ΑΙΓΑΙΟ – τι είναι αυτό που προτείνει η ηγεσία του ΚΚΕ;

Με μπλέ το άρθρο με τα μαύρα ο αντίλογος.

ΑΙΓΑΙΟ - τι είναι αυτό που προτείνει η ηγεσία του ΚΚΕ;/ του Σωτήρη Βλάχου

• RED LINE

• 2020-07-05

Η αυξανόμενη ένταση στο Αιγαίο κάνει μια πολεμική αναμέτρηση ολοένα και πιο πιθανή.

Κεντρικό σημείο στην πρόσφατη αύξηση της έντασης, αποτελεί η συμφωνία μεταξύ Τουρκίας - Λιβύης, η οποία σωστά θεωρείται ως μια προκλητική συμφωνία.

Η στρατιωτική συνεργασία όμως Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ είναι το ίδιο προκλητική πράξη. Και αποτελεί ότι καλύτερο στα χέρια του Ερτογάν. Του δίνει επιχειρήματα για να πείσει τον Τουρκικό λαό ότι η Ελλάδα, που δεν διστάζει να κάνει συμμαχίες με ένα κράτος δολοφόνο, είναι ένας ανήθικος γείτονας από τον οποίο μπορείς να αναμένεις τα πάντα, εκτός από ένα έντιμο συμβιβασμό.

Αντίλογος.

Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η συμφωνία μεταξύ Τουρκίας - Λιβύης, δεν είναι μόνο μία προκλητική συμφωνία αλλά και μια πράξη ενάντια στο διεθνές δίκαιο της θαλάσσης, είναι μία μόνιμη πράξη πειρατείας, ληστείας της ελληνικής ΑΟΖ πού το όφελος θα διαμοιραστεί μεταξύ μίας στην ουσία ανύπαρκτης κυβέρνησης του Σάρατζ πού στηρίζεται στις ξιφολόγχες των Τούρκων και από την άλλη των Τούρκων που δεν συνορεύουν με την Λιβύη, μόνο μία ματιά να ρίξει κανένας στον χάρτη της Μεσογείου για να δει ότι η Λιβύη συνορεύει με την Κρήτη ,την Πελοπόννησο, τα νησιά μας την Ελλάδα και όχι με την Τουρκία.

Η συμφωνία Ισραήλ -Ελλάδας κλπ. στην πράξη προς το παρόν δεν στρέφεται πουθενά. Μετά αν είχαμε μία συμφωνία με το Ισραήλ για την αναχαίτιση της Τούρκικης επιθετικότητας και επεκτατικότητας πού είναι το κακό;

Με την λογική ότι το κράτος του Ισραήλ είναι δολοφόνος δεν πρόκειται να κάνουμε καμία συμμαχία.

Ο Σίσι της Αιγύπτου δικτάτορας, η Γαλλία αποικιοκράτης, στην Αραβία έχουμε τους μονάρχες , εμίρηδες και πάει λέγοντας.

Κανένας δεν πρέπει αποκλείεται από μία συμμαχία εναντίον της Τουρκίας, ας έχει διαφορετικά συμφέροντα η κάθε χώρα για την αναχαίτιση της Τουρκίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να την καταδικάζουμε για αυτά πού πράττει στους Παλαιστίνιους.

Το κακό με το Ισραήλ βρίσκεται στο ότι είναι καιροσκόπος πού θέλει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα για τα δικά του συμφέροντα. Δεν κατηγορεί την Τουρκία, δεν ανακατεύεται σε θέματα ΑΟΖ και διεθνούς δικαίου, επηρεάζεται και ταυτίζεται από την πολιτική των ΗΠΑ κλπ.

Τέτοιοι σύμμαχοι μόνο ζημιά μπορούν να μας κάνουν.

Όσο αφορά ότι η συμμαχία Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ δίνει επιχειρήματα στον Ερντογάνγια να πείσει τον Τουρκικό λαό ότι η Ελλάδα, που δεν διστάζει να κάνει συμμαχίες με ένα κράτος δολοφόνο, είναι ένας ανήθικος γείτονας από τον οποίο μπορείς να αναμένεις τα πάντα, εκτός από ένα έντιμο συμβιβασμό, μόνο σαν αστείο μπορούν να εκληφθούν.

Η ελλάδα δεν μπορεί να θέλει ένα έντιμο συμβιβασμό. Το μόνο πού πρέπει να θέλει είναι σεβασμό και επίλυση των όποιων προβλημάτων που είναι μόνο ένα η ΑΟΖ με βάση το διεθνές δίκαιο των θαλασσών. Οτιδήποτε άλλο είναι υποχώρηση από τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Ούτε μπορεί να μιλάει σε ανώτατο επίπεδο όσο δεν ανακαλούν το Casus belli (κάζους μπέλι) την αφορμή πολέμου και διεκδικούν νησιά, εδάφη κλπ. είναι σαν να αποδεχόμαστε να συζητήσουμε τις απαιτήσεις τους.

Δεν χρειάζεται να πείσει τον Τούρκικο λαό ο Ερντογάν , η προπαγάνδα εναντίον της ελλάδας κρατάει από την ανακήρυξη της Τούρκικης δημοκρατίας. Είδαμε καμία αντίδραση υπέρ της ελλάδας από τον Τουρκικό λαό ποτέ; Δυστυχώς αυτές είναι απόψεις αιθεροβαμόνων πού έχουν μία φανταστική και υπερτιμημένη εικόνα για τους λαούς. Και στερούνται της γνώσης του ελληνοτουρκικού προβλήματος.

Ότι η Τουρκία του Ερτογάν έχει «ιμπεριαλιστικές» διαθέσεις, είναι μια πάγια θέση του ΚΚΕ. Η Ελλάδα των συμμαχιών με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, τι διαθέσεις δείχνει να έχει;

Το ΚΚΕ δεν έχει καθαρό προσανατολισμό για τους δικούς του λόγους ίσως να θέλει να περιχαρακώσει το δικό της μαντρί και να δώσει την αποκλειστική βαρύτητα στην ταξική πάλη. Πολλές φορές μιλάει για τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Τουρκίας -Ελλάδας έτσι επιμερίζει τις ευθύνες μη αντιλαμβανόμενη τον ρόλο της δικής μας ολιγαρχίας. Πρόσφατο παράδειγμα η ομιλία του ΓΓ Κουτσούμπα* στην Πάτρα. Άλλωστε ποτέ δεν τα πήγαινε καλά το ΚΚΕ στην ανάλυση του ρόλου της ολιγαρχίας μας και των σχέσεων της με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Συνέχεια μας μιλάνε για προσπάθεια αναβάθμισης της αστικής μας τάξης την στιγμή πού μόνιμα υποβαθμίζεται. Οι τράπεζες περάσανε σε ξένα χέρια. Ελληνικά μονοπώλια πέρασαν στα χέρια του Κρατικού και ιδιωτικού ξένου κεφαλαίου ,η χώρα μας είναι μαριονέτα των Γερμανών και Αμερικάνων , τα εναπομείναντα ελληνικά κεφάλαια προσπαθούν να εξασφαλίσουν καμιά δουλειά σαν συμπληρωματικά των προστατών μας πολλές φορές και μέσα στην Τουρκία. Οι επενδύσεις του ελληνικού κεφαλαίου στην Τουρκία είχαν ξεκινήσει πρό της κρίσης.΄Ετσι δημιουργήθηκε η 5η φάλαγγα στην Ελλάδα. Η τσέπη να αυγαταίνει και όλα στάχτη και μπούλμπερη να γίνουν. Γιαυτό κατάντησαν οι ένοπλες δυνάμεις στο σημερινό χάλι. Το πολιτικό μας σύστημα φοβάται τις αντιδράσεις της κοινωνίας αν παραχωρήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Τουρκία.

Το ΚΚΕ μας παρουσιάζει την Τουρκία και την ελλάδα σαν να είναι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πού συγκρούονται σε όλο τον κόσμο για τα μερίδια των μονοπωλίων τους.

Ας πούμε λόγω της ελληνικής στρατιωτικής αποστολής στην Σομαλία πως θα κλείσει δουλειές χωρίς την έγκριση των Αμερικάνων και Γερμανών η ελληνική ολιγαρχία;

Συμμετέχουμε σαν υποτελής χώρα στους νατοϊκούς σχεδιασμούς.

Στα σίγουρα στις εξελίξεις στο Αιγαίο υπάρχει το αποτύπωμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, στους οποίους συμμετέχει η Τούρκικη αστική τάξη. Τι γίνεται όμως με την Ελληνική και Ελληνοκυπριακή αστική τάξη; Συμμετέχουν σε αυτούς τους σχεδιασμούς με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα, ή είναι απλά θύματα αυτών των σχεδιασμών;

Στο δεύτερο συμπέρασμα οδηγούν κείμενα του Ριζοσπάστη.

«Τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου βρίσκονται προ πολλού στο κρεβάτι του Προκρούστη στο ιμπεριαλιστικό παζάρι που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη υπό την «υψηλή εποπτεία» των ΗΠΑ, με επίδικο το πώς θα τρέξουν οι «μπίζνες» του κεφαλαίου και οι ευρωΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί στην Ανατολική Μεσόγειο» (Ριζοσπάστης, Τετάρτη 24 του Ιούνη).

Τέτοιες θέσεις εμφανίζονται επανειλημμένα στον Ριζοσπάστη. Θέσεις που παρουσιάζουν την Τουρκία συμμέτοχο στους Ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, αλλά τις Ελλάδα και Κύπρο απλά θύματά τους.

Το μόνο για το οποίο μπορεί να προετοιμάζει τον Ελληνικό λαό και τους Ελληνοκύπριους μια τέτοια θέση, είναι ένα «ηρωικό» πόλεμο για να μπει φραγμός στις «ιμπεριαλιστικές πολιτικές που εξυπηρετούν τους Τούρκους».

Για να αντισταθεί στην προοπτική του πολέμου το ΚΚΕ, θα έπρεπε να αναδεικνύει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η ελληνική ολιγαρχία και δεξιά δεν είναι λιγότερο υπεύθυνες για τις εξελίξεις. Και ότι το μόνο τους κίνητρο, όπως και της τουρκικής ολιγαρχίας, είναι η υπεράσπιση των δικών τους ταξικών συμφερόντων που τίποτε δεν έχουν να κάνουν με τα λαϊκά συμφέροντα. Ταυτόχρονα η ανοικτή έκκληση στον Τούρκικο λαό για κοινή πάλη ενάντια στον πόλεμο θα έπρεπε να είναι καθημερινή τους ενασχόληση.

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν καταλαβαίνει τι λέει ο αρθρογράφος . Αντί να κατασκευάζει την πραγματικότητα από την θεωρία η ελληνική ολιγαρχία και δεξιά δεν είναι λιγότερο υπεύθυνες για τις εξελίξεις. Και ότι το μόνο τους κίνητρο, όπως και της τουρκικής ολιγαρχίας, είναι η υπεράσπιση των δικών τους ταξικών συμφερόντων...

Θα τού συνιστούσαμε να ανοίξει τα μάτια του στην πραγματικότητα και από εκεί να γενικεύει και να κάνει θεωρητικούς συλλογισμούς. Δεν διεκδικεί η Ελλάδα τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε; αντίθετα με την Τουρκία πού με την χρήση όπλων, με τις απειλές, με τις συνεχείς και με το πέρασμα του χρόνου τις αυξανόμενες διεκδικήσεις προσπαθεί στην πράξη να αποκτήσει τα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Με το να κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα αφήνεις την 5η φάλαγγα αν δεν είσαι μέρος της να διαλύσουν τον στρατό και να μας φέρουν τον πόλεμο πιο κοντά.

Δεν χρειάζεται καν να υποδείξουμε στο ΚΚΕ πια μορφή θα έπρεπε να έχουν αυτές οι εκκλήσεις προς τον τουρκικό λαό, που θα προετοιμάζουν και τον ελληνικό ανάλογα. Πρότυπο για εμάς είναι μια εξαιρετική κοινή ανακοίνωση ΚΚ Ελλάδας - ΚΚ Τουρκίας για τις ελληνοτουρκικές εξελίξεις, που δημοσιεύτηκε στον ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟ, στις 20/01/2020:

«Τα Κομμουνιστικά Κόμματα Ελλάδας και Τουρκίας με την κοινή μας τοποθέτηση επιδιώκουμε να παρέμβουμε στις επικίνδυνες και ανησυχητικές εξελίξεις που διαμορφώνονται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που προκαλούνται από κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να σύρουν τους δύο λαούς σε αιματηρές περιπέτειες για τα δικά τους συμφέροντα».

«Στον "φαύλο κύκλο" των ανταγωνισμών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων συμμετέχουν διάφορα καπιταλιστικά κράτη και μεταξύ αυτών η Τουρκία και η Ελλάδα...»

«Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν μπορούν να προσμένουν τίποτα το θετικό για τις εξελίξεις..»

«Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Έχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζούνε ειρηνικά...»

«Εναντιωνόμαστε σε κάθε περίπτωση θερμού επεισοδίου και πολεμικής εμπλοκής...»

«Καταγγέλλουμε πως τα σχέδια για συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο... αποσκοπούν στο να βάλουν στο χέρι τα ξένα και ντόπια μονοπώλια, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών... Η εργατική τάξη, οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτά τα σχέδια».

Τι καταγγέλλουν; Πάντως όχι τον ενδογενή επεκτατισμό της τουρκικής ολιγαρχίας. Τώρα οι εκκλήσεις προς τον ελληνικό/τουρκικό λαό των ΚΚ Ε/Τουρκίας θα μας λύσουν τα προβλήματα και θα μας φέρουν την ειρήνη. Καλά είναι τα αστεία όμως ήρθε η εποχή για να σοβαρευτείτε.

.socialistikiekfrasi.com

https://redlineagrinio.gr/publications/94277-aigaio-auto-proteinei-igesia-kke-sotiri-vlaxou

*Αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ ΚΚΕ στην Πάτρα σε εκδήλωση της Τομεακής Οργάνωσης ΑΕΙ Πάτρας της ΚΝΕ.

Μαζί και χώρια, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, συμπίπτουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, όπως:

Για αύξηση του ενεργού ρόλου της Ελλάδας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Για γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας ως εμπορικού και ενεργειακού κόμβου.

Για αποκατάσταση των θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου που έχουν υποστεί πλήγμα τα προηγούμενα χρόνια.

Στηρίζουν την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη να διεκδικήσει μερίδια, αλλά και νέες αγορές για τα ελληνικά μονοπώλια, γι' αυτό η Ελλάδα συμμετείχε και συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Γι' αυτό ελληνικά στρατεύματα βρέθηκαν έξω από τα σύνορα της χώρας στο Κόσσοβο, στη Βοσνία, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο, στη Σομαλία, στο Μάλι. Γι' αυτό τώρα που μιλάμε η Ελλάδα συμμετέχει σε 13 ΝΑΤΟικές αποστολές εκτός συνόρων.

9.7.20

Εκλείπει η βασική προϋπόθεση για αποτελεσματική Εθνική Άμυνα

Η τουρκική επιθετικότητα εναντίον Ελλάδας και Κύπρου διαρκώς κλιμακώνεται τα τελευταία χρόνια. Μέχρι πρόσφατα και ενόψει της ευρωενταξιακής πορείας της Τουρκίας, προβαλλόταν αρκετά η άποψη ότι η Τουρκία είναι δυνατόν να αλλάξει και να γίνει ένας φιλικός γείτονας που θα σέβεται το διεθνές δίκαιο. Σήμερα η προοπτική ένταξης (αν πραγματικά υπήρξε ποτέ), έχει πλέον εγκαταλειφθεί.

Σχεδόν κανείς στην Ελλάδα δεν υποστηρίζει ότι η μεταμόρφωση της Τουρκίας είναι πλέον εφικτή. Και κυρίως, κανείς δεν μπορεί πια να αγνοεί την άμεση τουρκική απειλή για τον Ελληνισμό.
Ως μόνη λύση για τη διασφάλιση της ακεραιότητας της χώρας και την προάσπιση της ειρήνης προβάλλει πλέον μόνο η αποτροπή. Το μέγα ερώτημα, βέβαια, είναι αν και πώς προετοιμάζεται η χώρα απέναντι σε αυτήν την απειλή.

Δυστυχώς, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου συνολικά δεν έχει κάνει παρά ελάχιστα και αποσπασματικά προς την κατεύθυνση της αποτροπής, παρά τα τεράστια ποσά που έχουν ξοδευτεί με θυσίες των Ελλήνων και παρά το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεών μας. Τουναντίον, είναι βασική υπεύθυνη για την απίσχναση της βασικής προϋπόθεσης της Εθνικής Άμυνας, που είναι το συλλογικό, εθνικό και αγωνιστικό, φρόνημα του λαού.

Τα τελευταία 40 χρόνια υπήρξε μια συστηματική υποχώρηση της συλλογικής, κοινωνικής και εθνικής μας συνείδησης. Πάψαμε να ασχολούμαστε με το τι πραγματικά γίνεται στην πολιτική καθημερινά και προς τα που οδηγείται η χώρα. Οι πλείστοι ασχολούμασταν με την προσωπική μας άνοδο, τον πλουτισμό μας, την επαγγελματική μας καταξίωση, ή έστω την επιβίωσή μας.

Η άμβλυνση της εθνικής συνείδησης

Αυτό δεν έγινε τυχαία. Υπήρξε για χρόνια κορυφαίος πολιτικός στόχος. Ο λαός εκπαιδεύτηκε για χρόνια να ιδιωτεύει και να μην ασχολείται με τα καθημερινά καθήκοντά του ως πολίτης. Ήταν ό,τι πιο βολικό (σε δημοκρατικό πλαίσιο) για την όποια πολιτική εξουσία, που ήθελε απλά νομιμοποίηση κάθε τέσσερα χρόνια, προκειμένου να νέμεται το κράτος και την εξουσία στο όνομα και ερήμην του λαού.

Τα ιδιωτικά ΜΜΕ, ως πυλώνας εξουσίας σε σύμπλευση με την επίσημη πολιτική εξουσία, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο με την παραπληροφόρηση και τα φτηνά προγράμματα αποπροσανατολισμού και ικανοποίησης των καταναλωτικών ενστίκτων. Βασικό εργαλείο προς το σκοπό της εμπέδωσης του ατομικισμού και της ιδιωτείας αποδείχθηκε το φτηνό χρήμα των δανείων και επιδοτήσεων των πρώτων δεκαετιών της εισόδου στην ΕΟΚ/ΕΕ με τον άμεσο πλουτισμό, την έκρηξη του καταναλωτισμού και συνολικά την αίσθηση της τεχνητής ευδαιμονίας που δημιούργησε.

Και όλα αυτά, ενώ την ίδια περίοδο ο παραγωγικός ιστός της χώρας, ως αποτέλεσμα κυρίως της εισόδου στην ενιαία αγορά, αποδιαρθρωνόταν και η χώρα οδηγούνταν στη χρεοκοπία. Η αφύπνιση και η αγωνιστικότητα, λόγω της ανώμαλης προσγείωσης τα πρώτα χρόνια της δεκαετούς βαθιάς οικονομικής κρίσης, έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση και την ιδιωτεία (λόγω του αισθήματος παραίτησης που κυριάρχησε από το 2015 και μετά).

Το τελευταίο διάστημα, με αφετηρία τη Συμφωνία των Πρεσπών, τις αντιδράσεις των νησιωτών για τη λαθρομετανάστευση και την τουρκική επιθετικότητα παρατηρείται μια νέα αφύπνιση. Μάλιστα τώρα, όχι τόσο για τα οικονομικά προβλήματα, αλλά για τα εθνικά θέματα. Παραμένει όμως ερώτημα πού θα μπορούσε αυτή να οδηγήσει.

Η καταστρεπτική αντίληψη για το Στρατό

Την ίδια μεταπολιτευτική περίοδο καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε από τον πολιτικό κόσμο και την πνευματική ελίτ (ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους) η αντίληψη ότι η Ελλάδα, ως ανήκουσα πλέον στις ευρωατλαντικές δομές (ΝΑΤΟ/ΕΕ), δεν αντιμετωπίζει κίνδυνο. Με βάση αυτή την αντίληψη (στην πράξη ιδεοληψία) τα ελληνικά προβλήματα μετατρέπονται σε ευρωατλαντικά, με την προσδοκία πως οι "εταίροι" μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα προστρέξουν να μας υπερασπιστούν έναντι της όποιας απειλής. Η τραυματική εμπειρία σε Κύπρο και Αιγαίο (Ίμια) επιμελώς αγνοείται.

Επιπλέον, η Ελλάδα ως σύγχρονη ευρωπαϊκή και νατοϊκή χώρα, πρέπει να αναδιοργανώσει το στρατό και την άμυνά της με βάση τα ευρωπαϊκά και νατοϊκά πρότυπα. Και αυτό παρά τις αντίθετες εισηγήσεις και προειδοποιήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας. Έτσι έχει εμπεδωθεί, σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, η άποψη ότι η Εθνική Άμυνα είναι κατά βάση δουλειά κάποιων τρίτων. Ή κάποιας ξένης δύναμης, ή των επαγγελματιών στρατιωτικών.

Ως συνέπεια αυτής της άποψης, η Ελλάδα πιθανότατα δε χρειάζεται καθολική άμυνα από κληρωτούς, από τα παιδιά του λαού. Πλέον ακούγεται η φράση συχνά «και αν γίνει πόλεμος, ποιος θα πολεμήσει;» Οι νέοι μας με διάφορες δικαιολογίες αποφεύγουν την στράτευση και προσπαθούν να ξοδέψουν το χρόνο της θητείας τους, αν είναι δυνατόν, χωρίς καμία στρατιωτική εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά, η οργάνωση και διάρθρωση της θητείας συνήθως δεν έχουν πια στόχο τη στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά μάλλον την "ήπια προσαρμογή" των κληρωτών.

Σε πείσμα, όμως, των παραπάνω ιδεοληψιών η πραγματικότητα λέει ότι κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Κι αυτό το έχει δείξει η ιστορία, ακόμα και η πρόσφατη. Η Ελλάδα δεν έχει σκοπό να διεξάγει επιθετικό, κατακτητικό πόλεμο. Η Ελλάδα προετοιμάζεται για πόλεμο αμυντικό, για την προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας και της εθνικής της ανεξαρτησίας. Και δεν υπάρχει κανένα, τουλάχιστον σύγχρονο, παράδειγμα εθνικής νίκης, που να βασίστηκε σε μισθοφορικό στρατό.

Ο ενδοτισμός ως εθνική ιδεολογία

Το έγκλημα είναι ότι όλα τα παραπάνω έχουν ιδεολογικοποιηθεί και επενδυθεί με ένα διάχυτο πνεύμα ηττοπάθειας, υποχωρητικότητας και "μη πολέμου". Αυτό διαπνέει το πολιτικό σύστημα εν γένει του. Όλο το σύστημα εξουσίας (πολιτική, ΜΜΕ, "διανοούμενοι") στέλνει το μήνυμα ότι είμαστε ανίσχυροι απέναντι σε έναν πανίσχυρο εχθρό. Επομένως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, με εύσχημο τρόπο, να υποχωρούμε. Προς χάρη, δήθεν, της ειρήνης!

Για να δεχτεί, όμως, ο ελληνικός λαός αυτή την υποχώρηση, είναι ανάγκη να αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Επιπλέον, να έχει μειωμένη αυτοεκτίμηση για τις δυνατότητές του και την Ιστορία του. Έτσι, έχει στηθεί ένα διαχρονικό σκηνικό εκμαυλισμού. Το τελευταίο στάδιο αυτού του εκμαυλισμού διανύουμε τώρα με τη συστηματική προβολή των τουρκικών σειρών και των "νέων" της Τουρκίας.

Φαίνεται ότι είναι ανάγκη ο Έλληνας να εθιστεί στην εξωραϊσμένη εικόνα του επίδοξου κατακτητή, της σημερινής τουρκικής κοινωνίας, αλλά και του "ένδοξου" οθωμανικού παρελθόντος της (πχ Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπής). Αν όλα αυτά τα συνδυάσει κανείς με τις συστηματικές, μακρόχρονες προσπάθειες αναθεώρησης της ελληνικής ιστορίας, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ώστε αυτή να απωλέσει βασικά τον αγωνιστικό της χαρακτήρα (ακόμα και με τον εξωραϊσμό της Τουρκοκρατίας), εύκολα κατανοεί κανείς ότι δεν πρόκειται απλά για μεμονωμένα περιστατικά.

Υπόθεση όλων η Εθνική Άμυνα

Πρόκειται για πολιτικό σχέδιο (τουλάχιστον ενός μέρους) του πολιτικού συστήματος! Και όσοι επικαλούνται πονηρά την ειρήνη για να οδηγήσουν την Ελλάδα στην προκρούστεια κλίνη του εθνικού (αυτο)ακρωτηριασμού, γνωρίζουν ότι τελικά φέρνουν πιο κοντά τον πόλεμο και μάλιστα υπό δυσμενείς συνθήκες για τη χώρα. Διότι η Τουρκία τελικά δε θα είναι με τίποτα λιγότερο ικανοποιημένη από την πλήρη κατάκτηση και τον αφανισμό μας. Όλοι οι Μικρασιάτες, όποιας εθνότητας, οι Κούρδοι, οι Σύριοι και άλλοι το γνωρίζουν καλά.

Η Εθνική Άμυνα δεν είναι υπόθεση κάποιων λίγων. Είναι υπόθεση όλων, όλου του λαού, της κοινωνίας, του έθνους. Είναι τελικά θέμα εθνικής συνείδησης. Όσα εξελιγμένα όπλα και αν αγοράσουμε και όσο καλή διπλωματία και αν έχουμε, τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετό για την αποτροπή, αν ο εχθρός δε γνωρίζει ότι έχει απέναντι του έναν λαό αποφασισμένο να αγωνιστεί για την ελευθερία του.

Έτσι απελευθερώθηκε η Ελλάδα! Έτσι γεννήθηκε το Έπος της Αλβανίας και της Εθνικής Αντίστασης! Έτσι θα αποτρέψουμε τα επιθετικά σχέδια εναντίον της Ελλάδας και Κύπρου. Έτσι μόνο, σε τελική ανάλυση, υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να αποτρέψουμε τον πόλεμο και να διασφαλίσουμε την ειρήνη στην περιοχή απέναντι σε επεκτατικούς γείτονες.

https://slpress.gr/politiki/ekleipei-i-vasiki-proypothesi-gia-apotelesmatiki-ethniki-amyna/

"Είναι η Τουρκία ανόητε"...

Καρναβάς Θοδωρής

22 Μαρτίου 2018

Γράφει ο Θοδωρής Καρναβάς -

Όπου στον Τύπο γίνεται λόγος για την τουρκική επιθετικότητα, επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντα η μόνιμη επωδός: Ο Ερντογάν και ο νεοοθωμανισμός του ευθύνονται. Η θέση αυτή, βεβαίως, ανταποκρίνεται στη σημερινή έξαρση, στα διακηρυγμένα, εφαρμοζόμενα σχέδια και στις αλλεπάλληλες εμπρηστικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας. Παρά ταύτα, αποσιωπά ότι η Τουρκία ως κράτος είναι η ρίζα της επιθετικότητας.

Είναι η άποψη αυτή λαθεμένη, γιατί υπονοεί ότι πριν από τον Ερντογάν η Τουρκία υπήρξε μια χώρα εντός του Διεθνούς Δικαίου, ή ότι έστω η επιθετικότητα και παραβατικότητά της ήταν πολύ πιο ήπιες. Και γιατί, ακόμα χειρότερα, υπονοεί ότι μια Τουρκία χωρίς τον Ερντογάν θα μπορούσε να γίνει και πάλι ένας καλός γείτονας. Ουδέν αναληθέστερο αυτών.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας υπάρχει όσο υπάρχει το κράτος αυτό με οποιαδήποτε μορφή, ή ως Οθωμανική Αυτοκρατορία ή ως Τουρκική Δημοκρατία από το 1923 και μετά. Άλλοτε η επιθετικότητα είναι σε έξαρση και άλλοτε σε ύφεση, ανάλογα και με την εσωτερική κατάσταση της χώρας και τις διεθνείς συγκυρίες. Είναι, όμως, πάντα εκεί, να μας υπενθυμίζει τον εγγενή χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Κοινό διαχρονικό γνώρισμα από την εποχή των σουλτάνων έως την εποχή του κεμαλισμού και τώρα του νεοοθωμανισμού υπήρξε πάντα η καταπίεση των λαών στο εσωτερικό της χώρας και η τάση για επεκτατικότητα έναντι των γειτόνων της.

Επανάληψη της ιστορίας

Αναρίθμητα τα παραδείγματα μόνο τα τελευταία 100 χρόνια, ως συνέχεια της προγενέστερης Τουρκοκρατίας: Στο εσωτερικό, γενοκτονίες, εκτοπίσεις, διωγμοί και καταπίεση Αρμενίων, Αράβων, Ελλήνων, Κούρδων, Αλεβιτών και άλλων. Προπυλακισμοί, δολοφονίες, φυλακίσεις αντιφρονούντων σε λευκά κελιά και φίμωση του Τύπου.

Στο εξωτερικό, πάρανομες εισβολές, κατοχές και εποικισμοί σε Αλεξανδρέττα, Ιράκ, Συρία, Κύπρο, Κουρδιστάν. Διαρκής επιθετικότητα-παραβατικότητα σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Ένα κράτος δυνάστης στο εσωτερικό για τους λαούς του και τρομοκράτης στο εξωτερικό για τους γείτονές του. Το τουρκικό καθεστώς είναι επεκτατικό εξωτερικά για τον ίδιο λόγο που είναι αυταρχικό εσωτερικά.

Η Τουρκία, ως ετερογενές, πολυεθνικό κράτος, δεν έχει αναφορά ούτε στο έθνος-κράτος της νεωτερικής Δύσης, ούτε σε νεότερη πολιτική συγκρότηση μακραίωνων εθνών (Έλληνες, Κινέζοι), ούτε σε μια πολυεθνική ένωση κατά τις σύγχρονες ομοσπονδίες. Συνολικά, δεν έχει αναφορά σε βασικές αρχές οικειοθελούς πολιτικής συγκρότησης με βάση το Δίκαιο. Οι όποιοι εσωτερικοί θεσμοί του κράτους δικαίου (Δικαιοσύνη κλπ) στην πράξη δεν είναι παρά διακοσμητικοί.

Αντιθέτως, η Τουρκία, ως κράτος και ιδεολογία, είναι το διαχρονικό αποτέλεσμα βίαιου εκτουρκισμού του κράματος εθνοτήτων της Μικράς Ασίας από μια ολιγάριθμη άρχουσα τάξη. Ταυτόχρονα, η ελίτ αυτή επιτίθεται διαρκώς στα όμορα κράτη με στόχο την κατάκτησή τους. Ειδικά η εξωτερική επέκταση είναι για το ίδιο το τουρκικό καθεστώς, όπως και για κάθε αυταρχικό καθεστώς, βασικός παράγοντας αναπαραγωγής και επιβεβαίωσης της ισχύος του.

Μέσα από την κατάκτηση μεγενθύνεται οικονομικά και δυναμώνει γεωπολιτικά. Και διότι όσο επεκτείνεται στα όμορα έθνη τόσο ισχυροποιείται εσωτερικά, επειδή ενσπείρει το φόβο, που είναι συνεκτικά αναγκαίος, ελλείψει άλλων ενοποιητικών στοιχείων. Συνεπώς, είναι για την ίδια την τουρκική ελίτ ζήτημα επιβίωσης η επίδειξη πυγμής και η καταστολή εσωτερικά, όπως και ο επεκτατισμός εξωτερικά.

Απατηλή η προσδοκία μεταμόρφωσης της Τουρκίας

Τις τελευταίες δεκαετίες, με αφορμή την περιώνυμη τουρκική υποψηφιότητα ένταξης στην ΕΕ, μεγάλες προσδοκίες καλλιεργήθηκαν για την «εξημέρωση του θηρίου». Η ανάσχεση της επιθετικότητας της Τουρκίας και η συμμόρφωσή της με το Διεθνές Δίκαιο θα ακολουθούσε τον εκδημοκρατισμό της στο πλαίσιο της αναμενόμενης ευθυγράμμισής της με το λεγόμενο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η προοπτική αυτή πλέον εξαφανίστηκε και κανείς δεν συζητά για αυτό, όπως ήταν εξάλλου λογικά αναμενόμενο.

Η προσδοκία αυτή αγνοούσε τη βασική ιστορική εμπειρία ότι ο επεκτατισμός και ο μη σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου δεν είναι κατ' ανάγκη ασύμβατα με τα δημοκρατικά καθεστώτα, τουλάχιστον τα δυτικά-αστικά, των τελευταίων 200 χρόνων. Επιπλέον, η προσδοκία αυτή αγνοούσε το γεγονός ότι η ΕΕ ήταν πάντα περισσότερο χώρος άσκησης πολιτικής ισχύος και απλών διακηρύξεων παρά απονομής δικαίου και εφαρμογής αρχών. Οι πάμπολλες αποκλίσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου το αποδείχνουν.

Όμως, ακόμα κι αν υπήρχε θεωρητική βάση για την παραπάνω προσδοκία, αυτή δε θα μπορούσε ποτέ να δικαιολογηθεί για την Τουρκία. Θα αρκούσε μόνο η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου αναφορικά με τα κριτήρια ένταξης στην ΕΕ: «Στην ουσία θα καταργήσουμε το κράτος μας, αν εφαρμόσουμε όλα όσα μας ζητούν για ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικούς θεσμούς». Με άλλα λόγια, το τουρκικό καθεστώς δεν θα διακινδύνευε ποτέ το θεμέλιο λίθο της ύπαρξής του: την αυταρχική δεσποτεία και τον επεκτατισμό του.

Ο διαμελισμός της Τουρκίας θα απελευθέρωνε και θα οδηγούσε σε ανεξάρτητη πολιτική συγκρότηση των διαφορετικών εθνοτήτων της, που με τη σειρά της θα οδηγούσε σε ομαλές σχέσεις με τα γειτονικά τους κράτη. Αυτό είναι πιθανόν μακροπρόθεσμα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Κουρδικό. Προφανώς, όμως, δεν ανήκει στη σφαίρα του εγγύς μέλλοντος και δεν εξυπηρετεί τις άμεσες ανάγκες της Ελλάδας.

Ένας επικίνδυνος μύθος

Η άποψη ότι η Τουρκία είναι επιθετική λόγω της εκάστοτε ηγεσίας της και κυρίως ότι μπορεί να αλλάξει δεν είναι σημερινή. Κάποτε έλεγαν ότι έφταιγε το κεμαλικό-στρατιωτικό κατεστημένο, όπως τώρα λένε ότι φταίνε οι νεοοθωμανοί. Είναι ένας ακόμα μύθος ισχυρής μερίδας της μεταπολιτευτικής ελληνικής ελίτ. Μιας ελίτ που έχει συστηματικά εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τον ρόλο της πρωτοπορίας σε κάθε προσπάθεια προόδου και προστασίας της πατρίδας, προκειμένου να πρακτορεύσει εξωχώρια συμφέροντα και κατ' αυτό τον τρόπο να μακροημερεύσει.

Πρόκειται για μύθο επικίνδυνο, διότι μας εθίζει στην ιδέα ότι η τουρκική απειλή μπορεί να είναι παροδική. Ως αποτέλεσμα, αδυνατούμε να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις και το βάθος της απειλής και να προβούμε σε σχεδιασμό και υλοποίηση ικανής αποτροπής. Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι μυθεύματα που ματαιώνουν την αποτροπή εξέθρεψαν διαχρονικά την τουρκική επιθετικότητα. Είναι τώρα η ώρα ο μύθος αυτός να καταρριφθεί. Και να αναληφθούν άμεσα πολυεπίπεδες πρωτοβουλίες αποτροπής.

https://slpress.gr/diethni/einai-h-tourkia-anohte/

Ποια συμφέροντα υπαγορεύουν την τύχη του Αιγαίου

Χρήστου Δημήτρης

5 Ιουλίου 2020

Ποια συμφέροντα υπαγορεύουν την τύχη του Αιγαίου, Δημήτρης Χρήστου

Ο Ερντογάν όχι μόνο δεν κάνει πίσω στα σχέδιά του, αλλά προσπαθεί να τα ολοκληρώσει, όσο έχει -μέχρι το τέλος του έτους- την πλήρη υποστήριξη του Αμερικανού προέδρου. Και μέχρι στιγμής, συνεχώς αποκτά πλεονεκτήματα από όλες τις κινήσεις του σε όλα τα μέτωπα. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τον δικό μας... "σκακιστή", τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο Ερντογάν εδραιώθηκε στη Λιβύη και θα είναι διαπραγματευτής και ρυθμιστής της όποιας λύσης τελικά βρεθεί εκεί. Το μερίδιό του στους υδρογονάνθρακες της χώρας, πολύτιμο για την Τουρκία. Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί που συνεργάστηκαν για την ανατροπή του Καντάφι βρίσκονται εκτός παιχνιδιού. Φωνάζουν πολύ, απειλούν, αλλά δεν έχουν κότσια.

Η Άγκυρα, την αναμέτρηση και επαναδιαπραγμάτευση των διεθνών συμφωνιών που καθορίζουν ιδιοκτησίες και σύνορα στο Αιγαίο, δεν θα την εγκαταλείψει. Οι συσχετισμοί δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας την ευνοούν. Έχει θεμελιώσει στρατηγικές σχέσεις συνεργασίας στα Βαλκάνια, με Αλβανία, Σερβία, Βοσνία και Βουλγαρία. Αποκαλύπτεται ισότιμος συνομιλητής με Τραμπ και Πούτιν!

Και αυτό διότι τα ευρωπαϊκά, τα αμερικανικά και τα ρωσικά συμφέροντα στην Τουρκία είναι απείρως μεγαλύτερα από ό,τι στην Ελλάδα. Και αν, ως γνωστόν, τα συμφέροντα καθορίζουν τις εξελίξεις και τις αποφάσεις, τότε η χώρα μας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Και δεν είναι μόνον η αδυναμία συμμαχικών συνεργασιών και επιρροής στην βαλκανική οντότητα.

Είναι και η αδιαφορία των μεγάλων δυνάμεων της ΕΕ να στηρίξουν πραγματικά την Ελλάδα, όσο δίκιο και αν έχει. Είναι η αποτυχία να εξασφαλίσουμε στοιχειώδη υποστήριξη από την αμερικανική πλευρά, παρότι στη συνάντηση Τραμπ-Μητσοτάκη ο δικός μας έδωσε "γη και ύδωρ". Αλλά ως γνωστόν, ο δεδομένος δεν είναι ισότιμος. Και ας μην ξεχνάμε πως ο Ερντογάν έχει ήδη παραβιάσει τη συμφωνία της Λωζάννης εισβάλλοντας στη Συρία, χωρίς καμιά διεθνή ποινή ή συνέπεια.

Ξένα συμφέροντα στην Τουρκία

Τα οικονομικά συμφέροντα στην τουρκική οικονομία δείχνουν γιατί οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης είναι τόσο διαλλακτικές με την Άγκυρα. Για παράδειγμα ο ισχυρότερος βιομηχανικός κλάδος της Τουρκίας είναι η αυτοκινητοβιομηχανία, όπου καταλαμβάνει το 28% των συνολικών εξαγωγών της. Αυτές έφτασαν το 2018 τα 165 δισ. δολάρια! Στην Τουρκία έχουν εργοστάσια παραγωγής αυτοκινήτων η αμερικανική Ford, η κορεάτικη Hyundai, οι γερμανικές Μercedes και ΜΑΝ, η ιαπωνική Toyota και η γαλλική Renault. Παράλληλα κατασκευάζονται εκεί αυτοκίνητα της Fiat, της Citroen, της Peugeot και της Opel.

Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στο τουρκικό έδαφος κινούνται σε υψηλά επίπεδα, και σύμφωνα με στοιχεία του 2018 έχουν ξεπεράσει τα 13 δισ. δολάρια με πρωταθλητές το Κατάρ τη Βρετανία και τη Γερμανία. Πόσες επενδύσεις έχουν στην Ελλάδα; Ελάχιστες έως καμία. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, πως απέναντι στις τουρκικές απειλές, η εθνική ενότητα και η ομοψυχία, το φρόνημα και το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων, θα εμποδίσει τα σχέδια του Ερντογάν.

Ποια εθνική ενότητα όμως, όταν στις δημόσιες συζητήσεις δεσπόζουν η κασέτα Μιωνή-Παππά, η εξεταστική για τη σκευωρία στο σκάνδαλο Novartis, το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ, οι χορηγίες σε κολλητούς και φίλους από το Μέγαρο Μαξίμου; Ανησυχούν κανέναν οι αναχρονιστικές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και οι περιορισμοί στις πολιτικές διαμαρτυρίες;

Κρίση και πολιτική πόλωση

Όταν οι Έλληνες ξαναμπαίνουν στο τούνελ της ύφεσης της ανεργίας, των χρεοκοπιών, της λιτότητας, με τι φρόνημα θα σταθούν όρθιοι και αισιόδοξοι; Πώς θα καλέσεις για παράδειγμα τους "Μακεδονομάχους" να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, όταν τους έχεις εξαπατήσει τόσο χυδαία και προκλητικά;

Παρακολουθεί κανείς τα δημόσια οικονομικά; Έμαθαν οι πολίτες πώς προστέθηκαν 2,2 δισ. ευρώ χρέη προς το Δημόσιο, στο πρώτο τρίμηνο του έτους, σε σύνολο ληξιπρόθεσμων οφειλών, ύψους 105 δισ. ευρώ; Ανησύχησε κανείς, που για να πληρωθούν οι συντάξεις μπαίνει χέρι στα αποθεματικά, που ο EΟΠΥΥ δεν κατάφερε να πληρώσει τους φαρμακοποιούς για τις δαπάνες των ασφαλισμένων;

Ανησυχεί κανείς που, με βάση τις προβολές των τάσεων, ο πληθυσμός της Τουρκίας το 2050 θα είναι 100 εκατομμύρια και της Ελλάδας θα έχει συρρικνωθεί στα 7,5 εκατομμύρια; Μας αρκεί και μας περισσεύει η δήλωση του στρατηγού μας πως αν εισβάλει ξένος σε ελληνικό έδαφος πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα τον ρωτήσουμε ποιος είναι;

https://slpress.gr/politiki/poia-symferonta-ypagoreyoyn-tin-tychi-toy-aigaioy/

9.7.2020 / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 2133 στις 9-7-2020

Ο «Τιτανικός» προσέκρουσε, η ορχήστρα παίζει...

Η σκηνή από την ταινία «Τιτανικός» είναι χαρακτηριστική: Το πλοίο έχει προσκρούσει στο παγόβουνο και έχει πάρει ελαφρά κλίση, οι επιβάτες αναζητούν σωστικά μέσα ανάλογα με την ταξική τους διαστρωμάτωση, κυβερνήτης και αξιωματικοί «το παίζουν» ψύχραιμοι και η ορχήστρα του πλοίου συνεχίζει να παίζει ρυθμούς «κανονικότητας»...

Στα πρώτα γενέθλια της κυβερνητικής θητείας της Ν.Δ. η κατάσταση δεν μοιάζει διαφορετική απ' ό,τι ήταν στα καταστρώματα της πρώτης θέσης αλλά και στα «υποστρώματα» της στοιβαγμένης φτωχολογιάς που συμπλήρωναν τους επιβάτες του «αβύθιστου» υπερωκεανίου. Όσο για την ορχήστρα, που περί άλλων τυρβάζει, στην περίπτωση του κυβερνητικού «Τιτανικού» είναι μεγαλύτερη, αρτιότερη και πολυσύνθετη, ένα ολόκληρο σύστημα που με επιτυχία μέχρι αυτή τη στιγμή δημιουργεί τη «μαγική εικόνα», η οποία ωστόσο ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Δυνατή και σθεναρή...

Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί οι οποίοι πλαισιώνονται και από ένα ικανού μεγέθους και επιρροής δίκτυο Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης «πωλούν» την εικόνα της οργανωμένης και σθεναρής κυβέρνησης η οποία:

• Αντιμετώπισε επιτυχώς την κρίση του κορωνοϊού.
• Αντιμετώπισε το «κόλπο» που επιχείρησαν να στήσουν οι Τούρκοι στον Έβρο.
• Αντιμετώπισε τις τρέχουσες οικονομικές δυσκολίες επιχειρήσεων και εργαζομένων που προέκυψαν από την καραντίνα.

Ταυτόχρονα, οι μηχανισμοί με τους οποίους οι κυβέρνηση είναι σε θέση να διαμορφώσει το πολιτικό κλίμα και την ατζέντα έχουν μέχρι στιγμής με επιτυχία φέρει σε θέση άμυνας την αξιωματική αντιπολίτευση βγάζοντας στη φόρα τμηματικά υλικό «νόμιμων παρακολουθήσεων» της ΕΥΠ, το οποίο εκθέτει (και απειλεί να εκθέσει) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η εν λόγω τακτική δημιουργεί μια ατμόσφαιρα βούρκου που εξυπηρετεί, θα πρέπει να σημειώσουμε, την κυβέρνηση, καθώς υπονομεύεται η αξιοπιστία της όποιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται ο μόνος κυρίαρχος του παιχνιδιού, έχοντας όλα τα χαρτιά και τις πρωτοβουλίες στα χέρια του.

Τα φαινόμενα απατούν

Ωστόσο, στα χέρια του πρωθυπουργού, εκτός από τις πρωτοβουλίες βρίσκεται και το πηδάλιο της χώρας που θυμίζει «Τιτανικό», καθώς:

• Εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ασφυκτική οικονομική εποπτεία από τους δανειστές, άρα και τα περιθώρια της κυβέρνησης για δημοσιονομικούς χειρισμούς είναι ελάχιστα.
• Εξακολουθεί - όπως και ο υπόλοιπος κόσμος - να ζει υπό το άγχος της εκδήλωσης του δεύτερου κύματος της πανδημίας με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει για την ασθενική οικονομία της χώρας.
• Αναμένει την αποτύπωση της οικονομικής καταστροφής όπως αυτή φαίνεται να διαμορφώνεται στον τουριστικό τομέα, ο οποίος συνεισφέρει περί το 20% του ΑΕΠ.
• Αναμένει μετά το τέλος του καλοκαιριού την αποτύπωση στην πραγματική οικονομία - και στις τσέπες των πολιτών - των συνεπειών της πανδημίας και των μέτρων που λήφθηκαν για την αντιμετώπισή της.
• Παρακολουθεί από θέση άμυνας την εκδήλωση μιας συντονισμένης και καλά οργανωμένης τουρκικής επιθετικότητας η οποία εκδηλώνεται σε όλο το εύρος των ελληνοτουρκικών διαφορών, οδηγώντας την ελληνική διπλωματία πέρα από τα «όρια» των κόκκινων γραμμών που έχουν τεθεί.

Αντιμέτωπη με αυτά τα προβλήματα η κυβέρνηση Μητσοτάκη αναζητά στηρίγματα στις διεθνείς συμμαχίες και τους εταίρους της χώρας. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά στα ελληνοτουρκικά, αρχίζει και γίνεται σαφές ότι η αναμενόμενη συνδρομή περιορίζεται σε συστάσεις για έναν ελληνοτουρκικό διάλογο οι οποίες εκπορεύονται τόσο από τη γερμανική προεδρία της Ε.Ε., όσο και από την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ. Αυτές οι συστάσεις άλλωστε είναι που έχουν πυροδοτήσει τον εγχώριο «διάλογο» που έχει να κάνει με το αν είναι μακριά ή κοντά το Καστελλόριζο, ή αν είναι μαξιμαλιστικές ή όχι οι πάγιες θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Ανάλογης «ποιότητας» είναι η υποστήριξη που λαμβάνει η κυβέρνηση και στο οικονομικό επίπεδο για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. Οι εταίροι στην Ε.Ε., λειτουργώντας με τον συνηθισμένο τρόπο μαφίας, αποκεντρώνουν τη ζημιά της οικονομίας από την κορυφή προς τη βάση της πυραμίδας. Έτσι, είναι ήδη σαφές πως τα όποια κονδύλια «προσφερθούν» στην Ελλάδα από το «πακέτο στήριξης» δεν θα είναι τζάμπα, αλλά θα συνοδεύονται από συγκεκριμένους προφανείς ή αφανείς όρους, καθώς η χώρα - δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε - εξακολουθεί και βρίσκεται υπό ασφυκτική οικονομική εποπτεία.

Ο βούρκος... βουλιάζει

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, το οποίο πιθανότατα όσο προχωρά το καλοκαίρι θα γίνεται περισσότερο ασφυκτικό και επικίνδυνο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει κάνει τις επιλογές του για τον τρόπο που θα κινηθεί. Κεντρική ιδέα αυτών των επιλογών είναι η δημιουργία κλίματος πόλωσης έτσι ώστε να κρατά εξουθενωμένο και σε άμυνα τον ΣΥΡΙΖΑ, βάλλοντας κατά ριπάς σε ό,τι μπορεί να θυμίζει ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.

Φιλοδοξώντας να παίξει για κάποιο διάστημα χωρίς αντίπαλο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φροντίζει ήδη την ενίσχυση του οπλοστασίου κατά των λαϊκών αντιδράσεων και εκδηλώσεων (νόμος για διαδηλώσεις κ.λπ.).

Και μέσα σ' αυτό το διάστημα, ως κυρίαρχος στο εσωτερικό σκηνικό, ο πρωθυπουργός δεν αποκλείεται να μπει στον πειρασμό να αντιμετωπίσει και την πρόκληση της «επίλυσης» των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, όπως ακριβώς του το ζητούν οι ισχυροί εταίροι και σύμμαχοι της χώρας.

Γι' αυτό το τελευταίο, ωστόσο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ίσως θα πρέπει να καταφύγει στο αρχείο του πατέρα του Κωνσταντίνου, που ως πρωθυπουργός αναγκάστηκε και ανέκρουσε πρύμναν όταν ο Τούρκος ομόλογός του τότε Μεσούτ Γιλμάζ του παρουσίασε τους χάρτες των τουρκικών διεκδικήσεων σε μια «άτυπη» συνάντησή τους στο Παρίσι το μακρινό 1991. Αν κάτι έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή, είναι ότι στους χάρτες των τουρκικών διεκδικήσεων έχουν προστεθεί και άλλες...

https://www.topontiki.gr/article/394700/o-titanikos-prosekroyse-i-orhistra-paizei