ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 4

48
18. Απαντήσεις σε κριτικές
Πολλοί άνθρωποι αξιολογούν το κύρος τους περισσότερο από την περιουσία τους και την κοινωνική τους θέση πιο πολύ από το εισόδημά τους. Θα αντιταχθούν σφοδρά στην ΑΔ επειδή αμφισβητεί κάθε κυρίαρχη εξουσία - στην οικογένεια, την εκπαίδευση, τη δουλειά και το κράτος. Συνεπώς, κάθε απόπειρα εφαρμογής της ΑΔ οπουδήποτε, θα αντιμετωπίσει άγρια αντίθεση από όλες τις σημερινές αρχές και αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί, οι Συντηρητικοί και οι Φιλελεύθεροι, οι Σοσιαλιστές και οι Κομμουνιστές, οι Μοναρχικοί και οι Αναρχικοί, θα αντιταχθούν στην ΑΔ.
Οι υποστηρικτές της Διακυβέρνησης με Αντιπροσώπους θα αποκηρύξουν την ΑΔ ως «λαϊκίστικη», ενώ οι αναρχικοί θα την αρνηθούν ως «συγκεντρωτική». Στην πραγματικότητα η ΑΔ δεν έχει «κέντρο» αλλά αποδέχεται τις πλειοψηφικές αποφάσεις. Οι περισσότεροι αναρχικοί απορρίπτουν τις πλειοψηφικές αποφάσεις.
Πολλοί και πολλές πιστεύουν ότι οι καθημερινοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλήξουν σε υπεύθυνες αποφάσεις, καθώς τους λείπει η απαραίτητη γνώση. Εάν οι πολιτικές αποφάσεις απαιτούν ειδική γνώση, γιατί δεν διδάσκεται πουθενά αυτή η γνώση;
Κάθε γιατρός έχει ένα πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει την ικανότητά του να ασκεί την ιατρική.
Γιατί κανένας πολιτικός δεν έχει ένα πιστοποιητικό που να επιβεβαιώνει την ικανότητά του/της να ασκεί πολιτική;
Αυτό συμβαίνει επειδή η δυνατότητα πολιτικών αποφάσεων δεν είναι -δεν ήταν- και δεν μπορεί να είναι ποτέ συγκεκριμένη εξειδίκευση.
Απόφαση σημαίνει επιλογή και καμιά ειδική γνώση δεν απαιτείται για να επιλέγεις. Επιλογή σημαίνει προτίμηση. Οι άνθρωποι προτείνουν αυ-
49
τό που θεωρούν «καλύτερο» σύμφωνα με τις προτεραιότητές τους, όχι επειδή έχουν κάποια ειδική γνώση για να αποφασίζουν.
Κανένα επίπεδο εξειδίκευσης, πληροφόρησης ή αιτιολόγησης δεν καθορίζει μια απόφαση. Την καθορίζουν οι προτεραιότητες, οι οποίες είναι αυθαίρετες και δεν μπορούν να δικαιολογηθούν. Είναι αυτές οι οποίες δικαιολογούν οτιδήποτε άλλο.
Στην ΑΔ, ομάδες ομιλητών που είναι εμπειρογνώμονες -και θα ορίζονται με κλήρωση- θα συζητούν κάθε πολιτική στην τηλεόραση, θα εξηγούν τα πλεονεκτήματά της, τα αρνητικά, το κόστος και τις συνέπειες που θα προκύψουν από την αποδοχή ή απόρριψή της.
Μέλη αυτών των ομάδων συζήτησης θα απαντούν σε ερωτήσεις που θα υποβάλλουν τηλεφωνικά οι πολίτες, και θα εφοδιάζουν όλους με την απαραίτητη πληροφόρηση για να οδηγηθούν στην απόφαση.
Οι εμπειρογνώμονες θα συμβουλεύουν.
Οι πολίτες θα αποφασίζουν.
Πολλοί και πολλές φοβούνται ότι αν έχουν όλοι οι πολίτες το δικαίωμα πρότασης και απόφασης όλων των πολιτικών, θα υπάρχουν υπερβολικά πολλές αποφάσεις που πρέπει να ψηφισθούν. Αυτό διαψεύδεται καθημερινά σε κάθε κοινοβούλιο, αφού ο αριθμός των προτάσεων είναι πολύ μικρότερος από τον αριθμό των μελών του. Ο αριθμός των προτάσεων καθορίζεται από το αντικείμενο μιας πρότασης και όχι από τον αριθμό αυτών που δικαιούνται να ψηφίζουν
Τα κοινοβούλια απαιτούν τρεις γύρους ψηφοφοριών για κάθε πρόταση πολιτικής. Οι προτάσεις που δεν συγκεντρώνουν τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό ψήφων σε κάθε στάδιο, εκπίπτουν.
Αυτή η μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην ΑΔ και θα μειώσει τον αριθμό των αποφάσεων που θα μπαίνουν σε ψηφοφορία..
Αντίθετα με την λαϊκή πεποίθηση, η διαφθορά δεν αποτελεί αναγκαίο τμήμα της πολιτικής. Συμβαίνει όταν οι λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς. Αυτοί που επιζητούν τα ρουσφέτια από λίγους διαμορφωτές της πολιτικής προσπαθούν να τους δωροδοκήσουν, ενώ εκείνοι δωροδοκούν άλλους για να διατηρήσουν το ρόλο τους ως προσώπων που λαμβάνουν αποφάσεις. Όταν όλοι οι πολίτες αποφασίζουν όλες τις πολιτικές, είναι πάρα πολλοί για να δωροδοκηθούν. Όταν οι επιτροπές για την εφαρμογή πολι-
50
τικών απαρτίζονται από μέλη που κληρώθηκαν, η δωροδοκία αχρηστεύεται. Η νοθεία της κλήρωσης μπορεί να προληφθεί, έτσι οι πολιτικές της ΑΔ μπορεί να εξαφανίσουν τη διαφθορά.
Μερικοί πιστεύουν ότι η ΑΔ είναι πολύ πιο σύνθετο σύστημα από την Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους. Αυτό δεν ισχύει αναγκαστικά. Οι εκπρόσωποι περιπλέκουν τα πολιτικά προβλήματα, ώστε μετά να κληθούν να τα λύσουν. Οι πολιτική με την ΑΔ είναι απλούστερη απ' ότι η πολιτική των Αντιπροσώπων, αλλά κι αν αυτό δεν συνέβαινε, ο περισσότερος κόσμος προτιμά περισσότερη ελευθερία σ' ένα σύνθετο σύστημα, αντί για λιγότερη ελευθερία σ' ένα απλό σύστημα. Η δικτατορία είναι πολύ απλούστερη απ' ότι η Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους. Ένας κυβερνήτης χωρίς αντιπολίτευση ή συνασπισμό, αποφασίζει για όλες τις πολιτικές. Και όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν την Διακυβέρνηση των Αντιπροσώπων -παρά το ότι είναι περίπλοκη- από τη δικτατορία, αφού με την Διακυβέρνηση των Αντιπροσώπων έχουν τουλάχιστον την ελευθερία να απο-φασίσουν ποιος θα αποφασίσει γι' αυτούς.
Μια κοινωνία μπορεί να κυβερνηθεί με την Άμεση Δημοκρατία μόνο εάν οι περισσότεροι πολίτες της θελήσουν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις πολιτικές. Η ΑΔ δεν μπορεί να εφαρμοστεί μέχρι να υποστηριχτεί από την πλειοψηφία, καθώς καμιά μειοψηφία δεν μπορεί να υποχρεώσει την πλειοψηφία να πάρει αποφάσεις πολιτικής. Καμιά μειοψηφία, όσο και θετικές προθέσεις να έχει, δεν μπορεί να επιβάλει στην κοινωνία την ΑΔ. Μόνο όταν οι περισσότεροι πολίτες θα θελήσουν να αποφασίσουν οι ίδιοι τις πολιτικές, μπορούν να απαλλαγούν από τους εκπροσώπους και να αναλάβουν το ρόλο των διαμορφωτών πολιτικής. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι δεν έχουν τη δικαιοδοσία να εκπροσωπήσουν αυτούς που αρνούνται να εκπροσωπηθούν από αυτούς. Στο παρελθόν οι βασιλιάδες μπορούσαν να επιβάλουν την εξουσία τους με τη βία. Σε μια σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία, η δικαιοδοσία της απόφασης για άλλους δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία, παρά μόνο με την εξαπάτηση ή το ψέμα. Σε μια σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία, αν οι άνθρωποι αρνηθούν να επιτρέψουν σε άλλους να αποφασίζουν γι' αυτούς, τότε αυτοί που αποφασίζουν χάνουν τη δικαιοδοσία να το κάνουν. Μπορεί να προσπαθήσουν να επιβάλουν την εξουσία τους με εξαπάτηση και δωροδοκίες, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Η Άμεση Δημοκρατία -αντίθετα με όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα- δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία ή με αντιδημοκρατικά μέσα. Κάθε πολιτικό σύστημα που μπορεί να επιβληθεί ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό. Είτε ο Δήμος αποφασίζει για
51
όλες τις πολιτικές, ή κάποιος άλλος αποφασίζει για το Δήμο. Στο κοινο-βουλευτικό σύστημα, οι εκπρόσωποι αποφασίζουν πολιτικές εκ μέρους όλων των πολιτών (του «Δήμου») αλλά ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι «δημοκρατία».
Η κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς σημαίνει «Ολιγο-Κρατία», όχι Δημοκρατία.
Κανένα Κοινοβουλευτικό σύστημα δεν ήταν -ούτε μπορούσε να είναι- Δημοκρατία
Όταν η πλειοψηφία - σ' ένα σχολείο, τοπική αυτοδιοίκηση, δήμο, χωριό, εκκλησία, χώρο δουλειάς ή στο σύνολο της χώρας, αποφασίζει μόνη της για όλες τις πολιτικές, θα αντιμετωπίσει σκληρή αντίσταση από όλους αυτούς που σήμερα αποφασίζουν τις πολιτικές. Είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι, αυτοί που έχουν τη δικαιοδοσία να αποφασίζουν για άλλους, θα παραιτηθούν απλώς επειδή το απαιτεί η πλειοψηφία.
Θα αντιταχθούν στις αποφάσεις της πλειοψηφίας με κάθε δυνατό μέσον
Η ΑΔ στερεί αυτούς τους ανθρώπους από τη δικαιοδοσία τους και τις αμοιβές τους, κι έτσι θα χρησιμοποιήσουν κάθε κόλπο για να την κατανικήσουν. Κάθε ακτιβιστής και ακτιβίστρια της ΑΔ πρέπει να κατανοήσει ότι ενώ η ΑΔ μπορεί να εφαρμοστεί τοπικά, σε ένα σχολείο, δήμο, χωριό ή πόλη, κάθε απόπειρα εφαρμογής της σε ολόκληρη τη χώρα θα απαιτήσει μακρό και σκληρό αγώνα. Οι ακτιβιστές της ΑΔ πρέπει να προετοιμαστούν εκ των προτέρων -ψυχολογικά και τεχνικά- γι' αυτό τον αγώνα. Αν δεν είναι προετοιμασμένοι γι' αυτό, θα νικηθούν. Οι αντίπαλοι της ΑΔ θα χρησιμοποιήσουν όλα τα γνωστά κόλπα και θα εφεύρουν καινούρια, για να κατανικήσουν την ΑΔ. Πολλά τρικ είναι απατηλά και αποτελούν ψυχολογική χειραγώγηση, επινοημένα για να συγχύζουν και τρομάζουν την πλειοψηφία. Πολλοί θα τρομάξουν ή θα συγχυστούν αλλά αν η πλειοψηφία επιμείνει να ζητά την ΑΔ, καμιά μειοψηφία δεν μπορεί να την κατανικήσει.
Ο αγώνας για την ΑΔ αποτελεί σχολείο που προετοιμάζει τους ανθρώπους για την ΑΔ, διδάσκοντάς τους πώς -και γιατί- να κυβερνούν την κοινωνία ως ΑΔ. Αυτό απαντά στους επικριτές της ΑΔ που υποστηρίζουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να βγάζουν πολιτικές αποφάσεις. Αυτό είναι αληθινό στην Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους, η οποία
52
ανθίζει πάνω στην αδιαφορία των πολιτών, την οποία και καλλιεργεί. Τέτοιοι επικριτές συνάγουν ότι οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά των πολιτών θα είναι πάντα η ίδια όπως είναι στις συνθήκες του συστήματος της Διακυβέρνησης από Αντιπρόσωπους, όπου οι κυρίαρχοι έχουν κεκτημένο δικαίωμα να μείνουν στην Εξουσία και να καλλιεργούν την πολιτική απάθεια των περισσότερων πολιτών. Όταν χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα οι κοινωνίες της Διακυβέρνησης των Αντιπροσώπων για να αποδειχθεί η πολιτική απάθεια των πολιτών, αυτό είναι παραπλανητικό καθώς όλες οι κοινωνίες της ΔΑ αντιτάσσονται στην κυριαρχία όλων των πολιτών και καλλιεργούν την απάθεια των πολιτών.
Τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιούν ως απόδειξη αυτό που χρειάζεται να αποδειχθεί και αυτό είναι λογικό σφάλμα.
Οι επικριτές της ΑΔ ισχυρίζονται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να βρίσκονται σε θέση όπου πρέπει να αποφασίζουν όλες τις πολιτικές στην κοινωνία. Αυτό είναι αληθινό για πολλούς ανθρώπους σήμερα, αλλά όχι απαραίτητα στην ΑΔ. Οι περισσότεροι πολίτες πράγματι θέλουν να αποφασίζουν για κάθε πολιτική. Στην ΑΔ όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν πολιτική αλλά όχι καθήκον να το κάνουν. Οι περισσότεροι πολίτες θα συμμετάσχουν σε συζητήσεις και αποφάσεις που τους αφορούν, αλλά όταν πρέπει να υπακούσουν στις αποφάσεις που δεν τους αρέσουν, σε ζητήματα που δεν τους αφορούν, η αντίδρασή τους μπορεί να αλλάξει.
Μερικοί αντιτίθενται στην ΑΔ, παρ' ότι αποδέχονται ότι είναι τεχνικά εφικτή.
Αυτοί είναι ελιτιστές με αρχές. Αποστρέφονται τη διακυβέρνηση από όλους τους πολίτες. Οι ελιτιστές αποκηρύσσουν την ΑΔ ως «λαϊκιστική». Πιστεύουν ότι οι πλειοψηφίες θα βγάζουν αποφάσεις που προκαλούν καταστροφές στους εαυτούς τους και στους άλλους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η πλειοψηφία που ψήφισε τους ναζί στην εξουσία το 1933. Αυτό το γεγονός συνέβη στην Διακυβέρνηση των Αντιπροσώπων και δεν είναι επιχείρημα ενάντια στην ΑΔ, αλλά ενάντια σε κάθε σύστημα λήψης αποφάσεων. Ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία σ' ένα κοινοβούλιο με εκλογές.
Οι ψηφοφόροι στην Διακυβέρνηση των Αντιπροσώπων έβγαλαν αποφάσεις που έφεραν καταστροφές. Αυτό μπορεί επίσης να συμβεί στην ΑΔ, όπως και σε βασιλιάδες, δικτάτορες, εμπειρογνώμονες, πολιτικούς. Απ'
53
αυτή την άποψη, η ΑΔ δεν είναι χειρότερη απ' ότι η Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους.
Στην πραγματικότητα, όσο περισσότεροι είναι αυτοί που παίρνουν αποφάσεις, τόσο λιγότερο θα διαμορφώνουν τις πολιτικές αποφάσεις οι ψυχολογικές αγκυλώσεις, οι φοβίες και η λαχτάρα για εξουσία. Οι αποφάσεις ενός μεμονωμένου προσώπου εξαρτώνται από την ψυχολογία του. Οι διαφορετικοί άνθρωποι έχουν διαφορετικές ψυχολογίες και οι επιδράσεις συχνά αλληλοαναιρούνται. Όσο περισσότεροι είναι αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις, τόσο ακυρώνεται η ψυχολογική επίδραση, μειώνοντας έτσι την επίδραση της ψυχολογίας στην τελική απόφαση.
Κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προστατεύσει την κοινωνία από αποφάσεις με καταστροφικά αποτελέσματα. Και όμως, στην ΑΔ οι αποφάσεις που παράγουν καταστροφές μπορεί να αναιρούνται αμέσως κι αυτοί που τις έλαβαν αναγκάζονται να αναθεωρήσουν τα κίνητρά τους. Στη Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους, για να αντικαταστήσουν οι πολίτες τους αντιπροσώπους των οποίων οι αποφάσεις παρήγαγαν καταστροφές χρειάζονται τέσσερα ή πέντε χρόνια, αλλά κι έτσι μένουν άθικτα τα κίνητρα που οδηγούν σε τέτοιες αποφάσεις κι αυτό οδηγεί στην επανάληψη κακών αποφάσεων.
Πολλοί συνάγουν ότι ο εγωισμός, η απληστία και η πολιτική απάθεια που διαποτίζει την κοινωνία σήμερα συνεπάγεται ότι η ΑΔ θα είναι μια «ζούγκλα» που κυβερνιέται από τα αχαλίνωτα εγωιστικά ένστικτα των περισσότερων πολιτών. Πιστεύουν ότι ο εγωισμός είναι τμήμα της ανθρώπινης φύσης. Ο εγωισμός, η απληστία και η αδιαφορία στην κοινωνία είναι υποπροϊόντα των πολιτικών συστημάτων που εμποδίζουν τους ανθρώπους να αποφασίσουν το τι πρέπει να κάνει η κοινωνία τους. Τέτοια συστήματα εξαρτώνται από την απάθεια των περισσοτέρων πολιτών τους, και την υποκινούν. Κάθε πολιτικό σύστημα σχηματοποιεί τα κίνητρα των ανθρώπων με τη δημιουργία όρων που δίνουν στους ανθρώπους την ικανότητα να «πετύχουν» μόνο εάν αποδεχθούν τους κανόνες του συστήματος. Η εξαγωγή συμπερασμάτων από τη στάση των πολιτών προς την πολιτική σε συνθήκες Διακυβέρνησης με Αντιπροσώπους είναι παραπλανητική, επειδή αγνοεί την επίδραση αυτής της διακυβέρνησης στην ατομική συμπεριφορά. Όταν αυτή η επίδραση λαμβάνεται υπόψη, αυτά τα επιχειρήματα ενάντια στην ΑΔ καταρρέουν επειδή, αντίθετα με την Διακυβέρνηση των Αντιπροσώπων, η Άμεση Δημοκρατία εξαρτάται από το ενδιαφέρον των πολιτών για την κοινωνία και το δυναμώνει, έτσι η επίδρασή
54
της είναι διαμετρικά αντίθετη από την επίδραση της Διακυβέρνησης με Αντιπροσώπους.
Αυτό σημαίνει ότι η ΑΔ δεν είναι απλώς ένα νέο σύστημα για τη λήψη πολιτικών αποφάσεων - δημιουργεί νέες στάσεις στα άτομα, δίνοντάς τους κίνητρα να βελτιώσουν την κοινωνία μέσω της άμεσης συμμετοχής στην πολιτική. Η ΑΔ αλλάζει τους κανόνες, τις στάσεις, τις προσδοκίες, την προσωπικότητα και την ατομικότητα.
Η λήψη μιας απόφασης συνεπάγεται ευθύνη για τα αποτελέσματά της. Μερικοί φοβούνται αυτή την ευθύνη και εκ τούτου φοβούνται την ελευθερία. Αυτή είναι η στάση των παιδιών που φοβούνται την απώλεια της πατρικής αγάπης. Οι ενήλικες που υποφέρουν από φόβο της ελευθερίας, χρειάζονται την υποστήριξη και βοήθεια για να τον υπερνικήσουν. Αυτή είναι μια προβλέψιμη συνέπεια των γονικών στάσεων που απαγορεύουν στα παιδιά να αναλάβουν ευθύνες από την παιδική ηλικία κιόλας.
Ο φόβος για την ελευθερία προέρχεται από την ανωριμότητα και μπο-ρεί να ξεπεραστεί.
Μερικοί άνθρωποι υποστηρίζουν την ΑΔ αλλά δεν την ορίζουν ως Πολιτική Χωρίς Πολιτικούς. Υποστηρίζουν μια μεταρρύθμιση της Διακυβέρνησης με Αντιπροσώπους. Θέλουν πρωτοβουλίες των πολιτών και δημοψηφίσματα (Π. και Δ.) για τον έλεγχο των εκπροσώπων. Βασικά, αποδέχονται την Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους. Με τις πρωτοβουλίες και τα δημοψηφίσματα γίνεται απλώς προσπάθεια να μεταρρυθμιστεί η Διακυβέρνηση με Αντιπροσώπους και να ελαττωθούν τα σφάλματα της, την ίδια στιγμή που τη στηρίζει. Οι υποστηριχτές των Π. και Δ. αρνούνται να ορίσουν την ΑΔ ως «πολιτική χωρίς πολιτικούς» καθώς αυτό ξεσκεπάζει τις Π και Δ. ως απλώς μια μεταρρυθμισμένη ΔΑ.
Η συνεργασία μεταξύ των υποστηριχτών της ΑΔ και των μεταρρυθμιστών της ΔΑ είναι δυνατή εάν και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ τους και κάθε μια σέβεται το ρόλο της άλλης. Παρ' ότι πρέπει τελικά να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, η κάθε μια μπορεί να ωφεληθεί από την πρόσκαιρη συνεργασία με την άλλη.
Η συνεργασία πρέπει να διατηρηθεί για όσο διάστημα είναι επωφελής. Εντούτοις, η συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο για ένα σκοπό. Όταν κάποια μέσα παύουν να εξυπηρετούν τους σκοπούς τους, πρέπει να απορρίπτονται. Αλλιώς μετατρέπονται σε αυτοσκοπό. Η Εκκλησία ήταν
55
μέσο διάδοσης του χριστιανισμού και το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν μέ-σος διάδοσης του Κομμουνισμού. Και τα δύο έγιναν αυτοσκοπός εις βάρος των σκοπών που είχαν ταχθεί να υπερασπίσουν. Μετέτρεψαν τους πρώην στόχους τους σε μέσα για να υπηρετούν τους εαυτούς τους, κι έτσι τους κατέστρεψαν.
Πρέπει να προβάλλεται διαρκώς αντίσταση στην τάση να μετατρέπεται το μέσον σε σκοπό.
Πρέπει να θυμίσουμε στους ελιτιστές ότι, αντίθετα με την κριτική του Πλάτωνα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία 2.500 χρόνια πριν, ο Σωκράτης που ήταν δάσκαλός του, την υποστήριζε. Οι Αθηναίοι δίκασαν τον Σωκράτη και τον καταδίκασαν σε θάνατο, επειδή κάποιοι από τους μαθητές του (που παρερμήνευσαν τη διδασκαλία του) είχαν προσπαθήσει δύο φορές να ανατρέψουν τη Δημοκρατία με τη βία, προκαλώντας πολλά θύματα. Ο Σωκράτης θα μπορούσε να είχε δραπετεύσει, αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. Προτίμησε να πεθάνει με βάση την ετυμηγορία της ΑΔ ακόμα και όταν καταδικάστηκε άδικα. Όταν αποφάσισε να παραστεί στη δίκη, να αποδεχθεί την ετυμηγορία και να μην δραπετεύσει, κατέδειξε την υποστήριξή του στην ΑΔ. Ο Πλάτωνας διαστρέβλωσε τις απόψεις του Σωκράτη και τις αποφάσεις του, παρουσιάζοντάς τες ως αντίθετες προς τη Δημοκρατία. Αυτή είναι η άποψη του Πλάτωνα. Όχι του Σωκράτη.
Σήμερα εξακολουθούμε να επωφελούμεθα από τη συμβολή της Αθηναϊκής ΑΔ στην πολιτική, τη φιλοσοφία, τις τέχνες και το θέατρο. Όλα αυτά τα οφέλη προέκυψαν από τις δημόσιες συζητήσεις για τις πολιτικές όπου κάθε πολίτης μπορούσε να συμμετέχει. Η δημόσια συζήτηση για την πολιτική στην ΑΔ κεντρίζει τη δημιουργικότητα των πολιτών, την ευφυΐα τους, το ενδιαφέρον τους για την κοινωνία. Αναπτύσσει τον ανθρωπισμό του κόσμου. Εμπνέει την πολιτική δημιουργικότητα και καλή θέληση, που καταπνίγονται από όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα. Υψώνει την κοινωνία σε υψηλότερο επίπεδο με την αναβάθμιση της κοινωνίας και της ατομικότητας. Αναβαθμίζει το «πρόσωπο» από ένα εγωιστικό, πληκτικό, αδιάφορο μέλος ενός στατικού, διαφθορικού και αλλοτριωτικού πολιτικού συστήματος σε έναν δραστήριο συμμέτοχο μιας συνειδητά εξελισσόμενης κοι-νωνίας που ενδιαφέρεται για την ευημερία του ατόμου, της κοινότητας, της κοινωνίας και της ανθρωπότητας συνολικά.
* * *
56
19. Η προώθηση της ΑΔ
Μερικές προτάσεις για την προώθηση της Άμεσης Δημοκρατίας:
1. Βρέστε άλλους και άλλες που ενδιαφέρονται για την ΑΔ και συζητήστε το θέμα μαζί τους.
2. Σκεφτείτε σε γενικό επίπεδο, αλλά δράστε τοπικά. Στήστε μια τοπική Επιτροπή Άμεσης Δημοκρατίας (ΕΑΔ) στην οικογένεια, τη γειτονιά, το σχολείο, τη δουλειά ή το Ίντερνετ, ανάλογα με το τι σας βολεύει. Μέλη της ΕΑΔ πρέπει να είναι ακτιβιστές/ακτιβίστριες της ΑΔ, όχι απλώς συμπαθούντες. Μια ΕΑΔ πρέπει να συνεδριάζει σε τακτά διαστήματα για να συζητά τοπικά και γενικά ζητήματα σχετικά με την ΑΔ, για να αποφασίζει -και να κάνει πράξη- δραστηριότητες. Κάθε ΕΑΔ πρέπει να αυτοχρηματοδοτείται και να λειτουργεί ως ανεξάρτητη μονάδα.
3. Προωθήστε την ΑΔ με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, με κουβέντα, με έντυπα, ράδιο, Τηλεόραση, Ίντερνετ, σε συζητήσεις με φίλους, στη δουλειά ή το σχολείο.
4. Κάθε ΕΑΔ πρέπει να βασίζεται στον εαυτό της, αλλά πρέπει να βοηθά άλλες ΕΑΔ και να δημιουργεί νέες. Όταν υπάρχει ένας αριθμός ΕΑΔ, πρέπει να οργανώσουν τοπικό, περιφερειακό, εθνικό ή διεθνές συνέδριο για να συντονίζουν τις δραστηριότητες, να μαθαίνουν ο ένας από την πείρα του άλλου και να βοηθούν ΕΑΔ που χρειάζονται βοήθεια. Με τον καιρό όλες οι ΕΑΔ πρέπει να δημιουργήσουν ένα Παγκόσμιο Κίνημα ΑΔ για να συντονίζονται οι δραστηριότητες όλων των κινημάτων ΑΔ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος θα γίνει μια τεράστια ΑΔ. Οι ΑΔ θα συγχωνευτούν αν οι περισσότεροι πολίτες, και όχι μόνο οι ακτιβιστές της ΑΔ το θελή-σουν.
5. Ένα κίνημα ΑΔ δεν πρέπει να είναι οργανωμένο όπως τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα. Δεν πρέπει να έχει Εκτελεστική Επιτροπή που θα αποφασίζει εκ μέρους άλλων. Πρέπει να έχει μια Συντονι-
57
στική Επιτροπή (ΣΕ) για να διευκολύνει τον συντονισμό μεταξύ των ΕΑΔ και να βοηθά την ανταλλαγή ιδεών, αλλά κάθε ΕΑΔ είναι ελεύθερη να απορρίπτει τις προτάσεις μιας ΣΕ Οι προτάσεις μιας ΣΕ δεν είναι αποφάσεις που επιβάλλονται στους άλλους, είναι προ-τάσεις προς τους άλλους.
6. Μια οργάνωση ΑΔ δεν έχει ένα πρόσωπο ή μια επιτροπή που θα αποφασίζει για άλλους. Το κίνημα της ΑΔ είναι ένα έμβρυο του πολιτικού συστήματος που θέλει να δημιουργήσει. Κάθε δημιούργημα είναι η αντανάκλαση του δημιουργού του. Οι σχέσεις μεταξύ μελών ενός κινήματος ΑΔ πρέπει να είναι σαν αυτές που οραματίζονται σε μια κοινωνία ΑΔ. Τα μέλη πρέπει να καλλιεργούν την αυτονομία τους και να σέβονται την αυτονομία των άλλων. Οι υποστηριχτές της ΑΔ δεν πρέπει να συμπεριφέρονται ως δικτάτορες στο σπίτι τους ή στην κοινωνία.
7. Εάν μια ΕΑΔ μπορεί να εφαρμόσει ΑΔ στη δουλειά, στο σχολείο, στο χωριό ή το δήμο, πρέπει να το κάνει, και να ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει σκληρή αντιπολίτευση. Μην περιμένετε να εφαρμοστεί η ΑΔ παντού, προτού πάρετε πρωτοβουλία για την οργάνωση μιας τοπικής ΕΑΔ. Σε μικρούς χώρους η ΑΔ μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ηλεκτρονικά μέσα. Η εμπειρία που κατακτάται από τέτοιες περιπτώσεις θα βοηθήσει άλλες ΕΑΔ. Και όμως, για όσο διάστημα δεν είναι ολόκληρη η κοινωνία ΑΔ, κάθε τοπική ΕΑΔ θα υπόκειται σε ισχυρές πιέσεις από αυτούς που κυριαρχούν στην ευρύτερη κοινωνία. Οι τοπικές ΕΑΔ μπορεί να διαστρεβλωθούν ή να συντριβούν από τους υποστηριχτές της ΔΑ και των υποστηριχτών της. Είναι συνεπώς ουσιώδες -τελικά- να γίνει ΑΔ ολόκληρη η κοινωνία.
8. Χρησιμοποιήστε το χιούμορ. Η πολιτική δεν χρειάζεται να είναι κατσούφα ή πληκτική. Τα αστεία είναι ισχυρό πολιτικό όπλο. Η ΑΔ μπορεί να είναι απολαυστική. Το ξεσκέπασμα της ΔΑ μπορεί να είναι απολαυστικό.
9. ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙΣ ΑΠΛΩΣ - ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ σε κάθε κοινωνικό, πολιτικό και ψυχολογικό πρόβλημα. Να είμαστε δημιουργικοί και δημιουργικές, να εφευρίσκουμε νέες λύσεις, αλλά να πατάμε γερά στο έδαφος.
58
10.Μην αφήσετε να σας αποτρέψουν αυτοί που λένε ότι η ΑΔ είναι αδύνατη, ότι είναι ουτοπία. Εκατομμύρια άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν αδύνατο να πετάξει ο άνθρωπος, να προσσεληνωθεί, να χρησιμοποιήσει την πυρηνική ενέργεια, να θεραπεύσει την στειρότητα, να αλλάξει τα κληρονομικά χαρακτηριστικά. Ο λόρδος Rutherford, "Πατέρας της πυρηνικής φυσικής» διακήρυξε το 1938 ότι θα ήταν αδύνατη οποιαδήποτε πρακτική χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Το 1945, η Χιροσίμα τον διέψευσε. Στην πολιτική, αυτοί που λένε «αδύνατο» συνήθως εννοούν «ανεπιθύμητο». Εξετάστε τα κίνητρα όλων αυτών που λένε ότι η ΑΔ είναι «αδύνατη».