200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821

Το σημερινό μας άρθρο έχει σκοπό να κάνει μία ιστορική αναδρομή, μία σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων του παρελθόντος τιμώντας με αυτό τον τρόπο τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821.

Μένοντας μακριά από την επίσημη κρατική παρωδία των εορτασμών με πρωταγωνιστή την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» με Πρόεδρο της Επιτροπής την Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, επίσης Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.

Ένα άτομο της πλουτοκρατίας μέσα σε ένα καθεστώς ασφυκτικής κηδεμονίας Γερμανό-Αμερικάνων με ήδη πολλά παρατράγουδα μέσα σε αυτή την επιτροπή.

Μας υπόσχεται η πρόεδρος ότι θα ακουστούν πολλές φωνές λές και το πρόβλημα είναι η πολυφωνία ή ίσως έτσι πρέπει να γίνει για να συγκαλυφθούν μέσα στο χάος των διαφορετικών απόψεων οι ευθύνες της πλουτοκρατίας , των πολιτικών παρατρεχάμενων της και των επικυρίαρχων.

Δυστυχώς τα ίδια προβλήματα που δεν μπόρεσε να λύσει η επανάσταση πριν διακόσια χρόνια ταλανίζουν την κοινωνία μας ακόμα και σήμερα.

Πού αυτά είναι η ξένη εξάρτηση, η ποιότητα των πολιτικών μας, των κομμάτων και ειδικά των κυβερνητικών κομμάτων, η πλουτοκρατία μας και το χαμηλότατο πολιτικό κριτήριο των ελλήνων.

Απόρροια των παραπάνω είναι μία ελλάδα μόνιμα βουτηγμένη στα χρέη ,χωρίς σοβαρή παραγωγική βάση, μία ζωή οι εισαγωγές ήταν περισσότερες ακόμα και πολλαπλάσιες των εξαγωγών, μία οικονομική-πολιτική ελίτ άμεσα εξαρτώμενη από το εξωτερικό πού αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει σαν τσιφλίκι της την ελλάδα και τους έλληνες σαν παρακατιανούς και δούλους, με μόνιμα υψηλή ανεργία και αναγκαστική φυγή των ελλήνων στο εξωτερικό για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Μία πολιτική-οικονομική ελίτ που ποτέ δεν αποδέχτηκε να έχει κανένα δικαίωμα ο λαός, έπρεπε-πρέπει να είναι μόνο δούλος.

Μία πολιτική και οικονομική ελίτ με πολλά εγκλήματα σε βάρος του λαού της από την αρχή της σταδιοδρομίας της χωρίς ποτέ να πληρώσει για αυτές τις εγκληματικές της ενέργειες έτσι αυτή η νοοτροπία άρχισε να διαχέεται σε όλη την ελληνική κοινωνία ατομικισμός, πάτα πάνω στον άλλο για να επιβιώσεις , σκότωσε, κλέψε μπορεί στο τέλος να σου δώσουν και παράσημο.

Αυτά τα πασιφανή γεγονότα θα τα αναδείξει η επιτροπή;

Σαφώς και θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να τα αποκρύψει υποσχόμενη μελλοντικά λαγούς και πετραχήλια στον ελληνικό λαό.

Θα προσπαθήσει να κάνει ενέσεις υπερηφάνειας στον ελληνικό λαό για να ξεχάσει την πραγματικότητα, να μην αμφισβητεί κάτι που οι κυβερνήσεις πολλές φορές στο παρελθόν το εφάρμοσαν με αρκετή επιτυχία. Στο μακρινό παρελθόν με την μεγάλη ιδέα στο πρόσφατο με την ολυμπιάδα του 2004.

Μία μεγαλοπρεπή φιέστα ετοιμάζει η κυβέρνηση με την συμμετοχή όλων των δημοσίων υπαλλήλων της.

Εμείς εδώ θα κάνουμε μια αναδρομή της ιστορίας μας με βάση του έργο του ιστορικού Σβορώνου, Νίκου Γ., Επισκόπηση της νεοελληνικής ιστορίας, μετάφραση Αικατερίνη Ασδραχά, εκδ. Θεμέλιο, 1999, αλλά και άλλων πηγών.

Το πρώτο πού θα μας απασχολήσει είναι τι μορφή έχει η επανάσταση του 1821 είναι μόνο εθνική ή είναι και κοινωνική ;

Εθνική σίγουρα είναι αφού ήμασταν υπόδουλοι των Τούρκων.

Kαταφέραμε όμως να αποτινάξουμε τον ζυγό των κοτζαμπάσηδων, των Τουρκοχριστιανών αν και έγιναν απόπειρες ; σαφώς και όχι, αυτοί πήραν την εξουσία ξανά και αντικατέστησαν την Τουρκία με την Αγγλία ,την Γαλλία, την Γερμανία (Όθων).

Τελευταία απόπειρα του λαού μας για να ξετινάξει τον ζυγό των κοτζαμπάσηδων (τους λέμε και κατόπιν έτσι, την πολιτικό-οικονομική ελίτ για να τονίσουμε την βιαιότητα και τον τρόπο πού βλέπανε τον λαό) και τον ξένο ζυγό Γερμανίας, Αγγλίας ήταν η ίδρυση του ΕΑΜ με την τραγική κατάληξη .

Αυτή ήταν η δεύτερη και τελευταία μεγάλη Εθνικό-Κοινωνική επανάσταση.

Που λόγω των ιδιαιτεροτήτων της δεν μπόρεσε να επικρατήσει. Τραγικά λάθη , ένα κόμμα πού έπαιξε βασικό ρόλο το ΚΚΕ με στελέχη κατώτερα των περιστάσεων λόγω του σταλινισμού του, πού δεν μπορούσε να αντιληφθεί τον ρόλο των Άγγλων σαν ιμπεριαλιστική δύναμη αλλά και τον ρόλο των παλαιοκομματικών και πού στο τέλος αποδέχθηκε λύσεις Λιβάνου (17 - 20 Μαΐου 1944) και Καζέρτας. Λύσεις καταστροφικές πού οδήγησαν στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο.

Νίκησαν πάλι οι κοτζαμπάσηδες που στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή ονομάζονταν δωσίλογοι, οι συνεργάτες των Ναζιστών του Χίτλερ σε συνεργία με τους ιμπεριαλιστές Άγγλους κατόπιν με τους ιμπεριαλιστές Αμερικάνους. Έτσι βλέπουμε ακόμα και σήμερα έλληνες ιστορικούς να θεωρούν σαν κάτι φυσιολογικό την απόβαση των αγγλικών στρατευμάτων, την ατιμωρησία και την ευδόκιμη σταδιοδρομία των δωσίλογων μέσα στην ελληνική κοινωνία.

Θεωρούν σαν δικαίωμα των μεγάλων δυνάμεων να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά στην εσωτερική πολιτική ζωή των μικρότερων χωρών. Είναι οι απολογητές του δωσιλογισμού και της ξένης εξάρτησης.

Το πολυτεχνείο συνεχίζοντας αυτή την ηρωική πορεία παρέμεινε σαν εξέγερση και δεν μπόρεσε να λάβει διαστάσεις επανάστασης.

Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα ενός λαού πού αργοπεθαίνει κάτω από την μπότα της ξένης εξάρτησης ,των ντόπιων κοτζαμπάσηδων και της πίεσης που ασκεί η επεκτατική Τουρκία.

Η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008 θαρρώ ότι αποτελεί την τυφλή κοινωνική έκρηξη από αυτά τα βαθύτερα αίτια που πυροδοτήθηκαν από το συμβάν της δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου.

Αίτια πού δεν είναι αντιληπτά από το σύνολο της κοινωνίας ή από ένα μεγάλο κομμάτι της.

Εδώ θα βρείτε δωρεάν το έργο του ιστορικού Σβορώνου, και οφείλει κάθε έλληνας να το διαβάσει για να γνωρίζει την ιστορία του, πολύ δε περισσότερο πού τα σημερινά προβλήματα δεν είναι τόσο καινούργια αλλά αντιθέτως πολύ παλιά, τα ίδια από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

https://kupdf.net/download/-pdf_596c9e20dc0d600d25a88e76_pdf

Ξεκινώντας σε αυτό το άρθρο θα πάμε κατευθείαν στο τέλος του βιβλίου του στό συμπέρασμα.

Σε άλλα άρθρα θα δούμε πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές του νεοελληνικού μας βίου.

Συμπέρασμα

Τό βαθύτερο νόημα της νεοελληνικής Ιστορίας μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω : είναι ή ιστορία των έπίπονων προσπαθειών ενός αρχαίου λαού να συγκροτηθεί σέ σύγχρονο έθνος, να συνειδη­τοποιήσει τόν ιδιαίτερο χαρακτήρα του και να εξασφαλίσει τη θέση του ώς καθορισμένη όντότητα μέσα στο σύνολο του συγχρό­νου κόσμου. Αυτό τό ιστορικό φαινόμενο, παρ ολο που δεν περιο­ρίζεται στόν έλληνικό λαό-κι άλλοι έξίσου αρχαίοι λαοί επιχείρησαν καί επιχειρούν τήν ίδια προσπάθεια - παρουσιάζει, στην ελληνικη περίπτωση, ίδιαίτερο ένδιαφέρον γιά τή γενική ιστορία. Πρόκειται γιά ένα λαό πού ό τρόπος της ζωής καί της σκέψης του τόν συνδέει, τόσο χάρη στήν ίδια του τή βούληση όσο καί χάρη σέ αντικειμενικούς δεσμούς, μέ τήν παράδοση πού άποτελεί τις βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έτσι, ή νεοελληνική Ιστορία προσφέρει ένα τυπικό παράδειγμα γιά τή μελέτη του κι η ελληνική γλώσσα, μέ τήν άδιάκοπη έξέλιξή της δίνει στό γλωσσολόγο τό καλύ­τερο άντικείμενο μελέτης γιά τις ίνδο-ευρωπαϊκές γλώσσες και τή γενική γλωσσολογία. Με αυτό τόν τρόπο γεννήθηκε στους ξένους παρατηρητές καθώς καί στούς Ελληνες η Ιδέα της « διαρκούς παρουσίας της Ελλάδος», ιδέα πού, άν καί είναι πάντα παρούσα σέ κάθε αποφασιστικό στάδιο της πορείας τού έλληνικού λαού πρός τήν αυτογνωσία του, έχει ωστόσο συμβάλλει ευρύτατα στήν παρέκκλιση της πορείας αύτής καί στό θόλωμα της καθαρότητας τού περιγράμματος της νεοελληνικής ιδεολογίας. Απαιτείται ήδη μεγάλη διαλεκτική προσπάθεια, που άλλα στοιχεία την δυσκολεύουν άκόμα περισσότερο, γιά νά συμφιλιωθούν οι εγγενείς αντι­φάσεις αύτής τής ιδέας πού διαπέρνα πολιτισμικές πραγματικό­τητες καί δομές διαφορετικές καί άντιτιθέμενες : την παγανιστική καί άνθρωπιστική 'Αρχαιότητα, όπου η απρόσωπη πόλη και ο πολίτης βρίσκονται σέ άρμονική αλληλεξάρτηση το ορθόδοξο Βυζάντιο, όπου τό άνθρώπινο δέν υπάρχει παρά μέσα στό θείο καί διαμέσου τού θείου καί όπου τό άτομο είναι απόλυτα υποταγμένο στήν προσωπική βούληση του μονάρχη.

Πράγματι, έκτός άπ' τήν έλξη τής Αρχαιότητας και τη συνε­χή παρουσία τοΰ Βυζαντίου, έστω καί μόνο μέσω της εκκλησίας, ό έλληνισμός ήταν ύποχρεωμένος νά συνειδητοποιήσει, για να τις κυριαρχήσει, άνατολικές επιδράσεις νά αναγνωρίσει τόν εαυτό του μέσα στό πλέγμα των δεσμών του με τούς άλλους βαλκανικούς λαούς, μέ τούς οποίους έχει ζήσει σ' επαφή για αιώνες στή βυζαντινή, στήν ορθόδοξη καί στήν οθωμανική κοινότητα' τέλος, νά βρει τόν έαυτό του στήν οίκουμενικότητα της δυτικής παιδείας, πρός τήν οποία, παρά τις όποιεσδήποτε άντίροπες τάσεις, τόν έφερναν, μόλις συγκροτήθηκε σέ έθνος, οί γεωγραφικές και οικονομικές του σχέσεις καθώς καί ή έλληνική του παράδοση, πού τήν ξανά­βρισκε μέσα στις αρχές της δυτικής σκέψης και πού τόν βοηθούσε νά τις αφομοιώσει για τις δικές του δημιουργίες.

Αυτή ή πολλαπλότητα τών παραγόντων, διαφορετικών ή αντίθετων, όπου ή νεοελληνική σκέψη βρέθηκε περιπλεγμένη, είναι στή βάση τής άντίφασης πού διαπιστώνουμε συχνά στήν έξέλιξη τής σύγχρονης Ελλάδας, αντίφαση πού τήν εκμεταλλεύτηκαν διάφορες κοινωνικές ομάδες στις συγκρούσεις τους καί πού τήν έπιδείνωσε ή άμεση άνάμιξη στήν πολιτική ζωή τής Ελλάδας τών μεγάλων δυνάμεων πού άνταγωνίζονται στή νοτιο-δυτική Ευρώπη καί στήν Εγγύς 'Ανατολή. Δέν υπάρχει άρα τίποτε τό εκπληκτικό στό ότι ή νεοελληνική ιστορία είναι τόσο ισχυρά ση­μαδεμένη άπό προόδους καί υποχωρήσεις, καθώς καί από εξάρ­σεις πού άνακόπτονται άπότομα γιά λόγους ξένους πρός τήν εσω­τερική έξέλιξη του Έθνους.