ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ

Καστελλόριζο: Τουρκικό drone βεβήλωσε την ελληνική σημαία

Σήμερα το άρθρο μας θα σχολιάσει ένα άλλο επίκαιρο άρθρο.

3+2 σχολές σκέψης για τα ελληνοτουρκικά.

https://slpress.gr/ethnika/3-2-scholes-skepseis-gia-ta-ellinotoyrkika/

Γράφει ο αρθρογράφος

Οι δύο πρώτες αφορούν σε ένα παράδοξο, διότι παρόλο που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες (μαρξισμό και νεοφιλελευθερισμό), στην ουσία ταυτίζονται. Υποστηρίζουν ότι τουρκικός και ελληνικός καπιταλισμός είναι ισοδύναμοι, με τις αστικές τους τάξεις εκατέρωθεν του Αιγαίου να σπέρνουν μίσος και εθνικισμό για εσωτερική κατανάλωση προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία συγκεκριμένες πολιτικές ελίτ. Έτσι, υπονομεύεται η ειρήνη...

Για τον νεοφιλελευθερισμό δεν γνωρίζω αν όλα τα ρεύματα του υποστηρίζουν αυτή την άποψη.

Τον μαρξισμό πολλοί τον ερμηνεύουν με διαφορετικό τρόπο. Έχουμε τον ακαδημαϊκό μαρξισμό που δικαιολογεί την ιμπεριαλιστική τάξη και αρκείται σε βελτιώσεις μέσα στην χώρα πράγμα στην πράξη ανέφικτο αν δεν συντριβεί η εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές χώρες. Τον κρατικό ακαδημαϊκό μαρξισμό τον είδαμε στην πράξη στις σοσιαλιστικές χώρες πού είχε γίνει απολογητής των ελίτ αυτών των χωρών.

Το μεγαλύτερο ρεύμα των μαρξιστών στην ελλάδα θεωρεί σαν ιμπεριαλιστικές και τις δύο χώρες Ελλάδα ,Τουρκία πού οι ολιγαρχίες τους  αντιμάχονται για τα συμφέροντα τους πχ. ΚΚΕ. Με επιφύλαξη δεν έχω δεί πουθενά το ΚΚΕ να ισχυρίζεται ότι η αστική τάξη της Ελλάδας σπέρνει το μίσος και τον εθνικισμό για εσωτερική κατανάλωση...

Πέρα από αυτό πού είναι γνωστό ότι η εσωτερική δυναμική του καπιταλιστικού συστήματος ταξική πάλη, ποσοστό κέρδους ,συσσώρευση βρίσκει διέξοδο στο εξωτερικό. Γιαυτό τον λόγο απολυτοποιούν όλες τις αστικές τάξεις και τις βάζουν στο ίδιο τσουβάλι πέρα πιθανό και για λόγους διεθνιστικούς.

Υπάρχουν και μικρότερες μαρξιστικές οντότητες πού θεωρούν την Τουρκία επιτιθέμενη και την ελλάδα αμυνόμενη.

Δεν υπάρχουν όμως δόγματα γενικά αλλά η συγκεκριμένη ανάλυση της κάθε χώρας και της αστικής της τάξης. Όπως δεν υπάρχει καπιταλισμός γενικά αλλά ο καπιταλισμός συγκεκριμένα της κάθε χώρας.

Έτσι δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι στην οποιαδήποτε επεκτατικότητα μίας χώρας με το να λέμε ότι και η αμυνόμενη χώρα έχει αστική τάξη οπότε και αυτή φταίει με αυτή την λογική φτάνουμε, μπορούμε να δικαιολογούμε την κάθε επιθετική χώρα.

Ας έρθουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση Ελλάδας -Τουρκίας. Η Τουρκία εξάγει πρώτα την δύναμη της και όχι την αδυναμία της ή αν θέλετε και τα δύο. Η Τουρκία δεν αμφισβητούσε ανέκαθεν τα δικαιώματα της ελλάδας με βάση το διεθνές δίκαιο παρά μόνο όταν υπήρξαν υπόνοιες για την ύπαρξη μεγάλων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Μεσόγειο, μετά το κυπριακό.

Η Τουρκία ευθέως αμφισβητεί όλα τα δικαιώματα της ελλάδας και το διατυμπανίζει επίσημα από την αιτία πολέμου αν γίνει η άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας τα γνωστά 12 ναυτικά μίλια , το θέμα της Θράκης, τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου και της θάλασσας, την συνθήκη της Λωζάνης, πρόσφατα τον πόλεμο στα σύνορα με τους μετανάστες με διπλό σκοπό τον εκβιασμό της ΕΕ για μεγαλύτερες επιδοτήσεις, την εξασφάλιση του δρόμου της λαθρομετανάστευσης και ρευστοποίησης του ελληνικού εδάφους.

Μόνο αυτοί πού έχουν παρωπίδες ή συμφέροντα δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτή την απλούστατη πραγματικότητα. Κάτι το ΚΚΕ ψελλίζει περί ανταγωνισμών των δύο αστικών τάξεων.

Από την άλλη μπροστά στην ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας η στάση της Ελλάδας είναι το ελάχιστο πού μπορούμε να πούμε υποχωρητική. Διαβάζοντας από τους στρατηγούς για την διάλυση της στρατιωτικής μηχανής πού είχαν αποδυθεί τα πολιτικά κόμματα, τις μίζες, τα σκάνδαλα, την εγκατάλειψη της στρατιωτικής βιομηχανίας , την μείωση της στρατιωτικής θητείας, την ανοχή της πολιτείας στις εχθρικές ενέργειες του Τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής,  στα ζεμπέκικα σαν τρόπος άσκησης της εξωτερικής πολιτικής κλπ.

Όλα αυτά κατά το ΚΚΕ είναι ο ανταγωνισμός της αστικής μας τάξης απέναντι της Τουρκικής.

Αυτό πού πραγματικά συμβαίνει είναι ότι οι πολιτικοί μας συνολικά είναι δουλοπρεπείς απέναντι στην δύση και κάποιοι στην Τουρκία, η βαρύτητα της Τουρκίας θεωρείται μεγαλύτερης σημασίας για την Γερμανία και τις ΗΠΑ και για δικά τους συμφέροντα όπως πωλήσεις όπλων βραχυκυκλώνουν την ελλάδα.

Με λίγα λόγια η αστική μας τάξη (μεταπρατική ,εφοπλιστική) εξάγει την υποταγή της και την πώληση της χώρας της /μας σε οποιονδήποτε τις προσφέρει δυνατότητα μεγάλων κερδών.

Είχαμε πει και σε άλλα άρθρα ότι μία επιθετική χώρα δεν σημαίνει ότι είναι ιμπεριαλιστική. Για να είναι ιμπεριαλιστική θα πρέπει να έχει και την ανάλογη οικονομική βάση δηλ. πληθώρα πολυεθνικών εταιρειών πού να φιγουράρουν στις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου.

Βλέπουμε όμως από την λίστα Forbes η Τουρκία να ξεκινάει από την 589η θέση. Δηλαδή στις πρώτες 588 εταιρίες δεν υπάρχει ούτε μία τούρκικη.

https://www.forbes.com/lists/global2000/#626adcf95ac0

Από την λίστα Forbes με τις 2.000 μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο το 2020. Η λίστα Global 2000 βασίζεται σε ένα σύνθετο σκορ που λαμβάνει υπόψη: έσοδα, κέρδη, περιουσιακά στοιχεία και κεφαλαιοποίηση.

Έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για ιμπεριαλιστική Τουρκία ή περιφερειακό ιμπεριαλισμό, δεν υπάρχουν περιφερειακοί ιμπεριαλισμοί.

Η Τουρκία θέλει να γίνει ιμπεριαλιστική χώρα εφαρμόζοντας το δόγμα του Χίτλερ για ζωτικό χώρο (Lebensraum). Τα ιδεολογικά δάνεια και αντιδάνεια με τους Γερμανούς είναι γνωστά για αυτή την χώρα και ευθύνονται για την εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας που δυστυχώς κάποιοι την θεωρούσαν σαν πατρίδα των τούρκων και όχι της πλειοψηφίας των καταπιεζόμενων λαών της.

Έτσι αμφισβητεί όλες τις συνθήκες, επεμβαίνει στα γειτονικά κράτη, ονειρεύεται την γαλάζια πατρίδα ,θεωρεί την Μεσόγειο σαν Τούρκικη θάλασσα, προσπαθεί να γίνει ο ηγέτης όλων των μουσουλμάνων, έχει στενή οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με το Πακιστάν πού ως γνωστό είναι πυρηνική δύναμη , προσπαθεί να εκτοπίσει παλιές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και να αναλάβει αυτή τον ρόλο τους, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις διαφορές των μεγάλων δυνάμεων.

Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για όλες τις χώρες πού μόνο αν ενωθούν εναντίον της και τις επιβάλλουν ακόμα και με την δύναμη των όπλων το διεθνές δίκαιο θα μπορέσει να μπεί φρένο σε αυτή την κούρσα της αστικής τάξης της Τουρκίας. Δυστυχώς αντί να πρωτοστατεί η Ελλάδα κάνει ακριβώς το αντίθετο, χαϊδεύει την Τουρκία κατόπιν επιταγής την Γερμανών -Αμερικάνων.

Γράφει ο Αρθρογράφος.

Η λύση που προτείνω έχει δύο άξονες: Πρώτον, αειφόρο οικονομική ανάπτυξη της χώρας με μοχλό το κράτος, τις δημόσιες επενδύσεις, τη βιομηχανική ανάπτυξη και την τεχνολογική καινοτομία.

Οι δύο αυτές πολιτικές είναι πολιτικές των ορίων κι όχι μαξιμαλιστικοί στόχοι που είναι αδύνατο να επιτευχθούν από θέσεις εξουσίας. Δεν αναφέρομαι για έξοδο από ΕΕ/Ευρωζώνη ή/και από ΝΑΤΟ. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται απ' τη μία μέρα στην άλλη όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία του ΠΑΣΟΚ το 1981 και του ΣΥΡΙΖΑ του 2015.

Δεν μπορεί να αντιληφθεί ο αρθρογράφος ότι η ανάπτυξη με κορμό το κράτος και τις δημόσιες επενδύσεις σημαίνει ανυπακοή απέναντι στην Γερμανία αλλά και σε όλους τους βασικούς νόμους πού διέπουν την συγκρότηση και λειτουργία της ΕΕ. Αλλά και η ιστορική εμπειρία μας λέει ακριβώς το αντίθετο, ότι αν μένουμε μέσα στην ΕΕ δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστούν τα προαναφερόμενα για την οικονομική ανάπτυξη. Έτσι την ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί φορείς ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ πού αν πραγματικά ήθελαν οικονομική ανάπτυξη δεν προετοίμασαν τον λαό, δεν συγκρούστηκαν με τις αποφάσεις της ΕΟΚ/ΕΕ και στο τέλος κατάντησαν πιστοί εντολοδόχοι υπάλληλοι των γερμανικών αποφάσεων. Ελπίζουμε να μην εννοεί ο αρθρογράφος ότι αυτά τα ίδια πολιτικά υποκείμενα θα αγωνιστούν για τα συμφέροντα του λαού. Είναι σαν να λέμε αναλογικά με άλλες εποχές και δωσίλογοι και πατριώτες τα ίδια άτομα.

3+2 σχολές σκέψης για τα ελληνοτουρκικά

Από

Βασίλειος Φούσκας -

10/06/2021

Η συζήτηση στην Ελλάδα για τα ελληνοτουρκικά περιστρέφεται γύρω από τέσσερις σχολές σκέψης (η ταξινόμηση είναι σχετική δεδομένων των επικαλύψεων), αλλά βοηθά στη κατανόηση του θέματος. Οι δύο πρώτες αφορούν σε ένα παράδοξο, διότι παρόλο που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες (μαρξισμό και νεοφιλελευθερισμό), στην ουσία ταυτίζονται.

Υποστηρίζουν ότι τουρκικός και ελληνικός καπιταλισμός είναι ισοδύναμοι, με τις αστικές τους τάξεις εκατέρωθεν του Αιγαίου να σπέρνουν μίσος και εθνικισμό για εσωτερική κατανάλωση προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία συγκεκριμένες πολιτικές ελίτ. Έτσι, υπονομεύεται η ειρήνη και πριμοδοτείται μία κούρσα εξοπλισμών που ωφελούν μόνο τα κέρδη των εμπόρων του πολέμου (όχι ότι δεν έχει βάση αυτό το τελευταίο αλλά δεν είναι εκεί το θέμα όπως θα δούμε στη συνέχεια).

Η τρίτη σχολή σκέψης είναι η "τεχνοκρατική", που έχει παράξει πραγματικά εξαιρετικό κεκτημένο τεχνικής γνώσης για την UNCLOS (διεθνές δίκαιο θάλασσας), η οποία σχετίζεται με θέματα όπως ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, αιγιαλίτιδα ζώνη, κλπ. Η σχολή αυτή έχει, κυρίως, δύο υποδιαιρέσεις. Η μία υποστηρίζει ότι "η Τουρκία έχει κάποιο δίκιο" (Στρογγύλη Καστελλόριζο) ή/και ότι "έχει πολύ δίκιο", προτείνοντας την αρχή της "ευθυδικίας" σε κάθε απόπειρα οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών. Η άλλη, πιο ανένδοτη, υποστηρίζει την πιστή εφαρμογή του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, προτείνοντας, για παράδειγμα, άμεση επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια και χάραξη ΑΟΖ με τη Κυπριακή Δημοκρατία.

Η τέταρτη σχολή, η οποία έχει λίγους εκπροσώπους, αναγνωρίζει σιωπηλά, την ανωτερότητα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας ως πόλου συγκέντρωσης γεωπολιτικού και γεω-οικονομικού δυναμικού. Θεωρεί, και σωστά, ότι το δίκαιο είναι συνάρτηση της ισχύος και όχι το ανάποδο, και εργάζεται με ζήλο για την επανισορρόπηση αυτής της ανισότητας, διότι μόνο έτσι, υποστηρίζεται, θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ειρήνη.

Περιφερειακός ιμπεριαλισμός

Αν και είμαι πολύ κοντά σ' αυτή τη τελευταία προσέγγιση, έχω σημαντικές διαφωνίες σ' ό,τι αφορά την επίτευξη "διαρκούς ειρήνης" με τη Τουρκία μέσω μιας (επιθυμητής) επίτευξης ισοδυναμίας γεωπολιτικών και γεω-οικονομικών δυναμικών των δύο χωρών. Εξηγώ το γιατί, ξεκινώντας με σύγκριση των δύο καπιταλισμών, δηλ. τη βασική έδρα μέτρησης της ισχύος.

Θα υποστηρίξω ότι "διαρκής ειρήνη" με τη Τουρκία, η οποία έχει εισέλθει σε μορφές "πολέμου με υποκατάστατα" (surrogate warfare) και δημιουργία μισθοφορικού στρατού τζιχαντιστών, είναι αδύνατη λόγω των ασυμφιλίωτων αντιφάσεων της κεφαλαιακής της συσσώρευσης. "Διαρκής ειρήνη" με τη Τουρκία είναι πιθανόν να επέλθει μόνο όταν συντρέξει μία θεμελιακή προϋπόθεση. Θα δούμε ποια είναι αυτή.

Η Τουρκία έχει τετραπλάσιο ΑΕΠ απ' την Ελλάδα και οκταπλάσιο πληθυσμό και επενδύει με (ονομαστικούς) ρυθμούς άνω των 30%, ενώ η Ελλάδα έχει επενδυτικούς ρυθμούς κάτω από 12%. Η Ελλάδα έχει πολύ χαμηλότερους επενδυτικούς ρυθμούς ακόμα κι απ' την Αλβανία και τη Βουλγαρία. Αν και τα μεγέθη είναι ονομαστικά - για παράδειγμα δεν συμπεριλαμβάνουν πληθωρισμό - υποδηλώνουν σαφείς ιστορικές τάσεις. Το ΑΕΠ μόνο της Κωνσταντινούπολης είναι μεγαλύτερο της Ελλάδας. Ακόμα, το χρέος της Τουρκίας ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι γύρω στο 30%, ενώ της Ελλάδας έχει εκτοξευτεί σε πάνω από 210%.

Mελέτες προβλέπουν ότι ο πληθυσμός της Τουρκίας το 2050 θα είναι στα 100 εκατομμύρια, ενώ της Ελλάδας γύρω στα 8 εκατομμύρια. Σημειώνω ότι 500.000 νέοι εξειδικευμένοι επιστήμονες εγκατέλειψαν την Ελλάδα μετά το 2009. Η Τουρκία έχει δύο τεράστιες κεντροποιήσεις αστικών ταξικών μερίδων, κυρίως γύρω απ' τα εργοδοτικά συνδικάτα της TUSIAD και της MUSIAD. Τα μέλη της πρώτης περιλαμβάνουν κολοσσούς όπως οι Koc και Sabanci και συγκροτούν τηn παγκοσμιοποιημένη (transnational) τάξη του τουρκικού κεφαλαίου με ανταγωνιστικότητα στις διεθνείς αγορές.

Ισλαμική επιχειρηματική τάξη

Η δεύτερη συγκεντρώνει τη νέα ισλαμική επιχειρηματική τάξη, η οποία άρχισε να αναδύεται αρχές της δεκαετίας του 1980 με τις νεο-φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της χούντας του Εβρέν και μετά του Οζάλ και που έγινε αργότερα ο μεγάλος πριμοδότης του Ερντογάν. Παρεπιπτόντως, η πίεση που δέχεται σήμερα η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας γύρω απ' το διακανονισμό των επιτοκίων και της ρύθμισης του πληθωρισμού αφορά το λυσσαλέο αγώνα μεταξύ αυτών των δύο κεφαλαιακών μερίδων. Η μεν TUSIAD υποστηρίζει ένα καθεστώς ακραιφνούς νεο-φιλελεύθερης λιτότητας με υψηλά επιτόκια για τη πάταξη του πληθωρισμού, η δε MUSIAD, περισσότερο προσανατολισμένη στην εσωτερική αγορά -δανείζεται σε τουρκικές λίρες- ευνοεί ένα καθεστώς φτηνού δανεισμού.

Τα θέλει όλα δικά της "ειρηνικά" η Άγκυρα

Με στρατιωτικές βάσεις στη Σομαλία, τη Λιβύη, το Κατάρ, τη Συρία και με στρατό κατοχής στη Κυπριακή Δημοκρατία, η Τουρκία εξάγει ισχύ. Η Τουρκία έφτασε να εξάγει εδώ και δεκαετίες ισχύ και κεφάλαιο, ενώ η Ελλάδα εισάγει και τα δύο: υπερεξάρτηση από ΗΠΑ στον αμυντικό τομέα, υπερεξάρτηση από Γερμανία/ΕΕ στον οικονομικό-θεσμικό τομέα. Συνεπώς, η Τουρκία είναι μία ιμπεριαλιστική περιφερειακή δύναμη, κάτι που στον αγγλο-σαξωνικό χώρο αναφέρεται ως sub-imperialism και ως μέλος των G-20 έχει παγκόσμιες αξιώσεις.

Ενώ η Ελλάδα, τηρουμένων όλων των ιστορικών και κοινωνικών αναλογιών, είναι αυτό που ήταν και το 1830, μία πολλαπλά εξαρτημένη αποικία χρέους. Χαρακτηριστικό του καθεστώτος υποτέλειας με τη σφραγίδα της "πολιτισμένης" Ευρώπης και του ΣΥΡΙΖΑ είναι το "Πολυνομοσχέδιο-Τέρας" του Μαΐου 2016 (πάνω από 7.500 σελίδες), το οποίο, μεταξύ άλλων, επέβαλε αφελληνισμό όλου του τραπεζικού τομέα της χώρας, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία στο "Υπερταμείο", δηλαδή στο βωμό αποπληρωμής του χρέους μέχρι το 2060. Το νομοσχέδιο αυτό έχει ισχύ πρωτογενούς δικαίου και κατισχύει του Συντάγματος της χώρας.

Ελληνικός μεταπρατισμός

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι ουδεμία ισοδυναμία υπάρχει μεταξύ ελληνικού και τουρκικού καπιταλισμού και, άρα, ουδεμία ισοδυναμία υπάρχει μεταξύ γεωπολιτικών και γεω-οικονομικών δυναμικών. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα διατηρεί ένα κράτος με αρμοδιότητες διοικητικής επαρχίας της Γερμανίας/ΕΕ με τάσεις δορυφοροποίησης γύρω απ' τα συμφέροντα της ΝΑΤΟϊκής Τουρκίας - δορυφόρος των ΗΠΑ είναι ήδη.

Προκειμένου να κρατηθεί η Τουρκία μέσα στο ΝΑΤΟ ως καίρια αντι-ρωσική συνιστώσα της αμερικανικής στρατηγικής στην Ευρασία, και προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα διαπλεκόμενα παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα της Γερμανίας με τη Τουρκία μέσω των οικονομικών δραστηριοτήτων των κολοσσών της TUSIAD, ΕΕ και ΝΑΤΟ θα κατευνάζουν τις τουρκικές επεκτατικές αξιώσεις στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο με ελληνικά έξοδα.

Ο κυρίαρχος ελληνικός μεταπρατισμός, άπατρις και ξενοτραφής όπως υπαγορεύουν τα ταξικά του συμφέροντα, δεν έχει κανένα πρόβλημα μ' αυτή τη προοπτική: αυτό είναι που κάνει σήμερα με εκλεπτυσμένη διπλωματία και τακτ, αν και η λαϊκή πίεση στη χώρα και στη Κυπριακή Δημοκρατία ισορροπεί κάπως τη κατάσταση. Ο κυρίαρχος ελληνικός μεταπρατισμός δεν έχει πρόβλημα με την ενθυλάκωση των νησιών του Αιγαίου και το μοίρασμα των θαλάσσιων πόρων στο πέλαγος διότι δεν ζει απ' την αλιεία.

Επίσης, δεν έχει πρόβλημα με τον έλεγχο του ελληνικού τουρισμού απ' την εταιρεία TUI γιατί ζει απ' το θέμα. Ακόμα, γιατί ν' αγωνιά το μεγάλο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο; Ελάχιστη σχέση έχει με το παραγωγικό ιστό της χώρας και το μνημονιακό καθεστώς δεν το αφορά. Ναύλωση, ασφάλιση και το μεγαλύτερο μέρος της ναυπήγησης γίνονται εκτός Ελλάδος, για να μη μιλήσουμε για φορολόγηση και σημαίες ευκαιρίας.

Οικονομική ανάκαμψη και αποτροπή

Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ποια είναι η λύση; Η λύση των "τεχνοκρατών" δεν θα φέρει τη "διαρκή ειρήνη" των Καντιανών, των νεοφιλελεύθερων και του κοσμοπολίτικου μαρξισμού, γιατί αν κάτι μας λέει ο μαρξισμός είναι ότι ο πόλεμος είναι απόρροια ασυμφιλίωτων ταξικών αντιφάσεων της κεφαλαιακής συσσώρευσης που οδηγούν τα κράτη στον επεκτατισμό και στο πόλεμο -αν δεν επιτύχουν τους στόχους τους με ειρηνικά-διπλωματικά μέσα- προκειμένου να λύσουν (προσωρινά) αυτό το ασυμφιλίωτο των αντιφάσεων.

Άρα, όσο νομικές διευθετήσεις να γίνουν με βάση την UNCLOS -με τη μεσολάβηση ή όχι διεθνών δικαστηρίων- και όσες παραχωρήσεις να γίνουν από ελληνικής πλευράς, η Τουρκία έχει μία ανεξάρτητη πολιτική και οικονομική ταυτότητα η οποία είναι επεκτατική λόγω της υπερ-εκχύλισης των εσωτερικών της ταξικών αντιφάσεων. Γι' αυτό κι όσο περισσότερα παραχωρούνται προς κατευνασμό της, τόσο περισσότερα θα ζητάει στη Θράκη, στο Αιγαίο και στη Κυπριακή Δημοκρατία.

Η λύση που προτείνω έχει δύο άξονες: Πρώτον, αειφόρο οικονομική ανάπτυξη της χώρας με μοχλό το κράτος, τις δημόσιες επενδύσεις, τη βιομηχανική ανάπτυξη και την τεχνολογική καινοτομία. Δεύτερον, ανασκευή της θεώρησης του Παναγιώτη Κονδύλη περί "πρώτου αποφασιστικού μαζικού πλήγματος" ως βασικού πυλώνα αποτροπής της μόνιμης τουρκικής απειλής.

Αυτή η ανασκευή πρέπει να γίνει στα πλαίσια της "4ης βιομηχανικής επανάστασης" (ψηφιοποίηση, ρομποτική, "υβριδισμός" κλπ) και των νέων ευκαιριών που προσφέρει η πολυ-πολικότητα του παγκόσμιου συστήματος διανομής ισχύος. Επίσης, ο Κονδύλης αποσιωπά τον ταξικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους που θα φέρει σε πέρας αυτή την αποτροπή.

Οι δύο αυτές πολιτικές είναι πολιτικές των ορίων κι όχι μαξιμαλιστικοί στόχοι που είναι αδύνατο να επιτευχθούν από θέσεις εξουσίας. Δεν αναφέρομαι για έξοδο από ΕΕ/Ευρωζώνη ή/και από ΝΑΤΟ. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται απ' τη μία μέρα στην άλλη όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία του ΠΑΣΟΚ το 1981 και του ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Πολιτική των ορίων σημαίνει γνώση των αδυναμιών των περιορισμών που σου θέτει το σύστημα των πολλαπλών θεσμικών εξαρτήσεων και εφαρμογή πολιτικών που να το υπονομεύουν χωρίς να του δίνουν τη δυνατότητα να σφίξει παραπάνω το κλοιό.

Νέα πολιτική δύναμη

Τονίζω, ότι επειδή αυτό το αξονικό δίπτυχο ούτε θέλει ούτε και μπορεί να το φέρει σε πέρας το πολλαπλά εξαρτημένο κυρίαρχο αστικό συγκρότημα εξουσίας της Ελλάδας, επείγει η ανάδυση μίας νέας σοσιαλιστικής πολιτικής δύναμης η οποία θα βασίζεται στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και στην οργάνωση του κράτους, δηλαδή πάνω απ' όλα στις εργατικές και λαϊκές τάξεις, οι οποίες θα κατέχουν και θα ελέγχουν τόσο τη κρατική εξουσία όσο, ως ένα βαθμό, και τη κρατική μηχανή. Ένα προσωρινός συμβιβασμός με τους εμπειρογνώμονες και το προσωπικό της Τρόϊκα που εργάζεται σε ελληνικές τράπεζες, υπουργεία και ανώτατες υπηρεσίες είναι απαραίτητος για μία ορισμένη μεταβατική περίοδο.

Αν και δεν υπάρχει εδώ χώρος για λεπτομερή επεξεργασία ενός προγράμματος επίτευξης σοσιαλιστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα -όχι "δημοκρατικού σοσιαλισμού"- με βάση τους παραπάνω άξονες, θεωρώ απαραίτητο να τονίσω το εξής: Ακόμα και πριν βρεθούν στην εξουσία, οι λαϊκές και εργατικές τάξεις της χώρας δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο τουρκικός και κουρδικός λαός υποφέρουν από ένα μόνιμο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και λιτότητας που έχει εγκαθιδρύσει στη χώρα τους το μεγάλο κεφάλαιο και οι συγκρούσεις του. Ένα καθεστώς βαθύτατα αυταρχικό προς τα μέσα και βαθύτατα ιμπεριαλιστκό προς τα έξω, που σήμερα διαχειρίζεται ο Ερντογάν και το οποίο θα επιβιώσει και μετά το τέλος της δικτατορίας του.

Χρειάζεται έμπρακτη αλληλεγγύη προς τον αγωνιζόμενο τουρκικό και κουρδικό λαό και άμεση ζύμωση του προγράμματος της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Ελλάδας μέσα στις τάξεις του, διότι ήττα του τουρκικού αυταρχισμού απ' την ελληνική σοσιαλιστική αποτροπή θα σημαίνει, πάνω απ' όλα, άνοιγμα του δρόμου για την απελευθέρωση του ίδιου του κουρδικού και τουρκικού λαού και προοπτικές εγκαθίδρυσης μιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας στη Τουρκία. Μόνο τότε θα τεθούν τα θεμέλια μιας μόνιμης ειρήνης στη περιοχή. Όσο μεγαλύτερη αποδοχή βρίσκει μέσα στο τουρκικό και κουρδικό λαό το σοσιαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα και η σοσιαλιστική ελληνική θεωρία της αποτροπής, τόσο πιο ισχυρή θα γίνεται και η υπόθεση της ειρήνης στα Βαλκάνια και την Εγγύς Ανατολή.

https://iskra.gr/32-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AC/

ΠΗΓΗ: slpress.gr