Για την οικογενειοκρατία

Αφορμή του σημερινού θέματος είναι ένα άρθρο πού διαβάσαμε που διαπραγματεύεται το αίτιο της γενικότερης χρεωκοπίας της χώρας μας.
Κύριο αίτιο για τον αρθρογράφο είναι η οικογενειοκρατία από την μεταπολίτευση έως τις ημέρες μας και οι πολιτικές δυναστείες πού δημιουργεί η οικογενειοκρατία.
Αυτή φταίει για όλα τα δεινά μας.
Μήπως όμως αυτή η άποψη είναι η αντεστραμμένη της πραγματικότητας;
Μήπως η οικογενειοκρατία και οι πολιτικές δυναστείες είναι αποτέλεσμα της σήψης που δημιουργήθηκε, που προηγήθηκε επειδή η χώρα κατάντησε από την γέννηση της ένα τρισάθλιο προτεκτοράτο της Αγγλίας και κατόπιν των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής ένωσης;
Έτσι δεν μπόρεσε να εκσυγχρονιστεί και να εξαλείψει την ανεργία με αποτέλεσμα οι πελατειακές σχέσεις να κυριαρχούν στον πολιτικό στίβο της χώρας. Οι πελατεία, οι πελάτες μεταφέρονται στην νεώτερη γενιά των πολιτικών, από γενεά σε γενεά.
Η αντιμετώπιση των μελών αντίπαλων κομμάτων γνωστή και από λογοτεχνικά βιβλία έφτανε σε σημεία βαρβαρότητας.
Το άρθρο με το οποίο ασχολούμαστε θεωρεί ότι ο λαός αποδέχεται όλους τους πολιτικούς σαν να μην είχαν καμία επίπτωση οι δύο εμφύλιοι την περίοδο της επανάστασης, οι γενάρχες της οικογενειοκρατίας δημιουργούν έργο, δεν υπάρχουν οξύτατες διαφορές, συμφέροντα και σχέσεις με τις άλλες χώρες. Η εξάρτηση, οι πελατειακές σχέσεις, η βασιλεία σαν ξένος θεσμός τοποτηρητής ξένων συμφερόντων, η αφαίμαξη της οικονομίας από την Αγγλία, οι δικτατορίες. Ο μεταξάς σαν δικτάτορας, εκπρόσωπος του αγγλικού κεφαλαίου λόγω του βασιλέα, του ρετσινόλαδου και υποστηρικτής των Ναζί είναι άγνωστες λέξεις για τον αρθρογράφο.
Μία κοινωνία αγγελικά
πλασμένη πού μας τα χαλάνε τα κακά παιδιά πού δεν είναι άξιοι συνεχιστές των
πατεράδων τους.
Για διδασκαλία σε νηπιαγωγείο ίσως να είναι καλή αυτή η προπαγάνδα για να αποκρύψει τον ρόλο της ντόπιας ολιγαρχίας, των περισσότερων πολιτικών και των πιο εμβληματικών μορφών που έχουν το προσωπείο του Ιανού, της έλλειψης σοβαρών φιλολαϊκών θεσμών και της εξάρτησης της χώρας μας.
Πολιτικών ακόμα και εμβληματικών όπως τους θεωρεί ο περισσότερος κόσμος που έχουν διπλή όψη. Αν ενθυμούμαστε τον Ιανό, έναν από τους παλαιότερους θεούς των Ρωμαίων.
Ας πάρουμε τον Κ. Καραμανλή μία ωραία μέρα συζητάει ο πρόξενος των ΗΠΑ με τον βασιλιά και ρωτάει ο βασιλιάς τον πρόξενο αν γνωρίζει κανένα καλόν πολιτικό για να τον κάνει πρωθυπουργό, ο πρόξενος των ΗΠΑ του συστήνει τον καραμανλή και έτσι αποκτάμε πρωθυπουργό τον Καραμανλή και την ΕΡΕ που δημιουργεί. Την συνέχεια την ξέρουμε και από προηγούμενα άρθρα.
Από το βιβλίο του ΠΑΠΑΧΕΛΑ ΑΛΕΞΗ-Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ 1947-1967.
Εξυπηρέτησε τα αμερικανό –γερμανικά συμφέροντα.
Και λόγω γεωπολιτικών συγκυριών (Σοβιετική Ένωση) ευνοήθηκε οικονομικά έστω στρεβλά η χώρα μας.
Διαβάζουμε.
Η απίστευτη περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία μετά το 1974 εναλλάσσονται διαρκώς στην εξουσία συγγενείς πρώτου βαθμού και μάλιστα σε όλο το εύρος του κομματικού φάσματος, συνιστά μία "ιδιαιτερότητα" εξευτελιστική για την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Ουσιαστικά την ακυρώνει, καθιστώντας την τριτοκοσμική κληρονομική ολιγαρχία.
Μήπως όμως μας τα μπερδεύει λιγάκι ο αρθρογράφος;
Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε τέσσερις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας και δύο φορές Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Υπήρξε ιδρυτής των κομμάτων Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις και Νέα Δημοκρατία.
Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Από το 1955-1963.
Και από το 1974 ως το 1980.
Πρίν την μεταπολίτευση και κατόπιν δέσποζε δηλαδή και πρίν και μετά.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας την περίοδο 1990 - 1993.
Αλλά η πολιτική δράση του ξεκινά πριν την μεταπολίτευση, αποκτά και αίγλη λόγω της συγγένειας του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Το 1951 έγινε υφυπουργός
Οικονομικών στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου (1 Φεβρουαρίου - 27 Οκτωβρίου), ενώ εκτελούσε
και καθήκοντα υπουργού Οικονομικών και Δημοσίων Έργων (12 Σεπτεμβρίου - 27 Οκτωβρίου).
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1394
Μετά τη νίκη του Ελληνικού Συναγερμού του Αλεξάνδρου Παπάγου το 1952, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναδείχθηκε από τους σημαντικότερους και μαχητικότερους κοινοβουλευτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης.
Ο Κ. Μητσοτάκης μετά την απελευθέρωση, δραστηριοποιήθηκε στην πολιτική και επανεξέδωσε την εφημερίδα τού Ελευθερίου Βενιζέλου «Κήρυξ» Χανίων. Σε ηλικία 28 ετών εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το Κόμμα των Φιλελευθέρων το 1946 και επανεξελέγη με τη σημαία του ίδιου (6 Ιουνίου 1953) νυμφεύθηκε τη Μαρίκα Γιαννούκου (1930 - 2012), κόρη πλούσιας οικογένειας των Αθηνών, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά: τη Θεοδώρα (Ντόρα) (γ. 1954), την Αλεξάνδρα (γ. 1955), την Αικατερίνη (γ.1959), και τον Κυριάκο (γ. 1968), νυν αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συμμετείχε ενεργά στις διεργασίες για την ίδρυση νέας πολιτικής κίνησης στο χώρο του κέντρου. Το 1961 συνέβαλε αποφασιστικά στη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου κι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εσωκομματικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις του κόμματος. Υπήρξε στενός συνεργάτης και υποστηρικτής του Γεωργίου Παπανδρέου, ιδιαίτερα στις συγκρούσεις του τελευταίου με τον Σοφοκλή Βενιζέλο.
Την περίοδο 1961 - 1963, μετά τις εκλογές «της βίας και νοθείας» (29 Οκτωβρίου 1961) , υποστήριξε μαχητικά τις θέσεις της ΕΚ εναντίον της ΕΡΕ και της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Δόβα, στο πλαίσιο του «ανένδοτου αγώνα». Μετά το θάνατο του Γεωργίου Καρτάλη το 1957, υπήρξε ο πολιτικός που στήριξε και προώθησε η δημοκρατική εφημερίδα «Ελευθερία» του στενού φίλου του Πάνου Κόκκα.
Το 1963, μετά τη νίκη της ΕΚ, ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών (8 Νοεμβρίου - 21 Δεκεμβρίου), το οποίο διατήρησε και στη νέα κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964 (19 Φεβρουαρίου 1964 - 15 Ιουλίου 1965). Τον Ιούλιο του 1965 διαφώνησε με το Γεώργιο Παπανδρέου για τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης στις σχέσεις πρωθυπουργού - βασιλιά («Ιουλιανά») και πρωταγωνίστησε στο σχηματισμό των βασιλικών κυβερνήσεων 1965 - 1966 (κυβερνήσεις της Αποστασίας). Στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα (15 Ιουλίου - 20 Αυγούστου 1965) και Στέφανου Στεφανόπουλου (17 Σεπτεμβρίου 1965 - 22 Δεκεμβρίου 1966) συμμετείχε ως Υπουργός Συντονισμού.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1394https://www.sansimera.gr/biographies/1394
Μήπως δεν έχουμε δείγματα νεοποτισμού και πρίν την μεταπολίτευση;
Ο Σοφοκλής Βενιζέλος ποιόν είχε πατέρα; Μήπως τον Ελευθέριο Βενιζέλο;
Ο Σοφοκλής Ε. Βενιζέλος (Χανιά, 3 Νοεμβρίου 1894 – Εν πλω, 7 Φεβρουαρίου 1964) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε και πρωθυπουργός της χώρας για τρία μικρά διαστήματα στα μέσα του 20ού αιώνα. Ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν δευτερότοκος γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Πάμε παρακάτω. Στην μεταπολίτευση.
Ο Αντώνης Σαμαράς
διετέλεσε πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (29 Νοεμβρίου 2009 - 5 Ιουλίου 2015) και πρωθυπουργός (20 Ιουνίου 2012 - 26 Ιανουαρίου 2015).
Οι πρόγονοι του δεν φαίνεται να υπήρξαν πολιτικοί. Μόνο ο θείος του από την πλευρά της μάνας του.
Ο Τσίπρας είχε πατέρα πολιτικό ; Όχι δεν είχε.
Το ρωτάμε αυτό μιάς και ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε 4 συν χρόνια και είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
Έτσι με ποια λογική μας φταίει η οικογενειοκρατία στην μεταπολίτευση;
Είναι
γεγονός βέβαια ότι η κληρονομική δυναστεία κάπου δημιουργεί πρόβλημα θα βρεθεί
δηλαδή κάποιος απόγονος μειωμένων ικανοτήτων.
Πέρα που βάζει στην άκρη τους πιο ικανούς.
Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως των μειωμένων ικανοτήτων η πολιτική εξαρτάται και από άλλους παράγοντες βλέπε θεσμούς δέστε την ανικανότητα των αμερικανών προέδρων και παρόλα αυτά η πολιτική τους είναι σαφής και ενιαία.
Για τον Ανδρέα Παπανδρέου που μας κυβέρνησε τόσα χρόνια στην μεταπολίτευση παρόλο πού ήταν απόγονος του Γ. Παπανδρέου και εδώ δεν φαίνεται να ισχύει το μειωμένων ικανοτήτων πέρα του πολιτικού μικροβίου που τον διακατείχε.
Αν πάρουμε τώρα την ΝΔ με την κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη, δεν βλέπουμε πού υπάρχουν αυτές οι μειωμένες ικανότητες.
Τα παιδιά έχουν πλούσια βιογραφικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια της δύσης και φαίνεται να γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν.
Οσο για το συγγενολόι πού διορίζουν βρίσκεται μέσα στην σφαίρα πού προαναφέραμε προηγουμένως των πελατειακών σχέσεων μιάς και δεν υπάρχουν δουλειές στην ελλάδα και καλά αμειβόμενες.
Πιο είναι το βασικότερο μειονέκτημά τους ;
Το ότι είναι γέννημα -θρέμμα της δυτικής αρχιτεκτονικής, δεν τους περνάει από το μυαλό η αμφισβήτηση, πιστεύουν στο ότι δεν υπάρχει άλλη λύση έτσι αρκούνται να έχουν βάλει την ελλάδα στον αυτόματο πιλότο που δείχνει προς δυσμάς και οι ίδιοι και το συγγενολόι τους προσπαθούν να βγάζουν το κατιτίς τους όποτε και όσο μπορούν παρέα με την ντόπια ολιγαρχία, άφθονα τα καταστροφικά προγράμματα της ευρωπαϊκής ένωσης.
Όσο για τους αριστερούς πού όταν γίνονται κυβέρνηση ακολουθούν την ίδια πεπατημένη, η αλλαγή πλεύσης ακόμα και στην ουδετερότητα αποδεικνύεται δύσκολη απόφαση.
Αλλά τι να περιμένουμε από τον αρθρογράφο όταν θεωρεί άξιο τέκνο της πατρίδας έναν δικτάτορα με φιλοναζιστικές πεποιθήσεις; Τον Ι. Μεταξά.
Για τον Μεταξά λίγα εδώ. https://www.huffingtonpost.gr/entry/ta-deo-prosopa-toe-antifatikoe-ioanne-metaxa_gr_5f981c5fc5b6e5b767735b6d
Σε όλη την ιστορία της χώρας μας τέσσερα-πέντε γεγονότα είναι αυτά πού έβγαλαν πρόσκαιρα στο φώς την απίστευτη μόνιμη σκοτεινιά που σκεπάζει την χώρα μας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου (Καλέντζι Αχαΐας 13 Φεβρουαρίου 1888 - Αθήνα 1 Νοεμβρίου 1968) ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός. Διατέλεσε τρεις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Άλλο ένα άξιο τέκνο της ελλάδας υπεύθυνο για τα δεκεμβριανά του 1944 και που παρακαλούσε τον Τσόρτσιλ να μεταφέρει τον αγγλικό στρατό που πολεμούσε τους γερμανούς στην ελλάδα.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: H οικογένεια και η σύνδεση του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε την 18η Οκτωβρίου 1918 στα Χανιά της Κρήτης. Ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα Γιαννούκου (1930-2012) με την οποία απέκτησε τρεις κόρες και έναν γιό: Τη Ντόρα, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα και τον Κυριάκο.
Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν γιος του πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη (1884-1944) και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (1883-1944), ήταν βουλευτής Χανίων και στον Βαλκανικό Πόλεμο του 1912, ηγούμενος σώματος Κρητών εθελοντών, πολέμησε στη Μακεδονία και την Ήπειρο.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που γεννήθηκε στις 18/10/1918 στα Χανιά ήταν μικρανηψιός του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Ο παππούς του Κωστής (Κωνσταντίνος) Μητσοτάκης (1845-1898), ο οποίος είχε παντρευτεί μια από τις αδερφές του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε ιδρυτής του «Κόμματος των Ξυπόλητων», το οποίο αργότερα παρέλαβε από αυτόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και μετονόμασε σε «Κόμμα των Φιλελευθέρων».
Ο γερο-Κωστής Μητσοτάκης, σύζυγος της Κατίγκως, το γένος Βενιζέλου, υπήρξε από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της εποχής του. Μετά τον θάνατό του, το 1898, η ελληνική κυβέρνηση τον τίμησε, ψηφίζοντας στη Βουλή νόμο για την απονομή τιμητικής σύνταξης στη χήρα και τα ορφανά παιδιά του.
Ο αδελφός του πατέρα του, Αριστομένης Μητσοτάκης (1884-1941), ήταν επίσης βουλευτής Χανίων, διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην Κυβέρνηση Παπαναστασίου και αντιπρόεδρος της Βουλής. Ηγήθηκε του κινήματος που εκδηλώθηκε στα Χανιά της Κρήτης, το καλοκαίρι του 1938, εναντίον του καθεστώτος Μεταξά, μετά την αποτυχία του οποίου κατέφυγε στην Κύπρο όπου και πέθανε εξόριστος το 1941.
Αλλά και από την πλευρά της μητέρας του, ο παππούς του Χαράλαμπος Πλουμιδάκης (1866-1943), πρωτοξάδελφος του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε και αυτός βουλευτής και υπουργός την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας.
https://www.newsbomb.gr/ellada/story/795814/konstantinos-
Ο Ιωάννης Μεταξάς (Ιθάκη, 12 Απριλίου 1871 - Αθήνα, 29 Ιανουαρίου 1941) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, πολιτικός και δικτάτορας.
Τον Οκτώβριο του 1922 ίδρυσε το Κόμμα Ελευθεροφρόνων, το οποίο κατάφερε πολλές φορές να εισέλθει στη Βουλή. Η μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία του ήταν το 1926, όταν το κόμμα του αναδείχτηκε τρίτο σε δύναμη, αλλά στις επόμενες αναμετρήσεις συγκέντρωσε χαμηλά ποσοστά.
Ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (Κιούπκιοϊ (σημερινή Πρώτη Σερρών), 8 Μαρτίου 1907 – Αθήνα, 23 Απριλίου 1998) ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε τέσσερις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας και δύο φορές Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.[2] Υπήρξε ιδρυτής των κομμάτων Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις (ΕΡΕ) και Νέα Δημοκρατία (ΝΔ).
20.3.23
Πολιτικές δυναστείες και χρεωκοπία – Μία θλιβερή ελληνική πρωτιά
Δεν υπάρχει καμμία μα καμμία ευρωπαϊκή χώρα (ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Αλβανία, ούτε η Βουλγαρία, ούτε η Σερβία, ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Εσθονία ή οποιαδήποτε άλλη) στην οποία να έχει διατελέσει έστω και ένας Πρωθυπουργός υιός προηγούμενου Πρωθυπουργού. Η απίστευτη περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία μετά το 1974 εναλλάσσονται διαρκώς στην εξουσία συγγενείς πρώτου βαθμού και μάλιστα σε όλο το εύρος του κομματικού φάσματος, συνιστά μία "ιδιαιτερότητα" εξευτελιστική για την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Ουσιαστικά την ακυρώνει, καθιστώντας την τριτοκοσμική κληρονομική ολιγαρχία. Ακόμα περισσότερο που, εκτός από αρχηγούς κομμάτων και πρωθυπουργούς, πλήθος υπουργών και βουλευτών εξελέγησαν με μόνο προσόν την οικογενειακή τους προέλευση, κληρονομώντας από τον πατέρα τους, μαζί με τα περιουσιακά στοιχεία, και την βουλευτική έδρα δίκην φέουδου και τους ψηφοφόρους δίκην δουλοπάροικων.
Η κατάργηση της μοναρχίας το 1974 θεωρήθηκε πράξη εκσυγχρονισμού, υπό την έννοια ότι σε μία δημοκρατία δεν νοείται ανάληψη ανώτατου αξιώματος με κριτήριο το γονιδίωμα. Φαίνεται, όμως, ότι η κατάργηση της μοναρχίας έδωσε το έναυσμα στο πολιτικό σύστημα να εφορμήσει και να καλύψει το κενό, εμπεδώνοντας την δική του ιδιότυπη κληρονομική εξουσία, δημιουργώντας δυναστείες και αντιγράφοντας σε κακέκτυπη μορφή την καταργηθείσα μοναρχία.
Αλλά τουλάχιστον οι διάφοροι σύγχρονοι μονάρχες (ο Κάρολος της Αγγλίας, ο Φίλιππος της Ισπανίας κλπ.) έχουν συναίσθηση του κληρονομημένου ρόλου τους και δεν επιχειρούν να προβάλουν μία πλαστή εικόνα αιρετού και λαϊκού ηγέτη. Εκπαιδεύονται από μικροί να εκπληρώνουν έναν συμβολικό και τελετουργικό ρόλο, να εκφράζουν την εθνική ενότητα, να ενσαρκώνουν με κοσμιότητα και αισθητική έναν σταθερό υπερκομματικό θεσμό, σημείο αναφοράς στους ταραγμένους καιρούς μας. Και να αφήνουν το εκλογικό σώμα να αποφασίζει για το μέλλον του μέσω εκλογών. Τίποτα τέτοιο, ασφαλώς, δεν συμβαίνει με τις κληρονομικές δυναστείες της Μεταπολίτευσης.
Μία άστοχη επίκληση
Η επίκληση της ελληνικής οικογενειοκρατίας του 19ου αιώνα όχι μόνον δεν δικαιώνει, αλλά διαψεύδει την όποια δικαίωση της σημερινής. Το μετεπαναστατικό πολιτικό σύστημα διαμορφώθηκε μετά την Απελευθέρωση από τους προεστούς και τους αγωνιστές της Τουρκοκρατίας και τους απογόνους τους. Αντλούσε την επιρροή του από την αυτοθυσία τους στην Επανάσταση, όπου εξοντώθηκε βιολογικά ή καταστράφηκε οικονομικά μεγάλο μέρος της προεπαναστατικής ιθύνουσας τάξης.
Επομένως τα μέλη των οικογενειών αυτών (Κολοκοτρωναίοι, Δεληγιανναίοι, Πλαπουταίοι, Κανάρηδες, Ζαΐμηδες κλπ.) απολάμβαναν την ευγνωμοσύνη και την αναγνώριση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία τους αναγνώριζε ως φυσικούς της ηγέτες, που είχαν κερδίσει την εξέχουσα θέση τους με την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία τους. Τίποτα τέτοιο, ασφαλώς, δεν συμβαίνει με τις κληρονομικές δυναστείες της Μεταπολίτευσης.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναδημιούργησε το παρακμιακό ελληνικό κράτος το 1910, συγκροτώντας μία νέα ιθύνουσα τάξη με εντελώς αξιοκρατικό τρόπο. Στρατολόγησε προσωπικότητες που είχαν ήδη διακριθεί στην επιστήμη ή στην οικονομία (Παπαναστασίου, Μιχαλακόπουλος, Σοφούλης, Ρέπουλης, Παπανδρέου, Δελμούζος, Μπενάκης κλπ.). και οι οποίοι είχαν τη δική τους πορεία μετά τον Βενιζέλο.
Αλλά και οι αντίπαλοί του, αν και οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό προέρχονταν από πελοποννησιακά "τζάκια" του 19ου αιώνος, παρέδωσαν εντελώς αξιοκρατικά την ηγεσία σε επιφανείς προσωπικότητες εκτός της παραδοσιακής ιθύνουσας τάξης, όπως ο Δημήτριος Γούναρης, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, ο Νικόλαος Στράτος κλπ., αντιλαμβανόμενοι το στοιχειώδες: ότι οι πολιτικοί αγώνες δίδονται με επικεφαλής τους καλύτερους. Τίποτα τέτοιο, ασφαλώς, δεν συμβαίνει με τις κληρονομικές δυναστείες της Μεταπολίτευσης.
Οικογενειοκρατία, όπως μοναρχία
Στην Μεταπολίτευση, οι πολιτικές δυναστείες εμπεδώθηκαν στις πολιτικές δομές μέσα από πολλούς παράλληλους μηχανισμούς:
- Πρώτον, με επικοινωνιακούς μηχανισμούς, που εξωράϊσαν καί συσκεύασαν την κληρονομική διαδοχή ως "αυτονόητη" και "φυσιολογική".
- Δεύτερον, με την διάθεση μεγάλων οικονομικών πόρων, που τους εξασφάλισαν στήριξη και προβολή.
- Τρίτον, με την υποβάθμιση της παιδείας, την αποδόμηση της κριτικής σκέψης και της ιστορικής συνείδησης, ώστε να ακυρωθεί η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας (ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός") και η διαμόρφωση ουσιαστικών πολιτικών κριτηρίων, άρα ορθών επιλογών, που θα οδηγούσαν στην αυτόματη και αυτονόητη απόρριψη της οικογενειοκρατίας.
- Τέταρτον, με τους κομματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι υπήρξαν εκτροφεία δουλικής συνείδησης, άρα μηχανισμός αναπαραγωγής των φεουδαρχών με την πλήρη συναίνεση των δουλοπαροίκων.
Το πρόβλημα της οικογενειοκρατίας είναι ότι έχει όλα τα μειονεκτήματα της μοναρχίας, χωρίς τα πλεονεκτήματά της: οι διάδοχοι, πρίγκηπες κλπ., ζουν μεν σε έναν δικό τους κλειστό, αποστειρωμένο κόσμο, αλλά εκπαιδεύονται για έναν ρόλο που δεν έχει εκτελεστικές, αλλά μόνον συμβολικές αρμοδιότητες.
Οι γόνοι των πολιτικών δυναστειών της Μεταπολίτευσης δεν έχουν εμπειρία από την πραγματική ζωή, δεν έχουν εργασθεί σε σχέση εξαρτημένης εργασίας υπό πραγματικές συνθήκες, δεν έχουν βρεθεί άνεργοι, δεν έχουν αντιμετωπίσει την πίεση του βιοπορισμού, δεν έχουν υπηρετήσει σε υπεύθυνες θέσεις στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχουν εμπειρία διοίκησης με λογοδοσία, δεν έχουν συναναστραφεί τον απλό λαό ως ίσοι προς ίσοι, διότι πάντοτε το επώνυμό τους δημιουργεί στους συνομιλητές τους αυτόματα πελατειακά αντανακλαστικά και μία απόσταση συμφεροντολογικού δέους.
Επίσης οι διάφοροι κληρονόμοι ίσως να μην είχαν καν την επιθυμία να πολιτευθούν, εάν είχαν την επιλογή. Στην ουσία ωθούνται από ένα οικογενειακό σύστημα στην πολιτική, λειτουργούν όσο λειτουργούν και μετά αντικαθίστανται ως αναλώσιμοι από άλλο νεώτερο μέλος της οικογένειας. Περιβάλλονται δε από διάφορους αυλικούς, με δεσμούς αφοσίωσης στην οικογένεια, οι οποίοι φροντίζουν να τους προστατεύουν από την πραγματική εικόνα, αλλά ταυτόχρονα προωθούν εντέχνως τις δικιές τους σκοπιμότητες και συμφέροντα. Δηλαδή η οικογενειοκρατία δεν είναι απλά οι γόνοι πολιτικών δυναστειών, αλλά ολόκληρο πλέγμα συμφερόντων, που λειτουργεί γύρω τους με διαγενεακή λογική.
Δυναστείες, ο εχθρός της αξιοκρατίας
Η οικογενειοκρατία είναι ο εχθρός της αξιοκρατίας, διότι αποτελεί το απόλυτο αντιπαράδειγμα στην δική της μη αξιοκρατική λογική. Και καλλιεργεί την αναξιοκρατία, την μετριοκρατία και την ευνοιοκρατία, περιβάλλον μέσα στο οποίο η ίδια θάλλει και αναπαράγεται. Όλες οι σημαντικές και ικανές προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας παρέμειναν τις τελευταίες δεκαετίες επιμελώς στο περιθώριο, διότι η ένταξή τους στο πολιτικό σκηνικό θα οδηγούσε σε συγκρίσεις μοιραίες για τους γόνους των δυναστειών και ολόκληρο το στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων και θα ισοπέδωνε την εικόνα τους. Αυτά όλα, όμως, αποτελούν προϋποθέσεις αποτυχημένης διακυβέρνησης, με εξαιρετικά δυσάρεστα αποτελέσματα για την κοινωνία.
Η Ελλάδα πρόκοψε όταν την κυβέρνησαν προσωπικότητες που είχαν προκύψει από πραγματικούς αγώνες και την πραγματική ζωή. Ο δικηγόρος, επαναστάτης της Κρήτης και μεταφραστής του Θουκυδίδη Ελευθέριος Βενιζέλος, ο επιφανής αρχαιολόγος και επαναστάτης της Σάμου Θεμιστοκλής Σοφούλης, ο διαπρεπής κοινωνιολόγος Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο ιδιοφυής στρατιωτικός και επιτελάρχης των Βαλκανικών Πολέμων Ιωάννης Μεταξάς, ο ήρωας του Μικρασιατικού Πολέμου Νικόλαος Πλαστήρας, ο ασφαλιστής αγροτών Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο δικηγόρος Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν αυτοδημιούργητοι και είχαν προκύψει από την σκληρή πραγματικότητα της εποχής τους.
Ο ελληνικός λαός, πέραν του εξευτελιστικού για μία δημοκρατία αντιδημοκρατικού μορφώματος της οικογενειοκρατίας, πρέπει να αντιληφθεί την ευθεία συνάρτηση που υπάρχει μεταξύ της οικογενειοκρατίας και της σημερινής συνολικής πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής, δημογραφικής, ηθικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους. Η αδυναμία των κληρονόμων να αντιληφθούν την πραγματικότητα και η επαγγελματική απειρία τους, ο εσμός αυλοκολάκων που τους περιστοιχίζει, η προεξέχουσα σκοπιμότητα της αναπαραγωγής της οικογενειακής πολιτικής κυριαρχίας, είναι αντιστρόφως ανάλογα προς την επιβίωση του ελληνικού έθνους.
Προκειμένου να ανακοπεί και να αντιστραφεί ο θανατηφόρος ρους της ελληνικής ιστορίας, προκειμένου το failed state να μεταμορφωθεί σε πραγματικό κράτος, απαιτείται μία ριζική πολιτική μεταρρύθμιση, η οποία θα πετάξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλο το νοσηρό πλέγμα της οικογενειοκρατίας της Μεταπολίτευσης και θα αναδείξει μία νέα ιθύνουσα τάξη με μόνα κριτήρια την αξία, την εμπειρία, την ακεραιότητα και την αριστεία.
https://slpress.gr
Αναρτήθηκε από EFENPRESS στις 20.3.23
https://www.efenpress.gr/2023/03/blog-post_6786.html#more