ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται. Bertolt Brecht, 1898-1956.

Το να λες: «Δεν μ' απασχολεί η πολιτική», είναι σαν να λες: «Δεν μ' απασχολεί η ζωή» Jules Renard, 1864-1910.

Αν όλοι ίδιοι ήταν και είναι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι σήμερα βρισκόμαστε ακόμα στην δουλοκτητική εποχή.
Εξ αιτίας των ηλιθίων όμως που αρνιούνται να βάλουν να δουλέψει το μυαλό τους κινδυνεύουμε να γυρίσουμε στην δουλοκτητική εποχή.

Οι πελατειακές σχέσεις εμφανίζονται ή πρωτο-παρατηρούνται στην αρχαία ρώμη μέσα σε μια διαλεκτική σχέση του δυνατού με τον αδύνατο, του δυνατού που εδώ ορίζετε με την διπλή ιδιότητα του πλούσιου και πολιτικού, του πάτρωνα με τον πελάτη. Προστασία έναντι τυφλής υπακοής.
Όπου υπάρχει μεγάλη φτώχεια εμφανίζεται η πατρωνία με την προϋπόθεση ότι οι δυνατοί έχουν κάποια ανάγκη ή τους εμπνέουν φόβο οι πολίτες .
Είναι γενικό φαινόμενο πού δεν αφορά μόνο την ελληνική κοινωνία όπως η κατεστημένη προπαγάνδα προσπαθεί να περάσει στην συλλογική συνείδηση των ελλήνων. Σε αρκετές χώρες εμφανίζεται με την φυλετική της μορφή.
Η προπαγάνδα μένει στην επιφάνεια, αρνείται να μπει στην ουσία του προβλήματος.
Έτσι φορτώνουν όλες τις ευθύνες και παθογένειες του συστήματος μας στην ανικανότητα των πολιτικών και στην κομματοκρατία, επιμέρους παραγόμενες ιδιότητες που δημιουργούνται από το κύριο χαρακτηριστικό του φαινομένου , την ξένη εξάρτηση που δημιουργεί και αναπαράγει την φτώχεια.
Η ξένη εξάρτηση εκτρέπει την εσωτερική ανάπτυξη του ντόπιου κεφαλαίου σε τομείς δευτερεύοντες και συμπληρωματικούς προς αυτό και δεν μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντί του.
Ένα αποτέλεσμα είναι το απόφθεγμα του πλάτωνα πού εδώ μπορούμε να βάλουμε πολλά ακόμα επαγγέλματα. Δεν υπάρχει πιο ακριβής ένδειξη κακής οργάνωσης της πολιτείας, από την αφθονία γιατρών και νομικών.
Προσπαθούν να αποκρύψουν το πραγματικό πρόβλημα που βρίσκεται στην εξάρτηση της οικονομίας μας από το ξένο κεφάλαιο και τους πολιτικούς που συνειδητά ή νιώθοντας εγκλωβισμένοι γίνονται υπηρέτες αυτού του συστήματος.
Καλύτερα είναι να τους βγάζουμε ανίκανους.
Όποιος μελετάει την ιστορία της Ελλάδας δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί αυτή την εξάρτηση πού άλλοτε γίνεται με μοχλό την ωμή ένοπλη βία , άλλοτε με δάνεια και τους τόκους , με εκβιασμούς κλπ. βρίθει αν δεν είναι τίποτα άλλο η νεοελληνική ιστορία από τις παντοειδείς επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας.
Όποιοι άθελα ή εσκεμμένα δεν θέλουν να βλέπουν την ιστορική διαδρομή της χώρας μας δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν την οικονομία της.
Οι πελατειακές σχέσεις μετά την δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της χώρας μας του Καποδίστρια ήταν και είναι μόνιμο φαινόμενο της κοινωνίας μας.
Στην δεκαετία του 1980 περνούν σε μια νέα φάση, από προσωπική σε πιο απρόσωπη μορφή, της κομματικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Την εξέλιξή της την βρίσκουμε στην βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες σήμερα, με την μορφή πολυποίκιλων σχέσεων των πολυεθνικών με τα κόμματα εξουσίας και την κρατική γραφειοκρατία ( ΗΠΑ -ΕΟΚ ,λόμπι κλπ.). Εδώ βλέπουμε ότι η ολιγαρχία περιόρισε τα περιττά έξοδα, έχει ξεφορτωθεί τους πολίτες γιατί δεν τους έχουν ανάγκη στην επίλυση διαφορών με άλλα τμήματα της ολιγαρχίας και εξωτερικών απειλών .
Δεν τους χρειάζονται σαν ψηφοφόρους, πλέον δεν τους φοβούνται.
Έχουν δώσει με μεγάλη επιτυχία στους πολίτες τους το ποτό της λήθης, του καταναλωτισμού και της βλακείας.
Βασικό ρόλο εδώ έχουν τα Μέσα Μαζικής αποβλάκωσης και αποπροσανατολισμού.
Πως ξεπερνιούνται οι πελατειακές σχέσεις πού είναι πηγή αναξιοκρατίας , ανηθικότητας, κακού παραδείγματος στην υπόλοιπη κοινωνία κλπ. ;
Με μία κυβέρνηση που θα έχει θεσπίσει μισθούς και όλες τις άλλες παροχές της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας ως βάση αφετηρίας στα ίδια επίπεδα αξιοπρεπούς διαβίωσης και θα έχει απλώσει ένα δίχτυ προστασίας για όλους τους Έλληνες πολίτες στο να απολαμβάνουν όλα τα αναγκαία αγαθά ακόμα και αν είναι άνεργοι. Οι αποκλίσεις των μισθών απο την βάση αφετηρίας πρέπει να είναι μικρές.
Αυτά δεν μπορούν να γίνουν αν δεν αποτιναχθεί η ξένη εξάρτηση , έξοδος από την ΕΟΚ κλπ.
Όπως αν δεν έρθει σε σύγκρουση με ένα μέρος της ντόπιας ολιγαρχίας που έχει ως στήριγμα την ξένη εξάρτηση.
Ένας τέτοιος προσανατολισμός απαιτεί την ενεργητική και εθελοντική συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού σε ένα πλαίσιο ανόρθωσης της αγροτικής ,βιοτεχνικής , βιομηχανικής κλπ. παραγωγής.

Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί μέσα στην κοινωνία μας και σε διάφορα κόμματα πού ζητάνε την επαναφορά μισθών και συντάξεων πρίν τo 2010.

Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι η ελληνική οικονομία έχει διαλυθεί πλήρως από την κατοχική διακυβέρνηση της Γερμανίας.

Εξυπηρετώντας στενά προσωπικά τους συμφέροντα ή προσπαθώντας να αντλήσουν ψήφους με το να γίνονται αρεστοί σε πολλούς πολίτες στην πράξη όμως αυτή η τακτική μας γυρνάει στο παρελθόν του κομματικού κράτους.

Έτσι οι μόνοι εξαρχής σίγουρα ωφελημένοι θα είναι τα άτομα του κομματικού κράτους. Για τους υπόλοιπους θα ακολουθήσει μία μακρά δύσκολη πορεία.

Κόμματα πού θέλουν να λέγονται επαναστατικά ή προοδευτικά πρέπει να προσέχουν και την σύνθεση της βάσης και τα στελέχη πού αναδεικνύουν που ναι μεν πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικά αλλά πρέπει δε η πλειοψηφία τους να είναι από τα φτωχότερα στρώματα για ευνόητους λόγους.

Πρέπει να υπάρχει μία ισόρροπη μισθολογία όλων των εργαζομένων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Πιθανό όμως κάποιοι να μην έχουν αντιληφθεί την συνολική εικόνα της οικονομίας , πού ότι έχει μείνει από αυτή, έχει παραχωρηθεί στα ξένα μονοπώλια.

Το έργο πού πρέπει να συντελεστεί είναι τρόπος του λέγειν τιτάνιο.

Να δημιουργηθεί βαριά βιομηχανία, να αναστηθεί η αγροτική παραγωγή, να μπούν σωστές βάσεις στην βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή κλπ.

Επειδή πρόκειται για μία αρχή στην ουσία από το μηδέν, σε άλλο δρόμο κοινή ωφελεία όλων των πολιτών καλό είναι να μην αναμειγνύεται με τον προηγούμενο δρόμο της εξαπάτησης, της πλουτοκρατίας, της κομματικοκρατίας ,των δανείων , των τεράστιων εμπορικών ελλειμμάτων, της καταλήστευσης του λαού , της διάχυσης δανεικών χρημάτων πού σήμερα φαίνεται σε τι κατάσταση οδηγεί μία ολόκληρη χώρα.

Άλλωστε μερικά είναι αυτονόητα ότι θα γίνουν εξαρχής όπως η κατάργηση του φόρου κατοικίας -ΕΝΦΙΑ , των τεκμηρίων, η φορολόγηση μόνο των κερδών των ατομικών επιχειρήσεων , βιοτεχνιών, βιομηχανιών κλπ. το πλαίσιο της οικονομικής δραστηριότητας πού θα φτιαχτεί σε στενή συνεργασία οικονομικών φορέων , κράτους κλπ. με την έγκριση από το σύνολο της κοινωνίας.

Φυσικά για να πραγματοποιηθούν αυτά χρειάζεται ο κόσμος να βγει από την παθητικότητα πού τον δέρνει, να ξυπνήσει, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, να αναδείξει κόμματα με τέτοιο προσανατολισμό, να βάλει το συλλογικό καλό στην αρχή πάνω από τα ατομικά του συμφέροντα.