Ελληνοτουρκικές σχέσεις

Μερικά άρθρα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τον διαφαινόμενο μελλοντικό ακρωτηριασμό και δορυφοροποίηση της ελλάδας από την Τουρκία σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας πολιτικής της ελληνικής δουλοπρεπούς φαναριώτικης -κοτζαμπάσικης άρχουσας τάξης.

Στην γειτονική μας Τουρκία βλέπουμε σταδιακά μία χώρα πόσο δύσκολα αποκτάει την ανεξαρτησία της από τον εναγκαλισμό του ιμπεριαλισμού και τις βαθιές ρίζες που είχε ρίξει στην χώρα πιστεύω ότι πρόκειται για άριστο δείγμα κοινωνιολογικής, πολιτικής, ιστορικής μελέτης δυστυχώς για την ελλάδα αυτή η απελευθέρωση γίνεται με σκοπό να γίνει η ίδια μία ιμπεριαλιστική δύναμη με μία νοοτροπία και του ίδιου του λαού πού μας παραπέμπει σε εποχές γενοκτονιών, απάνθρωπων θεωριών κλπ. των προηγούμενων αιώνων.

Δεν έχει δοθεί η ανάλογη προσοχή και σε αυτή την πλευρά της Τουρκίας δηλαδή μίας Τουρκίας πού είναι εθνικο-ισλαμοφασιστική- ναζιστική.

1.12.19

Η πέμπτη παγκόσμια δύναμη - Η διακήρυξη ανεξαρτησίας της Τουρκίας από τη Δύση

Ομιλία του καθηγητού Γεωπολιτικής στην Σχολή Ευελπίδων

Κωνσταντίνου ΓρίβαΘα επικεντρωθώ στο κβαντικό άλμα που έχει κάνει τις τελευταίες μέρες η μορφή του διεθνούς συστήματος. Κρατώ μία επιφύλαξη, μήπως και τυχόν υπάρξουν διορθωτικές ενέργειες από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά κρατώντας αυτή την επιφύλαξη. Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ώρες είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου σε αυτό που θεωρούσαμε ως διεθνές σύστημα ελεγχόμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για την ακρίβεια, ακόμα και άνθρωποι σαν και εμένα, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, που θεωρούσαμε δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα πολυπολικό κόσμο, και όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένας από τους ισχυρούς παίκτες στο διεθνές σύστημα, είχαμε κάνει λάθος.Από ό,τι φαίνεται περνάμε από ένα ολιγαρχικό πολυπολικό σύστημα σε ένα πολύ πιο πληθωριστικό. Σε ένα σύστημα στην πραγματικότητα μικρομεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων και των Αμερικανών, των Ρώσων, των Κινέζων. Κανένας εξ αυτών δεν έχει τη δυνατότητα -δεν μιλάμε πλέον για προθέσεις- να ελέγξει αποφασιστικά τα δρώμενα στον πλανήτη γενικώς και στη γειτονιά μας ειδικότερα. Έχουμε δηλαδή μία αποδιοργάνωση του διεθνούς συστήματος, όπως το γνωρίζαμε. Μέσα σε αυτό το νέο σύστημα που δημιουργείται, η Τουρκία, που το κάνει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και το κάνει με επιτυχία, θέλει να εξελιχθεί σε έναν από τους πρωτεύοντες πόλους ισχύος του πλανήτη. Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα συνέδριο στην Ευρωβουλή, ένας Τούρκος συνάδελφος, διεθνολόγος, μου είχε πει ότι θέλουν να εξελιχθούν στην πέμπτη δύναμη του πλανήτη. Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία. Το νούμερο πέντε να είναι η Τουρκία.Για να το επιτύχουν αυτό οι Τούρκοι «υποχρεούνται» να ελέγξουν ολοκληρωτικά και απόλυτα τον κρισιμότατης σημασίας χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου. Και αυτό γιατί ο χώρος αυτός, η Ανατολική Μεσόγειος γενικότερα και το Αιγαίο ειδικότερα, με βάση μία σειρά από αλλαγές που διαμορφώνονται στο διεθνές σύστημα, που είναι πάρα πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες, αναβαθμίζεται. Ας τις παραθέσουμε απλώς: από την τήξη των αρκτικών πάγων και το άνοιγμα του Αρκτικού Κύκλου στη ναυσιπλοΐα μέχρι την περιβόητη BRI (Belt Road Initiative), που είναι ο νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, διαμορφώνεται ένας νέος πλανήτης μέσα στον πλανήτη. Ένα υποσύστημα κέντρο του οποίου είναι το Αιγαίο και ευρύτερα η Ανατολική Μεσόγειος, αυτό φαίνεται και γεωγραφικά. Παραφράζοντας λοιπόν τον Χάλφορντ Μακίντερ, όποιος ελέγξει αυτή την περιοχή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη.Άρα, λοιπόν, είναι δεδομένο ότι μία Τουρκία που έχει τεράστιες αυτοκρατορικές βλέψεις, βλέπει ότι το διεθνές σύστημα αποσαθρώνεται και προκύπτει ένα παράθυρο ευκαιρίας, ωσότου αναδιατυπωθεί η νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική. Είναι δεδομένο ότι θα επιχειρήσει (και ήδη το κάνει) να ακρωτηριάσει γεωπολιτικά την Ελλάδα και να εξαφανίσει γεωπολιτικά την Κυπριακή Δημοκρατία. Όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή περί στοχοθετήσεων και τακτικισμών των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι απλώς δικαιολογίες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επαναδιατυπώνουν τη στρατηγική τους. Θέλουν να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της Κίνας, κατανοούν ότι δεν μπορούν να τα βάλουν με τους πάντες και θέλουν να αφήσουν τοποτηρητές στον πλανήτη και να αποσυρθούν από όπου δεν έχουν άμεσο συμφέρον. Ωστόσο, πυρήνας αυτού που λέγαμε μονοπολικός κόσμος, δηλαδή της αντίληψης περί απόλυτης κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν το γόητρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Μία φαντασιακή κατασκευή, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του συρμού, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να ελέγξουν όλο τον πλανήτη.Αυτό δεν αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης, η Τουρκία ξεκίνησε να αποδομεί αυτή την αντίληψη εδώ και αρκετό καιρό, με σημαντικότερη ενέργεια την επιδεικτική έλευση των s-400 στην Τουρκία. Μπορούσε να γίνει πολύ πιο διακριτικά, αλλά δεν το προτίμησαν. Ήταν η πράξη διακήρυξης της ανεξαρτησίας της Τουρκίας από τη δυτική αρχιτεκτονική. Μία πράξη που έμεινε ατιμώρητη. Έχουμε μία Τουρκία που επιδεικτικά δηλώνει ότι κάνει ό,τι θέλει και αγνοεί τις εντολές τόσο από τους Αμερικανούς και φυσικά από τους Ευρωπαίους, που δεν έχουν στρατηγική για την περιοχή. Έχουμε λοιπόν έναν αποσαθρωμένο κόσμο, όπως θα έλεγε και ο Κίσινγκερ, μέσα στον οποίο έχουμε και μία τρομακτικά φιλόδοξη Τουρκία. Βέβαια, η φιλοδοξία αυτή αποτελεί σε μεγάλο βαθμό προϊόν των δομικών της αδυναμιών. Είναι μία φυγή προς τα εμπρός. Προσπαθεί, δηλαδή, για ένα αυτοκρατορικό μέλλον να καθυποτάξει τα αντιφατικά στοιχεία της ταυτότητάς της σε έναν ενιαίο σκοπό, προκειμένου να μην αναπτυχθούν κεντρόφυγες τάσεις. Αλλά μέχρι στιγμής το καταφέρνει.Ο Ερντογάν και το AKP συγκεντρώνουν την τουρκική πλειοψηφία γύρω τους. Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στη Συρία. Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν στρατιωτικά. Ανεξαρτήτως όμως αποτελέσματος, έχουν ήδη καταφέρει να προβάλλουν τον εαυτό τους ως αυτόφωτο και αυτόνομο πόλο ισχύος πρώτης γραμμής στο διεθνές Σύστημα και να ταπεινώσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρεμπιπτόντως δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στο ιδιόρρυθμο πρόσωπο του προέδρου Τραμπ. Δεν μπορούμε να λέμε από τη μία ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν κυβερνάει ο πρόεδρος, αλλά υπάρχει ένα βαθύ κράτος που ελέγχει τα πράγματα. Και από την άλλη να λέμε ότι ο Τραμπ κάνει ό,τι θέλει, κι αν ήταν ένας άλλος πρόεδρος, π.χ. ο Ρήγκαν, δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα. Είναι δεδομένο ότι ο Τραμπ προσπαθεί, μέσω της ιδιορρυθμίας του, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και να καταφέρει να τραβήξει τις Ηνωμένες Πολιτείες μακριά από τις περιοχές εκείνες που θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν πια αυξημένη παρουσία, χωρίς να υποστεί μεγάλο πλήγμα το γόητρό τους. Πράγμα όμως που δεν καταφέρνει.Αυτή η παραδοχή έχει μεγάλη σημασία για μας. Διότι, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, ολόκληρη η εθνική στρατηγική, αν μπορεί να ονομαστεί έτσι αυτή η καρικατούρα που υπάρχει στην Ελλάδα, θεωρούσε ότι το σύστημα στην περιοχή μας ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Άρα, αν μη τι άλλο, έχουμε εξασφαλισμένο τον πυροσβεστικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών σε περίπτωση που συμβεί μία στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Και, εν πάση περιπτώσει, επειδή η Τουρκία γίνεται το «κακό παιδί» της περιοχής, οι Ηνωμένες Πολιτείες ή κάποιος άλλος παίκτης θα την τιμωρήσουν. Φτάσαμε λοιπόν με βάση αυτή τη λογική, επειδή και το ελληνικό σύστημα εξουσίας δεν δέχεται την πολυπολική φύση του διεθνούς συστήματος (έχει μείνει σε έναν παρελθόντα χρόνο, όπου τα πάντα ελέγχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες) να εγκλωβιστούμε. Έχουμε εγκλωβιστεί σε μία εθνική στρατηγική η οποία προέβλεπε και ακόμα προβλέπει την αυτοεξάλειψη της Ελλάδας.Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο ταύτισης με τον αμερικανικό παράγοντα, που αν το έβλεπε ο Παναγιώτης Πιπινέλης, (υπουργός Εξωτερικών επί Χούντας την τριετία 1967-1970) θα συνιστούσε στην εθνική ελίτ να συγκρατηθεί, να μην ταυτίζεται τόσο με τους Αμερικανούς. Και δεν είναι μόνο η ταύτιση, αλλά ότι δεν έχει δημιουργηθεί ούτε ένα πλέγμα συνεργασιών με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που θα ήταν κάτι το συζητήσιμο. Είναι η λογική ότι εξαφανιζόμαστε ως γεωπολιτικός δρων στην περιοχή και περιμένουμε ότι διά της αυτοεξάλειψής μας θα εμφανιστεί κάποιος μεγάλος παράγοντας για να αναχαιτίσει την επεκτατική Τουρκία. Αυτό είναι χειρότερο από φαντασίωση. Είναι σαν να περιμένουμε ότι θα έρθουν οι εξωγήινοι να μας βοηθήσουν. Είναι τέτοιου επιπέδου στρατηγική ανάλυση. Άρα, έχουμε ενώπιόν μας μία νέα Τουρκία, που εδώ και μερικές μέρες έχει αποδείξει ότι είναι πολύ πιο φιλόδοξη και επιθετική από ό,τι πιστεύαμε -ακόμα και άνθρωποι σαν και μένα- και λειτουργεί μέσα σε ένα διεθνές σύστημα που αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο αργό από ό,τι πιστεύαμε.Βρισκόμαστε και οι δύο χώρες σε ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη, επειδή δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τη γεωγραφία, η κυριαρχία του οποίου είναι κρισιμότατης σημασίας για την παγκόσμια κυριαρχία στο μέλλον. Ταυτοχρόνως, η Τουρκία δι' αυτής της ενέργειας δείχνει ότι ομογενοποιεί την εξωτερική της πολιτική με πυρήνα τη στρατιωτική προβολή ισχύος. Δηλαδή, λέει και δείχνει ότι τα προβλήματα της με τους γείτονες θα τα λύνει διά των όπλων. Να πούμε και δυο πράγματα για τη διαρκή επίκληση στο διεθνές δίκαιο. Αυτή τη στιγμή η στοχοθέτηση της Τουρκίας -δεν ξέρω αν θα το καταφέρει-, αλλά η στοχοθέτησή της δεν είναι απλά μία στρατιωτική δράση στη Συρία, αλλά να κάνει μία μαζικής κλίμακας εθνοκάθαρση. Αυτό που αναμένεται να συμβεί είναι το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας από τη σφαγή των Τούτσι από τους Χούτου στη δεκαετία του '90. Η ανύπαρκτη διεθνής κοινότητα, οι υποτιθέμενοι μεγάλοι παίκτες του διεθνούς συστήματος είτε κάνουν κάποιες ρητορικές καταδίκες ή δεν μιλούν καθόλου. Αν λοιπόν μία κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου ουσιαστικά μένει ατιμώρητη, υπάρχει κανείς που πιστεύει ακόμα ότι θα εκφέρει ο οποιοσδήποτε ακόμα και έναν λόγο συμπάθειας για την ΑΟΖ του Καστελόριζου; Αυτά είναι εκτός πραγματικότητας.Άρα, είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε σε έναν πολύ εχθρικό κόσμο με έναν πολύ εχθρικό γείτονα, πολύ φιλόδοξο, και είμαστε εντελώς μόνοι μας. Αν θέλουμε λοιπόν να ξεκινήσουμε μία ρεαλιστική αντιμετώπιση της Τουρκίας πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτήν τη ρεαλιστική ανάλυση. Βέβαια, φοβάμαι ότι οι ελληνικές ηγετικές δυνάμεις παθαίνουν αναφυλαξία, όταν τους λες ότι πρέπει να λειτουργήσουν εθνικά και ανεξάρτητα. Γιατί θέλουν να έχουν πάντα κάποιον πάνω από το κεφάλι τους. Το μόνο που συζητούν είναι το ποιος θα είναι ο αφέντης πάνω από το κεφάλι τους. Θα μπορούσαν να συζητήσουν να είναι οι Ρώσοι ή οι Κινέζοι, αλλά δεν διανοούνται την εθνική ανεξαρτησία και ότι θα λειτουργούμε με βάση τα εθνικά μας συμφέροντα. Αυτό είναι έγκλημα καθοσιώσεως για τις ελληνικές πολιτικές ελίτ. Φοβάμαι ότι το επόμενο στάδιο στην αμερικανολαγνία είναι η τουρκολαγνία. Θα φτάσουν στο σημείο να μας πουν, ότι αφού η Τουρκία είναι ο φυσικός ηγεμόνας της περιοχής, να ακολουθήσουμε αυτούς, αφού δώσουμε ως αντάλλαγμα ένα κομμάτι της χώρας.Αν δεν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, που δεν είμαι σίγουρος ότι δεν θα φτάσουμε, τότε ο δρόμος που μας μένει είναι η επιλογή των προγόνων μας: «Ελευθερία ή Θάνατος». Αλλά όχι με τη λογική των προγόνων μας, που μπορούσαν να επιλέξουν τη σκλαβιά, αλλά προτιμούσαν τον θάνατο. Εμείς έχουμε δύο απλές επιλογές, ή η Ελλάδα θα επαναδιεκδικήσει τον εαυτό της ως ανεξάρτητο μέγεθος μέσα στο διεθνές σύστημα ή, πολύ απλά, θα υποστεί τόσο μεγάλο και βίαιο γεωπολιτικό ακρωτηριασμό και θα καταστραφεί. Για να τελειώσω με μία νότα αισιοδοξίας, η επικινδυνότητα μέσα στην οποία ζούμε έχει και πάρα πολλές ευκαιρίες, γιατί πολύ απλά κανείς δεν θέλει μία υπερβολικά ισχυρή Τουρκία. Πράγματι, υπάρχουν τεράστια περιθώρια για συμμαχίες και συνεργασίες προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα. Και σχεδόν με όλους τους δρώντες, ακόμα και με αυτούς που έχουν επιλέξει να είναι φιλότουρκοι. Αλλά για να μπορέσεις να κάνεις συμμαχίες και συνεργασίες πρέπει πρωτίστως να υπάρχεις εσύ. Κανείς δεν πρόκειται να συμμαχήσει με ένα γεωπολιτικό φάντασμα που δεν θέλει συμμάχους, αλλά προστάτες. Είναι δεδομένο λοιπόν ότι πρέπει να οικοδομήσεις τη γεωπολιτική σου ταυτότητα.Αυτό που πρέπει να κάνουμε σε πρώτη φάση είναι να ενισχύσουμε τη στρατιωτική μας αποτροπή, το οποίο δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Γιατί έχουν αλλάξει τα δεδομένα στη στρατιωτική τέχνη, επιστήμη και τεχνολογία. Όταν βλέπουμε τους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη, που είναι μία υποκρατική οργάνωση με μηδενική σχεδόν οργάνωση -τους βοηθάει βέβαια το Ιράν, αλλά και αυτό δεν είναι μία τεχνολογική υπερδύναμη-, όταν οι Χούτι έχουν ικανότητες στρατηγικής προβολής ισχύος και εμείς ακόμα συζητάμε αν μπορούμε να φτιάξουμε πέντε πραγματάκια, τότε τι να πεις. Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης επανάστασης στις στρατιωτικές υποθέσεις. Έχει πολλές συνιστώσες, γεωπολιτικές και τεχνολογικές. Ένα κομμάτι αυτής της επανάστασης είναι η λεγόμενη τετάρτη βιομηχανική επανάσταση: Η τεχνολογία στους αισθητήρες, στους πυραυλοκινητήρες, στην τεχνητή νοημοσύνη και σε πολλά άλλα. Βάζοντας το μυαλό μας να δουλέψει, τότε μπορούμε και τη στρατιωτική μας ικανότητα να αναπτύξουμε πολύ γρήγορα και με χαμηλό κόστος και ταυτοχρόνως να κάνουμε και στην εθνική μας οικονομία μία ένεση εισαγωγής χρήσιμων τεχνολογιών. Να σταματήσουμε το brain drain και να επαναφέρουμε επιστήμονες στην Ελλάδα. Να θέσουμε τις βάσεις για να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας. Έχει γίνει στον κόσμο ποτέ αυτό; Βεβαίως, το έχουν κάνει με τεράστια επιτυχία οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, η Νότια Κορέα, η Σιγκαπούρη κ.α.Λύσεις υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει (και δεν υπάρχει υποκατάστατο γι' αυτό) είναι η διάθεση για επιβίωση και αντίσταση. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα: Θέλουμε να αντισταθούμε ή όχι; Και δεν μιλάω για τις ελίτ, μιλάω και για μας. Αυτό που θα λέγαμε με μαρξιστική ορολογία «οι πλατιές λαϊκές μάζες». Θέλει ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τον εαυτό του; Γιατί πλέον βλέπουμε πολλαπλά μηδενιστικά φαινόμενα. Δεν μιλάω μόνο για αυτούς που λένε, «οι Τούρκοι είναι φίλοι μας», ή «δεν θα πολεμήσουμε για το πετρέλαιο», ή «τα έθνη είναι ξεπερασμένα και είμαστε μπροστά σε μία παγκόσμια δημοκρατία». Μιλάω ακόμα και για ανθρώπους που βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, που πια έχουν καταβληθεί από τη «γεωπολιτική του τάφου», που πιστεύουν ότι είμαστε χαμένοι, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα, δεν υπάρχουν ηγεσίες, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση κ.λπ. Άρα, το τελικό ερώτημα, που πρέπει να το απευθύνουμε και στους εαυτούς μας, είναι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Αν η Ελλάδα θέλει να διεκδικήσει τον εαυτό της. Τότε πράγματι υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για να το επιτύχει αυτό.Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε ούτε από τη γεωγραφία ούτε από την ιστορία. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο είμαστε. Εδώ πρέπει να λειτουργήσουμε, δεν μπορούμε να πάρουμε τη χώρα και να την τοποθετήσουμε δίπλα στη Νέα Ζηλανδία. Ούτε να μετακινηθούμε στο μέλλον ή στο παρελθόν. Εδώ βρισκόμαστε και εδώ πρέπει να δράσουμε. Κάθε ιστορική περίοδος έχει κινδύνους και ευκαιρίες. Όσο περισσότεροι είναι οι κίνδυνοι, τόσες περισσότερες και οι ευκαιρίες. Έχουμε μπροστά μας ένα κρισιμότατο σταυροδρόμι. Ή θα διεκδικήσουμε τον εαυτό μας εκ νέου διά της αντιστάσεως απέναντι στον τουρκικό ηγεμονισμό ή θα εγκλωβιστούμε σε μία κίνηση απαξίωσης και έκλειψης της Ελλάδος από το γεωπολιτικό γίγνεσθαι και εξαφάνισής της από τον κόσμο και την ιστορία...Ιστολόγιο «Ισχύς» προσπελάστηκε esxatianasxesi.blogspot.comΠηγή: i-epikaira.blogspot.com

Η Παγκόσμια Νήσος και το γεωπολιτικό πόκερ του Ερντογάν (Κώστας Γρίβας)

Δυσκολεύεται κανείς να παρακολουθήσει την αλματώδη εξέλιξη της τουρκικής ιμπεριαλιστικής ρητορικής. Ο Ερντογάν δηλώνει ευθαρσώς ότι η χώρα του δεν δέχεται τα «σύνορα που της επεβλήθησαν» και «θα πάρει ζωές» για να την επαναφέρει στις ιστορικές της διαστάσεις. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα επιμένουμε να παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε εξαιρετικά περιοριστικές ερμηνείες της τουρκικής συμπεριφοράς.

Έτσι, συνεχίζουν ακάθεκτες οι ερμηνείες ότι όλα αυτά γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, ενώ αποκλειστικός υπεύθυνος εμφανίζεται να είναι ο "παρανοϊκός" Ερντογάν. Ο γράφων επανειλημμένως έχει εκφράσει την άποψη ότι η πειρατική αυτή πολιτική εκφράζει την Τουρκία γενικώς και προκύπτει ως αποτέλεσμα της μετάλλαξης του διεθνούς συστήματος και του ρόλου της Τουρκίας μέσα σε αυτό.

Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μια διαδικασία μετατροπής του σε πολυπολικό, χωρίς όμως να έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί, με την Τουρκία να διεκδικεί μια θέση μεσαίας ευρασιατικής δύναμης μέσα σε αυτό. Για να το επιτύχει πρέπει να κινηθεί γρήγορα και αποφασιστικά για να πλασαριστεί σε μια καλή θέση, πριν το σύστημα σταθεροποιηθεί. Επίσης, εκμεταλλεύεται την επισφαλή θέση ισορροπίας που έχει επιτύχει μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, αδρανοποιώντας τον παρεμβατισμό της μίας με την απειλή της δραστικής ενίσχυσης των σχέσεών της με την άλλη. Την διευκολύνει, μάλιστα, η μεταβατική φάση στην οποία βρίσκεται η διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Ωστόσο, αυτή η ανάγνωση είναι επίσης περιοριστική. Για να κατανοήσουμε πληρέστερα τους παράγοντες που ωθούν την Τουρκία να επιδεικνύει μια τόσο επιθετικά αναθεωρητική πολιτική έναντι του περίγυρού της, θα πρέπει να προσδιορίσουμε το γεωπολιτικό κέρδος που επιδιώκει να επιτύχει. Για να το κάνουμε θα πρέπει να κατανοήσουμε τη γεωπολιτική λειτουργία του χώρου όπου επιχειρεί να κυριαρχήσει η Τουρκία, την Ανατολική Μεσόγειο. Και για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τον ρόλο και τη λειτουργία της Ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να δούμε τη μεγάλη, την παγκόσμια εικόνα.

Η τήξη των αρκτικών πάγων

Και θα ξεκινήσουμε από ένα σημείο που φαντάζει πολύ μακρινό και άσχετο με τη Μεσόγειο. Τον Αρκτικό. Μετά λοιπόν τη διαρκή μείωση του στρώματος των αρκτικών πάγων, προκύπτει το ενδεχόμενο ότι σε μερικά χρόνια ο Αρκτικός θα ενταχθεί πλήρως στο διεθνές σύστημα θαλάσσιων μεταφορών. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι οι εγγύς θάλασσες γύρω από την Ευρασία ενδέχεται να ενοποιηθούν σε μια αδιαίρετη ζώνη, διαμορφώνοντας ένα είδος δακτυλίου ταχείας κυκλοφορίας στην ευρασιατική περιφέρεια, περιορίζοντας τον ρόλο των ανοικτών ωκεάνιων θαλάσσιων διαδρομών, δηλαδή τον προνομιακό χώρο κυριαρχίας των ΗΠΑ.

Ταυτοχρόνως, μια σειρά από νέες πολεμικές τεχνολογίες και μεθοδολογίες, οι οποίες αναπτύχθηκαν καταρχάς από την Κίνα και εν συνεχεία και από άλλα ευρασιατικά κράτη, αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της αμερικανικής αεροναυτικής ισχύος ακριβώς σε αυτήν τη ζώνη των εγγύς υδάτων στην ευρασιατική περιφέρεια. Δημιουργείται, δηλαδή, μια ζώνη ασαφούς κυριαρχίας μεταξύ της ευρασιατικής χερσαίας μάζας, όπου κυριαρχούν οι μεγάλες ευρασιατικές δυνάμεις, με προεξάρχουσες την Κίνα και τη Ρωσία, και των ανοιχτών ωκεάνιων εκτάσεων, που παραμένουν ο προνομιακός χώρος κυριαρχίας της μεγάλης ναυτικής δύναμης του πλανήτη, των ΗΠΑ.

Ο νέος Δρόμος του Μεταξιού

Ταυτοχρόνως, η OBOR (One Belt One Road) της Κίνας, ο περιβόητος "Νέος Δρόμος του Μεταξιού", μετασχηματίζει το "βαθύ εσωτερικό" της Ευρασίας σε ένα εσωτερικό αίθριο, το οποίο τείνει να ενοποιηθεί με ένα νέο, ανοιχτό στη ναυσιπλοΐα, "αποψυγμένο" Αρκτικό. Μάλιστα, εδώ και λίγο καιρό φαίνεται πως προωθείται μια προέκταση της OBOR προς τον απώτατο Βορρά, που αναφέρεται ως Polar Silk Road ή Ice Silk Road.

Δημιουργείται, λοιπόν, ένα καινοφανές ανθρωπογεωγραφικό μέγεθος, στην περιφέρεια, αλλά και στο εσωτερικό της Ευρασίας. Αυτό ωθεί την Κίνα και τη Ρωσία, αλλά και τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, σε μια πορεία τοποθέτησής τους σε ένα ενιαίο γεωπολιτικό σχήμα, στο οποίο εισέρχονται σταδιακά και άλλες χώρες, με σημαντικότερη εξ αυτών το Ιράν.

Προκύπτει, λοιπόν, μια πολυδιάστατη τάση γεωπολιτικής συσπείρωσης της Ευρασίας, που δημιουργεί το πρόπλασμα μιας πανευρασιατικής γεωπολιτικής οντότητας. Εμφανίζεται έτσι το πρόπλασμα ενός νέου διπολικού διεθνούς συστήματος. Από τη μία θα υπάρχει ένα χαλαρό αλλά διακριτό πανευρασιατικό σχήμα. Από την άλλη η μεγάλη ναυτική δύναμη του πλανήτη, οι ΗΠΑ, με τα μεγάλα νησιωτικά συμπλέγματα στην περιφέρεια της Ευρασίας και το "προγεφύρωμα" της Δυτικής Ευρώπης στην ευρασιατική χερσαία μάζα.

Η Παγκόσμια Νήσος

Και αυτά τα δύο εν δυνάμει υπερσυστήματα έρχονται σε επαφή σε ένα κρίσιμο, ασταθές και εξαιρετικά δυναμικό σημείο. Την Ανατολική Μεσόγειο. Με δύο λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ανατολική Μεσόγειος είναι ένας χώρος που μπορεί να διαχωρίσει το ευρασιατικό σύστημα σε δύο κομμάτια.

Στο πλαίσιο μιας ευρύτερης γεωπολιτικής ανάγνωσης, σε έναν πλανήτη όπου ο Αρκτικός θα έχει απαλλαγεί από τους πάγους και θα έχει τοποθετηθεί στο παγκόσμιο δίκτυο θαλάσσιων επικοινωνιών, δεν αυτονομείται μόνο η Ευρασία από τις ανοικτές ωκεάνιες εκτάσεις, αλλά ολόκληρη η "Παγκόσμια Νήσος". Κατά την κλασική ορολογία του θεμελιωτή της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής σκέψης Sir Halford Mackinder, πρόκειται για το σύμπλεγμα Ευρασίας-Αφρικής.

Και μια απλή ματιά σε έναν χάρτη αρκεί να μας δείξει ότι το σύμπλεγμα αυτό έχει ένα κεντρικό σημείο, την Ανατολική Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, ενδέχεται στο μεταλλαγμένο διεθνές σύστημα του μέλλοντος, η Ανατολική Μεσόγειος να αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του. Κατά συνέπεια, μπορούμε να πούμε, παραφράζοντας τον Mackinder, ότι αυτός που θα κυριαρχεί στην Ανατολική Μεσόγειο θα έχει ρυθμιστικό ρόλο σε ολόκληρο το διεθνές σύστημα.

Ο τουρκικός ρόλος

Και αυτόν ακριβώς τον ρόλο φαίνεται πως διεκδικεί για τον εαυτό της η Τουρκία, που φιλοδοξεί να εξελιχθεί στην κυρίαρχη δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου και συνακόλουθα σε μια από τις πιο σημαντικές ρυθμιστικές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος. Γι' αυτό λοιπόν ενδέχεται να λειτουργεί με τόσο ασύδοτο, πειρατικό και ριψοκίνδυνο τρόπο. Όχι γιατί είναι μεγαλομανής ο Ερντογάν, ούτε για να εξωτερικεύσει την εσωτερική της κρίση η Τουρκία. Απλά, γιατί είναι πολύ μεγάλο το διακύβευμα. Και αυτό χωρίς να έχουμε αναφερθεί καθόλου στον επίσης πολύ μεγάλο ρόλο των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, που είναι μια άλλη ιστορία.

Βέβαια, η παραπάνω προσέγγιση είναι εξ αντικειμένου πολύ γενική, επιφανειακή και σε πολύ μεγάλο βαθμό επισφαλής. Ωστόσο, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μια φάση δραστικής μετάλλαξης. Στο μέλλον η Ανατολική Μεσόγειος ενδέχεται να έχει σημαντικότερο ρόλο σε αυτό το σύστημα από τον ήδη σημαντικό που έχει σήμερα.

Η Τουρκία φαίνεται πως επιδιώκει να εξελιχθεί στην κυρίαρχη δύναμη της περιοχής, ώστε να βελτιώσει τις πιθανότητές της να λειτουργήσει ως μια από τις σημαντικές ευρασιατικές δυνάμεις του μέλλοντος. Τώρα, αν θα της βγει όλη αυτή η ριψοκίνδυνη κίνηση είναι μια άλλη ιστορία. Όπως άλλη ιστορία είναι το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα. Η χώρα μας, επίσης, μπορεί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προσφέρονται, όχι βέβαια με τον τρόπο της Τουρκίας, αλλά με πιο σύνθετες επιλογές. Κι αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία.[iEpikaira: Είναι άκρως απογοητευτικό να κατέχουμε το ακριβότερο οικόπεδο του πλανήτη και να μην έχουμε άξιους ηγέτες με γνήσιο πατριωτικό και Ορθόδοξο φρόνημα. Αντ' αυτού τα ανδρείκελα που μας κυβερνούν μας βάζουν συνεχώς σε τεράστιους κινδύνους που υπονομεύουν την εθνική μας κυριαρχία και μας καθιστούν ευάλωτους στα αρπακτικά της νέας τάξης, του ευρωατλαντισμού και του νεοθωμανισμού.

Πηγή: Κώστας Γρίβας slpress.gr

Με την Τουρκία ή θα συγκρουστούμε στρατιωτικά ή θα της εκχωρήσουμε «γαλάζια πατρίδα» 

Όσο κι αν το επιθυμούν οι Έλληνες πολιτικοί, δεν υπάρχει δυστυχώς κανένας τρόπος να αποδράσουν από το πρόβλημα των εξωφρενικών τουρκικών αξιώσεων.

Όσο κι αν προσπαθούν να προσποιηθούν ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα που υπάρχει μέσα στο δωμάτιο και να στρέψουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε ζητήματα ήσσονος σημασίας, η τουρκική απειλή όχι μόνο είναι διαρκώς παρούσα αλλά και εντείνεται με κάθε μέρα που περνά.

Πολύ απλά η Τουρκία ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να κάνει πίσω ούτε εκατοστό σε όλα αυτά που διεκδικεί, και έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν καταλαβαίνει καμία άλλη γλώσσα πέρα από εκείνη τη στρατιωτικής ισχύος.

Ούτε η επίκληση του διεθνούς δικαίου, ούτε τα κλαψουρίσματα στους διεθνείς οργανισμούς, ούτε τα παρακάλια στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε το να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε τίποτα από όσα λένε οι ανατολικοί μας γείτονες θα κάνει το πρόβλημα των ιταμών τουρκικών αξιώσεων να εξαφανιστεί ως δια μαγείας.

Με την Τουρκία ή θα συγκρουστούμε στρατιωτικά για να υπερασπιστούμε την ΑΟΖ που μας δίνει η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του Montego Bay του 1982 (UNCLOS), ή θα της εκχωρήσουμε (χωρίς να ρίξουμε ούτε τουφεκιά) την τεράστια «γαλάζια πατρίδα» που θέλει από τα ανατολικά της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κρήτης μέχρι την Κύπρο (το Καστελόριζο απλώς «δεν υπάρχει» για την Τουρκία) μαζί με όλα τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που αυτή περιέχει.

Δεν πρέπει να υποτιμάμε καθόλου τις εξωφρενικές δηλώσεις που κατά καιρούς κάνουν οι Τούρκοι ισχυριζόμενοι ότι τους ανήκει το μισό Αιγαίο και η μισή Ανατολική Μεσόγειος. Δεν τις κάνουν για πλάκα, αλλά ενεργούν με βάση μεθοδικό και πανούργο σχέδιο. Με τις καθημερινές αναφορές τους στις διεκδικήσεις τους και με τους χάρτες που δημοσιεύουν καλλιεργούν κλίμα στη διεθνή κοινότητα υπέρ των θέσεών τους. Οι Τούρκοι ξέρουν ότι το διεθνές δίκαιο δεν τους ευνοεί και προσπαθούν να κερδίσουν στο πεδίο των παραστάσεων και των εντυπώσεων. Σε όποιον νομίζει ότι επειδή έχουμε το δίκιο με το μέρος μας δεν χρειάζεται να δίνουμε σημασία στις παραστάσεις και τις εντυπώσεις, θα του θυμίσω ότι και στο σκοπιανό ζήτημα είχαμε όλο το δίκιο με το μέρος μας αλλά τελικά ηττηθήκαμε πανηγυρικά από τους εξαθλιωμένους αλλά θρασείς Σκοπιανούς με βασικό επιχείρημα πως «αφού όλος ο πλανήτης τους αναγνωρίζει ως Μακεδονία, δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτα». Ο Ερντογάν προφανώς πήρε το μάθημα από τα Σκόπια και επιχειρεί να παίξει το ίδιο βρώμικο παιχνίδι σε βάρος μας. Όσο εμείς κοιμόμαστε και λέμε «άσε τον μπουνταλά τον Τούρκο να βγάζει ό,τι χάρτες θέλει», ο Τούρκος κερδίζει τις εντυπώσεις διεθνώς και μας στριμώχνει διπλωματικά μέχρι που θα έρθει κάποια μέρα που όλες οι χώρες του κόσμου θα θεωρούν πολύ φυσιολογικό ότι η Τουρκία έχει όντως «γαλάζια πατρίδα» έκτασης 462.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων αφού θα το έχουν ακούσει και θα το έχουν δει εκατοντάδες φορές σε όλα τα ΜΜΕ - ενώ από την Ελλάδα δεν θα έχουν ακούσει απολύτως τίποτα.

Είναι πανεύκολο για τους Τούρκους να «ξεγυμνώσουν» το ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Αρκεί να στείλουν ένα ερευνητικό σκάφος ή ένα πλωτό γεωτρύπανο με συνοδεία πολεμικών πλοίων μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, προκλητικά κοντά στην Κάρπαθο ή την Κρήτη, και τότε θα έχει φτάσει για την ελληνική κυβέρνηση η στιγμή της αλήθειας που θα εξευτελιστεί διεθνώς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πιθανό σενάριο. Οι Τούρκοι μπορεί να αποπειραθούν να στήσουν ακόμα και τεχνητά νησιά μέσα στην ΑΟΖ που έχουν ανακηρύξει, όπως ακριβώς κάνει επί χρόνια η Κίνα στη Νότια Σινική Θάλασσα. Μια τέτοια κίνηση θα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα αφού θα παράξει μόνιμα τετελεσμένα - και βέβαια δεν πρέπει να τρέφει κανείς αυταπάτες ότι θα εμποδίσουμε τους Τούρκους.

Θα πρέπει να δούμε κάποτε με ρεαλιστική ματιά το τι ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και να συνειδητοποιήσουμε ότι η ελληνική πολιτική ηγεσία όχι μόνο δεν πρόκειται να δώσει ΠΟΤΕ την εντολή να αντιδράσουμε δυναμικά καθ' οιονδήποτε τρόπο στις προκλήσεις των Τούρκων, αλλά έχει λάβει ήδη τα μέτρα της για να κάνει όπισθεν ολοταχώς και να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί άραγε η Ελλάδα δεν έχει στείλει επιστολή στον ΟΗΕ για να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα της; Γιατί δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ από το 1995 που υπέγραψε την UNCLOS; Γιατί τα βυθοτεμάχια που έχει κόψει και για τα οποία έχει προσκαλέσει ξένες εταιρείες να δώσουν προσφορές για έρευνες και εξορύξεις ξεκινούν από το Ιόνιο, περνούν κάτω από τα Κύθηρα αλλά σταματούν στο μέσο της Κρήτης; Αφού παριστάνουμε τους τόσο αποφασισμένους να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, γιατί ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΑΣΚΗΣΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣ; Φυσικά όλα αυτά δεν οφείλονται ούτε σε παράλειψη ούτε σε αβλεψία. Απλούστατα το ελληνικό πολιτικό προσωπικό πιστεύει πως αν αποφύγει να προκαλέσει τους Τούρκους, αν λουφάξει και κάνει το ψόφιο, θα γλιτώσει τη δυναμική αναμέτρηση και θα αναβάλει επ' αόριστον τη στιγμή που θα πρέπει να προβεί στη μεγάλη εθνική προδοσία για να κρατηθεί στην εξουσία.

Οι Τούρκοι μας έχουν ήδη νικήσει στο πολιτικό πεδίο με τους ψοφοδεείς τουρκολάγνους που εκλέγουμε ως κυβερνήτες, και επομένως δεν χρειάζεται να αναμετρηθούν μαζί μας στο στρατιωτικό πεδίο, και ούτε και τους ενδιαφέρει άλλωστε. Ο υπουργός Εξωτερικών, Δένδιας, ήταν πολύ σαφής όταν δήλωσε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στις 24 Οκτωβρίου ότι η Τουρκία δεν χρειάζεται να κάνει προκλήσεις σε βάρος μας οι οποίες της στοιχίζουν πανάκριβα, αλλά απλώς να έρθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να της δώσουμε ό,τι μας ζητήσει. Αναρωτήθηκε, συγκεκριμένα, «πόσα χρήματα του τουρκικού λαού έχει δαπανήσει η Τουρκία για όλες αυτές τις ανώφελες ενέργειες, ενώ θα ήταν πολύ πιο απλό να συνεννοηθούμε;». Τόνισε μάλιστα με νόημα ότι «η Ελλάδα σέβεται τις λογικές τουρκικές θέσεις»! Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών χαρακτήρισε χαζούς τους Τούρκους που επιδιώκουν αιματηρό θερμό επεισόδιο στην Ανατολική Μεσόγειο ή στο Αιγαίο για να σοκάρουν την ελληνική κοινή γνώμη και το πολιτικό μας προσωπικό και να μας σύρουν σε εκχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της υφαλοκρηπίδας μας, αφού εμείς είμαστε ούτως ή άλλως έτοιμοι και πρόθυμοι να τη δώσουμε χωρίς να ρίξουμε ούτε τουφεκιά και χωρίς βέβαια να χρειαστεί να χυθεί αίμα!

Ο στρατηγικός ανταγωνισμός Ελλάδας-Τουρκίας είναι εντελώς ανούσιος και άνευ του παραμικρού ενδιαφέροντος, διότι πολύ απλά η μία πλευρά (Ελλάδα) όχι μόνο δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να αγωνιστεί για τα δίκαιά της αλλά ψάχνει διαρκώς να βρει εύσχημο τρόπο να παραδοθεί στις ορέξεις της άλλης χωρίς να επέλθουν κραδασμοί στο εσωτερικό πολιτικό σύστημα που θα έχουν ως αποτέλεσμα την έξωση των πολιτικών «τζακιών» που κατέχουν σήμερα την εξουσία και τον ερχομό μιας νέας Μεταπολίτευσης. Εγώ προσωπικά δεν θα πήγαινα ποτέ να παρακολουθήσω έναν αγώνα ποδοσφαίρου στον οποίο η μία από τις δύο ομάδες έχει δηλώσει εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να περάσει ποτέ ούτε ένας παίκτης της τη σέντρα, και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μην φάει γκολ. Αυτό ακριβώς κάνει η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες με το να δηλώνει ότι «δεν διεκδικούμε τίποτα από κανέναν». Ουσιαστικά έχει ορίσει μόνη της ως νίκη το να μην χάσει εθνικό έδαφος, δηλαδή (μεταφορικά) να μη δεχτεί γκολ, να φέρει απλώς 0-0. Έχουμε αυτοπεριοριστεί σε παθητικό ρόλο μόνιμης άμυνας απέναντι σε έναν άρπαγα, αχόρταγο και θρασύ γείτονα ο οποίος παίζει φουλ επίθεση διότι όχι μόνο θέλει να νικήσει εμάς, αλλά να πάρει και το πρωτάθλημα της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες. Η κοινή λογική λέει ότι μία ομάδα ποδοσφαίρου που ηθελημένα δεν περνάει ποτέ τη σέντρα, το πιθανότερο είναι στον αγώνα να ηττηθεί ή ακόμη και να διασυρθεί, αφού δεν θα μπορέσει να αντέξει την πίεση του αντιπάλου της ασταμάτητα επί 90 λεπτά όταν αυτός θα έχει εξασφαλισμένα τα νώτα του. Επομένως μαντέψτε ποια τύχη θα έχει και η Ελλάδα μεσοπρόθεσμα στην αναμέτρησή της με την Τουρκία με την ηλίθια και ανιστόρητη στρατηγική που έχει υιοθετήσει.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό παιγνίδι των υδρογονανθράκων με τον ελληνισμό ως ένα παιγνίδι ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΑΘΡΟΙΣΜΑΤΟΣ - δηλαδή ό,τι κερδίζει η μία πλευρά το χάνει οπωσδήποτε η άλλη. Δεν πρόκειται να αφήσει ήσυχη την Κύπρο αν η τελευταία δεν συμφωνήσει να δίνει στους Τούρκους τουλάχιστον τα μισά έσοδα που θα εισπράττει από τις ξένες πετρελαϊκές εταιρείες, κι αυτό όχι επειδή η Τουρκία θα έχει κάποιο σημαντικό όφελος αλλά για να εκλείψει κάθε πιθανότητα να ισχυροποιηθεί αμυντικά κάποια στιγμή στο μέλλον η μεγαλόνησος από το χρήμα που θα εισρεύσει στα ταμεία της. Στόχος των Τούρκων δεν είναι μόνο να αρπάξουν από τον ελληνισμό όσα περισσότερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν, αλλά και να τον εμποδίσουν να αξιοποιήσει ακόμη κι εκείνα τα κοιτάσματα που είναι εκτός κάθε λογικής να διεκδικήσουν οι ίδιοι. Γι' αυτό κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να μην μπορέσει η Ελλάδα να αξιοποιήσει ούτε τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο ή στα νοτιοδυτικά της Κρήτης, και σπρώχνουν τη φιλική σ' αυτούς κυβέρνηση της Λιβύης να διεκδικήσει τμήματα της υφαλοκρηπίδας μας εκεί όπου δεν φτάνει η «γαλάζια πατρίδα» και όπου έχουν εντοπιστεί τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου.

Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αυτή την τουρκική στρατηγική ούτε να θεωρούμε ότι «κινείται στα όρια της φαιδρότητας» όπως δήλωσαν πρόσφατα με περισσή αφέλεια κάποιοι Έλληνες αξιωματούχοι. Κι αυτό διότι η Τουρκία με την αυθαίρετη χάραξη της δικής της ΑΟΖ που κάνει στην Ανατολική Μεσόγειο, ουσιαστικά «χαρίζει» επιπλέον ΑΟΖ σε όλες τις άλλες χώρες την οποία κλέβει από την Ελλάδα και την Κύπρο - με την τουρκική άποψη περί ΑΟΖ η Λιβύη κερδίζει περί τα 39.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Αίγυπτος περί τα 40.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενώ κερδισμένοι είναι επίσης το Ισραήλ και ο Λίβανος. Δηλαδή οι Τούρκοι κάνουν τους χουβαρντάδες μοιράζοντας αριστερά και δεξιά την ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ για να δελεάσουν τις άλλες χώρες της Μεσογείου. Κι αυτό διότι για τους Τούρκους είναι κέρδος το να χάσει ο ελληνισμός έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, ανεξαρτήτως του ποιος θα τα κερδίσει.

Προσωπικά δεν πιστεύω ούτε λέξη από τους κούφιους λεονταρισμούς του ελληνικού πολιτικού προσωπικού ότι τάχα είναι αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Θα επαναλαμβάνει αυτές τις «τζάμπα μαγκιές» μέχρι λίγα λεπτά πριν υπογράψει την εκχώρηση της υφαλοκρηπίδας μας στους Τούρκους, ώστε να βάλει στον ύπνο τους Έλληνες. Η προδοσία της Μακεδονίας ήταν απλώς η γενική πρόβα για να δουν οι πολιτικοί αγύρτες τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού. Εφόσον κατάφεραν να την περάσουν χωρίς να πάνε κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία, και εφόσον πήραν και υψηλότατα ποσοστά στις εκλογές που ακολούθησαν μετά το αίσχος της συμφωνίας των Πρεσπών, αποθρασύνθηκαν εντελώς και ετοιμάζουν τώρα τη δεύτερη και ακόμη χειρότερη προδοσία με την εκχώρηση του αμύθητου πλούτου των υδρογονανθράκων της Ελλάδας στους Τούρκους. Όλη η υπόθεση τώρα είναι να βρεθεί ένας βολικός τρόπος για να σερβιριστεί η νέα εθνική ήττα στους Έλληνες χωρίς να ξεσηκωθούν αυτοί και χωρίς να αντιδράσουν. Να είστε σίγουροι ότι πίσω από τις κλειστές υπουργικές πόρτες το ελληνικό πολιτικό προσωπικό ασχολείται με το πως θα κάνει αυτή τη μεθόδευση, και όχι βέβαια με το να βρει τρόπο να κατοχυρώσει τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Αν ο ελληνικός λαός δεν ξυπνήσει από τη νιρβάνα του και δεν έρθει στα λογικά του για να αντιληφθεί το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται επί δεκαετίες στις πλάτες του από τους τυχάρπαστους που ψηφίζει για να τον κυβερνούν και από τους ξένους δήθεν «προστάτες» του, τον περιμένουν μέρες μεγάλης εξαθλίωσης, εθνικής ντροπής και συμφοράς.

Σε 100 χρόνια από σήμερα δεν θα ζει κανείς από εμάς που σχολιάζουμε εδώ, ούτε κανείς Τούρκος ή Σκοπιανός της ηλικίας μας, αλλά θα ζουν οι συνέπειες της δειλίας μας, του φιλοτομαρισμού μας και της αδιαφορίας μας για την πατρίδα. Αυτά είναι που θα κάνουν τις επόμενες γενιές Ελλήνων να ντρέπονται για εμάς και για την κατάντια μας και να μας περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα ως άθλιους εκπροσώπους της χειρότερης ηθικής παρακμής που βίωσε ποτέ αυτός ο δύσμοιρος τόπος.

1.12.19

Τι κρύβουν οι δηλώσεις για συνεκμετάλλευση - Το δώρο της Αθήνας και η "Γαλάζια Πατρίδα"

Ο όρος "συνεκμετάλλευση" έχει ένα ιδιαίτερο σημειολογικό φορτίο στην ιστορία των ελληνοτουρκικών και ο Θάνος Ντόκος, ως έμπειρος και διαβασμένος αναλυτής, το γνωρίζει. Ως εκ τούτου, η σχετική δήλωσή του [«ιδέες περί συνεκμετάλλευσης μπορούν να συζητηθούν υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης (υφαλοκρηπίδας), μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο»] δεν έγινε παρεμπιπτόντως.

Όπως ο ίδιος ομολόγησε, τα όσα είπε για τα ελληνοτουρκικά --με την ιδιότητα πλέον του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας-- ήταν απάντηση σε συνέντευξη του Τούρκου πρεσβευτή στην Αθήνα. Είναι θεμιτό, λοιπόν, να θεωρήσουμε πως μέσω του Ντόκου η Αθήνα έστειλε ένα μήνυμα στην Άγκυρα. Γι' αυτό, άλλωστε, και εξετάζουμε αναλυτικά τα λεγόμενά του.

Έχει σημασία να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο η Αθήνα μιλάει για συνεκμετάλλευση, όταν είναι εξόφθαλμο πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, που τίθεται ως προϋπόθεση, λόγω της τουρκικής θέσης ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Δεν πρόκειται μόνο για λόγια. Η εδώ και καιρό προσπάθεια της Τουρκίας να οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα με τη Λιβύη, σαν να μην υπάρχει η αλυσίδα Ρόδος-Κάρπαθος-Κάσος-Κρήτη, κατέληξε σε συμφωνία. Ο πρωθυπουργός της αναγνωρισμένης λιβυκής κυβέρνησης, που βρίσκεται στην Τουρκία, μαζί με την πρόσθετη στρατιωτική συμφωνία, υπέγραψε και μνημόνιο οριοθέτησης με βάση την τουρκική εκδοχή που παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.

Πρόκειται για εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα, που δημιουργεί διπλωματικό τετελεσμένο και θίγει ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι η Άγκυρα είχε φροντίσει λίγο πριν να καταθέσει επιστολή με γεωγραφικές συντεταγμένες, προκειμένου να ενισχύσει την αυθαίρετη θέση της και βεβαίως να προετοιμάσει το έδαφος για την υπογραφή συμφωνίας οριοθέτησης με τη Λιβύη.

Οι 3+1 δηλώσεις που δείχνουν συνεκμετάλλευση

Ας επανέλθουμε, όμως, στις δηλώσεις Ντόκου, επειδή υπάρχουν γεγονότα που δείχνουν ότι κάτι "ψήνεται" στο διπλωματικό παρασκήνιο. Τον περασμένο Μάρτιο είχαμε τη δήλωση Κοτζιά περί «μοναχοφάηδων» Ελλήνων! Στη συνέχεια είχαμε δήλωση του διαδόχου του στο υπουργείο Εξωτερικών Κατρούγκαλου για τα δικαιώματα της Τουρκίας, η οποία είχε κινηθεί σε παρεμφερές μήκος κύματος. Το καλοκαίρι είχαμε την δήλωση Δένδια στο Blooberg (για τη συνεργασία με την Τουρκία) ότι «υπάρχουν χιλιάδες συνέργειες από τον τουρισμό έως την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων». Και οι τρεις παραπάνω δηλώσεις μυρίζουν συνεκμετάλλευση. Τώρα προστέθηκε η δήλωση Ντόκου που κάνει ευθέως λόγο για συνεκμετάλλευση.

Γιατί, άραγε ο Κοτζιάς χαρακτήρισε τους Έλληνες «μοναχοφάηδες»; Κανείς Έλληνας δεν ισχυρίστηκε ότι όλα είναι δικά μας, ότι η Τουρκία δεν έχει υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ, όπως είπε σε άλλο σημείο της δήλωσής του ο Κοτζιάς; Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει πως τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ, επικαλούμενη παντελώς αυθαίρετες νομικές κατασκευές, όπως εξήγησα στο χθεσινό σημείωμά μου.

Τι σημαίνει, άραγε, «να δώσεις στην Τουρκία μία προοπτική να συμμετάσχει στην οικονομική ανάταση»; Εάν βρει στη δική της υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ υδρογονάνθρακες θα έχει το σχετικό όφελος. Προφανώς, ο Κοτζιάς εννοεί κάτι άλλο. Μας είπε ότι πρέπει να βρούμε επιχειρηματικούς τρόπους για να βάλουμε την Τουρκία στο παιχνίδι, όπως της αντιστοιχεί και της αρμόζει.

Από τον Κοτζιά στον Κατρούγκαλο κι από αυτόν στον Δένδια

Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει «να το βάλουμε στο τραπέζι να το συζητήσουμε»; Το μόνο που μπορεί να εννοεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών είναι ένα είδος συνεκμετάλλευσης. Αυτό φαίνεται και από την αναφορά του ότι διαφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι το Καστελλόριζο έχει όλη την υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ της περιοχής, δεδομένου ότι κανείς στην Ελλάδα δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ αρκετοί μιλούσαν για ελληνοτουρκικές "Πρέσπες".

Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα λόγια του Κοτζιά και τη σκυτάλη είχε πάρει ο διάδοχός του Κατρούγκαλος, δείχνοντας ότι δεν επρόκειτο για προσωπική άποψη του προκατόχου του. Μιλώντας μετά από συνάντησή του με τον Τσαβούσογλου στην Αττάλεια, ο Κατρούγκαλος είχε δηλώσει: «Πως μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία, η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο;»

Τι προσπαθούσαν, λοιπόν, να μας πουν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ με τις θολές δηλώσεις τους; Αυτό που κουβεντιάζεται σ' όλα τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, στον επιχειρηματικό κόσμο και στα Μίντια. Αποφεύγουν, ωστόσο, τον φορτισμένο όρο "συνεκμετάλλευση", προτιμώντας λιγότερο σαφείς όρους, όπως "συνδιαχείριση". Ο Δένδιας μίλησε κι αυτός θολά για "συνέργειες" όσον αφορά «την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων», αποφεύγοντας επιμελώς να διευκρινίσει σε ποιες «συνέργειες» αναφέρεται.

Μόρνινγκσταρ και Μπαγίς για συνεκμετάλλευση

Η δήλωση Ντόκου πρέπει να διαβασθεί σε συσχετισμό με τα παραπάνω. Άλλωστε, η συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων ως σενάριο είναι παλιό. Η Άγκυρα το σερβίριζε παραδοσιακά σαν λύση στη διμερή διαφωνία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Τελευταίος το είχε σερβίρει ο Ερντογάν, αλλά από τότε έχουν αλλάξει πολλά.

Τον Αύγουστο 2012 ο Αμερικανός αρμόδιος για θέματα ενέργειας Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ είχε δηλώσει για την εκμετάλλευση πιθανολογούμενων κοιτασμάτων: «Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό. Ο πρώτος είναι να υπάρξει, επιτέλους, συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τα όρια. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, υπήρξαν περιπτώσεις όπου χώρες κατέληξαν σε εμπορικές διευθετήσεις και άφησαν το θέμα της οριοθέτησης για το μέλλον. Μπορώ να φανταστώ μια περίπτωση, στο Αιγαίο, ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο, που τις συμφέρει να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση, ακόμη και εάν δεν συμφωνούν στα συγκεκριμένα όρια». Να λοιπόν από που εμπνεύσθηκε ο Κοτζιάς!

Εύγλωττη είναι και η παλαιότερη δήλωση-παρότρυνση του τότε Τούρκου υπουργού Μπαγίς: «Στις διαφιλονικούμενες περιοχές πρέπει να φτιάξουμε πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου και αυτές να γίνουν πλατφόρμες επίλυσης των διαφορών... Η Τουρκία είναι πάντα έτοιμη για τη μεγάλη λύση, αλλά ίσως πρέπει πρώτα να επιλύσουμε κάτι μικρό, που θα οδηγήσει στη μεγάλη λύση, σε μια λύση-πακέτο».

Η μέθοδος του "συν"

Εάν δεν προηγηθεί οριοθέτηση, η διαπραγμάτευση για τους όρους συνεκμετάλλευσης, εάν γίνει, θα γίνει στον αέρα και βεβαίως προς όφελος της Άγκυρας. Συνεκμετάλλευση για τους Τούρκους σημαίνει ότι το όφελος από τους υδρογονανθράκες θα μοιραστεί εξίσου. Το είχε πει καθαρά ο Μπαγίς. Σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, όμως, η Τουρκία δικαιούται ένα πολύ μικρό ποσοστό υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, ενώ χάνει υφαλοκρηπίδα και ανατολικά της Ρόδου, λόγω της ύπαρξης του συμπλέγματος του Καστελλορίζου.

Με άλλα λόγια, οι όμορφες λέξεις "συνεκμετάλλευση", "συνδιαχείριση" και "συνέργειες", χωρίς οριοθέτηση είναι όχημα παραπλάνησης για παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το 2002-03, με Γιώργο Παπανδρέου υπουργό Εξωτερικών, οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών είχαν αποδεχθεί το "συν" ως τρόπο συνολικής διευθέτησης.

Συγκεκριμένα, συζητούσαν το ενδεχόμενο να γεφυρώσουν τις διαφορές με την κοινές δράσεις: συνεκμετάλλευση στην υφαλοκρηπίδα και συνδιαχείριση σε λειτουργίες και καταστάσεις στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου με την επίκληση τεχνικών λόγων. Μια τέτοια διευθέτηση, βεβαίως, θα ισοδυναμούσε με αλλαγή του νομικού καθεστώτος και αναγνώριση στην Τουρκία δικαιωμάτων που δεν της παρέχει το διεθνές δίκαιο.

Χάγη και "γκρίζες ζώνες"

Ο Ντόκος, πάντως, θέτει ως όρο για ενδεχόμενη συνεκμετάλλευση την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Για να οριοθετηθεί, όμως, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρισθεί το εύρος των χωρικών υδάτων. Εάν η Ελλάδα δεχθεί οριοθέτηση με χωρικά ύδατα έξι μιλίων θα απεμπολήσει το δικαίωμά της για επέκταση στα 12 μίλια. Επ' αυτού δεν ακούσαμε κουβέντα από τον αναπληρωτή Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας.

Και στην απίθανη περίπτωση, όμως, που η Άγκυρα αποδεχόταν πως τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και δεχόταν την παραπομπή στη Χάγη, θα προκύψει πρόβλημα. Πώς μπορεί να γίνει οριοθέτηση, όταν η Τουρκία αμφισβητεί την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, μέσω των "γκρίζων ζωνών"; Το Διεθνές Δικαστήριο πρέπει να ξέρει ποια στεριά ανήκει σε ποια χώρα για να οριοθετήσει.

Η Τουρκία θα δηλώσει πως τουλάχιστον 18 ελληνικά νησιά είναι τουρκικά(!), με αποτέλεσμα να προκύψει εμπλοκή. Εκτός κι αν η Ελλάδα αποδεχθεί κάποιοι δικαστές να αποφασίσουν για την εδαφική της ακεραιότητα. Ποιο κράτος αποδέχεται κάτι τέτοιο, όταν είναι κοινό μυστικό ότι σε τέτοιες υποθέσεις το νομικό κριτήριο νοθεύεται και από το πολιτικό. Σε μία τέτοια περίπτωση, άλλωστε, η Ελλάδα θα είχε μόνο να χάσει, ενώ η Τουρκία μόνο να κερδίσει, αφού προς μοιρασιά θα ήταν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά νησιά. Είναι αξιοσημείωτο ότι επ' αυτού ο Ντόκος δεν λέει κουβέντα. Σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, άλλωστε, συνεχίζει να παπαγαλίζει τα περί Χάγης.

Συνεκμετάλλευση για κατευνασμό

Οι κύκλοι στην Αθήνα που προωθούν κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας προτείνουν τη συνεκμετάλλευση σαν "λύση" με το εξής επιχείρημα: «Μια υφαλοκρηπίδα που δεν μπορούμε να εκμεταλλευθούμε είναι μια άχρηστη υφαλοκρηπίδα. Γιατί να μη μοιρασθούμε με τους Τούρκους ένα όφελος που αλλιώς δεν θα το έχουμε καθόλου;»

Οι ελληνικές άρχουσες ελίτ και ισχυροί πολιτικοί κύκλοι φλερτάρουν με τέτοιες ιδέες. Θεωρούν ανιστόρητα πως εάν κάνουν εκπτώσεις στα εθνικά συμφέροντα, θα ξεμπερδέψουν με το χρόνιο πρόβλημα του τουρκικού επεκτατισμού. Δεν τους πολυενδιαφέρει ότι όποια ποσοστά θα αποφασίζονταν σε μια συμφωνία συνεκμετάλλευσης θα δημιουργούσαν ισχυρό προηγούμενο για απώλειες στο επίπεδο των κυριαρχικών και διοικητικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Κυρίως δεν κατανοούν τη δυναμική του τουρκικού επεκτατισμού.

Με βάση τα παραπάνω, οι δηλώσεις Κοτζιά, Κατρούγκαλου, Δένδια και Ντόκου, όπως και η προ καιρού παρέμβαση Σημίτη, ερμηνεύονται ως μία προσπάθεια της ελληνικής πολιτικής ελίτ να κατευνάσει την τουρκική επιθετικότητα και επιτύχει μία συμφωνία-πακέτο, προσφέροντας ως αντάλλαγμα τη συνεκμετάλλευση. Η Άγκυρα, όμως, δεν φαίνεται να συγκινείται από το "δώρο". Η "Γαλάζια Πατρίδα" δείχνει ότι ο Ερντογάν τα θέλει πλέον όλα. Η συμφωνία του με τη Λιβύη, μάλιστα, πιθανότατα θα αποτελέσει αφετηρία για νέα κλιμάκωση...

https://slpress.gr/

1.12.19

Ελληνοτουρκική σύγκρουση δεν θα γίνει, εκτός εάν..

Οι ΗΠΑ έχουν αγνοήσει επανειλημμένα το Διεθνές Δίκαιο και παρά τις διαμαρτυρίες εξακολουθούν να το αγνοούν όταν το εθνικό τους συμφέρον το απαιτεί. Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες, σε μικρότερη κλίμακα, όταν μπορούν. Ισχύει απολύτως ο Θουκυδίδης. Σφάζουμε όταν μπορούμε να το κάνουμε ατιμώρητα, όπως οι Αθηναίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Μήλου με μοναδικό επιχείρημα ότι μπορούσαν να το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι Τούρκοι όταν μπορούν. Η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους έγινε τον περασμένο αιώνα, όπως και των Ελλήνων, πολύ πριν γεννηθεί ο Ερντογάν.

Ωστόσο οι "Ελληνάρες" ας βάλουν φρένο, τέτοιες ακρότητες δεν χαρακτηρίζουν ειδικά τους Τούρκους, αν και ομολογουμένως αυτοί έχουν διαπρέψει. Τέτοια έχουν γίνει από όλους, όσους μπορούσαν, από αρχαιοτάτων χρόνων, μόλις είπαμε το παράδειγμα των δημοκρατικότατων κατά τα άλλα Αθηναίων με τους Μήλιους. Τα λεγόμενα "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" εφευρέθηκαν από τους νικητές για να καθίζουν στο σκαμνί τους ηττημένους. Οι αποικιοκράτες, Άγγλοι και Γάλλοι, πολιτισμένοι κατά τα άλλα, κάτι ξέρουν από σφαγές.

Αυτά, με αφορμή τον Θάνο Ντόκο, αναπληρωτή Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, που υποστήριξε σε άρθρο του --με προφανώς κυβερνητική ανοχή αν όχι υπόδειξη-- ότι πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία. Ξεσηκώθηκε κουρνιαχτός και ειλικρινά δύσκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Πάνε πάνω από τριάντα χρόνια όπου με τον Σημίτη εγκαινιάστηκε η πολιτική του ενδοτισμού και όπου, παρά τις φιλότιμες (ή μάλλον τις αφιλότιμες) προσπάθειες πολλών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, το πράγμα σκαλώνει.

Για να είμαστε δίκαιοι, πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου αποπειράθηκε στο Νταβός να τα βρει με τον τότε Τούρκο ηγέτη Τουργκούτ Οζάλ, αλλά ξεσηκώθηκε ο κόσμος και αναγκάστηκε να κάνει αυτοκριτική από το βήμα της Βουλής. Μετά --το έχω ξαναγράψει-- ο Κώστας Μητσοτάκης συζήτησε στο Παρίσι με τον Μεσούτ Γιλμάζ τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, αλλά όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός του έδειξε, με χάρτες, τι ζητάει η Τουρκία, ο Μητσοτάκης τραβήχτηκε, λέγοντας ότι αυτά που ζητούσαν δεν μπορεί να τα κάνει. Κι αυτό, παρότι ήταν ο ανοιχτός σε συνδιαλλαγή με την Τουρκία.

Προσπάθειες ενδοτισμού

Έχει αλλάξει κάτι από τότε; Ναι, έχει αλλάξει. Οι τουρκικές απαιτήσεις δεν συνάντησαν αντίσταση από την Ελλάδα, βρήκαν ανοιχτό πεδίο, αυξήθηκαν, έγιναν πιο απαιτητές, επειδή η Τουρκία απόκτησε μεγαλύτερη ισχύ. Το αν θα γυρίσει εναντίον της η σημερινή της στάση είναι άλλο θέμα. Έκτοτε δεν έχουν σταματήσει οι προσπάθειες συνδιαλλαγής (ενδοτισμού) από την ελληνική πλευρά, όλες μάταιες για τον ίδιο το λόγο.

Η Τουρκία τα θέλει όλα και ακόμα περισσότερα. Στο Αιγαίο, στη Θράκη, στα νησιά, παντού. Στην πραγματικότητα η πολιτική της είναι η ανασύσταση του οθωμανικού μεγαλείου, όπου όλοι, έλεγε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, ζούσαν αδελφωμένοι, ειρηνικά. Στόμωσε, όμως, η δουλειά στη Συρία και τα όνειρα μπήκαν στην άκρη. Μόνο ανόητοι νομίζουν ότι ξεχάστηκαν. Ωστόσο, κι αν ακόμα οι Τούρκοι δεν ζητούσαν τα πάντα πάλι θα ήταν αδιέξοδο.

Δεν υπάρχουν "μικρές" ή "μεγάλες" απαιτήσεις όταν ζητούμενο είναι η παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων ή εδάφους. Και δεν έχει σημασία αν η Τουρκία δημιουργεί ευνοϊκή κοινή γνώμη διεθνώς, αν εμείς είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα. Έτσι κι αλλιώς είμαστε μόνοι. Αν ξένες κυβερνήσεις κάνουν ότι πιστεύουν πως μέρος του ελληνικού Αιγαίου ανήκει στην Τουρκία δεν θα είναι από άγνοια, αλλά από συμφέρον και αυτό δεν αντιμετωπίζεται με λόγια.

Ο Ντόκος έρχεται, λοιπόν, τελευταίος στη σειρά της ίδιας πολιτικής. Και έρχεται μετά τις "Πρέσπες" του Αλέξη Τσίπρα. Δείχνοντας ότι όσοι υπαγορεύουν την εξωτερική πολιτική της χώρας βιάζονται να κλείσουν εκκρεμότητες. Η βιασύνη υπαγορεύεται, λογικά, από τα ίδια κέντρα που δυσαρεστήθηκαν με τον Εμμανουέλ Μακρόν, επειδή απόρριψε την ένταξη των Σκοπίων και της Αλβανίας στην ΕΕ. Με λόγια απλά ΗΠΑ και Γερμανία θέλουν να κλείσουν όλες τις χαραμάδες για να θωρακιστεί η ενότητα του ΝΑΤΟ ενόψει σκληρών αναμετρήσεων, πιθανώς αιματηρών, με τη Ρωσία. Αρμαγεδδών!

Ο Ντόκος και ο κάθε Ντόκος

Το ζήτημα είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα: Ο Ντόκος και ο κάθε όμοιός του που υποστηρίζει τέτοιες απόψεις, επαναλαμβανόμενες, δεν έχει νόημα να αντιμετωπιστεί με λογικά, νομικά, πολιτικά ή οικονομικά επιχειρήματα και άλλες νηφάλιες αντιδράσεις. Διότι τα πράγματα είναι απλούστατα και το ξέρουν, αλλά έχουν κάνει τις επιλογές τους, όπως τις είχε κάνει ο Νενέκος κατά την Επανάσταση του 1821.

Όλα όσα ζητάει η Τουρκία ανήκουν στην Ελλάδα και είναι κατοχυρωμένα με Διεθνείς Συνθήκες. Η Τουρκία μόνο με πόλεμο μπορεί να τα αποκτήσει. Και επειδή ο πόλεμος βάζει πολύπλοκα προβλήματα, όποια κατάληξη και να έχει, οι ενδιαφερόμενοι ξένοι επικυρίαρχοι προκρίνουν να παραδώσουμε τη χώρα. Τελεία. Μια ελληνοτουρκική σύγκρουση, όμως, πλήττει καίρια τα συμφέροντά τους, καταστρέφει αυτό που θέλουν να σώσουν, την ενότητα της Δύσης, και ματαιώνει τη χρονικά προσδιορισμένη -πιστεύω- τελική όξυνση Δύσης-Ρωσίας.

Η πίεση που μας ασκεί ο Ερντογάν ίσως αυξηθεί, αλλά επίθεση εναντίον μας είναι εξαιρετικά απίθανη επειδή χαλάει τη σούπα. Εκτός αν μια ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι η αφορμή για την ευρύτερη αναμέτρηση με την Ρωσία και αναδιάταξη της ευρύτερης περιοχής. Πράγμα όχι απίθανο, αλλά πάντα χρειάζεται μια αφορμή. Το ζουμί είναι ότι ή υποχωρήσουμε ή όχι θα μας ανακατέψουν και δεν εξαρτάται από εμάς η όποια εξέλιξη.

Ας αγνοήσουμε τουλάχιστον τον κάθε Ντόκο. Τουλάχιστον ας μην χωριστούμε σε "ήπιους" και "σκληρούς", σε "ενδοτικούς" και "ανένδοτους". Κάθε φορά, με τον Βενιζέλο, τον Εμφύλιο, τη Χούντα και ως σήμερα το ίδιο κακόηχο βιολί της διαίρεσης. Λίγη φρόνηση. Το πολιτικό προσωπικό δεν φαίνεται να τη διαθέτει. Αλλά εμείς ας αυτοσυγκρατηθούμε, προφυλάσσοντας τους εαυτούς μας, τους αγαπημένους μας, τους φίλους και γείτονες, την πατρίδα μας.

https://slpress.gr/