Οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα αυξήθηκαν. Πάνω από 3000 άνθρωποι αποπειράθηκαν ή αυτοκτόνησαν την περίοδο του Μνημονίου. Στην πλειονότητά τους ήταν άνεργοι ή υπερχρεωμένοι επιχειρηματίες. Η αυτοκτονία του συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλα τον Απρίλη του 2012 στην πλατεία Συντάγματος ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα ύστατης πολιτικής διαμαρτυρίας. Στο σημείωμά του έγραφε: «Δεν αυτοκτονώ, με σκοτώνουν».

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι μέσα στο 2022 οι μισθοί μειώθηκαν κατά 7,7% λόγω του πληθωρισμού, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι κυβερνώντες για επιτυχίες.

Ο Στουρνάρας μίλησε: «Με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο θα έχουμε κυβέρνηση – αδιανόητο κάποιο από τα τρία κόμματα να θέσει σε κίνδυνο την πορεία προς την κανονικότητα».

Οι τράπεζες μίλησαν, η ευρωκρατία μίλησε.

Αποσβολωμένος ο ελληνικός λαός παρακολουθεί τις εξελίξεις μετά τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη 2009, οπότε και αποκαλύφθηκε σε όλες της τις διαστάσεις η ολοκληρωτική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και ειπώθηκε επισήμως με δραματικούς τόνους ότι «η χώρα μας απώλεσε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας».

Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα απώλεσε το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, αφού δεν μπορεί να πάρει από μόνη της καμιά απόφαση, αλλά σύρεται δέσμια πίσω από «επενδυτικούς

οίκους», τις «αγορές» και τους «γραφειοκράτες» των Βρυξελλών. Η εικόνα των ανθρώπων της τρόικας, που πηγαινοέρχονται κάθε τόσο στην Αθήνα, για να υπαγορεύσουν την ελληνική οικονομική πολιτική και να εγκρίνουν τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, είναι

αποκαλυπτική της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας.

Οι αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση είναι λίγο πολύ γνωστές:

Η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας.

Το ξεπούλημα κερδοφόρων Επιχειρήσεων και Οργανισμών.

Το μεγάλο ύψος των αμυντικών δαπανών.

Η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή. [νόμιμη και παράνομη].

Ο ανεξέλεγκτος δανεισμός και το τεράστιο εξωτερικό χρέος.

Η αδιαφάνεια και η σπατάλη του δημόσιου χρήματος. [ρουσφέτια, μίζες, κομματικό κράτος, μη παραγωγικό δημόσιο].

Η κρίση του πολιτικού συστήματος με το καθεστώς ατιμωρησίας.

Ο μεγαλοϊδεατισμός μας με τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας 2004.

Η διεθνής κρίση και η κερδοσκοπική επίθεση των αγορών…

https://argolikivivliothiki.gr/2012/11/01/economic-crises/

Δίνουμε δύο άρθρα πού βρήκαμε πού αφορούν την ρύθμιση του χρέους στο Eurogroup το 2018 επί Σύριζα καθώς και ένα άρθρο πού εξηγεί τα αίτια ενός μέρους του πληθωρισμού.

ΣΥΝΟΨΗ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.

1. Απαραίτητη προϋπόθεση «να εφαρμοσθούν πλήρως οι μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη νομοθετηθεί…

2. Σε κάθε περίπτωση για να παραμείνει σε τροχιά βιωσιμότητας το χρέος θα πρέπει η Ελλάδα να πετύχει αφενός υψηλά πλεονάσματα [δηλαδή μόνιμοι υψηλοί και επιπρόσθετοι φόροι] έως το 2060, αφετέρου ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης στο ίδιο διάστημα.

3. Επίσης υπολογίζεται ότι τα συνολικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις θα φθάσουν στα 14 δισ. μεταξύ του 2018 και του 2060. [δηλαδή θα ξεπουληθούν τα πάντα].

4, Είναι απορίας άξιο πως η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι έλυσαν ή έστω βελτίωσαν τη θέση μας έστω και σε μεσοπρόθεσμη βάση, όταν ένα μη βιώσιμο χρέος, λόγω του ότι δεν ήταν εξυπηρετήσιμο πριν τη συμφωνία της 21ης του Ιουνίου του 2018 αναδιαρθρώθηκε επιβαρύνοντάς το στην ιδανική περίπτωση με άλλα 13 δισεκατομμύρια ευρώ.

5. Τα νούμερα φωνάζουν ότι έχουμε μετατραπεί σε μία τέλεια αποικία χρέους και λιτότητας, όπου η οικονομική μας ελευθερία θα εξαρτάται από πολιτικούς διαλόγους και διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, ικετεύοντας πάντα για μία νέα ρύθμιση.

6. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι ικανό ούτε να διαχειριστεί ούτε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια κρίση, την οποία άλλωστε το ίδιο δημιούργησε.

Η ρύθμιση του χρέους ανοίγει τον δρόμο για τις αγορές

Η συμφωνία του Eurogroup για την ελάφρυνση του χρέους αποτελεί ενα βήμα καθοριστικής σημασίας για την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές

28.06.2018

Ενα βήμα καθοριστικής σημασίας για την αξιόπιστη επιστροφή της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές και την επάνοδό της σε πορεία οικονομικής σύγκλισης προς τις άλλες χώρες της ευρωζώνης αποτελεί η συμφωνία του Eurogroup για την ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους και το εποπτικό πλαίσιο που τη συνοδεύει.

Ενα βήμα καθοριστικής σημασίας για την αξιόπιστη επιστροφή της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές και την επάνοδό της σε πορεία οικονομικής σύγκλισης προς τις άλλες χώρες της ευρωζώνης αποτελεί η συμφωνία του Eurogroup για την ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους και το εποπτικό πλαίσιο που τη συνοδεύει. Η εκτίμηση αυτή καταγράφεται σε ανάλυση της Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών της Alpha Bank για τις εξελίξεις στην ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος. Σε αυτήν τονίζεται ότι διασφαλίζεται πως το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο «σε μεσοχρόνιο ορίζοντα»

Η προϋπόθεση

Διευκρινίζεται όμως πως είναι απαραίτητη προϋπόθεση «να εφαρμοσθούν πλήρως οι μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη νομοθετηθεί, οι οποίες παρέχουν μία ικανή βάση για βιώσιμη ανάπτυξη μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας».

Οπως αναφέρεται στην ανάλυση, η συμφωνία του Eurogroup επικύρωσε την ολοκλήρωση της τέταρτης αξιολόγησης, επιτρέποντας την εκταμίευση της τελευταίας δόσης ύψους 15 δισ. ευρώ, ενώ σημαντικό μέρος του ποσού αυτού ενισχύει το κεφαλαιακό απόθεμα (cashbuffer), το οποίο ανέρχεται πλέον στα 24,1 δισ. ευρώ, καλύπτοντας τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας για 22 μήνες μετά τη λήξη του Προγράμματος Προσαρμογής (Αύγουστος του 2018).

Βασικά στοιχεία

Σύμφωνα με την Alpha Bank δύο είναι τα βασικά στοιχεία της συμφωνίας.

Πρώτον, η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους σε μεσοχρόνιο ορίζοντα, δηλαδή η διασφάλιση ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας δεν θα υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ, αναμένεται να επιτευχθεί μέσω:

l Της επιμήκυνσης των λήξεων και των επιτοκίων λήξεως των δανείων του EFSF για 10 έτη, ξεκινώντας από το 2032.

l Της διατήρησης πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και της εφαρμογής μεταρρυθμίσεων οι οποίες έχουν συμφωνηθεί και δεν έχουν υλοποιηθεί ακόμα από την πλευρά της Ελλάδα.

l Της άρσης του περιθωρίου του κλιμακωτού σταθερού επιτοκίου (step-up) που είχε συνδεθεί με τα δάνεια του δευτέρου προγράμματος προσαρμογής.

l Της μεταφοράς των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων από τα χαρτοφυλάκια ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών (ANFA και SMP).

Τα δύο τελευταία μέτρα συνδέονται με την εφαρμογή συγκεκριμένων δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η ελληνική πλευρά.

Δεύτερον, η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους σε μακροχρόνιο ορίζοντα θα υποστηριχθεί κυρίως μέσω της επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 2,2% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο στην περίοδο 2023-2060. Επιπλέον, για τη διατήρηση των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας στο επίπεδο έως το 20% του ΑΕΠ, το Eurogroup συμφώνησε να ενεργοποιηθούν τα αντίστοιχα μέτρα μακροχρόνιου χαρακτήρα όπως είχαν ορισθεί τον Μάιο του 2016 (αναδιάρθρωση και περαιτέρω επιμήκυνση των ωριμάσεων), εφόσον αυτό κριθεί απαραίτητο.

Εξάλλου η Alpha Bank στην ανάλυσή της αναφέρει ότι «η χώρα θα βρίσκεται υπό καθεστώς ενισχυμένης επιτήρησης από τους εταίρους προκειμένου να διασφαλισθεί η απρόσκοπτη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και να παρακολουθούνται στενά οι οικονομικές και δημοσιονομικές εξελίξεις».

Πλεονάσματα

Σε κάθε περίπτωση για να παραμείνει σε τροχιά βιωσιμότητας το χρέος θα πρέπει η Ελλάδα να πετύχει αφενός υψηλά πλεονάσματα έως το 2060, αφετέρου ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης στο ίδιο διάστημα. Οι μακροοικονομικές προβλέψεις στις οποίες βασίστηκε και η απόφαση του Eurogroup αναλύονται στην έκθεση βιωσιμότητας (DSA) της Κομισιόν. Σε αυτήν περιέχονται δύο σενάρια, το βασικό και το δυσμενές, για την εξέλιξη του χρέους.

Στο βασικό διατυπώνεται η εκτίμηση πως το ονομαστικό ΑΕΠ θα αυξάνεται με μέσο ρυθμό 3% από το 2020 έως το 2060 και παράλληλα η Ελλάδα θα επιτυγχάνει πρωτογενές πλεόνασμα 2,2% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο στο εξεταζόμενο διάστημα. Επίσης υπολογίζεται ότι τα συνολικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις θα φθάσουν στα 14 δισ. μεταξύ του 2018 και του 2060.

Εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί και αφού ληφθούν υπόψη τα μέτρα ελάφρυνσης που αποφασίστηκαν στο Eurogroup, η Κομισιόν προβλέπει ότι το χρέος θα ανέλθει το 2019 στο 177,5% για να υποχωρήσει στη συνέχεια στο 168,9% το 2020, στο 131,4% το 2030 και στο 96,8% το 2060. Οσον αφορά τις ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες, του χρόνου θα διαμορφωθούν στο 10,8% , το 2020 στο 9,4% , το 2030 στο 11,1% και το 2060 στο 19,8%.

Αβεβαιότητα

Πάντως επειδή οι στόχοι αυτοί είναι ιδιαίτερα φιλόδοξοι, η Κομισιόν σημειώνει πως «υπάρχει αβεβαιότητα γύρω από την ικανότητα (capacity) της ελληνικής κυβέρνησης, να διατηρήσει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για πολλές δεκαετίες.Επιπλέον, υπάρχουν σημαντικοί κίνδυνοι επιδείνωσης του ΑΕΠ που σχετίζονται με τη γήρανση του πληθυσμού και τις τάσεις στη γενικότερη παραγωγικότητα».

Το δυσμενές σενάριο

Γι' αυτό και στοDSA έχει συμπεριληφθεί και ένα δυσμενές σενάριο για το χρέος. Σε αυτό, η αύξηση του ονομαστικού ΑΕΠ μειώνεται κατά 0,2% ετησίως σε σχέση με το βασικό σενάριο ως το 2060. Το δε πρωτογενές πλεόνασμα αναμένεται να κινηθεί όπως και στο βασικό σενάριο ως το 2022 και μετά μειώνεται στο 1,5% κατά μέσο όρο έως το 2060. Με αυτά τα δεδομένα το χρέος αποκλιμακώνεται από το 179,7% του ΑΕΠ το 2019 στο 172,6% το 2020 και στο 149,8% το 2030. Από εκεί και πέρα μπαίνει σε μη βιώσιμή τροχιά με άνοδο στο 186,6% το 2050 και στο 234,8% το 2060. Ανάλογη είναι η εικόνα και για τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες, οι οποίες από το 18,1% του ΑΕΠ το 2030 αυξάνονται στο 28,2% το 2040 και εκτοξεύονται στο 53,3% το 2060.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

https://www.tovima.gr/2018/06/28/finance/i-rythmisi-toy-xreoys-anoigei-ton-dromo-gia-tis-agores/

Η ρύθμιση του χρέους έως το 2032 κόστισε στην Ελλάδα επιπλέον 13 δισ. Ευρώ

Των Στέλιου Ορφανάκη και Νικήτα Παπαντωνίου

Από τον επίσημο λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ στο twitter στις 21 Αυγούστου του 2018 μεταξύ άλλων πανηγυρισμών αναγράφηκε ότι: "Ρύθμιση χρέους ως το 2032. Η Ελλάδα γλυτώνει 50 δισ. ευρώ συνολικά". Σκοπός της παρούσας ανάλυσης μας είναι να υπολογίσουμε πόσα δισεκατομμύρια ευρώ μας κόστισε ή πόσα κερδίσαμε από τη συμφωνία που έγινε στις 21 Ιουνίου 2018 μεταξύ του Eurogroup και της Ελλάδος. Δεσμευόμαστε ότι θα χρησιμοποιήσουμε όσο πιο απλή γλώσσα μπορούμε, ώστε ο καθένας και η καθεμία που θα μας διαβάσει να κατανοήσει τη μελέτη μας.

Για να πάρουμε την ιστορία από την αρχή, η Ελλάδα από το 2010 έως σήμερα έχει λάβει από τους Ευρωπαίους εταίρους οικονομική βοήθεια αξίας 245,7 δισ. ευρώ κυρίως για αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους της. Το ποσό αυτό μας δόθηκε τμηματικά μέσω ειδικών προγραμμάτων βοήθειας, τα γνωστά μας μνημόνια. Από τη βοήθεια αυτή, τα 194,7 δισ. ευρώ δόθηκαν στα πλαίσια των Μνημονίων Ι και ΙΙ, ενώ τα 65,2 δισ. ευρώ, αν ληφθούν υπόψιν οι πρόωρες αποπληρωμές δανείων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου(Δ.Ν.Τ), δόθηκαν στα πλαίσια του Μνημονίου ΙΙΙ.

Επιπλέον από το Δ.Ν.Τ εξαιτίας των δύο πρώτων μνημονίων έχουμε πάρει 32,1 δισεκατομμύρια ευρώ, με την τελευταία εκταμίευση να γίνεται αρχές του 2014, ενώ στο Μνημόνιο ΙΙΙ το Δ.Ν.Τ δεν εκταμίευσε ούτε ένα ευρώ. Συνολικά η Ελλάδα μέχρι τη λήξη του Μνημονίου ΙΙΙ έχει πάρει από Ευρώπη και Δ.Ν.Τ το ποσό των 273,7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Να σημειωθεί ότι το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι σήμερα στα 359,7 δισεκατομμύρια ευρώ.

Για να φθάσουμε σε συμπεράσματα θα απαντήσουμε σε δύο υπό – προβλήματα. Το πρώτο αναφέρεται στον υπολογισμό του συνολικού κόστους εξυπηρέτησης πριν τη συμφωνία της 21ης Ιούνη του 2018 ενώ το δεύτερο αναφέρεται στον υπολογισμό του συνολικού κόστους εξυπηρέτησης μετά τη συμφωνία της 21ης Ιούνη του 2018. Η διαφορά σε ευρώ που θα προκύψει από τη λύση των δύο υπό-προβλημάτων θα μας δώσει ακριβώς πόσα επιπλέον θα πληρώσουμε σε δισεκατομμύρια ευρώ, όπως ήδη γνωρίζετε γιατί σας το μαρτυρήσαμε παραπάνω.

Ξεκινώντας την επίλυση του πρώτου υπό-προβλήματος και σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (Ο.Δ.ΔΗ.Χ) το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους μας σε ταμειακή βάση (Ε.Κ.Ε.ΔΗ.Χ) πριν τη συμφωνία βρισκόταν στα 1,7%, ενώ η διάρκεια μέσης ωρίμανσης του συνολικού χρέους της χώρας ήταν στα 18,1 έτη. Το συνολικό χρέος της Ελλάδος πριν τη συμφωνία ήταν 344,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Οπότε το κόστος εξυπηρέτησης του συνολικού χρέους της Ελλάδος πριν τη συμφωνία της 21ης Ιουνίου 2018 διαμορφωνόταν στα 110,7 δισεκατομμύρια ευρώ. (Δείτε συμπληρωματικά και τα στοιχεία του ΠΙΝΑΚΑ 1)

Προχωρώντας στην επίλυση του δεύτερου υπό-προβλήματος υπολογίσαμε το νέο ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους σε ταμειακή βάση(Ε.Κ.Ε.ΔΗ.Χ) που πέφτει στο 1,68% από το 1,7% που ήταν πριν τη συμφωνία, ταυτόχρονα κάνουμε τις υποθέσεις ότι η κυβέρνηση θα εξοφλήσει μέσα στο 2018 ποσό 3,3 δισ. ευρώ προς το Δ.Ν.Τ. και ότι θα εισπράξει 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ σε ισόποσες εξαμηνιαίες δόσεις από την Ε.Κ.Τ εφόσον τηρεί τις δεσμεύσεις της. Να σημειώσουμε ότι το συνολικό χρέος της Ελλάδος μετά τη συμφωνία και στη λήξη του Μνημονίου ΙΙΙ διαμορφώνεται στα 359,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Με επεξεργασία των παραπάνω δεδομένων προκύπτει ότι το κόστος εξυπηρέτησης του συνολικού χρέους της Ελλάδος μετά τη συμφωνία της 21ης Ιουνίου διαμορφώνεται στα 123,7 δισεκατομμύρια ευρώ. (Δείτε συμπληρωματικά και τα στοιχεία του ΠΙΝΑΚΑ 2)

Από τα αποτελέσματα που υπολογίσαμε προκύπτει ότι η Ελλάδα με την υπογραφή της συμφωνίας στο Eurogroup στις 21 Ιουνίου 2018 επιβαρύνθηκε με επιπλέον 13 δισεκατομμύρια ευρώ (4 Βεβαιωμένους ΕΝΦΙΑ).Η επιβάρυνση των 13 δισεκατομμυρίων ευρώ προέκυψε παίρνοντας όλες τις ευνοϊκές συνθήκες για τη χώρα μας στους υπολογισμούς μας. Για παράδειγμα θεωρήσαμε ότι το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους σε ταμειακή βάση (Ε.Κ.Ε.ΔΗ.Χ) θα παραμείνει σταθερό στο 1,68% κάτι που είναι αδύνατο, αφού ο δανεισμός μας από τις αγορές – όποτε γίνει – θα το αυξήσει από σημαντικά έως πάρα πολύ. Επίσης έχει ληφθεί υπόψιν για εκείνη την περίοδο υπολογισμού το ταμειακό όφελος της αναβαλλόμενης πληρωμής τόκων (μετά την περίοδο χάριτος όλα αυτά θα γίνουν μεγαλύτερα).

Είναι απορίας άξιο πως η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι έλυσαν ή έστω βελτίωσαν τη θέση μας έστω και σε μεσοπρόθεσμη βάση, όταν ένα μη βιώσιμο χρέος, λόγω του ότι δεν ήταν εξυπηρετήσιμο πριν τη συμφωνία της 21ης του Ιουνίου του 2018 αναδιαρθρώθηκε επιβαρύνοντάς το στην ιδανική περίπτωση με άλλα 13 δισεκατομμύρια ευρώ.

Δυστυχώς η μεγάλη μας τραγωδία δεν είναι το χρέος. Είναι το πολιτικό μας σύστημα και εμείς ως πολίτες, που με την ψήφο μας το αναπαλαιώνουμε αντί να το ανανεώσουμε. Το αποτέλεσμα είναι αντί κυβέρνηση και αντιπολίτευση να ψάχνουν να βρουν εφαρμόσιμη λύση για να σταματήσει η χώρα να είναι αποικία χρέους και λιτότητας, ο ένας κατηγορεί τον άλλο, και όλοι μαζί εμάς τους πολίτες λες και δεν έφταιγε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και η πολιτική που εφάρμοζαν για να οδηγηθούμε στη δημοσιονομική χρεωκοπία, η οποία με τη σειρά της έφερε τα Μνημόνια Ι και ΙΙ και φυσικά και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Να θυμίσουμε ότι το 2011 η ύφεση είχε κτυπήσει κόκκινο με την πτώση του Α.Ε.Π να φτάνει έως το 9,1%. Επίσης να θυμίσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν εφαρμόζει μόνο το Μνημόνιο ΙΙΙ αλλά και όλα τα μέτρα των Μνημονίων Ι και ΙΙ ενώ όλα τα περιοριστικά μέτρα των πρώτων δύο μνημονίων όπως και του τρίτου φυσικά είχαν μόνο δημοσιονομική απόδοση. Μια δημοσιονομική απόδοση που στηρίχθηκε κυρίως σε φόρους που με τη σειρά τους οδήγησαν στην κατάρρευση του εισοδήματος των πολιτών.

Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α) το διάστημα από το πρώτο τρίμηνο του 2007 έως το πρώτο τρίμηνο του 2015 το διαθέσιμο κατά κεφαλή εισόδημα, που εκφράζει την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών μειώθηκε στην Ελλάδα σχεδόν κατά 28%. Το ίδιο διάστημα στις υπόλοιπες χώρες του Ο.Ο.Σ.Α είχαμε αύξηση κατά 8,1%. Η όποια ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας κερδήθηκε από το Μνημόνιο Ι και ΙΙ προήλθε καθαρά από τη συμπίεση του εργατικού κόστους και όχι από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Φυσικά να μην ξεχνάμε και τους περίπου 400.000 Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα μας μέχρι το 2015 για να αναζητήσουν μέλλον στο εξωτερικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πιάστηκε για άλλη μια φορά ψευδόμενος ενώ και η αντιπολίτευση αποφεύγει να πει όλη την αλήθεια στον λαό. Ας την πούμε λοιπόν εμείς με όποιο κόστος: Τα νούμερα φωνάζουν ότι έχουμε μετατραπεί σε μία τέλεια αποικία χρέους και λιτότητας, όπου η οικονομική μας ελευθερία θα εξαρτάται από πολιτικούς διαλόγους και διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας, ικετεύοντας πάντα για μία νέα ρύθμιση.

Απευθυνόμενοι στους συμπολίτες μας και προσπαθώντας να απαντήσουμε στο ερώτημα που συνεχώς μας θέτουν: "Μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;" Απαντάμε: "Σίγουρα ναι!" Όμως αυτό προϋποθέτει ότι θα αλλάξουμε, θα εξαφανίσουμε το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την πολιτική νοοτροπία που το εκτρέφει ακόμα. Είναι δύσκολο; Όχι, με την προϋπόθεση ότι θα αλλάξουμε πρώτα εμείς. Αν δεν αλλάξουμε τα κίνητρα με τα οποία ψηφίζουμε, δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα. Εσύ που μόλις μας διάβασες πιστεύεις ότι σου είναι δύσκολο να αλλάξεις;

* Ο κ. Στέλιος Ορφανάκης έχει εργαστεί μεταξύ άλλων θέσεων ως Επενδυτικός Σύμβουλος στην Ιδιωτική Τραπεζική (AlphaPrivateBank – Όμιλος ALPHABANK) ενώ τώρα εργάζεται ως Καθηγητής (M.Sc) Φυσικών και Θετικών Επιστημών στη Δημόσια Εκπαίδευση. Ο κ. Στέλιος Ορφανάκης είναι πτυχιούχος φυσικός με μεταπτυχιακές σπουδές, έχει εξειδικευθεί στην Τραπεζική Διοίκηση και σε Παράγωγα Προϊόντα.

* * Ο κ. Νικήτας Παπαντωνίου είναι πρώην CFO της Nobacco και αναλυτής της Eurobank και νυν σύμβουλος στο ΕΒΕΑ και καθηγητής-επιχειρηματίας στην εταιρεία Διακρότημα. Ο κ. Νικήτας Παπαντωνίου είναι πτυχιούχος φυσικός με μεταπτυχιακές σπουδές στα εφαρμοσμένα μαθηματικά, τα χρηματοοικονομικά-διοίκηση καθώς και στο marketing management ενώ μεταξύ άλλων έχει πιστοποίηση σε IFRS λογιστικά πρότυπα.

https://www.capital.gr/arthra/3311482/i-ruthmisi-tou-xreous-eos-to-2032-kostise-stin-ellada-epipleon-13-dis-euro/

Ο «πληθωρισμός της απληστίας»-Πως οι εταιρείες τον χρησιμοποιούν για αυξήσεις

Από

iskra

27/04/2023

Οι οικονομολόγοι το ονομάζουν «πληθωρισμός της απληστίας» και, απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, οι εταιρείες έχουν βρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκτοξεύσουν τα ήδη δυσθεώρητα κέρδη τους, καθώς και τα περιθώρια κέρδους σε συνδυασμό με τις πωλήσεις τους, μέσα από τον ίδιο τον αυξημένο πληθωρισμό!

Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό: οι εταιρείες κερδίζουν μέσα από τον πληθωρισμό, καθώς ο πληθωρισμός τους φέρνει μεγαλύτερο κέρδος και αυτό το κάνουν μέσα από την τεχνητή αύξηση των τιμών προς τον τελικό καταναλωτή. Δηλαδή, οι τιμές δεν αυξάνονται επειδή αυξάνονται οι πρώτες ύλες ή το εργασιακό κόστος, αλλά επειδή οι εταιρείες μπορούν από μόνες τους να αυξήσουν την τιμή, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους!

Συνέπεια αυτής της τακτικής είναι περαιτέρω αύξηση του πληθωρισμού. Η οικονομία, λοιπόν, έχει ήδη μπει σε ένα σπιράλ πληθωρισμού, ενώ η αύξηση των επιτοκίων, το μόνο που τελικά θα επιτύχει θα είναι το αυξημένο κόστος δανεισμού για τις μικρές επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά σε συνδυασμό με την πραγματική μείωση των μισθών! Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: και τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών αυξάνονται και οι πωλήσεις αυξάνονται και οι «μικροί» της αγοράς πετιούνται «εκτός» αφού δεν μπορούν να αντέξουν αυτό το σπιράλ πληθωρισμού-επιτοκίων! Πραγματικά, εκπληκτικό σύστημα ο καπιταλισμός: εμφανίζει ως «φυσικό φαινόμενο» κάτι που είναι απολύτως τεχνητό ως προς τη δομή και τη λειτουργία του!

Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, από όλους τους βιομηχανικούς κλάδους:

– Το μικτό περιθώριο κέρδους EBITDΑ επί των εσόδων κατασκευαστικού ομίλου αυξήθηκε κοντά στις 4 μονάδες και το περιθώριο μικτού κέρδους κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες.

– Εισηγμένη βιομηχανία τροφίμων αποδίδει την περσινή αύξηση του λειτουργικού κέρδους στο αποδοτικότερο μίγμα πωλήσεων σε συνδυασμό με τον… εξορθολογισμό των τιμών.

– Σχεδόν τριπλάσιο είναι το μικτό περιθώριο κέρδους που εμφάνισε εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών ενεργειακή εταιρεία ενώ στη διαφοροποίηση του μίγματος πωλήσεων στους επιμέρους κλάδους δραστηριότητας αποδίδει εισηγμένος προμηθευτικός όμιλος την αύξηση των περιθωρίων κέρδους του.

Η τάση αυτή, είχε διαφανεί ήδη από τα αποτελέσματα εννεαμήνου, όπου το μερίδιο καθαρού κέρδους (ορίζεται ως ο λόγος του καθαρού λειτουργικού πλεονάσματος προς την καθαρή προστιθέμενη αξία) έφθασε στο ιστορικό υψηλό του 38,4%, από 33,6% που ήταν το αντίστοιχο διάστημα του 2021.

«Υπάρχουν τομείς όπου το κόστος μειώνεται ενώ οι τιμές λιανικής αυξάνονται και τα κέρδη αυξάνονται επίσης» δήλωσε ο Fabio Panetta, κεντρικός τραπεζίτης και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ο Albert Edwards της Société Générale να αναφέρει στο MarketWatch ότι «ο κύριος μοχλός αυτού του κύκλου πληθωρισμού οφείλεται στην άνοδο των περιθωρίων κέρδους. Συχνά, οι εταιρείες αυξάνουν τις τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών όχι επειδή το χρειάζονται, λόγω του αυξανόμενου κόστους εργασίας και πρώτων υλών, αλλά επειδή μπορούν». Και συμπληρώνει πως οι εταιρείες, ιδιαίτερα σε ανεπτυγμένες οικονομίες, έχουν χρησιμοποιήσει το αυξανόμενο κόστος των πρώτων υλών εν μέσω της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία ως «δικαιολογία» για να αυξήσουν τις τιμές και να επεκτείνουν τα περιθώρια κέρδους σε νέα ύψη.

https://iskra.gr/o-plithorismos-tis-aplistias-pos-oi-etaireies-ton-chrisimopoioun-gia-afxiseis/