Έχει αναπτυχθεί μία ολόκληρη φιλολογία αν μπορούσε  το Ελληνικό έθνος να αναπτυχθεί παραγωγικά μετά την επανάσταση του 1821. Πολλοί θεωρούν ότι δεν μπορούσε.

Κύρια αίτια θεωρούν το χαμηλό πνευματικό επίπεδο και την φαγωμάρα των Ελλήνων.

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα της «ανωτερότητας», του «υψηλού» πνευματικού επιπέδου της σημερινής φοιτητικής νεολαίας και ένα με τους «καθυστερημένους» φοιτητές των προηγούμενων αιώνων.

Το σημερινό « υψηλό» πνευματικό επίπεδο.

Φραπέ, παρατάξεις, ξενύχτια, εκδρομές στη Μύκονο, συνελεύσεις, πόσα θα βγάζουν, θα κονομάνε μετά τις σπουδές.

Ας δούμε το παλαιό «χαμηλό » πνευματικό επίπεδο.

Γράφει ο Δημήτρης Βάλλας.

Για το πώς ένα καπέλο μπορεί να αποτελέσει αιτία εξέγερσης, αλλά και αφορμή ακόμα και για την έξωση ενός βασιλιά, θα σάς μιλήσουμε σήμερα ιχνηλατώντας γεγονότα άλλων εποχών που παραμένουν σχεδόν άγνωστα.

Πάμε λοιπόν 155 χρόνια πίσω, στο νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος με βασιλιά τον Όθωνα...

Η μόδα της εποχής ήταν τα σκιάδια, τα πλατύγυρα δηλαδή ψάθινα καπέλα που προστάτευαν από τον ήλιο και που σχεδόν φορούσαν άπαντες ανεξαρτήτως ηλικίας.

Τα σκιάδια λοιπόν που γίνονταν από άχυρο, κυρίως κατασκευάζονταν στη Σίφνο όπου λειτουργούσαν πολλές μικρές βιοτεχνίες οι οποίες και τροφοδοτούσαν τα καπελάδικα των Αθηνών.

Τα σκιάδια , ελληνικό προϊόν, στήριζαν την τοπική οικονομία και όχι μόνο, καθώς με το εμπόριό τους ανοιγόταν ένας μεγάλος κύκλος εργασιών.

Έλα όμως που ήρθε ο ανταγωνισμός και οι έμποροι των Αθηνών, άρχισαν να αγοράζουν ψάθινα καπέλα από την Ευρώπη θεωρώντας ότι είναι καλύτερα και... κομψότερα, παρά το ότι ήταν ακριβότερα και αρχίζουν μεγάλη καμπάνια για την προώθησή τους στην αγορά...

Το γεγονός εξοργίζει πρώτα τους καταγόμενους από τη Σίφνο μαθητές και φοιτητές των Αθηνών που έβλεπαν την οικονομία του νησιού τους να καταστρέφεται, οι οποίοι φορώντας τα παραδοσιακά σιφνέικα σκιάδια κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.

Όμως τα πράγματα παίρνουν γρήγορα άλλη τροπή και οι διαμαρτυρίες μετατρέπονται σε μια πραγματική φοιτητική έγερση για την προστασία και στήριξη των ελληνικών προϊόντων που έφθασε να οδηγήσει αργότερα μέχρι και στην έξωση του Όθωνα!

Τα γεγονότα ήταν αιματηρά, καθώς έπεσαν ακόμα και πυροβολισμοί και ονομάστηκαν «σκιαδικά» από το σκιάδιον!

tvxs . «Σκιαδικά»: Η εξέγερση της νεολαίας του 1859.

Το διήμερο 10 και 11 Μαΐου του 1859 έμεινε στην ιστορία για τα επεισόδια που σημειώθηκαν ανάμεσα σε φοιτητές και αστυνομία στην Αθήνα, γνωστά και ως «Σκιαδικά».

Όλα ξεκίνησαν από τον τότε υπουργό Εξωτερικών, Αλέξανδρο Ρίζο Ραγκαβή. Ο Ραγκαβής τόνιζε την ανάγκη στήριξης της εγχώριας παραγωγής και, ως παράδειγμα, έλεγε πως οι Έλληνες θα πρέπει να επιλέγουν να φορούν τα ντόπια ψάθινα καπέλα, τα λεγόμενα «σκιάδια», που κατασκευάζονταν στη Σίφνο και όχι τα εισαγόμενα από το εξωτερικό. Ο γιος του ακολούθησε τη συμβουλή του πατέρα του και εκείνος και η παρέα του άρχισαν να φορούν τα σκιάδια στις βόλτες τους στο Πεδίο του Άρεως.

Τα σκιάδια έγιναν γρήγορα σήμα κατατεθέν της προοδευτικής νεολαίας της Αθήνας, των «Γαριβαλδινών», που έτσι δήλωνε την αντίθεσή της στον Όθωνα. Στον αντίποδα, η καθεστωτική νεολαία («Αυστριακοί») φορούσε άσπρα ψηλά καπέλα. Η αστυνομία χαρακτήριζε όσους φορούσαν σκιάδια ως συνωμότες.

Την Κυριακή 10 Μαΐου στο Πεδίο του Άρεως μπροστά στο βασιλικό ζεύγος και ενώ έπαιζε η στρατιωτική μπάντα εμφανίζονται ομάδες νέων φορώντας τα ψάθινα καπέλα από τη Σίφνο. Εισαγωγείς καπέλων θέλοντας να διακωμωδήσουν τους νεαρούς έστειλαν υπαλλήλους τους να εμφανιστούν με κουρελιασμένα σκιάδια με γαλανόλευκες κορδέλες. Πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε ένταση μεταξύ των δύο ομάδων και αμέσως «...ο διευθυντής της αστυνομίας διέταξεν τους κλητήρας του να επιτεθούν κατά των μαθητών, εξ ών τινάς συνέλαβον δια να τους φυλακίσωσι» όπως γράφει η εφημερίδα «Αυγή» μία ημέρα μετά.

Η ένταση μεταφέρεται στα Εξάρχεια. Όπως γράφει ο Άλκης Ρήγος στην Αυγή το 2007, «οι ξυλοδαρμένοι πολιορκούν το αστυνομικό τμήμα της Νεάπολης και απαιτούν την αποφυλάκιση των τριών συναδέλφων τους που έχουν συλληφθεί χτυπιούνται και πάλι άγρια, υποχωρούν προς το κέντρο της πόλης ανασυγκροτούνται στο θρυλικό καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στη διασταύρωση Ερμού και Αιόλου, από όπου «ανήλθον την οδό Ερμού ...εις διαδήλωσιν κατά των ανακτόρων, επιζητούντες την απόλυσιν των συλληφθέντων και την παύσιν του διευθυντού της αστυνομίας Δημητριάδου».

Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται και την επόμενη ημέρα. Μαθητές, φοιτητές και πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια και με πορεία έφτασαν στο υπουργείο Εσωτερικών ζητώντας από τον τότε υπουργό Κωνσταντίνο Προβελέγγιο πάλι την παύση του αστυνομικού διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη και την απελευθέρωση των συλληφθέντων. Μην έχοντας μία θετική απάντηση από τον Προβελέγγιο, παρά μόνο μια δέσμευση ότι θα εξετάσει το αίτημά τους, οι διαδηλωτές ζήτησαν ακρόαση από τον Όθωνα. Όταν κι εκείνος αρνήθηκε η κατάσταση ήταν ήδη τεταμένη.

Στη διαδήλωση συμμετέχουν πια «όλαι αι τάξεις της κοινωνίας από του γερουσιαστού, κτηματίου και μεγαλεμπόρου μέχρι του τελευταίου χειρώνακτος» σύμφωνα με τον αντιπολιτευόμενο Τύπο. Όπως αναφέρει ο Α. Ρήγος, η σύγκρουση γενικεύεται μέχρι αργά την νύκτα οπότε και οι διαδηλωτές - μεταξύ των 4 και 10 χιλιάδων - μετά από παρέμβαση του Κωνσταντίνου Κανάρη υποχωρούν στο χώρο των Προπυλαίων Ακολουθεί η πρώτη κατάληψη του Πανεπιστημιακού κτιρίου.

Λίγο αργότερα ο στρατός και η χωροφυλακή εισβάλουν πυροβολώντας στο Πανεπιστήμιο. «Ακολουθούν συγκρούσεις σώμα με σώμα που αφήνουν βαριά τραυματισμένους δύο φοιτητές και καταλήγουν σε κατάληψη τμήματος του Πανεπιστημίου από τις δυνάμεις ...της τάξης», αναφέρει ο Α. Ρήγος.

Τα παραπάνω προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις. Ο γερουσιαστής Δημήτριος Χρηστίδης χαρακτηρίζει την έφοδο του στρατού στο Πανεπιστήμιο ως πράξη «κατά του ασύλου των επιστημών» καθώς το Πανεπιστήμιο είναι «ναός του πνεύματος» και πρέπει να απολαμβάνει το προνόμιο του απαραβίαστου για τους πάντες. Ήταν μία από τις πρώτες αναφορές στη χώρα μας για το πανεπιστημιακό άσυλο.

Η αγορά κλείνει, κόσμος συγκεντρώνεται στο Πανεπιστήμιο ως ένδειξη συμπαράστασης ενώ η αστυνομία προχωρά σε συλλήψεις. Το υπουργικό συμβούλιο συνεδριάζει υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Αθανάσιου Μιαούλη και σε μια προσπάθεια να εκτονώσει την κατάσταση απομακρύνει από τη θέση του τον αστυνομικό διευθυντή και απελευθερώνει τους τρεις συλληφθέντες του Πεδίου του Άρεως. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η κυβέρνηση παραπέμπει 38 άτομα κάθε κατηγορίας σε δίκη ως πρωταίτιους των ... «στασιαστικών ενεργειών», όπως τονίζει ο Α. Ρήγος.

Ο Υπουργός Παιδείας Χ. Χριστόπουλος αποφασίζει να κλείσει το Πανεπιστήμιο και να εγκατασταθεί στο εσωτερικό του στρατιωτική φρουρά. Το απόσπασμα παρέμεινε στο χώρο του Πανεπιστημίου μέχρι τις 16 Μαΐου.

Μην νομίζουμε ότι η απομάκρυνση του αστυνομικού διευθυντή έγινε, επειδή ήταν δική του μόνο πρωτοβουλία η επίθεση εναντίον των φοιτητών.

Η κυβέρνησις, διαβλέψασα εγκαίρως ότι ο αγών ήτο αντιπολιτευτικός και φοβηθείσα τας συνεπείας εάν επέμενε διά του αίματος να συνετίση την Πανεπιστημιακήν νεότητα ,υπεχώρησαν εις τα αιτήματά της διά της απομακρύνσεως του διευθυντού της αστυνομίας.

Γ. Ασπρέας. Πολιτική ιστορία της νεωτέρας ελλάδος. Α ΒΡΑΒΕΙΟΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ.

Τι βλέπουμε εδώ; Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η προσπάθεια, η αναφορά για εθνική ντόπια παραγωγή πατάχθηκε αγρίως για να προστατευθούν τα ξένα συμφέροντα, τα ξένα εμπορεύματα και οι Έλληνες εισαγωγείς ;

Οι φοιτητές χαρακτηρίστηκαν καρμπονάροι. Ιταλοί επαναστάτες που έδρασαν σε μυστικές οργανώσεις-εταιρείες τον δέκατο ένατο αιώνα στην Ιταλία.

Οι ανοησίες ότι οι ξένοι ποτέ δεν έφταιξαν για τίποτα, κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουν, να σταματήσουν.

Οι ξένοι ήταν και είναι αποικιοκράτες ( οι μεγάλες δυνάμεις) όπως το λένε όλα τα ιστορικά εγχειρίδια και η ιστορία, ήταν αμείλικτοι, ανακατευόντουσαν με τους πρεσβευτές τους στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή και για ασήμαντους λόγους, μας εξανάγκασαν στην αποδοχή της βασιλείας κλπ.

Να έχεις το θράσος σήμερα να λες ότι οι ξένοι έκαναν την δουλειά τους εμείς τι κάναμε και κάνουμε, είναι σαν να εξισώνεις το θύμα με τον θύτη, σαν να λες, καλά σου κάνανε αφού δεν είχες την στρατιωτική δύναμη να αντισταθείς.

Τέτοια επιχειρηματολογία δεν χρησιμοποιούν ούτε οι πολίτες των μεγάλων δυνάμεων.

Αλλά μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα εκτός από τους ήρωες , υπάρχουν και οι σημερινοί γενίτσαροι με ελληνική λαλιά.

Και μόνο μία ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας μας δείχνει ότι οι ξένες δυνάμεις ήταν εξαρχής εχθρικές στην ανεξαρτησία των Ελλήνων και πάντα σερνόντουσαν και κάνανε παραχωρήσεις λόγω του ανταγωνισμού τους από τις εξελίξεις και τα τετελεσμένα γεγονότα της ηρωικής και απίστευτα αιματοβαμμένης επανάστασης του ελληνικού λαού.

Μερικά σταχυλογήματα. Από ΞΕΝΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γ.ΤΣΕΡΕΒΕΛΑΚΗΣ

Οι Έλληνες αγωνίστηκαν με πάθος για την ποθούμενη ελευθερία. Πολέμησαν για ανεξαρτησία και δημοκρατία, αλλά δεν καρπώθηκαν ούτε την ανεξαρτησία ούτε τη δημοκρατία. Οι «Προστάτιδες» και «Εγγυήτριες» Δυνάμεις-οι κατ' επίφασιν υπερασπιστές των Ελλήνων-επέβαλαν την ελέω Θεού μοναρχία, έναν Βαυαρό ηγεμόνα και αλλότριους θεσμούς προς την ελληνική ιδιοσυγκρασία και πολιτισμικό αισθητήριο των Ελλήνων.

Η μοναρχία ήταν ξένος ως θεσμός και η δυναστεία μη ελληνική, γεγονός που οδήγησε στο αναπόδραστο αποτέλεσμα της άμεσης κηδεμονίας από τους Ευρωπαίους.

Οι διορισμένοι και εξαρτημένοι μονάρχες-βασιλείς θα ενσαρκώσουν για έναν περίπου αιώνα τον ρόλο του επίσημου εκπροσώπου των Μεγάλων Δυνάμεων ,ακόμα και του πράκτορά τους.

Ολόκληρος ο 19ος αιώνας υπήρξε για την Ελλάδα μια σειρά διαδοχικών επεμβάσεων , ανηλεών εκβιασμών και εθνικών ευτελισμών.

...η επιθυμία των ευρωπαϊκών δυνάμεων να έχουν υπό τον έλεγχο τους την σπουδαία στρατηγική θέση της Ελλάδας.

Η πτώχευση του 1893 και ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897.

Μία σύντομη εισαγωγή. Η κυβέρνηση που προήλθε από την κήρυξη της πτώ­χευσης το 1893 είχε ως κύριο μέλημα της την αντι­μετώπιση των τεράστιων προβλημάτων μπροστά στα οποία βρέθηκε η χώρα. Ωστόσο, το βασικό χαρακτηρι­στικό της κυβέρνησης Δηλιγιάννη ήταν ότι τα μέλη της ανα­λάμβαναν για πρώτη φορά την ευθύνη τής διακυβέρνησης και συμπεριφέρονταν σαν μαθητευόμενοι μάγοι. Έλειπε η εμπειρία, που τουλάχιστον εκείνη την περίοδο ήταν καθορι­στική, προκειμένου να δοθούν συγκροτημένες απαντήσεις στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα. Η νέα κυβέρνηση είχε επιπλέον να διαχειριστεί τις σχέσεις του ελ­ληνικού Δημοσίου με τους ξένους ομολογιούχους. Για τον λόγο αυτό δημιουργήθηκε με νόμο μια ιδιαίτερη Οικονομική Αρχή, η οποία παρουσιαζόταν ως αυτόνομη και ανεξάρτητη, και ονομαζόταν «Διοικητικό Συμβούλιο της Υπηρεσίας του Δημοσίου Χρέους». Η κακή πρακτική αυτής της διαχείρισης και ο βλακώδης από τη μεριά της Ελλάδας ελληνοτουρκι­κός πόλεμος που μεσολάβησε το 1897, οδήγησαν τη χώρα στα χέρια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, μετά και την επιβολή της τεράστιας πολεμικής αποζημίωσης που ανα­γκάστηκε να πληρώσει η χώρα μας στην Τουρκία, η οποία ανερχόταν στο αστρονομικό για την εποχή και τις δυνατό­τητες μας ποσό των 4.000.000 τουρκικών λιρών. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να λάβει ακόμα ένα δυσβάσταχτο δάνειο, με συνέπεια να εκχωρήσει αυτό που αρνιόταν πριν, τη διανομή των πλεονασμάτων υπεγγύων προσόδων, με απλά λόγια τις κρατικές εισπράξεις, κυρίως από τα μονοπώλια στο αλάτι, το πετρέλαιο, τον καπνό, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα... Εισπράξεις που απέδιδε η χώρα μας από τότε έως και το 1981, που μπήκαμε στην EOK!

https://www.topontiki.gr/article/6188/o-vlakodis-polemos-toy-1897-poy-onomastike-atyhis

Η Τουρκία ...επέσπευσε τας πολεμικάς αυτής παρασκευάς και τας συγκεντρώσεις στρατού επί των συνόρων΄ ενθαρρυνομένη και εξωθουμένη υπό της Γερμανικής πολιτικής απεφάσισε την πολεμικήν κατά της Ελλάδος ενέργειαν ...

Μετά την ήττα του Ελληνικού στρατού.

...τη προτάσει της Γερμανίας απαίτησις οριστικού διακανονισμού των παλαιών χρεών , επί των οποίων καίτοι η πτώχευσις είχε κηρυχθή από τον Δ/βριον του 1893 ,ουδείς είχεν επιτευχθεί εκ μέρους των εκάστοτε Ελλ. Κυβερνήσεων συμβιβαστικός διακανονισμός.

Εκ μέρους της Γερμανικής κυβερνήσεως επροτάθη τότε επιβολή διεθνούς ελέγχου επί των προσόδων ...

Μάτην η Ελλ. Κυβέρνησις ηγωνίσθη να αποτρέψη την πραγματοποίησιν της ταπεινωτικής εκείνης δια το κράτος γερμανικής προτάσεως ...

Οι Γερμανοί ομολογιούχοι απέκρουσαν οιανδήποτε συνεννόησιν προς συνομολόγησιν συμβιβασμού , διότι αφ'ενός μεν είχον την πεποίθησιν ,ότι ήθελεν επιτύχη την επιβολήν του ελέγχου επί των οικονομικών της Ελλάδος ,αφ'ετέρου δε διότι προσεδόκων βεβαίαν την εξασφάλισιν κερδών εκ της αμέσου υψώσεως των Ελληνικών χρεωγράφων.

Γ. Ασπρέας. Πολιτική ιστορία της νεωτέρας ελλάδος. Α ΒΡΑΒΕΙΟΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ.

Ο οικονομικός έλεγχος σχετίζεται με τα αίτια του πολέμου του 1897. Η Γερμανία, προβλέποντας την ελληνική ήττα, εξώθησε, με τη βοήθεια πρακτόρων, σε πόλεμο έμμεσα την Ελλάδα, ώστε να εξαναγκασθεί να αποδεχθεί τον έλεγχο. Η ενθάρρυνση για να εμπλακεί η Ελλάδα σε πόλεμο με την Τουρκία προήλθε από τη διπλωματική παρακίνηση της Γερμανίας, η οποία, αφού εξασφάλισε τον έλεγχο των οικονομικών, σταμάτησε να αντιτίθεται στην φιλελληνική λύση του Κρητικού Ζητήματος.

Ολόκληρος ο 19ος αιώνας υπήρξε για την Ελλάδα μια σειρά διαδοχικών επεμβάσεων, ανηλεών εκβιασμών και εθνικών ευτελισμών. Οι Μ.Δυνάμεις κλιμακώνουν σταδιακά τις πιέσεις τους και τις αναμίξεις τους από τον διορισμό δουλικών κυβερνήσεων και τους οικονομικούς καταναγκασμούς ως τον ναυτικό αποκλεισμό και τη στρατιωτική κατοχή.

Η ξενοκρατία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα δεν οφειλόταν στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά στην επιθυμία των ευρωπαϊκών δυνάμεων να έχουν υπό τον έλεγχό τους τη σπουδαία στρατηγική θέση της Ελλάδας. το κίνητρο, λοιπόν, δεν ήταν η οικονομική απομύζηση, αλλά ο πολιτικός έλεγχος μιας αδύναμης κρατικής οντότητας χωρίς το αναγκαίο υπόβαθρο για περαιτέρω ανάπτυξη. Οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονταν μόνο για την εξυπηρέτηση των χορηγηθέντων και χορηγουμένων δανείων και τον έλεγχο της εξωτερικής πολιτικής μέσω του θρόνου και των υπάκουων κομματαρχών.

Η ελληνική ιστορία μετά την απελευθέρωση είναι κυρίως μια ακολουθία ξένων επεμβάσεων. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, οπότε το έκριναν αναγκαίο για τα συμφέροντά τους, επενέβαιναν στο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι της χώρας, επιθυμώντας να επιβάλουν τις κατά περίσταση αποφάσεις τους. Η μοίρα της Ελλάδας, η εθνική της πορεία, το πολίτευμα, η εξωτερική πολιτική καθορίζονταν από τα κέντρα εξουσίας στη δυτική Ευρώπη. Συνέπεια όλων των παραπάνω ήταν λαϊκές συμφορές και κατάφωρες εθνικές ταπεινώσεις.

Οι Έλληνες σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα μέχρι και το 1941, αγωνίσθηκαν σφοδρά για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και τα εθνικά τους δίκαια, χωρίς καμία βοήθεια και έχοντας να αντιμετωπίσουν παντού εχθρούς. Πολλές ήταν οι φορές που το ελληνικό έθνος προδόθηκε και τα επιτεύγματά του καταβαραθρώθηκαν, λόγω των ξένων επεμβάσεων.

Στο σύνδρομο, όμως, της υποτέλειας ήταν και είναι διαχρονικό. Από την εποχή συστάσεως του ελληνικού κράτους καλλιεργείται η αίσθηση από την πολιτική ηγεσία ότι η εξάρτηση είναι δεδομένη και ότι η Ελλάδα χρειάζεται «προστάτες». Χαρακτηριστικότατο δείγμα της εξάρτησης στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής αποτέλεσε και το πρόσφατο για τους συγχρόνους επεισόδιο των Ιμίων το 1996, όταν η πολιτική ηγεσία απηύθυνε δημόσιο «ευχαριστώ» προς τους «προστάτες», που κατάφεραν να αποσοβήσουν έναν πιθανό πόλεμο με την Τουρκία.

Ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης το 1883 έλεγε: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν θα μπορέσει να αξιώσει ποτέ την άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής».

Η εξάρτηση θεωρείτο δεδομένη και από τον Αλ. Κουμουνδούρο, ο οποίος δήλωνε ότι η χώρα οφείλει να αποδίδει ίση ευγνωμοσύνη προς όλες τις προστάτιδες Δυνάμεις.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέμενε ότι μόνο με την πρόσδεση της Ελλάδας στο αγγλικό άρμα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις.

Επίσης, ο Γ. Παπανδρέου θεωρούσε ουτοπικό το όραμα μιας ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής.

Η ξενική επέμβαση και προστασία κορυφώθηκε τον 20ό αιώνα. Δυστυχές αποτέλεσμα υπήρξε ένας φαύλος κύκλος κρίσεων, οδυνηρών εθνικών περιπετειών και κακοπαθημάτων για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι Έλληνες έζησαν δύο παγκόσμιους πολέμους, δύο ξενικές κατοχές, δύο εμφυλίους σπαραγμούς, τρεις δικτατορίες και μια σωρεία πραξικοπημάτων. Επίσης, υπέστησαν τα δεινά των ξενικών παρεμβάσεων, των πολιτικών κλυδωνισμών, της οικονομικής καχεξίας και της γενικότερης κοινωνικής αστάθειας. Οι σκληρές αυτές δοκιμασίες και αντιξοότητες έθεσαν σημαντικά προσκόμματα στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους και στον εν γένει μετασχηματισμό του κοινωνικού ιστού. Η Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και ο Εμφύλιος Πόλεμος (1946- 1949), οι κατ' εξοχήν εθνικές συμφορές του 20ού αιώνα, ήταν η συνέπεια της διαρκούς εξάρτησης και των βάναυσων ξένων επεμβάσεων. Κατά κύριο λόγο, απορρόφησαν όλη την ζωτικότητα του λαού, κράτησαν τη χώρα σε καχεξία σε όλους τους τομείς και ανέστειλαν κάθε προσπάθεια ενάσκησης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Ο αγώνας, στον οποίο είχε αποδυθεί το ελληνικό έθνος, στόχευε αποκλειστικά στην εθνική επιβίωση. Δεν απολάμβανε η Ελλάδα την υπόληψη και την αναγνώριση των αγώνων και των θυσιών από τους Ευρωπαίους.

Το ελληνικό έθνος ήταν το θύμα και των δύο παγκοσμίων πολέμων λόγω του ότι οι Μ. Δυνάμεις το αντιμετώπιζαν ως ένα ανεμώλιο άθυρμα πραγμάτωσης των συμφερόντων τους, και για τον πρόσθετο λόγο ότι οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας ήταν φαύλοι ή διακρίνονταν από μωρία. Ο ελληνικός λαός και στις δύο παγκόσμιες συρράξεις ήταν στο πλευρό των νικητών, καταβάλλοντας βαρύ τίμημα σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Εν τούτοις, τα δίκαιά του ενταφιάστηκαν και συντρίφθηκε αποτρόπαια από δύο εθνικές τραγωδίες.

Ο ελληνικός λαός αγωνίστηκε με φοβερή επιμονή για την ανεξαρτησία του όσο κανένα άλλο έθνος.

Κείμενο οπισθοφύλλου

Οι ξένες επεμβάσεις στην Ελλάδα ήταν το χαρακτηριστικό φαινόμενο που σημάδεψε ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του έως και την πρόσφατη σύγχρονη εποχή. Επρόκειτο για την ανάμιξη των ευρωπαϊκών δυνάμεων στα εσωτερικά ζητήματα, αλλά και στην εξωτερική πολιτική της χώρας, πολλές φορές με τρόπο βίαιο και απάνθρωπο. Οι Ευρωπαίοι αποδύθηκαν έναν αγώνα ελέγχου των κρατικών δομών της χώρας, ακόμη και της ίδιας της πολιτικής ζωής, αγωνιζόμενοι να προασπίσουν τα συμφέροντά τους σε μία περιοχή με πολύπλοκους συσχετισμούς δυνάμεων και ισορροπιών. Πολέμησαν με πάθος κάθε αντιτιθέμενη σ' αυτούς κίνηση, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες στην ελληνική κοινωνία. Κατάφεραν να δημιουργήσουν μια χώρα εξαρτώμενη σε πολλαπλά πεδία, που ήταν καταδικασμένη να ακολουθεί πιστά, χωρίς διαφοροποιημένη και ανεξάρτητη οπτική, τους δυτικούς της «προστάτες». Αποτέλεσμα αυτής της δεσμευμένης πορείας μέσα στον χρόνο ήταν η Ελλάδα να γνωρίσει πολλούς κλυδωνισμούς στον πολιτικό και κοινωνικό της βίο, με έντονο αντίκτυπο έως και σήμερα.

ΞΕΝΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γ.ΤΣΕΡΕΒΕΛΑΚΗΣ

Μερικά χρόνια άργότερα, στά 1935, ό λόρδος Κρώσφιλτ καί ο άγγλοι κεφαλαιοκράτες Χάμπρο καί Σια προετοίμασαν μαζί μέ τό Βενιζέλο τόν έρχομό τού Γεωργίου Β' στήν 'Ελλάδα.

Ένα χρόνο πάλι πιό ύστερα ό άγγλος πρεσβευτής στήν 'Αθήνα Ουατερλόου γύριζε στίς έπαρχιακές πόλεις τής Έλλάδας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα κλπ.) καί σάν ύπαίθριος ρήτορας άγόρευε γιά τά καλά πού θά φέρει τό καθεστώς τις 4ης Αύγούστου.

Καί τό Δεκέμβρη τού 1944 τά άεροπλάνα καί τά τάνκς τού Σκόμπυ, μαζί μέ τούς συνεργάτες τών γερμανών καί Ιταλών σκόρπισαν τό θάνατο καί τήν καταστροφή στήν 'Αθήνα καί Πειραιά γιά νά πραγματοποιήσουν τήν άγγλική κατοχή της χώρας μας...

Γ. Κορδάτος . ΟΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Κ. Καραμανλής. Ανήκουμε στην Δύση.

Από το 1981 και μετά οικονομικά ανήκουμε στην ΕΟΚ. Αποσάθρωση της γεωργικής παραγωγής, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας λόγω του ανταγωνισμού.

Οι πολιτικές ηγεσίες είχαν πλήρη συναίσθηση της τραγικής κατάστασης πού θα βρεθεί η Ελληνική οικονομία, αλλά είπαμε σημασία έχουν οι σχεδιασμοί των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, η υπακοή στους προστάτες μας.

Μετά μία δεκαετία στο κοινό νόμισμα υφιστάμεθα μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας Παυλόπουλος συμπεριφερόμενος σαν κομματάρχης όπου βρεθεί και σταθεί διατυμπανίζει ότι η Ελλάδα ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ και εκεί θα μείνει.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, ποιος στα σοβαρά μπορεί να ομιλεί για εθνική οικονομική πολιτική , αφού αυτή απαιτεί πρώτα και κύρια την ανεξαρτησία της χώρας ;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΚ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι αν τρως από τα έτοιμα η περιουσία σου σιγά-σιγά θα μειώνεται, θα εξανεμίζεται ;

Ποιός δεν μπορεί να καταλάβει ότι η περιουσία σου αυγαταίνει , αυξάνει από την ντόπια παραγωγή ;

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι όταν αγοράζεις από το εξωτερικό περισσότερα από όσα παράγεις ντόπια, πάλι σιγά-σιγά η περιουσία σου συνολικά και ατομικά μειώνεται και καταντάς φτωχός .

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι αφού η ΕΟΚ μοίραζε χρήματα στους Έλληνες αγρότες για να μην παράγουν, ήθελε να πουλήσει την δική της παραγωγή σε βάρος της ντόπιας παραγωγής, σε βάρος των Ελλήνων .

Τα ίδια δεν έκαναν οι Άγγλοι και οι υπόλοιποι αποικιοκράτες σε χώρες αποικίες τους όπως πχ. η Ινδία πού καταστρέψανε την ντόπια ανταγωνιστική προς αυτούς παραγωγή;

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι μία γνήσια ελληνική κυβέρνηση οφείλει να βάζει σοβαρούς περιορισμούς στα εισαγόμενα αγαθά προς όφελος της ντόπιας παραγωγής, διαφορετικά αναγκαστικά τρώει από τις σάρκες της αυξάνοντας συνεχώς την φορολογία.

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι πριν την ΕΟΚ το αγροτικό μας ισοζύγιο ήταν πλεονασματικό και μετά έντονα ελλειμματικό και γενικότερα το ισοζύγιο μας πάσχει από την αθρόα εισαγωγή των ξένων εμπορευμάτων .

Αποτέλεσμα η ανάγκη δανεισμού.

Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι τα εργοστάσια ,τα μηχανήματα, η επαγγελματική πείρα, οι επαγγελματικές δεξιότητες εξανεμίζονται .

Δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι πολίτες πού δεν ενδιαφέρονται για αυτά, τα αγνοούν, δεν προβληματίζονται , πού δεν γίνονται γόνιμες συζητήσεις ,διάλογοι μέσα στην κοινωνία.

Δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι πολίτες πού τους μάθανε να αποστρέφονται την πολιτική και  αφήνουν την μοίρα τους να την διαφεντεύουν άλλοι.

Οι επαγγελματίες πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι τους.

Κύριο επιχείρημα τους είναι ότι θα κάνουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και θα φέρουν την ανάπτυξη (πού ο καθένας με αυτές τις λέξεις μπορεί να εννοεί ότι του κατέβει στο κεφάλι) , τόσες δεκαετίες με τόσο άφθονο χρήμα έφεραν την καταστροφή, τώρα μέσα σε αυτές τις συνθήκες εσωτερικές και εξωτερικές θα μας φέρουν την ανάπτυξη ;

Και τι να την κάνουμε μία ανάπτυξη πού όλη η κοινωνία δεν θα έχει την οικονομική ικανότητα να ζει παρά μόνο να φυτοζωεί στα όρια της εξαθλίωσης;

Ας είναι «καλά» τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης και η ασύστολη προπαγάνδα τους.