ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ. Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. ΜΕΡΟΣ 2.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε τον συνωστισμό πού δημιουργήθηκε στην Σμύρνη στις 13-14 Σεπτεμβρίου του 1922.

Η ιστορία διδάσκει τούτο: Πικρές αλήθειες, έξω από το φανταχτερό περιτύλιγμα που δίνουν οι κυβερνήτες και ο χρόνος.

Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο ότι δεν ισχύει η άποψη περί τουρκικών αντιποίνων λόγω των μεμονωμένων σφαγών του ελληνικού στρατού πού τα περισσότερα επεισόδια έγιναν κατά την άτακτη υποχώρηση μετά την ήττα του.

...ο Τζωρτζ Χόρτον στο βιβλίο του «Η Κατάρα της Ασίας», αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο «Η Θεωρία του 50-50», στο οποίο αντικρούει τη θεωρία περί σφαγών από Έλληνες, θεωρώντας ότι αποτελεί έξυπνη τούρκικη προπαγάνδα. Σαν αυτόπτης μάρτυρας στη Σμύρνη, γράφει ότι το σύνολο του ελληνικού στρατού τήρησε εξαιρετική στάση απέναντι στον τουρκικό λαό, ενώ κάνει ιδιαίτερη μνεία στην ελληνική διοίκηση της Σμύρνης για την αμερόληπτη εφαρμογή του νόμου, σε βαθμό που ο Κυβερνήτης (ύπατος αρμοστής) Αρ. Στεργιάδης, να χάσει τη δημοτικότητά του στο ελληνικό στοιχείο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B5%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1

Τώρα θα εξετάσουμε αν ήταν επιβεβλημένη η εκστρατεία του στρατού μας στην Μικρά Ασία.

Κατά την δική μου άποψη ήταν αναγκαία.

Από το 1914 είχε ξεκινήσει ο πρώτος διωγμός των Ρωμιών στα παράλια της Μικρασίας, με τη σφαγή της Φώκαιας.

Η γενοκτονία είχε ξεκινήσει , υπήρχαν όλα τα στοιχεία και ξέρανε πού θα κατέληγε.

Τι θα έπρεπε να κάνει ο κάθε Πρωθυπουργός ; Να αφήσει να συνεχιστεί η γενοκτονία ;

Και όμως αν ήταν στην θέση του Βενιζέλου ο Μεταξάς θα άφηνε να ολοκληρωθεί η γενοκτονία. Είναι γνωστή η διαφωνία του Μεταξά για την αποστολή στρατού στην Μικρά Ασία.

Κατόπιν εορτής πολλά μπορούν να ειπωθούν αλλά σε εκείνη την χρονική περίοδο ετίθετο επιτακτικά το ερώτημα από την πράξη, από την πραγματικότητα αν θα άφηνε η ελλάδα να σφαγιαστούν οι έλληνες της Μικράς Ασίας και όλοι οι χριστιανικοί λαοί πρώτα από τον Σουλτάνο και μετά από τον Κεμάλ πάντα με τους Γερμανούς σαν καθοδηγητές.

Όλα τα άλλα πού λέγονται σήμερα από δήθεν σοβαρούς ιστορικούς είναι ανοησίες ή εκ του πονηρού για να δικαιολογήσουν διάφορες πολιτικές τους συμπάθειες όπως του μεταξά, του βασιλιά κλπ.

Και ερχόμαστε στο τελευταίο ερώτημα για να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, τι έφταιξε πραγματικά για την Μικρασιατική καταστροφή;

Αν επρόκειτο για μία μάχη πού κέρδισε ό ένας στρατός από τους δύο θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι το αναπόφευκτο των μαχών, των πολέμων ,είναι όμως έτσι σε αυτή τη συγκεκριμένη καταστροφή;

Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η υπακοή και η εξάρτηση από τις Μεγάλες δυνάμεις δημιούργησαν την Μικρασιατική καταστροφή.

Για να αντιληφθούμε την ρευστότητα πού επικρατούσε θα αναφέρουμε Όπως γράφει ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος στο βιβλίο του «Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, 1830-1981», « Η Συνθήκη των Σεβρών συνυφάνθηκε, έως ένα βαθμό, στη γενική σύλληψη και την ειδικότερη διατύπωση της, με τις αποικιακές βλέψεις και τις ιμπεριαλιστικές τάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων και οι τελευταίες αυτές ήταν πάντοτε συναρτημένες με ενδογενείς αντιθέσεις και ανταγωνισμούς , ικανούς άλλοτε να ευνοήσουν και άλλοτε να παραβλάψουν τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας».

Πάμε στα λάθη αλλά και στην τυφλή υπακοή στους ξένους.

Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές την 1η Νοεμβρίου 1920.

Πρώτο σοβαρό λάθος η επαναφορά του Κωνσταντίνου μέσω καλπονοθείας σαν Βασιλιά μετά τον θάνατο από σηψαιμία του νεαρού βασιλιά Αλέξανδρου στις 12 Οκτωβρίου 1920 ,τον οποίο λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε δαγκώσει πίθηκος στα βασιλικά ανάκτορα του Τατοΐου.

Δεν μπορούσαν να αφήσουν την γερμανική επιρροή τον Βασιλιά εκτός Ελλάδας τα γερμανόφιλα πολιτικά κόμματα.

Το δημοψήφισμα ορίστηκε για τις 22 Νοεμβρίου 1920. Η κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα και η διαφαινόμενη επιστροφή του Κωνσταντίνου , προκάλεσαν την αντίδραση των Συμμάχων. Στις 21 Νοεμβρίου 1920, οι πρεσβευτές Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, γνωστοποίησαν στην κυβέρνηση ότι οι σύμμαχοι θα διέκοπταν κάθε οικονομική υποστήριξη στην Ελλάδα αν επέστρεφε ο εξόριστος μονάρχης.

Η Γαλλία και η Ιταλία αποκατέστησαν σχέσεις συνεργασίας με την Άγκυρα. Αποχώρησαν από την Κιλικία και την Αττάλεια και πούλησαν όπλα στον κεμαλικό στρατό. Η συνομολόγηση του τουρκοσοβιετικού συμφώνου φιλίας, στις 16 Μαρτίου 1921, επιβεβαίωνε την έξοδο της κεμαλικής Τουρκίας από τη διεθνή απομόνωση.

Δεύτερο «λάθος» . Αντικαθιστούσαν εν καιρώ πολέμου τους βενιζελικούς εμπειροπόλεμους αξιωματικούς με άπειρους και άκαπνους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς το στράτευμα.

Μαζικές "εκκαθαρίσεις" από βενιζελικά στελέχη στις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά και στη Δημόσια Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία από την κυβέρνηση Ράλλη.

Γιατί δεν επιστρατεύθηκαν οι πολλές χιλιάδες Έλληνες της Μ.Ασίας;

Τρίτο «λάθος».

Τα λάθη στον στρατιωτικό τομέα, με κυριότερο το άνοιγμα του μετώπου σε μεγάλη έκταση.

Ο Βενιζέλος βλέποντας ότι οι εξελίξεις θα είναι οδυνηρές, πρότεινε, ήδη από τον Ιανουάριο του 1921, τη σύμπτυξη του μετώπου σε μια περιφέρεια γύρω από τη Σμύρνη, αρκετά μεγαλύτερη από εκείνη της αρχικής ελληνικής ζώνης. Ο Δ. Ράλλης φαίνεται ότι συμφώνησε. Ωστόσο, ο Δ. Γούναρης, διακατεχόμενος από μια "συμπλεγματική" σχεδόν διάθεση ανταγωνισμού προς τον Βενιζέλο, αρνήθηκε.

Τέταρτο «λάθος». Η αντιπολίτευση κέρδισε τις εκλογές με κύριο σύνθημα τέλος στον πόλεμο.

Δεν σεβάστηκε το εκλογικό σώμα και συνέχισε τον πόλεμο.

Πέμπτο «λάθος».

Σύμφωνα με τον Γ. Κορδάτο στην "Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας", υπήρξε και σοβιετική μεσολάβηση Απεσταλμένος του Σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών και Στρατιωτικών, ήρθε στην Αθήνα και συναντήθηκε με τον Γραμματέα του "Σοσιαλεργατικού Κόμματος", που ήταν ο Γ. Κορδάτος (την εποχή εκείνη η Ελλάδα δεν είχε αποκαταστήσει διπλωματικές σχέσεις με την ΕΣΣΔ) και ζήτησε να τον φέρει σε επαφή με την ελληνική κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι «η ΕΣΣΔ είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα, σταματώντας να ενισχύει υλικά και ηθικά τον Κεμάλ και ασκώντας όλη την επιρροή της για να αυτονομηθεί μια παραλιακή περιοχή της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσαν πολλοί Χριστιανοί».

Για να εξασφαλιστεί η αυτονομία της περιοχής αυτής, θα σταλεί διεθνής στρατός από Ελβετούς, Νορβηγούς και Σουηδούς, που οι χώρες τους δεν πήραν μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή η ΕΣΣΔ ζητούσε σαν αντάλλαγμα την αναγνώριση της από την Ελλάδα, έστω και ντε φάκτο.

Ο Σοβιετικός απεσταλμένος, είπε ακόμα στον Κορδάτο ότι είχε αποδείξεις πως οι κεμαλικοί βρίσκονται σε μυστικές επαφές με τους Γάλλους κεφαλαιούχους και ότι η ΕΣΣΔ επιθυμεί την παραμονή Ελλήνων στη Μ. Ασία, όχι (μόνο;) για συναισθηματικούς λόγους αλλά και από ρεαλιστική αντίληψη. Η ελληνική κυβέρνηση ενημερώθηκε από τον Κορδάτο, αλλά δεν έδωσε καμία απάντηση!

Η Διδώ Σωτηρίου στο βιβλίο της "Η Μικρασιατική Καταστροφή και η Στρατηγική του Ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο", υιοθετεί τα παραπάνω.

Στο κεφάλαιο "Οσμή Πετρελαίου" αυτού του βιβλίου, αναφέρεται στις σφοδρές αντιπαραθέσεις των Συμμάχων και τις διεκδικήσεις τους στα τουρκικά πετρέλαια.

Στη συνέχεια, αναφέρεται στις συμφωνίες των Γάλλων με το κεμαλικό καθεστώς, με πρωτεργάτη τον Φ. Μπουγιόν και την άποψη Βρετανών αξιωματούχων (στρατηγός Μιλνς και λόρδος Κόρζον, Υπουργός Εξωτερικών και μέτοχος σε μεγάλες εταιρίες πετρελαίων), ότι ο ελληνικός στρατός ήταν σώμα αποικιακών μισθοφόρων που έπρεπε να δρα ανάλογα με τα δικά τους εθνικά και ατομικά συμφέροντα...

https://www.protothema.gr/stories/article/739850/apo-ti-sunthiki-ton-sevron-1920-sti-sunthiki-tis-lozanis-1923/

Στο τέλος παραθέτουμε απόσπασμα άρθρου από τον Ριζοσπάστη όχι τόσο για τις ανοησίες πού λέει ο αρθογράφος περί αστικών τάξεων αλλά για τα συγκεκριμένα επιχειρήματα που εκφέρει.

Ορίστε το μυστικό της συνέχισης του πολέμου.

Οι δουλοπρεπείς πολιτικοί που φοβόντουσαν να πουν όχι στις απαιτήσεις των ξένων για συνέχιση της εκστρατείας...

Μήπως μπορούμε να παρομοιάσουμε αυτή την δουλοπρέπεια των τότε πολιτικών με την σημερινή δουλοπρέπεια των σημερινών πολιτικών (της τελευταίας δεκαετίας) απέναντι των Γερμανοαμερικάνων ;

Με την κατάρρευση του μετώπου και την απασχόληση των Τούρκων στην εκδίωξη και σφαγή των Ελλήνων, οι "Αγγλοι ανενόχλητα τον Οκτώβρη του 1922 στέλνουν στρατιωτικά τμήματα αραβικού στρατού της Μεσοποταμίας και καταλαμβάνουν την Μοσούλη. Στις 10/10/1922 η Αγγλία έκλεινε συμφωνία με τό Ιράκ από 18 άρθρα, σύμφωνα με την οποία σταθεροποιούνταν η αγγλική Κηδεμονία και επιρροή στη Μεσοποταμία.

Ο ΄Αγγλος υπουργός των Εξωτερικών λόρδος Κώρζον είχε πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Ο Κώρζον της Turkish Petroleum ησύχασε. Τα πετρέλαια της Μοσούλης ήταν στα χέρια της αγγλικής αποικιοκρατίας. H επιχείρηση κόστισε στην Έλλάδα πολύ ακριβά, στην Αγγλία όμως τίποτα. "Οχι μόνο έπαιρνε την Μοσούλη αλλά είχε να εισπράττει από την Ελλάδα, για τα έξοδα της μικρασιατικής εκστρατείας, χρέη με τόκους και επιτόκια.

Οι Αμερικανοί πάλι εισέπρατταν τό αντίτιμο τής «φιλίας» τους προς την κεμαλική Τουρκία. Ο Γ. Δαφνής αναφέρει ότι πρίν ακόμα καί από τήν υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης «οι Αμερικανοί ανέλαβαν εν Τουρκία μεγάλα έργα, σιδηροδρόμους, λιμένας, ανοικοδομήσεις».

https://www.militaire.gr/pos-kai-giati-fthasame-stin-mikrasiati/

Ακόμα ένα άρθρο γιατί οι Έλληνες αλλά και η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να αντιμετωπίζει τον Κεμάλ Ατατούρκ υπεύθυνο γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, ειδεχθή εγκληματία κατά της ανθρωπότητας.

Ο Χίτλερ, ο Κεμάλ και ο Ερντογάν

Μάριος Λ. Ευρυβιάδης ΔΙΕΘΝΟΛΟΓΟΣ

Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2016 από τις Εκδόδεις Παπαδόπουλος (Αθήνα) και σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, η μοναδική στο είδος της μελέτη του Stephan Ihrig, «Ατατούρκ και Ναζί: Δάσκαλος και μαθητής στη εφαρμογή του ολοκληρωτισμού» ("Ataturk in the Nazi Imagination"). Η μελέτη του Ihrig πρωτοεκδόθηκε το 2014 από το Harvard University Press και βασίζεται στη διδακτορική του διατριβή η οποία εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με θέμα τις αντιλήψεις των Ναζί για τη Νέα Τουρκία (1919-1945).

Πέραν του άμεσου ενδιαφέροντος του θέματος, μου κίνησε εξαρχής την περιέργεια και το γεγονός πως το βιβλίο δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο αμέσως με την έκδοσή του με τη μορφή PDF και όπου μπορεί να εντοπιστεί από τον κάθε ενδιαφερόμενο. Κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται για ακαδημαϊκά έργα και από αναγνωρισμένους εκδοτικούς οίκους. Το προφανές συμπέρασμα ήταν πως είτε εκ μέρους του συγγραφέα, του εκδοτικού οίκου, ή και των δυο, υπήρχε σκοπιμότητα για εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση στη μελέτη σε παγκόσμιο επίπεδο από όσο το δυνατό περισσότερους αναγνώστες. Επί πλέον πρέπει να υπήρξε και κάποιος χορηγός που κάλυψε τα διαφυγόντα κέρδη.

Εκτός από τα κίνητρα συγγραφέα/εκδοτικού οίκου, η κύρια συμβολή του έργου είναι ότι ανατρέπει την κυρίαρχη αντίληψη πως εμπνευστής του Χίτλερ και του Ναζισμού υπήρξε ο Μουσολίνι της φασιστικής Ιταλίας. Δεν ήταν. Κατά παραδοχή του ίδιου του Χίτλερ, εμπνευστής και των δυο -Μουσολίνι και Χίτλερ- υπήρξε ο τούρκος ηγέτης Κεμάλ Μουσταφά!

Ο θαυμασμός του Χίτλερ για την Τουρκία του Κεμάλ αλλά και των Γερμανών γενικότερα για τους Οθωμανούς και την Οθωμανική αυτοκρατορία - το Οσμανλικό Χαλιφάτο για να είμαστε ακριβής- υπήρξε απεριόριστη και η τεκμηρίωση του γεγονότος αυτού από γερμανικές, τουρκικές (ο Ihrig κατέχει και τις δυο γλώσσες) και άλλες πηγές από τον συγγραφέα είναι εντυπωσιακή. Μια από αυτές που περιγράφεται, αφορά σε επίσκεψη τουρκικής αντιπροσωπείας για να συγχαρεί τον Ναζί δικτάτορα για τα 50στα του γενέθλια. Ιδού πως περιγραφή το σκηνικό της επίσκεψης ο συγγραφέας: «Παραδείγματος χάρη, το 1938, την ημέρα των γενεθλίων του, σε συνάντηση με αντιπροσωπεία Τούρκων πολιτικών και δημοσιογράφων επαναβεβαίωσε τον πρωταρχικό και ουσιώδη ρόλο που είχε παίξει ο Ατατούρκ για τον ίδιο, και με αυτό τον τρόπο επισήμανε ποια ήταν η ουσία των περισσότερων ακροδεξιών και ναζιστικών ερμηνειών του Ατατούρκ στη Γερμανία του Μεσοπολέμου: "Ο Ατατούρκ ήταν ο πρώτος που έδειξε ότι είναι δυνατή η κινητοποίηση και αναγέννηση των πόρων που μια χώρα έχει απολέσει. Από αυτή την άποψη ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής του και εγώ ο δεύτερος», (σελ.189).

Ο Κεμάλ ως το «φωτεινό άστρο» του Χίτλερ

Για τον Χίτλερ ο Κεμάλ και το κίνημά του ήταν «ένα φωτεινό άστρο» προς μίμηση για την αναγέννηση της Γερμανίας και την απελευθέρωσή της από τις δουλείες του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του έκαναν ευθεία αναφορά στην ανατροπή της Συνθήκης των Σεβρών από τον Κεμάλ και των μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν, ως το «άστρο» που τους καθοδήγησε για την ανατροπή της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Είναι δε ιστορικά εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ο Χίτλερ και η συνομοταξία του μιλούσαν με θαυμασμό για τις γενοκτονικές πρακτικές των Οθωμανών/Τούρκων κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και την ανάγκη να τις μιμηθούν - να προσφύγουν στις «τουρκικές μέθοδους» ήταν μια κοινη τοποθέτηση- για να ξεφορτωθούν και οι Γερμανοί μια και καλά τα δικά τους μειονοτικά «παράσιτα/ζιζάνια», αρχίζοντας από τους γερμανοεβραίους. Η δε λέξη «παράσιτα» για την περιγραφή των γερμανοεβραίων, πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για την περιγραφή των χριστιανών της Μικράς Ασίας.

Εδώ το ιστορικά ενδιαφέρον για εμάς δεν είναι μόνο η κοινή ορολογία και γλώσσα που χρησιμοποιούν Γερμανοί και Τούρκοι για την ανάγκη των οργανωμένων σφαγών των μειονοτικών μέσα στις επικράτειές τους και την αμεσότατη σχέση ανάμεσα στις γενοκτονικές τους πολιτικές. Για τους δικούς μας θαυμαστές του Κεμαλισμού αλλά και ταυτόχρονα - τα δυο πάνε μαζί - αρνητές της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τόν Κεμάλ, τους Νεοτούρκους και τους Οθωμανούς, το έργο του Ihrig αποτελεί μια ακόμη επιστημονική απόδειξη του ανέφικτου των ισχυρισμών τους για την συγκεκριμένη εθνοκάθαρση που συντελέστηκε όχι μόνο κατά των αυτόχθονων Αρμενίων αλλά και κατά των αυτόχθονων Ελλήνων και των λοιπών μη ισλαμικών λαών της Μικράς Ασίας.

Για τους αναγνώστες, εδώ είναι χρήσιμη και αναφορά στον πρόλογο τη ελληνικής μετάφρασης του πονήματος του Ihrig που γίνεται από τον γνωστό ιστορικό Βλάση Αγτζίδη. Ο πρόλογος του έλληνα ιστορικού προσθέτει, για τον έλληνα αναγνώστη αλλά και για τον μελετητή, σημαντικές λεπτομέρειες ως προς την ιστορική διάσταση στην ιδεολογική σχέση ανάμεσα στον ναζισμό και τον κεμαλισμό, συμπληρώνοντας έτσι τη μελέτη του Ihrig. Υπογραμμίζει δε ο Αγτζίδης πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η σχέση των δυο έχουν τη διάσταση δανείου και αντιδανείου. Αντιγράφουν μεν οι Ναζί τους Τούρκους αλλά και οι Τούρκοι τον εκφυλισμένο γερμανικό ρομαντισμό του 19ου αιώνα. Σημειώνει ο Αγτζίδης: «Στην πραγματικότητα οι ακραίες απόψεις των Νεοτούρκων είχαν επηρεαστεί καθοριστικά από το πνεύμα του γερμανικού ρομαντισμού. Οπότε η επιρροή του Ατατούρκ επί του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού μπορεί να θεωρηθεί ως αντιδάνειο». Και σε ένα άλλο σημείο του Προλόγου συνεχίζει: «Πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας υπήρξε η άποψη του Ziya Gokalp, ιδεολογικού πατέρα του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της 'ψευδαίσθησης περί ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών'. Ο ίδιος περιέγραψε στο περιοδικό Yeni Hayat το 1911 τον νέο άνθρωπο της νεοτουρκικής Νέας Τάξης: 'Οι Τούρκοι ήταν οι 'υπεράνθρωποι' που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche... Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή...».

Εδώ σημειώνω και εγώ πως ο γερμανικός κεμαλικός ολοκληρωτισμός υιοθέτησε την εκφυλισμένη ερμηνεία του κοινωνικού δαρβινισμού του ύστερου 19ου αιώνα που αποτέλεσε το βασικό δομικό υλικό και «θεμελείωσε» την επιστημονική, τάχατες, θεώρηση του ρατσισμού. Ο κοινωνικός δαρβινισμός κυριάρχησε και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Στην Αμερική έκανε κυριολεκτικά άλματα «εκλογικεύοντας» την υπεροχή των λευκών έναντι των μαύρων.

Στην περίπτωση των Κεμαλιστών ο κοινωνικός δαρβινισμός υιοθετήθηκε σε τέτοιο γελοίο βαθμό ώστε με την καθοδήγηση του Κεμάλ είχαμε και τη περιβόητη «Θεωρία του Ήλιου», ("Sun Theory of History"). Κατά τη Κεμαλική αυτή θεώρηση, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη γή ήταν... Τούρκος. Και η πρώτη ανθρώπινη κραυγή/λέξη που ακούστηκε ποτέ στον κόσμο ήταν ένα παρατεταμένο «Αααααααα...». Ήταν η πρώτη κραυγή του πρώτου ανθρώπου- του Τούρκου- όταν με θαυμασμό πρωτοαντίκρυσε...τον Ήλιο!

Τι το κοινό έχουν οι ολοκληρωτικές και ρατσιστικές αντιλήψεις του Ερντογάν με το δίδυμο Χίτλερ- Κεμάλ; Σχεδόν τα πάντα. Καταρχάς να θυμίσω πως πρόσφατα ο Ερντογάν δήλωσε δημόσια πως έχει τον Χίτλερ και τη «διακυβέρνησή» του ως το «ιδεώδες» μοντέλο που επιδιώκει και για τη δική του «αναγεννημένη Νέα Τουρκία».

Και μπορεί φαινομενικά ο Ερντογάν να θεωρείται εχθρός του Κεμαλισμού, ως κοσμικού τάχατες μοντέλου διακυβέρνησης. Αλλά στην πράξη υιοθετεί όλες τις «μεθόδους» του κεμαλικού ολοκληρωτισμού επενδύοντας τις όμως με τον μανδύα του ισλαμισμού. Ας μη ξεχνάμε τις προαναφερθείσες απόψεις του Ziya Gokalp αλλά και την πιο πρόσφατη θεώρηση της χούντας του Εβρέν για μια «νέα» ιδεολογία, αυτή της «τουρκοΐσλαμικής σύνθεσης» ως συμπλήρωμα του κεμαλισμού. Και όχι τυχαία και μέχρι την κυριαρχία του Ερντογάν, η χούντα του Εβρέν κατασκεύασε περισσότερα τζαμιά στην Τουρκία, παρά όσο καινούργια χτίστηκαν από το 1923.

Τέλος είχαμε πολύ πρόσφατα και την κυριολεκτικά ναζιστική συμπεριφορά του Εργτογάν με το εξάχρονο κοριτσάκι ντυμένο με στρατιωτική στολή που κάλεσε στη σκηνή και το εξεθίαζε να μαρτυρήσει «υπέρ πίστεως» για να τιμηθεί ως μάρτυρας. Σχεδόν αμέσως τα διεθνή ΜΜΕ εντόπισαν μια αντίστοιχη σκηνή με τον Χίτλερ να εκθειάζει ένα αγοράκι με ναζιστική στολή.

Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε την αδιαφορία του παλιού και του καινούργιου Φύρερ, στη ιερότητα της ζωής και της αθωότητας. Για τον ισλαμοφασισμό το «ιερό και όσιο» παραμένει η θυσία υπέρ του ολοκληρωτισμού που στη περίπτωση του Ερντογάν είναι ένα κράμα ισλαμισμού και εθνοφασισμού.

Υ.Γ. Στα ναζιστικά έντυπα ο Κεμάλ αναφέρεται συνεχώς ως «Γαζή» δηλαδή ως «πολεμιστής της πίστης», ή αλλιώς ως ιεροπολεμιστής/τζιχαντιστής. Στο έργο του Bernard Lewis «Η Πολιτική Γλώσσα του Ισλάμ» (Εκδόσεις Παπαζήση, 2011) διαβάζουμε πως μεταπολεμικά η χρήση του όρου έπεσε σε «ανενεργεία». Αλλά αναβίωσε για πρώτη φορά με την τουρκική εισβολή («ράζια»), στην Κύπρο το 1974 για να χαρακτηρίσει τους Τούρκους στρατιώτες. Το 1974, δηλαδή, είχαμε τζιχάντ στην Κύπρο όπως διαπιστώνεται και από τα επίσημα συνθήματα αλλά και κυρίως από τις σφαγές αμάχων, αιχμαλώτων και των σφετερισμό των περιουσιών τους ως λάφυρα ιερού πολέμου. Όσο πιο γρήγορα γίνει κατανοητό πως το 1974 είχαμε ιερό πόλεμο κατά των απίστων Ελλήνων, τόσο πιο καλά θα αντιληφθούμε τις επιδιώξεις του Ερντογάν και των ενεργούμενών του στην Κύπρο.

https://www.huffingtonpost.gr/entry/o-chitler-o-kemal-kai-o-erntoyan_gr_5aaad015e4b05b2217fd4513

Ο «κεμαλομπολσεβικισμός»

Με το περιβόητο επιχείρημα του «κεμαλομπολσεβικισμού», που λέει ότι η συνεργασία της νεαρής σοβιετικής εξουσίας με το κίνημα του Κεμάλ στην Τουρκία οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και στη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου, οι σημερινοί φασίστες δεν πρωτοτυπούν. Το ίδιο επιχείρημα αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα του οπλοστασίου του αντικομμουνισμού των πολιτικών τους προγόνων, από τη δικτατορία του Πάγκαλου μέχρι τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά και άλλων αστικών κυβερνήσεων2.

Ανάμεσα σε πολλούς, απάντηση στα μυθεύματα έχει δώσει ο... αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος, ο οποίος, αναφερόμενος στα γεγονότα, τόνισε πως «όταν η νέα σοβιετική εξουσία έβγαλε τη χώρα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν εγκατέλειψε τον ελληνισμό του Πόντου στο έλεος των τσέτηδων. Τον βοήθησε και πάλι να αμυνθεί». Για να προσθέσει, σε μια άλλη περίπτωση, πως «οι άθεοι κομμουνιστές εφάνησαν περισσότερον χριστιανοί από τους "χριστιανούς" Αγγλογάλλους»3.

Μάλιστα, παρότι η Ελλάδα είχε ήδη επέμβει στρατιωτικά εναντίον της επαναστατημένης Ρωσίας (Ουκρανική Εκστρατεία, 1919 - 1920), οι μπολσεβίκοι επιχείρησαν να έρθουν σε συνεννόηση με τους Ποντίους με σκοπό τη στήριξη του αγώνα τους, προσφέροντας υλικο-στρατιωτική βοήθεια. Στις 27 Απρίλη 1920, ο Ελληνας πρόξενος στην Τιφλίδα ενημέρωσε σχετικά με επιστολή του στον ύπατο αρμοστή Κανελλόπουλο (ο οποίος με τη σειρά του το γνωστοποίησε στο υπουργείο των Εξωτερικών), για τις προθέσεις αυτές. Η απάντηση που έλαβαν οι μπολσεβίκοι στην πρότασή τους για βοήθεια του αγώνα του ποντιακού ελληνισμού ήταν τόσο άμεση όσο και κατηγορηματικά αρνητική4.

Η σοβιετο-τουρκική προσέγγιση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο εφαρμογής της πολιτικής για την υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, με τη νεαρή σοβιετική κυβέρνηση να βοηθάει υλικά και στρατιωτικά το κίνημα του Κεμάλ, ως κίνημα αστικο-εθνικοαπελευθερωτικό, το οποίο αντιμαχόταν τη φεουδαρχία, την ιμπεριαλιστική διείσδυση και το διαμελισμό μιας χώρας, χωρίς να συμμερίζεται το ιδεολογικό του περιεχόμενο, το οποίο ήταν εθνικιστικό - αστικό, ή τις μεθόδους εφαρμογής του, αλλά και συνυπολογίζοντας το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων (καπιταλιστική περικύκλωση, ξένη στρατιωτική επέμβαση, κ.λπ.) και τους κινδύνους που απέρρεαν από μια ενδεχόμενη μετατροπή της Τουρκίας σε στρατηγικό προγεφύρωμα εναντίον της σοβιετικής εξουσίας.

Τι έκανε η ελληνική αστική τάξη την ίδια περίοδο; Χρησιμοποίησε τους ελληνικούς πληθυσμούς του Πόντου αποκλειστικά και μόνο ως στρατηγικό αντιπερισπασμό ή διαπραγματευτικό χαρτί, προκειμένου να πετύχει τη διεύρυνση της επικράτειας του ελληνικού κράτους στην Ανατολική Θράκη ή (και) τη Μ. Ασία, ως αντάλλαγμα για τις καλές της υπηρεσίες στο πλευρό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και σε αντιπαράθεση με την τουρκική αστική τάξη, που στο πλαίσιο της συγκρότησης του δικού της έθνους - κράτους και μην μπορώντας να αφομοιώσει το - άκρως επικίνδυνο για τα συμφέροντά της - εγχώριο ελληνικό κεφάλαιο, έστρεψε τις ενέργειές της προς τον αφανισμό του5.

Αξίζει να σημειωθεί και κάτι ακόμα: Λίγο πριν ο τυχοδιωκτισμός της αστικής τάξης στη Μικρά Ασία λάβει τέλος, τότε που αξιωματικοί του ελληνικού αστικού κράτους, όπως ο ύπατος αρμοστής της Σμύρνης, Στεργιάδης, απέτρεπε τον εκεί ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει έγκαιρα την περιοχή, με το σκεπτικό ότι «καλύτερα να μείνουν εδώ (σ.σ. στη Μ. Ασία) να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα», η Σοβιετική Ρωσία επιχείρησε να μεσολαβήσει μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής πλευράς, προκειμένου να επιτευχθεί ειρηνική λύση.

Παρότι μεταξύ των δύο κρατών δεν υπήρχαν διπλωματικές σχέσεις, απεσταλμένος της Τρίτης Διεθνούς και του υπουργείου Εξωτερικών και Στρατιωτικών της Σοβιετικής Ρωσίας κατέφθασε τον Απρίλη του 1922 μυστικά στην Ελλάδα, και μέσω του τότε Γενικού Γραμματέα του ΣΕΚΕ(Κ), Γιάννη Κορδάτου, μετέφερε στην ελληνική κυβέρνηση τη σοβιετική πρόταση, που περιελάμβανε την υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Κεμάλ και προέβλεπε καθεστώς αυτονομίας για την περιοχή της Μικράς Ασίας. Ως αντάλλαγμα ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει, έστω και ντε φάκτο, τη σοβιετική εξουσία. Ο ηγέτης του ΣΕΚΕ(Κ) συναντήθηκε με τον Ν. Στράτο (αντιπολίτευση τότε) και τον Α. Καρτάλη (υπουργό στην κυβέρνηση Γούναρη) προκειμένου να τους μεταφέρει τις σοβιετικές προτάσεις, χωρίς, ωστόσο, θετικό αποτέλεσμα. Ο τελευταίος μάλιστα, όπως γράφει ο ίδιος ο Κορδάτος, τον έβρισε και τον έδιωξε6.

Οταν πρωτοκατασκευάστηκε το ιδεολόγημα του «κεμαλομπολσεβικισμού» στόχος ήταν να αναχαιτιστεί η ριζοσπαστικοποίηση των προσφυγικών μαζών, να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο είχε τεθεί επικεφαλής στην οργάνωση των διεκδικήσεών τους απέναντι στο αστικό κράτος και τους εργοδότες. Ταυτόχρονα, σκοπός ήταν να μετατοπιστούν στους κομμουνιστές οι ευθύνες από τους κατεξοχήν υπαίτιους για την καταστροφή του ελληνισμού της Ανατολής. Ο κίνδυνος να συνειδητοποιήσουν οι λαοί ότι πηγή των πολέμων, της εξόντωσης ολόκληρων εθνών, αποτελούν οι καβγάδες των αστικών τάξεων για τη μοιρασιά της λείας ήταν και τότε, όπως τώρα, μεγάλος. Αυτό παλεύουν να κρύψουν και τα κάθε λογής φασιστοειδή, τα μαντρόσκυλα του συστήματος, που με «εθνικές» φανφάρες υπερασπίζονται τους πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ».

Παραπομπές

2. Το 2008, το εν λόγω κατασκεύασμα είχε βρει το δρόμο του ακόμα και για τις Πανελλήνιες, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις, αφού οι δεκάδες χιλιάδες υποψήφιοι κλήθηκαν να «στοιχειοθετήσουν» το «γιατί η συνεργασία Κεμάλ - μπολσεβίκων λειτούργησε ως ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος»...

3. Διδώ Σωτηρίου (1985) «Η Μικρασιατική Καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο» (Αθήνα, «Κέδρος») σελ. 89 - 90 και εφημερίδα «ΝΕΑ» 1/9/1972. Τα στοιχεία για την ενότητα αυτή από το άρθρο του Α. Γκίκα, «Η διαστρέβλωση της Ιστορίας: Διαβατήριο για την εκπλήρωση των ονείρων χιλιάδων υποψήφιων φοιτητών», «Ριζοσπάστης», 8/6/2008.

4. Τα σχετικά έγγραφα του υπουργείου των Εξωτερικών παρατίθενται στο Φωτιάδης Κ. (2004), «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», Αθήνα, Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, σελ. 455.

5. Ενδεικτικά, βλέπε περισσότερα σε: Ν. Παπαγεωργάκη, «Πτυχές από τη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου», ΚΟΜΕΠ, τ. 4, και στο Κ. Αυγητίδη, «Οι Ελληνοπόντιοι και η νεαρή σοβιετική εξουσία», στο ίδιο τεύχος, όπως επίσης και στο Α. Γκίκα, «Ο ποντιακός ελληνισμός στη Σοβιετική Ενωση - Μύθος και πραγματικότητα», ΚΟΜΕΠ, τ. 4-5.

6. Βλέπε Κορδάτος Γ. (1955) «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος XIII (Αθήνα: «20ός αιώνας») σελ. 567

Τ. Γαλ.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9544011