνική συνείδηση του ελληνικού λαού, να τον βυθίσουν στην ηττοπάθεια και την απάθεια και να του καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να είναι υποταγμένος σε κάποια Μεγάλη Δύναμη.
Στην προπαγάνδα αυτή έχουν στρατευθεί ΜΜΕ, ΜΚΟ, ομάδες ανθρώπων, σχήματα, μορφώματα, παράγοντες του δημοσίου βίου και του εκπαιδευτικού συστήματος, διανοούμενοι, ακόμα και καλλιτέχνες αμφιβόλου καλλιτεχνικής ή άλλης αξίας, όμως εγνωσμένης αγραμματοσύνης.
Η πολιτική των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών - και καθόλου προσφυγικών - ροών που προωθούν οι πολιτικοί απατεώνες, δεν υπηρετεί καμμία έννοια ανθρωπισμού, παρά μόνο τον σκοπό της αλλαγής της σύνθεσης του πληθυσμού. Το γεγονός ότι αυτοί οι μετανάστες στην πλειοψηφία τους διακρίνονται από θρησκευτικό φανατισμό και άσβεστο μίσος για οποιονδήποτε και οτιδήποτε δεν συνάδει με την κουλτούρα τους μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες για την Ελλάδα ιδιαίτερα στις σημερινές, κρίσιμες μέρες.
Ταυτόχρονα, συντονισμένες επιθέσεις από ξένα και εγχώρια κέντρα έχουν σαν σκοπό να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι αυτός φταίει για όλα τα δεινά του: την ανεργία, την αποτυχία, την εξαθλίωση, την δυστυχία, την πείνα, την εθνική καταστροφή. Τον βρίζουν ασύστολα σαν ψεύτη, τεμπέλη, απατεώνα, ασυνεπή και τόσα άλλα, οδηγώντας τον σε μια, θρησκευτικού τύπου εσωτερική συντριβή, που του αφαιρεί την ικανότητα να υπερασπιστεί τα ατομικά, οικογενειακά και εθνικά δίκαιά του ενώ η μοναδική και μεγάλη ευθύνη που έχει είναι ότι ανέχθηκε και συνεχίζει να ανέχεται τους καταστροφείς του.
Τέτοιου είδους απόψεις, εκτός από την διάλυση του κοινωνικού ιστού, τροφοδοτούν την εθνικιστική προπαγάνδα γειτονικών χωρών (Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία κ.α.), οι οποίες εκμεταλλεύονται την χρόνια παραλυσία των ελληνικού πολιτικού συστήματος και την μόνιμη έλλειψη σταθερής πολιτικής για την αντιμετώπισή τους.
Επικεντρωμένη, έντεχνη προπαγάνδα και σχεδιασμένες πρακτικές έχουν συρρικνώσει τους πολιτειακούς θεσμούς.
Το Σύνταγμα της Ελλάδας έχει καταρακωθεί. Τα εκλεγμένα όργανα άσκησης πολιτικής έχουν υποκατασταθεί από πλήθος οδηγητών της κοινής γνώμης κι από ομάδες άσκησης πίεσης, ελέγχονται από άγνωστα κέντρα και λογοδοτούν μόνο σε αυτά, κι όμως έχουν τα μέσα και το βήμα να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα και να εκφέρουν απόψεις για όλα. Δηλαδή να δημιουργούν συνειδήσεις σύμφωνα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Εγχώριοι και διεθνείς πολιτικοί και οικονομικοί οργανισμοί, «οίκοι» και «ινστιτούτα» απαιτούν να διατάζουν κυβερνήσεις και να επιβάλλουν πρόσωπα, απόψεις και πρακτικές εχθρικές προς τον γενέθλιο τόπο του ελληνισμού.
Αυτά κλονίζουν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού στους θεσμούς, την ενότητα και την συλλογική εθνική και κοινωνική δράση. Μετατρέπουν την ελληνική κοινωνία σε άθροισμα λούμπεν ατόμων, ανικάνων να προβάλλουν την παραμικρή αντίσταση και να διεκδικήσουν οποιοδήποτε δικαίωμά τους.
Αν καταστραφεί η ελληνική οικονομία, αν ξεπουληθεί ο φυσικός πλούτος, αν δεν αξιοποιηθεί η δυνατότητα απόκτησης ερεισμάτων στο διεθνές περιβάλλον, αν αλλοιωθεί η συνείδηση του λαού της, η γεωπολιτική της αξία θα περάσει στα χέρια ξένων συμφερόντων. Αυτή η γεωπολιτική αξία είναι τεράστια γι αυτό είναι τεράστιες οι δυνάμεις που ερίζουν.
Όλες οι σχολές διεθνών σχέσεων συμφωνούν ότι μια χώρα που βρίσκεται σε μια θερμή περιοχή του πλανήτη έχει μόνο δυο επιλογές: α) να ακολουθήσει μια πολιτική που, αξιοποιώντας τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα θα την οδηγήσει σε ευημερία και β) να καταστραφεί.
Στις μέρες μας πλησιάζουμε στην τελική πράξη ενός δράματος που προετοιμαζόταν εδώ και δεκαετίες από εχθρικές δυνάμεις και τούς υπηρέτες τους στο εσωτερικό του ελληνικού χώρου. Είναι η πρώτη φορά, ύστερα από την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Γερμανούς το 1944(*), που κινδυνεύουν να χαθούν οριστικά όχι μόνο η εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματά μας, αλλά ακόμα και η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας και της Κύπρου στην στεριά και την θάλασσα, δηλαδή κινδυνεύει να χαθεί η ύπαρξη του Ελληνισμού, και είναι η πρώτη φορά που ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και ο συνασπισμός εξουσίας συναινούν απροκάλυπτα. Η ομολογημένη απέχθεια του κ. πρωθυπουργού προς τον νατιβισμό τους χαρακτηρίζει όλους. Οποιεσδήποτε καθυστερημένες και αντανακλαστικές αντιδράσεις του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα αποσκοπούν στην διάσωση αυτού και όχι, καθόλου, στη σωτηρία της πατρίδας.
Τα κάστρα πέφτουν από μέσα και η Κερκόπορτα έχει ξεκλειδωθεί.
Όποτε, στο παρελθόν, ο ελληνικός λαός αφυπνίστηκε, ανέτρεψε ανάλογα σχέδια. Όποτε αδράνησε υπέστη μεγάλες καταστροφές.
Αν αφυπνισθεί έστω και αυτήν την ύστατη ώρα, αν αποφασίσει να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του και να σταθεί στα πόδια του, αν αναδείξει δυνάμεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τα συμφέροντά του, αν συσπειρωθεί γύρω τους και προχωρήσει, θα ζήσει μέρες εθνικής κυριαρχίας, υπερηφάνειας κι ευημερίας. Αν όχι, δεν θα τον σώσει ούτε η Αμερική ούτε η Γαλλία ούτε κάποιος από μηχανής θεός.
Η Ιστορία απεχθάνεται τους λαούς που δεν αγωνίζονται και δεν αστειεύεται.
(*) Η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου είχε προδιαγεγραμμένο τέλος, αφού είχε υπογραφεί η συμφωνία της Γιάλτας.
https://www.militaire.gr/ellinotoyrkika-quot-mipos-i-kerkoporta-mas-einai-pali-anoichti-quot/
Ένα Σύνταγμα-πολιτικό σχέδιο εξαπάτησης των αφελών...
2/04/2020
Ιωάννα Υψηλάντη
Το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει και κατοχυρώνει, ως ανθρώπινο δικαίωμα, την...
εξασφάλιση εργασίας.
- Έφτασαν τους ανέργους στο 1 εκατομμύριο, η εργασία τεμαχίστηκε σε χίλια κομμάτια και "αρμοδιότητες", για να μην γίνουν περισσότεροι. αλλά και να φυτοζωούν, όσοι "εργάζονται".
Το Σύνταγμα προβλέπει και κατοχυρώνει, ως ανθρώπινο δικαίωμα, την σίτιση των πολιτών.
- Εφευρέθηκαν οι κάδοι σκουπιδιών, για να ικανοποιηθεί η πείνα, τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια, που στηρίζουν οι πολίτες, είτε με δωρεές, είτε με τους φόρους τους και όχι οι κυβερνήσεις.
Το Σύνταγμα προβλέπει και κατοχυρώνει, ως ανθρώπινο δικαίωμα, την εξασφάλιση ενέργειας, από το κράτος, σε προσιτές τιμές.
- Στα τιμολόγια της ενέργειας μπήκαν 5 χαράτσια, για να χρεωθεί ο Ελληνικός λαός την πτώχευση των Τραπεζών.
Άνθρωποι πεθαίνουν δίπλα στα μαγκάλια και στις σόμπες, ενόσω οι υπεύθυνοι καγχάζουν, κατηγορώντας τους, για "αμορφωσιά".
Δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα ιδιωτών και του Δημοσίου ακινητοποιήθηκαν, από τον φόρο στην βενζίνη.
Το Σύνταγμα προβλέπει και κατοχυρώνει, ως ανθρώπινο δικαίωμα, την στέγαση των πολιτών,
- Οι κυβερνήσεις παραχώρησαν αυτό το δικαίωμα, στους Τραπεζίτες. Τους έκαναν κυρίαρχους του Ρίαλ Εστέιτ, σε ολόκληρη τη χώρα, ισχυροποιώντας τους "αναίμακτους" πλειστηριασμούς- αφού πρώτα πτώχευσαν τους πολίτες- μέσω κομπιούτερ.
Έτσι, τώρα η ΞΕΝΗ πλέον, Τράπεζα, αφού εισέπραξε, όσες δόσεις μπόρεσες να πληρώσεις, σου παίρνει την περιουσία σου και μετά έρχεται να στην νοικιάσει, ή να την πουλήσει, σε κάποιον άλλον. Δεν έχει σημασία ότι ΕΣΥ την έχεις ανακεφαλαιοποιήσει τρείς φορές!
Από κοντά ΚΑΙ το κράτος, που απέκτησε το δικαίωμα να σου παίρνει το σπίτι και ό,τι έχεις και δεν έχεις, αν χρωστάς, στην εφορία, στην ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΔΕΗ, σε τροχαία παράβαση!
Αυτά είναι μόνο μερικά, από τα "δικαιώματα" σου, (δεν μιλάω, για την Υγεία, την Παιδεία, την ισότητα στη Δικαιοσύνη, το δικαίωμα στην αντίσταση κ.α.) που χρησιμοποιούνται, ως φερετζές, για να μην αποκαλύπτεται η ουσία του αστικού πολιτεύματος. Η κυριαρχία, δηλαδή, της μεγαλοϊδιοκτησίας με την αρωγή των κυβερνήσεων, που ψηφίζουμε, εντελώς τυφλοί, για να ορίζουν, μονομερώς, τους όρους της ζωής μας.
Και αυτό, γιατί, το ίδιο το κράτος, που θεωρητικά θέσπισε αυτά τα δικαιώματα-μετά από αιματηρούς αγώνες-είναι το ίδιο, που προφασιζόμενο "έκτακτες ανάγκες" και άλλα γραφικά, είναι ο μεγαλύτερος παραβάτης τους, αφού τα καταργεί με μονομερείς νόμους!
Έhttps://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2020/02/blog-post_48.html#moreνα Σύνταγμα-πολιτικό σχέδιο εξαπάτησης των αφελών. Αυτό έχουμε!