ΦΑΚΕΛΟΣ Ο.Δ. ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. Μέρος 1.

Από τον Economist, σκίτσο στο οποίο η Καγκελάριος της Γερμανίας κρατά στο χέρι της ένα περιστέρι που έχει στο ράμφος του ένα κλαδί ελιάς, το σύμβολο ειρήνης. Η σκιά που ρίχνει στον τοίχο, απεικονίζει την κυρία Μέρκελ να κρατά έναν αετό, το έμβλημα των Ναζί του Τρίτου Ράιχ.

Αυτό το σκίτσο απεικονίζει την ουσία της Γερμανικής «δημοκρατίας». Ενώ δείχνει στην επιφάνεια, στα λόγια μία φιλειρηνική και δημοκρατική πολιτεία στην ουσία πρόκειται για μία συνέχεια της ναζιστικής πολιτικής με οικονομικά μέσα.

Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος του φασισμού. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.
Μπ.Μπρεχτ - για τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Παυλόπουλος: «Ανάγκη να ξαναβρεί η ΕΕ τον δρόμο της και να δικαιώσει την αποστολή της».

Μήπως έχει απολέσει πρόσκαιρα την μνήμη της ; Τι έχει απολέσει, πού μπορεί να το ξαναβρεί το ίδιο εύκολα;

Είναι τόσο απλά τα πράγματα όπως προσπαθούν κάποιοι να τα παρουσιάσουν;

Σε αυτό το άρθρο θα μας απασχολήσουν δύο κύρια ερωτήματα.

1o. Ποιοι ανέκαθεν οι στόχοι του Γερμανικού κεφαλαίου;

2o. Έγινε αποναζιστικοποίηση στην Γερμανία μετά την ήττα της, το 1945;

Για το πρώτο ερώτημα δεν χρειάζονται ιστορικές γνώσεις για να απαντηθεί , η κυριαρχία επί της Ευρώπης σε πρώτη φάση. Αν και έγινε ,γίνεται προσπάθεια στις ευρύτερες μάζες να καλλιεργήσουν τον μύθο του τρελού Χίτλερ. Προσπαθώντας να αποκρύπτουν όσο μπορούν τα πραγματικά αίτια.

Άντε ο Χίτλερ να ήταν τρελός , τρελός και ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β' (1888-1918) του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ; Πάρα πολλοί Γερμανοί συμμετείχαν στις σφαγές, όχι μόνο τα γερμανικά και των άλλων εθνικοτήτων Ες-Ες αλλά και η Βέρμαχτ ,ο κύριος στρατός της Γερμανίας ,όλους αυτούς θα τους χαρακτηρίσουμε τρελούς ;

Τα συμφέροντα ,οι ανταγωνισμοί και τα αντίστοιχα ιδεολογήματα οδήγησαν στις μαζικές σφαγές των δύο παγκοσμίων πολέμων.

Φαίνεται πως τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης δεν αποτελούσαν καινοτομία του 2ου ΠΠ, αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για κάτι που είχε καθιερωθεί πολλά χρόνια νωρίτερα από τις αποικιοκρατικές ανάγκες της Μ. Βρετανίας. Η λειτουργία και η χρήση τους δεν διέφεραν πολύ από αυτά του Ναζισμού εφ' όσον εξυπηρετούσαν τους ίδιους σκοπούς, δηλαδή, συγκέντρωση του "άχρηστου" πληθυσμού σε μια ζώνη ελέγχου και τη σταδιακή του εξόντωση.

Παγκόσμιος πόλεμος-Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα (σε αριθμό θυμάτων) των ευρωπαίων αποικιοκρατών ήταν από τους Βέλγους (ή μάλλον σωστότερα από τον Βέλγο βασιλιά) στο Κονγκό. Υπολογίζεται ότι μεταξύ 1885 και 1908 πέντε έως οκτώ εκατομμύρια Αφρικανοί που ήταν υποχρεωμένοι να συλλέγουν καουτσούκ για λογαριασμό του βασιλιά Λεοπόλδου Β' πέθαναν από τις επιδημίες, την πείνα και την αποικιακή βία (Hochschild, 1999).

Την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είχαν τη δυνατότητα να ελέγχουν τους ανταγωνισμούς τους στην Αφρική. Τα αδρά όρια εξάπλωσης καθεμιάς από τις ενδιαφερόμενες μεγάλες δυνάμεις - της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου (που πάντως μέχρι τότε συμμετείχε όλη αυτή την ιστορία μόνο μέσω του βασιλιά του), της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας - είχαν καθορισθεί χωρίς πολλή φασαρία στην αποικιακή συνδιάσκεψη το 1884-1885. Στην πραγματικότητα, πολύ πριν συνέλθει η συνδιάσκεψη είχε γίνει ουσιαστικά μια συμφωνία για τον διαμελισμό της Αφρικής.

Βερολίνο, 26 Φεβρουαρίου 1884. Στη διάσκεψη του Βερολίνου ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Αφρικής, οι οποίες διήρκεσαν τέσσερις μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών κορυφαίοι διπλωμάτες του δυτικού κόσμου καθόρισαν το μέλλον της Αφρικής, διαιρώντας την σε ζώνες επιρροής και καταρτίζοντας τα σύνορα τυχαία χωρίς να ζητηθεί η γνώμη ούτε ενός Αφρικανού.
Σχεδόν καθ' ολοκληρίαν ανεξερεύνητη χώρα, η Αφρική βρέθηκε στο έλεος της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής.
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κάθε χώρα εξυμνούσε τις ανιδιοτελείς ανθρωπιστικές της αξίες επικαλούμενη την αποστολή του λευκού ανθρώπου να εκπολιτίζει τους Αφρικανούς ή περιβαλλόμενη από άλλες καλές προθέσεις.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Τό καίριο σημείο τής σύγκρουσης, πού γιά πρώτη φορά στήν Ιστορία προσέλαβε παγκόσμιο χαρακτήρα, βρίσκεται στίς άντιθέσεις πού δημιούργησε ή άποικιακή καί γενικότερη οίκονομική έξάπλωση.

Ό Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος (Σεπτέμβριος 1939 - Σεπτέμβριος 1945) άρχισε σάν ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών άνάμεσα σε έθνη τής «γηραιάς ήπείρου» κ α ί κατέληξε στόν υποβιβασμό των μεγάλων Ευρωπαίων έμπόλεμων σέ δυνάμεις δεύτερης κατηγορίας.

ΣΕΙΡΑ: ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ-5. Ό σ ύ γ χ ρ ο ν ο ς κ ό σ μ ο ς ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: θάνος Βερέμης-Βασίλης Κρεμμυδάς.

Αποικιοκρατία και αποικιακοί ανταγωνισμοί

Ιμπεριαλισμός και αποικιοκρατία. Ορισμένα από τα ευρωπαϊκά κράτη που πέτυχαν υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης άρχισαν να αναζητούν, από ένα σημείο κι έπειτα, περιοχές και εκτός Ευρώπης για να τις εκμεταλλευτούν. Το φαινόμενο, σύμφυτο με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στη συγκεκριμένη ιστορική φάση, ονομάστηκε ιμπεριαλισμός (από τη λατινική λέξη imperium: ισχύς, εξουσία), εκφράστηκε με την προσπάθεια απόκτησης αποικιών, την αποικιοκρατία, και εκδηλώθηκε με ένταση την περίοδο 1870-1914.

1. Ορισμένα από τα αίτια της αποικιοκρατίας

Αναντίρρητα τα υλικά συμφέροντα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο. Οι βιομηχανικές επαναστάσεις του 19ου αι. ενέτειναν τις ανάγκες της Ευρώπης σε πολύτιμα μέταλλα και σε πρώτες ύλες [...]. Το ίδιο ισχύει για τα κεφάλαια των οποίων τα έσοδα είναι υψηλότερα στα υπερπόντια εδάφη απ' ό,τι στη γηραιά ήπειρο [...]. Σε μια εποχή που το εθνικό συμφέρον μετριέται με την ισχύ και το κύρος, η θέληση των κυβερνήσεων να οικοδομήσουν απέραντες αποικιακές αυτοκρατορίες είναι ένας τρόπος να αυξήσουν τις ζωτικές δυνάμεις του έθνους, παρέχοντάς του στρατιώτες, βάσεις για το στόλο και πρώτες ύλες για τη βιομηχανία του.
S. Berstein & P. Milza, Ιστορία της Ευρώπης, μτφρ. Α.Κ. Δημητρακόπουλος, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1997, τόμ. 2, σ. 175-176.

Τα κύρια αίτια του φαινομένου εντοπίζονται στην ανάγκη των εκβιομηχανισμένων κρατών της Ευρώπης να βρουν νέες αγορές για τα βιομηχανικά προϊόντα τους, νέες πηγές πρώτων υλών (μεταλλεύματα, μαλλί, βαμβάκι) και καυσίμων (πετρέλαιο), νέες περιοχές επένδυσης των κεφαλαίων τους. Ακόμη, η απόκτηση αποικιών, εμπορικών σταθμών και βάσεων εξασφάλιζε στα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη τον έλεγχο των θαλασσών και τον απρόσκοπτο εφοδιασμό των πολεμικών τους πλοίων, ενώ, επιπλέον, αποτελούσε και παράγοντα ενίσχυσης του εθνικού γοήτρου.

2. Η κοινωνική βάση της αποικιοκρατίας

Σε όλες τις αποικιοκρατικές χώρες, οι πολιτικοί άνδρες και οι ομάδες πίεσης ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού βρήκαν στήριξη σε ισχυρά ρεύματα της κοινής γνώμης, που απέρρεαν από το μεγάλο εθνικιστικό κύμα του τέλους του 19ου αιώνα. Πράγματι, για πολλούς Ευρωπαίους η αποικιοκρατία επιβεβαιώνει τη δύναμη και το πνεύμα του λαού τους και δίνει διέξοδο στην επιθυμία τους για ισχύ.
S. Berstein & P. Milza, Ιστορία της Ευρώπης, μτφρ. Α.Κ. Δημητρακόπουλος, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1997, τόμ. 2, σ. 176.

Η κοινωνική βάση της αποικιοκρατίας περιλάμβανε τόσο την αστική τάξη όσο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Η αποικιακή πολιτική υπαγορευόταν, σε μεγάλο βαθμό, από τους αστούς, που ωφελούνταν περισσότερο από αυτήν. Yποστηριζόταν, όμως, και από άλλες κοινωνικές ομάδες, καθώς πολλοί έβλεπαν την οικονομική και κοινωνική τους θέση να ενισχύεται ως αποτέλεσμα της αποικιακής επέκτασης. Παράλληλα, η κατάκτηση αποικιών επιβεβαίωνε την «ανωτερότητα» των κατακτητών ενισχύοντας την εθνική τους αυταρέσκεια.

Τέλος, σημειώθηκε όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους ίδιους τους αποικιοκράτες: η Γερμανία, έχοντας σημειώσει εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη, θεωρούσε ότι είχε αδικηθεί και αμφισβητούσε την αποικιακή διανομή στρεφόμενη εναντίον της Αγγλίας και της Γαλλίας.

Τα αποτελέσματα της αποικιοκρατίας Η αποικιακή εξάπλωση επηρέασε καταλυτικά τόσο τις περιοχές που εντάχθηκαν στο αποικιακό σύστημα όσο και την Ευρώπη.

Οι αποικίες σφραγίστηκαν από την αποικιοκρατία. Ο πλούτος τους λεηλατήθηκε. Οι λαοί τους αντιμετωπίστηκαν σαν να ήταν κατώτεροι και μετατράπηκαν, σχεδόν, σε δούλους. Οι πολιτισμοί τους υποτιμήθηκαν. Παράλληλα, οι αποικιοκράτες έφεραν στις αποικίες όλα τα στοιχεία των πολιτισμών τους: γλώσσες, τεχνολογικά επιτεύγματα (σιδηρόδρομος, ατμόπλοιο), θρησκείες, θεσμούς, ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, εθνικισμός, σοσιαλισμός), τρόπο ζωής. Απέναντι σ' αυτή την επέλαση, οι λαοί των αποικιών εκδήλωσαν όλες τις αντιδράσεις, από την απόλυτη υποταγή έως την επανάσταση.

https://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C105/65/518,1898/

Η Βρετανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Γερμανία είχαν χωρίσει τον πλανήτη σε αποικίες και σφαίρες επιρροής. Αλλά η προσπάθειά τους να εξαπλώσουν την κυριαρχία τους όλο και πιο μακριά, τις έφερνε, αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτα σε σύγκρουση μεταξύ τους. Τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν στις οικονομικές συνθήκες της εποχής και στις επεκτατικές βλέψεις των διαφόρων κρατών, που είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ανταγωνισμού μεταξύ τους.

Ειδικότερα η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, που προήλθε από τη ραγδαία εξέλιξη της βιομηχανίας της, οδήγησε στην όξυνση του ανταγωνισμού της με την Αγγλία σχετικά με την εξασφάλιση του μονοπωλίου των διεθνών αγορών. Όσο αφορά τον δεύτερο παγκόσμιο επιπρόσθετα οι Γερμανοί ήταν έξαλλοι με την απώλεια των αποικιών, των εδαφών και του πληθυσμού σε Γαλλία, Βέλγιο και Πολωνία.

https://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/oi-logoi-poy-odhghsan-ston-a-pagkosmio-polemo-to-telos-toy-kai-h-sundesh-me-ton-v-pagkosmio.2938413.html

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος
Το 1914, ο γερμανικός καπιταλισμός ήταν ο ισχυρότερος στην Ευρώπη και ο δεύτερος στον κόσμο. Ασφυκτιούσε όμως στα στενά όρια του γερμανικού κράτους. Οι κύριοι ανταγωνιστές του, ο αγγλικός και ο γαλλικός καπιταλισμός, παρότι πιο αδύναμοι είχαν υπό τον έλεγχό τους αχανείς εκτάσεις σε όλο τον πλανήτη για τη διοχέτευση των εμπορευμάτων τους και για την προμήθεια πρώτων υλών, εκτάσεις που ο γερμανικός καπιταλισμός ήθελε για λογαριασμό του.

Αίτια και Αφορμές

Εθνικισμός και Ιμπεριαλισμός

Ένας ολόκληρος αιώνας είχε περάσει από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, το 1815, στην Ευρώπη. Μετά τον γαλλογερμανικό πόλεμο του 1871 καμιά από τις Μεγάλες Δυνάμεις δεν είχε στείλει τους στρατιώτες της σε κάποια επιχείρηση ενάντια σε μια άλλη.

Πόλεμοι φυσικά συνέχιζαν να υπάρχουν αλλά, όπως γράφει ο Έρικ Χομπσμπάουμ, «οι Μεγάλες Δυνάμεις διάλεγαν τα θύματα ανάμεσα στους αδύναμους και έξω από τον ευρωπαϊκό κόσμο». Και δεν ήταν λίγες οι φορές που τα στρατεύματά τους είχαν βρεθεί αντιμέτωπα σε κάποια μακρινή αποικία. Η προοπτική, όμως, ενός μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου έμοιαζε πολύ απίθανη μέχρι τον Αύγουστο του 1914!

Για την άρχουσα τάξη οι τελευταίες δεκαετίες ήταν δεκαετίες θριάμβου: η οικονομία είχε βγει δυναμωμένη από τη Μεγάλη Ύφεση του 1870-1880, η επιστήμη και η τεχνολογία έκαναν άλματα και η κυριαρχία τους απλωνόταν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εμπιστοσύνη τους στο μέλλον ήταν απεριόριστη: η Μπελ Επόκ (Belle Epoque), η Ωραία Εποχή, σίγουρα θα συνεχιζόταν για πάντα.

Ο πόλεμος δεν είχε καμιά θέση μέσα σε αυτόν τον ονειρικό παράδεισο. Το 1910 ο Νόρμαν Έιντζελ, ένας φιλελεύθερος δημοσιογράφος, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Μεγάλη Χίμαιρα» όπου προανήγγειλε το οριστικό τέλος των πολέμων. Οι ενδοευρωπαϊκές διεθνείς συναλλαγές, υποστήριζε, έχουν κάνει πλέον καθαρή παραφροσύνη για τις άρχουσες τάξεις τον πόλεμο. Οι Άγγλοι βιομήχανοι δεν είχαν κανένα συμφέρον να βομβαρδίσουν τις θυγατρικές τους στη Γαλλία. Οι Γάλλοι τραπεζίτες δεν είχαν κανένα λόγο να ανατινάξουν τα μεγάλα έργα που χρηματοδότησαν στη Γερμανία -και να χάσουν έτσι τους τόκους και τα κεφάλαιά τους.

Αλλά δεν ήταν μόνο οι φιλελεύθεροι που αντιμετώπιζαν με τόση αισιοδοξία και τόση βεβαιότητα το μέλλον. Το πνεύμα της Μπελ Επόκ είχε επηρεάσει ακόμα και την ίδια την αριστερά. Η αίσθηση ότι ο κόσμος «πήγαινε μπροστά» - και θα συνέχιζε να πηγαίνει μπροστά για πάντα - είχε τρυπώσει βαθιά στα μυαλά ακόμα και των ηγετών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, των κομμάτων που είχαν σαν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση μια σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ο Καρλ Κάουτσκι, ο «Πάπας του Mαρξισμού» είχε αναπτύξει μια θεωρία που θύμιζε πολύ τις απόψεις του Νόρμαν Έιντζελ. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, έλεγε, οδηγείται σιγά-σιγά σε ένα στάδιο «υπεριμπεριαλισμού»: τα συμφέροντα των καπιταλιστών εξυπηρετούνται πλέον σήμερα πολύ καλύτερα από την συνένωση και τη διεθνή συνεργασία παρά από τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο.

Ακόμα και την τελευταία στιγμή, τον Ιούλιο του 1914, όταν η Αυστρία είχε πλέον κηρύξει τον πόλεμο στην Σερβία, γράφει ο Xόμπσμπάουμ, οι ηγέτες των σοσιαλιστικών κομμάτων «ήταν πεισμένοι ότι ένας γενικευμένος πόλεμος ήταν αδύνατος και ότι σίγουρα θα βρισκόταν κάποια ειρηνική λύση στην κρίση». «Εγώ προσωπικά», δήλωνε στις 29 Ιουλίου ο Bίκτορ Άντλερ, ο σημαντικότερος αυστριακός μαρξιστής, «δεν πιστεύω ότι θα γίνει ένας γενικευμένος πόλεμος». Λίγες μέρες αργότερα οι Μεγάλες Δυνάμεις θα έριχναν 19 εκατομμύρια στρατιώτες στη μάχη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82

Ένα χρήσιμο συμπέρασμα. Για να ξεσπάσει παγκόσμιος πόλεμος χρειάζεται να έχει υποχωρήσει η οικονομική και στρατιωτική απόλυτη υπεροχή των κυρίαρχων χωρών ή της κυρίαρχης χώρας.

Σε ένα αντίστοιχο στάδιο βρισκόμαστε σήμερα . Με την Κίνα να διεκδικεί την οικονομική υπεροχή από τις ΗΠΑ και μαζί με την Ρωσία την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία. Με την στρατικοποίηση της ΕΟΚ, πού φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά, αρχίζει να εμφανίζεται άλλος ένας δυνατός παγκόσμιος παίκτης. Αν δεν έχει ξεσπάσει πόλεμος εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας από τις ΗΠΑ αυτό οφείλεται στα πυρηνικά πού έχουν. Ο πόλεμος μαίνεται, οι χώρες της Αμερικής πού θέλανε ανεξαρτησία, σαρώνονται από την μείωση των τιμών του πετρελαίου με υπεύθυνες τις ΗΠΑ , μιας και αυτές κάνανε το λάθος να στηρίζονται αποκλειστικά στο πετρέλαιο. Στην μέση ανατολή βλέπουμε τι έχει γίνει όπως και την κατοχή τμήματος της Συρίας από τις ίδιες τις ΗΠΑ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχέδιο του γερμανικού Ράιχ από το 1914 - Το «Πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου»

του Jörg Kronauer

Το θέμα μου είναι: «1914 - 2014: Η ευρωπαϊκή πολιτική του γερμανικού κεφαλαίου τότε και τώρα». Με την πρώτη ματιά ίσως αυτή η τοποθέτηση του ζητήματος να ακούγεται κάπως παράξενα -για δυό λόγους. Αφενός 100 χρόνια από την εξέλιξη των καπιταλιστικών κοινωνιών είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Από το 1914 έχουν αλλάξει πραγματικά πολλά. Εδώ τίθεται το ερώτημα: Μπορεί να συγκρίνει κανείς λογικά την πολιτική του 1914 με εκείνη του 2014; Αφετέρου το έτος 1914 αφορά στην αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, ενόσω για το 2014 δεν μπορεί να γίνει λόγος για έναν πόλεμο ανάμεσα στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Το αντίθετο: Η ΕΕ στην οποία οι δυνάμεις αυτές ενώθηκαν -όσο γελοίο κι αν είναι αυτό- πήραν το 2012 το βραβείο Νόμπελ ειρήνης, επειδή από την ίδρυσή τους δεν υπήρξαν πόλεμοι ανάμεσα στα κράτη-μέλη της. Δεν αποκλείει αυτό μια λογική σύγκριση ανάμεσα στο 1914 και το 2014; Η άποψή μου θα ήταν: όχι (...)

Πολεμικοί στόχοι το 1914

Δεν είναι απλά δικαιολογημένο, αλλά και λογικό, να κοιτάξουμε ακριβώς και να συγκρίνουμε μεταξύ τους το 2014 με το 1914 [σε ό,τι αφορά] στην ευρωπαϊκή πολιτική του γερμανικού κεφαλαίου τότε και σήμερα. Αυτό είναι φυσικά ένα πολύ ευρύ πεδίο με το οποίο θα μπορούσε κανείς να ασχοληθεί ημέρες και βδομάδες. Επομένως, εδώ πρέπει να επιλέξω μερικά θέματα. Κατ΄ αρχή θα ήθελα να επικεντρωθώ σε [κάποια] κεντρικά σχέδια της ευρωπαϊκής πολιτικής του έτους 1914, και εκείνων, που κρίθηκαν τόσο σημαντικά, ώστε διατυπώθηκαν ως πολεμικοί στόχοι.

Κατ΄ αρχή θα ήθελα να ξεχωρίσω ίσως το πιο σημαντικό, το λεγόμενο Πρόγραμμα του Σεπτέμβρη τού τότε καγκελάριου του Ράιχ Τέομπαλτ φον Μπέτμαν Χόλβεκ της 9ης Σεπτεμβρίου 1914. Υπήρχαν και άλλα υπομνήματα που αφορούσαν πολεμικούς στόχους, για παράδειγμα από κύκλους της βαριάς βιομηχανίας, τα οποία έθεταν εν μέρει απαιτήσεις που πήγαιναν πολύ μακριά. Ο Μπέτμαν Χόλβεκ σαν καγκελάριος του Ράιχ είχε το καθήκον να συνδέσει μεταξύ τους τις τότε επίκαιρες απαιτήσεις, οι οποίες ασφαλώς απόκλιναν μεταξύ τους, σε ένα πρόγραμμα, το οποίο θα ήταν σε θέση να ισχύει ως συναινετικό και ρεαλιστικό. Οι πολεμικοί στόχοι του διαφέρουν επομένως για παράδειγμα από τις πιο ακραίες φαντασίες για κατακτήσεις των παγγερμανιστών. Κατά κάποιο τρόπο είναι μια προσπάθεια να βρεθεί ένας κοινός παρονομαστής των διάφορων ομάδων του γερμανικού κεφαλαίου, και προσλαμβάνουν μια σειρά από προτάσεις που έχουν ήδη συζητηθεί επί μακρό χρονικό διάστημα. (...)

Η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία ως εξαρτώμενες οικονομικά χώρες από το Γερμανικό Ράιχ, θα πρεπε να μπουν σ΄ έναν υπεράνω Σύνδεσμο με το όνομα «Κεντρική Ευρώπη». Η αντίληψη περί «Κεντρικής Ευρώπης» ήταν κάποτε ήδη για πολύ διάστημα στη συζήτηση. Ουσιαστικά επρόκειτο για την οικοδόμηση μιας πολυεθνικής οικονομικής ζώνης προς το συμφέρον της γερμανικής βιομηχανίας η οποία επεκτεινόταν. Ο Μπέτμαν Χόλβεκ στο υπόμνημα των πολεμικών του στόχων έκανε λόγο για την «ίδρυση ενός κεντροευρωπαϊκού οικονομικού Συνδέσμου μέσω κοινών συμφωνιών για τους δασμούς». Εκτός από την Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία, θα πρεπε κατά την άποψή του να ανήκουν στον Σύνδεσμο αυτόν η Αυστροουγγαρία, στην Ανατολή η Πολωνία, στο Βορρά η Δανία, ενδεχομένως η Σουηδία και η Νορβηγία, στο Νότο πιθανώς η Ιταλία. Για την επιδίωξη αυτή ο καγκελάριος του Ράιχ έγραφε: «Ο Σύνδεσμος αυτός βεβαίως χωρίς μια κοινή θεσμική κορυφή, λαμβάνοντας εξωτερικά υπόψη την ισότητα των μελών του, που όμως στην πραγματικότητα θα βρίσκεται κάτω απ΄ τη γερμανική ηγεμονία, πρέπει να σταθεροποιήσει την οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας πάνω στην Κεντρική Ευρώπη». Η διατύπωση [αυτή] στον πυρήνα της επιδρά σαν ένα προαίσθημα για την [ίδρυση της] Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο υπόμνημα των πολεμικών του στόχων ο Μπέτμαν Χόλβεκ επικεντρώθηκε στη Δύση επειδή στις αρχές Σεπτεμβρίου 1914 υπολογιζόταν μια γρήγορη νίκη πάνω στη Γαλλία. Σχετικά με την Ανατολή λεγόταν: «Οι προς επίτευξη στόχοι σχετικά με τη Ρωσία θα εξεταστούν αργότερα». Αυτό που σχεδιαζόταν μπορεί μολαταύτα να αναγνωριστεί καθαρά από ένα υπόμνημα του πολιτικού τού Κέντρου Ματίας Έρτσμπεργκερ στις 2 Σεπτεμβρίου 1914. Ο Έρτσμπεργκερ εργαζόταν τότε στην «Κεντρική Διεύθυνση της Υπηρεσίας Εξωτερικού», μιας υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών. Επιδίωξη είναι, έγραψε ο Έρτσμπεργκερ, η «απελευθέρωση των μη-ρωσικών εθνοτήτων από τον ζυγό του μοσχοβιτισμού και η δημιουργία αυτοδιοίκησης στο εσωτερικό των ξεχωριστών εθνοτήτων. Όλα αυτά κάτω από την στρατιωτική επικυριαρχία της Γερμανίας, ίσως και με τελωνειακή ένωση». Αυτό σημαίνει: Επιδίωξη να αποσπαστούν απ΄ τον τσαρισμό η Πολωνία και η Ουκρανία, αν είναι δυνατό επίσης η Γεωργία και τα βαλτικά κράτη, ώστε να τον αδυνατίσουν και να επεκταθεί η ιδία ηγεμονική σφαίρα με κατεύθυνση την Ανατολή. Στην πάλη ενάντια στην τσαρική αντίδραση το Γερμανικό Ράιχ ενίσχυσε μάλιστα με την ευκαιρία τις ενώσεις από τον σοσιαλδημοκρατικά μέχρι τον σοσιαλεπαναστατικά προσανατολισμένο «Σύνδεσμο για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας». Για να αδυνατίσει τους αντιπάλους του το Βερολίνο χρησιμοποίησε ήδη από τότε ακόμη και προοδευτικές δυνάμεις. (...)

Σημερινή στρατηγική

Οι συνθήκες σήμερα είναι φυσικά εντελώς διαφορετικές απ΄ ό,τι παλιότερα. Αν το γερμανικό κεφάλαιο το 1914 ήταν σε θέση να απαιτεί [την ίδρυση] ενός «κεντροευρωπαϊκού οικονομικού Συνδέσμου» που να περιλαμβάνει την τελωνειακή ένωση αποτελούμενο από δέκα το πολύ χώρες, σήμερα υπάρχει πλήρης ελευθερία κινήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τα συνολικά 28 κράτη-μέλη της. (...) Στο πλήρες τυποποιημένο οικονομικό περιβάλλον της ΕΕ το γερμανικό κεφάλαιο κινείται όπως το ψάρι στο νερό. Και: τα τελευταία 15 χρόνια άξιζαν τον κόπο που ήδη από το 1914 γινόταν πάλη για να κατακτηθεί η επιθυμητή θέση κυριαρχίας.

Ένα κεντρικό ρόλο έπαιξαν εδώ τα στρατηγικά μέτρα της περιόδου Σρέντερ / Φίσερ, κυρίως η «Ατζέντα 2010». Μια σύγκριση ανάμεσα στην οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας και εκείνης για παράδειγμα της Γαλλίας, δείχνει καθαρά αυτό που το γερμανικό κεφάλαιο οφείλει στην κοκκινο-πράσινη γερμανική κυβέρνηση και της συμμαχίας που ακολούθησε μετά από αυτήν. Η Γερμανία είναι το μοναδικό κράτος στην ΕΕ όπου οι πραγματικοί μισθοί μεταξύ 2000 και 2008 μειώθηκαν -κατά 0,8%. Σε όλα τα άλλα κράτη της ΕΕ ανέβηκαν, στην Γαλλία περίπου κατά 9,6% (...) Μ΄ αυτή την ακραία στρατηγική λιτότητας στο εσωτερικό της χώρας το Βερολίνο κατόρθωσε να δώσει στο γερμανικό κεφάλαιο ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους ευρωπαίους ανταγωνιστές του. Και το γερμανικό κεφάλαιο φρόντισε πολύ καλά να εκμεταλλευτεί αυτό το πλεονέκτημα. (...) Αν η Γαλλία ήταν σε θέση για παράδειγμα ήδη το 1999 να σημειώσει ένα θετικό ισοζύγιο στο εξωτερικό της εμπόριο κατά 39 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου, τα αμέσως επόμενα χρόνια αυτό έγινε ιδιαίτερα αρνητικό -και μάλιστα όχι τελευταία εξαιτίας των γερμανικών εξαγωγών: Από το έλλειμμα στο εξωτερικό εμπόριο του έτους 2010 το οποίο ξεπέρασε τα 51 δισεκατομμύρια ευρώ, τα 30 δισεκατομμύρια πήγαν στο λογαριασμό των γερμανών προμηθευτών. Το 2012 μάλιστα οι γερμανικές εταιρίες κέρδισαν 40 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από τις πωλήσεις τους προς τη Γαλλία απ΄ ό,τι έπρεπε να ξοδέψουν για τις εισαγωγές από την γειτονική χώρα. Η γερμανική βιομηχανία μουγκρίζει, η γαλλική πηγαίνει πίσω: Το γερμανικό κεφάλαιο επικρατεί δομικά.

Είναι καθαρό: Όταν τραβά κανείς με διαρκώς υπερβολικά εξαγωγικά πλεονάσματα τα χρήματα από την τσέπη άλλων χωρών, τότε τις ωθεί στη χρεοκοπία. Εδώ βρίσκεται μια από τις σημαντικές αιτίες της ευρω-κρίσης. Το Βερολίνο κατάφερε πραγματικά να βγει έξω από αυτή με πλεονεκτήματα για το γερμανικό κεφάλαιο. Για το σκοπό αυτό πάλεψε αμείλικτα και επιτυχημένα ενάντια στην οικονομικά χτυπημένη Γαλλία. Τελικά κατόρθωσε να επιβάλλει μέσα στην κρίση σε όλη την ΕΕ την γερμανική πολιτική λιτότητας. Οι συνέπειες είναι κτηνώδεις [και] μπορεί να τις δει κανείς πιο έντονα στη Νότια Ευρώπη, όπου εδώ και καιρό η εξαθλίωση έχει μάλιστα οδηγήσει τον αριθμό των αυτοκτονιών στα ύψη. Η βασική ιδέα της γερμανικής επιβολής της λιτότητας είναι αρκετά απλή: Επειδή το γερμανικό κεφάλαιο θέλει να εξάγει παραπέρα επεκτατικά, τα κράτη της ΕΕ οφείλουν αγοράζοντας τα γερμανικά εμπορεύματα να καταλήξουν σε αρνητικό [ισοζύγιο] συμπιέζοντας τους δικούς τους μισθούς και τα πρόσθετα έξοδά τους για τόσο χρονικό διάστημα, έως ότου βρουν αγοραστές για τα προϊόντα τους εκτός ΕΕ. Με τον τρόπο αυτό μπορεί η ΕΕ, όπου είναι δυνατό, να ανταγωνιστεί με επιτυχία, μάλιστα και την ίδια την Κίνα. Η γαλλική οικονομική εφημερίδα Les Echos το αντιλήφθηκε ήδη την άνοιξη του 2010. Έγραφε τότε: «"Η Ευρώπη φτωχαίνει; Ε, και;" ακούει κανείς πέραν του Ρήνου». Για την Γερμανία πρόκειται, συνέχισε η εφημερίδα, για το ότι μπορεί να ανταγωνιστεί κράτη όπως η Ινδία ή η Κίνα. Οι κοινωνικές καταστροφές στις ευρωπαϊκές γειτονικές χώρες τής είναι προφανώς αδιάφορες. (...)

Όργανα της ΕΕ

Στο μεταξύ τα όργανα της εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής της ΕΕ έχουν αυξηθεί σημαντικά. Υπάρχει για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία των Εξωτερικών η οποία σε μερικούς τομείς αναπτύσσει όλο και πιο έντονες δραστηριότητες -και αυτή είναι διαρκώς εκτεθειμένη στην εθνική επιρροή. Στα συμφέροντα του Βερολίνου τού έρχεται γάντι, ότι ένα από τα πιο σημαντικά αξιώματα το κατέχει μια Γερμανίδα: η Χέλγκα Σμιτ, παλιότερα πολιτική σύμβουλος του υπουργού Εξωτερικών Κλάους Κίνκελ και αργότερα διευθύντρια του Γραφείου του υπουργού Εξωτερικών Γιόζεφ Φίσερ, είναι σήμερα αναπληρωματική Γενική Γραμματέας για πολιτικά ζητήματα στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία των Εξωτερικών. Από αυτή την θέση συμμετείχε έντονα στις συνομιλίες για τα πυρηνικά όπλα με το Ιράν, συναντήθηκε κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών στην Ουκρανία με τα στελέχη τής εκεί αντιπολίτευσης ή διαπραγματεύθηκε με υψηλόβαθμους κυβερνητικούς εκπροσώπους στην Κίνα. Όλα αυτά δεν είναι ασήμαντα. Στο στρατιωτικό επίπεδο η ΕΕ ίδρυσε στο μεταξύ τα λεγόμενα Battlegroups, διατηρεί μια κοινή Ευρωπαϊκή Διοίκηση Εναέριων Μεταφορών, η οποία εδώ και πολύ καιρό ξεκίνησε τις πρώτες της στρατιωτικές επεμβάσεις, επομένως έχει ένα τεράστιο δυναμικό εξουσίας. Μολαταύτα απ΄ τη σκοπιά του γερμανικού κεφαλαίου προκύπτουν εδώ ιδιαίτερες δυσκολίες. Αυτές σχετίζονται με τον όλο και πιο δύσκολο ανταγωνισμό με το γαλλικό κεφάλαιο.

Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Το γαλλικό κεφάλαιο από παλιότερα είχε σημαντικά συμφέροντα στις άλλοτε αφρικανικές αποικίες. Τα γαλλόφωνα κράτη της Αφρικής ισχύουν μέχρι σήμερα ως παραδοσιακή «Pré carré», ως η «πίσω αυλή» της Γαλλίας. Εδώ δεν πρόκειται μόνο για χώρες της Μεσογείου όπως η Αλγερία και η Τυνησία, αλλά και για κράτη νότια της Σαχάρας. Πολλά από αυτά διαθέτουν σημαντικές πρώτες ύλες για τη βιομηχανία. Διαφορετική είναι η κατάσταση για το γερμανικό κεφάλαιο: Αυτό για ιστορικούς λόγους στρεφόταν όλο και περισσότερο προς την Ανατολή, προμηθευόταν πρώτες ύλες από την Ρωσία και αναζητούσε αγορές εναπόθεσης στην Ανατολική και Νότια Ευρώπη. Τα συμφέροντα του γερμανικού και του γαλλικού κεφαλαίου σε πολλές περιπτώσεις δεν συμβιβάζονται μεταξύ τους.

Οι συνέπειες φαίνονται αρκετά καθαρά από τη δεκαετία του 1990 στην προκύπτουσα κοινή στρατιωτική πολιτική της ΕΕ. Όταν φτάσαμε στις πρώτες επεμβάσεις των ευρωπαίων στρατιωτών στη Γιουγκοσλαβία -ναι μεν όχι ακόμη στα πλαίσια της ΕΕ, όμως σε παραδοσιακά γερμανικό έδαφος επεκτατισμού-, το Παρίσι σκέφτηκε, ότι οι επεμβάσεις της ΕΕ δεν θα πρεπε να λαμβάνουν χώρα υπολογίζοντας πάντα μόνο το γερμανικό συμφέρον, αλλά θα μπορούσαν να διεξαχθούν επίσης και στα γαλλόφωνα κράτη της Αφρικής. Η Βόννη το αρνήθηκε αμέσως. Ο τότε [γερμανός] υπουργός Άμυνας Φόλκερ Ρύε δήλωσε σε μια συνέντευξη: «Το Σώμα Στρατού της Ευρώπης δεν είναι Σώμα της Αφρικής». Όντως, οι προσπάθειες της Γαλλίας για επεμβάσεις στις παλιές της αποικίες με στόχο την επιβολή των συμφερόντων της, παρεμποδίστηκαν συστηματικά από την Γερμανία. Οι δυό επεμβάσεις στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 2003 και το 2006 δεν μπόρεσαν να παρεμποδιστούν ολοκληρωτικά, περιορίστηκαν όμως χρονικά αυστηρά. Η επέμβαση της ΕΕ στο Τσαντ το 2008/2009 σαμποταρίστηκε από την Γερμανία με επιτυχία. Αντιθέτως, η επέμβαση της ΕΕ στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η οποία άρχισε το 2004, διαρκεί μέχρι σήμερα, όπως επίσης η επέμβαση του πολεμικού ναυτικού της ΕΕ που ξεκίνησε το 2008 στο Κέρας της Αφρικής, διότι προστατεύει τις θαλάσσιες οδούς για το εμπόριο των ευρωπαϊκών κρατών με την Κίνα. Η Γερμανία είναι ο πιο σημαντικός ευρωπαίος εταίρος της Λαϊκής Δημοκρατίας [Κίνας] και επομένως έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον γι΄ αυτή την επέμβαση.

Αντιπαλότητα με τη Γαλλία

Στη προσπάθεια του Βερολίνου να κατευθύνει την στρατιωτική πολιτική της ΕΕ σε μεγάλο βαθμό πάνω στο παραδοσιακό έδαφος επεκτατισμού του γερμανικού κεφαλαίου, υπάρχουν εδώ και μερικά χρόνια αντιστάσεις. Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ, μετά την αποτυχία της επέμβασης στο Τσαντ το 2009, οικοδόμησε ιδιαίτερα την στρατιωτική συνεργασία της Γαλλίας με την Μεγάλη Βρετανία. Το Νοέμβριο του 2010 τα δυό κράτη αποφάσισαν τα «Traités de Londres», τις «Συμβάσεις του Λονδίνου», όπως ονομάστηκαν στο Παρίσι: Συμφωνίες για μια ευρεία στρατιωτική και εξοπλιστική-οικονομική συνεργασία. Μεταξύ των άλλων προβλέπουν μια συνεργασία για αεροπλανοφόρα και για πυρηνικά όπλα καθώς και τη δημιουργία μιας μάχιμης κοινής ομάδας επέμβασης 6000 στρατιωτών. Το πιο σημαντικό: Η στρατιωτική συνεργασία ήδη έχει τεθεί σε εφαρμογή -αυτό έδειξε ο πόλεμος στη Λιβύη. Όπως όλους τους διεκδικητικούς από την Γαλλία πολέμους στην Αφρική, η γερμανική κυβέρνηση ήθελε ουσιαστικά να τον σαμποτάρει και αυτόν, όμως απέτυχε. Στο μεταξύ η γαλλο-βρετανική στρατιωτική συμμαχία παίρνεται στο Βερολίνο πολύ σοβαρά. Σύμβουλοι της κυβέρνησης μάλιστα κάνουν λόγο για μια νέα Αντάντ. Αυτό δείχνει για άλλη μια φορά πόσο κοντά βρίσκεται η σύγκριση των ετών 2014 και 1914: Η ίδρυση της Αντάντ αποφασίστηκε το 1904 από το Λονδίνο και το Παρίσι -σαν αντίβαρο ενάντια στην όλο και πιο φανερή γερμανική επιδίωξη για εξουσία, η οποία τελικά κατέληξε στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο.

Με το βλέμμα στραμμένο στη γαλλο-βρετανική στρατιωτική συνεργασία, η κυβέρνηση της Γερμανίας τροποποίησε στο μεταξύ την πορεία της κατά τις επεμβάσεις της ΕΕ: Κατά την επέμβαση στο Μάλι συνεισφέρει σ΄ ένα βαθμό και αυτή, ώστε να μην αφήσει εντελώς [ελεύθερο] το πεδίο στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ταυτόχρονα συνδέει τη συμμετοχή της στην επέμβαση προσπαθώντας να πατήσει και η ίδια γερά πόδι στο Μάλι και σε μερικές άλλες δυτικοαφρικανικές γαλλόφωνες χώρες. Όταν τον Δεκέμβριο επισκέφτηκε το Βερολίνο ο πρόεδρος του Μάλι Ιμπραχίμ Μποουμπακάρ Κέιτα, συμφώνησε να στείλει αυτή την άνοιξη συνεργάτες διάφορων υπουργείων από το Μάλι στη Γερμανία. Σκοπός ήταν να αποφασιστεί η χρήση γερμανικής χρηματικής βοήθειας στο ύψος των 100 εκατομμυρίων ευρώ. Έτσι θα μπορούσε για παράδειγμα να προμηθευτούν όπλα από γερμανικές επιχειρήσεις στο στρατό του Μάλι. Ο πρόεδρος Κέιτα πληροφόρησε ότι η Γερμανία απολαμβάνει «στο Μάλι τον διπλωματικό κώδικα 001». Αυτό σημαίνει «στη γλώσσα της διπλωματίας μας, ότι η Γερμανία αποτελεί σε διεθνές επίπεδο την πιο σημαντική χώρα-συνεταίρο». Μέχρι τώρα ήταν η Γαλλία. Η αντιπαλότητα ανάμεσα στο Βερολίνο και στο Παρίσι μεταφέρεται επομένως και στο αφρικανικό έδαφος.

Το 2014 στο «Πρόγραμμα του Σεπτέμβρη» του Μπέτμαν Χόλβεκ λεγόταν ότι η Γαλλία θα πρεπε «να αδυνατίσει τόσο, που να μην μπορεί να εγερθεί ξανά ως μεγάλη δύναμη». Στρατιωτικά λείπει ακόμη ένα σημαντικό κομμάτι, οικονομικά όμως το Βερολίνο βρίσκεται στον καλύτερο δρόμο να επιτύχει αυτό τον στόχο. (...)

Ο αγώνας για δύναμη ενάντια στη Γαλλία δεν είναι φυσικά στην Ευρώπη ο μοναδικός τον οποίο διεξάγει σήμερα το γερμανικό κεφάλαιο. Σημαντικοί αγώνες υπάρχουν επίσης στην Ανατολή, κυρίως ενάντια στη Ρωσία, η οποία παρεμπιπτόντως με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν εξαλείφτηκε απλά ως συστημικός αντίπαλος, αλλά έχασε και όλα εκείνα τα εδάφη που ο πολιτικός του Κέντρου Έρτσμπεργκερ ήθελε να της πάρει ήδη το 1914. Η ρωσική επιρροή εξαφανίστηκε εντελώς το 1991 στα νεοδημιουργηθέντα κράτη της Βαλτικής μέχρι και την Κεντρική Ασία, μολαταύτα αυτή είναι διαφορετικού βαθμού -στα βαλτικά κράτη αδύναμη, στη Λευκορωσία ισχυρή. Πάλη γίνεται σήμερα κυρίως για την Ουκρανία. Όταν το 2005 μετά τη λεγόμενη πορτοκαλί επανάσταση ήρθε στο τιμόνι της εξουσίας μια φιλοδυτική κυβέρνηση, το γερμανικό κεφάλαιο μπόρεσε στην αρχή να αυξήσει σημαντικά τις επενδύσεις του. Με την αλλαγή στη σημερινή, περισσότερο φιλορωσική κυβέρνηση, οι ρωσικές επιχειρήσεις ενίσχυσαν πάλι την επιρροή τους [ΠΓ: σημειώνουμε εδώ ότι το άρθρο έχει γραφεί στα τέλη Ιανουαρίου, επομένως ο συγγραφέας αναφέρεται στην κατάσταση που υπήρχε λίγο πριν το νεοφασιστικό κυβερνητικό πραξικόπημα]. Από το τελευταίο έτος η κατάσταση για την πάλη ηγεμονίας οξύνεται δραματικά επειδή και οι δυό πλευρές αναζητούν να επιβάλλουν μια τελειωτική απόφαση: Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες θέλουν να δέσουν το Κίεβο με μια Σύμβαση στην ΕΕ, η Μόσχα αντιθέτως θέλει να την ενσωματώσει στην Ευρασιατική Ένωση [ΠΓ: στο μεταξύ η νέα πραξικοπηματική κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει τη Συμφωνία με την ΕΕ]. Και τα δυό σχέδια αποβλέπουν στη μεγάλη χρονική διάρκεια ενώ αλληλοαποκλείονται. (...) Για ποιο λόγο όλα αυτά; Τελικά έχουν τον ίδιο στόχο, αυτόν που επεδίωκε ήδη το 1914 ο Έρτσμπεργκερ: για να επεκταθεί η σφαίρα ηγεμονίας του Βερολίνου προς την Ανατολή. Ο επεκτατισμός οφείλεται ακριβώς στη βασική δομή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που σκοπό έχει να απελευθερώσει το δρόμο για το κεφάλαιό τους. Εδώ η Γερμανία προσκρούει διαρκώς σε άλλες δυνάμεις, ανεξάρτητα απ΄ το αν πρόκειται για τη Ρωσία στην Ανατολή ή τη Γαλλία στη Δύση. Το να αδυνατίσουν οικονομικά οι δυνάμεις αυτές ή να παρθούν οι ζώνες επιρροής τους, αυτές είναι πολιτικές που χρησιμοποιούνται κάτω από διαφορετικές ιστορικές συνθήκες. Μέχρι αυτού του σημείου μπορεί κανείς πραγματικά να βγάλει διδάγματα για την πολιτική στην Ευρώπη συγκρίνοντας το έτος 1914 με το 2014, διδάγματα που κάνουν πιο εύκολη μια εκτίμηση για το τελευταίο.

Πηγή: «junge Welt», 29/01/2014

Ο Jörg Kronauer είναι δημοσιογράφος έχοντας ως κέντρο βάρος δουλειάς του το νεοφασισμό και τη γερμανική εξωτερική πολιτική. Μετάφραση - Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας.

https://orizondas.blogspot.gr/2014/05/1914-2014.html

Τα παραπάνω σαν απάντηση του πρώτου ερωτήματος. Ποιοι ανέκαθεν οι στόχοι του Γερμανικού κεφαλαίου; Συνοπτικά η κυριαρχία του στην Ευρώπη εμφανώς ή αφανώς με στρατιωτικά ή οικονομικά μέσα.

Ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα. Έγινε αποναζιστικοποίηση στην Γερμανία μετά την ήττα της, το 1945;

Γι' αυτό και έσπευσαν μετά το τέλος του πολέμου να προχωρήσουν με μεγάλη αυστηρότητα στην αποναζιστικοποίηση της γερμανικής κοινωνίας και των μηχανισμών της, ενώ παράλληλα φρόντισαν να θωρακίσουν με νόμους το δικό τους πολίτευμα (Άγγελος Στάγκος, «Δικαίωμα της Δημοκρατίας», άρθρο στην εφημεριδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4 Ιουλίου 2013).

Έτσι θέλει να το βλέπει ή να το παρουσιάζει η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα το εν λόγω θέμα. Μία πιο επιστημονικοφανή απάντηση είναι η εξής. Η "αποναζιστικοποίηση" εκφυλίστηκε σε μια διαδικασία σιωπηλού ξεπλύματος των ναζί . Αυτό συνέβη διότι δεν θα ήταν εφικτή η δόμηση μιας δημοκρατικής μεταπολεμικής κοινωνίας στη Γερμανία, εφόσον εκατομμύρια ήταν οι πρώην Ναζί . Εδώ δεν πρόκειται όμως για τους απλούς συμπαθούντες ή κατώτατα μέλη των Ναζί πού δεν βαρύνονταν με εγκληματικές ενέργειες αλλά γιά πρόσωπα κλειδιά του Ναζιστικού καθεστώτος.

Διδώ Σωτηρίου: Ένα εξαιρετικά επίκαιρο και αποκαλυπτικό χειρόγραφο για τη διεθνή πολιτική

Ένα ανέκδοτο χειρόγραφο για τη διεθνή πολιτική

Το ξερίζωμα των φασιστικών υπολειμμάτων ήταν και μένει ο πρωταρχικός όρος για τη δημοκρατικοποίηση της Γερμανίας. Τί έγιναν όλες εκείνες οι περίφημες αποφάσεις της Γιάλτας και του Πότσδαμ για τη δημοκρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Γερμανίας;

Τί έγιναν οι αιμοδότες του χιτλερικού φασισμού, τα γερμανικά μονοπώλια, η βαριά βιομηχανία; Τί έγιναν τα εκατομμύρια των ενόχων χιτλερικών, τα Ες-Ες, οι γκεσταπίτες, οι δήμιοι των λαών της Ευρώπης;

Κατά τα τέλη Απριλίου του 1946 ο Αμερικάνος στρατηγός Κλέυ, διοικητής των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στη Γερμανία, δήλωσε οτι η αποναζιστικοποίηση βρίσκεται στο τέρμα της. Το Σεπτέμβριο του 1946 ο στρατηγός Μακ Νάρνυ δήλωσε ακόμα πιο κατηγορηματικά οτι «έληξε αισίως η αποναζιστικοποίηση της αμερικανικής ζώνης της Γερμανίας».

Δυο μήνες αργότερα ο ίδιος στρατηγός αυτοδιαψεύστηκε δηλώνοντας: «Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η αποναζιστικοποίηση στην Αμερικανική ζώνη προκαλεί απογοήτευση».

Στην ίδια περίπου εποχή και ο στρατηγός Κλέυ ομολογούσε: «Η αποναζιστικοποίηση χρησιμεύει μόνο σαν όπλο για να γυρίσουν πολλοί χιτλερικοί στις πρώην θέσεις τους...»

Πριν όμως λαλήσει τρις ο αλέκτωρ, οι δύο στρατηγοί αρνιόταν και πάλι τις νέες δηλώσεις τους. Ο στρατηγός Μακ Νάρνυ μάλιστα έδινε την ίδια στιγμή μονοκονδυλιά αμνηστία σε 800.000 χιτλερικούς. Τί ζητούσαν να συσκοτίσουν οι αμερικανοί στρατηγοί με τις αλληλοσυγκρουόμενες αυτές δηλώσεις τους;

Το Μάρτιο του 1946 οι αμερικανικές αρχές έκαναν ένα νόμο για την πολιτική εκκαθάριση της ζώνης τους. Σύμφωνα με αυτόν το νόμο έπρεπε να δικασθούν δύο εκατομμύρια, μέσα στα 16 εκατομμύρια των κατοίκων της αμερικανικής ζώνης. Γρήγορα ωστόσο οι Αμερικανοί ανέθεσαν τις δίκες αυτές σε Γερμανικά δικαστήρια, που η σύνθεσή τους ήταν καθαρά χιτλερική. Αποτέλεσμα; Όπως αναφέρει το Σικάγο Σαν: Επί 163.000 χιτλερικών που δικάσθηκαν στη Βαυαρία δεν βρέθηκαν παρά 49 ένοχοι! Σε 65.000 στη Βύρτεμπεργκ-Μπάντεν δεν βρέθηκαν παρά 2!

Γνωστοί χιτλερικοί βιομήχανοι ή διευθυντές εργοστασίων με τεράστια κεφάλαια και ανάλογα έσοδα, όπως ο διευθυντής των εργοστασίων του Ντέσσεν Kugel-Fischer-Werke εγκρίθηκαν σαν απλοί «συνοδοιπόροι του χιτλερικού κόμματος» και πλήρωσαν για να αποκατασταθούν 50 μάρκα πρόστιμο!!

Ο Γερμανός εισαγγελέας του Μονάχου Χέγκλ δεν δίστασε να ομολογήσει στον ανταποκριτή του Γιουνάιτεντ Πρες ότι στην αμερικανική ζώνη όχι μόνο απελευθερώνονται οι χιτλερικοί, αλλά τους δίνονται και «δυνατότητες πολιτικής δράσης».

Η αστυνομία, οι δημοτικές και νομαρχιακές υπηρεσίες, τα επισιτιστικά γραφεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι υπηρεσίες προπαγάνδας, οι σιδηρόδρομοι, οι βιομηχανίες κ.λπ. βρίθουν από χιτλερικούς υπαλλήλους. Πλήθος Αμερικανοί και Άγγλοι δημοσιογράφοι έγραψαν επανειλημμένα για τις πολιτικές αυτές προτιμήσεις των Αμερικανικών αρχών.

Μόλις, π.χ., η «Χριστιανο-Σοσιαλιστική Ένωση», που είναι γεμάτη από συνεργάτες του διαβόητου χιτλερικού πράκτορα Κανάρις, ζήτησε την απομάκρυνση του δημοκρατικού [...] υπουργού Σμιτ και την αντικατάστασή του από τον αντιδραστικό Πρέφερ, ο Σμιτ απελύθη. Ο Σμιτ αυτός είχε την αφελή ειλικρίνεια να ομολογήσει ότι υπάρχουν ισχυροί χιτλερικοί παράγοντες στην αμερικανική ζώνη, που τορπιλίζουν συστηματικά την αποναζιστικοποίηση.

Ύστερα από τη δήλωση αυτήν, ο στρατηγός Κλέυ χωρίς να συμβουλευθεί καν τις άλλες δυνάμεις κατοχής «αμνήστευσε» 1.000.000 σχεδόν χιτλερικούς. Και όταν η κριτική για την κακή εκκαθάριση των φασιστικών υπολειμμάτων άρχισε να γίνεται ζωηρότερη, ο στρατηγός Μακ Νάρνυ αμνήστευσε άλλες 800.000.

Οι Αμερικανοί δεν λησμόνησαν το Πότσδαμ μόνο όσο αφορά το έμψυχο φασιστικό υλικό. Το αγνόησαν και όσο αφορά τα γερμανικά μονοπώλια. Επιδιώκουν να κρατήσουν τους μοχλούς της γερμανικής βιομηχανίας και οικονομίας, για να μπορεί να ασκεί ανάλογο έλεγχο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θα άξιζε nα αναφέρει κανείς ένα παράδειγμα. Την αγγλο-αμερικανο-γερμανική Τράπεζα Σρέντερ. Η τράπεζα αυτή που ιδρύθηκε πριν από 130 χρόνια από τον επιχειρηματία Ένριχ Σρέντερ και σήμερα είναι το πιο ισχυρό διεθνές κεφαλαιοκρατικό συγκρότημα, έχει την κύρια έδρα του στην Ουάσιγκτον. Πριν ακόμα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί βασιλιάδες της βιομηχανίας του Ρουρ συνδέθηκαν στενά μέσω της τράπεζας αυτής με την οικονομική δυναστεία των Ροκφέλερ και το παγκόσμιο τραστ πετρελαίου Στάνταρντ Όιλ, τους Μόργκαν και τους περισσότερους ηγέτες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.

Ο πολύς Ντάλες π.χ. (που πήρε μέρος και στη τελευταία διάσκεψη της Μόσχας), συνδεόταν και πριν από τον πόλεμο και κατά τη διάρκεια του πολέμου με την ομάδα Σαχτ-Γκέρντελερ σαν παράγοντας της Τράπεζας Σρέντερ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας από τους Γερμανούς Σρέντερ, ο τραπεζίτης του Χίτλερ και του Χίμλερ βαρόνος Κούρτ Φον Σρέντερ, ήταν ακόμα και στο πόλεμο στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας στη Βασιλεία, στο τμήμα των «Διεθνών Διακανονισμών». Και είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό οτι ο στρατηγός Ντρέιπερ, αρχηγός της αμερικανικής στρατιωτικής οικονομικής διοίκησης στη Γερμανία, που κρατά όλη την οικονομία της αμερικανικής ζώνης στα χέρια του, είναι ένα μεγάλος μέτοχος της ίδιας τράπεζας Σρέντερ...

Πώς λοιπόν να εκπλήσσεται κανείς για τη μεταχείριση που εξασφάλισαν οι Γερμανοί μεγιστάνες του πλούτου στην αμερικανική και αγγλική ζώνη κατοχής; Πώς να εκπλήσσεται για την αθώωση του Σαχτ στη Νυρεμβέργη; Ο Σαχτ, όπως γράφει το Ντέιλι Ουώρκερ της 18/6/47, έγινε ο σύμβουλος των Αμερικανών για τα ζητήματα της οικονομικής ανόρθωσης της Γερμανίας και κατ' εντολή τους ετοιμάζει και κυβερνητικό σχέδιο!

Και πώς να εκπλήσσεται κανείς γιατί η βαριά βιομηχανία στις δυτικές ζώνες μένει σχεδόν ανέπαφη; Τον Ιανουάριο του 1947 ο στρατηγός Κλέυ δημοσίευσε νόμο για τη διάλυση των γερμανικών καρτέλ και τραστ που έχουν πάνω από 10.000 εργάτες. Τα γεγονότα ωστόσο δείχνουν πως πρόκειται για παρωδία των συμμαχικών αποφάσεων του Πότσδαμ. Όπως γράφει ο δημοκρατικός τύπος του Βερολίνου, κάτω από τις θεατρικές αυτές ενέργειες κρύβεται μία και μόνη προσπάθεια: «Να μετατραπεί η βιομηχανία της Δυτικής Γερμανίας σε ένα τεράστιο κοντσέρν με κεφάλαια αμερικανικά και αγγλικά».

Ο Εκόνομιστ από το 1945 έγραφε πως «Δυτικός Συνασπισμός» μπορεί να εννοηθεί μόνο: «με την ύπαρξη του Ρουρ. Η προσάρτηση της Ρηνανίας σε μια οικονομική ενότητα όπου η Ολλανδία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Μεγάλη Βρετανία θα έχουν μια ενότητα τελωνειακή».

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα πρώτα βήματα του Ψυχρού Πολέμου (1945-1947).

-Χιάλμαρ Σαχτ: Τραπεζίτης, υπουργός οικονομικών της ναζιστικής κυβέρνησης Χίτλερ ως το 1937. Πρόεδρος της Ράιχσμπανκ ως το 1939. Επίτιμο μέλος του Ναζιστικού Κόμματος.

Ήταν ο «μάγειρας» των συνομιλιών με τραπεζίτες, βιομήχανους, παγκόσμια οικονομικά μεγαθήρια και πολιτικούς κύκλους, ανάμεσά τους και ο τότε Γερμανός πρόεδρος Χίντεμπουργκ, συνομιλίες που οδήγησαν στην αποφασιστική υποστήριξη των σχεδίων του Αδόλφου και οδήγησαν τους Ναζί στην εξουσία.

Υπεύθυνος για τα «προγράμματα εξάλειψης της ανεργίας!!» που οδήγησαν στα κρεματόρια, στη αρπαγή περιουσιών αντιφρονούντων και Εβραίων, στην απαγόρευση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Υπεύθυνος για τα προγράμματα επανεξοπλισμού της Γερμανίας, που παραβίαζαν τις τότε διεθνείς συνθήκες.

Κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ και διώχθηκε, γεγονός που αξιοποιήθηκε για να αθωωθεί στη Δίκη της Νυρεμβέργης.

Μετά τον πόλεμο ήταν οικονομικός σύμβουλος κρατών (!!) και φυσικά ίδρυσε ξανά δική του τράπεζα!!

https://left.gr/news/dido-sotirioy-ena-exairetika-epikairo-kai-apokalyptiko-heirografo-gia-ti-diethni-politiki