ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ.

«Λαοί οι οποίοι δεν θυμούνται την Ιστορία τους είναι

υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν»...

Η ιστορία διδάσκει τούτο: ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις ποτέ δεν έμαθαν τίποτε από την ιστορία . (Γκ. Χέγκελ) .

Για να πάμε μπροστά πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε πίσω . Διότι από τα λάθη μαθαίνουμε .

Η ιστορία διδάσκει τούτο: Πικρές αλήθειες, έξω από το φανταχτερό περιτύλιγμα που δίνουν οι κυβερνήτες και ο χρόνος .

Μέρος 1ο.

Σε αυτή την σειρά άρθρων ΓΕΡΜΑΝΙΑ - ΕΛΛΑΔΑ

θα ασχοληθούμε με την ιστορική σχέση Γερμανών- Ελλήνων από την έλευση τους στην Ελλάδα έως τις ημέρες μας. Επειδή όμως σε κάθε επιμέρους θέμα πιθανό να αφιερώνουμε αρκετά άρθρα και θα πάρει αρκετό χρόνο η ολοκλήρωση αυτή ενδιάμεσα θα αναρτώνται άρθρα διαφορετικής θεματολογίας.

Θα ξεκινήσουμε με τον Βαυαρό βασιλέα των Ελλήνων τον Όθωνα θα συνεχίσουμε με την ανάμιξη και τον ρόλο των Γερμανών στην καταστροφή του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, θα δούμε τον Βασιλιά Κωνσταντίνο του Α, τον φιλογερμανό κύριο υπαίτιο του εθνικού διχασμού, θα προχωρήσουμε στον φιλοναζί Μεταξά πού πρώτιστα εξυπηρετούσε τα αγγλικά συμφέροντα , στην Κατοχή της ελλάδας από τους Ναζί και τις απίστευτες καταστροφές πού δημιούργησαν στην χώρα μας ,θα δούμε τον ρόλο των ταγμάτων ασφαλείας στα δεκεμβριανά του 1944 και στην πρόκληση του εμφυλίου πολέμου όπως και τον χαμηλής έντασης εμφύλιο πόλεμο πού κράτησε έως το τέλος της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1974 με το ξεπούλημα της Κύπρου, μετά την ιδεολογική και όχι μόνο προσπάθεια αναβίωσης των ταγματασφαλιτών από την άλλη πλευρά του ατλαντικού σαν πιστών συμμάχων τους για την ακρίβεια υπηρετών τους όπως μια ζωή ήταν πιστοί ξενόδουλοι υπηρέτες όσων είχαν το πρώτο χέρι ,πρώτα των Γερμανών μετά των Άγγλων κατόπιν των Αμερικανών και στο τέλος θα φτάσουμε στην σημερινή οικονομική κατοχή εκ μέρους της Γερμανίας με την διακριτική συμμετοχή των ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα θα εξετάζουμε το κόστος αυτής της γερμανικής εξάρτησης.

Επειδή δυστυχώς πολλοί ιστορικοί μας βολεμένοι από το σύστημα και λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων αρνούνται αυτή την εξάρτηση και το απίστευτο διαχρονικό κόστος πού πληρώνουμε έως τις ημέρες μας.

Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το χαμηλότατο επίπεδο του πολιτικού μας συστήματος , της οικονομικής καχεξίας, του φατριασμού , της κομματικοποίησης σαν παράγωγα αυτής της εξάρτησης όχι μόνο της γερμανικής αλλά και της αγγλικής ,γαλλικής, αμερικάνικης και των αντιθέσεων τους.

Μας λένε διάφοροι ,

Οταν έρχεται το ΠαΣοΚ, προβάλλει την αντίληψη ότι για όλα φταίνε οι ξένοι.

Τι αλήθεια υπάρχει σε αυτή την αντίληψη, φταίνε μόνο οι ξένοι; μήπως φταίνε μόνο οι Έλληνες, όπως πολλοί λένε, οι ξένοι κάνουν την δουλειά τους εμείς τι κάνουμε; ή μήπως φταίνε οι ξένοι μαζί με τους έλληνες;

Για την δεύτερη άποψη την «μήπως φταίνε μόνο οι Έλληνες, όπως πολλοί λένε, οι ξένοι κάνουν την δουλειά τους εμείς τι κάνουμε ; » πρόκειται για μία βλακωδέστατη, απλοποιημένη άποψη πού δεν λαμβάνει υπόψη την ιστορία, την πραγματικότητα, το ότι εσύ μπορεί να θέλεις να κάνεις την δουλειά σου αλλά οι ξένοι έρχονται με την ανώτερη στρατιωτική τεχνολογία-βία να επιβάλλουν την δική τους δουλειά σε βάρος της δικής σου , άλλωστε όλη η ιστορία αυτό μας διδάσκει.

Η πρώτη άποψη επίσης είναι απλοποιημένη θα έφταιγαν μόνο οι ξένοι αν είχαμε μόνιμη στρατιωτική κατοχή της ελλάδας.

Μας έμεινε η τρίτη άποψη αυτή θα μελετήσουμε μέσα από την ιστορική αλληλοδιαπλοκή ελλήνων και ξένων.

Θα ξεκινήσουμε με τον πρώτο βασιλέα της ελλάδας τον Όθωνα από την βαυαρία.

Παρατηρούμε σε διάφορα ιστορικά συγγράμματα να επικροτούν τον συγκεντρωτισμό της βασιλείας παραλληλίζοντας τον με τον συγκεντρωτισμό του πρώτου κυβερνήτη του Καποδίστρια.

Επειδή όμως συγκρίνουν ανόμοια πράγματα θα πρέπει να πούμε για την ιστορική αλήθεια ότι τον συγκεντρωτισμό του Καποδίστρια τον αποδέχτηκαν και ενέκριναν οι έλληνες.

Στις 30 Μαρτίου 1827, στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, εκλέχθηκε Κυβερνήτης της Ελλάδας με θητεία επτά ετών ύστερα από πρόταση των οπλαρχηγών της Επανάστασης, παρά τις αντιδράσεις των Φαναριωτών και των Υδραίων. Αλλά και κατόπιν με εκλογές επιβεβαιώθηκε το αξίωμα του.

Αντίθετα με τον Όθωνα πού έγινε βασιλιάς της ελλάδας ερήμην των ελλήνων.

Να πως έγινε .

Στην Συνθήκη του Λονδίνου(1832): με τις αποφάσεις των μεγάλων Δυνάμεων μεταξύ Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας σχετικά με την Ελλάδα:

1. βασιλιάς της Ελλάδας θα ήταν ο 17χρονος Όθωνας , γιος του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α'.

2. το πολίτευμα της Ελλάδας θα ήταν η απόλυτη Μοναρχία.

3. η Ελλάδα θα έπαιρνε 20.000.000 φράγκα ως πρώτη δόση ενός δανείου που στο σύνολό του ανερχόταν στα 60.000.000 φράγκα .

Παρακάτω θα δούμε για την τύχη αυτού του δανείου.

Βλέπουμε σε διάφορα ιστορικά συγγράμματα να αναφέρουν ότι η διακυβέρνηση του Όθωνα ήταν προσανατολισμένη στην εθνική ανεξαρτησία της ελλάδας, ξεχνάνε όμως να μας πούνε ότι η βασιλεία του στηριζόταν στις βαυαρικές λόγχες και στην συνθήκη του λονδίνου.

¨Ένα άλλο αξιοπερίεργο είναι οι κατηγορίες των σύγχρονων ιστορικών μας προς τους τότε πολεμιστές, οπλαρχηγούς πως ενδιαφέρονταν μόνο για τον εαυτό τους επειδή ζητούσαν μία δουλειά για την επιβίωσή τους, φαίνεται για τους ιστορικούς μας ότι ήταν προτιμότερο να πεθάνουν οι στρατιωτικοί από ασιτία για να αποδείξουν το ανώτερο του χαρακτήρα τους.

Βέβαια για όλους αυτούς τους ανορθολογισμούς , την υπόσκαψη της λογικής φταίει η μακρά περίοδος ξενοκρατίας, κομματοκρατίας και παιδείας πού προσπαθούσε να κουκουλώσει την ιστορική πραγματικότητα και να την παραποιήσει.

Ακόμα στις ημέρες μας συνεχίζουν με διάφορους τρόπους ακάθεκτοι του έργου τους πρόσφατο παράδειγμα η έκδοση των ηγετών της ελλάδας από την καθημερινή διαβάστε το άρθρο Μεταξύ μας... Μεταξάς. Για τους "Ηγέτες" της "Καθημερινής". Του Στρατή Μπουρνάζου.

https://tvxs.gr/news/blogarontas/metaksy-mas%E2%80%A6-metaksas-gia-toys-%E2%80%9Cigetes%E2%80%9D-tis-%E2%80%9Ckathimerinis%E2%80%9D

Τι διακρίνουμε στην βασιλεία του Όθωνα;

Μία συγκεντρωτική, αυταρχική, διακυβέρνηση με μία κρατική γραφειοκρατία,

η οποία νομοθετούσε ερήμην του ελληνικού λαού.

Είχε αποκλεισθεί η περίπτωση της παραχωρήσεως Συντάγματος,

από τις μεγάλες δυνάμεις, οι Βαυαροί έθεταν ως πρώτιστο

καθήκον τους μετά την ανάληψη της εξουσίας την εμπέδωση «της

κοινής ησυχίας και ευταξίας», την «υποταγή εις τους νόμους και

εις τας αρχάς». Πού οι ίδιοι φυσικά νομοθετούσαν.

Φυσικά οι μεγάλες δυνάμεις μας βρήκανε τον κατάλληλο βασιλιά. Έναν ηλίθιο στην κυριολεξία, είχε ανακύψει θέμα περί πιστοποιητικού ηλιθιότητας.

Χαρακτηριστικά αναφέρουν ότι ο Όθωνας δεν διάβαζε ούτε ένα βιβλίο αντίθετα διάβαζε όλα τα έγγραφα του κράτους αλλά κανένα δεν υπέγραφε.

Η Αμαλία, η γυναίκα του δεν διάβαζε κανένα έγγραφο αλλά όλα τα υπέγραφε.

Πραγματικά ταιριαστό ζευγάρι.

Έφτασαν στο απίστευτο σημείο να στρατολογήσουν 3.500 άνδρες από τα γερμανικά κρατίδια. (20 Οκτωβρίου/1 Νοεμβρίου 1832). εξαναγκάζοντας τους έλληνες στρατιωτικούς ή να έρχονται σε πελατειακές σχέσεις με την βασιλεία για να επιζήσουν ή να γίνονται ληστές.

Αλλά και το ποιόν των Βαυαρών στρατιωτών, δεν ήταν το καλύτερο: «κατά το μεγαλύτερον μέρος του αποτελέσθη εξ αλητών... εκ του συρφετού του γερμανικού λαού», γράφει ο Βαυαρός αξιωματικός Χριστόφορος Νέζερ.Κάτι ακόμα απαράδεκτο, ήταν ότι όπου υπηρετούσαν μαζί Βαυαροί και Έλληνες, οι Βαυαροί θα διέταζαν τους Έλληνες, όποιον βαθμό κι αν είχαν! Έτσι «ένας ανθυπολοχαγάκος δηλαδή, που τον μόνο πόλεμο που είχε κάνει ήταν οι καβγάδες στις μπιραρίες του Μονάχου, είχε το λεύτερο, να πούμε, να προστάζει κοτζάμ συνταγματάρχη ήρωα του Εικοσιένα», γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης.Και ο Γερμανός ιστορικός Μέντελσον - Μπαρτόλντι, σημειώνει: «Ενώ πάντες οι διακεκριμένοι φιλέλληνες και Έλληνες παλαιοί στρατιωτικοί παραγκωνίσθησαν, έπιπτον βροχηδόν αι τιμαί και τα αξιώματα επί των αποσχόλων βαυαρικών στρατιωτικών σχολών, οίτινες και αυτοί πολλάκις ηγνόουν πώς συνέβαινε τούτο». Οι στρατοπευδεμένοι στο Άργος αγωνιστές, πήγαν στο Ναύπλιο για να εκθέσουν τις απόψεις τους στον Όθωνα, αλλά διαλύθηκαν βίαια και η Αντιβασιλεία έλαβε αυστηρά μέτρα εναντίον τους.

https://www.protothema.gr/stories/article/829000/sta-hronia-tou-othona-otan-tin-ellada-kuvernousan-oi-vauaroi-a-meros/

Αντίθετα με την πολιτική του Καποδίστρια πού

Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση, πετυχαίνοντας αφενός να καταπολεμήσει το κατεστημένο των οπλαρχηγών και αφετέρου να παρεμποδίσει την Οθωμανική προέλαση, όπως έδειξε η Μάχη της Πέτρας, όπου ο ελληνικός στρατός εμφανίσθηκε πειθαρχημένος και συγκροτημένος στην τελευταία μάχη του Αγώνα.

Ο Καποδίστριας είχε εχθρούς μάλιστα θανάσιμους, καθώς πολλών τα συμφέροντα απειλήθηκαν από τη πεφωτισμένη διοίκηση του κυβερνήτη: οι φιλελεύθεροι και οι τοπικοί άρχοντες (οι διαβόητοι προεστοί, κοτζαμπάσηδες, εφοπλιστές και φαναριώτες ) που διεκδικούσαν προνόμια και μερίδιο στην εξουσία δεν είδαν τον νεωτεριστή Καποδίστρια με καλό μάτι.

Αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τους δύο εμφύλιους πολέμους και την κατασπατάληση των Δανείων.

Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία.

Το πρώτο ήταν δάνειο 800.000 λιρών πού ήρθαν καθαρά στην ελλάδα μόλις 298.000 λίρες τα υπόλοιπα ήταν τόκοι ,προμήθειες κλπ.

Και αυτά θα θα χρησιμοποιηθούν για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη.

Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους.

Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.

Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες. Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.

https://www.sansimera.gr/articles/394

Όσο για αυτούς πού μας λένε ότι ο αγώνας του 1821 ήταν μόνο εθνικοαπελευθερωτικός μήπως μπορούν να μας εξηγήσουν οι δύο εμφύλιοι καταμεσής της επανάστασης τι ρόλο έπαιζαν ;

Από ποιους μας απελευθέρωσαν;

Η σωστή τοποθέτηση είναι ότι πρώτα ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και δευτερευόντως κοινωνικός, περιείχε έντονα τις αντιπαραθέσεις συμφερόντων κοτσαμπάσηδων, εφοπλιστών, φαναριωτών, στρατιωτικών , αγροτών.

Με μεγάλους χαμένους τους στρατιωτικούς και τους αγρότες.

...συχνά οι Βαυαροί υποχρεώνονται να προσφύγουν σε μέσα

όπως τα δίκτυα πελατείας-προστασίας, να καταστήσουν το ίδιο

το κράτος προστάτη των εκάστοτε κοινωνικών ομάδων πίεσης,

είτε με το δέλεαρ της επαγγελματικής αποκατάστασης στον

κρατικό μηχανισμό είτε με την παροχή γεωργικών κλήρων,

επιτυγχάνοντας και στις δύο περιπτώσεις τη λειτουργική ενσωμάτωσή

τους στο σύστημα.

Από την άλλη μεριά, η ηγέτιδα τάξη, που ήταν, κατά μείζονα

λόγο, η προυχοντική ολιγαρχία, αποπειράθηκε και, τελικά, πέτυχε

να προσαρμόσει τη στάση της έναντι της πολιτικής εξουσίας με

τρόπο ώστε να διατηρήσει σταθερές προσβάσεις στον κρατικό

μηχανισμό.

Ένα από τα πιο ακανθώδη προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει

το νέο κράτος ήταν και το στρατιωτικό. Το πρόβλημα

συνίστατο στην προσπάθεια των Βαυαρών για τη δημιουργία ενός

νέου τακτικού, κεντρικά μισθοδοτούμενου, στρατού ως στηρίγματος

της κεντρικής εξουσίας και στο πιεστικό αίτημα των αγωνιστών

της Επανάστασης για διορισμό στα νεοσυσταθέντα στρατιωτικά

σώματα. Οι Βαυαροί αντιμετώπισαν το ζήτημα αφ' ενός μεν με

τη στρατολόγηση 3.500 εθελοντών από την πατρίδα τους, που θα

αποτελούσαν το βασικό στήριγμα των πρώτων τους κυβερνητικών

επιλογών, και αφ' ετέρου με τη μερική αποκατάσταση στρατιωτικών

που συμμετείχαν στον Αγώνα. Ωστόσο, αυτή η μερική ένταξη

άφησε πολλούς δυσαρεστημένους στρατιωτικούς, με συνέπεια, από

την άποψη αυτή, να δημιουργηθεί μείζον κοινωνικό ζήτημα, το

οποίο ταλάνιζε επί δεκαετίες το νεοελληνικό κράτος.

Τα δίκτυα πελατείας-προστασίας λειτούργησαν και στις τάξεις

του στρατού. Έτσι, έχουμε τους στρατιωτικούς εκείνους που,

αδυνατώντας να επιβιώσουν επαγγελματικά, λόγω της διαλύσεως

των ατάκτων σωμάτων, στράφηκαν γρήγορα σ' αυτό που πολύ

καλά γνώριζαν από την προεπαναστατική περίοδο: την παρανομία.

Ο ληστρικός βίος απετέλεσε την (αναγκαστική) διέξοδο για μια σημαντική μερίδα στρατιωτικών, από τη στιγμή που αποκλείονταν

από τον νεοσυσταθέντα τακτικό στρατό.

Αντιθέσεις και εξωθεσμική συναίνεση στο νεοελληνικό κράτος: η συγκρότηση της κεντρικής εξουσίας και η στρατιωτική πολιτική κατά την Βαυαροκρατία.

Μαλέσης Δημήτρης.

Για να εμπεδώνουμε τα αυτονόητα.

Μέσα στην απίστευτη φτώχεια πού υπήρχε ήταν ιδανικές οι συνθήκες για την δημιουργία της κομματοκρατίας και πελατείας. Άλλωστε αυτή είχε ήδη δημιουργηθεί μέσα στους εμφύλιους πολέμους με το αγγλικό δάνειο.

Κοτσαμπάσηδες ή τουρκοχριστιανοί , φαναριώτες , εφοπλιστές σύμμαχοι των άγγλων και γάλλων με τα χρήματα του πρώτου δανείου επιβάλλονται με σφαγές επί των αντιπάλων τους.

Βάζουν υποθήκη τα εθνικά κτήματα και τα έσοδα του κράτους για το δάνειο δηλαδή την δυνατότητα του κράτους και της κοινωνίας για να αναπτυχθεί και να ξεφύγει των άθλιων συνθηκών ζωής ,υποθηκεύοντας το μέλλον ,σκοτώνουν τον Καποδίστρια επιθυμία και των Άγγλων- γάλλων πού ήθελε ανεξάρτητο κράτος και οικονομική πρόοδο ,σαν αποτέλεσμα παραδίδουν το κράτος στις αποφάσεις των ξένων , μας κουβαλάνε τον Όθωνα με την συνθήκη του Λονδίνου τα κάνουν «πλακάκια» με τους καινούργιους δυνάστες μας τους βαυαρούς, ενσωματώνονται στον κρατικό μηχανισμό ,δημιουργούν και κόμματα Αγγλικό ,Γαλλικό κυνηγάνε με ιδιαίτερη αγριότητα όποιον διαφωνεί, όταν περνάει από το χέρι τους τον στέλνουν στην Γκιλοτίνα ή τον δολοφονούν, για να μην έχουν ιδιαίτερες αντιστάσεις χρησιμοποιούν τα δίχτυα πελατείας-προστασίας.

Για να τα πούμε λίγο πιο πεζά μπάς και τα « αντιληφθούν » και οι ιστορικοί μας.

Γιατί δυστυχώς για να είσαι ιστορικός στην χώρα μας πρώτα και κύρια πρέπει να διαθέτεις ψυχή σε αντίθεση με τους περισσότερους ιστορικούς μας πού είναι περισσότερο ισορροπιστές.

Αυτά είναι τα κατορθώματα των απάτριδων -εγκληματιών πού από τότε στοιχειώνουν την πολιτική σκηνή έως τις ημέρες μας, μαζί και των Βαυαρών πού ανέλαβαν την διοίκηση και το μέλλον της ελλάδας.

Κομματοκρατία ,πελατειακές σχέσεις , ξεκοκάλισμα δανείων και του κρατικού προϋπολογισμού, σχεδόν μόνιμα ελλείμματα , βαρύτατους φόρους στον λαό, αφορολόγητο και ασυδοσία των πλουσίων, μόνιμη οικονομική καχεξία, τον πρώτο λόγο τον έχουν οι ξένοι δυνάστες αναγορεύοντας αυτή την τακτική οι πολιτικοί μας σε ρεαλισμό.

Παρακάτω θα δούμε τι απέγινε και πως αξιοποιήθηκε αυτό το περίφημο δάνειο της συμφωνίας του Λονδίνου.

Διαβάζουμε από το βιβλίο του Ανδρεάδη Ανδρέα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ -1925.

Ο Ανδρέας Ανδρεάδης (1876 - 1935) ήταν Έλληνας οικονομολόγος και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Οπωσδήποτε το δάνειον συνήφθη χωρίς να ερωτηθεί η Ελλάς. Επέπρωτο να δαπανηθή κατά τον αυτόν τρόπον υπό των συμβληθέντων (Μεγάλων δυνάμεων και Βαυαρών). Πράγματι αι δύο πρώται δόσεις του δανείου κατηναλώθησαν υπό της βαυαρικής αντιβασιλείας. Η δε τρίτη αφιερώθη υπό των δυνάμεων εις πληρωμήν τοκοχρεωλυσίων.

Το χειρότερον δ΄ είναι ότι και έκ των πρώτων δύο τρίτων ελάχιστα ωφελήθη η Ελλάς.

Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΟΥ ΌΘΩΝΑ

Ακόμα πριν σκοτωθεί ο Καποδίστριας, οι «προστάτιδες» δυνάμεις άρχισαν να ψάχνουν για βασιλιά. Κι οι ντόπιοι αστοκοτζαμπάσηδες τα μάτια τους τα 'στρεφαν κατά την Ευρώπη, περιμένοντας από τους δυνατούς να τους βγάλουν από το χάος, που είχαν βυθίσει τη χώρα. Ξένοι και ντόπιοι κυρίαρχοι καταλάβαιναν ότι τους ήταν απαραίτητος ένας ξένος βασιλιάς, για να επιβάλουν πρώτα πρώτα την «τάξη» στο εσωτερικό, κάνοντας το λαό να πιστέψει στην αρχή πώς ο καινούργιος άρχοντας θα 'φερνε του πουλιού το γάλα, για να μπορέσουν υστέρα να εκμεταλλευτούν την καινούργια χώρα με άνεση.

Έτσι άρχισαν, λοιπόν, οι έρευνες για βασιλιά, και στην αρχή βρήκαν ένα Λεοπόλδο του Σάξ-Κοβούργου. Ό Καποδίστριας, όμως, έχοντας τη φιλοδοξία να μείνει ισόβιος Κυβερνήτης, τον κατάφερε με τα πολλά να μη δεχτεί το στέμμα. Ύστερα από την άρνηση του Λεοπόλδου, βιάστηκαν να βρουν όπως-όπως έναν άλλο βασιλιά. Σκέφτηκαν πρώτα το γιο του Ναπολέοντα, μα ο Γάλλος βασιλιάς δεν τον ήθελε γιατί θα ήταν υποχρεωμένος να τον ονομάζει -όπως συνήθιζαν οι βασιλιάδες- «αδερφό» του! Τότε μερικοί, -από τους πρώτους κι ο Έυνάρδος- πρότειναν τον Όθωνα κι οι Μεγάλες Δυνάμεις τον δέχτηκαν πρόθυμα, τους Έλληνες ούτε τους ρώτησε κανείς. Ποιους να ρωτήσουν, άλλωστε, αφού οι αστοκοτζαμπάσηδες συνέχιζαν το αντεθνικό τους όργιο και διαιρεμένοι ακόμα σε τρεις μερίδες, πράκτορες των ξένων, ματοκυλούσαν το λαό και είχαν κυριολεκτικά λυσσάξει ποια από τις τρεις θα πάρει την εξουσία, για να την κρατήσει με τον ερχομό του καινούργιου ηγεμόνα, οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός.

Το παρακάτω επεισόδιο αποδείχνει ότι τους είχε ξεφύγει πια κάθε ηθικό χαλινάρι και δεν τους έμενε ούτε κουκούτσι εθνικής συνείδησης. Οι πράκτορες της τσαρικής Ρωσίας Μεταξάς, Ζαΐμης και Σία συνεννοήθηκαν με το Ρώσο ναύαρχο Ρίκορδ, να τον κάνουν κυβερνήτη της Ελλάδας. Του ναύαρχου του καλάρεσαν, φαίνεται, τα μεγαλεία κι όταν οι ντόπιοι πράκτορές του, παίρνοντας μαζί και τη Γερουσία, καταφύγανε στο Άστρος, πήγε κι αυτός εκεί για να πάρει, το χρίσμα του Κυβερνήτη. Τότε όμως οι Έλληνες «φίλοι» του του 'σκασαν το παραμύθι, ζητώντας του να πληρώσει 200.000 φράγκα για την εκλογή και τα έξοδα της καινούργιας κυβέρνησης. Αλλά ο φιλόδοξος τυχοδιώκτης, μόλις είδε με τί ληστές είχε να κάνει, πήρε δρόμο κι οπού φύγει φύγει!

Τα τέτοια γεγονότα ανάγκασαν τις «προστάτιδες» δυνάμεις να βιαστούνε στην εκλογή του Όθωνα, χωρίς να τους καίγεται καρφί αν ο καινούργιος βασιλιάς ήταν ένα ηλίθιο παιδαρέλι, ούτε επίσης τους ένοιαζε για το αν ήταν ολότελα ξένος με την ψυχή, τους πόθους, τους καημούς και τα βάσανα του λαού, που θα κυβερνούσε. Κι ο πολύπαθος τούτος λαός, μες στην απελπισία του και τη συγκινητική του απλοϊκότητα, πίστεψε τον άρχοντα που του επέβαλαν κάτι περισσότερο από το Μεσσία και τον υποδέχτηκε πραγματικά μετά βαΐων και κλάδων. Οι λογιότατοι κι οι Φαναριώτες, παραμερίζοντας τα εσωτερικά προβλήματα, ανάλαβαν από τότε να πείσουν τις λαϊκές μάζες ότι έρχεται ο συνεχιστής του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, για να ζωντανέψει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, να πραγματοποιήσει τη Μεγάλη Ιδέα.

Όνειρα ψεύτικα, ελπίδες έξω από κάθε πραγματικότητα, πόθοι άπιαστοι, όλα μαζί τα συναισθήματα πού γεννάει στους λαούς η δυστυχία, όταν δεν είναι δυνατό να δοθεί σ' αυτήν επαναστατική διέξοδος, πλημμύριζαν και παράσερναν του λαού την ψυχή.

Κι ο Όθωνας με τους προστάτες του πόσο φροντίσανε γι' αυτό το λαό ! Κατεβαίνοντας στην Ελλάδα, πήρε μαζί του να μας φέρει και κάμποσα δώρα. Πρώτα πρώτα τους Βαυαρούς του, δηλαδή το στρατό, τους σακαράκηδες, τους τρεις αντιβασιλιάδες και κοντά σ' αυτούς είχε κολλήσει, στη συνοδεία του κι ακριδολόι ολόκληρο από τυχοδιώκτες, κερδοσκόπους, τοκογλύφους, χρεοκοπημένους «σοφούς» και κάθε καρυδιάς καρύδι. Κι ακόμα, μόλις πάτησε το ποδάρι του στ' 'Ανάπλι, «ξένοι πάσης εθνικότητας», λέει ένας ξένος ιστορικός, «συνέρρευσαν είς την πόλιν. Εις τούτους προσετέθησαν τυχοδιώκται από όλα τα μέρη της Εγγύς Ανατολής, οί όποιοι ήρχοντο δια να εύρουν εργασίαν ή δια να κερδίσουν χρήματα με το καλό ή με το κακό». Και το κυριότερο δόλωμα πού τράβαγε όλο τούτον τον κόσμο στη χώρα μας ήταν ένα άλλο μεγάλο δώρο πού μας έφερνε ο Όθωνας.

ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΩΝ 60 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ

Στο ΄Αργος, υστέρα από τη δολοφονία του Καποδίστρια, μαζεύτηκε ή Ε' Εθνοσυνέλευση το Δεκέμβρη του 1831 κι εψήφισε πάλι άλλο «πολιτικό σύνταγμα της Ελλάδας». Το άρθρο 246 ορίζει ότι «ο ηγεμών δεν ημπορεί να τάξη κανένα φόρον, δασμόν, ή δόσιμον ή είσπραξιν οποιανδήποτε ή δάνειον να κάμη, χωρίς νόμους ή ψηφίσματος συζητηθέντος και παραδεχθέντος υπό του νομοθετικού σώματος». Αυτά όμως οι ξένοι τα 'γραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια, γιατί σύμφωνα με το πρωτόκολλο του Φλεβάρη του 1830, οι τρεις «προστάτιδες» δυνάμεις, φέρνοντας το βασιλιά, αναλάβαιναν την υποχρέωση να εγγυηθούν ένα δάνειο, που δεν θα ξεπερνούσε τα 60 εκατομμύρια.

Η Ιστορία αυτού του δανείου είναι μεγάλη, μα πολύ μεγαλύτερη είναι η ξετσιπωσιά κι η παλιανθρωπιά όσων ανακατεύτηκαν σ' αυτή την ιστορία. Ας ιδούμε τα πράγματα με τη σειρά.

Το δάνειο είχε κανονιστεί από τον καιρό της εκλογής του Λεοπόλδου και θα δινόταν σε τρεις δόσεις από 20 εκατομμύρια φράγκα. Στην αρχή θα 'βγαινε μόνο η πρώτη δόση και η καθεμιά δύναμη εγγυότανε την πληρωμή του 1/3 από το χρονιάτικο χρεολύσιο και τους τόκους. Οι δύο άλλες δόσεις θα 'βγαιναν ανάλογα με τις ανάγκες του βασιλιά και του βασιλείου του κι υστέρα από συνεννόηση με τις τρεις δυνάμεις. Οι εγγυήσεις όμως που απόσπασαν οι «προστάτες» μας, οι φύλακες-άγγελοί μας, σήμαιναν την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας μας σε δαύτους, γιατί υποχρέωναν την Ελλάδα να διαρρυθμίσει με τέτοιον τρόπο τις πρώτες πρόσοδες του κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημόσιου Ελληνικού Ταμείου να διατίθενται πριν άπ' όλα για την εξυπηρέτηση του δανείου και να μη χρησιμοποιηθούν σε καμιά περίπτωση για κανέναν άλλο σκοπό, αν δεν εξασφαλιστούν τα τοκοχρεολύσια, που 'χαν εγγυηθεί οι τρεις δυνάμεις. Έτσι τώρα επιχειρούσαν την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας και τον έλεγχο πάνω σ' αυτή, σε βαθμό πού να μην μπορεί να πάρει ανάσα.

Ο Όθωνας δέχτηκε το στέμμα της Ελλάδας, αφού προηγούμενα η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία επανάλαβαν την υπόσχεση που 'χανε δώσει και στον Λεοπόλδο για το δάνειο. Η υπόσχεση δόθηκε με τη συνθήκη που υπόγραψαν στις 7.5.32 οι τρεις δυνάμεις και η Βαυαρία! Η Ελλάδα ούτε και τώρα ρωτήθηκε, μα πάλι για ποιο λόγο να μας ρωτήσουν, αφού από το δάνειο τούτο δεν θα παίρναμε ούτε μια πεντάρα; Εμείς, όπως θα δούμε, θα το πληρώναμε μονάχα και μάλιστα θα το πληρώναμε διπλό και τρίδιπλο.

Τη μεσιτεία για το δάνειο τούτο την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου. Αυτός όμως τη μεταβίβασε στον οίκο Αγνάδο και τούτος ο τελευταίος ανάθεσε με ιδιαίτερη συμφωνία την έκδοση του δανείου στους Ρότσιλδ, τους μεγαλύτερους τότε τοκογλύφους του κόσμου. Η έκδοση δεν ήταν δυνατό να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου, επειδή είχε σταματήσει η πληρωμή του τόκου των δανείων της ανεξαρτησίας κι η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων κρατών. Ο Ρότσιλδ ανάλαβε να το δώσει με πραγματική τιμή 94%. Και τότε παρατηρήθηκε ένα εξαιρετικό φαινόμενο, πού στην ιστορία των ελληνικών δανείων μονάχα το 1898 επαναλήφτηκε. Ή εγγύηση των δυνάμεων, οι βαριοί όροι κι οι πρωτάκουστες εγγυήσεις έδιναν τόσο μεγάλη ασφάλεια στους ομολογιούχους, ώστε η μεγάλη ζήτηση ομολογιών έκανε να βγει το δάνειο στη Γαλλία στα 111%, στην Αγγλία 116% και στη Ρωσία στα 107%. Δηλαδή από 60 εκατομμύρια, πού ήταν το ονομαστικό ποσό, έφτασε τα 64. Οι παντοδύναμοι όμως τοκογλύφοι υπολόγισαν την πραγματική τιμή πού συμφώνησαν, δηλαδή το 94%, με βάση τα 60 εκατομμύρια και όχι τα 64. Και αντί να πάρουμε κανονικά 60.160.000, πήραμε 57 μονάχα. Έτσι η πραγματική τιμή κατέβηκε στα 89% και μας φάγανε 3 εκατομμύρια, πού κανονικά ανήκανε στην Ελλάδα. Αυτά όμως είναι ανώδυνα τσιμπήματα μπροστά στις αγιάτρευτες πληγές πού ανοίχτηκαν από δω και πέρα.

ΠΩΣ ΣΠΑΤΑΛΗΘΗΚΕ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ

Από τα 57 εκατομμύρια πού κανονίστηκε να πάρουμε, οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 33 ολόκληρα εκατομμύρια για προκαταβολικούς τόκους και χρεολύσια και για τα λοιπά έξοδα του δανείου ! Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις κράτησαν άλλα 2,5 εκατομμύρια φράγκα για εξόφληση των προκαταβολών πού είχανε δώσει, καθώς είδαμε, στον Καποδίστρια! 12.531.000 αποφασίστηκε να τα πάρουν οι Τούρκοι, για την εξαγορά τάχα των επαρχιών της Αττικής, της Ευβοίας και της Φθιώτιδας. Ενώ στην πραγματικότητα, όμως, κι οι Τούρκοι πήραν αέρα κοπανιστό, γιατί ο όρος αυτός της αποζημίωσης μπήκε στη συμφωνία επίτηδες για να πάρει η Τσαρική Ρωσία μιαν αποζημίωση από 6 εκατομμύρια, που είχε καταδικαστεί να της πληρώσει η Τουρκία. Τα υπόλοιπα σίγουρα θα τα πήραν οι άλλοι δύο συνέταιροι. Τώρα μας μένει ένα υπόλοιπο κάπου 9 εκατομμύρια δραχμές. Κι αυτά τα καταβρόχθισαν μέχρις εσχάτων οι Βαυαροί.

Οι αντίβασιλιάδες ΄Αρμανσμπεργκ, Μάουρερ και ΄Ευδεκ ζήτησαν επίμονα να μη διαιρεθεί το δάνειο σε τρεις σειρές κι η αίτηση τους έγινε δεκτή. Έτσι περίσσεψαν και για δαύτους μερικά εκατομμύρια πού τα πήραν προκαταβολικά για τα κυβερνητικά έξοδα κι αρχίσανε να τα ξεκοκαλίζουν πριν κατεβούνε στην Ελλάδα, όταν ακόμα βρισκότανε στο Μόναχο. « Ο ΄Αρμανσμπεργκ, ο Μάουρερ και ο ΄Ευδεκ», γράφει ο Εγγλέζος Ιστορικός Φίνλεϋ, «συνεκρότησαν εν Μονάχω σύσκεψιν καθ' ην, μεταξύ πολλών άλλων επαίσχυντων καταχρήσεων των ελληνικών χρημάτων, προσέθεσαν σχεδόν 4.500 λίρες είς τον μισθον του κόμητος ΄Αρμανσμπεργκ δια να δύναται ούτος να δίδη χοροεσπερίδας δια τους ξένους και τους Φαναριώτας»! Ο Λουδοβίκος πάλι, ο πατέρας του Όθωνα, είχε υποσχεθεί να πληρώνει τους Βαυαρούς αξιωματικούς από το ταμείο του κράτους του, αλλά κι αυτοί κι οι στρατιώτες τους πληρώθηκαν από τα λεφτά του δανείου. Τα έξοδα για δαύτους, σύμφωνα με τους επίσημους λογαριασμούς, φτάσανε τα 19 εκατομμύρια δραχμές, δηλαδή εκτός από το δάνειο έφαγαν και αρκετά εκατομμύρια από τον αναιμικό προϋπολογισμό της φτωχής και ρημαγμένης τότε χώρας μας.

Έτσι από το δάνειο του Όθωνα για την Ελλάδα ουσιαστικά δεν πήραμε ούτε ένα μονόλεφτο, ούτε μισό λεφτό ! Το 'φαγαν ίσαμε να πεις αμήν, ενώ εμείς για δεκάδες χρόνια πληρώναμε τα σπασμένα και μάλιστα τα πληρώσαμε πολύ ακριβά. Κι όμως, ένα τόσο τεράστιο ποσό έδινε τότε απεριόριστες δυνατότητες για την ολόπλευρη ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας μας. Μα αντί γι' αυτό, το καταραμένο τούτο δάνειο κι ο βασιλιάς πού το 'φερε, μαζί με τους ασυνείδητους Έλληνες πολιτικούς, έγιναν αιτία να μεταβληθεί η Ελλάδα σε κλοτσοσκούφι των ξένων δυνάμεων και τοκογλύφων.

[...]

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Όταν όλοι, από το βασιλιά ίσαμε το μικροκεφαλαιούχο, κοιτούσανε πώς να τοποθετήσουν τα λεφτά τους στην τοκογλυφία και την κερδοσκοπία, εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί σε τι φτώχεια βούλιαζε ο λαός. Από το 1840 κι εδώθε η αγανάκτηση μεγάλωνε. Οι Έλληνες, ποιος λίγο, ποιος πολύ, αρχίσανε να συναισθάνονται ότι η βασιλεία του Όθωνα δεν ήτανε τίποτα περισσότερο από ένα χάπι χρυσωμένο, πού μόλις το κατάπιε ο λαός, τότε ένιωσε την πικράδα του. Οι στρατιώτες στ' ανοιχτά παράθυρα του παλατιού ρίχνανε προκηρύξεις, πού ζητούσαν πολίτευμα συνταγματικό. Ανάμεσα στις λαϊκές μάζες αρχίσανε μεγάλες ζυμώσεις - πολλές αυθόρμητες και λίγες οργανωμένες. Ό Όθωνας, όμως, οι Βαυαροί κι οι Έλληνες υπουργοί συνέχιζαν την εγκληματική πολιτική τους, που οδηγούσε τη χώρα στην καταστροφή και την ερήμωση.

Το 1842 αύξησαν τη φορολογία για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των ξένων και να τα βγάλουν πέρα με τις ανοικονόμητες σπατάλες τους. Σκάρωσαν κι έναν καινούργιο τελωνειακό νόμο, μα ήταν τόσο περίπλοκος που στο τέλος τον παρατήσανε. Μάλιστα το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου έγινε υπουργός των Οικονομικών κάποιος Σιλήβεργος, που ήταν παράφρονας !

Μ' όλους τους φόρους όμως, το έλλειμμα του προϋπολογισμού ξεπερνούσε τα 3 εκατομμύρια. Τα χωράφια έμεναν ακαλλιέργητα. Πολλά επαρχιακά συμβούλια διαλύθηκαν, επειδή διαμαρτυρήθηκαν για την αβάσταχτη φορολογία. Δεκατρία μέλη του συμβουλίου της Μεσσηνίας κλείστηκαν στη φυλακή, επειδή υπογράψανε μια διαμαρτυρία ενάντια στους φόρους, και, τέσσερα μέλη πού δεν την υπόγραψαν πήραν παράσημο το Σταυρό του Σωτήρας !

Κι οι Μεγάλες Δυνάμεις έκαναν ότι μπορούσανε με τους πράκτορες τους για να χειροτερέψουν την κατάσταση μας. Είχαν δημιουργήσει από τους ντόπιους πολιτικούς ξενόδουλες αντεθνικές κλίκες, πρόθυμες να προδώσουν τα συμφέροντα της χώρας μας. Ο Πάλμερστον δήλωνε ανοιχτά ότι η ανικανότητα του Όθωνα κατάντησε την Αθήνα μια «κοιτίδα μηχανορραφιών παντός είδους». Κι ο καινούργιος Εγγλέζος πρεσβευτής Λάυονς έλεγε στον πρεσβευτή της Αυστρίας : «Πραγματικώς ανεξάρτητος Ελλάς αποτελεί παραλογισμόν. Η Ελλάς είναι ή ρωσική ή αγγλική και επειδή δεν πρέπει να είναι ρωσική πρέπει να είναι αγγλική. Ο βασιλέας δεν είναι με το μέρος μας, συνεπώς είναι Ρώσος. Εγκατέλειψα την ελπίδα να σώσω τον βασιλέα, διότι οι περί αυτόν είναι ρωσόφιλοι. Είμαι έτοιμος ν' αποδείξω, αυτήν την στιγμήν, ότι ο βασιλεύς είναι ηλίθιος: η απόδειξις ευρίσκεται είς τα αρχεία μας» (είχε τις εκθέσεις των Ευρωπαίων γιατρών πού εξέτασαν τον Όθωνα). «Περιμένω τώρα την 31ην Μαρτίου οπότε το τοκοχρεωλύσιον του δανείου καθίσταται απαιτητόν. Νομίζω ότι τα εκατάφερε καλά με τον προϋπολογισμό του για το 1838. Ε λοιπόν ! Έγραψα είς τον Πάλμερστον ότι η όλη υπόθεσις αποτελεί ψευδός. Η χρεωκοπία επίκειται, σας βεβαιώ, και είμαι ευχαριστημένος» ! Τα λέει τόσο καθαρά ο πρεσβευτής πού τα λόγια του δεν χρειάζονται κανένα σχόλιο.

Ήρθε, λοιπόν, κι η χρεοκοπία, αφού όλοι έκαναν «το κατά δύναμη» για να την προκαλέσουν.

Το 1843 η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει το τοκοχρεολύσιο του δανείου του 1833. Ή Ελλάδα βρέθηκε πολύ φτωχότερη άπ' ό,τι ήτανε την ήμερα πού 'κανε το δάνειο. Τώρα το χρέος είχε φτάσει τα 90 εκατομμύρια από 60. Και με έσοδα 14 εκατομμύρια έπρεπε κάθε χρόνο να πληρώνει για μια δόση 6 εκατομμύρια, δηλαδή τα 43%! Οι «προστάτιδες δυνάμεις» πήραν τότε τα μέτρα τους. Όχι βέβαια για να μας σώσουν, αλλά για ν' αρπάξουν ό,τι είχε απομείνει.

Στο Λονδίνο έγινε μια σύσκεψη πριν από τη χρεοκοπία και οι πρεσβευτές των δυνάμεων ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να συγκροτήσει μια επιτροπή για να κάνει έρευνα πάνω στα έξοδα του προϋπολογισμού. Στην επιτροπή μπήκε κι ο τρελο-Σιλήβεργος! Επίσης το Φλεβάρη του 1843 υπογράφτηκε μια σύμβαση, που μάζευε τα χρέη μας στον πατέρα του Όθωνα σε 2.667.771 δρχ., χώρια εκείνα που ξοδεύτηκαν για το παλάτι. Και σαν να μη μας έφταναν τ' αλλά, ορίστηκε κι αυτών η πληρωμή με δόσεις από το 1842-1847.

Κι υστέρα από την κήρυξη της χρεοκοπίας, οι τρεις δυνάμεις που είχαν εγγυηθεί το δάνειο υπογράψανε στο Λονδίνο το Μάη του 1843 ένα πρωτόκολλο κι αποφασίσανε να επέμβουνε στα εσωτερικά μας, ν' αναγκάσουν την κυβέρνηση να κάνει οικονομίες, για να τους πληρώσει και να τους παραχωρήσει τις εισπράξεις του τελωνείου της Σύρας. Δηλαδή ανοιχτό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Οι Βαυαροί κι Έλληνες «ιθύνοντες» δεν είχαν καμίαν αντίρρηση.

Τότε όμως ξέσπασε η λαϊκή θύελλα. Ό λαός πήρε το λόγο!

ΤΟ 1843 ΚΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Οι λαϊκές μάζες είχαν πια απαυδήσει από την πολιτική του Όθωνα και των αντιβασιλιάδων. Πίστεψαν ότι ο ερχομός τους θα συνοδευότανε με μιαν εθνική ανάσταση. Περίμεναν το βασιλιά για να χορτάσουν, όπως πίστευαν, το ψωμί κι είδανε στο τέλος ότι τους άρπαξαν και τα λίγα ψίχουλα που τους απόμεναν. Έχυσαν ποτάμι το αίμα για να λευτερωθούν από τους Τούρκους κι έβλεπαν ότι τώρα σκλαβώθηκαν στους Βαυαρούς, τους ξένους τραπεζίτες και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Γι' αυτό κι η εξέγερση του '43 πήρε μεγαλειώδη χαρακτήρα και στράφηκε όχι μονάχα εναντίον του Όθωνα, μα και σ' όλους τους ξένους γενικά.

Ο λαός, κοντά στο σύνταγμα και τις λαϊκές ελευθερίες, απαίτησε το διώξιμο των Βαυαρών, το σταμάτημα της πληρωμής του βαριού τοκοχρεολύσιου για δάνειο που δεν πήραμε κι ανάγκασε την Εθνοσυνέλευση ν' αμφισβητήσει, με ψήφισμά της τη νομιμότητα των δανείων του Λουδοβίκου.

Μπροστά στο λαϊκό τούτο ξέσπασμα, οι Μεγάλες Δυνάμεις αναγκαστήκανε να βάλουν την ούρα στα σκέλια και να παραιτηθούνε από τα σχέδια τους για την επιβολή οικονομικού ελέγχου. Τώρα έπρεπε να σωθεί ο θρόνος. Κι ο Λάυονς, ξεχνώντας τις απειλές του, έκανε το καθετί για να μην πέσει ο Όθωνας. Αυτό επέβαλε τούτη τη στιγμή το συμφέρον τους. Όσο για τ' αλλά, δεν χάθηκε ο κόσμος. Αφού δεν μπόρεσαν με τους Βαυαρούς να μας καταφέρουν να τους πληρώσουμε το δάνειο πού δεν πήραμε, θα προσπαθούσαν τώρα να το πετύχουνε με τους Έλληνες υπουργούς και πρωθυπουργούς.

Η λαϊκή εξέγερση του '43, μ' όλη της την έκταση, δεν πέτυχε να λύσει κανένα πρόβλημα αστικοδημοκρατικό. Έλειπε το συνειδητό κι οργανωμένο προλεταριάτο κι οι λαϊκές μάζες έμειναν ακαθοδήγητες. Οι αστοί έμποροι και τραπεζίτες είχανε πια μπλεχτεί και δεθεί σ' ένα μπλοκ αξεχώριστο -με κοινά συμφέροντα- μαζί με τους τσιφλικάδες-κοτζαμπάσηδες, τα μεγάλα τζάκια που καπηλεύτηκαν τον αγώνα του 1821. Έτσι, οι πρώτοι εκμεταλλεύτηκαν το λαϊκό κίνημα για να στεριώσουν και να πλατύνουν τη θέση τους μέσα στον κρατικό οργανισμό και τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ύστερα από το 1843, οι Βαυαροί περάσανε βέβαια στα παρασκήνια. Στην κυβέρνηση όμως ήρθαν από δω και πέρα οι Μεταξάς, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης, Κουντουριώτης, Λόντος - όλοι γνωστά ονόματα και παλιές γνωριμίες. Άλλαξε δηλαδή ο Μανολιός κλπ. κλπ. Σήμα κατατεθέν της πολιτικής τους είναι το ροκάνισμα του δημόσιου ταμείου, οι φόροι, τα ρουσφέτια, οι καλπονοθείες και το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους. Θα 'ναι απαραίτητο για την ιστορία μας να χαράξουμε μερικές χοντρές πινελιές από την τέτοια πολιτική τους.

Με την ψήφιση του καινούργιου συντάγματος, στην πολιτική σκηνή εμφανίστηκαν τρία κόμματα -το εγγλέζικο, το γαλλικό και το ρούσικο- πού τα κινούσαν από τα παρασκήνια σαν μαριονέτες οι πρεσβευτές των τριών δυνάμεων. Ανάμεσα σε δαύτους μάλιστα άρχισε τώρα ένας άγριος ανταγωνισμός για το ποιος θα βάλει δικό του πρωθυπουργό. Στο τέλος επικράτησε ο Λάυονς κι έγινε πρόεδρος της κυβέρνησης ο αρχηγός του εγγλέζικου κόμματος Μαυροκορδάτος, που είχε ανοιχτά κηρυχτεί εχθρός του λαϊκού ξεσηκώματος του 1843. Τότε η γαλλική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον πρεσβευτή της Πεσκατόρι να υποστηρίξει με κάθε μέσο τον Κωλέττη, αρχηγό του γαλλικού κόμματος, για να ρίξουν τον Μαυροκορδάτο. Κάτι τέτοιες ευκαιρίες τις περίμενε ο Κωλέττης σαν μεγάλη λαμπρή. Απόσπασε από τον Πεσκατόρι 10.000 φράγκα για να πληρώνει ιδιαίτερη σωματοφυλακή κι έβαλε αρχηγό της ένα διάσημο ληστή! Ό Λάυονς όμως, για να μην υστερήσει σε γενναιοδωρία, έκοψε στον Μαυροκορδάτο ένα κοντύλι από 285 λίρες, για να πληρώνει κι αυτός σωματοφυλακή και χρέωσε το ποσό τούτο στο κοντύλι της μυστικής υπηρεσίας. Σε τι σημείο είχανε ξεπέσει οι «Έλληνες» πολιτικοί!

Σε λίγο πού προκηρύχτηκαν οι εκλογές, το κάθε κόμμα για να τις κερδίσει δεν υποχώρησε ούτε μπροστά στα πιο αισχρά μέσα. Όλους όμως τους ξεπέρασε ο Μαυροκορδάτος, πού 'χε και την εξουσία στα χέρια του. Ο υπουργός του -και της Δικαιοσύνης, μάλιστα- Λόντος έστειλε ένα γράμμα στις αρχές της Πάτρας και τις διέταξε να εξασφαλίσουν την εκλογή του με κάθε μέσο και θυσία !

Τον Αύγουστο όμως του 1844 έπεσε ο Μαυροκορδάτος κι ο βασιλιάς κάλεσε τον Κωλέττη να φτιάσει κυβέρνηση. Αυτός, λοιπόν, τότε πήγε στα ανάκτορα με την άμαξα του Γάλλου πρεσβευτή! Έμεινε στην εξουσία ίσαμε το 1847 κι η περίοδος της διακυβέρνησης της Ελλάδας από δαύτον -μέγα φαγά των δανείων της ανεξαρτησίας- αποτέλεσε μιαν από τις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας μας. «Οι ιδέες του για τη διακυβέρνηση της χώρας» -γράφει ένας ξένος συγγραφέας- «στηρίζονταν στις αρχές του πρώην αφέντη του Άλη-Πασα, στην εξαγορά των συνειδήσεων και στις καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος». Ευτυχώς που πέθανε το 1847 και τότε ο γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας -πού τόσο τον υποστήριζε- έγραφε στην αδερφή του «περί του μεγάλου ανδρός δεν γίνεται περισσότερος λόγος άπ' ο,τι για έναν ψόφιο τράγο». Ό Όθωνας όμως έγραφε στον αδερφό του: «Για μένα εξακολουθεί ίσαμε ένα βαθμό να ζει. Είναι ο δάσκαλος μου»! Κι έτσι τώρα την Ελλάδα την κυβερνούσε η σκιά του Κωλέττη, μαζί με τα καπρίτσια και τις μηχανορραφίες της Αμαλίας, πού στάθηκε ο δεύτερος πολιτικός δάσκαλος του ηλίθιου βασιλιά.

Ό υπουργός των Στρατιωτικών Τζαβέλας έγινε πρωθυπουργός το 1847 και το Μάρτη του 1848 αντικαταστάθηκε από τον Κουντουριώτη, πού ως υπουργός των Εσωτερικών είχε πριν από λίγα χρόνια καταδικαστεί για παραχάραξη. Όσο για λαϊκές ελευθερίες και σύνταγμα ούτε συζήτηση. Ελεύθεροι ήταν μονάχα το κόμμα πού βρισκότανε στην αρχή και οι μπράβοι του. Ο λαός είχε φτάσει πάλι σε απόγνωση.

Οι μικροεξεγέρσεις ήταν συχνότατες. Ιδιαίτερα το 1848 ξέσπασαν και στην Ελλάδα πολλές άγνωστες στις λεπτομέρειές τους τοπικές εξεγέρσεις. Όλες όμως ή τις έπνιγαν στο αίμα ή τις εκμεταλλεύονταν για λογαριασμό τους οι πολιτικάντες. Μόλις τσακίζονταν οι αγροτικές εξεγέρσεις, πολλοί ξεσηκωμένοι αγρότες έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν και το 'ριχναν στη ληστεία.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ολόκληρη τη χώρα μπορεί κανείς να την παρομοιάσει αυτή την περίοδο με μια κόλαση, πού μέσα της βασανιζόταν άγρια ο ελληνικός λαός. Μόνο πού 'λειψε ένας Δάντης, έστω και κατώτερης ποιότητας, για να μας περιγράφει τα βάσανα και τους καημούς του πολύπαθου αυτού λαού. Οι πνευματικοί του ηγέτες είχανε άλλες σοβαρότερες δουλειές να κοιτάξουν: τους αρχαίους ημών προγόνους, τη γλώσσα και τη Μεγάλη Ιδέα.

Και οι πολιτικοί του ηγέτες βαλθήκανε να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Για να πάρουν από τον αγρότη με τους φόρους ακόμα και το τελευταίο σπυρί στάρι πλαστογραφήσανε -στην κυβέρνηση Κωλέττη- τους μέσους όρους της παραγωγής του σταριού που τους παίρνανε σαν βάση για τον καθορισμό της φορολογίας. Όταν αποκαλύφτηκε η βρομοδουλειά, ο υπουργός των Οικονομικών την παραδέχτηκε, δήλωσε όμως ότι το φταίξιμο είναι περισσότερο του πρωθυπουργού.

Τότε η Βουλή πρότεινε να παραπεμφθεί ο Κωλέττης σε δίκη -παρόλο πού οι περισσότεροι βουλευτές ήταν οπαδοί του- άλλ' ο κυριότερος μάρτυρας της κατηγορίας πέθανε δηλητηριασμένος κι ο Όθωνας έπιασε και κατάφερε πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν ενάντια στην πρόταση. Ο Κωλέττης εκείνη την περίοδο είχε μια σωματοφυλακή από 140 μπράβους, πού τους συντηρούσε κι επίσημα με λεφτά του δημοσίου και κρυφά με τις επιχορηγήσεις του Γάλλου πρεσβευτή.

Κι όταν τον κατηγόρησαν στη Βουλή ότι παίρνει μισθό πάνω από τον κανονικό, ο άθλιος χωρίς να δικαιολογηθεί δήλωσε ότι θα ξαναγύριζε όσα πήρε παραπάνου! Μόλις πέθανε αποκαλύφτηκε ότι είχε γδύσει σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο, ώστε για να σκεπαστεί ένα μέρος από το έλλειμμα δημεύτηκε όλη του ή περιουσία !

Αρκετά ζωντανά ζωγραφίζει την κατάσταση η παρακάτω αγόρευση ενός υπουργού των Οικονομικών γύρω στα 1847, που κι αυτός προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του : «Κύριοι, προ τινων ημερών με εκαλέσατε δια να σας δώσω μίαν εικόνα της καταστάσεως των οικονομικών μας και εγώ απέφυγα να προσέλθω προβάλλων την δικαιολογίαν ότι τότε μόλις είχα αναλάβει την εξουσίαν. Τώρα προσέρχομαι εις την Βουλήν δια να σας είπω ότι το υπουργείον των Οικονομικών ευρίσκεται εις κατάστασιν πλήρους αποσυνθέσεως και παραλύσεως, ότι δεν υπάρχουσι λογαριασμοί ούτε δια τα έσοδα, ούτε δια τα έξοδα και ότι είναι απολύτως αδύνατον να σας παρουσιάσω οτιδήποτε προσομοίαζαν προς ακριβή προϋπολογισμόν.

Συνεπεία της αισχρότητος ή της ανικανότητος των δημοσίων υπαλλήλων, οι δημόσιοι λογαριασμοί ευρίσκονται εις χαώδη κατάστασιν. Όλα όσα σας είπα....εν σχέσει με την απόλυσιν παντός τιμίου ανθρώπου και με την διαπραγήν του δημοσίου χρήματος είς την Σύρον και αλλαχού είναι απολύτως αληθή. Εκατομμύρια οφείλονται εις το κράτος και δεν γνωρίζομεν ποιοι είναι οι οφειλέται μας, διότι τα βιβλία εισπράξεων έχουν εξαφανισθεί. Αυταί είναι αι ανακοινώσεις τας οποίας είχα να κάμω περί της οικονομικής καταστάσεως».

Εννοείται ότι αυτοί οι οφειλέτες ήταν οι τσιφλικάδες κι οι τοκογλύφοι, γιατί ο φτωχός λαός υποχρεωνότανε με βασανιστήρια μεσαιωνικά να πληρώνει τους αβάσταχτους φόρους. Το φοροκυνηγητό είχε μεταβληθεί σε εξοντωτικό ανθρωποκυνήγι. Μια χρονολογία ξεσηκώθηκε όλη η Ευρώπη, όταν μαθεύτηκαν τα κατορθώματα ενός μεταβατικού αποσπάσματος που στάλθηκε απ' την κυβέρνηση στη Μεσσηνία, για να εισπράξει τους φόρους. Κάθε βασανιστήριο που ήτανε δυνατό να εφεύρει η εγκληματική φαντασία των σταυρωτήδων και καραβανάδων, εφαρμόστηκε στους δυστυχισμένους αγρότες. Χρησιμοποίησαν ακόμα και καυτό λάδι και λιωμένο κερί!

Ο στρατός κι η χωροφυλακή είχαν τότε δύναμη 8.000 άντρες κι άπ' αυτούς οι 1.100 ήταν αξιωματικοί. Το ναυτικό είχε εν ενεργεία 429 αξιωματικούς, χωρίς ούτε ένα καράβι κατάλληλο να πλεύσει. Φτάσανε σε τέτοια χάλια, ώστε το 1848 δεν βρισκότανε πεντάρα στα ταμεία κι αναγκάστηκε το δημόσιο να δανειστεί λίγες εκατοντάδες λίρες για τα έξοδα του Τρικούπη, πού θα πήγαινε να συγχαρεί τον Μαξιμιλιανό, τον αδερφό του Όθωνα, γιατί έγινε βασιλιάς της Βαυαρίας αντικατασταίνοντας τον πατέρα του, τον «εστεμμένο ποιητή» πού τον είχε ξελογιάσει ή Λόλα Μοντέζ κι έχασε για χατίρι της το θρόνο.

https://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=42952.0;wap2

Η επανάσταση κατά του Όθωνα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 που οδήγησε στο πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας

Είμαστε λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, η οποία δημιούργησε έναν πυρήνα εθνικού κράτους, βγάζοντας στην επιφάνεια σειρά άλλων προβλημάτων.

Το νεοσύστατο κράτος είναι πολιτικά και οικονομικά εξαρτώμενο από τις τότε μεγάλες δυνάμεις, με αποτέλεσμα μέχρι και τα κόμματα της εποχής να έχουν ως τίτλο τους το όνομα της προστάτιδας δύναμης που ανοιχτά τα στήριζε: Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό. Παράλληλα, οι συνεχείς εμφύλιες συγκρούσεις για τη νομή της εξουσίας κάνουν τη χώρα να βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Ετσι, οι «προστάτιδες δυνάμεις» αποφασίζουν να επιβάλουν τη μοναρχία στη χώρα μας, με πρώτο βασιλιά τον ανήλικο και άχρωμο πολιτικά Βαυαρό πρίγκιπα Οθωνα. Δημιουργείται έτσι το πλαίσιο «προστασίας» της μικρής Ελλάδας, ενώ η σύναψη επαχθούς δανείου, με χρήματα που δεν φτάνουν ποτέ στη χώρα, ολοκληρώνει την εικόνα ενός ασθενικού πολιτικά και υποτελούς οικονομικά κρατιδίου. Οπως είναι αναμενόμενο, ο Οθων και οι αυλικοί του δεν έχουν σχέση με τις παραδόσεις και τις συνήθειες του ελληνικού λαού, με αποτέλεσμα ο αρχικός ενθουσιασμός του κόσμου για το νεαρό βασιλιά να μετατραπεί σταδιακά σε δυσφορία και αντιπάθεια. Ο «ελέω Θεού» βασιλιάς κυβερνά σαν αυτοκράτορας, μοιράζει τα χρήματα του δανείου ενός πάμφτωχου λαού στις πληρωμές των μισθοφόρων συμπατριωτών του, που πιάνουν όλα τα δημόσια πόστα της χώρας, ενώ φυλακίζει με δίκες-παρωδία κορυφαίους οπλαρχηγούς της Επανάστασης, που τους θεωρεί ως πιθανούς αντιπάλους του θρόνου.

Ο έφηβος Όθων, την εποχή που του ανατέθηκε ο ελληνικός θρόνος.

Οι ανταγωνισμοί των μεγάλων δυνάμεων για το ποιο πολιτικό κόμμα-δορυφόρος θα βρεθεί στην εξουσία οδηγούν το 1841 το φιλοαγγλικό κόμμα στην κυβέρνηση, με τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο να ζητά από τον Οθωνα περιορισμό των βασιλικών προνομίων. Ο τελευταίος το αποδέχεται, μετά από πιέσεις, αλλά δεν εφαρμόζει τίποτα στην πράξη, οδηγώντας την κυβέρνηση σε παραίτηση, αλλά και αφαιρώντας από όλο τον πολιτικό κόσμο της εποχής την ψευδαίσθηση πως η μοναρχία θα παραχωρούσε σε αυτόν εύκολα τον έλεγχο της εξουσίας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο στρατηγός Μακρυγιάννης ξεκινά, από τις αρχές του 1840, τη συγκέντρωση υπογραφών από παλαιούς πολεμιστές, ορκίζοντάς τους στον αγώνα για τη δημιουργία δημοκρατικού συντάγματος στη χώρα. Αξιοποιώντας τη δυσφορία του λαού για τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο των μεγάλων δυνάμεων, η μυστική αυτή προσπάθεια καταφέρνει να συσπειρώσει πρωτοκλασάτα στελέχη όλων των παρατάξεων και του στρατού. Η ανάγκη για περισσότερα δικαιώματα του λαού και περιορισμό της μοναρχίας -και κατ' επέκταση της βαυαροκρατίας- γίνεται σταδιακά πάνδημη και ο κόσμος εκδηλώνεται πλέον ανοιχτά, με τραγούδια, προκηρύξεις, μέχρι και με συνθήματα στους τοίχους των ανακτόρων, όπως γράφει ο Αλέξανδρος Σούτσος: «Εις τα λευκά και τα μεγάλα μάρμαρα των ανακτόρων είδα εγκεχαραγμένην όχι δις και τρις, αλλά μυριάκις, διά μικρών κεφαλαιωδών γραμμάτων, την λέξιν Σύνταγμα».

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, κουρασμένος από την υπεροπτική διοίκηση του Οθωνα, αλλά και ελπίζοντας πως οι εξελίξεις θα προσφέρουν λιγότερο διακοσμητικό ρόλο στους ίδιους, ενώνεται κάτω από την παλλαϊκή απαίτηση για Σύνταγμα. Ο Οθων πληροφορείται για το κλίμα αντίδρασης προς το πρόσωπό του, αλλά, κλεισμένος στον ανακτορικό μικρόκοσμο και περιτριγυρισμένος από αυλοκόλακες, πιστεύει ότι θα καταπνίξει εύκολα την επανάσταση, έχοντας μάλιστα συστήσει το πολεμικό δικαστήριο που θα δίκαζε τους στασιαστές.

Όθων και Αμαλία ντυμένοι με ελληνικές παραδοσιακές ενδυμασίες.

Τη νύχτα της 2ας προς 3η Σεπτεμβρίου, ο τότε συνταγματάρχης του Ιππικού Δημήτριος Καλλέργης τίθεται επικεφαλής της Φρουράς των Αθηνών, απεγκλωβίζει από το αποκλεισμένο από χωροφύλακες σπίτι του τον Μακρυγιάννη, απελευθερώνει τους κρατουμένους των φυλακών του Μεντρεσέ, καταλαμβάνει δημόσια κτίρια και κινείται με 2.000 στρατιώτες προς τα ανάκτορα. Την ίδια ώρα, στους γύρω λόφους ανάβουν φωτιές, ενώ οι καμπάνες χτυπούν καλώντας τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Ο στρατός αρνείται να χτυπήσει το πλήθος, ενώ οι στρατιώτες ενώνουν τη φωνή τους με αυτή του συγκεντρωμένου κόσμου: «Ζήτω το Σύνταγμα». Κάποιοι πιστοί υπασπιστές του βασιλιά, που προσπαθούν να φέρουν κάποια αντίσταση, τελικά δεν ρίχνουν ούτε τουφεκιά και παραδίδονται αμέσως. Η επανάσταση έχει μεταβληθεί πλέον σε γιορτή δημοκρατίας και το πλήθος κατακλύζει τους εξωτερικούς χώρους των ανακτόρων διεκδικώντας όσα του ανήκουν: συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες.

Ο Οθων, σίγουρος μέσα στην πλάνη του ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα, πανικοβάλλεται όταν διαπιστώνει ότι από το λαό που πριν από ελάχιστα χρόνια τον αποθέωνε δεν έχει μείνει εκείνο το βράδυ κανένας υποστηρικτής του. Οταν είδε ακόμα και ανθρώπους που πίστευε ότι ήταν αφοσιωμένοι να απομακρύνονται, είπε: «Μα τότε, ποιον έχουμε μαζί μας;». Ο Αλέξανδρος Σούτσος γράφει χαρακτηριστικά :«Η κυβέρνησις, κατά την ημέρα της θείας δίκης, κατά την έκφρασιν συμβούλου τινός, δεν είχε υπέρ αυτής ουδέ μιαν γραίαν». Ποιοι είχαν παραμείνει δίπλα στον Οθωνα; Σύμφωνα πάλι με τον Σούτσο, «ευρέθησαν περιστοιχίζοντες τον θρόνον οι μονοσύλλαβοι Γραφ, Σπιτς, Χετς, Χιτς»...

Οσο περνά η ώρα, το πλήθος δεν ζητά μόνο Σύνταγμα αλλά εκδηλώνει ανοιχτά τα αντιβασιλικά και αντιβαυαρικά του αισθήματα. Διαβλέποντας τον κίνδυνο της οριστικής κατάργησης της βασιλείας και δι' αυτής την απώλεια του πολιτικού ελέγχου της χώρας, οι πρέσβεις της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Αυστρίας και της Ρωσίας επιχειρούν να φτάσουν στα ανάκτορα ώστε να συναντήσουν τον εγκλωβισμένο βασιλιά. Εκεί συναντούν την αποφασιστική -και καθοριστική για την εξέλιξη των πραγμάτων- άρνηση του επικεφαλής των συγκεντρωμένων Καλλέργη, που τους απαντά: «Το ζήτημα που προέκυψε, αφορά αποκλειστικά το ελληνικό έθνος και το βασιλέα. Κανείς άλλος δεν δικαιούται να αναμιχθεί σε αυτό». Ηρωικές κουβέντες, που δεν ακούστηκαν σε περιόδους που ήμασταν πολύ πιο δυνατοί και ανεξάρτητοι σε σχέση με εκείνα τα χρόνια...

Η συμμετοχή του τότε συνταγματάρχη Δημητρίου Καλλέργη στην τελική φάση της συνταγματικής επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου ήταν καθοριστική για την έκβασή της.

Είναι βέβαιο ότι ο Οθων εκείνο το βράδυ κινδύνευσε να χάσει όχι μόνο την απόλυτη κυριαρχία του, αλλά και τον ίδιο το θρόνο. Ομως, επενέβη η βασίλισσα Αμαλία. Δεν ήταν κρυφό, σε όσους έμπαιναν στα ανάκτορα, ότι πολλές από τις αποφάσεις του θρόνου λάμβανε η αποφασιστική Αμαλία και όχι ο νωθρός Οθων. Ετσι γίνεται και τη βραδιά της 3ης Σεπτεμβρίου. Η Αμαλία καταλαβαίνει ότι αρνούμενοι το Σύνταγμα μπορεί να χάσουν τα πάντα, ενώ υπογράφοντας διατηρούν το θρόνο και, μέσω αυτού, το δικαίωμα παρέμβασης στην εφαρμογή του.

Ο εξουδετερωμένος πολιτικά βασιλιάς, μετά από πολλές παλινωδίες και ταπεινωτικούς γι' αυτόν όρους, βάζει τελικά την υπογραφή του, αλλά λίγες μόλις μέρες μετά διαφαίνεται η οργή του, όταν ζητά με επιστολές του προς τις προστάτιδες δυνάμεις να στείλουν στρατεύματα στον Πειραιά για να επαναφέρουν την «τάξη», δηλαδή την προηγούμενη κατάσταση. Ομως, οι Ευρωπαίοι αποδέχονται σιωπηρά τη νέα πραγματικότητα. Προτιμούν να βραχυκυκλώσουν παρασκηνιακά την εφαρμογή του Συντάγματος, παρά να συγκρουστούν με το λαό.

Χαρακτηριστικό του κοινοβουλευτικού μέλλοντος που μας ετοίμαζαν οι «φίλοι» μας είναι το έγγραφο που στέλνει ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας στο βασιλιά για το πώς πρέπει να κυβερνηθεί η Ελλάδα: «1. Το Σύνταγμα να μηδενιστή διά του Συντάγματος. 2. Ο τόπος να τραπή σε βαυαρικόν τιμάριον διά του τόπου. 3. Το έθνος να δαμαστή διά του έθνους». Ομως, παρά τις αντιδράσεις του Οθωνα («Η καρδία μου ήταν γεμάτη μίσος τις πρώτες ημέρες γιατί με ανάγκασαν να υπογράψω») και των Ευρωπαίων «φίλων» μας («Η Ελλάς πρέπει να θεωρηθή ασθενής, πάσχει από μανίαν, λεγομένην Βαυαροκρατίαν»), ο ελληνικός λαός αποκτά το πρώτο του Σύνταγμα και λίγους μήνες μετά, ακολουθούν η πρώτη Εθνοσυνέλευση και οι πρώτες εκλογές.

Λαϊκή λιθογραφία που απεικονίζει τον Καλλέργη να δίνει έφιππος, επικεφαλής λαού και κλήρου, το παλλαϊκό τελεσίγραφο στο παλάτι.

Η διαθήκη του Μακρυγιάννη

Το βράδυ της εξέγερσης της 3ης Σεπτέμβρη, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, λίγο πριν ξεκινήσει με τους άνδρες του για τα ανάκτορα, βέβαιος ότι θα πεθάνει και κρατώντας στο ένα χέρι το κοντάρι με το άσπρο πανί που γράφει «ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΨΗ - ΣΥΝΤΑΓΜΑ» και στο άλλο τον κονδυλοφόρο, γράφει τη διαθήκη του, για το τι αφήνει στην οικογένειά του και τι στην πατρίδα. Λέει στους δικούς του να θάψουν τη διαθήκη του κάτω από μια πέτρα, ώστε αν πεθάνει και του κάψουν το σπίτι, να διασωθεί το κείμενο αυτό. Το συγκλονιστικό αυτό ντοκουμέντο παρουσιάζεται ολόκληρο:

Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου και σε άλλη λαϊκή απεικόνιση της εποχής.

Εις δόξα του δίκιου και μεγάλου Θεού

Κύριε Παντοδύναμε. Εσύ, Κύριε, θα σώσης αυτό το έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός! Ελέησέ μας, φώτισέ μας, ένωσέ μας και κίνησέ μας αναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας. Εις δόξας σου, Κύριε, σηκώνεται απόψε η σημαία της λευτεριάς αναντίον της τυραγνίας! Πατριώτες! Πεθαίνω διά την πατρίδα. Στέκω εις τον όρκον μου τον πρώτον. Δεν μπορώ, πατρίδα, να σε βλέπω τοιούτως και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν και να τις βιάζουν διά κομμάτι ψωμί εις την τιμή τους οι απατεώνες της πατρίδος.

Ο εμπνευστής και φυσικός αρχηγός της 3ης Σεπτεμβρίου, στρατηγός Μακρυγιάννης.

Γιομάτες οι φυλακές από αγωνιστές και στα σοκάκια σου διακονεύουν αυτοίνοι οι αγωνισταί, οπού χύσανε το αίμα τους διά να ξαναειπωθή «πατρίδα Ελλάς». Είτε ελευτερία κατά τους αιώνες μας και θυσίες μας είτε θάνατος σ' εμάς. Πεθαίνω εγώ πρώτος απόψε. Εχετε γεια, πατριώτες, και εις την άλλη ζωή σμίγομε, εκεί οπούναι και οι άλλοι οι συναγωνισταί μας, εις τον κόρφον του αληθινού βασιλέως, του μεγάλου Θεού, του αληθινού. Πατρίδα, σ' αφήνω ανήλικα παιδιά και γυναίκα αν τ' αφήσουνε ζωντανά, τ' αφήνω εις την προστασίαν σου. Κοίταξε ότ' είναι παιδιά του τίμιου αγωνιστή Μακρυγιάννη. Ποτέ αυτός δεν σε ψύχρανε εις τα δεινά σου και τώρα πρόθυμος να πεθάνη διά σένα για να σε ιδούνε τα παιδιά σου ελεύτερη Ελλάδα και όχι παλιόψαθα της τυραγνίας και των κολάκωνέ της. Διά τα παιδιά μου αφήνω κηδεμόνες τον κύριο Μιχαήλ Σκινά, Μελά, Δόσιον, Καλλεφουρνά, γυναικάδελφόν μου Σκουζέ και την γυναίκα μου. Και ν' ακολουθήσετε κατά την παλιά μου διαθήκη ό,τι διαλαβάνει κι αν αμελήσετε, εις την άλλη ζωή θα μου δώσετε λόγον. Βιαστικός γράφω και με την σημαία μου εις το χέρι. Εχετε γεια όλοι και τυραγνίαν να μην αφήσετε να φωλιάση εις την πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν.

1843 Σεπτεμβρίου 2 μεσάνυχτα

Μακρυγιάννης.

ΠΗΓΗ: Ελεύθερος Τύπος