Η ανωτέρω εικόνα απο την σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ.

«Μην κατακρίνετε για να μην κατακριθείτε... Γιατί βλέπεις το αγκαθάκι μέσα στο μάτι του πλησίον σου και δεν νιώθεις το δοκάρι που έχεις μέσα στο δικό σου μάτι; ... Υποκριτή...» (Ματθ. 7, 1-5).

Με αφορμή τις αντικομμουνιστικές φιέστες στην Εσθονία.

Με θέμα «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».

Έφτασαν στο σημείο της ταύτισης του ανεπανάληπτου έργου του Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο» με το ναζιστικό μανιφέστο «Ο Αγών μου» του Χίτλερ.

Ένα βασικό πρόβλημα της ΕΟΚ των πολυεθνικών;

Η δυσφήμιση της θεωρίας του μάρξ , πρέπει ειδικά στις μέρες μας πού η ολιγαρχία επιτίθεται και παίρνει πίσω κάθε δικαίωμα των λαών πού χτίστηκε με αίμα, οι λαοί να ακούνε Μαρξ και να τον θεωρούν σαν κάτι εγκληματικό.

Και είναι εγκληματική για την ολιγαρχία η θεωρία της πάλης των τάξεων του μάρξ.

Αφαιρεί κέρδη από την ολιγαρχία, θέλει να θεωρεί την εργατική δύναμη, ανθρώπινη ιδιότητα.

Είναι το μόνο πού τους ανησυχεί, μην οι λαοί ξεφύγουν από τα παραισθησιογόνα πού τούς ναρκώνουν και αρχίσουν πάλι να διεκδικούν δυναμικά καλύτερες κοινωνίες, δίκαιες με την οικονομία στην υπηρεσία του πολίτη και όχι του κέρδους, της ολιγαρχίας.

Ο πόλεμος της αποβλάκωσης ,της σύγχυσης πού προσπαθούν να επιβάλουν έχει αμέτρητα τεχνάσματα.

Τα φιλοναζιστικά κόμματα με τις ευλογίες της ΕΟΚ και των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την δυσαρέσκεια των λαών της βαλτικής ,και της Ουκρανίας πού ήταν στην σφαίρα επιρροής των σοβιετικών για να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Έτσι έχουμε σε αυτές τις χώρες την επιβράβευση των Ναζί, το κυνηγητό με ότι έχει σχέση με τον κομμουνισμό και την νίκη του κόκκινου στρατού εναντίον των προγόνων τους, ιδεολογικών και γενεαλογικών.

Μην ξεχνάμε ότι τα Ες Ες δεν αποτελούνταν μόνο από Γερμανούς αλλά ήταν και Εσθονικά , Ουκρανικά , Λετονικά , λιθουανικά κλπ.

Η κυβέρνηση της Εσθονίας συστηματικά αποκατέστησε πλήρως τους συνεργάτες των ναζιστικών δυνάμεων.

Λιθουανία. Νόμος προβλέπει τιμωρίες για όσους έβαλλαν κατά της «λιθουανικής αντίστασης» της περιόδου 1944-1953, οι δυνάμεις της οποίας συγκροτήθηκαν από τους ναζί, όπως στην περίπτωση της Εσθονίας και της Λετονίας.

Λετονία. Παράσημα στους βετεράνους των Waffen SS.

Μην ξεχνάμε ότι οι χώρες της βαλτικής το 1991 αποκτούν ξανά την πλήρη ανεξαρτησία τους.

Το 2004 εντάσσονται στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

« Είμαστε μέσα σε αυτή την μεγάλη οικογένεια των μεγάλων δημοκρατικών αξιών. »

Ουκρανία. Ποια είναι τα ουκρανικά SS που έφεραν τη... «δημοκρατία» στην Ουκρανία. Διαβάστε στο τέλος*.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 21/12/2010 και για δεύτερο συνεχόμενο έτος, υιοθέτησε ψήφισμα με το οποίο καταδίκασε την ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS». Το ψήφισμα καταδίκασε τις δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, την ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, τη βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, την παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας. Το ψήφισμα υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών (129) του ΟΗΕ.

Ξέρετε ποιοι ήταν εκείνοι που - για δεύτερη συνεχόμενη φορά - καταψήφισαν το ψήφισμα; Οι ΗΠΑ... Και ξέρετε ποιους είχαν στο πλευρό τους οι ΗΠΑ; Την ΕΕ! Τα κράτη - μέλη της ΕΕ επέλεξαν να... απέχουν από την ψηφοφορία!

https://www.enikos.gr/mpogiopoulos/221372/ipa-kai-ee-xairetoun-nazistika

Έτσι βλέπουμε από την πλευρά των δυτικών ΕΟΚ, ΗΠΑ την προώθηση φιλοναζιστικών κομμάτων στην κρατική εξουσία στις χώρες της βαλτικής και της Ουκρανίας.

Αυτή η τακτική εντάσσεται στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της δύσης για την εξουδετέρωση σαν μεγάλου παίκτη της Ρωσίας ,της κατάτμησης και λεηλασίας της.

Παράλληλα σε αυτές τις χώρες δημιουργούν πιστούς, βίαιους συμμάχους πού δεν ανέχονται μαρξιστικές θεωρίες, πάλη των τάξεων, την οποιαδήποτε διεκδίκηση από πλευρά των εκεί λαών.

Ο εφιάλτης του Ναζισμού/φασισμού για την Ευρώπη αναβιώνει ξανά , πλήρως επιδοτούμενος και ελεγχόμενος από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.

Αν λάβουμε υπόψη και την μέχρι πρόσφατα, αφανή συμμαχία με τους μουσουλμάνους εξτρεμιστές εναντίον της Συρίας , θα δούμε ότι το βαθέως κράτος των ΗΠΑ και οι πολυεθνικές της Δύσης ξεδίπλωναν σχέδιο περαιτέρω εκτράχυνσης των διεθνών σχέσεων και πιθανό την μεταφορά αυτής της βίας στο εσωτερικό των κρατών τους.

Η κρίση από το 2008 πού έχει προκύψει δεν έχει βρει ακόμα διέξοδο.

Η διάλυση όλων των κατακτήσεων των λαών της Ευρώπης για να ρίξουν το κόστος και να ανταγωνιστούν την Κίνα και τις άλλες ανερχόμενες ανταγωνιστικές δυνάμεις ίσως να εξηγεί την βία πού ήθελαν να μεταφέρουν μέσα στις κοινωνίες.

Η άνοδος της ρομποτικής συνηγορεί στα σχέδια για αύξηση της εσωτερικής βίας και του φόβου , πώς θα μπορέσουν να συγκρατήσουν το ολοένα και αυξανόμενο άνεργο πληθυσμό;

Ερχόμαστε τώρα σε αυτό, πού οι δυτικοί τους αρέσει να παπαγαλίζουν.

Ναζισμός ίσον κομμουνισμός.

Οι αφετηρίες ήταν διαμετρικά αντίθετες , οι πρώτοι θεωρούσαν αναγκαία την εκμετάλλευση και εξόντωση τμημάτων πληθυσμού και ολόκληρων λαών, είχαν διακηρύξει ότι οι Σλάβοι ήταν υπάνθρωποι, εκθείαζαν την δύναμη, την βία, τον πόλεμο.

Ο κομμουνισμός ζητούσε την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου.

Κατηγορούν τον υπαρκτό κομμουνισμό σαν ολοκληρωτικό καθεστώς.

Εδώ ταιριάζει το κατά ματθαίο «Μην κατακρίνετε για να μην κατακριθείτε... Γιατί βλέπεις το αγκαθάκι μέσα στο μάτι του πλησίον σου και δεν νιώθεις το δοκάρι που έχεις μέσα στο δικό σου μάτι; ... Υποκριτή...» (Ματθ. 7, 1-5).

Πρώτο: Επί καπιταλισμού είχαμε δουλεμπόριο , Αποικιοκρατία.

Έχουμε συνεχείς στρατιωτικές επεμβάσεις των μεγάλων δυτικών χωρών σε μικρότερες χώρες.

Πχ. ΗΠΑ, στην αρχή έσφαξαν τον ντόπιο, γηγενή πληθυσμό.

Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε περισσότερες από 50 στρατιωτικές επιχειρήσεις τα τελευταία 50 χρόνια, που σημαίνει περίπου μια κάθε χρόνο κατά μέσο όρο.

Ορισμένες από αυτές ήταν πολύ σημαντικές όπως το Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν και άλλες πιο σύντομες και όχι τόσο μεγάλης σημασίας όπως το Κουβέιτ, η Βοσνία, το Πακιστάν, η Λιβύη, η Γρανάδα, η Αϊτή και ο Παναμάς.

Να θυμίσουμε τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στην Κεντρική και Λατινική Αμερική : Το πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης του Árbenz στη Γουατεμάλα το 1954, την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων -Κούβα 1961, την ανατροπή της κυβέρνησης Allende και το πραξικόπημα Pinochet στη Χιλή το 1973 και την ενίσχυση των αντεπαναστατών Contras στη Νικαράγουα κατά τη διακυβέρνηση Reagan.

Τελειωμό δεν έχουν οι ωμές επεμβάσεις.

Δεύτερο: Ο Ναζισμός δεν ήταν σάρκα του καπιταλιστικού συστήματος ;

Δεν ήταν μία ακραία εκδήλωση του καπιταλιστικού συστήματος ;

Η αστική τάξη της Γερμανίας δεν χρηματοδότησε τον Χίτλερ και τον αναγόρευσε καγκελάριο ;

Ο Χίτλερ δεν ξεκίνησε πρώτος τις ιδιωτικοποιήσεις ;

Τρίτο: Οι κομμουνιστές δεν εσφάγησαν ανηλεώς από την υποκίνηση εμφυλίου από την πλευρά της Αγγλίας και την επέμβαση 14 χωρών το 1918 στην Σοβιετική ένωση;

Δεν εσφάγησαν μετά επί Στάλιν; δεν γέμισαν τα Γκουλάγκ, από τους εναπομείναντες;

Θα έπαιρνε ολοκληρωτική μορφή το καθεστώς χωρίς τον εμφύλιο ,την επέμβαση και την μόνιμη εχθρότητα των υπολοίπων κρατών;

θα μπορούσε ο Στάλιν και ο κάθε Στάλιν να επιβληθεί;

Ακόμα και αυτός επιβλήθηκε ολοκληρωτικά περίπου το 1935. Δηλαδή 18 χρόνια μετά την επανάσταση.

Όποιος έχει τη φωλιά του λερωμένη, καλά θα κάνει να μη μιλάει για άλλους.

Οι Εσθονοί αντιμετώπισαν τους ναζί ως απελευθερωτές

Mνημείο που απεικονίζει έναν στρατιώτη με γερμανικό κράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αφιερωμένο στους «Εσθονούς άνδρες που πολέμησαν το 1940-1945 κατά του Μπολσεβικισμού και για την αποκατάσταση της εσθονικής ανεξαρτησίας» ' AP Photo/NIPA

22.08.2017, 15:02 Νίκος Σβέρκος

https://www.efsyn.gr/arthro/oi-esthonoi-antimetopisan-toys-nazi-os-apeleytherotes

«Από το 2006 και μετά, εισαγγελείς, που είχαν μακράν το χειρότερο ιστορικό δίωξης ναζί εγκληματιών πολέμου που απελάθηκαν από τις ΗΠΑ ύστερα από εκτενείς διαδικασίες, κατάφεραν με κάποιον τρόπο να βρουν την ενέργεια να ασκήσουν διώξεις σε Εβραίους επιζήσαντες των γκέτο, που προσέφυγαν στα δάση προκειμένου να ενταχθούν στην αντιναζιστική αντίσταση.

Δεν υπήρχαν βρετανικές ή αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες σε εκείνα τα μέρη, και ναι, οι Σοβιετικοί αποτέλεσαν τη μοναδική ελπίδα για έναν μικρό αριθμό διαφυγόντων της ναζιστικής φονικής μηχανής κατά την περίοδο 1941-1945, όταν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η ΕΣΣΔ ηγήθηκαν της συμμαχίας ενάντια στον Χίτλερ. Κανένας από αυτούς τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος δεν κατηγορήθηκε για κάτι συγκεκριμένο - επειδή δεν υπήρχε τίποτα να τους προσάψουν.

Αυτές οι διώξεις αποτέλεσαν περισσότερο καμπάνιες για να αλλάξει η Ιστορία, αποτέλεσαν τμήμα μιας ακριβής και εκτεταμένης προσπάθειας, ώστε, αργά αλλά με σιγουριά, να αλλάξει η αφήγηση της Ιστορίας και να προσαρμοστεί στους ντόπιους υπερεθνικιστές». Ο Ντοβίντ Κατζ, Αμερικανός καθηγητής εβραϊκών σπουδών στο Βίλνιους της Λιθουανίας, περιέγραψε με αυτόν τον τρόπο το 2010 στον βρετανικό Guardian πώς οι ηγεσίες των χωρών της Βαλτικής μεθόδευσαν τη θεωρία περί «διπλής γενοκτονίας» από τους ναζιστές και τους Σοβιετικούς. Με το απόσπασμα αυτό ο Κατζ αναδεικνύει όμως σημαντικές πτυχές και τα ουσιαστικά αποτελέσματα της μεθόδευσης των ηγεσιών της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας για την εξίσωση κομμουνισμού και ναζισμού.

Η «Εφ.Συν.» απαριθμεί τον τρόπο με τον οποίο οι βαλτικές χώρες προχώρησαν και συνεχίζουν να προχωρούν στην αθώωση των ντόπιων συνεργατών των ναζί, σε μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία και να αμαυρωθεί η δημοκρατική παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος.

Το 1992 βετεράνοι της 20ής Μεραρχίας των Ες Ες παρήλασαν για πρώτη φορά στο Ταλίν της Εσθονίας. Ηταν μια κίνηση που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στη χώρα και διεθνώς, καθώς θεωρήθηκε ως ευθεία προσπάθεια να «ξαναγραφτεί» η ιστορία της μάχης ενάντια στον φασισμό. Δεν επρόκειτο όμως για μια μεμονωμένη ενέργεια, καθώς η κυβέρνηση της Εσθονίας συστηματικά αποκατέστησε τα επόμενα χρόνια πλήρως τους συνεργάτες των ναζιστικών δυνάμεων.

Τον Μάιο του 2007 απομακρύνθηκε ύστερα από πολύμηνες διαμάχες και οδομαχίες το μπρούντζινο μνημείο του «Αλιόσα», που τιμούσε τη μνήμη των 275.000 νεκρών Σοβιετικών στρατιωτών και παρτιζάνων που πολέμησαν τους ναζί ' AP Photo/NIPA, Timur Nisametdinov

Στις 22 Ιουνίου του 1941 η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Εσθονία, η οποία είχε καταληφθεί έναν χρόνο πριν από τις σοβιετικές δυνάμεις. Οι Εσθονοί αντιμετώπισαν τους ναζί ως απελευθερωτές, ενώ τον Ιανουάριο το 1944 -κατά τη σοβιετική αντεπίθεση- οι ναζιστικές δυνάμεις μαζί με τις αρχές της χώρας προχώρησαν σε επιστράτευση. Η «20ή Ενοπλη Μεραρχία Γρεναδιέρων των Ες Ες», όπως ήταν η επίσημη ονομασία της, σχηματίστηκε από 38.000 Εσθονούς, οι οποίοι πολέμησαν λυσσαλέα και με αγριότητα για πάνω από έναν χρόνο τις σοβιετικές δυνάμεις προκαλώντας τον θάνατο χιλιάδων Σοβιετικών στρατιωτών.

Η μεραρχία τελικά, αφού αναμορφώθηκε με Γερμανούς στρατιώτες και αξιωματικούς, διαλύθηκε. Ορισμένοι κατέφυγαν στην ύπαιθρο της χώρας οργανώνοντας με τη βοήθεια δυτικών δυνάμεων «αντάρτικο» κατά των Σοβιετικών, ενώ άλλοι προσέφυγαν σε περιοχές που απελευθερώθηκαν από τις δυτικές δυνάμεις και παραδόθηκαν έπειτα στους Σοβιετικούς. Οι αρχές των ΗΠΑ το 1950, σε μια διπλωματική κίνηση, απέφυγαν να δώσουν στη συγκεκριμένη μεραρχία τον χαρακτηρισμό του «εχθρικού κινήματος στην αμερικανική κυβέρνηση».

Το τέλος της προηγούμενης χιλιετίας βρήκε τους βετεράνους της 20ής Μεραρχίας να οργανώνονται εκ νέου. Το 2000 συνέστησαν ένωση. Μία χρονιά νωρίτερα, το 1999, οργανώθηκε η επαναταφή του Αλφόνς Ρεμπανέ στην πατρίδα του. Επρόκειτο για έναν εκ των υπευθύνων σφαγών Εβραίων και Σλάβων στην Εσθονία και την γύρω περιοχή, ενώ υπήρξε επιτελικό στέλεχος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών (MI6) στην ενορχήστρωση της «Επιχείρησης Ζούγκλα» με στόχο την αποσταθεροποίηση της Πολωνίας και των Βαλτικών κρατών.

Το επόμενο επεισόδιο στη φιλοναζιστική δραστηριότητα στην Εσθονία αφορούσε ένα μνημείο που απεικονίζει έναν στρατιώτη με γερμανικό κράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εσθονική σημαία στον καρπό και τον εσθονικό «Σταυρό της Ελευθερίας» στον λαιμό. Η πλακέτα γράφει πως το μνημείο είναι αφιερωμένο στους «Εσθονούς άνδρες που πολέμησαν το 1940-1945 κατά του Μπολσεβικισμού και για την αποκατάσταση της εσθονικής ανεξαρτησίας». Χρειάστηκαν τρία χρόνια προκειμένου να αμβλυνθούν οι αντιδράσεις και τελικά να τοποθετηθεί το μνημείο στην πόλη Λάγκεντι, κοντά στο Ταλίν, τον Οκτώβριο του 2005.

Μέρα μνήμης...

Δύο μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2005, η κυβέρνηση της Εσθονίας ανακήρυξε την 22α Σεπτεμβρίου «Μέρα μνήμης των αγωνιστών της αντίστασης και της έναρξης της 50χρονης κατοχής», απαγορεύοντας σε αντιφασίστες να πραγματοποιήσουν συγκεντρώσεις τιμής για την απελευθέρωση του Ταλίν -την ίδια ημερομηνία- από τον σοβιετικό στρατό.

Και λιγότερο από δυο χρόνια μετά, οι συνεργάτες των ναζί πήραν την οριστική «ρεβάνς»: τον Ιανουάριο του 2007 εγκρίθηκε από τον Εσθονό πρόεδρο Τοόμας Χέντρικ Λβες το νομοσχέδιο για την απομάκρυνση σοβιετικών μνημείων, με τη δικαιολογία ότι «αναμοχλεύουν τα μίση, αποτελούν απειλή για την κοινωνική τάξη και επαινούν κράτη που κατέκτησαν την Εσθονία». Παράλληλα, το εσθονικό Κοινοβούλιο ψήφισε νόμο με τον οποίο απαγορεύτηκε η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων (το Κ.Κ. Εσθονίας έχει απαγορευτεί από το 1991).

Τον δε Μάιο του 2007 απομακρύνθηκε ύστερα από πολύμηνες διαμάχες και οδομαχίες με έναν νεκρό και 75 τραυματίες το μπρούντζινο μνημείο του «Αλιόσα», που τιμούσε τη μνήμη των 275.000 νεκρών Σοβιετικών στρατιωτών και παρτιζάνων που πολέμησαν τους ναζί (στις τάξεις του σοβιετικού στρατού ανήκαν επίσης πάνω από 20.000 Εσθονοί).

Εκτοτε η κυβέρνηση της Εσθονίας προχώρησε σε συστηματική αποκατάσταση των συμμετεχόντων στις δυνάμεις που πολέμησαν πλάι στον ναζιστικό στρατό. Τον Φεβρουάριο του 2010 η κυβέρνηση του Αντρους Ανσιπ, σημερινού αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραχώρησε δεξίωση προς τιμήν της ένωσης των βετεράνων της 20ής Μεραρχίας. Εναν χρόνο μετά, τον Φεβρουάριο του 2011, δήλωσε ενώπιόν τους:

«Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για το εσθονικό κράτος και τον λαό. Η Εσθονία είναι πλέον ένα κράτος για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι», ενώ δώδεκα μήνες μετά συνυπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την Ενωση για τη δημιουργία μνημείων προς τιμή των αξιωματικών των συνεργατών των ναζί, αλλά και τη χρηματοδότηση της ένωσης από τον εσθονικό κρατικό προϋπολογισμό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Ενωση των φιλο-ναζί βετεράνων πρωτοστατεί, μεταξύ άλλων, ο Μιχαήλ Γκορσκόφ, που αν και εκδόθηκε στην Εσθονία προκειμένου να δικαστεί, η υπόθεση «έκλεισε». Κατηγορείται από ερευνητές και επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος πως αναμίχθηκε ευθέως στον θάνατο 3.000 Εβραίων στη Λευκορωσία. Ο δε Χάραλντ Νούγκισεκς, που είχε τιμηθεί με τον ναζιστικό Σιδηρούν Σταυρό των Ιπποτών από τα Ες Ες, κηδεύτηκε στην Εσθονία δημοσία δαπάνη και με στρατιωτικές τιμές.

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ

Νόμος για τους αρνητές της σοβιετικής «κατοχής»

Το 2010 η Λιθουανία πέρασε και νομοθετικά το κατώφλι της εξομοίωσης του κομμουνισμού με τον ναζισμό. Ο νόμος τιμωρεί με φυλάκιση 2 ετών ή χρηματικό πρόστιμο όσους προχωρούν σε «δημόσια άρνηση της σοβιετικής και ναζιστικής κατοχής», εξισώνοντας έτσι την ΕΣΣΔ με τη ναζιστική Γερμανία.

Πιο συγκεκριμένα, προέβλεπε ποινές για όσους αμφισβητούσαν πως υπήρξε σοβιετική «κατοχή» της Λιθουανίας και υποστήριζαν ότι η χώρα εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ. Είχε προηγηθεί, όπως ήταν αναμενόμενο, η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος και η απαγόρευση χρήσης των κομμουνιστικών και σοβιετικών συμβόλων, το 2010.

Ο συγκεκριμένος νόμος προέβλεπε επίσης τιμωρίες για όσους έβαλλαν κατά της «λιθουανικής αντίστασης» της περιόδου 1944-1953, οι δυνάμεις της οποίας συγκροτήθηκαν από τους ναζί, όπως στην περίπτωση της Εσθονίας και της Λετονίας. Προέβλεπε επίσης ποινές για όσους εκδίδουν σχετικά βιβλία και έντυπο υλικό ή διοργανώνουν εκδηλώσεις και συνέδρια με θεματολογία που αντιτίθεται στον νόμο.

Λίγους μήνες νωρίτερα, η λιθουανική κυβέρνηση είχε πρωτοστατήσει στη συγγραφή της «Διακήρυξης του Βίλνιους», που υιοθετήθηκε από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΟΑΣΕ. Οι συντάκτες της διακήρυξης ανέφεραν ότι «τον 20ό αιώνα οι ευρωπαϊκές χώρες βίωσαν δύο μεγάλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, το ναζιστικό και το σταλινικό, τα οποία οδήγησαν σε γενοκτονία, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».

Καλούσαν μάλιστα όλα τα μέλη του ΟΑΣΕ να κρατήσουν ενιαία στάση απέναντι στον απολυταρχικό αποκλεισμό των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αλλά και να καταδικάσουν τη διεξαγωγή διαδηλώσεων που «υμνούν το ναζιστικό ή σταλινικό παρελθόν».

ΛΕΤΟΝΙΑ

Παράσημα στους βετεράνους των Waffen SS

Βετεράνος της «Λεγεώνας των Ες Ες» την άνοιξη του 2016 στη Ρίγα, στην πορεία τιμής για τους Λετονούς που εντάχθηκαν στα Waffen SS ' AP Photo/Roman Koksarov

Οι πολιτικές μεθοδεύσεις για την αποκατάσταση των φιλοναζιστών αξιωματικών και στρατιωτών στη Λετονία μοιάζουν εξαιρετικά με αυτές της Εσθονίας. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι μέχρι το 2004, όταν η χώρα εισήλθε μαζί με τις υπόλοιπες της Βαλτικής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι κυβερνήσεις της Λετονίας είχαν προχωρήσει στις εξής κινήσεις:

■ Αναγνώριση από το κοινοβούλιο της 16ης Μαρτίου ως «Μέρας μνήμης των Λετονών πολεμιστών». Πρόκειται για την ημερομηνία κατά την οποία εκδηλώθηκε η επίθεση της λετονικής «Λεγεώνας των Ες Ες» ενάντια στον σοβιετικό στρατό. Κάθε χρόνο διοργανώνονται παρελάσεις φιλο-ναζί βετεράνων.

■ Δόθηκαν συντάξεις στους εν λόγω βετεράνους, ενώ το κοινοβούλιο έχει επανειλημμένα απορρίψει το αίτημα να δοθούν αντίστοιχες παροχές σε επιζήσαντες Λετονούς βετεράνους που πολέμησαν στο πλευρό των Σοβιετικών.

■ Στους βετεράνους της «Λεγεώνας των Ες Ες», στην οποία συμμετείχαν 160.000 άνδρες, δίνεται παράσημο «για τις ιδιαίτερες υπηρεσίες τους προς τη Λετονία».

■ Αποκαθηλώθηκαν -ορισμένες φορές μέσω ανατίναξης- μνημεία του αντιφασιστικού αγώνα της Λετονίας, ενώ στη θέση τους στήθηκαν άλλα προς τιμήν των συνεργατών των ναζί.

■ Εχουν συλληφθεί και έχουν δικαστεί δεκάδες υπέργηροι βετεράνοι που πολέμησαν ενάντια στους ναζί. Προφανώς έχουν απαγορευτεί η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων και η λειτουργία του Κ.Κ. Λετονίας.

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι πέρυσι, τον Απρίλιο του 2016, το κοινοβούλιο της χώρας συζήτησε τον νέο ποινικό κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο το «δημόσιο κάλεσμα για την ανατροπή της εξουσίας ή την αλλαγή της κρατικής οργάνωσης» τιμωρείται με φυλάκιση έως και 5 χρόνια.

Η Λετονία αποτελεί τη χαρακτηριστικότερη περίπτωση, σύμφωνα με αναλυτές, χώρας που έχει αποκλείσει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της από τα κοινά και τις εκλογικές διαδικασίες, καθώς δεν τους επιτρέπει να λάβουν υπηκοότητα. Οι «μη πολίτες» -στην πλειονότητά τους ρωσόφωνοι- υπολογίζονται αυτή τη στιγμή σε περισσότερους από 250.000 στη Λετονία, ενώ πριν από μια δεκαετία υπολογίζονταν σε 350.000.

Η νομοθεσία στη Λετονία προβλέπει ότι για την απόκτηση της υπηκοότητας οι υποψήφιοι πρέπει να δώσουν εξετάσεις στη γλώσσα της χώρας, αλλά και να πληρούν μια σειρά από κριτήρια. Μπορούν να λάβουν την υπηκοότητα μόνον όσοι μπορούν να αποδείξουν ότι οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους ήταν πολίτες της Λετονίας πριν από τις 17 Ιουνίου 1940, ενώ αποκλείονται όσοι ανήκαν στο παρελθόν στο Κ.Κ. ή στο «Διεθνιστικό Μέτωπο».

Αντικειμενικά, σχεδόν 100.000 πολίτες αδυνατούν να λάβουν την υπηκοότητα, ενώ σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, δεν μπορούν να εξασκήσουν δεκάδες επαγγέλματα, με την πλειονότητα αυτών να εντοπίζονται στον δημόσιο τομέα.

* Ποια είναι τα ουκρανικά SS που έφεραν τη... «δημοκρατία» στην Ουκρανία .

Στους γνωρίζοντες ιστορία και γεωπολιτική ακούγονται τουλάχιστον αστεία όσα λέγονται στις τηλεοράσεις και στα δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για τη δήθεν αποκατάσταση της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία ύστερα από την «ανατροπή» του Προέδρου της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, την απελευθέρωση της Γιούλια Τιμοσένκο και την προκήρυξη εκλογών το Μάιο.

Και ακούγονται αστεία για πολλούς λόγους, αλλά ο σημαντικότερος έχει να κάνει με τους... επαναστάτες «αγανακτισμένους» της πλατείας Ανεξαρτησίας του Κιέβου, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία, στην οποιαδήποτε μορφή της, αλλά είναι «υπερήφανα» μέλη του ναζιστικού κόμματος της Ουκρανίας.

Από την αρχή του ξεσπάσματος των βίαιων επεισοδίων, όλων μας την προσοχή τράβηξαν οι παραστρατιωτικοί διαδηλωτές, που φόραγαν πολεμικά κράνη, στολές παραλλαγής και έφεραν διαφόρων τύπων οπλισμό, από καραμπίνες και πιστόλια μέχρι καλάσνικοφ και πολεμικά τυφέκια, οι οποίοι έμοιαζαν περισσότερο με συγκροτημένο ένοπλο σώμα παρά με «αγανακτισμένους» που πιάσαν την κυνηγετική καραμπίνα και κατέβηκαν στους δρόμους.

Αυτοί, λοιπόν, οι ένοπλοι εξτρεμιστές δεν είναι άλλοι από το παραστρατιωτικό βραχίονα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος «Σβομπόντα», δηλαδή τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου της χώρας, τα οποία «κατάγονται» απευθείας από το ναζιστικό παρελθόν της Ουκρανίας, όταν μέρος του πληθυσμού της (μη ρωσικής καταγωγής) συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ναζί του Χίτλερ, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και έδωσε σκληρές μάχες στο πλευρό των Γερμανών για τη δόξα του Γ΄ Ράιχ.

Τα ουκρανικά SS στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Οι ναζί αποφάσισαν να συγκροτήσουν στρατιωτικό σώμα από Ουκρανούς γερμανόφιλους εθνικοσοσιαλιστές τον Απρίλιο του 1943. Βρήκαν πρόθυμους άνδρες αλλά και γυναίκες να καταχθούν κυρίως από την περιοχή της Γαλικίας, που βρίσκεται ανάμεσα στην Πολωνία και την Ουκρανία και οι κάτοικοι της οποίας θεωρούν τους εαυτούς τους Γότθους, δηλαδή Γερμανούς (σχετικά με τα ουκρανικά έθνη και τους «γερμανικούς» πληθυσμούς της Ουκρανίας, διάβασε εδώ). Να σημειωθεί ότι σε αυτή την προσπάθεια οι ναζί είχαν πολύτιμο σύμμαχο και την ουκρανική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία συμμαχώντας με τους ναζί θεωρούσε ότι θα ικανοποιούσε και τις δικές της επεκτατικές βλέψεις εις βάρος της, συντριπτικά κυρίαρχης μεταξύ του πληθυσμού, Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Κάπως έτσι, λοιπόν, η «δυτική» Ουκρανία αποτέλεσε τη βάση της 14ης Μεραρχίας των Waffen SS της Γαλικίας, η οποία αποτελείτο-κατά βάση- από εθελοντές Ουκρανούς της Γαλικίας κι ευθύνεται για τη γενοκτονία τουλάχιστον του 1/3 των Ουκρανών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Λόγω των ειδεχθών εγκλημάτων της, ο Κόκκινος Στρατός είχε εκδώσει ειδική διαταγή, βάσει της οποίας οι φέροντες τα διακριτικά της 14η Μεραρχίας των Waffen SS δεν θα συλλαμβάνονταν, αλλά θα εκτελούνταν επί τόπου.

Η 14η Μεραρχία των Waffen SS αποσύρθηκε από τα εδάφη της Ουκρανίας και τοποθετήθηκε στην Τσεχία και στην Αυστρία, με αποτέλεσμα να παραδοθεί στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί, στη συνέχεια, φυγάδευσαν πολλά στελέχη της εν λόγω Μεραρχίας προς ΗΠΑ μεριά και τους αξιοποίησαν στις επάλξεις του αντικομμουνιστικού αγώνα μέσω της οργάνωσης «Ελεύθερη Ουκρανία», απόγονοι της οποίας πήραν μέρος σε μάχες στη Γιουγκοσλαβία το 1999, αλλά συμμετέχουν και στα γεγονότα της Ουκρανίας.

Tα σήματα της 14ης Μεραρχίας των Waffen SS , είναι τα σήματα των νεοναζί του «Σβόμποντα» και του «Δεξιού Κέντρου» οι οποίοι αποτελούν τους προνομιακούς συνομιλητές της ΕΕ -δηλαδή των Γερμανών- και του Γερουσιαστή Μακ Κέιν . Γι' αυτό άλλωστε ο υπ. εξ. της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε κι ο Γερμανός πρέσβης στην Ουκρανία, είχαν τεθεί επικεφαλής της πορείας των 15.000 περίπου ναζί στο Κίεβο τον περασμένο Δεκέμβρη. Απόδειξη ότι η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ, έχει απόλυτη σχέση με το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας, όχι μόνο στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις αλλά και ιδεολογικά.

Η αναγέννηση του ναζισμού στην Ουκρανία.

Το εθνικιστικό κόμμα Πανουκρανική Ένωση «Σβομπόντα» («Всеукраїнське об'єднання «Свобода») προέρχεται από το «Εθνικο-σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας», που ιδρύθηκε το 1991. Ο πολιτικός του λόγος είναι ακραία αντι-ρωσικός, αντι-σημιτικός και ξενοφοβικός. Τα μέλη του θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές του Στεπάν Μπαντέρα (1909-1959), ο οποίος ως επικεφαλής της «Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN) είχε συνεργασθεί αρχικώς με τους Ναζί, επιδιώκοντας μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Το κόμμα τιμά, επισήμως, όσους πολέμησαν μέσα από τις γραμμές των «Waffen SS της Γαλικίας» ενάντια σε αυτό που περιγράφουν ως «εβραϊκό κομμουνισμό».

Η φωτογραφία είναι πριν μερικούς μήνες, συγκεκριμένα από τις 21 Ιουλίου του 2013. Βετεράνοι των ουκρανικών SS, της 14ης Μεραρχίας (δεξιά κι αριστερά), ποζάρουν με τα ιδεολογικά τους τέκνα που φοράνε ναζιστικές στολές και στέκονται υπερήφανα στο φακό, σε εκδήλωση «τιμής και μνήμης» στους πεσόντες Ουκρανούς ναζί.

Γερμανικά μέσα έγραψαν ότι το «Σβομπόντα» συνεργάζεται με το νεο-ναζιστικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NDP) και το σήμα του, μέχρι και το 2003, ήταν το ρουνικό σύμβολο της 2ης Μεραρχίας Panzer των SS, με τα γράμματα Ι και Ν να σημαίνουν «Ιδέα του Έθνους». Αλλά και σχετικά πρόσφατα, ο Γιούρι Μιχαϊλίσιν, ιδεολογικός καθοδηγητής και βουλευτής του «Σβομπόντα», κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του με παραπομπές στους Roehm, Strasser και Γκέμπελς.

Η άνοδος του κόμματος οφείλεται, πρωτίστως, στις ικανότητες του ηγέτη του, από το 2002, Ολέγ Τιαχνίμποκ. Αναλαμβάνοντας τα ηνία του κόμματος, όταν ακόμα τα μέλη του δεν ξεπερνούσαν τα 1.000, ακολούθησε μια τακτική που σχετικά απέκρυπτε τις πιο ακραίες πλευρές της οργάνωσης. Άλλαξε το όνομα του κόμματος σε «Σβομπόντα», αντικατέστησε το σήμα του με τα τρία δάκτυλα, ως έμμεση αναφορά στη «τρίαινα» του επίσημου ουκρανικού συμβόλου, και απομάκρυνε κάποια ανεξέλεγκτα στοιχεία. Επικεντρώθηκε σε ζητήματα της πολιτικής διαφθοράς και της διαρκούς οικονομικής καχεξίας που βιώνει η χώρα.

Ταυτόχρονα, διέλυσε, αλλά μόνον προσωρινά, την παραστρατιωτική οργάνωση «Ουκρανός Πατριώτης», η οποία αργότερα ανασυστήθηκε και παραμένει μέχρι σήμερα συνδεδεμένη με το κόμμα. Συχνά, όμως, κι ο ίδιος Τιαχνίμποκ δεν είναι ιδιαίτερα συγκρατημένος. Όπως για παράδειγμα, όταν κάλεσε τους Ουκρανούς να πολεμήσουν τη Μοσχοβίτικη και Εβραϊκή Μαφία που τους εξουσιάζει, ή όταν συμμετείχε στην παρουσίαση βιβλίου για τη «θετική» δράση των ναζιστικών στρατευμάτων στην Κριμαία.

Εν πάση περιπτώσει, η ανάπτυξή του κόμματος ήταν αλματώδης. Αρχικώς, το 2006, στις τοπικές εκλογές στη Γαλικία της δυτικής Ουκρανίας, θα πάρει 4-7%, αλλά στις βουλευτικές, του επόμενου έτους, θα λάβει στην επικράτεια μόνον 0,76%. Το 2009 θα αυξήσει τα μέλη του σε 15.000, επί το πλείστον με νέους, και στις εκλογές στην περιφέρεια του Τερνόπιλ θα φθάσει το 34,69%, καταλαμβάνοντας τις 50 από τις 120 θέσεις του τοπικού συμβουλίου. Αυτό ήταν το υψηλότερο αποτέλεσμα που κατέγραψε ποτέ η ουκρανική άκρα δεξιά. Στις προεδρικές εκλογές, ο Τιαχνίμποκ θα λάβει μόνον 1,43% των ψήφων, αλλά το 2010, στις τοπικές εκλογές το κόμμα σε όλη την ανατολική Γαλικία θα πάρει 20-30%.

Ο αρχηγός θα έχει, πλέον, μόνιμο βήμα στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ενώ μαζί του θα συνταχθούν φορείς και προσωπικότητες που εμφορούνται επίσης από έντονα αντι-ρωσικά αισθήματα. Σημαντική, μεταξύ αυτών, θα είναι η συνεισφορά των διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών που διάκεινται εχθρικά προς το Πατριαρχείο της Μόσχας: το, λεγόμενο, Πατριαρχείο του Κιέβου, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Εκκλησία και η Ουκρανική Ελληνο-καθολική Εκκλησία (Ουνία).

Το μεγάλο άλμα το κόμμα θα το πραγματοποιήσει στις εκλογές του 2012. Σ' αυτές θα κερδίσει σε πανουκρανικό επίπεδο ποσοστό 10,44% και, ταυτόχρονα, τη τέταρτη θέση στο κοινοβούλιο (Βερχόβνα Ράντα) με 37 έδρες σε σύνολο 450. Στη δυτική Ουκρανία τα ποσοστά του θα είναι απίστευτα υψηλά: στην περιφέρεια του Λβιφ 38% (στη πόλη του Λβίφ ξεπέρασε το 50%), στο Ιβανοφρανκίφ 34% και στο Τερνόπιλ 31%. Στη πόλη του Κιέβου, όπου έχει δημιουργηθεί μια νέα δυτικόστροφη ελίτ, θα αποσπάσει πάνω από 17%, ενώ από τους Ουκρανούς του εξωτερικού σχεδόν το 24%. Αντίθετα, στην ανατολική και νότια Ουκρανία οι επιδόσεις του θα κυμαίνονται μέχρι 6-7%, ενώ στη χερσόνησο της Κριμαίας και στις περιφέρειες Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ θα λάβει μόλις 1%...

Το «Σβομπόντα» θα καταστεί πολιτική δύναμη πρώτης γραμμής. Οι λεκτικές του ακρότητές, η ξενοφοβία και τα περιστατικά βίας που καταγράφονται από μέλη του, θα παραβλέπονται από το αντι-ρωσικό μπλοκ, όπως και από τους εξωτερικούς παράγοντες που το στηρίζουν, για τους δικούς τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Έτσι, τον Οκτώβριο του 2012, το «Σβομπόντα» θα υπογράψει συμφωνία κοινού μετώπου «δημοκρατικών» δυνάμεων με το «Μπατκιβσίνα» της Τιμοσένκο, που διαθέτει 101 έδρες στη Βερχόβνα Ράντα. Τον Μάρτιο του 2013, τα δύο κόμματα προχώρησαν μαζί με το «UDAR» σε συμφωνία για συντονισμό τους στις προεδρικές εκλογές του 2015, αλλά οι εξελίξεις τους πρόλαβαν.

Η ελεύθερη πλέον Τιμοσένκο, με τους ναζί συμμάχους της, ετοιμάζεται να διεκδικήσει την προεδρία της Ουκρανίας, στις έκτακτες εκλογές του Μαΐου, διακηρύσσοντας ότι «ανατράπηκε ένας δικτάτορας» (δηλαδή, οι ναζί ανέτρεψαν τον δημοκρατικό εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας με την υποστήριξη της Γερμανίας της Μέρκελ) και η Ευρωπαϊκή Ένωση σπεύδει, υπό την καθοδήγηση και κηδεμονία της Γερμανίας φυσικά, να χειροκροτήσει και να στηρίξει το ναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία.

ΠΗΓΗ: https://neakeratsiniou.blogspot.com/2014/02/ss.html#ixzz4r2y3yzsl

Μπάμπι Γιαρ: Το ναζιστικό σφαγείο που στοιχειώνει το σημερινό καθεστώς του Κιέβου

75 χρόνια από την έναρξη της φασιστικής «κρεατομηχανής» στην κατεχόμενη, από τους ναζί, Σοβιετική Ουκρανία

Επιμέλεια - μετάφραση: Γρηγόρης Τραγγανίδας - ΙΣΤΟΡΙΑ - 29/09/2016

Η φετινή, 75η τραγική επέτειος της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ στην κατεχόμενη, από τους ναζί, Σοβιετική Ουκρανία, το 1941, βρίσκει σήμερα την χώρα βουτηγμένη στο αίμα του εμφυλίου και με το καθεστώς του Κιέβου να συνεργάζεται πλήρως με τους σημερινούς πολιτικούς απογόνους των σφαγέων, να δίνει θεσμική «άφεση αμαρτιών» στους σφαγείς, αναγνωρίζοντας τις προδοτικές, φασιστικές, εθνικιστικές ουκρανικές οργανώσεις που συνεργάστηκαν με τους ναζί και να ταυτίζει τους τελευταίους... με τον κομμουνισμό, σε ένα απόλυτο παραληρηματικό «κρεσέντο» πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορίας. Ενταγμένου απόλυτα στο ανάλογο, επίσημο ιδεολόγημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο ματωμένος Σεπτέμβρης στο Μπάμπι Γιαρ συνιστά μία οργανωμένη, προσχεδιασμένη και μεθοδικά εκτελεσμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μαζική εκτέλεση άμαχου πληθυσμού, κυρίως ηλικιωμένων και γυναικόπαιδων, Εβραίων, Ουκρανών, Ρώσων, Ρομά. Στο Μπάμπι Γιαρ άφησαν την τελευταία τους πνοή κομμουνιστές μαζί με όλη τους την οικογένεια μετά από ασύλληπτα βασανιστήρια, αιχμάλωτοι πολέμου, οι θρυλικοί παίκτες της «Ντιναμό Κιέβου» που έδωσαν εκείνο τον αξέχαστο ποδοσφαιρικό αγώνα ξεφτιλίζοντας τους ναζί, παρτιζάνοι, αντιστασιακοί των παράνομων μηχανισμών των κατεχόμενων πόλεων, ναύτες του στόλου του Δνείπερου, ορθόδοξοι ιερείς που αρνήθηκαν να προσευχηθούν για τον Χίτλερ και προσπάθησαν να φυγαδεύσουν Εβραίους.

Επί δύο χρόνια, στο σφαγείο του Μπάμπι Γιαρ, οδηγούνταν από τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάποιοι ικετεύοντας για την ζωή τους και αφού βασανίζονταν με απίστευτη αγριότητα, δολοφονούνταν, συνήθως με δύο τρόπους: Είτε τους έστηναν στην άκρη του φρικώδους, τεράστιου λάκκου και τους πυροβολούσαν, είτε τους ανάγκαζαν να κατέβουν μέσα του και να κάτσουν πάνω στα πτώματα περιμένοντας τον πυροβολισμό.

Οι ναζί εισέβαλαν στο Κίεβο στις 19 Σεπτέμβρη του 1941. Με αφορμή μια προβοκάτσια με εκρήξεις στο κέντρο της πόλης, οι ναζί βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο του μαζικού αφανισμού, σπεύδοντας να ενοχοποιήσουν τους Εβραίους. Πρώτα όμως είχαν άλλοι σιερά...: Στις 27 Σεπτέμβρη οι ναζί δολοφονούν 752 ασθενείς της ψυχιατρικής; κλινικής «Ιβάν Πάβλοφ». Την ίδια περίοδο, συλλαμβάνουν εννέα σημαντικούς ραβίνους του Κιέβου και τους αναγκάζουν να διατάξουν την εβραϊκή κοινότητα της πόλης «μετά την απολύμανση όλων των Εβραίων και των παιδιών τους, ως εκλεκτό έθνος, θα σταλούν σε ασφαλές μέρος»...

Στις 28 Σεπτέμβρη σε όλη την πόλη εμφανίζονται ανακοινώσεις με τις οποίες διατάζονται όλοι οι Εβραίοι να συγκεντρωθούν την επομένη, 29 Σεπτέμβρη, στις 8 το πρωί, στην γωνία των οδών Μέλνικοβα και Ντοκτερίβσκαγια, με τα χαρτιά τους και τα πολύτιμα αντικείμενά τους. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης απειλούνταν με εκτέλεση.

Ταυτόχρονα, διέταξαν όλους τους θυρωρούς και τους υπεύθυνους των οικοδομικών συγκροτημάτων να παραπληροφορούν τον πληθυσμό, λέγοντας ότι οι κατοχικές αρχές θέλουν απλά να «καταγράψουν» τους Εβραίους, ώστε να μεταφερθούν σε άλλη περιοχή. Μάλιστα, στο σημείο της συγκέντρωσης οι ναζί είχαν στήσει και τραπεζάκι... διαβατηρίων.

Τον κόσμο τον χώριζαν σε ομάδες των 30 - 40 ανθρώπων, τους έπαιρναν τα πολύτιμα αντικείμενα, τους διέταζαν να γδυθούν και τους έσπρωχναν μέχρι την άκρη της χαράδρας όπου τους πυροβολούσαν.

Για να καλύψουν τους πυροβολισμούς ώστε να μην τρομάξουν το πλήθος και καταλάβουν τί πραγματικά συμβαίνει, οι ναζί έβαζαν δυνατά μουσική, ενώ ένα αεροπλάνο πετούσε πάνω από την χαράδρα σε κύκλους. Μετά από 2 - 3 «στρώματα» πτωμάτων, έριχναν χώμα για τους επόμενους.

Μέσα σε δύο 24ωρα, στις 29 και 30 Σεπτέμβρη, στο Μπάμπι Γιαρ, οι ναζί, υπό τον στανταρτενφίρερ, Πάουλ Μπλόμπελ και τον επικεφαλής των δωσιλογικών ουκρανικών φασιστικών ταγμάτων, Π. Ζαχβαλίνσκι, δολοφόνησαν 33.771 ανθρώπους, κάθε ηλικίας. 'Ηταν η αρχή των σφαγών που θα ακολουθούσαν στο ίδιο μέρος, μέχρι την απελευθέρωση του Κιέβου από τον Κόκκινο Στρατό.

Οι μαρτυρίες είναι πολύ δύσκολο ακόμη και να αναδημοσιευθούν. Οι ναζί και οι Ουκρανοί συνεργάτες τους, άρπαζαν τα μωρά των μητέρων που ικέτευαν για την ζωή των παιδιών τους και τα πετούσαν πρώτα, ζωντανά, μέσα στην χαράδρα. Το πιο νέο, ηλικιακά, θύμα τους ήταν ένα βρέφος τριών ημερών. Είχε γεννηθεί στις 26 Σεπτέμβρη και στις 29 ακολούθησε την τραγική μοίρα των γονιών του στο Μπάμπι Γιαρ. Το μεγαλύτερο θύμα ήταν 103 ετών.

Μία από τις ελάχιστες γυναίκες που επέζησαν της σφαγής, η Ντίνα Προνίτσεβα, σε μαρτυρία της στον συγγραφέα, Ανατόλι Κουζνετσόφ, διηγείται, ότι η ουκρανική ναζιστική αστυνομία - μέλη της οποίας ήταν επί το πλείστον από την Δυτική Ουκρανία - ήταν ακόμη πιο βάρβαρη και από τους ναζί. Οποιον έβλεπαν να καθυστερεί να προχωρήσει, τον χτύπαγαν, τον έβριζαν και τον βασάνιζαν με χαρακτηριστικό σαδισμό.

Κάποιοι άνθρωποι, συνειδητοποιώντας το τέλος τους έχαναν τα λογικά τους και άρχισαν να γελούν υστερικά, ενώ, με τα ίδια της τα μάτια είδε άλλους να ασπρίζουν τα μαλλιά τους μέσα στα ελάχιστα λεπτά από την στιγμή που γδύνονταν μέχρι τον πυροβολισμό..
Συνολικά, μέσα σε τρία χρόνια, στο Μπάμπι Γιαρ σφαγιάστηκαν ίσως και 200.000 άνθρωποι.

Τον Αύγουστο του 1943, φεύγοντας από το Κίεβο, οι ναζί επιχείρησαν να καλύψουν τα τεκμήρια των εγκλημάτων τους, αναγκάζοντας κρατούμενους να καταστρέφουν σημεία εκτελέσεων και να καίνε πτώματα. Επιπλέον, έφεραν από την Γερμανία ειδικά μηχανήματα που συνέθλιβαν τα οστά και τα μετέτρεπαν σε σκόνη την οποία πέταγαν πίσω στο Μπάμπι Γιαρ. Την νύχτα της 29ης Σεπτέμβρη του 1943, 329 μελλοθάνατοι στασίασαν. Οι 311 από αυτούς εκτελέστηκαν, αλλά 18 κατάφεραν να διαφύγουν, με αποτέλεσμα τα σχέδια των ναζί για απόκρυψη των σφαγών, να γνωστοποιηθούν.

Οπως προκύπτει από τους φακέλους του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, το Μπάμπι Γιαρ είχε και το «παρατσούκλι»... «ανακυκλωτήριο χρυσού», αφού από εκεί οι ναζί μετέφεραν στην Γερμανία σακιά από τα κοσμήματα και τα άλλα αντικείμενα των θυμάτων τους.
Πάντως, κατά μία άλλη εκδοχή, οι ναζί δεν έκαιγαν τα πτώματα για να κρύψουν τα εγκλήματά τους. Αλλωστε ήταν περήφανοι γι' αυτά. Ο λόγος ήταν πολύ πιο κυνικός: Προσπαθούσαν να βρουν το χρυσό από τα κοσμήματα που κάποια θύματα είχαν προλάβει να καταπιούν...

Στη Νυρεμβέργη πάντως καταλήχθηκε και ο αριθμός των νεκρών στο Μπάμπι Γιαρ σε όλη τη διάρκεια της κατοχής: 168.000 Εβραίοι και πάνω από 300.000 αιχμάλωτοι κλπ.

Σε νέο Μπάμπι Γιαρ θέλουν να μετατρέψουν σήμερα το Ντονμπάς τα φασιστικά τάγματα που συνεργάζονται στενότατα με το καθεστώς Ποροσένκο. Το «αγαπημένο παιδί» του ΝΑΤΟ και των Βρυξελλών...

https://www.toperiodiko.gr/%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%81-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83/#.WaQA8TVLecM